Overlijden een van werelds beste Scandinavische crimi auteurs

Gisteren overleed de moeder van de Scandinavische crimi Maj Sjöwall op 84 jarige leeftijd
Sjöwall werd vooral bekend door de detectivereeks over rechercheur Martin Beck, die ze samen met haar levenspartner Per Wahlöö schreef. Hij overleed al in 1975.

Samen met Agatha Christie en de boeken van Sherlock Holmes heeft deze schrijfster mijn liefde voor spannende boeken aangewakkerd.


Uitgeverij Piratforlaget noemt de boeken "klassiekers zijn die alle nu levende auteurs van misdaadromans hebben geïnspireerd". De boeken over inspecteur Beck werden in zeker veertig landen vertaald. Ze werden ook verfilmd.

Maj Sjöwall studeerde onder meer journalistiek en werkte ook als journalist en vertaler. Naast het werk dat ze maakte met Wahlöö, schreef ze ook boeken in haar eentje. Sjöwall overleed na een slepende ziekte.

Bron: VRT nieuws
Met dank aan Luc Grootaerdt

De verduistering van Karin Fossum

Titel: De verduistering

Auteur: Karin Fossum

Uitgever: De Boekerij

Publicatiedatum: januari 2020

Recensie door: Annemarie

Kraaien: 4,5

De boeken van Karin Fossum koop ik ongezien. Zij is een meester in het schrijven van beklemmende verhalen over echte mensen. Verhalen over de menselijke psyche, over emoties als woede, haat en hoe mensen zover komen dat ze een moord begaan.

Het zijn geen boeken waarin de moord op zichzelf centraal staat. Dus verwacht geen bloederige taferelen. Karin Fossum schrijft fantastisch, mooie ritmische zinnen, prachtige sfeerbeschrijvingen en ik ken maar weinig schrijvers die zo subtiel een spanning kunnen opbouwen.

Ook dit boek vond ik geweldig. Het verhaal wil je in sneltreinvaart lezen, omdat je móet weten wat er in vredesnaam gebeurd is. Maar dat is ook de valkuil. Want alleen wanneer je rustig leest en de zinnen op je in laat werken kruipt het verhaal onder je huid en laat het je niet meer los. Ik heb mezelf een paar keer tot de orde moet roepen om rustiger te lezen en vooral te genieten, en niet alleen maar af te willen stevenen op het antwoord op de vraag ‘Hoe is het jongetje Elias van 15 maanden gestorven?’

Het boek begint met een indringende beschrijving van de laatste momenten van het leven van Elias, vertelt door zijn moeder Sylvi. Ze vertelt hoe ze ’s morgens wakker werd, nog te moe was om er uit te gaan en hoe Elias aandacht had getrokken. Uiteindelijk was Miele, haar man, opgestaan en had Elias meegenomen.
Ze hoorde hun stemmen en toen ze na een tijdje ging kijken zag ze Miele staan op het balkon met het ventje boven op de reling hij hield het vast. “Pas toch op!” riep ik, “hij is zo wild”….. Hij hield Elias nog altijd stevig vast, zijn handen waren als een stalen beugel, onwrikbaar. Toch zag ik dat er iets met hem aan de hand was. Er zat een eigenaardige groene waas in zijn heldergroene ogen. Hij staarde me aan alsof hij door een portaal van de ene wereld naar de andere keek en ik een vreemde was met wie hij niets te maken had. Hij draaide zich op dezelfde mechanische manier weer om. Toen duwde hij Elias van de rand.

De moeder van Sylvi bezoekt haar dochter op het politiebureau en is radeloos.
Maar ze vond de uitgang niet. Ze zag de lift niet.  In al haar verwarring kwam ze tot het besef dat dit een voorproefje was voor de rest van haar leven. Elke dag opnieuw, moest ze opnieuw de weg zoeken.

Na de eerste bladzijden ben je als lezer direct in het verhaal gezogen. Politie-inspecteur Sejer wordt op de zaak gezet en deze zaak blijkt veel gecompliceerder dan aanvankelijk gedacht. Want beide ouders beschuldigen elkaar van het over de rand laten vallen van hun zoon.

