Gegijzeld van Clare Mackintosh

 

   

Wat vind ik van de cover?

Nogal een duistere cover, een donker huis, en eentje waar op de bovenverdieping licht brandt. Een wolkenhemel, best wel dreigend, en een overvliegend vliegtuig. De auteursnaam in het wit, de titel in het rood. Op de achterflap wordt het boek een claustrofobische angstaanjagende thriller genoemd. De cover valt mij vooral op door de dreiging die hij uitstraalt, ik zou het boek gegarandeerd oppakken als ik het ergens zag liggen.

Wat verwacht ik van tevoren?
Ik las de eerdere thriller van Mackintosh, en werd vooral getroffen door 'Mea Culpa, die was ZO goed en zelfs op een bepaalde manier ontroerend. De korte inhoud klinkt uiteraard veelbelovend en de omschrijving 'claustrofobische thriller' intrigeert me sowieso.

●   De vraag is nu: wat is een misdrijf? Het woordenboek spreekt over een daad of nalatigheid die strafbaar is volgens de wet, maar die wet verschilt van land tot land. Zo blijkt dat 'misdrijf' voor verschillende volkeren iets heel anders kan betekenen. Diegene van ons die vrij kunnen spreken en zich vrij kunnen bewegen hebben de luxe om te kiezen hoe ze reageren op een misdrijf dat zich voor hun ogen voltrekt.

Mijn recensie:
In 'Gegijzeld' maak je kennis met Mina en Adam en de problemen waarmee ze geconfronteerd worden. Dat gebeurt via afwisselend korte en lange hoofdstukken vanuit beide standpunten en bovendien leer je via de cursief gedrukte hoofdstukken tussendoor ook een aantal van de passagiers op Mina's vlucht kennen. Beetje bij beetje wordt de spanning opgebouwd, je voelt de dreiging groeien. Een bijzonder, zeer goed voorbereide, baanbrekende vlucht, met heel veel media-aandacht. Je voelt het gevaar naarmate het verhaal vordert. Ik verbaas me over de grootse opzet en de complexiteit van de hele onderneming, maar blijf geboeid doorlezen.

Ik vraag me trouwens af of de auteur voor de namen van de activisten inspiratie heeft gehaald bij de serie 'La Casa de Papel', kijkers van deze reeks zullen waarschijnlijk wel begrijpen waarom ik me de afvraag; of misschien zoek ik het gewoon te ver. Het laatste stuk van 'Gegijzeld' heb ik quasi in één ruk uitgelezen, ten koste van mijn nachtrust, ik moest gewoon weten hoe het verder ging en afliep.

Samengevat is 'Gegijzeld' een heerlijk spannend en inderdaad claustrofobische en angstaanjagende thriller, en wat een wending en wat een epiloog. Hierover ga ik uiteraard niets prijsgeven. Echt genoten heb ik van dit boek, echt zo eentje wat je bij de keel grijpt, goed geschreven en goed uitgewerkt.

Ik heb één kritische opmerking: als kind keek Mina naar het digitale schermpje van haar vaders camera, en dat lijkt me – in functie van de leeftijd waarop ik Mina inschat – niet helemaal te kunnen kloppen, maar dit kleine detail heeft mijn leesplezier absoluut niet beïnvloed!

Ik geef dit boek met plezier een score van 4,5 kraaien!

Karin V.

Vluchtweg van Jet van Vuuren

 

Tijdens een zeiltocht in Friesland verdrinkt de levenslustige tiener Femke voor de ogen van haar 8-jarige zusje Judy. Judy zelf wordt net op tijd gered. Sindsdien herinnert Judy zich niets meer over wat er is gebeurd. 

 

Twintig jaar later gaat Judy terug naar Friesland. Tijdens haar verblijf komen steeds meer herinneringen terug. Is het waar wat zij nu denkt. Is Femke niet door een zeilongeluk omgekomen? Of was het moord? 

 

Judy gaat op zoek naar de waarheid. Al snel komt ze in aanraking met mensen uit het verleden. Ze komt tot de ontdekking dat er duistere zaken spelen. En is ze zelf betrokken bij de dood van haar zus?  Zal ze de waarheid vinden?  

