Duoklets over Rapsodie in zwart

 

 ´Wat er over mag zijn van mijn geweten zit diep in mijn duistere ziel weggeborgen. Op een plek waar ik het sprakeloos houd.’

Karin
Leuk hé, een herschreven Blauwe Bonen, maar nu onder de wat meer sprekende titel ‘Rapsodie in zwart’.

Ink
Een boek waar jij heel enthousiast over was hé, en ik mede daardoor ga lezen. Wij kunnen laaiend enthousiast zijn over hetzelfde boek, maar ook totaal tegenovergesteld.

Karin
Dat is waar! Het is een leuk plot: Een gewetenloze huurmoordenaar, die van zijn werk geniet. Hij stelt geen vragen, en laat nooit sporen na. Ja, tot nu dan... 

Ink
De huurmoordenaar zonder (of toch een beetje?) geweten. Hij maakt zijn baas boos en is zelf nu de opdracht van een huurmoordenaar. Als eventuele oplossing ontvoert hij de dochter van de baas. Of hij met die keuze zo blij blijft?

Karin
Haha, gedoemd om te mislukken. Ik moest meteen aan de film van de Gebroeders Coen en Tarantino denken. Als het eenmaal mis gaat, is het niet meer te houden.

Ink

Terrence maakt prachtige zinnen, en ik weet dat jij van dit soort schrijven lyrisch ben. Heel eerlijk gezegd? Het is niet direct mijn ding, ik hou meer van wat recht toe aan, maar snap zeker wat jij er mooi aan vindt. Ik ben te simpel haha.

Karin
Ja, ik geniet hier echt van. Maar het is ook behoorlijk hard en rauw. Net op het randje van, zeg maar. Ik wist natuurlijk al de afloop, dat maakt het anders… maar daardoor zeker niet minder leuk om te herlezen.

Ink
Op het randje van? Zeg gerust maar drie maal eroverheen en weer terug, maar hè hè, dat einde past dan wel weer beter bij mij. Is het einde hetzelfde gebleven als in de andere versie?

Maar hatseflats, wat jij al noemt Tarantino-achtig de humor en geweld. Heerlijke cynische humor, sterke rollen, oké ik geeft het toch 4 Kraaien.

Karin

Genoten van Rapsodie in zwart is, net als van Blauwe Bonen. Het einde is gelukkig onveranderd, dat kon ook niet beter.

Ik geef het wederom 4,5 Kraai. En gewoon lezen dit boek!

Daden van geweld van Gauke Andries

 

Bye bye american dream

1964, Atticus Long, een ex-US Army Ranger, letterlijk en figuurlijk getekend door littekens overgehouden aan zijn missie in Vietnam, wil de woestijn intrekken, maar eerst moet hij nog een schuld inlossen.

In Baltimore verricht Colin Karpluk, senior assistent van de patholoog-anatoom sectie op een lichaam dat de merktekens van de Ku Klux Klan draagt. Leo Boorman, rechercheur bij de divisie moordzaken van het BPD wordt op de zaak gezet. Hoe past de lynchpartij op de zwarte Darell Walker in de nieuwe gebeurtenissen?

‘Daden van geweld’ is factfictie: onder de fictie is het Amerika van de jaren ’60 altijd heel herkenbaar aanwezig: de moord op Kennedy, the Nation of Islam en Malcolm X, de Koude Oorlog, de nasleep van de Tweede Wereldoorlog, de oorlog in Vietnam, Duitsers/nazi’s die in de US een nieuw thuisland vonden, … . Het kader van het plot – Baltimore, stad waar Hillbilly’s, zwarten, Ieren, Italianen, Polen, Duitsers en joden wonen en op elkaar afgeven - staat als een huis. Onder de bevolking smeult de schrik voor een gedestabiliseerd Amerika en de mogelijk ontwrichtende rol van de zwarte bevolking daarin: de raciale spanningen gieren over de bladzijden. Verpauperde wijken, stank, haat, complottheorieën, …  en moord; Baltimore is een kruidvat dat op elk moment kan ontploffen. Is er een rassenoorlog in de maak of willen de moordenaars de politie de verkeerde kant opsturen? Het verhaal is zeer boeiend en wint bladzijde na bladzijde aan diepgang.

Leo Boorman is niet de meest toegankelijke persoon, een ‘binnenvreter’. Hij is gefascineerd door vrachtschepen, is opnieuw alleen, kampt met gezondheidsproblemen, maar verricht vooral goed politiewerk. Hij loodst de lezer door de verschillende wijken van de stad en introduceert hem/haar bij de verschillende bevolkingsgroepen. Hij laat elk personage spreken ‘zoals het gebekt is’. Het levert vaak harde racistische praat op, maar ook passages vol gevoel.

