Anders dan anders met Jacqueline Coppens

Jacqueline Coppens begon al vroeg met schrijven. Op de basisschool legde ze een eigen poëzieschriftje aan en schreef gedurende een aantal jaren haar gedachten in dichtvorm op. Op latere leeftijd begon ze met het schrijven van columns en korte verhalen. Hiermee won ze diverse schrijfwedstrijden en publiceerde in verschillende verhalenbundels en op (literaire) websites. Van jongs af aan leest ze al graag misdaadromans en het is daarom niet verwonderlijk dat haar twee boeken thrillers zijn. Al wil ze in de toekomst ook een roman schrijven.

Haar thriller Omdat ik je mis kwam eind juni uit. Vandaag beantwoordt zij vragen die zij nog niet eerder kreeg.

*Waarvan krijg je kwaadaardige neigingen?

Onrecht

*Geloof jij in toeval?

Nee

*Welk nummer doet pijn aan je oren?

Free jazz. Ik begrijp die muziek niet en hoor alleen wat atonaal gejengel.

*Welk nummer blèr je altijd zo hard mogelijk mee?

Oei. Ik ben meer een danser en spring bij sommige nummers als een dolle door de kamer.
Maar Nederlandstalig kan ik, mits ik in een Hollandse bui ben, hard meeblèren. Borsato bijvoorbeeld.

*Met welk bekend iemand zou jij wel een avondje willen stappen?
Dominique van der Heijden

*Waarvan word jij super-enthousiast?

Van blije, opgeruimde mensen met een relativerende blik.

*Waar werd je voor het laatst stil van?

De herkenning en liefde van leeuwen voor hun voormalige verzorgers

*Speel je wel eens vals in spelletjes?

Nee

*Welk beroep zou je nooit kunnen uitoefenen?

Hulpverlener: ambulance, brandweer

*Wanneer heb je voor het laatst gedanst?

Laatst nog, thuis in de huiskamer

*Kun jij tolerant zijn voor intolerante mensen?

Ligt aan de voedingsbodem van intolerantie. Als dat religie is ben ik intolerant.

*Word je liever aangevallen door een hond of door een zwerm bijen?

Hond

*Welke film vond je verschrikkelijk?

Echt verschrikkelijk niet een. Meestal is de keuze consciëntieus gemaakt. Maar er zijn tegenvallers, dat wel. La Grande Bellezza is er zo een, terwijl hij schreeuwende recensies had, een echte mustsee .

*Wat bestel je bij de Mac?

Onverstandig: Big mac met een berg frietjes

Verstandig: een salade

*Welke foto staat er als achtergrond op je tablet/laptop?

Een galerij met Buddha’s. Gemaakt door mijn zoon toen hij in Indonesië verbleef.

Als je nog maar 1 boek zou mogen lezen, welke wordt dat dan?

Honderd jaar eenzaamheid nog een keer, zie bij vorige vraag.

*Wat zou je eten als laatste avondmaal?

Friet met biefstuk in een plens jus, met witbrood en een fles goede rode wijn

*Welk ding staat hoog op jouw bucketlijst?

Verhuizen naar een andere plekje

*Welk dier omschrijft jouw persoonlijkheid?

leeuwin

*Wie moet het songfestival presenteren? 

Chantal Janzen

De ketting van Adrian McKinty

Titel:              De Ketting
Auteur:         Adrian McKinty
Uitgeverij:    Boekerij
Recensie door:Astrid
Kraaien:        3

Achterflap

De dertienjarige Kylie wacht op de bus om naar school te gaan. Een man komt naar haar toe en houdt haar onder schot. Ze moet met hem meekomen.

Niet lang daarna wordt haar moeder Rachel gebeld en krijgt te horen dat haar dochter is ontvoerd.

Om haar vrij te krijgen moet ze losgeld betalen, maar ook een ander kind ontvoeren.

Doet ze dat niet of gaat er wat mis, dan wordt Kylie en de zoon van de beller vermoord.

Vanaf dat moment hoort ze bij de Ketting en is ze een van de vele schakels die criminele activiteiten moet ondernemen. En blijkt ook dat je er niet aan kunt ontsnappen….

