Voor jullie...

Contact

In 2013 startte ik dit blog na eerst de facebookgroep Thrillerlezers steeds groter te zien worden. Ik vond het leuk om mensen te stimuleren eens een Nederlandse thriller ter hand te nemen, daar het motto helaas nog steeds is dat de Nederlandse thriller altijd onderdoet voor de buitenlandse namen.

Een belangrijk punt staat bij ons voorop: de recensies op Thrillerlezers zijn altijd eerlijk. Wij schrijven wat wij vinden van het boek, hoe aardig of niet aardig wij de schrijver ook vinden. Wij maken de keuze om alle recensies wel te publiceren. Dus niet alleen de boeken die wij goed vonden.

Dat wij sinds de oprichting gewaardeerd worden blijkt uit de hoge dagelijkse bezoekersaantallen van tegen de 2000 per dag.

Voor vragen, aanleveren van nieuwtjes, recensies, foto's, of leuke dingen: Ink Kroon via thrillerlezersblog@gmail.com of Inkkroon@hotmail.com

Bloed op zand - deel 11 (door Bibi Boom)

De prinses maakte geen oogcontact. Haar blik was op de bodem van de bus gericht, de ogen neergeslagen. Kai geneerde zich en keek ook weg, hij wilde haar niet nog verder in verlegenheid brengen. Tot zijn eigen verbazing voelde hij geen pijn, of kwam dat door de adrenaline die door zijn lichaam pompte? Zijn ademhaling zat hoog in zijn borst en zijn hart bonkte in zijn keel. Vluchtig betastte hij zijn armen, zijn benen. Geen bloed, hij was niet gewond. Toen richtte hij zijn blik weer op de prinses en ontmoette die van haar. Ook zij leek niet gewond, althans niet fysiek. Kai scheurde zich los van de smekende reeënogen en keek om zich heen. De kogelgaten wierp een vreemd patroon van lichtstraaltjes de bus in. Nu pas viel het hem op dat alle gaten hoog in de wand zaten, vlak onder het dak van de bus en ruim boven hun hoofden, zelfs als ze nog rechtop hadden gestaan toen er geschoten werd. Waren de ontvoerders zulke slechte schutters of hadden ze nooit de bedoeling gehad hen te doden, maar alleen schrik aan te jagen? Wat overbodig; de prinses en hij hadden geen enkele weerstand geboden en gedwee meegewerkt.

Behalve het schaarse licht van de straatlantaarn, dat door de kogelgaten naar binnenviel, was het aardedonker in de bus. Alleen de grote angstogen van de prinses lichtten op in het duister. Kai voelde om zich heen en merkte dat hij tegen iets aan zat. Iets hard, ruw en hoekigs. Een kist? Zijn hand streek over het deksel, multiplex zo te voelen. Hij zette kracht en lichtte het deksel op, de kist zat niet op slot. Met een piepend geluid klapte het deksel open. Voorzichtig stak hij zijn hand in het zwart van de kist. Zijn vingertoppen stuitten op weerstand. Plastic, stevig plastic. Hij bevoelde het voorwerp en vond iets wat leek op een handvat. Hij tilde het ding op, het was zwaarder dan hij had verwacht. Een jerrycan, een volle. Kai rook eraan, geen bespeurbare benzinegeur. Hij draaide de schroefdop eraf en rook nog eens. Niets. Voorzichtig kantelde hij de jerrycan en liet wat van de inhoud over zijn vingers druppelen. Hij bracht zijn hand eerst naar zijn neus en nam toen voorzichtig een likje. Water, gewoon water, niks bijzonders. Kai richtte zijn aandacht op wat er verder in de kist lag. Zijn handen tastten rond. Nog zo’n jerrycan en iets anders, wat hij even later identificeerde als verpakte mueslirepen en sultana’s. Proviand, voor dagen. Peinzend staarde hij omhoog, naar de kogelgaten in de bovenrand van de bus. In de benauwde ruimte bood het een klein beetje verkoeling en frisse lucht. Luchtgaten. Ineens drong de verschrikkelijke waarheid tot hem door. Dit was hun mondvoorraad, hun overlevingspakket. Deze bus zou de komende tijd hun verblijf zijn. Hun gevangenis. Hoe lang zijn ze van plan ons hier te houden? En met welk doel?
Met een klap liet hij het deksel weer dichtvallen en zeeg ineen tegen de zijwand van de bus. Het lichaam van de prinses verstrakte op het horen van de klap, haar zintuigen nog steeds ingesteld op volle alertheid. Sissend liet zij haar adem ontsnappen toen ze merkte dat er niets aan de hand was. Verwachtingsvol keek ze Kai aan. Hij zweeg en gebaarde haar naast hem te komen zitten. Tot zijn verbazing volgde ze zijn aanwijzing klakkeloos op, haar welzijn lag volledig in zijn handen. Ze schoof tegen hem aan en trok de badjas nog wat strakker om haar lichaam. Elk spoor van waardigheid was als sneeuw voor de zon verdwenen. Nu waren ze gewoon samen bang, als gelijken.
Troostend sloeg Kai een arm om haar heen. Net zoals hij vrijdag nog met Eva had gedaan nadat hij haar had verteld dat hij geen relatie met haar wilde. “Waar denk je aan?” had ze gevraagd, toen ze samen in bed lagen, zij met haar hoofd op zijn schouder, hij naar het plafond starend, piekerend. Hij was er gewoon nog niet klaar voor, had hij gezegd, hij was nog te jong om zich te binden. Dat begreep ze toch wel? Ze begreep het niet. Huilend had ze in zijn armen gelegen. En nu... nu had hij spijt. Dit konden weleens zijn laatste uren zijn en dít was de herinnering waarmee hij haar achterliet. Het gevoel dat ze niet goed genoeg voor hem was. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Hij had haar helemaal niet goed behandeld, hartenbreker dat hij was. Hij zou haar zo gauw mogelijk opzoeken en het goedmaken, zeggen dat hij wel met haar verder wilde, dat hij spijt had van zijn woorden. Dat ging hij gelijk doen zodra hij hier uitkwam. Als... hij hier uit kwam.
“Waar denk je aan?” Eva’s woorden echoden in zijn hoofd. Ineens besefte hij dat het niet Eva’s stem was die had gesproken. De woorden kwamen van de prinses. Ze rekende op hem, hij moest haar beschermen, maar hij had er niets van terecht gebracht. En erger nog... hij realiseerde zich dat hij een onvoorziene factor was voor de ontvoerders. Het eten en het water in de bus waren bestemd voor de prinses. Voor één slachtoffer, niet voor twee. Kai was boventallig. Nooit eerder had die term hem zoveel angst ingeboezemd. Wat zouden de ontvoerders met hen van plan zijn? Zouden ze hem alsnog doden om de prinses langer vast te kunnen houden?
“Zou er iemand voor ons komen?”