Atticus Long is getraumatiseerd teruggekeerd uit Vietnam. Voor hem geen Amerikaanse droom meer. Terug thuis heeft geen doelen meer in een wereld die voor hem koud en uitzichtloos is geworden; hij voelt zich onzichtbaar. Als ongeleid projectiel effent hij de weg naar zijn eigen ondergang.

‘Daden van geweld’ is het tweede deel in een trilogie met als centraal personage Leo Boorman. In de US, land van vrijheid en ongekende mogelijkheden, zijn in Baltimore vooroordelen het losse zand onder een samenleving die draait op wantrouwen. Het verhaal is dan wel fictie, de auteur heeft zich duidelijk goed geïnformeerd over feiten en gevoeligheden die telkens weer door het fictielaagje doorschijnen. Een dijk van een verhaal!

4 kraaien

Anita

Het blauwe uur van Paula Hawkins

 

Moordende liefde

Beroering in het Tate Modern rond Division II van de vermaarde kunstenares Vanessa Chapman geeft de aftrap voor de plot van ‘Het blauwe uur’. Het werk zou menselijk bot bevatten? Dat Vanessa’s overspelige echtgenoot reeds 20 jaar wordt vermist, is voer voor speculatie. Eén + één = twee? …

James Becker, conservator in dienst bij de Fairburn-stichting en grote fan van Vanessa Chapmans werk, begeeft zich naar het getijdeneiland Eris om daar met Grace Haswell, executeur-testementair van Chapman, de kwestie aan te kaarten en eventueel uit te klaren.

‘Het blauwe uur’ voert heel wat personages ten tonele. De meeste deemsteren al vlug naar de achtergrond waar ze af en toe voor achtergrondruis zorgen. Uiteindelijk draait alles rond drie personages: de overleden Vanessa Chapman, Beck (James Becker), die kampt met schuldgevoelens en steeds beklemd wordt door een vorm van angst, en Grace.

Was Vanessa Chapman werkelijk een verschrikkelijk mens, is Grace echt de boze heks van Eris Island en wat zal Becks idolatrie voor Chapman voor hem persoonlijk betekenen?  

Via dagboekfragmenten, input door Grace en Becks eigen zoektocht leert Beck bij over Vanessa’s banden met het eiland, met echtgenoot Julian, met de buitenwereld en last but not least met Grace. Blijven de personages vlak en statisch, de onderlinge relaties daarentegen zijn voortdurend aan schommelingen en verandering toe. Kleuren in al hun verschillende tinten, afhankelijk vanuit welk standpunt en op welk moment waargenomen, bieden een voortschrijdend inzicht op de verhoudingen tussen de personages.

Het is niet eenvoudig om ieders ware kleuren te onderscheiden. Het blauwe uur is dat tijdstip vlak voor zonsopgang en zonsondergang waarbij het in dat schemerige moment van zo’n 10 minuten moeilijk zoniet onmogelijk is om een wolf van een schaap te onderscheiden. Laat dat nu de grootste fout zijn die je op Eris Island kan maken!

‘Het blauwe uur’ staat niet bol van de actie, noch brengt het boek je op het puntje van je stoel. Het boek gaat over al dan niet zichtbare littekens, over een wereld binnendringen waar je niet in thuis hoort. Mooie metaforen gebaseerd op eb en vloed, op de dam die eiland en vasteland verbindt, kunstwerken, …,  hinten in de juiste richting. Veel suggestie die je best niet mist. En toch … .

Het boek leest als Division II (ebook p. 5): “over in- en uitsluiting; over wat we verbergen en onthullen; over waar we gul geven en waar we achterhouden en over wat we maken en wat we achterlaten”.

Vanessa was in oorlog met de wereld; ze had tijd nodig om afstand te nemen en het volledige plaatje te zien, om de wolf in schaapskleren te identificeren. Precies zo verging het ook mij. Fijn boek, ‘Het blauwe uur’.

4 kraaien

Anita

De laatste steen van M.J. Arlidge

 

Als trouwe M.J. Arlidge fan was ik natuurlijk ontzettend benieuwd naar   “De Laatste Steen”. De thriller die uitgegeven is in de M.J. Arlidge Writers Room-reeks waarin hij de samenwerking aangaat met vijf thrillerauteurs. In dit geval de succesvolle thrillerauteur Steph Broadribb.