Mijn mening

Ik had echt zin in dit boek met dit spannende maar toch ook bijzondere onderwerp want hoe ziek kan je zijn? Er wordt een kind ontvoerd en om het kind terug te krijgen moet de moeder een ander kind ontvoeren. Het lijkt op de onschuldige kettingbrieven die we allemaal wel kennen van vroeger, maar dit is een heel ander spel.

Rachel moet een ander kind ontvoeren om Kylie terug te krijgen. Hoe doe je dat eigenlijk een kind ontvoeren? Waar laat je dat kind bijvoorbeeld? Moet je een afgelegen plek zoeken waar je het kind vast kunt houden? Maar hoe kun je dat een moeder aan doen? Hoe kunnen ze Rachel dit aandoen? Wat heeft ze ooit verkeerd gedaan?

In het begin kabbelt het boek een beetje voort, maar er zit niet echt vaart in, dat is jammer. De auteur gaat diep op bepaalde zaken in, soms te diep waardoor het langdradig wordt. Dit is niet echt goed voor de spanning natuurlijk.

Wat mij opviel is dat Rachel, ondanks dat zij herstellende is van borstkanker en daarom niet topfit, nogal nuchter blijft onder dit alles. Ik zou gek worden als mijn kind werd ontvoerd en ik ook nog een kind van iemand anders zou moeten ontvoeren, maar Rachel blijft praktisch. Het karakter van Rachel blijft vrij oppervlakkig, wat ik jammer vind want dit had naar mijn mening beter gekund.

Door de korte hoofdstukken leest het verhaal makkelijk, maar wat mij betreft mist er een groot deel: de spanning! In het tweede deel van het boek kom je meer te weten over het hoe en wat van de organisatie, hoe verzinnen mensen het. Wat wel eng was, was de rol van Social Media in dit verhaal. Pas op wat je op het internet gooit.

Pas tegen het eind gaat het een beetje lopen, maar daar houdt het dan ook mee op.

De dialogen zijn redelijk, maar blijven op de vlakte.

Dit boek zou superspannend kunnen zijn, maar helaas was een tegenvaller.

Van mij drie kraaien voor de moeite omdat het geen vervelend verhaal was om te lezen.

Thrillerdate 16

Oma – een ontroerend blogbericht door Lara Reims

Oma was er altijd. Als ik er logeerde, en ‘s ochtends heel vroeg op stond en om het hoekje van haar slaapkamer ging kijken. Als ik bij haar in bed kroop en we samen wachtten op kaneelbeschuitjes die opa kwam brengen, met een kopje thee. Onder de warme dekens speelden we aap-pauw-wolf-fazant. Opa maakte ontbijt. Een zachtgekookt eitje dat Oma me voerde, ook toen ik daar al te groot voor was, gewoon voor de gezelligheid. Ze haalde me uit school en we speelden mens-erger-je-niet. Elk jaar kwam Sinterklaas en aten we oliebollen. Breien leerde ze me, drie pennen zelf en Oma maakte het af.

Toen ik groter werd, kocht ik met Opa een pot gel omdat die op en dringend nodig was, gingen Oma en ik samen ‘stadten’ in plaats van naar de hertenkamp. Opa werd vergeetachtiger, dus stopte Oma het briefje van vijf dat hij me altijd gaf vast in zijn zak zodat hij het niet kon vergeten. En toen stierf Opa, op de stoep en later nog eens in het ziekenhuis, en was Oma alleen. Verdrietig, en soms ook wat opgelucht omdat ze weer eens iets kon doen en niet meer constant waakzaam hoefde te zijn.

Bij Oma leerde ik voor mijn eindexamen, en kreeg ik zelfgemaakte soep. Toen ging ik studeren, zagen we elkaar minder vaak, maar als ik kwam kreeg ik overlevingspaketten mee met blikjes tonijn en kaneelbeschuitjes. Soms was ze boos als ik te lang niet geweest was, maar het was altijd snel weer goed. En oma bleef. Ik trouwde en ze was er, zij werd 80 en ik was er, en altijd was er soep.