 

Recensie: 

Het verhaal begint bij de zomer van het jaar 2000. Judy is 8 jaar. Ze ligt in het water, verdrinkt bijna en wordt gered. 

 

Dan maken we een sprong in de tijd naar januari 2020. 

Judy is mondhygiëniste en heeft een verhouding met haar collega Pepijn.  
Haar moeder, geboren in Lemmer, is inmiddels overleden. Haar vader heeft een vakantiehuis in Lemmer.

Samen met Pepijn brengt Judy een weekend door in het huis in Lemmer en daar vertelt Judy dat Suus, de vrouw van Pepijn, van hun verhouding afweet. Voor hem was dit nogal ontluisterend om te horen dat Suus Judy heeft bezocht.

Judy gaat die week na het weekend niet terug naar de praktijk. Ze besluit zelfs nu iedereen verplicht thuis zit in verband met de Lockdown helemaal niet meer terug gaan naar de praktijk. Ze wil niet meer geconfronteerd worden met Pepijn en gaat op zoek naar een andere baan.

Judy verblijft tijdens de Lockdown in het huis in Lemmer. Te pas en te onpas komt haar buurvrouw Lieke, die ze als kind tante noemde, bij haar binnen. De ene keer zoekt ze haar hond Lady, en de andere keer is het om haar nieuwsgierig uit te vragen. Lieke blijkt nog steeds de sleutel van haar vaders huis te hebben. Is zij wel te vertrouwen? Heeft zij met de dood van Femke te maken? En hoe zit dat dan met Daan, de man van Lieke? Deze wordt afgeschilderd als een bullebak, maar is hij dat wel? En waarom willen Daan en Lieke per se het vakantiehuis Judy’s vader kopen? 

Wat hebben ze te maken met de dood van Femke, de zus van Judy??? En Wat is eigenlijk de rol van Jesse, de vriend van Femke?

 

Judy is boodschappen aan het doen in Lemmer wanneer ze wordt gepasseerd door een fietser met grote haast, hij raakt haar maar fietst gewoon door. Wanneer ze hem even later ziet vraagt de man, die Sieb heet, of ze het zusje van Femke is. Hij vertelt dat hij een vriend van Jesse is, het vriendje van haar overleden zus Femke. Sieb besluit om Judy te gaan helpen met het onderzoek naar Femke. Maar waarom die hulp?

Dan krijgt Judy een telefoontje van de huisarts van haar vader, Ellen van Rijswijk. Ze vertelt dat haar vader pillen in heeft genomen en is overleden. Judy twijfelt er aan of hij door corona niet meer wilde leven??? Zij gelooft namelijk niet dat hij om die reden niet meer wilde leven. Hij zat nog vol plannen.

 

Het is een spannend boek. Er zijn veel mogelijke daders. Steeds verandert je idee over hoe het in elkaar steekt en wie wat gedaan kan hebben. Het is moeilijk aan de kant te leggen. Het is zo spannend. Je verandert steeds van idee over wie wat heeft gedaan. Je wilt het daardoor uitlezen. Je wilt weten hoe het in elkaar steekt. Ik werd regelmatig door de auteur op het verkeerde been gezet. 

 

 

Vanaf het moment dat Judy aankomt in Friesland krijg ik een vreemd onderbuikgevoel bij de personages.

Niets blijkt te zijn zo te zijn als wat je denkt. Door de wisseling van de periode tussen het jaar 2000 en 2020 in een ander lettertype op te nemen in het verhaal is dit makkelijk te volgen. 

 

 

Het enige minpunt is dat Jet van Vuuren haar research over Friesland en de Friese taal niet goed heeft gedaan.

 

Er staan veel fouten in. Iemand die geen Fries is zal dat niet opvallen, maar ik als Friezin telde er nogal wat.

Zoals:
He, jij daar froulik!'

Froulik is een ander woord voor vrouwelijk. Er zou daar moeten staan Frou of wyfke.

 

'Alsjebleaft' moet zijn asjebleaft.