Inspecteur Jennie Whitmore wordt belast met het onderzoek naar het stoffelijk overschot wat tijdens sloopwerkzaamheden gevonden wordt in de kelder van de White Cross Academy. Dit is zeer confronterend voor haar omdat ze zelf leerling is geweest op deze voormalige school. Helemaal wanneer het lichaam van haar al jaren vermiste vriendin Hannah blijkt te zijn en onderzoek uitwijst dat ze door een misdrijf om het leven is gekomen. Jennie wil koste wat kost de moordenaar van haar vriendin vinden en verzwijgt hiervoor zelfs dat ze Hannah persoonlijk gekend heeft. De zoektocht leidt o.a. naar de vijf beste vrienden van Hannah waarmee ze destijds een fotografieclub vormden en een van de ruimtes in de kelder hiervoor gebruikten. Lukt het Jennie haar eigen emoties onder controle te houden en de moordenaar te straffen voor zijn daad?

Wat mij gelijk opviel was de uitgebreide flaptekst. Hierin wordt al zoveel vrijgegeven van het boek waardoor de spanning met name de eerste honderd bladzijden zeer ver te zoeken is. Erg jammer! Wanneer hierin andere keuzes gemaakt waren was dit zeker ten gunste van het boek geweest.

De schrijfstijl loopt minder soepel als wat ik gewend ben van Arlidge. “Hét vlotlezende boek wat zich niet weg laat leggen en ik niet anders kan dat het  heel de dag met me meeslepen zodat ik iedere vrije minuut kan lezen” was dit mede daardoor helaas niet. Doordat er op een paar gebeurtenissen na weinig spanning en actie in zit was het op sommige momenten lastig om verder te lezen in de bijna constante aaneenschakeling van gesprekken en verhoren van Jennie en haar team.

De goed bedachte 2^e verhaallijn die, vermoed ik, als een rode draad door het boek mee had moeten lopen komt helaas niet helemaal tot zijn recht. Voordat de spanning hieromheen echt op kan lopen wordt deze al geheel blootgelegd. Deze had wat mij betreft verder uitgewerkt mogen worden.

De personages maken zichzelf allemaal verdacht wat het “whodunnit gehalte” zeker opschroeft en ervoor zorgt dat ik toch graag wil weten hoe de vork in de steel zit. Ook Jennie houdt haar kaarten lang tegen haar borst. Hierdoor leerde ik haar pas gaandeweg het boek steeds beter kennen. Ik miste de emoties die in mijn optiek nodig zijn om een boek tot leven te laten komen. Uiteindelijk bereikt het verhaal via een matige cliffhanger zijn hoogtepunt en worden alle losse eindjes netjes weggewerkt.

De Laatste Steen krijgt van mij 3 Kraaien

Wendy

Schijnspel van Lydia Albadoro

 

Na het verlies van haar partner stort Susans wereld in. Op zoek naar een nieuw begin verruilt ze Nederland voor het zonnige Ibiza, waar ze haar geluk hoopt te vinden bij de charmante Daan.

Al snel stuit Susan op een aantal vreemde gebeurtenissen in de Spaanse villawijk waar ze is gaan wonen. De verdwijning van buurvrouw Claire zet Susan aan tot een eigen onderzoek. Terwijl ze dieper graaft, wordt duidelijk dat haar nieuwe buren een duister geheim verbergen.

Steeds dieper raakt Susan verstrikt in een web van intriges. Ze moet vechten voor haar leven. Maar ze laat zich niet afschrikken. Vastberaden om de waarheid te onthullen gaat ze tot het uiterste.

Dit verhaal draait om Susan. Ze is haar partner verloren en ze vertrekt naar Ibiza waar ze de knappe Daan leert kennen. De twee worden verliefd op elkaar en krijgen een relatie.

Al snel komt Susan in contact met Claire en haar partner. Maar dan verdwijnt Claire opeens en Susan denkt aan het ergste. Ze komt achter vreemde dingen bij de buren en besluit dat dus verder uit te zoeken, met grote gevolgen...

Dit sprak mij dus wel aan, maar ik vond het verhaal behoorlijk rommelig en ook de schrijfstijl vond ik niet echt prettig. Daarbij vond ik de personages ook allemaal redelijk oppervlakkig.

Soms zijn er dus boeken die je enorm tegenvallen en dit was er zo eentje. Ik heb in het verleden meer boeken van deze auteur gelezen en ook daar was ik niet altijd even enthousiast over. Toch wilde ik het nog één kans geven, maar nee. Ik ben tot de conclusie gekomen dat dit gewoon niet "mijn soort" auteur is.