Karin Fossum schrijft prachtig. Zo peinst Sejer over de dood van Elias:

‘De natuur, bedacht hij, leeft niet met ons mee. We aanbidden haar, maar ze trekt zich niets van ons aan. Ze is haar eigen baas en volgt haar eigen wetten. Te pas en te onpas haalt ze vernietigend naar ons uit of probeert ze ons met rillende bladeren en glinsterend water te bekoren. Ze lokt ons met een zonnetje de bergen in en slaat dan in een oogwenk verwoestend toe. Het enige wat van het kind overblijft, is een donkere olieachtige vlek. De storm die het misdrijf op gang had gebracht, woedde in de harten van de mensen. Hij bracht hun spieren uit hun ritme en liet de mensen hijgen.’

Dat is precies wat Karin Fossum in het boek beschrijft, hoe de woede in de harten van de mensen is ontstaan. Wat heeft hen gedreven. Ze beschrijft dit bijna op een sluipende manier. Je leest steeds vanuit Miele of vanuit Sylvi of vanuit Sejer. Je ontdekt waarom ze steeds de ander beschuldigen en zo leer je hen steeds beter kennen. Maar wie spreekt nu de waarheid? Wat is de waarheid? Als lezer raak je soms ongeduldig en dat is exact het ongeduld dat politieman Sejer moet verduren om uiteindelijk het raadsel te ontrafelen.

Langzaam maar zeker blijkt dat er veel meer schuil ging in het huwelijk van de beide ouders, en in de levens van Miele en Sylvi afzonderlijk.

Aan het einde van het verhaal arriveer je dan als lezer met ingehouden adem en dan volgt een soort van knock out. Dan is alles in één klap helder… En toch dwingen de laatste zinnen tot nadenken. Over hoe de levens van deze mensen verder kunnen gaan.

Een knap geschreven plot. Een beklemmend verhaal dat onder je huid kruipt. Als geen ander geeft Karin Fossum je als lezer een inkijkje in de psyche van de mens. Ook haar volgende boek zal ik ongezien kopen!

Win R.I.P. GESLOTEN

Een tienermeisje wordt op afschuwelijke wijze aangevallen in de bioscoop waar ze werkt. Even later ontvangen haar vrienden via Snapchat filmpjes waarop ze doodsbang om vergeving smeekt. Als haar dode lichaam eindelijk wordt gevonden, is het gemerkt met een "2'. Een tienerjongen wordt enkele dagen daarna op gelijke wijze omgebracht. Zijn levenloze lichaam is voorzien van een "3'.

Politiecommissaris Huldar wordt op het moordonderzoek gezet. Hij moet daarbij opnieuw samenwerken met Freyja, die wordt opgeroepen om de pubers te ondervragen. Samen gaan ze op zoek naar lichaam nummer "1', dat hopelijk meer licht op de zaak zal werpen. Freyja is ervan overtuigd dat de moordenaar het slachtoffer is geweest van pesterijen, en nu wraak neemt. Zoals ze dat ooit zelf ook wilde doen.

Wat te doen?
Ten eerste lid worden van onze facebookgroep Thrillerlezers! Je zal je er niet alleen voelen, want je bent met bijna 6400 mensen.

Ten tweede willen wij van jou twee overeenkomsten weten tussen de covers van dit boek en van het vorige. En hoe heet de auteur eigenlijk?
De antwoorden mag je sturen naar Thrillerlezersblog@gmail.com ovv van RIP


WINNAAR: Hans Utrecht

Gouden kooi van Camilla Lackberg

De Gouden Kooi is even wennen. Wie gehecht is aan de relatief brave personages rechercheur Patrick en zijn vrouw Erika, merkt dat Läckberg met haar nieuwe stand alone uit een ander vaatje tapt.

In de Gouden Kooi is de hoofdrol toebedeeld aan Faye, een dame getrouwd met multi miljonair Jack, de mede eigenaar van het zeer succesvolle bedrijf Compare. Faye was ooit een uiterst intelligente en succesvolle studente die, eenmaal gevallen voor de charmes van Jack, haar studie beëindigt en hem helpt zijn bedrijf op te zetten. Dat lukt dankzij slimme interventies van Faye. Compare groeit uit tot een succesvol bedrijf en Jack en Faye vormen een even succesvol en glamourous koppel. Maar dan ontpopt Jack zich tot een enorme narcist en Faye verschrompelt tot een grijs muisje tot hij haar op een dag voor zijn financieel manager aan de kant zet. Er is nog maar een drijfveer voor Faye en die heet Wraak.