Later vertrokken wij naar Frankrijk en Oma naar het bejaardentehuis. Voor ons allebei een grote en moeilijke stap. Dagelijks belden we. Ik probeerde haar via de telefoon zover te krijgen wat contacten op te doen in het huis. Oma had tijd nodig, maar vond uiteindelijk de moed om haar kamer uit te komen en ‘gein’ te gaan maken met de medebewoners en met het personeel. Ze vroeg me of ze naar het kerstdiner moest gaan. ‘Ja oma, ga maar,’ zei ik. ‘Zal ik dan mijn mooie jurk aan doen?’ ‘Ja oma, doe dat maar.’ En dat deed ze. Ondanks de afstand waren we dichtbij elkaar. Over alles praatten we, want ik lijk op Oma, zoveel. En als het moeilijk was zei ze de dingen die ik wilde horen, en andersom deed ik dat ook. En dat ze steeds dezelfde bladzijde las in haar boek omdat de inhoud niet meer wilde blijven hangen, maakte niets uit.

Oma werd bijna honderd. Bijna. Elk dag nog praat ik tegen haar. Zachtjes meestal, soms hardop. Ze is weg, en toch ook niet. Oma zit in mijn hoofd, in mijn hart. Maar dat boek, met mijn naam. Dat had ik haar zo graag willen laten zien. Dan zou ze met een trots gezicht elke dag opnieuw de eerste bladzij hebben gelezen.

Lara Reims

De Huizenruil van Rebecca Fleet

Officiële korte inhoud:

‘Een fantastische thriller vol spanning en verrassingen. Ik heb genoten.’ - Lee Child

Als Caroline en Francis een aanbod krijgen om voor een week van huis te ruilen – van hun stadsappartement naar een groot herenhuis in een groene, chique Londense buitenwijk – hoeven ze geen twee keer na te denken. Ze willen maar wat graag even ontsnappen aan hun huis, hun drukke jonge zoontje, en de spanningen die hun huwelijk naar het randje van de afgrond hebben gebracht.

Maar terwijl ze hun relatie proberen te redden toont de -buurvrouw wel erg veel interesse in hun activiteiten. Ook -ontdekt Caroline steeds meer aanwijzingen in het huis: aanwijzingen dat iemand haar goed kent. De -bloemen in de badkamer, haar lievelingsmuziek. Het lijkt erop dat degene met wie ze hebben geruild veel van haar weet, en misschien zelfs de geheimen kent die ze zo wanhopig probeert te vergeten.

Mijn mening

Ik vrees dat Lee Child en ik het niet echt eens zijn want De Huizenruil kon me absoluut niet bekoren. Het was zelfs zo erg dat ik het las op e-reader op vakantie en daarna prompt vergat dat ik het had gelezen. Toen ik na dat verlof in mijn hoofd over het lijstje boeken ging die ik gelezen had, vergat ik aanvankelijk De Huizenruil.

Dat gezegd zijnde wil dit niet zeggen dat dit boek rotslecht was, maar het deed me gewoonweg niets. De schrijfstijl was prettig en de auteur doet je doorlezen omdat je ergens toch nieuwsgierig bent hoe het allemaal gaat aflopen, maar het hele verhaal mankeerde iets. Het voelde allemaal erg klinisch en afstandelijk aan, waardoor ik nooit echt meegezogen werd, maar meer vanop afstand toekeek en het allemaal bekeek, alsof je een documentaire aan het bekijken bent.

Caroline heeft me nooit echt overtuigd als karakter – het duurde ook erg lang voor ik wat sympathie voor haar kreeg. Net dat is wat ik persoonlijk zoek in boeken: persoonlijkheid en een echte mens van vlees en bloed. Ook Francis kwam nooit echt overtuigend over als personage. Hun hele wankele relatie zorgde ervoor dat het me weinig kon schelen wat er met hen gebeurde. Het hele stalkergebeuren was vergezocht.

Helaas was dit niet mijn boek. Was het dan allemaal kommer en kwel? Nee. De auteur heeft een prettige schrijfstijl en het verhaal had een goeie basis, maar de uitwerking ervan was niet mijn ding. Toch wil ik zeker een volgende Rebecca Fleet lezen om te zien of dat meer mijn ding zal zijn.

2,5 sterren

Sandra

Winactie met Hars van Ane Riel

Vandaag een nieuwe winactie met een bijzondere Scandinavische thriller, namelijk Hars van Ane Riel. Ik hoor alleen maar positieve geluiden over dit boek. Je maakt nu kans om dit boek dit keer te winnen.

Waaar gaat Hars over?

