Wat vindt Caroline van Weg van Jos Dewit?

In een asielzoekerscentrum van het Limburgse Sint-Truiden wordt een dode man gevonden in een afvalcontainer. Het blijkt te gaan om de Afghaan Ibrahim Sultani, een uitgeprocedeerde asielzoeker die samen met zijn zus Parwana zal worden uitgezet.

Kareem Zeiz krijgt deze zaak toegewezen. Zeiz is een jaar weg geweest na een uit de hand gelopen interventieopdracht, waarbij hij de leiding had en zijn vriend en collega Sterckx zwaargewond raakte. Bepaalde collega’s hadden hem beschuldigd en er was een onderzoek gestart door Comité P, die op dit moment nog niet was afgerond. Zijn baas Vanderweyden had hem duidelijk gemaakt dat hij te vroeg was teruggekeerd. Hij werd wel bevorderd tot commissaris, maar dit was maar een formaliteit.

Ze gaven hem de zaak van de dode Afghaan, die eigenlijk al was gesloten, met de uitspraak dat het zelfmoord was. Zeiz gaat toch op onderzoek uit en vindt het zelfmoordverhaal niet echt passen bij de Afghaan. De jongen zorgde voor zijn zus en was erg gelovig. Dan ga je geen zelfmoord plegen.

De zus van Ibrahim is verdwenen en er wordt gezegd dat uitgeprocedeerde asielzoekers vaak in de anonimiteit verdwijnen. Waar is dit meisje gebleven en wie is Pitri, waarmee ze als laatste gezien is?

Zeiz bijt zich vast in de zoektocht naar Parwana, maar doet dit omdat hij heel lang gezocht heeft naar zijn vriendin die in het prostitutiecircuit verdwenen is.

Zeiz stuit op belangrijke zaken en ondanks dat het onderzoek gesloten is, gaat hij toch verder zoeken.

Er blijkt een heel netwerk te zijn, die de uitgeprocedeerde meisjes rond de 18 jaar opvangen en begeleiden. Alleen is het begeleiden niet zo als de bedoeling is. Zeiz komt er achter dat er enkele meisjes aangespoeld zijn in Zeeland, zonder papieren, dus waarschijnlijk uitgeprocedeerde meisjes.

Wat is er met ze gebeurd? Zeiz stuit op de crimineel Wald, die in een camper rondtrekt en een handlanger heeft, Boa. Wald is verliefd op Boa en de twee schuwen geen enkel middel om dingen boven tafel te krijgen. Zij zijn op zoek naar een Usb stick, die Parwana nu in haar bezit heeft.

Met gevaar voor eigen leven probeert Zeiz Parwana uit handen van het prostitutienetwerk te houden. Zeiz gaat wel eens verder dan toelaatbaar is voor een politieman, maar hoopt de waarheid boven tafel te krijgen.

Mijn mening

Een boek dat ik maar moeilijk weg kon leggen, omdat er zoveel in gebeurt en je zo benieuwd bent hoe het verder gaat. Het enige lastige vond ik de vele personages, die erin voor kwamen, met soms ook weer bijnamen. Ik heb gewoon wat namen opgeschreven en verbonden met elkaar zodat ik niet steeds hoefde terug te bladeren.

Het verhaal gaat over asielzoekerscentra, die eigenlijk overbevolkt zijn en die door de buurtbewoners met demonstraties worden uitgejouwd. Waarbij soms zeer gevaarlijke intimiderende taferelen plaatsvinden voor de hekken van de centra. Een hedendaagse problematiek in ons land en ook in België. Ik schaamde me gewoon toen ik het las. Die mensen vluchten niet voor niets, natuurlijk zijn er ook profiteurs, maar als je leest hoe de leefomstandigheden zijn van de asielzoekers zou je je moeten schamen. Ik denk niet dat je voor je lol daar gaat zitten.

Dewit schrijft heerlijk, niet te lange zinnen en je zit gewoon in het verhaal. Jos Dewit heb ik leren kennen als een sympathieke man, die zich zelf onderschat in zijn schrijfstijl. Jos was genomineerd voor de Diamanten Kogel, die afgelopen februari uitgereikt werd. Jos heeft niet gewonnen, maar je wordt niet voor niets genomineerd! Ik heb je boek in de bibliotheek inmiddels aan een klant meegegeven. Zelf heb ik de Mayonaise Moorden besteld, want Jos, je hebt er een fan bij. Heel veel succes!