Bloed op zand - deel 10 (door Marcella Kleine)

Pisnijdig was ze omdat ze er met open ogen was ingetrapt. Ze leek zelf wel stekeblind. Al voordat ze naar Aiden gingen, voelde ze dat Charles gespannen was. Die twee mannen hadden een lange staat van dienst en hadden samen voor hete vuren gestaan. Zij als nieuwkomer – ‘groentje’ noemde Charles haar vaak plagerig, maar de kritische ondertoon ontging haar nooit – had vergeleken bij hen nog veel te leren. Echter, één ding had ze op Charles voor. Haar onderbuikgevoel. Charles voerde iets in zijn schild. Aanvankelijk dacht ze nog dat hij nerveus was omdat het zijn eerste weerzien met Aiden zou zijn na die onfortuinlijke gebeurtenis, waarbij Aiden zwaargewond was geraakt. Maar toen ze de blauwe Volvo niet meer in haar achteruitkijkspiegel zag, wist ze zeker dat ze het bij het rechte eind had. Charles trok zijn eigen plan. Ze had hem al een paar berichtjes gestuurd, maar hij reageerde niet.
Ze was ook boos op zichzelf. Waarom had ze er zo gemakkelijk mee ingestemd om op eigen gelegenheid naar Aiden te gaan? Het lag toch veel meer voor de hand om samen te gaan, zoals ze altijd deden? Het was duidelijk dat hij gewoon geen zin had om haar – groentje – mee op sleeptouw te nemen nu hij zijn oude maat weer aan zijn zijde had. Liever een blind paard dan een domme koe blijkbaar.

Ze besloot terug te gaan naar kantoor, maar eerst moest ze gehoor geven aan haar nicotineverslaving. Ogenschijnlijk rustig draaide ze haar auto het parkeerterrein bij het tankstation op. Nog één keer belde ze Charles. Weer nam hij niet op. Even kwam de gedachte bij haar op dat er iets aan de hand zou kunnen zijn, maar haar eerdere veronderstelling lag meer voor de hand. De maatjes werkten liever als vanouds samen, al vroeg ze zich af of Aiden daartoe wel in staat zou zijn.

Ze wierp een blik in de spiegel, herschikte haar haren, stapte uit en schrok. Naast haar auto stond een man, wiens staalblauwe ogen haar strak aankeken. Alle weerbaarheidstrainingen ten spijt verstarde ze onder zijn indringende blik, terwijl haar hart als een bezetene tekeer ging. Pas bij zijn eerste woorden durfde ze weer adem te halen. Ze dwong zichzelf naar de smalle lippen boven het rossige baardje te kijken, alsof ze zo elk woord beter in zich op kon nemen. Hij gaf haar instructies.
Even vroeg ze zich af waarom de man, die niet vertelde wie hij was, dacht dat zij de bevelen zou opvolgen. Maar bij zijn volgende woorden wist ze dat ze geen keuze had.
‘Ik weet wat je gedaan hebt, Ivette den Brucke. Jij en ik weten wat er schuil gaat onder dat onschuldig uitziende koppie.’
De grond leek onder haar voeten weg te zakken. Ze sloot haar ogen en zocht steun tegen de auto. Wie was deze man, wat wist hij precies? Alsof hij haar gedachten hoorde, gaf hij antwoord.
‘Ik weet alles.’