 

 ''Watstoch do hjir.'' (Hoort geschreven als '' Wat tochtst do hjir.) De vertaling is wat dacht je hier. Ik denk dat het moet zijn 'wat dochtsto hjir.'Vertaling:Wat doe je hier

 

In het ziekenhuis in Heerenveen denk ik niet dat je een plattegrond krijgt. Zo groot is het ziekenhuis namelijk niet. En daar staan overal bordjes waar je heen moet. Voor bij de ingang staat alleen een tent waarnaar je gelijk bij de draaideur naar binnen bent. Geen lange slurf zoals in het boek wordt genoemd.

 

Als je uit het ziekenhuis komt is er geen park. Er zijn huizen, scholen, straten om het ziekenhuis heen. 

 

Ze scheurt door stoplichten. Er staat dat ze kleine weggetjes neemt richting Joure. Er zijn daar geen stoplichten richting Joure. Kleine asfaltweggetjes zou ik zo ook niet weten. 

 

Verder is het boek zeker een aanrader. En als de Friese taal je weinig zegt, vallen die fouten je niet op. Dan kan je voluit genieten van een spannend boek. Ik geef het 4 kraaien.

Jantsje

Zo'n mooi meisje van Carla Kovach

 

       

Wat vind ik van de cover?

Rosse lokken, een mooie blauwe vlinder, centraal de titel in het wit, de auteursnaam in het blauw. De covertekst 'Hij is een genadeloze killer, jij bent precies zijn type'. Het is op zich een mooie cover, maar ik weet niet zeker of hij helemaal past bij de iets meer abstracte covers van de vorige 2 delen in deze serie. Sowieso ben ik er van overtuigd dat de cover opvalt in de boekhandel of bibliotheek.

Wat verwacht ik van tevoren?
Het is het derde deel in de reeks rond Gina Harte en haar team. Van de vorige 2 boeken heb ik heel erg genoten, ik hoop dus vooral op een mooi en spannend vervolg.

Mijn recensie:
Het boek begint met de melding dat het is opgedragen aan alle mantelzorgers en zorgverleners, dat is mooi!

Toen ik destijds 'Dit heb je verdiend' las, noteerde ik dat ik in de war was en ook dit keer slaagt de schrijfster er in om me in war te brengen. Vooral in het begin, bij de hoofdstukken rond Miley heb ik eerlijk gezegd totaal geen idee waar dit over gaat, maar ik merk dat naarmate het verhaal vordert dat dit duidelijk ergens naar toe zal gaan. Ondanks het feit dat deze verwarring me ietwat irriteert, kan ik het op een bepaalde manier ook wel op prijs stellen dat de auteur eerst wat chaos schept om daarna alles mooi uit te werken.

Door de korte hoofdstukken ligt het leestempo behoorlijk hoog, ook door de rechttoe–rechtaan manier van vertellen, direct, zonder veel extra's, maar soms gaat de overgang tussen de hoofdstukken mij net iets te kort door de bocht. Zo eindigt een hoofdstuk met de zin 'Haal onmiddellijk … naar het bureau', en begint het volgende hoofdstuk met 'Hebben we … gisteren nog te pakken gekregen?' Dat voelt voor mij persoonlijk een beetje onhandig aan.

Er gebeurt veel, het verhaal is best wel spannend en goed bedacht maar voor mij leest het allemaal net iets te gemakkelijk weg. Ik moet – na de verwarring in het begin – nergens echt over nadenken en dat vind ik een beetje jammer.

Het derde deel in deze reeks scoort naar mijn gevoel aanzienlijk lager dan de voorgangers. Het is bovendien misschien een beetje flauw, maar ik voel me ook een beetje misleid door de covertekst, lees het boek vooral zelf en dan zal je misschien begrijpen wat ik bedoel.
Het basisidee van het verhaal blijft op zich op een bepaalde manier mooi en ontroerend, en daarom kom ik uit om een eindoordeel van 3 kraaien.
Toch met een beetje pijn in het hart, want ik had er toch net iets meer van verwacht … jammer, hopelijk kan een volgende deel me meer overtuigen.

Karin V.

De perfecte engel van Eva Nagelkerke

 

Voor mijn kind

Eva Nagelkerke is de schrijversnaam voor de zussen Alexandra en Victoria Nagelkerke. Eerder schreven zij onder het pseudoniem van Eva Monté. Van Eva Nagelkerke verscheen eerder ‘Stille wateren’.