Mijn beoordeling:

Schrijfstijl: 4

Leesplezier: 5

Plot: 5

Spanning: 5

Psychologie 5

5 sterren

Caroline Kuiper

De Diamanten Kogel: the day after

De Nederlandse Nausicaa Marbe kreeg gisteravond in het stadhuis van Antwerpen de Diamanten Kogel 2015. Dit is een prijs van het Genootschap van Vlaamse Misdaadauteurs die men uitreikt voor de beste thriller of misdaadroman van het jaar in het Nederlandse taalgebied. 

Marbe kreeg de prijs voor haar boek Smeergeld.  Mijn eigen spelletje is dan om te kijken of men de winnaar van vorig jaar nog weet......  Bij rondvraag onder een select gezelschap van liefhebbers van thrillers kwamen we tot 1 persoon die het wist: ik zelf. Nee, ik verdien geen staand applaus. Het is mij in het geheugen gebleven , omdat de schrijver Jacob Vis mijn sympathie heeft.

Vorig jaar bespraken wij al de totale stilte in Nederland rondom deze prijs. Ook vandaag kon ik op weinig plekken in de Nederlandse pers iets vinden over de winnaar van De Diamanten Kogel. Wat maakt het deze prijs dan? Een aardigheidje dat je op de schoorsteenmantel of in de vensterbank kan zetten? Rent er iemand naar de winkel om Smeergeld aan te schaffen? 

Misschien kan ik je overhalen met twee stukjes uit het juryrapport:

 "Het is eerder een zedenroman dan een thriller, die zonder gebruik te maken van de - soms ietwat versleten - conventies van de crimi in een sappige taal naar een climax stroomt"

"De twee grote verhaallijnen van het boek worden door elkaar geweven tot een onweerstaanbare pageturner: soms grappig en cassant, soms wervend geëngageerd, soms lichtvoetig en spits."

Mijn mening over wat ik er van vind dat dit boek de Kogel won, schreef ik gisteren al. Ik vind het vreemd dat een boek wat uitgegeven wordt als roman en wat de jury zelf ook eerder een zedenroman dan een thriller vindt wordt verkozen tot winnaar.  Moet een boek winnen dat zo min mogelijk lijkt op een thriller?

Natuurlijk hoeft een boek dat wint niet super goed verkocht te hebben, dat mag geen argument zijn. 

Ach....Nausicaa Marbe gefeliciteerd met je thrillerprijs: zet je hem op een mooi plekje of win je liever een andere prijs? Ik weet niet of de vier diamanten nog op de beugel zitten of die verdwenen zijn na de criminele sponsor van voorheen en het een sobere uitvoering is geworden?

Zes kanshebbers waren er voor deze prijs:

Rudi Soetewey met Bekijk het maar

Jos Dewit met Weg

Broertjes Heerma de Vos met Ultimatum

Kim Moelands met De vrouw in de spiegel

Michael Berg met Het meisje op de weg

Nausicaa Marbe met Smeergeld

Waarvan ik Michael Berg een hoge winkans toeschreef. En ook echt eerlijk dacht ´ie roman maakt gewoon geen kans´ want dat zou toch erg raar zijn als die er met de thrillerprijs vandoor gaat. Hum..misschien dat ik bij de Gouden strop ook moet omdenken, Ik ga een weddenschap aan met een groot kenner van thrillers wie de top 5 kan voorspellen. Ik heb er al vier vast in mijn lijstje staan en denk nog over nummer vijf. Maar de Gouden Strop heeft mij ook vaak verrast, dus ik kan de prijs van de weddenschap net zo goed vast gaan toesturen. Maar mijn hoop is dat de ander het dan nog slechter voorspelde.

Kim, Michael en Jos (de drie die ik het allen zo gunde)
 

Ik gok weer op Michael Berg in die shortlist...

 

Kim Moelands en Jos Dewit zijn volgens mij van voor de vorige Gouden Strop, dus die zullen er niet bij zitten. Maar goed als ik naar de foto van de genomineerden kijk dat de broertjes Heerma de Vos niet wonnen, want die waren er niet bij?!