Hij kon het niet weten, dat kon gewoonweg niet. Het…. Ze kneep haar ogen nog steviger dicht om de beelden die zich aan haar netvlies opdrongen, te verdrijven. Verwoed schudde ze haar hoofd. Haar geheim mocht nooit uitkomen, ze moest doen wat deze man haar opgedragen had.
Verslagen opende ze haar ogen. De man was weg. Angstig keek ze rond, maar hij was nergens te bekennen. Om haar heen stopten auto’s, terwijl andere weer vertrokken. Alsof de wereld niet had stilgestaan. Alsof haar leven niet voor de tweede keer werd bedreigd.
Met trillende vingers sloot ze het autoportier af om naar de Shell shop te gaan. Net als toen snakte ze naar de kalmerende werking van een sigaret.

www.thrillerlezers.nl

Dit weekend beginnen wij aan de volgende stap in onze Thrillerlezersleven: van een blog stappen wij over op een website: www.thrillerlezers.nl.

Waarom? De belangrijkste reden is dat er met een website veel meer mogelijkheden zijn om zaken te plaatsen. Het blog werd steeds voller met labeltjes en voor ons zelf onoverzichtelijker. Miriam en ik hebben altijd plannen zat en er zullen ook op de website weer steeds nieuwe dingen gaan verschijnen.
De afgelopen tijd is er enorm hard gewerkt achter de schermen tussen al het werk van iedereen door en wij werden daardoor ook flink aan het denken gezet. Vinden wij het nog leuk? En wat zijn de leuke en misschien ook de minder leuke kanten?
Op de eerste vraag kunnen wij volmondig ja zeggen. Wij vinden het echt nog steeds enorm leuk om met alles rondom boeken bezig te zijn. En natuurlijk moet 'boeken' ingevuld worden met het woord 'thrillers'. Wij zijn al heel lang gek op het lezen van thrillers, maar door het blog is er een wereld voor ons open gegaan. Wij hebben al zoveel leuke dingen mogen doen en leuke mensen ontmoet. Een interview hier, een high tea daar, op stap met..: er zijn tientallen leuke herinneringen. En het allerleukste is dat er gewoon nog tientallen nieuwe herinneringen bij zullen gaan komen.
Of er minder leuke kanten aan zitten? Miriam en ik zijn allebei wel veeleisend en vinden dat er dagelijks dingen geplaatst moeten worden en soms is dat tussen werk en andere werkzaamheden wat lastig te plannen.
De komende tijd zal er nog aan de website gewerkt worden en de laatste puntjes op de i gezet worden. Die veeleisendheid van ons beiden zorgt er namelijk voor dat wij nooit helemaal tevreden zijn, dat we continue nieuwe dingen zien of bedenken, maar ja, wij hadden een deadline voor onszelf gezet en besloten ons daar aan te houden. 

Wat gaan wij in ieder geval doen de komende twaalf maanden: interviews, recensies, verhalen, columns, verslagen enzovoort enzovoort. Eigenlijk gewoon wat we altijd al deden en soms wat speciaals, zoals bij de start van de website een door Marja West geschreven zesdelige spin-off van haar boek Uitgeteld. Ook aan het eind van het jaar kunnen jullie een geweldig verhaal verwachten waar al druk aangeschreven wordt.
De nadruk bij ons zal altijd liggen op onze eigen Nederlandse schrijvers. Daarin onderscheiden wij ons van andere sites. Wij hebben te veel goede schrijvers in ons eigen land om die bekender te laten worden onder de liefhebbers van spannende boeken. Mensen die roepen dat ze nooit Nederlandse thrillers lezen, hebben dus nog nooit de goede schrijvers leren kennen. Wij hebben genoeg moois.

Wij wensen jullie veel leesplezier!

Ink & Miriam 

Met heel heel heel heel veel dank aan Denise Grimberg!

Leesclub Orphan X; Na het lezen

Masterplan van Pjotr Vreeswijk in de leesclub!

