In gesprek met Thysia Huisman

 

Thysia Huisman kan bogen op een jarenlange ervaring als regisseur en   eindredacteur bij verschillende realityprogramma’s (Big Brother, Expeditie Robinson en Project Catwalk). Die ervaring achter de schermen kwam al goed van pas bij het schrijven van ‘Sensation Island’. Ook in ‘Schaduwdorp’ speelt televisie een rol. Voor haar narcistische en tirannieke baas Marcus moet hoofdpersonage Charlie terugkeren naar haar geboorteplek Urk om er de bewoners ertoe over te halen mee te werken aan een programma waarin de dorpelingen openheid verschaffen over wat boven- en ondergronds omgaat in het plaatsje. Thrillerlezers mocht de auteur wat vragen stellen.

Dag Thysia

-      ‘Schaduwdorp’ speelt in Urk. Waarom Urk? Heb je een persoonlijke band met het dorp?

 

Al sinds mijn jeugd ben ik gefascineerd door Urk. We gingen met onze familie regelmatig op het IJsselmeer varen en wanneer we op Urk aanlegden, vertelde mijn opa allerlei verhalen over dit dorp. Dat het vroeger een eiland was, dat het zonder overleg ingepolderd werd, dat er daarom nogal wat weerstand en achterdocht was ten opzichte van de overheid en dat het een hele gelovige en gesloten gemeenschap was. Dat fascineerde me als kind al… En nu als schrijver weet ik dat al die elementen van Urk een perfecte arena vormen voor een thriller.

 

Toen ik vervolgens een paar jaar geleden op een borrel hoorde over Urker vissers die coke uit de Noordzee vissen in opdracht van drugskartels, was ik direct geïntrigeerd. Ik zat op de fiets terug naar huis en wist dat hier een boek in zat, maar dan wel gecombineerd met de televisiewereld waar ik zelf uit kom.

 

-      Het beeld van Urk is niet onmiddellijk positief. Leg je zelf even uit wat de Urk-gemeenschap typeert?

 

Er heerst op Urk echt een eilandgevoel, ‘wij tegen de rest van de wereld’. Het geloof speelt een belangrijke rol en het is een dorp van vissers. Die visserij staat steeds meer onder druk, omdat vissers door de overbevissing steeds verder moeten varen om vis te vangen en de vangst ook geregeld tegenvalt. Soms wordt er zelfs de hele week dat ze op zee zijn niks gevangen. Alleen lopen de kosten wel door. En dat maakt dat vissers met geldproblemen makkelijker te ronselen zijn om op de terugweg van het vissen nog even een pakket cocaïne, dat aan een boei met een tracker in de Noordzee ligt, op te vissen. Dat lijkt in eerste instantie makkelijk verdiend geld, alleen zitten ze dan wel vast in de greep van drugscriminelen. Dit gebeurt trouwens niet alleen op Urk, maar het komt voor in alle Nederlandse vissersdorpen met kotters. Ook in België en Denemarken.

 

Drugs smokkelen en tegelijkertijd heel gelovig zijn lijkt moeilijk met elkaar te rijmen. Die dubbele moraal en zo’n duistere kant van een ogenschijnlijk idyllisch vissersdorpje lenen zich natuurlijk heel goed voor een thriller.

 

-      De sfeer van 'wij tegen de rest van de wereld' is inderdaad sterk aanwezig in het boek. Ging je in voorbereiding op je boek op onderzoek?

 

Natuurlijk ben ik zelf op onderzoek uitgegaan. Ik had gelukkig een paar bronnen op Urk die me heel veel hebben verteld over het dorpsleven, de mensen, de tradities, de visserij, maar ook de drugsproblematiek van de jeugd en het cokevissen. Daarnaast doe ik ook altijd veel online onderzoek. Je kunt trouwens genoeg informatie vinden over cokevissen; er is door misdaadverslaggever Wouter Laumans zelfs een podcast (‘Cokevissers’) over gemaakt.

 

En voor de algemene research was de reality serie Urk op SBS6 natuurlijk ook een mooie bron van inspiratie.

 

-      Eén van de problematische thema’s in ‘Schaduwdorp’ is het drugsgebruik onder jongeren. De ouders doen alsof ze het niet zien, zo lang op zondag iedereen maar netjes in de kerk zit. Is het in werkelijkheid zo een groot taboe?