Op de achtergrond lezen we hoe het leven van Faye is verlopen voor ze Jack leerde kennen en het thema uit dat stuk van haar leven draaide eveneens om wraak.

Van het brave, bijna burgerlijke stel Patrick en Erika naar de ‘wereldse’ Faye in een wereld van glamour, rijkdom, macht en seks met hier en daar een vleugje ontroering is een enorme stap. Het woord thriller dekt de lading niet, misschien is psychologische (spannende) roman beter passend.

Ik heb gemengde gevoelens over gehouden na het lezen van het boek. Aanvankelijk las het plezierig en had ik snel een connectie met het personage Faye. Het verhaal kwam wat aarzelend op gang maar kreeg gaande weg vaart. Richting het laatste deel van het boek ging alles in een stroomversnelling maar werd het daarmee ook wat slordig, boette het in aan geloofwaardigheid en het einde vond ik zelfs voorspelbaar.

Läckberg heeft een heel ander type boek geschreven dan we van haar gewend zijn, een totaal andere setting, andersoortige personages en hoewel het afspeelt in Fjällbacka komt het boek eerder Amerikaans over. Het verhaal is onderhoudend maar het heeft me niet geraakt. Faye kon me aanvankelijk boeien maar richting het einde van het boek werd het meer en meer een karikatuur. Echt spannend werd het boek ook niet. Camilla Läckberg kan zeker goed schrijven en heeft verbeeldingskracht maar deze standalone mag van mij standalone blijven. Ik kijk toch uit naar een vervolg met Patrick en Erika...

3 kraaien
Annemarie

De laatste zomer van Rebecka Edgren Aldén

Titel: De laatste zomer

Auteur: Rebecka Edgren Aldén

Publicatiedatum: augustus 2018

Uitgeverij: Cargo

Recensie door Annemarie

Kraaien: 2,5

Als tiener bracht Gloria zomers door op een eiland in de Zweedse archipel waar haar (alleen staande) moeder met vriendinnen een vakantiecommune had opgericht.

Twintig jaar later keert ze terug met haar nieuwe vriend Adam en maakt kennis met zijn familie.

Langzaam maar zeker keren allerlei herinneringen bij Gloria terug die samenhangen met de laatste zomer dat ze op het eiland was. Bovendien vindt ze het dode lichaam van een vrouw.

De vondst van het lichaam en de herinneringen die terugkeren zorgen voor een opeenstapeling van gebeurtenissen, die leiden naar een spannende climax. Ook ontrafelt Gloria eindelijk de losse eindjes uit haar eigen verleden.

Rebecka Edgren Aldèn is journalist en redacteur en woont in Stockholm. Ik had nog niet eerder een boek van haar gelezen. De cover is lovend ‘ een boek om in een ruk uit te lezen’  en Aldén wordt getypeerd als de schrijfster die als geen ander weet om een geweldige psychologische spanning op te bouwen.

Vooropgesteld, het boek leest lekker weg. Een beetje als een vakantieboek, passend bij de zomerse setting van het verhaal.  Aldén kan zeker beeldend schrijven. Beschrijvingen van de omgeving en sfeerimpressies zijn mooi en ook leuk om eens over Scandinavië in de zomer te lezen. Ook de personages komen echt tot leven. Toch wordt het boek voor mij nooit echt spannend. Dat wordt vooral veroorzaakt doordat een deel van de spanningsopbouw niet in het hier en nu plaatsvindt maar in gesprekken tussen personen helder wordt.  Soms wordt er in het boek meer óver de spanning geschreven (Gloria die nadenkt over haar verleden, Gloria die praat met mensen over haar verleden, een boekje dat hints geeft over de achtergrond van de spanning) dan dat Gloria zich echt in het oog van de storm bevindt. De climax aan het einde van het boek brengt vaart in het verhaal en in het laatste hoofdstuk laat Aldén je als lezer nog een laatste puzzelstukje leggen. Daarna is er nog voldoende ruimte om te bedenken hoe het verhaal verder zal gaan.

Mijn conclusie:  een fijn boek om te lezen aan het strand of zwembad tijdens je vakantie, om je lekker mee te laten drijven in een mooi verhaal met spannende elementen.