‘De perfecte engel’ valt met de deur in huis. ‘Ik’ verdrink iemand in bad. ‘Voor mijn kind.’ Spannend en veelbelovend.

Na het heftige begin verdwijnt de spanning helemaal uit het verhaal en wordt er tijd en ruimte gemaakt voor de situatieschets.

Door omstandigheden ziet Lisa zich genoodzaakt om een job als inwonende nanny voor Bo aan te nemen in het gezin van Noëlle en Sander. Dochter Ariël, haar trouwe knuffel Slurfie en zij nemen hun intrek in een benauwend en ijskoud kamertje in huize Raven.

Van meet af aan voelt het niet goed. Noëlle behandelt haar als een meid voor alle werk; Bo wordt geplaagd door verschrikkelijke nachtmerries; iemand wil Lisa en Ariël daar per se weg hebben.

Meerdere personages nemen afwisselend het woord, maar het is vooral Lisa die haar kijk op de gebeurtenissen deelt. Het decor dat zich hoofdzakelijk beperkt tot huize Raven doet daarbij een duit in het zakje. De afgelegen plek waar het huis staat, Baron en Prins, de beperkte ruimte waarover Lisa en Ariël beschikken, de achtertuin waar niemand mag komen …. De sfeer is benauwend, drukkend en mistroostig.

De onderlinge relaties maken de situatie er niet beter op. Een hysterische Noëlle doet voortdurend de wenkbrauwen fronsen. Haar egocentrische gedrag en manier van opvoeden wekken onbegrip. Is zij de aanstuurder van alle onheil? En wat met Sander?

Heel lang blijft de spanning zoek. Wel zijn er voortdurend die onheilspellende voorvalletjes, is er het aanvoelen dat dingen niet in de haak zijn. Een soort van onbehagen gaat van het boek over op de lezer. Voortdurend popt de vraag op wie op de eerste bladzijde die moord heeft begaan. Het schrijversduo slaagt er lang in een soort van waas over de identiteit van het personage te houden, maar je voelt in je kleine teen dat het personage er wel degelijk is en stelselmatig de boel tracht te saboteren. Er staan nog rekeningen open.

Het plot laat zich vlot lezen. Op ongeveer een derde van de ontknoping schakelt de engel der wrake een versnelling hoger en volgen de gebeurtenissen elkaar in snel tempo op. Twist op twist, even wordt het nagelbijten. De ontknoping mist zijn effect niet en weet zelfs de dader te verrassen!

Hoewel een oplettende lezer misschien al vroeg in het plot enkele belangrijke aanwijzingen heeft opgepikt en de plottwist dus een logisch gevolg is van alles wat zichtbaar en onzichtbaar gaande is tijdens de ontwikkeling van het verhaal, blijf ik toch achter met een paar losse eindjes en boet het verhaal een beetje aan geloofwaardigheid in.

‘De perfecte engel’ gaat over sterke gevoelens zoals wanhoop, gemis, bodemloos verlies, liefde en wraak. Hoewel fictie, denk ik dat lezers die van dichtbij of veraf werden geconfronteerd met miskraam of sterfte van een kind dit boek best aan zich laten voorbijgaan.

3,5 Kraaien
Anita

Valentijn van Elizabeth Wetmore

 

‘Valentijn’ is geschreven door Elizabeth Wetmore. Het is haar debuut roman.

 

Het is Valentijnsdag 1976, en de kleine 14-jarige Gloria Ramirez probeert zich in haar eentje wat te vermaken bij de drive-in. Als Mexicaanse kreeg ze al menig keer te maken met de neerbuigende houding van mannen. Totdat ze Dale Strickland ontmoet en hij de eerste is die haar vriendelijk bejegend.