 

Ja, dat denk ik wel. Urk is een heel gelovig dorp; er zijn 24 kerken op 22.000 inwoners en er heerst nog steeds een traditionele rolverdeling. Als je 20 bent, moet je toch echt wel gaan trouwen en kinderen krijgen. Om die reden gaan jongeren al heel jong uit (vanaf hun 12^e, 13^e) en gebruiken dan veel drank en drugs in illegale barretjes. Uit onderzoek van het CBS blijkt trouwens ook dat jongeren op Urk heel hoog scoren qua drank en drugsgebruik. Maar veel ouders zien het door de vingers, zolang ze maar rond hun 20^e uitgeraasd zijn én zolang ze maar iedere zondag in de kerk zitten. God zal hen wel (weer) op het rechte pad houden!

 

-      Enerzijds is er het idyllische dorpje, anderzijds de duistere onderstroom van verslaving en hypocrisie. Welke stukken schreef je het liefst? Waarom?

Heel flauw, maar beide kanten vond ik leuk om te schrijven. Je moet altijd eerst beschrijven hoe mooi en idyllisch iets is, zodat het daarna voor de lezer harder binnen komt wanneer hij ontdekt dat er ook een hele duistere kant is. Sowieso moeten er altijd meer lagen zijn aan zowel het verhaal als een personage. Een slechterik moet niet alleen slecht zijn, maar ook iets sympathieks hebben. Al is het maar dat hij of zij heel lief is voor zijn hond of kinderen.  

-      Charlie is het hoofdpersonage. Lijkt ze een beetje op jou?

 

Ja, absoluut. Ik heb veel van mezelf in haar personage verwerkt. Niet alleen dat ze bij de tv werkt net als ik, maar ook dat ze houdt van feesten, dat ze heel ambitieus is en veel te jong haar moeder verloren is. Ook veel uitdrukkingen en details zijn ‘typisch Thysia’. Hahaha… Als je me goed kent, haal je dat er zo uit.

 

-      Charlie is een ambitieuze jonge vrouw die het wil maken in de televisiewereld, maar ze botst op nogal wat ‘obstakels’. Put je daarbij uit eigen ervaring en is het meteen ook een metafoor voor hoe moeilijk het is als vrouw om het te maken en al helemaal in de wereld van televisie?

 

De tv wereld is best een hele harde wereld. De mensen die heel overtuigd van zichzelf zijn en heel hard schreeuwen dat ze de beste zijn, komen over het algemeen heel ver. Dat heb ik best vaak als frustrerend ervaren. En ja, er lopen absoluut types rond zoals presentator/producent Marcus die er niet vies van zijn om mensen tot de grond toe af te fikken.  

 

-      Kent de televisie-industrie niet ook een soort van ‘eilandmentaliteit’ net als Urk?

 

Ja, zeker. Tijdens de productie van een tv-programma werk je voor een bepaalde periode met een team keihard om het van A tot Z allemaal te realiseren. Immers… Alles voor het programma! Dat is aan de ene kant heel lekker, want je gaat er met zijn allen voor om tot het beste resultaat te komen. Het programma is het allerbelangrijkste! En daar schuilt ook juist het gevaar… Vaak benaderen tv-makers hun programma als de heilige graal, alsof ze in de Champion’s League spelen en daar moet alles voor wijken.

 

Charlie moet niet alleen rekening houden met de grillen van Marcus. In haar hoofd en in haar hart wordt ook strijd geleverd. Hoe was het voor jou om je in te leven in haar struggle om weer geconfronteerd te worden met alles en iedereen die ze ooit achterliet en om dat wat -      de gesloten gemeenschap achter gesloten deuren wil houden toch openbaar te maken?

 

De drang van Charlie om te ‘scoren’ met spannende televisie, zodat ze eindelijk gezien wordt door haar baas Marcus was heerlijk om te beschrijven. Daar kon ik me goed in inleven. Daarvoor moet ze alleen wel haar familie en vrienden van vroeger voor de bus gooien en maakt dat ze steeds voor een dilemma komt te staan. Waar kiest ze voor…. Haar carrière of alles en iedereen waar ze vandaan komt?