Kim Moelands gaf aan in ieder geval trots te zijn op haar nominatie, die pakte niemand meer af. Bovendien had ze een mooi juryrapport gekregen. Daar boven op had ze ook een hele leuke avond gehad , want er hing een hele leuke sfeer vond zij.

Op naar de Gouden Strop!

 

Met dank aan Kim voor de onderste drie foto's!

Foto van de week

Deze foto is natuurlijk de foto van de week, waarin De Diamanten Kogel werd uitgereikt en hier vijf van de zes genomineerden opstaan.

Win het boek Weg; genomineerd voor de Diamanten Kogel

Gisteravond werd bekend gemaakt dat Jos Dewit een van de zes genomineerden is voor De Diamanten Kogel. De thrillerprijs van Vlaanderen, zoals de Gouden strop bij ons. Dewit schreef een thriller ver voor de grote vluchtelingenproblematiek die nu in het huidige wereldbeeld speelt en zijn boek is opeens super actueel.

Wil jij weten waarom dit boek genomineerd is door het zelf te lezen? Dan moet je nu meedoen aan deze nieuwe winactie. Daarbij het verzoek om een review te maken na lezen. Je hoeft niet een hele recensie te maken maar wel een stukje wat je van het boek vond en waarom je dat vindt. Dit vragen wij omdat wij het zelf leuk vinden om eens te horen wat iemand van een gewonnen boek vindt en is dus geen eis vanuit de uitgeverij.

Eind van 2015 vroegen wij vele schrijvers naar hun leesjaar. Zo ook Jos Dewit. Welke schrijver was voor hem een ontdekking op thrillergebied? 

Stuur je antwoord naar Thrillerlezersblog@gmail.com

http://thrillerlezers.blogspot.nl/2015/12/jos-de-wit-2015-in-boeken.html

Waar gaat Weg over?

Terwijl voor de zoveelste keer in de geschiedenis het Midden-Oosten in brand staat en steeds meer vluchtelingen uit het door is belaagde Syrië en Irak het rijke Westen proberen te bereiken, heerst in de asielzoekerscentra van de Lage Landen een ware crisissfeer. De centra zitten overvol en een toenemend aantal omwoners protesteert tegen de toevloed van asielzoekers. Wanneer in het asielzoekerscentrum van het Limburgse Sint-Truiden in een afvalcontainer het lichaam wordt gevonden van een Afghaanse man, wordt dat breed uitgemeten in de pers. Het is een klus die wordt neergelegd bij commissaris Kareem Zeiz, die zelf half van Tunesische afkomst is. Zeiz begint schoorvoetend aan het onderzoek en wordt daarin aanvankelijk ongemoeid gelaten. Tot hij onverklaarbare
verdwijningen van afgewezen asielzoekers op het spoor komt, een ontdekking die lijkt te leiden naar een zaak die deze ene moord overstijgt. Waarom zijn het bijvoorbeeld vooral de vrouwelijke asielzoekers tussen achttien en twintig jaar oud die nooit asiel krijgen? En waarheen verdwijnen zij na hun afwijzing zo massaal? Op een gegeven moment krijgt Zeiz het gevoel dat hij steeds meer door
duistere machten boven hem wordt tegengewerkt. Terwijl zijn oversten een voor een beslissen dat het dossier moet worden afgesloten, gaat Zeiz koppig verder met zijn onderzoek. Weer begeeft hij zich naar de grenzen van wat voor een politieman toelaatbaar is. In de hoop ervoor te zorgen dat ook nu weer het recht zal zegevieren... 
De rebelse speurder Kareem Zeiz speelde eerder al de hoofdrol in de romans De
mayonaisemoorden en Operatie Monstrans. Met Weg voegt Dewit een nieuw en meesterlijk hoofdstuk toe aan Zeiz' niet onbesproken loopbaan.

Antwerpse Boekenbeurs door Ink

Als grote boekenwurm die vrij veel boekendingetjes afloopt, was iedereen stomverbaasd als ik zei nog nooit op de Antwerpse boekenbeurs te zijn geweest. Beurs en Inkel...het gaat niet samen. Bij het horen van de Huishoudbeurs, Margriet winterfair, Libelles voorjaar, Bobo's kleuterparadijs krijg ik al rillingen over mijn rug. Al die rijen mensen die zich verdringen bij kraampjes en je daar moeten instorten; het lukt mij niet.
Als ik drie keer een trolley tegen mijn hielen heb gekregen, til ik zo'n trolley op en ligt hij buiten de beurs. Dus voor iedereen veel beter dat ik op zulke evenementen wegblijf.