Verwacht geen bloedstollende thriller die je naar de keel grijpt. Ik bleef wel nieuwsgierig naar het einde van het boek, maar vond het geen pageturner. Er waren momenten dat het verhaal echt wel wat vaart kon gebruiken.

Het offerveen van Susanne Jansson

 

Susanne Jansson (1972) werkte in Göteborg en New York als journaliste en fotografe. Het offerveen is haar eerste roman en werd in Zweden met veel lof ontvangen; de rechten zijn inmiddels aan meer dan twintig landen verkocht.

Na vijftien jaar keert biologe Nathalie Ström terug vanuit Göteborg naar Fengerskog om in de omgeving van haar jeugd metingen te doen over klimaatverandering. Zij huurt een eenvoudig huisje op het landgoed Mossmarken om gedurende de herfst en winter haar werk te doen in de moerassen rondom Fengerskog. Als ze er een paar dagen zit, ontmoet ze Johannes Ayebs, die vrijwel elke dag jogt op het pad dat door de moerassen leidt. Als er op een avond een vreemde storm opsteekt, krijgt Nathalie een vreemde ingeving. Ze gaat het moeras in en vindt een bewusteloze, gehavende John, met niet ver bij hem vandaan een vers gegraven gat – lichaamsformaat. De politie tast in het duister wie Johannes heeft aangevallen, en wat de bedoeling van het gegraven ‘graf’ is.

Politiefotografe Maya Linde, die naast haar werk voor de politie ook een bekende kunstenares is, gaat samen met inspecteur Leif Berggren op onderzoek uit en ontdekt een paar schokkende feiten.

De eenzame, onherbergzame moerassen wordt door Jansson erg goed neergezet. Oude legenden, mensenoffers en het verhaal van het Vossenbessenmeisje dragen bij aan de donkere, grimmige sfeer die door het hele boek heen voelbaar zijn. Met gedetailleerde beschrijvingen brengt Jansson de geschiedenis van veenlijken en de biotoop van het moeras buitengewoon dichtbij.

Nathalies traumatische ervaringen uit haar kindertijd – toen zij zelf als twaalfjarige aan de rand van het moeras woonde – blijven lang verborgen en worden slechts hier en daar aangehaald, wat een sluimerend, ongemakkelijk gevoel geeft. Het middenstuk is wat taaier, maar er zijn genoeg vragen die spelen en die aanzetten tot doorlezen.

Kortweg: Het offerveen is een heerlijk mystiek, licht griezelig boek – vooral de epiloog doet huiveren – met een uitzonderlijke sfeer. Zeer zeker het lezen waard.

Linda Jansma

Valkuil van Arnaldur Indridason

De boeken van Indridason zijn eigenlijk altijd een garantie voor prima thriller-leesplezier en dat geldt ook voor zijn nieuwste boek Valkuil. De tweede wereldoorlog vormt het decor voor dit boek, een periode waar hij graag over schrijft.

Het verhaal begint met een jonge IJslandse vrouw die in Finland wacht op haar geliefde om samen per schip terug te gaan naar IJsland om de oorlog te ontvluchten. Haar verloofde komt echter niet op dagen.

Dan is er een sprongetje in de tijd en spoelt er een lichaam aan op het strand. Kort daarop wordt een jongeman vermoord (in legertenue) achter een legerkroeg.

Twee rechercheurs Thorson en Flovent onderzoeken deze zaken. Prachtig hoe alle verhaallijnen uiterst soepel bij elkaar komen waarmee het boek eindigt in een spannende ontknoping.

Indridason stelt in zijn boeken graag een onderliggend (maatschappelijk) thema aan de kaak op een subtiele manier. Dat doe hij in dit boek met het thema homoseksualiteit en misbruik/geweld in combinatie met het leger. Dit voegt iets toe aan zijn boeken maar ik vind het ook mooi dat het er niet heel dik bovenop ligt.

Heb je nog nooit een boek van deze schrijver gelezen dan raad ik je graag de serie met rechercheur Erlendur in de hoofdrol aan. Een schitterend personage; beetje moeilijk toegankelijk en wat eenzaam, in een typisch Scandinavische setting met oog voor detail en omgeving en mooie dialogen. Het draait niet om (bloederige) moorden, maar om goede en spannende plots en vooral om zo mooi uitgewerkte personages.  Gaaf om het leven van deze niet alledaagse rechercheur te volgen. Een intrigerend leven, soms eenzaam en rauw, dan weer ontroerend. In zijn boeken werkt hij met maatschappelijke thema’s als eenzaamheid en verlies en de dood.