De volgende ochtend verschijnt Gloria Ramirez gehavend en gebroken op de ranch van Mary Rose. Ze is verkracht in het aangrenzende olieveld maar wist te ontsnappen. Mary Rose haar man was die ochtend al vroeg naar zijn werk gegaan. Mary is alleen thuis met haar jonge dochter en zwanger van haar tweede. ‘Old Lady’ ligt nog boven in de slaapkamer. Als ze over de schouder van Gloria kijkt ziet ze een stofwolk snel dichterbij komen. Het is een pick-up die regelrecht op haar ranch afkomt. Ze beseft dat zij de enige is die haar jonge dochter én haar ongeboren kindje kan beschermen. Zal ze ook de kleine Gloria bescherming bieden?

Het is het begin van de fenomenale roman ‘Valentijn’, die zich afspeelt in het Texaanse Odessa, met zijn opbloeiende oliecultuur en dat gedomineerd wordt door mannen, vooral witte mannen. Deze roman vertelt het verhaal voornamelijk vanuit een vrouwelijk oogpunt en we volgen dan ook een aantal vrouwen uit Odessa.

Zoals Corrine, de oudere dame die net haar man heeft verloren. Ze kan het leven niet echt meer aan en trekt zich terug in haar drank en haar norse buien.

En de kleine Debra Ann, die zo vaak aan haar lot wordt overgelaten. Uit verveling zoekt ze contact met al die andere mensen uit haar buurtje, waar ze lang niet altijd welkom is. Maar wel bij die ene, die dakloze, die in een grote afvoerbuis woont en die ze af en toe iets te eten brengt. En dan praten ze wat.

Ginny, Debra Ann’s moeder, was pas 17 toen ze haar kreeg en ze moest trouwen. En Ginny heeft het echt geprobeerd, echt zeker wel 10 jaar lang, maar ze kon niet meer. En ze wist dat ze moest vertrekken voordat het leven haar inhaalde.

En natuurlijk de zwangere Mary Rose, van het begin van het verhaal. Ze heeft haar keuze gemaakt, toen, en nu ervaart ze dagelijks de consequenties daarvan. Wonend in het midden van een wereld vol dominante blanke mannen die denken dat ze het recht aan hun bevooroordeelde kant hebben staan. Ze is tijdelijk met haar dochter naar de stad verhuisd, maar ze kan maar niet wennen aan de harde geluiden en die drukte. En ze kan maar niet wennen aan het feit dat haar man haar de schuld geeft van al hun tegenwoordige besognes, die volgens hem allemaal voortkomen uit haar keuze, toen, met de kleine Texaanse Gloria.

En dan is er nog Dale Strickland. Hij, die werd meegenomen en werd aangeklaagd wegens een ernstig zedendelict en poging tot moord. Zijn ouders komen uit het betere Magnolia, Arkansas, waar de medebewoners hem een brave jongen vinden die nog geen verkeersboete op zijn naam heeft staan en zich juist altijd zo respectvol gedroeg.

‘Maar mededogen in een oord als dit is moeilijk. Ik wenste hem dood voor ik zijn gezicht had gezien.’

Het is een schitterende roman waarbij de raciale en sociale verhoudingen van een door mannen gedomineerde cultuur in het Texas anno 1976 op een prachtige, echt filmische manier worden overgebracht. De sfeer is niet vrolijk, nee ronduit mistroostig te noemen. Hiervoor gebruikt Elizabeth Wetmore prachtige vergelijkingen. Haar schrijfwijze is bloemrijk en vloeiend en neemt je als lezer mee aan de hand en in de levens van elk personage. En elk personage heeft zo zijn eigen prachtige uitgediepte karakter. Je ervaart een achtbaan vol aan gevoelens zoals angst, wraak, boosheid, maar vooral onrecht.

Ik voel mij één met het boek en mijn omgeving vervaagd. De hitte is zo zinderend, dat de ratelslangen zich terugtrekken in hun holen. Ik pak een tissue en dep mijn voorhoofd af en als ik geritsel hoor kijk ik over mijn schouder in de verwachting een prairiehond te zien. Maar nee, het is de regen die enthousiast tegen het raam klettert. De warmte die ik voelde is niet die van het olieveld met zijn ja-knikkers. Geen blaren op mijn voeten en verdorde plukjes gras tussen mijn tenen. Het is de open haard waar ik, samen met de kat, iets te dichtbij ben gaan zitten. Geen hitte golf in Texas, maar een koude natte Nederlandse zomer.

En ik die het boek dichtsla.