Ruim zeventig jaar nadat een Duitse naziwetenschapper zijn geheime Wunderwaffen van de brandstapel wist te redden, vindt er in het grensgebied van Soedan een mysterieuze explosie plaats waardoor de bevolking van een compleet dorp van de aardbodem verdwijnt.
Als het bericht van de slachting Europa bereikt, wordt Alex De Klerck, een agent van de geheime Europese antiterreureenheid OPERATIONS, gevraagd een onderzoek in te stellen. Samen met zijn team reist hij naar Khartoem, waar zij door een lokaal ingehuurde agent worden opgevangen.
Ze weten niets, hebben amper aanknopingspunten en zijn geheel aangewezen op de hulp van een onbetrouwbare huurling.
Als het team dicht bij de ontknoping komt, slaat een onzichtbare vijand meedogenloos toe en doet Alex een huiveringwekkende ontdekking; de wereld staat op het punt drastisch te veranderen.

Pjotr is werkzaam als politieagent binnen de eenheid Den Haag.
De keiharde actiethrillers van nu in combinatie met zijn passie voor verre reizen en jarenlange ervaring als politieman in verschillende Haagse wijken hebben geleid tot Masterplan. 

Hoe vind je de samenvatting van het boek klinken? Klinkt het als een boek dat jij graag zou willen lezen? Meld je dan aan voor de nieuwe leesclub bij Thrillerlezers! Je kent de voorwaarden:

Je komt in een aparte facebookgroep voor 4 weken.
Je hebt tijd om het boek binnen drie weken te lezen.
Je maakt de blokken in de facebookgroep en maakt op het einde een recensie/review (waarbij je tips kunt krijgen).

Meld je aan op Thrillerlezersblog@gmail.com met in de betreftregel Masterplan. Ook zouden wij graag een motivatie lezen waarom jij graag mee wilt doen. En..geef aan papier of digitaal!

Eindelijk is het zover...

Eindelijk het is zover: het is 6 augustus! 

Dit wordt mijn dag, want ik ga mijn favoriete auteur ontmoeten. Wie dat is? Sterre Carron!

Ik deed mijn gordijnen open en ja hoor; het regende hier in Woerden. Nou, dacht ik bij mij zelf: ook al komt de regen met bakken uit de hemel vallen, mijn dag kan niet meer stuk. 
Ik zou niet alleen Sterre voor het eerst zien maar ook twee nieuwe teamleden, namelijk Danielle Henssen en Heidi de Jonge-Rutgers. Allemaal best spannend. En natuurlijk is het altijd leuk om de andere teamleden te zien.

Minibieb Molenley Breda

Maar eerst  even goed wakker worden met een Dolce Gusto. "Hup Lydia, niet treuzelen anders kom je nog te laat", zei ik tegen mijzelf. Dochterlief hadden afgelopen week haar boekenkast opgeruimd dus met een grote Jumbo tas met boeken voor Ink's minibieb vertrok ik naar Alphen a/d Rijn. Even Chef Miriam oppikken, want samen reizen is altijd gezelliger. Bij Miriam werd ik verrast, want ze had een mooie omslagdoek voor me gemaakt. Wauw! Ik was totaal verrast. Echt heel lief en de komende herfst/winter ga ik er heel veel gebruik van maken.  We moeten opschieten, want anders komen we echt te laat. 

Dit keer ging de reis naar Breda goed, want geen rare lampjes die gingen branden zoals de vorige keer. De zon ging inmiddels ook schijnen. En daar waren we eindelijk in Breda en daar staat de felroze/oranje minibieb van Ink: mooi en lekker opvallend. Na het voorstelrondje met de nieuwe recensenten kwamen Heidi en ik tot de ontdekking dat we elkaar eerder hadden gezien. Dat was ruim een jaar geleden op de VIP-avond in Almere met Linda Jansma, Jet van Vuuren en Ilse Ruijters. Wie hadden dat gedacht dat we vandaag elkaar opnieuw zouden zien en dan in Breda. 

En yessss: eindelijk Sterre Carron arriveert ook met nog twee Vlaamse dames: Gisèle Smets en Inge Verbruggen. Sterre had heerlijke koffiebroodjes meegenomen, nadat Ink en Sterre onlangs voor de zoveelste keer weer eens een spraakverwarring hadden. De Nederlandse koffiebroodjes kennen we wel, maar waren niet wat Sterre bedoelde, dus zat er niks anders op dan ze mee te brengen.

Ik moest even kennismaken met Sterre. Had van Ink al heel vaak gehoord dat het een heel leuk mens is. Nou, dat klopte..Hier staat ze dan voor mijn neus: live in Breda. Mijn favoriete auteur, die zes geweldige boeken heeft geschreven. 
Hopla een dikke knuffel en gauw even een fotomomentje. Sterre dook op mijn schoot, want andersom leek mij niet zo’n goed plan. Wat een heerlijk, lieve spontaan mens is Sterre. 