Bewonderenswaardig vind ik de constante kwaliteit die Indridason met zijn boeken aflevert. Zijn boeken lezen heel prettig. De korte zinnen vormen in je hoofd , al lezend, een soort van cadans. In de boeken van Indridason gaat het niet om de moorden, maar vooral om de verhalen die hebben geleid tot de misdaden. Zijn boeken zijn niet de luchtige ‘whodunnits’, maar kunnen je echt naderhand nog een poosje bezig houden.

4 sterren

Annemarie

Het meesterwerk van Geir Tangen

Titel : Het meesterwerk

Auteur : Geir Tangen

Uitgeverij : The House of Books

ISBN : 978 90 44351 20 0

Reeds 10 jaar werkt de 37-jarige Viljur Gudmundsson bij dezelfde krant ‘Haugesunds Nieuws’.  De lusteloosheid krijgt de bovenhand tot hij plots een mail ontvangt van een zekere Stein Åmli.  Deze laatste wil het recht in eigen handen nemen en geeft aan dat er de volgende dag een vrouw haar laatste levenslicht zal zien.  Viljur neemt de mail niet serieus, maar enkele dagen later wordt hij steevast met zijn neus op de feiten gedrukt en belandt hij zelf in handen van de politie.  Wanneer er een nieuwe mail in de mailbox valt is er geen twijfel meer mogelijk.  Iemand heeft de touwtjes in handen … maar wie ?  En waarom betrekt hij een doodgewone, uitgebluste journalist bij zijn partituur ?

‘Het enige wat deze aanblik onderscheidde van die van de herders van Bethlehem tweeduizend jaar geleden, was dat deze engel niet vrij in de lucht zweefde.  Ze hing met een touw om haar nek aan een draagbalk.’

Tangen maakt het de lezer bij aanvang niet makkelijk.  Er zijn sprongen tussen het verleden en het heden (2014) die tevens onontkoombaar een overflow aan personages betekenen.  De stukken die zich afspelen in 2010 komen erg verwarrend en onsamenhangend over, maar eens je enkele hoofdstukken verder in het verhaal zit brengt de auteur daar iets meer duidelijkheid in. 

Er is een opmerkelijk verschil tussen beide verhaallijnen.  Wat enkele jaren eerder heeft plaats gevonden geeft een nog zwaarder gevoel aan de lezer dan wat er zich in het nu voordoet.  Het brengt een totaal ander soort emoties teweeg : verdriet, radeloosheid, machteloosheid. Want dit verhaal gaat niet zomaar om het doden of het moorden an sich.  Het gaat ook om wat je gelooft, je opvoeding, je gevoelens die je niet zomaar uit de weg kan gaan.

De wisseling in perspectieven bieden een aangename verpozing.  Je hebt hoofdstukken die zich afspelen bij de krant waar Gudmundsson al 10 jaar tewerk is gesteld en daarnaast zijn er delen waar de politie de hoofdrol speelt. 

Vervolgens heb je stukken waar de dader het woord voert, geschreven in de ik-vorm en telkens voorafgegaan met de titel van een Requiem van Mozart.  Geweldig intens, vol passie, vol furie.  Als je de tijd hebt om deze klassiekers af te spelen tijdens het lezen : doèn !  Het laat de aard van de daden en het karakter van de moordenaar nog meer diepgang geven.  

De auteur is zelf blogger en recensent en dat merk je best wel.  Hij weet wat de lezer wil en biedt dit aan alsof hij dit zomaar op 1-2-3 uit zijn mouw geschud heeft.  Thrillerlezers willen originaliteit, een zekere schwung, geen uitgebreide info, … nee gewoon op tijd en stond een moord, wat bloed, gruwel, pittige dialogen en plottwists.  En deze schrijver weet dat, beseft dat .  Geir Tangen creëert bij momenten -prachtige zinnen, mooie beeldspraak (bv. ‘De herfst zat in de lucht.  Zeemist.  Een klamme, vochtige deken die langzaam alle levenskracht uit iemand kon trekken.’) die de lezer de rare vertalingen instant doet vergeven. 