 

-      Heeft jouw ervaring als programmamaakster je daarbij geholpen en is die ervaring van invloed geweest op hoe je het verhaal hebt opgebouwd?

 

Ja, ik verwerk mijn eigen ervaringen achter de schermen van de televisiewereld om te laten zien hoe het mechanisme van een tv productie werkt. Als tv-maker wil je een bepaald verhaal vertellen en dan zoek je daarna eigenlijk de mensen die dat in beeld kunnen vertellen. Charlie en haar collega’s zijn er heel bedreven in om mensen te manipuleren zodat ze voor de camera helemaal leeglopen, maar Charlie komt in conflict met zichzelf als die mensen haar eigen familie en vrienden van vroeger zijn. 

 

-      Marcus en zijn ploeg jagen effect na en deinzen er niet voor terug om de waarheid geweld aan te doen. Een puntje van kritiek op hoe de mediawereld te werk gaat dat je graag wil meegeven?

 

De mediawereld gaat best rücksichtslos te werk vind ik. Kandidaten worden gezien als een soort van pionnen, die je heen en weer kan schuiven tot ze in de juiste positie staan om het verhaal zo spannend mogelijk te vertellen. Er zijn allerlei trucjes om mensen te laten leeglopen over hun verdriet en ellende. Iedereen heeft knopjes waar je op kan drukken om dat voor elkaar te krijgen. En tv-makers weten precies welke knopjes dat zijn.

 

-      Welk personage in ‘Schaduwdorp’ ligt je het meest aan het hart en welk personage staat het verst verwijderd van jou?

 

Charlie ligt me het meest aan het hart. Ze is eigengereid, heeft een waanzinnige levenslust en is grappig. Ik hoop dat iedereen haar in zijn of haar hart sluit. Maar je wil haar ook vaak genoeg door elkaar rammelen als ze dubieuze keuzes maakt. Dat maakt haar een leuk personage vind ik.

Marcus was ook heerlijk om te schrijven, maar die staat wel het verst van mij vandaan. Hij is een tiran, heel dominant, tikkeltje androgyn en is een expert in de verdedigingssport Krav Maga. Als bekende presentator denkt hij dat de wereld om hem draait.

 

-      Hoe is de feedback die je krijgt van je lezers? Zou je nu het boek af is en in de winkel ligt er iets aan willen veranderen mocht dat mogelijk zijn? Wat dan?

 

De feedback die ik krijg op Schaduwdorp is heel positief en dat is natuurlijk fantastisch. Ik vind het ook heel leerzaam om recensies te lezen en ik heb achteraf altijd wel dingen die ik misschien had willen veranderen; gelukkig kan dat gewoon niet meer zodra je manuscript naar de drukker gaat. Dit is wat het is! En ik denk eigenlijk dat Schaduwdorp prima is zoals het nu is. Ik stort me gewoon op een nieuw verhaal.

 

-      Tot slot: zal in jouw volgende boek – wordt het weer een thriller? – de
televisiewereld opnieuw een belangrijke rol spelen? Heb je al een nieuw verhaal in jouw hoofd of zelfs op papier waarover je iets wil delen met de Thrillerlezers?

 

Op dit moment ben ik met drie verschillende verhalen bezig. Allereerst ben ik begonnen aan de bizarre, waargebeurde familiegeschiedenis van mijn stiefoma (de moeder van mijn stiefmoeder) waarin het draait om een moord én alle intriges, verraad en het intergenerationele trauma die daaruit voortkomen. Dit verhaal heeft mijn stiefoma me 25 jaar geleden verteld. Sindsdien suddert het in mijn hoofd en het moet er nu uit. Dat het waargebeurd is, maakt het heel bijzonder om te schrijven. Het wordt misschien geen ‘thriller thriller’, maar het wordt wel een hele spannende roman.

 

Verder ben ik begonnen aan het opschrijven van het levensverhaal van een goede vriendin die een nogal bewogen leven heeft gehad. Het moet laten zien dat er ondanks drama en de ergste tegenslagen altijd licht aan het eind van de tunnel is.

 

En…. Ik heb net het idee voor een volgende thriller bedacht die ook in de tv wereld zal spelen. Ik denk dat het heel spannend kan worden, maar daar kan ik in dit prille stadium nog niets over vertellen. Sorry. To be continued…  

De perfecte manier om je lezers heel nieuwsgierig te krijgen! Veel om naar uit te kijken dus. 