Maar je moet toch eens naar de leukste boekenbeurs als je iedereen zo hoorde. Vooruit kaarten bestellen om op 31 oktober af te gaan reizen naar het Antwerpse. Ontmoet ik een week voor die datum Linda Bertens, de PR-mevrouw van uitgeverij De Geus, die nonchalant benoemt dat het de huishoudbeurs voor boeken is. Ehmmmm, hoe bedoel je Linda? Nou, net zo druk met rijen mensen met karretjes....
Oh men....oh mijn god.....zwetend werd ik nachtenlang wakker van een Inkel die op de grond verdrukt werd door tientallen vrouwen met boodschapkarretjes!

Mir en Caro verzamelen in Breda en van daaruit op naar Antwerp Expo met een zeer herhalende mevrouw op de TomTom.
Het is nog vrij rustig en wij beginnen in hal 1 en lopen al te kirren bij het zien van allerlei leuke kadoboekjes en andere nutteloze boekendingetjes, maar die o zo leuk zijn. We melden ons even bij de stand van uitgeverij Witsand en horen dat Sterre Carron al over de beurs loopt. Ze is die kant op wijzend naar links.

Wij hebben behoefte aan eerst een kop koffie en gaan rechts het restaurantje in. Direct zegt Mir: "Oh daar zit ze". Sterre is duidelijk herkenbaar aan haar kapsel aan de achterkant al. Bij haar zit Inge, die we van de facebookgroep kennen. We schuiven aan op het bankje en binnen de kortste keren kletsen we de oren van elkaars hoofd. Alsof je elkaar niet voor het eerst pas ziet.
Tegen twaalven even langs Witsand om de uitgever Dirk Demunck op te halen en we zetten richting naar de Rode zaal waar de Hercule Poirot uitgereikt zal gaan worden voor het beste Vlaamse thrillerboek. Bij binnenkomst tref ik gelijk Anne-Laure Van Neer, wiens geweldige Justine ik onlangs las. Sterre vertelt in het boek bezig te zijn en net bij een zeer humoristische scene belandt te zijn (voor de kenners: de scene in de tuin en het camouflagepak).
De genomineerden zitten eerste rij en Jos Dewit zwaait enthousiast als hij mij ontdekt. En ik net zo enthousiast terug. De genomineerden worden allemaal kort even geïnterviewd over hun boek en vlak daarna wordt eerst de publieksprijs uitgereikt aan Toni Coppers en de Hercule Poirot aan Patrick Conrad. Allerlei speeches vinden plaats tot het tijd wordt voor bubbels! Staan we dus even later gewoon in de aparte ruimte waar de genomineerden en uitgevers getrakteerd worden op een glas heerlijkheid met grappige kleine belegde broodjes. Sterre doet ietwat vreemds wat we maar niet benoemen om het imago van een keurige dame nog even in ere te houden. Laten we maar even een hapje in het restaurant gaan eten voor deze dame zich echt gaat misdragen.

De twee Vlaamse dames nemen iets Franstaligs en zijn verbaasd dat we er nog nooit van gehoord hebben. Sterre probeert het aan mij uit te leggen wat het is, door de naam een aantal keer, steeds harder te noemen. Noemt vervolgens de Nederlandse naam , maar ik kijk haar nog steeds even verbaasd aan. Koninginnehapje (Belgie had nooit een koningin toch??) is de naam en het ziet er uit als wat mijn hond fabriceert als hij ziek is, maar het is kip en vlees in een soort ragoutachtige brei. Smaakt best lekker als Sterre me dwingt een hapje te nemen.
Druk verder kletsend moet Sterre opeens in de actie, want ze moet gaan signeren.
Laten wij dan de beurs eens gaan verkennen. Bij de stand van De Geus blijven we plakken,want wat hebben die toch mooie boeken. Of we mee willen doen aan een actie om alle boeken van Knausgard te winnen. Nou.....dat wil ik wel. Heb pas deel 1, dus loop achter, maar het is een serie die ik ooit wel in de kast wilde gaan sparen. Dus met de kartonnen Knaus op de foto.