Ook onderhuidse humor, een vleugje ironie is vaak van toepassing tijdens enkele dialogen of bij de monoloog van de dader.  Het is een boek dat bol staat van ode aan cultuur.  Een link naar Edvard Munch, verwijzingen naar Skandinavische boeken en zoals daarjuist reeds vermeld, klassieke muziek.  Want ja, de requiems zijn dè basis bij uitstek voor de dader.  Hij is de maestro, hij dirigeert, hij heeft vat op al zijn muzikanten en hun instrumenten.  Samen maken zij het ultieme muziekstuk dat niemand kan negeren.

Kon ik 6 kraaien geven … dan deed ik dat met volle overtuiging !

Ann

De sekte van Mariette Lindstein

Titel: De sekte

Auteur: Mariette Lindstein

Uitgeverij: Manteau

Aantal pagina's e-reader: 574

Over de auteur:

Mariette Lindstein (1958) groeide op in Halmstad, aan de westkust van Zweden. Al van jongsaf aan had ze een talent voor het vertellen van verhalen. Tegen de tijd dat ze van school kwam had ze haar zinnen gezet op een carrière in de journalistiek. Die droom vervloog echter toen ze op 19-jarige leeftijd in de Scientologykerk belandde. Ze klom razendsnel op naar het hoofdkwartier, waar ze uiteindelijk 27 jaar bleef en op het hoogste niveau werkte, direct onder Scientologyleider David Miscavige. In 2004 slaagde ze erin te ontsnappen, onder dramatische omstandigheden. Mariette woont tegenwoordig in Zweden met haar man Dan Koon, een eveneens voormalig Scientologylid én auteur. Toen ze geïnterviewd werd door Pulitzer Prize-winnaar Lawrence Wright over haar tijd bij Scientology, ontstond het idee voor een thriller over een sekte, deels gebaseerd op haar eigen ervaringen. Inmiddels zijn alle drie de boeken uit Lindsteins trilogie enorme bestsellers in Zweden. De boeken verschijnen in 10 landen. Naast schrijven geeft Mariette ook lezingen en voorlichting over de gevaren van sektes.

Achterflap:

Op een klein eiland aan de Zweedse kust heeft zich een New Age-beweging gesetteld. Hun charismatische leider, Franz Oswald, ontwikkelde de doctrine ViaTerra, die een onweerstaanbare aantrekkingskracht heeft op beroemdheden en vooraanstaande politici. Sofia Bauman, net afgestudeerd aan de universiteit, raakt gefascineerd door de leer van ViaTerra. Ze is gecharmeerd van Oswald en accepteert de baan die hij haar aanbiedt. Wanneer de idyllische zomer ten einde loopt en een ondoordringbare mist het eiland opslokt, vraagt Sofia zich af of ViaTerra wel zo'n nobele beweging is als ze aanvankelijk dacht. Er lijkt echter geen weg terug naar haar oude leven. Want niemand kon ViaTerra ooit verlaten.

Cover:

Dit is voor mij zo'n cover die ervoor zorgt dat ik het boek op zou pakken om de achterflap te lezen. Het straalt iets mysterieus en spannends uit. Het grote statige huis op een een prachtige plek, omringt door mist. Je voelt dat het huis zo zijn geheimen heeft. Het maakt mij nieuwsgierig, gaat het huis haar geheimen prijs geven?

En dan die titel: De sekte. Wat een aantrekkingskracht heeft dat, het blijft fascinerend en intrigerend om over over dit onderwerp te lezen.

Mijn mening:

Het blijft een fascinerend en interessant gegeven, sektes. Met regelmaat duikt er in het nieuws wel weer iets op over een sekte. Met hun charismatische leider, die zijn leden zo kan boeien dat ze voor de gemeenschap/sekte kiezen en alles doen wat deze leider van hen vraagt. Dat blijft een erg interessant gegeven, zeker als het door een ervaringsdeskundige wordt verteld. Mariette Lindstein is zelf jaren lid geweest van de Scientology Church en heeft daar zelfs een hoge functie bekleed. Ze spreekt dus uit ervaring en dat maakt dit boek vanaf het begin beklemmend. Ze neemt je mee naar het leven binnen een sekte, waar alles in het begin zo mooi lijkt. Als buitenstaander denk je al snel: “als het je uiteindelijk toch niet bevalt stap je toch gewoon op”. Maar zo eenvoudig ligt het vaak niet, zo wordt ook wel duidelijk in dit boek.