Thysia, hartelijk dank voor de tijd die je voor Thrillerlezers wou vrijmaken!

Anita voor Thrillerlezers!

Schaduwdorp van Thysia Huisman

 

Niet alleen maar beren op de weg

Charlie werkt als redacteur voor CrimeTV (RTL). Wanneer programmamaker en interviewer Marcus Leeflang een nieuwe arena zoekt voor zijn programma, zeilt Charlie graag mee op het verleidelijke vooruitzicht om haar carrière een zetje te geven. Alleen, daarvoor moet ze weer naar Urk, haar geboorteplek die ze jaren geleden heeft verlaten om er nooit meer terug te keren.  

De proloog is meteen een goed gericht schot in een rechtgeaard thriller hart. Wat heeft ‘ik’ over zichzelf afgeroepen?

Het plot draait rond twee hoofdpersonages: Charlie (Greetje) en Urk.

In Urk is het eilandgevoel nog heel aanwezig en zijn de inwoners nog sterk doordrongen van het ‘wij tegen de wereld gevoel’; nee, ze zitten niet te wachten op een tv-ploeg die met camera en micro komt poken in smerige potjes die ze liever gedekt houden. Het conservatief gelovig en oer-Hollands dorp aan het Ijsselmeer dat een héél donkere kant blijkt te hebben en waar hypocrisie tot een hoger level wordt getild, komt in geur en kleur helemaal tot leven in steegjes en schilderachtige huisjes en zijn inwoners die er een dubbele moraal op nahouden. Beeldend én geloofwaardig. Je waant je helemaal in Urk!

Het personage van Charlie is realistisch en complex. Het ‘zwarte schaap’ liet dan wel Urk achter zich, maar helemaal los van haar geboorteplek kwam ze nooit. Van volgzame en conflict vermijdende assistente van de narcistische en tirannieke Marcus evolueert ze naar een jonge vrouw die probeert haar eigen stem te vinden. Ook in de relatie met haar vader recht ze letterlijk en figuurlijk steeds meer haar rug. Haar pad is er één van uitdagingen waarbij onzekerheid, strijd om loyauteit naar familie toe en vastberadenheid hand in hand gaan.

De succesformule achter de programma’s van Marcus legt ook de plot geen windeieren: botsende protagonisten en antagonisten die het vuurwerk laten knallen, een dramatische lijn en een personage dat er helemaal voor gaat, dat is precies waar de plot van ‘Schaduwdorp’ voor staat. Thysia Huisman weet als tv-maker heel goed wat werkt en wat niet.

Thysia Huisman heeft een heel aantrekkelijke en vlotte manier van schrijven die je alert houdt en je nieuwsgierigheid voortdurend aanwakkert. Plottwist na plottwist. Zoveel conflictsituaties die de tikkende bom zouden kunnen doen ontploffen, maar waar telkens op het nippertje de lont uit wordt gehaald. Een rollercoaster aan ontwikkelingen die vloeiend in elkaar overgaan zorgt voor tempo en geven het verhaal een filmisch karakter. De spanning gaat gestaag de hoogte in. De finale twist zag ik wel aankomen en de richting waarvoor Charlie op het einde kiest stelt me ietwat teleur in haar personage, maar dit doet geen afbreuk aan het leesplezier dat ‘Schaduwdorp’ me gaf.

4 kraaien

Anita   

CHASING SHADOWS / SCHADUWZIJDE - ROBERT BRYNDZA

Ik kreeg de kans om het nieuwste boek in de Erika Foster reeks vooruit te gaan lezen in het Engels, en, tja, zo’n kans laat ik uiteraard niet aan mij voorbijgaan. In deze versie verscheen het boek begin juni.

Ik volg Bryndza al van bij het uitkomen van ‘Het meisje in het ijs’ en ben echt wel fan van zijn boeken, zowel de reeks rond Erika, als de Kate Marshall serie, en ook de luchtigere boeken rond Coco kan ik wel smaken.

Terug naar Erika nu : in het vorige deel ‘Dodelijke wraak’ werd er al meer aandacht besteed aan het privé-leven van Erika, dus ik hoopte alleszins dat dit verder zou worden uitgewerkt in dit deel.