Ik geef het 5 welverdiende kraaien.

Karin K.

Win Vogeleiland van Marion Pauw

 

Wat is er gebeurd met Marianne? Op haar vijftiende liep ze van huis weg om nooit meer iets van zich te laten horen. Jaren later kampt haar zusje Nicole nog steeds met het trauma van haar verdwijning. Ze besluit om alles achter zich te laten en naar Spanje te verhuizen. Maar ook daar kan ze niet aan het verleden ontsnappen. Een bijzondere verschijning doet de hoop dat haar zus nog leeft oplaaien en leidt haar naar het onbewoonde Vogeleiland.

Verteld vanuit verschillende perspectieven, leer je als lezer het verhaal van Marianne kennen. Je wordt heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees, liefde en wreedheid, sympathie en antipathie. Het enige wat je nog wilt is dat de waarheid boven water komt.

Met welk boek won Marion Pauw de Gouden strop? Stuur jouw antwoord naar Thrillerlezersblog@gmail.com ovv Vogeleiland.

Marion Pauw ondervraagd

 

Marion Pauw is een bezige bij.  Als schrijfster werd ze meermaals genomineerd voor meerdere prijzen.  Met ‘Daglicht’, dat ondertussen ook werd verfilmd, won ze de Gouden strop (2009) en de Icepick Award (2016).  Daarnaast is ze ook actief als scenariste.  ‘Vogeleiland’ ligt sinds mei in de boekenwinkel.  Thrillerlezers! mocht ‘op bezoek’ komen.

• Marion, voor de Thrillerlezers die jou nog niet zouden kennen, hoe zou jij jezelf vatten in 4 goed gekozen woorden?

Creatief, avontuurlijk, lief, leergierig.

• Hoe is het idee voor ‘Vogeleiland’ ontstaan?  Is het gebaseerd op waargebeurde feiten?

Toen Ruinerwold in het nieuws kwam, was ik echt verbaasd over dat mensen in zo’n dichtbevolkt land onder de radar kunnen leven. Dat er zelfs kinderen zijn die niet aangegeven zijn bij de Burgerlijke Stand. En ik zag er natuurlijk meteen ook een thriller in.

• Vogeleiland bestaat echt?  Waarom koos je voor deze plek voor het boek?

Voor het televisieprogramma ‘Wie overleeft Nederland’ overnachtte ik ooit drie dagen op de Ramspolplaat, dat is een van de andere eilanden (naast Vogeleiland) in de IJsseldelta. Ik was overdonderd door de schoonheid van de eilanden, maar ook van het feit dat er werkelijk niemand was. Dit is dus een plek waar je zomaar stiekem zou kunnen gaan wonen. Er is genoeg eten te vinden en de eilanden zelf zijn beschermd, dus er komen geen toeristen.

• Ben je op prospectie geweest op het eiland?

Toen ik had besloten om mijn boek zich op Vogeleiland zich te laten afspelen, ben ik enkele malen terug geweest met een rattenvanger die dat gebied onder zijn beheer had. Hij wist vreselijk veel te vertellen over de natuur en historie. Daardoor kwam ik ook op het idee om Berend een rattenvanger te maken. Het is altijd verrassend op welke dingen je stuit tijdens je research.

• Je draagt reeds de naam van een vogel in jouw naam. Pauwen komen niet voor op ‘Vogeleiland’.  In ‘De Vogel’ van Tim Visterin (ken je het liedje?) verzucht een jongetje ‘Ach meneer, een mooie vogel wil ik zijn’.  Welke vogel op ‘Vogeleiland’ zou jij willen zijn en waarom?

De zeearend natuurlijk! Een prachtige, spectaculaire vogel die pas sinds een paar jaar in ons land broedt.

• Vogels, planten en kruiden krijgen nogal wat aandacht.  Ben je daarin thuis?  Of heb je onder het schrijven van dit boek net veel bijgeleerd?

Daar heb ik me heel erg in verdiept. Ik vind het zelf altijd heel mooi als de natuur bijna een personage op zich wordt. En door die natuur heel specifiek te omschrijvend, krijgt de lezer nog meer het gevoel dat iets waar gebeurd is.