Bijschrift toevoegen

Even langs bij Toni Coppers: wat een leuke vent is dat ook zeg. Caro wil graag Hilde Vandermeeren van de Moordvrouwen even zien en op de foto. Ik vermoed dat Hilde nu nog angstdromen heeft om te moeten lachen voor de foto en mij aan te moeten kijken. Slenterend langs vele kinderboekenstands ontdek ik opeens Ish. Jan Kooyman raadde mij onlangs aan zeker de twee boeken van Ish eens te

gaan lezen. Ik er op af en een lekker manneke wat ook nog eens over mijn tattoos begint steelt al heel snel mijn hart (ik ben zo makkelijk). Onderweg raak ik met verschillende mensen in gesprek, zien we eindelijk Dirk Vanderlinden. We krijgen een tasje shirts mee van de Van Dieselcompany en brainstormen even over iets in Nederland te organiseren.
Onderweg kom ik Bert Bergh weer tegen voor de derde keer (stalkt hij mij ofzo?), raak in gesprek met een mij totaal bekende schrijver aan wie ik vraag of hij van de uitgeverij is over dat Vlaamse boeken slecht gelezen worden in Nederland (en andersom) en of ik zijn boek wil lezen. Met het boek onder de arm naar de Witsandstand. He Sterre...lang geleden. Ook Jos Dewit zit daar en er ontwikkelt zich een leuk en mooi gesprek. Waar eigenlijk een pintje bij hoorde. Koffie ook goed. Jos schrijft hele mooie woorden in het exemplaar van Weg. Echt een bloosmoment.

Sterre vind het wel weer tijd om een borrel te gaan drinken (en pakt vervolgens een watertje) en zo zitten we weer aan het zelfde banktafeltje te kletsen, lachen, plagen en al wat meer.
Mijn teamgenoot zie ik af en toe schudden met haar hoofd en ik vermoed dat ze niet alle grappen leuk vond. Maar ik had de dag van de maand oktober. Vermoedde ik voor deze dag dat Sterre Carron een keurige nette beschaafde Vlaams madammeke was: dat beeld is nu verdwenen.
Ik kan een Wist je dat..over Sterre maken van tientallen regels, maar onder druk van geheimhouding laat ik dat achterwege (grapje he die geheimhouding). We hebben afgesproken in januari snel een nieuwjaarsborrel te gaan drinken in Breda daar dit treffen met de twee Vlaamse dames voor herhaling vatbaar is.
Dit was een dagje om weer in te lijsten op onze muur van mooie momenten. Met daarbij de

vermelding dat hij hoog in onze top vijf staat.

De Antwerpse Boekenbeurs 2015

Op 31 oktober 2015 gaat om kwart voor zeven de wekker in huize Bakker. Wat een onchristelijke tijd op een zaterdagochtend. Die wekker gaat nooit op zaterdag. Geen voetbal of andere rare dingen waarvoor je zo vroeg je oh zo lekker warme nest uit moet. Maar nu dus wel. En dan is het nog mijn eigen wekker ook…

Vandaag staat een bezoek aan de Antwerpse Boekenbeurs op het programma. Een gevalletje ‘je weet dat het bestaat, maar daar houdt het dan ook op’. Ik ben er nog nooit geweest en ik was daarin niet alleen. Om acht uur zwaaide ik de grumpy’s uit (de wekker werd door meerdere gezinsleden niet heel erg gewaardeerd) en reed ik richting Breda alwaar Ink en ik bij Caroline in de auto stapten: op naar Antwerpen!

Wij hadden ons voorbereid op een dag met Huishoudbeurs-achtige taferelen (met dank aan Linda van uitgeverij De Geus die dat beeld in ons hoofd plantte): een mensenmassa met trolleys en grote tassen. De hel dus. We hadden ook begrepen dat we op tijd moesten komen, want anders zou parkeren nog best een uitdaging worden. We waren om kwart voor tien in  Antwerpen, beetje aan de late kant zou je dan zeggen als de beurs om tien uur opent, maar dat viel eigenlijk wel mee. Een (gratis!) parkeerplaats op nog geen vijf minuten loopafstand van de Antwerpse Expo was al snel gevonden en hop, naar binnen! Jas ophangen, plasje plegen (vooral ik ben een zeikwijf) en daar gingen we.