's Middags hadden we een High Tea bij de Barista in Breda. Van een High Tea hadden ze in België nog nooit gehoord.
Gezellig daar zaten we dan te smullen van al het lekkers dat ons werd voorgeschoteld. Je zou haast denken, dat we een high wine hadden, want wat hebben we keihard gelachen. Vlaamse woorden waar wij Nederlanders nog nooit van hadden gehoord. Het woord wat zij gebruiken voor rubberen laarzen moet je maar eens vragen als je een Vlaming spreekt. Tja, zij zullen wel hetzelfde van ons denken. Een en al gezelligheid in de Barista. Amai Amai, mijn buikspieren en mijn kaken doen nog zeer van het lachen. Ook Heidi en Danielle voelen zich al helemaal thuis. Danielle is helemaal een portret: Ink zegt zo naar de overkant te gaan, waar de boekhandel zit, maar wij willen ook mee.

Gisèle, Danielle en ik zijn ware koffieleuten en hadden na al die thee net koffie gekregen. Eerst kijken we verbaasd naar elkaars koffie, waar de ene bijna een soepkom heeft en de ander een melkglas. Hup daar lagen we weer in een deuk. Daar Danielle nogal een grote kom koffie had, zei ze op te gaan schieten. Ze kon namelijk vlug drinken meldde ze. Allemala keken we toevallig haar kant op hoe ze dat ging doen.
Te druk praten gooit ze de helft naast haar mond.

Inge Verbruggen en haar boeken

Echt we lagen helemaal dubbel. De andere klanten zullen wel gedacht hebben. 

Koffie dus op en naar de overkant waar Chantal van Mierlo stond te signeren. Het Isolement is echt een aanrader ik heb hem pas gelezen een heftig onderwerp en gaat over het gevaar van Internet . Hoe makkelijk je eigenlijk slachtoffer kan worden van hackers. Even een praatje en een groepsfoto. En dan zijn we wel weer toe aan een terrasje, want het zonnetje schijnt heerlijk. En sommigen zijn na al die thee toe aan alcohol. Wat is het gezellig en wat ben ik blij dat ik erbij ben op deze mooie dag in Breda. En als het gezellig is vliegt de tijd. De Vlaamse dames moeten helaas afscheid nemen om half 5, want er wacht een kind van een van de dames. Balend besluiten we heel snel een nieuwe zaterdag te prikken en samen te gaan eten.

Het team blijft alleen achter en praten nog even veel door. Tijd om ook nog maar weer wat te eten en ook in De Colonie in Breda weten ze nu dat we er waren.
Iedereen doodmoe van al dat geklets en gelach dus tijd om eens af te gaan dalen naar waar iedereen vandaan komt. Maar ojee ...nu gaat er bij Amanda een lampje branden in de auto. Dat komt me bekend voor. Vrouwen , auto’s en lampjes wat is dat toch?
Maar na geruststelling van haar vriend kan ze gewoon naar huis komen rijden. 

Met een glimlach op onze gezicht rijden Miriam en ik Breda uit. Een ding is zeker: ik ga binnenkort toch maar even F.C Kampioenen kijken. een Belgische serie. Wat een heerlijk taaltje is dat Vlaams toch en aangezien het niet bij deze ene ontmoeting blijft maar even kijken of ik de volgende keer enkele Vlaamse woorden kan uitspreken. 

Amai, het was een heerlijke dag !
Sterre je bent een kanjer en een lieve vrouw, ook de andere Vlaamse dames mogen er zijn. En dan niet te vergeten onze twee nieuwe teamleden Danielle en Heidi: het klikte met de groep. Welkom dames in het thrillerlezersteam!

Tot het volgende uitje.

Groeten van Lydia die een topdag heeft gehad een dag die ik nooit zal vergeten.
Bedankt Ink voor het regelen van deze geslaagde dag. 

Welkom nieuwe teamleden!

Heidi en Danielle. Sterre Carron heeft twijfels zo te zien.

Zaterdagmiddag vond er in Breda een meeting plaats van het Thrillerlezersteam. Een paar keer per jaar hebben we een groot teamuitje. Dit keer hadden we een high tea met Sterre Carron. Maar wat het voor mij nog specialer maakte was dat Heidi en Danielle, twee van de drie nieuwe recensenten, vanuit Limburg en Drenthe ook naar Breda kwamen. Altijd spannend om te gaan zien of er een echte klik is.
Vanaf het moment dat de dames bij het verzamelpunt bij mij thuis aankomen is het al oké. De rest van de dag, tijdens de high tea, op het terras en tijdens het hapje eten aan het eind van de middag, krijgt iedereen pijn in zijn kaken van het lachen. Vinden er de meest grappige dingen plaats als iemand die het record koffiedrinken laat zien bijvoorbeeld.
Het was een dag om op terug te kijken en wij verwelkomen Danielle en Heidi in het Team Thrillerlezers!

Foto van de week

Thrillerlezers had zaterdag 21 mei een heerlijk uitje met ons team en Olga Hoekstra, Jennefer Mellink en Diana van Hal. In de Winkel van Sinkel hebben we heerlijk gekletst en gegeten.