Liv stierf toen ze nog maar zes jaar oud was. Tenminste, dat is wat iedereen denkt. Haar vader weet dat hij de enige is die ervoor kan zorgen dat zij veilig is. Dus verlaat hij op een avond zijn afgelegen huis om zijn boot de zee op te duwen en richting de rotsen te sturen, om nadien zijn dochter als vermist op te geven.
In het huis dat steeds voller wordt houdt Liv zich in een container verborgen. Zo hoeft zij nooit naar school. En zo blijft zij voor altijd bij haar ouders. Want haar moeder wordt alsmaar groter en komt het huis ook nooit meer uit en haar tweelingbroertje Carl is altijd dicht bij haar, alhoewel zij de enige is die hem kan zien…

Spannend, grimmig, verontrustend én liefdevol – Hars is een intense en unieke psychologische thriller die je bij de strot grijpt en niet meer loslaat.

"Liv Haarder en haar ouders maken de grootste kans op de titel fictieve disfunctionele familie van het jaar. Ze lijken een uitvinding van hedendaagse Gebroeders Grimm, en de plot, een verontrustend verhaal over bezittelijke liefde, is net zo luguber.'
The Guardian, Beste boeken van 2018

"Buitengewoon origineel. (…) Het boek deed me denken aan Stephen King op zijn best: huiveringwekkend als de pest, maar met medeleven voor elk personage, hoe misleidend ook.'
The Daily Telegraph ***** 

"Een van de uitzonderlijkste boeken die ik in tijden las. Uniek, meeslepend en prachtig geschreven.'
The Daily Express *****

Wat moet je doen voor Hars?
Onze recensent Annemarie schreef een prachtige recensie over dit boek. Deze kan je lezen door de link hier aan te klikken:
recensie Hars

Hier in schrijft Annemarie welke betekenis Hars voor haar kreeg bij het lezen van het boek. Stuur jouw antwoord naar Thrillerlezersblog@gmail.com ovv Hars.
En wordt ook snel lid van onze leuke, gezellige en informatieve facebookgroep (aanmelden facebookgroep)

Op de thee met Eric Wewerinke

Eric Wewerinke (1973) is een Nederlandse schrijver. Zijn autobiografische thrillerdebuut Zwarte golven is gebaseerd op een zeilreis die hij maakte tijdens zijn studententijd en het boek kwam dit jaar uit.

Deze week beantwoordt Eric de bekende teatopicsvragen voor Op de thee

Ben je ooit naar de eerste hulp geweest?

Ja, tijdens oudejaarsnacht in het jaar van de zeilreis (waarover mijn boek gaat). Ik zat tijdens een nieuwjaarsfeest in een club met iemand te praten, toen uitgerekend recht boven mij een discolamp van het plafond viel en op mijn kop terechtkwam. Met een enorme snee in mijn wenkbrauw en onder het bloed heb ik de hele nacht op de eerste hulp moeten wachten totdat ik aan de beurt was.

Hoe denk je dat een schrijver jou zou beschrijven in een roman?

Ik hoop dat het overeenkomt met hoe ik mijzelf heb beschreven in ‘Zwarte Golven’: avontuurlijk & vertrouwend op het goede.

Hoe zou je dag eruitzien als je miljonair was?

Schrijvend (en zwemmend) in mijn villa met infinity pool aan de kust van een mediterraans land met een weids uitzicht op de zee.

Van wie had jij vroeger een poster boven je bed hangen?

Van Prince, daar was ik toen ik veertien was een enorme fan van. Nu draai ik zijn muziek nooit meer.

Wat is jouw favoriete sprookje?

‘Klein duimpje en de zeven mijlslaarzen.’ Die laarzen wilde ik ook hebben, hoe leuk zou het zijn als je zo de wereld rond kunt gaan en alles kunt zien!

Zwarte golven:
Psychologische thriller gebaseerd op een waargebeurd verhaal

Tot zijn grote geluk wordt Tim meegevraagd om een jacht naar Corfu over te zeilen. De schipper, miljonair Robert, vindt Tims gebrek aan zeilervaring geen enkel probleem. Eenmaal aan boord horen reisgenote Julia en Tim de meest fantastische verhalen van Robert. Maar gedurende de reis begint hij zich steeds merkwaardiger te gedragen. Gaandeweg komt Tim erachter dat Robert niet de man is die hij leek. Gaat Tims fantasie met hem op de loop na weken op zee, of heeft hij hier te maken met een psychopaat?