Dit is niet zomaar een boekenbeurs. Nee, dit is gewoon een enorme hal met allemaal boekwinkels! Geen kraampjes alsof je op een markt bent, nee hoor, gewoon alsof je in een winkelcentrum met alleen maar boekwinkels loopt. Ge-wel-dig! We hadden nog geen tien meter gelopen in hal 1 of we bleven al plakken bij een stand met de leukste notitieboekjes, kadoboekjes, tasjes en weet ik wat nog meer. Na wat kleine aankopen gingen we weer verder. Als dit maar niet de hele dag zo doorgaat…dat is niet goed voor de portemonnee :-P

We hadden om elf uur afgesproken met Sterre Carron om kennis te maken en samen naar de uitreiking van de Hercule Poirot prijs te gaan. Bij de stand van Uitgeverij Witsand was ze niet, ze was ergens koffie gaan drinken. We waren ook wat vroeg en ook toe aan een kop thee of koffie. We lopen richting het cafetaria/restaurant en wie zien we daar? Sterre! En niet alleen Sterre, maar ook thrillerlezer Inge Verbruggen, hoe ontzettend leuk is dat! Na een warm onthaal hebben we heel erg gezellig kennis gemaakt, gekletst en gelachen. Wat een heerlijke mensen zijn het allebei.

En dan is het tijd om naar het Rode Podium te gaan. We zoeken een plaatsje vooraan, altijd goed voor de foto’s!

De Hercule Poirot prijs is de prijs voor de beste thriller van het afgelopen jaar (gepubliceerd na 1 november 2014, even uit mijn hoofd, kan er naast zitten). Genomineerd zijn Justine van Anne-Laure van Neer, Weg van Jos Dewit, Bewijs het maar van Rudy Soetewey, Moco van Patrick Conrad en De Vleermuismoorden van Toni Coppers.

De genomineerden worden een voor een op het podium geroepen en ze mogen heel kort even vertellen waar hun boek over gaat. Toni Coppers wint de publieksprijs voor zijn Vleermuismoorden en Patrick Conrad  (na een wat vreemde aankondiging, waardoor eigenlijk niemand in eerste instantie in de gaten had dat de winnaar al bekend was gemaakt) won de Hercule Poirot-prijs.

Een van de juryleden, recensent Fred Braeckman, is in september overleden en Toni Coppers was goed bevriend met hem. Hij geeft een hele mooie, warme speech over Fred.

Na de uitreiking van de prijs gaan we bij de Knack-stand wat borrelen met Sterre en de uitgever. Heel gezellig, maar de broodjes die er stonden, nodigden niet echt uit om gegeten worden: we hadden zin in wat stevigers! Dus weer naar het cafetaria en daar gezellig met z’n allen geluncht. Sterre gaat van 14:00 tot 16:00 uur signeren, dus wij gaan ons dan eindelijk weer op de beurs begeven. Rondneuzen, praatjes maken.

Toni Coppers, Dirk Vanderlinden, Ellen Gerretzen, Jos Dewitt en zijn vrouw Irmgard. Een paar namen van mensen die we hebben ontmoet en gesproken. Een praatje bij de stand van Uitgeverij De Geus, Ink vindt ergens anders weer een mooie man om mee op de foto te gaan en Caro sleept zich een ongeluk met de tas met boeken die alsmaar zwaarder wordt.

Wat een heerlijkheid, zo snuffelen tussen de boeken! En ik mis de Huishoudbeurs-taferelen! En dat bedoel ik dan in de zin van, het was helemaal niet druk. We konden lekker op ons gemak overal kijken en praatjes maken met mensen, zonder dat er anderen stonden te wachten of wat dan ook. Echt geweldig. Later begrepen we dat dit kwam door het mooie weer. De Belgen gaan dan liever naar buiten. Snap ik ook wel. Logisch ook. Zou ik ook doen. Alleen nu dan even niet ;-)

Weer terug bij Witsand, even uitblazen en de frambozen-witte chocolade cakejes opeten. Die had ik gebakken en vervolgens in het rolkoffertje van Ink gestopt. Voor bij de koffie. Die ochtend. Maar vergeten dus, maar wat in het vat zit (in dit geval koffertje) verzuurt niet J Weer met Sterre zitten kletsen en met Jos Dewit en zijn vrouw. Wat een mooi, warm stel is dat zeg.