• Pup is heel bedreven in het vissen en jagen.  Zij redt zich prima.  Zou jij kunnen overleven op een eiland?

Ja, dat denk ik wel. Er zwemmen veel vissen en rivierkreeftjes en ook qua planten is er heel veel te vinden. Alleen in de winter wordt het wat lastiger. Koud ook!

• Wat zou jij missen uit de buitenwereld?

Netflix! Ik vind het heerlijk om serietjes te kijken. Maar als ik echt eerlijk ben, ben ik vooral verslaafd aan realityprogramma’s zoals Expeditie Robinson en onlangs heb ik gesmuld van B&B vol Liefde en The Bachelor. Dat intermenselijke gedoe! De miscommunicatie, onzekerheden, compensatiegedrag. Heerlijk om naar te kijken.

• Wat zou jij absoluut meenemen naar jouw eiland?

Mijn ereader, zodat ik heel veel kan lezen. Lezen is mijn allergrootste hobby. Eigenlijk lees ik liever papier, maar sinds ik in Spanje woon, lukt het me niet meer om zoveel boeken aan te slepen, dus nu ben ik overgestapt op elektronisch.

• Nicole maakt in Finca la Soledad een hele persoonlijke evolutie door.  Waarom moet ze daarvoor naar Spanje?  Is er een link met jou persoonlijk?

Ik ben zelf onlangs naar Spanje verhuisd en in het begin bracht ik er heel veel tijd alleen door. Dat vond ik erg spannend, en tegelijkertijd heel helend en leerzaam. Het heeft me echt een sterker en tevredener mens gemaakt.

• ‘Vogeleiland’ is opgebouwd op de perspectieven van Berend, Nicole en Pup.  De verhaallijnen situeren zich in verschillende tijdszones.  Was het evident om die tijdszones steeds van elkaar te onderscheiden en te respecteren?

Het was een hele puzzel om deze lijnen goed op elkaar aan te laten sluiten. Het allerleukste is natuurlijk als je over dezelfde gebeurtenis leest, maar dan net vanuit een ander perspectief, waardoor de hele zaak weer verandert. Tegelijkertijd wil je niet te veel overlap. Het ‘spelletje’ tussen de drie personages met ieder hun eigen beleving was ontzettend leuk en uitdagend om te schrijven. Ik heb overwogen om eerst letterlijk de tijd boven de hoofdstukken te zetten, maar daar heb ik toch van afgezien. Het maakte je eerder te bewust van iets wat je onbewust toch echt wel begrijpt. Ook vind ik dat de lezer zelf iets te puzzelen moet hebben.

• Hoe verliep het schrijven concreet?  Schreef je de passages in de volgorde waarin ze voorkomen in het boek of werkte je eerst elk perspectief apart uit?

Ik schrijf altijd graag vanuit meerdere personages, omdat als je de één een beetje zat bent, je altijd weer verder kunt met de ander! Het duurde het langste voordat ik Pup in mijn hoofd had. Zij heeft een hele specifieke vertelstem en die had ik niet meteen te pakken. Het klinkt een beetje gek, maar ik wacht altijd tot een personage tegen me begint te praten en dan weet ik dat het tijd is om hem of haar aan het woord te laten.

• Je besteedt veel aandacht aan de psychologie van jouw personages.  Begrijp je hen allemaal?

Jazeker. Die psychologie vind ik het allerinteressants. Ik vind het ook belangrijk dat je je kunt inleven in de dader. Daarom zal ik niet snel over een psychopaat schrijven. Die wil gewoon een kick en voelt verder niet veel. Dat boeit mij niet. Ik vind het juist interessant om uit te zoeken waarom ogenschijnlijk normale mensen tot bijzondere daden komen.

•  Zijn ze geïnspireerd op mensen die je kent?  Hoe begin je aan de creatie van een personage?

Ik heb een vaag idee over een personage en naarmate de tijd vordert beginnen ze steeds duidelijker voor me te worden. En op een gegeven moment begin ik met schrijven en leer ik ze op die manier kennen. In de eerste versie probeer ik niet te veel over ze na te denken. Ik laat het een beetje gebeuren. Pas bij de tweede versie ga ik ze uitpluizen en kijken hoe ik hun specifieke karaktereigenschappen het beste neer kan zetten.