Blauwe maandag - deel 6 (door Alexander Roessen)

*Vigo*

Vigo liep de tent uit en zag Agnes naast de tent voorovergebogen staan. Ze veegde haar mond af met de mouw van haar linkerarm.

‘Kom op, Agnes. Als je bij elk lijk dat je tegenkomt gaat overgeven, moet je je misschien eens afvragen of dit het juiste beroep voor je is.’ Hij probeerde zich van zijn eigen misselijkheid af te leiden en reageerde zijn woede af op Agnes.

‘Nou zeg, wat vriendelijker mag ook wel. Alsof jij zo'n koele kikker bent, heb je al eens in de spiegel gekeken. Je ziet bijna net zo bleek als dat jongetje daar,’ zei ze knikkend naar het kleine kereltje. Ze besefte dat ze misschien wat te grof reageerde, maar een beetje afbijten zou geen kwaad kunnen.

Vigo draaide zich naar het jongetje, die hard snikkend in de armen van de maatschappelijk werkster stond. Met moeite onderdrukte Vigo een glimlach. “Kijk, eentje die van zich afbijt. Dus niet alleen de koffie is pittig.”

Vigo zakte voor het jongetje door zijn knieën en keek omhoog naar de vrouw die hem stevig vasthield. Haar kalmerende woorden hadden hun uitwerking niet gemist en hij oogde al rustiger dan toen ze hem vanaf het bospad hadden gezien. De stevige vrouw had moeite haar tranen in bedwang te houden en rilde bij net zo hard van de kou als het ventje.

‘Hoi. Mijn naam is Vigo, ik ben van de politie. Wat is jouw naam?’

Het jongetje kroop nog dichter tegen de vrouw aan en trok de wollen deken over zich heen. Op zijn dikke winterjas zaten bloedspetters, maar hij oogde niet gewond.

‘Gaat het een beetje? Volgens mij heb je het heel koud, hé.’ Vigo probeerde het ijs te breken, maar omgaan met kleine kinderen was nooit zijn sterkste punt geweest. Te weinig geduld en teveel herhalingen, twee zaken die niet samengaan. Annemieke was daar veel beter in geweest, tot de puberteit toesloeg en Evelien aan hem ging hangen. Nu waren ze niet meer van elkaar te scheiden. Een echt papa's kindje. Annemieke was daar regelmatig verbolgen over.

‘Hij heet Daniël,’ antwoordde de maatschappelijk werkster, ‘en hij is zoveel jaar, zei ze terwijl ze haar hand omhoog stak met alle vijf de vingers gespreid.’ Ze boog zich voorover en keek Daniël met een glimlach aan. ‘Toch?’ Daniël staarde naar de grond en knikte weinig zichtbaar.

‘Hoi, Daniël. Kun jij vertellen wat er gebeurd is?’

Agnes draaide bijna hoorbaar met haar ogen. “Het is ook echt een man ook, snapt niets van een kind” dacht ze bij zichzelf.

‘Sybil.´ Daniël wees in de richting van de tent.

‘Sybil. Is dat je zusje?’ vroeg Vigo. Daniël knikte.

‘Sybil, zus.’ Meer kwam er niet uit.

‘Weet u misschien bij wie Daniël hoort, kent u zijn ouders?’ probeerde Vigo bij de maatschappelijk werkster. Bij het kind kwam hij geen steek verder.

‘Bep Waas, ook aangenaam,’ antwoordde de maatschappelijk werkster enigszins geïrriteerd bij het uitblijven van een hand. ‘Ik persoonlijk niet, maar het zou kunnen dat ze bij ons geregistreerd staan. Ik ben gebeld omdat ons telefoonnummer werd gevonden in de jaszak van het jongetje, dat betekent dat ze bij ons bekend moeten zijn. We hopen uit te kunnen vinden wie het zijn aan de hand van hun voornamen.’

‘Uitstekend, dat lijkt me een prima punt om te beginnen.’ Vigo stond met een kreun op en draaide zich om naar Agnes. ‘Kun jij met….’ hij zocht naar de voornaam van de maatschappelijk werkster. ‘Bep,’ vulde Agnes aan. ‘Kun jij met Bep en Daniël mee om te kijken of je kunt helpen? Het lijkt mij beter om Daniël hier weg te halen, het lijkt me al traumatisch genoeg met wat hij heeft meegemaakt. Aan de ene kant hoop ik dat hij niet teveel heeft gezien.’

‘Prima, dan ga ik naar Irina. Misschien dat zij ondertussen wat meer te weten is gekomen over mevrouw van Loon.’

‘Van Loon zegt u?’ vroeg Bep Waas.

‘Stephanie van Loon, inderdaad. Deze naam zegt u wel wat?’ Vigo reageerde verbaasd op de plotselinge alertheid van de vrouw.