In het boek volgen we Sofia, een intelligente vrouw, die net afgestudeerd is aan de universiteit. Na een lezing van de charismatische Franz Oswald, gaat ze in op zijn aanbod om een weekje proef te komen draaien op het eiland waar ViaTerra is gevestigd.

ViaTerra is ondergebracht in een mooie grote villa op het noordelijk deel van het eiland en is selfsupporting. De groenten worden op het terrein van de villa gekweekt en er zijn stallen voor de dieren. De dagen van de leden zijn vol gepland met trainingen en onbaatzuchtig werk, dat zijn taken die dienen te gebeuren om alles draaiende te houden.

Sofia krijgt het aanbod om de bibliotheek op te zetten, het moet het pronkstuk van ViaTerra worden. Dat spreekt haar zo aan dat ze blijft en mee gaat draaien met de andere leden. Ze heeft het naar haar zin en volgt het programma. Ze merkt wel kleine eigenaardigheden op, maar wuift die weg onder het mom dat hoort er nu eenmaal bij. Zoals het uit handen geven van haar laptop en mobiele telefoon, er staat een centrale pc waar je zo nu en dan je mail mag checken. Alles wat er binnen de muren van ViaTerra gebeurt is gepland en wordt
gecontroleerd. Veel privacy is er niet, er wordt geslapen op slaapzalen en het licht gaat iedere avond op dezelfde tijd uit. Allemaal regeltjes die door iedereen braaf opgevolgd worden.

Als de sekte negatief in het nieuws komt begint er langzaam scheuren te ontstaan in het regime van Franz. Het gemoedelijke verdwijnt en er komen steeds meer gedwongen werkzaamheden. De sancties die de leden krijgen als er iets niet naar de zin van Franz is uitgevoerd, worden zwaarder en absurder

Op een gegeven moment gebeuren er zulke eigenaardigheden dat Sofia begint te twijfelen en ze besluit dat ze weg wil. Al snel krijgt ze door dat weggaan geen optie is. Dat doet haar besluiten om op zoek te gaan naar informatie over Franz Oswald. Wie is hij nu eigenlijk?

Door het verhaal van Sofia heen, lezen we over Frederik, deze cursieve gedeeltes laten je nekharen overeind staan. In het begin is het nog niet helemaal duidelijk over wie het gaat, maar al snel begint het te dagen en dat gaf mij een naar gevoel in mijn buik. Frederik heeft als kind al door dat mensen te manipuleren zijn en zo ingezet kunnen worden om iets te bemachtigen, een taak die uitgevoerd moet worden, een seksuele voorkeur of iets materieels, hij krijgt het keer op keer voor elkaar.

Mariette zet een klemmend en intrigerend verhaal neer. Ze weet je aandacht vast te houden en mee te nemen in een wereld die vol staat van manipulatie. Wie kun je nog vertrouwen, is er nog iemand te vertrouwen? Valt er te ontsnappen?

De sekte is het eerste deel van een trilogie en in februari komt het tweede deel, De sekte – Herrijzenis, uit en ik kijk daar nu al met smacht naar uit!

Punten:

Originaliteit: 4,5
 Leesplezier: 5
 Psychologie: 5
 Schrijfstijl: 5 
Spanning: 4 
Plot: 4,5

De sekte krijgt van mij 4,5 ster

Lilian

Jager - Lars Kepler

Titel: Jager
Auteur: Lars Kepler
Uitgave: februari 2017
Uitgeverij Cargo

Het Zweedse echtpaar Alexander Ahndoril en Alexandra Coelho schrijven hun gezamenlijke boeken onder het pseudoniem Lars Kepler. Het eerste boek van Lars Kepler was 'Hypnose', maar voor hun samenwerking schreven ze ieder al een aantal boeken. Lars Kepler wordt gezien als de Zweedse tegenhanger van Nicci French en de boeken worden inmiddels in meer dan 37 landen verkocht. De thrillers van Lars Keplers zijn ware internationale bestsellers.