• Bepaal jij helemaal zelf hoe zij evolueren of neemt het plot het op een bepaald moment van jou over?

Uiteindelijk bepaal ik het plot, ik bepaal alles, haha. Dat vind ik ook zo heerlijk aan schrijven! Maar het is wel zo dat het een magisch proces is waarin je dingen tot je moet laten komen of moet laten gebeuren en kijken waar het schip strandt. Is een boek een entiteit op zich waar ik op intap? Of is het mijn onderbewustzijn? Ik weet het niet.

• Dader of slachtoffer.  Vooral Berend brengt argumenten aan die stof tot discussie geven.  Niet alles is zwart-wit, wil je dat zeggen?

Dat wil ik altijd zeggen in al mijn boeken. Ik heb een vlotte schrijfstijl waardoor mijn boeken makkelijk weglezen. Ik vind dat ook belangrijk. Lezen hoeft geen worsteling te zijn. Je doet het om te ontspannen, niet waar? Maar ik probeer wel altijd mensen aan het denken te zetten. En inzichtelijk te maken waarom mensen de dingen doen die ze doen. Uiteindelijk zijn we allemaal puzzeltjes die gelegd kunnen worden als je de puzzelstukken kent. Niemand is toevallig zoals die is.

• Wie is jouw favoriete personage in ‘Vogeleiland’?  Waarom?

Puppie! Ik vind haar zo wild en rauw. Te gek!

• ‘Vogeleiland’ bevat nogal wat heftige passages.  Hoe beleef je zelf het schrijven ervan (agressie, eitje met begin van een kuiken erin, Dora, …)?  Doe je dat met in achtneming van de nodige afstand?

Mijn eigen hond was net overleden, dus ik heb de passages over Dora brullend geschreven. En als ik ze herlees, moet ik weer huilen. Wat betreft de andere scenes, daar beleef ik een soort satanisch genoegen aan, haha. Al ben ik nooit uit op effectbejag.

• Krijg je reacties van de lezer op die schokkende passages?

Ook. Al denk ik dat er in de meeste andere thrillers veel schokkendere dingen gebeuren. Ik zal nooit iemand laten verkrachten in een buikwond of zo á la Slaughter. Het gaat mij niet om het geweld op zich. Ik denk niet: hoe kan ik iets zo gruwelijk en ranzig mogelijk bedenken? Het gaat me om de psychologie erachter.

• Je hebt uiteraard na het schrijven het boek in zijn geheel gelezen.  Wat was jouw eerste gedachte na het omslaan van de laatste bladzijde?

Ik ben echt heel trots op Vogeleiland. Het is helemaal geworden wat ik wilde.

• Heb je zelf tijd om boeken van andere (collega)auteurs te lezen?  Wie staat er hoog genoteerd in jouw lijst van favoriete schrijvers?  Welk boek dat je laatst las heeft indruk op jou gemaakt?

Ik lees ontzettend veel. Wat ik een prachtig boek vond was ‘Ik ben er niet’ van Lize Spit. Ik was echt een week van de leg na het lezen ervan. Ook De heks van Limbricht van mijn vriendin en collega Susan Smit vind ik een must-read. Opeens begrijp je hoe vrouwen al eeuwenlang worden onderdrukt en dat moet echt eens afgelopen zijn.

• Tot slot.  Staat er al een nieuw boek op stapel?  Wordt het een thriller?  Kan je ons, nieuwsgierige aagjes, al iets meer vertellen?

Oei, dat is een moeilijke. Er spelen wat gedachten in mijn hoofd, maar ik heb nog niet echt een concreet idee. Eerst ga ik samen met drie collega-schrijfsters een boek maken dat ‘Vier wandelaars en een Siciliaan’ heet. We gaan tien dagen wandelen over Sicilië en daarover schrijven, ieder vanuit een ander personage. Ik ben benieuwd hoe dat uitpakt!

Hartelijk dank, Marion, dat je tijd wou vrijmaken voor Thrillerlezers!.  Hopelijk komt jouw volgende boek er vlug aan!

Anita