‘Zeker. Mevrouw van Loon is een goede bekende van ons, in negatieve zin.’

3.

*Agnes*

Agnes reed met Bep en Daniël naar het GGZ centrum, een half uurtje rijden van de plek waar Sybil en Daniël gevonden waren. Hoewel de misselijkheid haar keel dichtkneep, wist ze zichzelf groot te houden. Ze zat met Daniël op de achterbank, de jongen zat dicht tegen haar aan gekropen. Zijn jas was in beslag genomen en geseald om het bloed te kunnen vergelijken met dat van het meisje. Wie weet zaten er nog sporen op die van geen van beiden waren.

‘De Onschuldige Sneeuwengel’. Vigo werd steeds luguberder met zijn werktitels. Agnes snapte niet zo goed waar die bizarre behoefte vandaan kwam om elke zaak maar een titel te geven, alsof hij van elke zaak een boektitel verzon voor latere publicatie. Het eerste hoofdstuk zou gaan over een oudere man die zijn hond aan het uitlaten was in het bos en die een verdwaald jongetje tegenkwam op een bospad. Hij had proberen te achterhalen wie het jongetje was en wat hij daar zo alleen deed, maar deze wist niet meer dan ‘zus’ uit te brengen. In een jaszak had hij een telefoonnummer gevonden die zat vastgenaaid aan de voering, met zijn mobiel had hij aan de rand van het bos contact weten te kregen. Terwijl hij Bep vroeg om naar het bos te komen, sloeg de hond aan. Deze stond verderop in de diepe sneeuw te blaffen. Met het jongetje aan de ene hand en de mobiel in de andere, liep hij in de richting van het geblaf en zag dat er wat voor de hond in de sneeuw lag. In eerste instantie dacht de man nog dat de hond een haas te pakken had, maar al snel werd duidelijk dat het object daar te groot voor was. De gruwelijke ontdekking van het meisje had een diepe indruk gemaakt op de oude man. Al snel arriveerden de hulpdiensten, Bep kwam niet veel later.

Ambulancepersoneel hadden Daniël onderzocht op verwondingen maar niets gevonden. De bloedsporen moesten van zijn zusje zijn. De oude man werd voor de zekerheid apart genomen en traumahulp aangeboden.

De gedachten dat Daniël zo dicht bij zijn zusje heeft gestaan dat er bloedsporen op zijn jas terecht waren gekomen was te gruwelijk voor woorden. Ze hield de jongen nog net een stukje steviger vast. Als ik niet bang ben, hoef jij het ook niet te zijn.

Of Sybil daadwerkelijk in contact was gekomen met een object moest nog worden onderzocht, het is een bosrijke omgeving waar ze was gevonden dus een aanval van een wild dier kon niet worden uitgesloten maar de hoofdwond suggereerde kwade opzet. De autopsie zou ook daar uitsluitsel over moeten geven. Of de twee zaken met elkaar te maken hadden moest snel duidelijk worden voor er sporen verloren zouden gaan. Op voorbarige conclusies zat niemand te wachten, een open geest is wat nodig is in dit beroep. Ze besefte dat eigenlijk te laat nadat ze aan Vigo had verteld dat Steffie een bekende was en dat het kind van haar zou kunnen zijn. Het was een gevoel, zonder enige vorm van onderbouwing. ´Feiten, je moet je aan de harde feiten houden´ zei haar vader altijd.

Villa Gladiola

“Villa Gladiola” is het debuut van Tjeerd Langstraat. Het boek staat op de shortlist van vier voor de Schaduwprijs 2014.

Het verhaal begint in 1981 met de mysterieuze vondst van een fors toegetakeld lichaam van een man in de Waal bij Nijmegen. Hij overleeft ternauwernood de aanslag op zijn leven.

Dertig jaar later onderzoekt politieman Jan Vos drie moorden op jonge vrouwen, die elk steeds zijn gepleegd kort na de Nijmeegse Vierdaagse. Omdat de slachtoffers zwaar gemarteld blijken te zijn worden de moorden betiteld als de martelmoorden. Als Vos bij zijn speurtocht naar de dader te ver gaat in zijn onvoldoende gefundeerde verdenkingen jegens professor Van Vleuten, wordt hij door de dienstleiding geschorst.

In de daarop volgende gebeurtenissen spelen Johan Maenhout (de stadsdichter van Nijmegen), het opvallende echtpaar Eric en Maria, Maenhout’s dochter Lotte die advocate is, en haar assistente Fadilah, een mysterieuze Libanese schone, een belangrijke rol.

De plot van het verhaal is niet bijster ingewikkeld, en de afloop is nogal voorspelbaar. De lezer worden geen wezenlijke verrassingen voorgeschoteld. De sleutel tot de oplossing van de gepleegde misdaden is wel origineel, maar ook nogal vergezocht en erg onwaarschijnlijk.