En ja hoor, ook dit negende boek stelt me niet teleur, vanaf het begin ben ik helemaal mee in het verhaal.
Door een samenloop van omstandigheden komt Erika tijdens een toevallige interventie in Londen, oog in oog te staan met de man die destijds, in Manchester, verantwoordelijk was voor de dood van een aantal van haar teamleden EN haar man. Heden en verleden zijn meer verbonden dan voorzien en een aantal schokkende gebeurtenissen zal leiden tot een aantal ontdekkingen, zowel over het verleden als over het heden.

Erika duikt vol in de feiten, ze gaat haar demonen niet uit de weg, en wie weet tot wat dit zal leiden ?

Zoals gezegd slaat het boek vanaf het begin aan, en neemt de auteur de lezer mee in de gebeurtenissen. Zoals gebruikelijk wordt, waar nodig, het verleden kort opnieuw uitgelegd, zodat ook ‘instappers’ volgens mij het verhaal perfect zullen kunnen volgen. Je wordt getrakteerd op best wel wat actie en spanning, een goed verteld verhaal, interessante personages en een onverwachte ontknoping.

En naar goede gewoonte deelt Rob na de epiloog nog wat gedachten met zijn lezers, het blijft altijd prettig en voelt aan alsof hij je min of meer persoonlijk aanspreekt. En wat nog belangrijker is, hij hint alvast naar een vervolg … ik ben er klaar voor, laat maar komen !

 

Misschien niet helemaal onverwacht, maar ook dit keer krijgt Bryndza van mij 5 dikke vette kraaien voor deze ‘Chasing Shadows’, of zoals hij in het Nederlands zal heten ‘Schaduwzijde’, in deze versie zal hij beschikbaar zijn vanaf september.

Karin V.

In gesprek met Sterre Carron

 

   

Sterre Carron is naar goede gewoonte weer op de afspraak: haar eerste boek voor 2025 is een feit. De thriller ‘Sterf!’ is uit! Rani Diaz is er deze keer niet bij, maar niet getreurd, want met Erin De Donder heeft Sterre voor prima vervanging gezorgd. De thee en koekjes staan klaar; tijd om nog eens een babbeltje te slaan met Sterre.

Dag Sterre

-        In je thrillers, en ook in Sterf!, speelt de misdaad zich vaak af op onheilspellende of ongewone settings. Hoe belangrijk is de setting volgens jou voor het psychologische effect dat je op de lezer wil hebben?

Voor ik aan een verhaal begin, heb ik eigenlijk geen bepaalde setting in mijn hoofd.(Uitgezonderd bij de proloog). Tijdens het schrijven komt er in mijn hoofd stilaan een plek tevoorschijn waarvan ik denk; dat is het. Dat moet het zijn!

-        Zijn de plekken in Sterf! gewoon het resultaat van jouw verbeelding of heb je ze in real life gevonden in nieuwsberichten en hebben ze jou van daaruit geïnspireerd?

Meestal onthoud ik ze (onbewust) door de vele wandelingen die ik dagelijks met mijn hond maak. Bovendien pluis ik iedere dag de kranten uit op zoek naar feiten die me inspireren.

-        Welk hoofdthema In Sterf! speelt een belangrijke rol? Waarom koos je hiervoor?

Als ik dat vertel, verraad ik de plot. Per toeval ben ik in contact gekomen met iemand die met dat probleem worstelt.

-        Heb je je bij wijze van voorbereiding verdiept in deze materie? Heb je contact gehad met onderzoekers, hulpverleners?

Nee, deze keer geen hulpverleners of onderzoekers. Ik had voldoende info via die persoon.

-        Heb je gesproken met slachtoffers? Wat is hier jouw ervaring: willen of kunnen zij daar vrijuit over spreken?

De weg naar een normaal leven, duurt jarenlang en vereist toch wel een intensieve behandeling. Wat me opvalt is dat het probleem geminimaliseerd wordt.

 

-        Kreeg je dan ook inzichten wat betreft de impact die pesten op lange termijn kan hebben op iemand? Hoe heb je dat verwerkt in je personages?