We sluiten af met een borrel. Sterre en Inge proberen het Vlaams van Ink wat bij te schaven, maar het is lastig hoor. Is het nu LAvabo, laVAbo of lavaBO :-P Het zorgt in ieder geval voor lachstuipen! Het is sowieso ontzettend gezellig met Sterre en Inge. Prettig gestoord omschrijft het perfect, echt onwijs leuk!

We nemen afscheid van de dames en we gaan elkaar in de nabije toekomst weer zien, dat gaan we niet uitstellen tot de volgende boekenbeurs. Even een pitstop voor we naar de auto lopen, een tussenstop bij de gele M in Hazeldonk en dan door naar Breda. Daar worden de tassen geleegd en verdeeld voordat de reis weer verdergaat.

Wat een heerlijke dag! Ik heb werkelijk genoten! Ik ben ongetwijfeld iets vergeten, maar er komen nog wel wat meer verslagjes op het blog, dus dan lezen jullie het daar wel. We hebben weer zulke bijzonder mooie mensen ontmoet, waardoor zo’n dag een extra mooi randje heeft gekregen. 

Sterre, ontzettend bedankt voor jouw enorm warme onthaal en je enthousiasme, een eer om je ontmoet te hebben! En ik ga gewoon eerst Mara lezen, lekker puh!

Inge, ook jij bedankt en wat was het leuk om eens de persoon achter het kleine profielfotootje te ontmoeten! Succes met je boek en ik kijk er naar uit om het te lezen!

Ink heeft weer geweldige foto’s gemaakt, een aantal zie je bij dit verslag en de rest verschijnt her en der de komende dagen op het blog J

De boekenbeurs in Antwerpen is echt een aanrader voor iedereen die van boeken houdt en er nog niet is geweest. Volgend jaar weer!

Miriam

Shortlist Hercule Poirotprijs 2015

Zaterdagmiddag werd de shortlist bekend gemaakt voor de Knack Hercule Poirotprijs. Van de 41 boeken werden er vijf op de shortlist geplaatst. Patrick Conrad, Toni Coppens, Jos Dewit, Anne-Laure Van Neer en Rudy Soetewey zijn de genomeerden voor de prijs die 31 oktober uitgereikt gaat worden op de eerste dag van de Boekenbeurs

Die dag wordt de 18e winnaar van de Hercule poirotprijs uitgereikt. Naast een gepersonaliseerde ‘Mont-Blanc Tolstoi Writers edition’-pen , wint men 5.000 euro.

Toni Coppers, die verleden jaar de Knack Hercule Poirotprijs binnenhaalde met 'Dood water', is deze keer genomineerd met 'De vleermuismoorden' ( Uitgeverij Manteau).Patrick Conrad was ook verleden jaar genomineerd met 'Walker' en is deze keer weer van de partij met "Moco"(uitgeverij Vrijdag). Daarmee is Conrad al voor de vijfde keer genomineerd voor de Knack Hercule Poirotprijs. Tijd dus om hem eindelijk te winnen. Alhoewel dat zo vaak nomineren geen reden moet zijn om de prijs te winnen.

De drie andere genomineerden zijn Jos Dewit met "Weg" (Witsand Uitgevers), wat ik echt een heel goed boek vind en nu zeer actueel is met de vluchtelingenproblematiek , Anne-Laure Van Neer met 'Justine' (Kramat) niet gelezen nog, maar werd genoemd bij ons in de Thrillerlezersfacebookgroep als een aanrader door schrijfster Marja west en Rudy Soetewey met 'Bewijs het maar' (Kramat).

Dewit probeert met deze derde thriller opnieuw zijn literaire carrière te lanceren nadat hij ooit met zijn verhaaldebuut de Debuutprijs scoorde terwijl Soetewey de Knack Hercule Poirotprijs 2011 reeds won met 'Getuigen'. Anne-Laure Van Neer is de  zogenaamde outsider tussen alle bekende namen, maar hoe leuk als deze outsider er met de hoofdprijs van door gaat?