Tjeerd Langstraat heeft vooral in de eerste pagina’s van het boek een matig en soms zelfs enigszins gewrongen taalgebruik. Gaandeweg het verhaal komt de schrijver wel beter op dreef. Het is een waar gemis dat de redacteur(en) op dit punt in den beginne niet alert genoeg zijn geweest.

Ook het nogal veelvuldige gebruik van het merkwaardige woord “martelmoord” draagt niet bij tot een hoge waardering van het boek. Het verhaal is leesbaar doch prikkelt de lezer niet al te zeer.

Uw verwende recensent komt voor “Villa Gladiola” niet verder dan twee sterren, en ziet voor Langstraat geen reële kans op de Schaduwprijs 2014, temeer nu daar ook goede boeken als “Versleuteld” van Donald Nolet en “Vrij uitzicht” van Anya Niewierra zijn genomineerd.

Charles

De perfecte moordenaar van Katherine Ewell

Volgende week komt deze uit!

Negentienjarig talent debuteert met ijzingwekkende thriller over een jonge vrouwelijke seriemoordenaar

‘Regel een. Niets is goed en niets is fout…’

Londen wordt geteisterd door een seriemoordenaar die uiterst professioneel te werk gaat, geen sporen achterlaat en geen duidelijk motief heeft. Kit Ward, een zeventienjarige scholiere, heeft thuis een wel heel bijzondere opleiding gehad. Ze is namelijk van kleins af aan in de leer geweest bij haar moeder en is nu de perfecte moordenaar. Moordopdrachten kunnen bij haar ingediend worden via een postbus. Kit probeert zonder oordeel aan de verzoeken te voldoen, haar morele kompas wordt geleid door het idee dat er geen goed en geen kwaad is. Maar ze komt in de problemen als een vriendschap haar hele filosofie op zijn kop zet.

Katherine Ewell heeft met De perfecte moordenaar een snoeihard verhaal neergezet. Op intelligente wijze weet zij thema’s over goed en kwaad en rechtvaardigheid in het verhaal te verweven.

Katherine Ewell (1995) studeert Engels en biologie aan Stanford University, San Francisco. Met De perfecte moordenaar brak zij internationaal door en ze verkocht de vertaalrechten aan diverse landen. Website

‘Ongewoon en meeslepend debuut.’ – Kirkus Reviews

De perfectemoordenaar van Katherine Ewell is een uitgave van Ambo|Anthos uitgevers en verschijnt op 5 juni 2014 | paperback, prijs  € 19,99, isbn 978 90 414 2478 5, omvang 283 blz. | e-book, isbn 978 90 414 2635 2, prijs € 12,99 | oorspronkelijke titel Dear Killer, vertaald door Elise Kuip

Binnenkort dit boek in zowel de leesclub als in een actie bij ons. Houd Thrillerlezers maar goed in de gaten!

Frank van Zwol Niemandsland

Veel mensen kennen de boeken van Frank van Zwol nog niet. Uitgeverij Karakter geeft jullie de kans om kennis te maken met zijn manier van schrijven. 
Wat moet je er voor doen?

Welke  extreme hobby heeft Frank naast schrijven? Vertel wat over die hobby en stuur het antwoord naar Thrillerlezersblog@gmail.com.n

Tom Brandt, oud-marinier en fotograaf, werkt voor de MIVD en gebruikt zijn dekmantel als freelancenatuurfotograaf om uitgerust met camera en telelens ongestoord en onopvallend zijn werk te doen. Als hij onder het mom van een opdracht voor National Geographic op de Noordpool is en de satellietschotels van SvalSat in Spitsbergen aan een nadere inspectie moet onderwerpen, stuit hij op een wrakstuk dat is vrijgekomen door een afsmeltende gletsjer.

Het blijkt de gps-ontvanger van een Russische Toepolev die in 1996 op Spitsbergen is neergestort met 141 inzittenden, voornamelijk mijnwerkers. Onderzoek van de gevonden gps werpt een verrassend nieuw licht op de toenmalige gebeurtenissen. Was de crash met de Toepolev inderdaad een ongeluk, of was er meer aan de hand? Waarom werd de nabijgelegen plaats Pyramiden plotseling door de Russen verlaten? Wie had er belang bij het onheil voor de Russische mijnwerkers?

Als Tom boven water probeert te krijgen wat er toen precies gebeurd is, wordt hij ineens van allerlei kanten tegengewerkt – soms op zeer hardhandige wijze. Het officieel gedemilitariseerde, kale en barre Spitsbergen blijkt een wespennest te zijn en Tom heeft geen idee wie hij nog kan vertrouwen. Maar Tom zou Tom niet zijn als hij zich niet vastbijt in de zaak en alles op alles zet om deze op te helderen, met alle internationale gevolgen van dien
.