Gelukkig zullen er vast een heleboel mensen wel blij worden van deze auteur, dus trek je vooral niets aan van mijn mening. ;-)

Beoordeling: 2,0 kraaien

Silvie

De Nomade van Anya Niewierra

 

‘Hij is opvallend stil, als een vogel die de storm al voelt naderen door een verandering in atmosfeer.’

 

De Nomade gaat van start met een mooi en persoonlijk voorwoord van Anya, waarna het verder gaat met een op ware feiten gebaseerde gebeurtenis. Eentje die toen de wereld wel schokte...

 

De sfeer in het boek is hierdoor meteen beklemmend, je moet echter wel enigszins geïnteresseerd zijn in de problematiek (en politiek) rond het gebied Polen, Litouwen en Belarus (Wit Rusland).

We volgen journaliste Olga Liebke die voor werk onderweg is van Athene naar Vilnius, Litouwen. Ze maakt documentaires en verder draagt ze zorg voor haar dementerende oude vader. Samen leven ze een teruggetrokken leven. Olga is een onderzoekende persoon en de vragen die zij zichzelf en haar vader stelt over hun gezamenlijke verleden stuiten op angst en soms woede van de steeds verder in zijn dementie en wereldje wegzakkende vader. 

Anya weet op perfecte manier de zorgzaamheid enerzijds en de onmacht (soms woede) anderzijds weer te geven. Voor mij was e.e.a. heel herkenbaar, mijn eigen vader is 93 en ver dementerend.

 

Een prachtig boek dat langzaam wordt opgebouwd. De manier van schrijven is beeldend en leest erg snel weg. Het is vanaf blad 1 al meteen boeiend, maar de echte spanning komt pas in de tweede helft. Daarvoor is de sfeer meer broeierig en onderhuids. Meer het gevoel van naderend onheil!

Trouwens ook een boek dat stemt tot nadenken.

In hoeverre kan je immers keuzes maken als je bent opgevoed onder een bepaald bewind, onder erbarmelijke omstandigheden of sinds kinds af bent geïndoctrineerd?

Hier in het westen is het makkelijk je mening klaar te hebben…

 

Ik geef het 4,5 kraai.

Karin K.

De Tindermoord van Sebas Diekstra

 

Een swipe naar rechts. Mieke Oort zoekt op Tinder naar leuke contacten in haar tijdelijke woonplaats Leeuwarden. Maar Thomas, die er op zijn foto nog zo leuk uitziet, blijkt een fatale keuze.

Al na één date ontwikkelt hij een gevaarlijke obsessie voor Mieke, een Amerikaanse studente met Nederlandse wortels. Als hij merkt dat zij gevoelens heeft voor een ander, slaat hij op tilt.

Wanneer hulpverleners na een brandmelding in Miekes studentenhuis komen, liggen daar twee roerloze lichamen in een plas bloed.

True crime vind ik altijd heel erg interessant, dus dit verhaal kon ik natuurlijk niet laten liggen.

In 'De Tindermoord' neemt Sébas Diekstra, slachtofferadvocaat, je mee terug naar het begin van Mieke en Thomas. Je leest hoe ze elkaar via Tinder leren kennen, afspreken en uiteindelijk een soort van relatie krijgen.

Mieke merkt al gauw dat Thomas vreemd is, te intens, maar toch blijft ze met hem af spreken. Tijdens het lezen hiervan dacht ik: 'Nee, doe niet zo naïef en laat hem voorgoed uit je leven!' Maar helaas, ze neemt toch zelf regelmatig weer contact met Thomas op en dit had uiteindelijk dus grote gevolgen...

Ondertussen spreekt Mieke ook met andere mannen af en dan slaan bij Thomas de stoppen door...

Dit verhaal was behoorlijk schokkend om te lezen. Het is overduidelijk dat Thomas psychische problemen heeft. Er had zoveel meer aan gedaan kunnen worden om dit te voorkomen...

Soms begreep ik de keuzes van Mieke ook niet, maar op het einde licht iemand nog wat meer over haar als persoon toe, waardoor je het weer wat beter begrijpt.

Sébas schrijft ook over hoe hij de ouders van Mieke bijstaat en dan is er de uiteindelijke rechtzaak waar de straf wordt uitgesproken.

Het verhaal geeft een goed beeld over dit tweetal en als je true crime interessant vindt zou ik dit boek zeker lezen. Het is heftig, schokkend en frustrerend tegelijk. Heel erg dat dit heeft kunnen gebeuren in maart 2022.

Beoordeling: 4,0 kraaien

Silvie