De jury bestaat uit zes leden, waarvan drie iets met Knack te maken hebben en iemand van VTM nieuws en van Het nieuwsblad-De Standaard. De namen zijn voor ons Nederlanders verder niets zeggend, dus vandaar de keuze ze zo te omschrijven.

Weg - Dewit

Terwijl voor de zoveelste keer in de geschiedenis het Midden-Oosten in brand staat en steeds meer vluchtelingen uit het door is belaagde Syrië en Irak het rijke Westen proberen te bereiken, heerst in de asielzoekerscentra van de Lage Landen een ware crisissfeer. De centra zitten overvol en een toenemend aantal omwoners protesteert tegen de toevloed van asielzoekers. Wanneer in het asielzoekerscentrum van het Limburgse Sint-Truiden in een afvalcontainer het lichaam wordt gevonden van een Afghaanse man, wordt dat breed uitgemeten in de pers. Het is een klus die wordt neergelegd bij commissaris Kareem Zeiz, die zelf half van Tunesische afkomst is. Zeiz begint schoorvoetend aan het onderzoek en wordt daarin aanvankelijk ongemoeid gelaten. Tot hij onverklaarbare verdwijningen van afgewezen asielzoekers op het spoor komt, een ontdekking die lijkt te leiden naar een zaak die deze ene moord overstijgt. Waarom zijn het bijvoorbeeld vooral de vrouwelijke asielzoekers tussen achttien en twintig jaar oud die nooit asiel krijgen? En waarheen verdwijnen zij na hun afwijzing zo massaal? Op een gegeven moment krijgt Zeiz het gevoel dat hij steeds meer door duistere machten boven hem wordt tegengewerkt. Terwijl zijn oversten een voor een beslissen dat het dossier moet worden afgesloten, gaat Zeiz koppig verder met zijn onderzoek. Weer begeeft hij zich naar de grenzen van wat voor een politieman toelaatbaar is. In de hoop ervoor te zorgen dat ook nu weer het recht zal zegevieren... 
De rebelse speurder Kareem Zeiz speelde eerder al de hoofdrol in de romans De
mayonaisemoorden en Operatie Monstrans. Met Weg voegt Dewit een nieuw
en meesterlijk hoofdstuk toe aan Zeiz' niet onbesproken loopbaan

Wat zijn de Vlaamse auteurs toch onbekend in ons Nederland. Anja Feliers timmert als een van de weinigen flink aan de weg, maar de anderen lijken wat achterover te leunen en te hopen dat het succes van zelf komt aanwaaien.
Hoe kan bijvoorbeeld Jos DeWit hier bijna totaal onbekend zijn, terwijl hij een uitstekend boek als Weg aflevert.

Weg gaat over asielzoekers en mensen in de illegaliteit. Het boek begint met een dode man in een container van een asielopvang. Er vinden al snel demonstraties plaats, want angst heerst onder de bevolking. Zoals we toch veel in de echte wereld horen.
Xxxx (wat is functie) Kareem Zeiz is de zoon van een Nederlandse vader en een Tunesische moeder. Van alle klanten krijgt hij te maken met racisme. Zeis werkt veel zoals hij het goed vindt en vooral wat hij nodig vindt. Ook al is dat op het randje van wat hij mag.
Zeis ontdekt dat er nogal wat mensen verdwijnen. Wat door medewerkers verklaard wordt dat ze de illegaliteit ingaan en ze niet alles bij kunnen houden. Maar waarom zijn het voornamelijk jonge vrouwen onder de twintig jaar?
Zeis bijt zich vast ondanks tegenwerking.

Jos Dewitt is voor mij een nieuwe schrijver , maar een mooie ontdekking. Hij schrijft lekker en je bent zo een aantal uurtjes verder, omdat je door blijft lezen.
Ook vind ik het onderwerp rondom een asielzoekerscentrum en iLegale jonge vrouwen gewaagd en origineel. Gewaagd omdat het mensen kan afstoten. Maar dan zou je dom zijn. Deze Vlaamse schrijver mag je met dit boek zeker op je eens- te -lezenlijstje zetten. Weg behoort tot de intelligentere thriller. Nee laat je niet afschrikken! Het boek laat je nadenken en dat kan nooit verkeerd zijn.

Vier sterren