Door dingen die me echt raken fictief te laten gebeuren. Telkens ik hoor of zie dat jonge mensen door pesterijen uit het leven stappen, raakt me dat diep. Gelukkig hebben mijn kinderen er nooit mee te maken gehad, wat niet wil zeggen dat mijn interesse in het motief vermindert. Wat drijft pestkoppen tot zulke daden? En niet onbelangrijk: wat is hun probleem? Vooral dat laatste maakt me nieuwsgierig. Mensen die anderen het leven zuur maken, doen dat met een reden. Een laag zelfbeeld? Aandacht opeisen? Over die problematiek wordt weinig geschreven vind ik. 

-        Hebben die getuigenissen jouw schrijfproces beïnvloed? Hoe?

Nee, ik wist op voorhand wat ik wilde. Het gaf wel meer body aan het verhaal.

-        Wat fascineert jou aan hoe trauma’s mensen kunnen vormen — of breken?

Ik heb een paar jaar als vrijwilliger bij de zelfmoordlijn gewerkt en ik werd letterlijk overspoeld door trauma’s. Velen zijn me bijgebleven. Ontelbare keren heb ik geluisterd naar verhalen en trauma’s die mensen letterlijk op de rand van de ravijn duwden. Spring ik of spring ik niet?

-        Is er iets wat je tijdens je research voor dit boek hebt ontdekt dat je echt heeft verrast of geraakt?

 

Het personage van Anna. De gruwel die ze heeft meegemaakt in haar vaderland en de gevolgen ervan.

 

-        In jouw boeken lezen we dikwijls hoe trauma’s levens ontwrichten. Wat doet schrijven daarover met jou als auteur?

 

Ik kan me dan heel goed inleven in het personage. Maar dat is louter in het boek. Tijdens het dagdagelijkse leven kan ik het allemaal van me afzetten en geniet.

 

-        Wat vind je zelf het meest aangrijpende of moeilijke aan het schrijven over mensen die gebukt gaan onder trauma’s en hun verleden?

 

Dat die ene druppel de laatste kan zijn … Hoe groot is iemands draagkracht?

-        Hoe bewaak je dat je in het schrijven van fictie je je niet vergaloppeert in het verwerken van echte ervaringen?

Dat is niet zo moeilijk. Ik heb een goed leven en wil dat graag zo houden. Tijdens het schrijfproces mag er een hoop miserie zijn. Eens de laptop dichtgeklapt is, ben ik terug in mijn eigen gelukkige bubbel.

-        Was er een scène die je emotioneel zwaar vond om te schrijven? En waarom?

De laatste hoofdstukken. Ik heb het moeilijk met afscheid nemen. Ik ga er niet over uitweiden, alweer om de plot niet vrij te geven.

-        Wat hoop je dat lezers voelen of beseffen nadat ze Sterf! hebben dichtgeslagen? Dat ze een goed boek lazen of/en ook dat ze zich meer bewust worden van de problematiek rond pesten?

Dat ze hebben genoten van het boek. Wie ben ik om hen bewust te maken van de problematiek? Ik denk dat iedereen voor zichzelf moet uitmaken waar hun grenzen liggen. En wat goed en kwaad is.

Dank je wel voor jouw tijd, Sterre. Dat de lange wandelingen met je hond en het uitpluizen van de kranten je nog veel inspiratie mogen geven voor de toekomst!

Anita voor Thrillerlezers!

Modelmoord van Marelle Boersma

 

Waar centimeters maken of kraken

Bo(nita) leidt als topmodel een luxeleventje op Malta: ze krijgt de meest lucratieve opdrachten en haar huwelijk met duiker Nick lijkt ideaal. Maar nu heeft ze het nare gevoel dat er iets ernstigs staat te gebeuren. En dat huwelijk, daar zit al heel veel sleet op. Dan wordt iemand vermoord …

Bo beweegt in een oppervlakkige wereld waar het uiterlijk de maatstaf is. Als hoofdpersonage is ze vanaf pagina 1 nagenoeg altijd aan zet, maar ze is zó onvoorstelbaar naïef en zó ongelooflijk op zichzelf gericht dat het moeite kost om haar leuk te vinden. Bo’s karakter is even interessant als dat van een bordkartonnen figuur: 0,0 persoonlijkheid. De relatie met haar zus, de moeilijk te peilen Joyce, hinkelt op rivaliteit en verbondenheid en doet Bo geen eer. Misselijkheid en geheugenverlies na een ongeval beïnvloeden haar waarnemingen en maken van haar een hoogst onbetrouwbare verteller. Als speelbal van misleiding en bedrog tolt ze van hypothese naar hypothese; aan potentiële daders bijgevolg geen gebrek.

Succes in de modellenwereld is een kwestie van centimeters die je carrière maken of kraken. In mode en oorlog zijn alle middelen geoorloofd en het middel in deze heet Ozempic, een geneesmiddel ter behandeling van diabetes type 2. Marelle Boersma vangt met ‘Modelmoord’ een paar vliegen in één klap. Ze schetst een ontluisterend maar weinig verrassend beeld van de kille en meedogenloze modellenwereld waarin jonge naïeve modellen het slachtoffer worden van rijke mannen en waar de concurrentiestrijd tussen de modellen onderling hevig woedt; ook kaart ze het gevaar aan van het gebruik van Ozempic, een omstreden afslankmiddel met gevaarlijke, soms dodelijke bijwerkingen, dat furore maakt in een milieu waar magerzucht modellen tot het uiterste drijft. Toch laat de auteur ook enkele positieve noten horen. Bo evolueert en vindt uiteindelijk haar stem. Blijkt dat in het ‘wereldje’ niet alle menselijkheid en gevoel voor realiteit verloren gaan.  

Geheimen, leugens, afpersing, chantage en moord zijn de ingrediënten die garant staan voor een onderhoudend en vlot geschreven plot. Naar de ontknoping toe is het echt alle hens aan dek.  

‘Modelmoord’ is een vlotte thriller waar je idealiter van geniet relaxend aan de rand van een zwembad met aan je zijde een liefelijke Carmen die op tijd en stond voor lekkere hapjes zorgt.

3.5 kraaien

Anita

De laatste wens van Marieke Damen

Routines

Nadja en Steven leiden een uitvaartonderneming tot Steven omkomt in een auto-ongeval. Steven was toch zo’n goede chauffeur? De politie gaat uit van een ongeval, Nadja heeft haar twijfels.

Het begint met een proloog. Niks ongewoons, alleen, het is al meteen menens. ‘Ik’ lijkt het moeilijk te hebben met het leven en … rijdt Steven van de weg. De toon is gezet: raadselachtig, verwarrend, dreigend, zelfs fatalistisch, wat zal nog meer volgen. Wie is ‘ik’?

 Waarom moest Steven sterven?

Twee verhaallijnen: Nadja in het nu en Juul in het verleden. Flashbacks wisselen in een aangenaam tempo af met het heden. Vraag is geruime tijd wat de twee periodes én Nadja en Juul linkt. Gemene deler zijn rouw, verdriet en eenzaamheid. Het leed en de pijn van zowel Nadja als Juul beroeren.

Tegen het decor van een uitvaartonderneming – toch wel origineel – waar omgaan met de dood een soort van routine is, zaait de dood van geliefden van Nadja verdriet, verwarring, angst. Ook in het verleden, wordt het gezin van Juul geteisterd door verlies en verdriet. Cliffhangers en plottwists houden je aan het boek gekluisterd. Ze brengen spanning, tempo en husselen al wat je denkt te weten door elkaar; aannames belanden zonder pardon in de prullenmand. De dreiging dat er steeds weer een geliefde het slachtoffer kan worden van een moordenaar die zich niet kenbaar maakt is goed voelbaar en meandert als rode draad doorheen het verhaal.

Op een derde van het einde komen de gebeurtenissen in een stroomversnelling en is ook duidelijk wie aan de touwtjes trekt. Terwijl de dader je op het puntje van je stoel heeft, komt een onthutsende waarheid boven water. Best choquerend.

‘De laatste wens’ is, ondanks de achtergrond van een uitvaartonderneming, een frisse, vlotte, filmische thriller waarin de personages van Nadja en Juul goed worden neergezet en de geloofwaardigheid steeds wordt bewaard. Het verhaal bevat alle elementen die je behoort terug te vinden in een psychologische thriller. Het verhaal van Nadja en Juul kruipt vanaf bladzijde 1 in je hoofd en houdt je aandacht vast voor de volle 352 pagina’s. Gaat die laatste wens in vervulling? Lees en je ontdekt het!

4 kraaien/Anita