Ten little rabbits, all dressed in white
Tried to go to heaven on the end of a kite.
Kite string gets broken, down they all fell
Instead of going to heaven, they went to ...

Het boek start met een escortdame die de minister van Buitenlandse zaken langsgaat. Wetend dat als iemand vijf keer zoveel biedt als het normale tarief, dit wel eens te mooi is om waar te kunnen zijn. En dat klopt...

Zij wordt echter gered van deze kerel doordat iemand wraak voor een gebeurtenis uit het verleden komt nemen.

Saga wordt bij de zaak betrokken. Saga die wordt beschreven als:

"De meeste mensen die haar voor het eerst ontmoeten worden helemaal week van binnen, alsof er iets kapot gaat. Ze laat een gemis achter, als na een ongelukkige liefde."

Dan is het wachten tot Joona Linna gaat komen. Het duurt tot bladzijde 70, niet dat er enige moment van verveling is opgetreden. Joona zit in de gevangenis naar aanleiding van het verhaal in het boek hiervoor. Hij laat zich omscholen tot hovenier. Maar je weet als fan van Linna dat deze man geen bonsaiboompjes gaat lopen snoeien. Hij wordt tijdelijk ingezet door de geheime dienst om te achterhalen of er een terroristische groepering bezig is of er andere dingen aan de hand zijn.

Ik wil niet te veel vertellen over het indrukwekkende plot van dit uitstekende deel zes rondom Joona Linna en Saga.

Met een flink aantal hoofdstukken, vaak eindigend met een cliffhanger, racen we door een verhaal dat alles in zich heeft om een topthriller te zijn. Mooi neergezette personages die je voor je ogen ziet verschijnen, plotwendingen en een spanning die het verhaal oproept waardoor je de bladzijdes steeds sneller omslaat. Ik zou het verhaal willen omschrijven met bloedstollend; een woord wat ik niet snel gebruik. Jager is een boek waar ik voor het eerst voorbij zag springen in mijn hoofd. Er worden scenes in dit boek beschreven waar ik soms mijn adem bij inhield.

Jager is geen thriller voor watjes! Kleinzerig, snel misselijk, alles visueel voor je zien? Kijk uit! Denk goed na of je Jager aan kan. Ik vertrok een aantal keren tijdens het lezen mijn gezicht en riep gadverdamme. De gore details waren soms op het randje, maar verdorie wat een goed geschreven verhaal.

" .. laat hem los en kijkt naar Lawrence die achterwaarts wankelt, zijn onderarm hangt aan de laatste pezen en laat dan helemaal los en plonst in het troebele water.

O mijn god, o mijn god, jammert hij en hij probeert de armstomp tegen zijn lichaam te drukken om het bloeden te verminderen.' 

Lars Kepler schrijft makkelijk leesbaar, maar niet simpel. Hoe lastig moet het zijn om zo'n plot in deze schrijfstijl op papier te kunnen krijgen.

Een goed boek kan niet dik genoeg zijn is altijd mijn motto. Maar wat is het verschrikkelijk als je middenin een boek zit wat je wel eens weg moet leggen, omdat je nu eenmaal niet meer dan 500 bladzijdes in een keer tot je kan nemen.

Weet je trouwens wat een zeer irritante gewoonte is van het duo Lars Kepler? Ze eindigen altijd met een grote cliffhanger. Dat je het boek dichtslaat en gewoon dus verder wil gaan lezen om te weten wat er nu toch weer staat te gebeuren. Denkend aan dat we op Jager twee jaar hebben moeten wachten en dit weer minimaal een jaar gaat duren. Afschuwelijk om je fans zo te straffen!

Leesplezier 5

Schrijfstijl 5

Spanning 5

Plot 5

Psychologie 4,5

Originaliteit 4,5 

Vijf sterren 

Ink

Eindelijk....een nieuwe Karin Fossum

Ho ho, niet gelijk het blauwe mannetje aanklikken.... Hij komt 24 maart uit! Maar dat er eindelijk weer eens eentje uit gaat komen zal veel mensen blij maken. Karin Fossum heeft een grote schare fans.
Veenbrand is het nieuwste deel uit de populaire Konrad Sejer-serie. Deze serie kwam in de afgelopen vijftien jaar uit en bereikte een groot publiek. Van sommige delen werden in het Nederlands taalgebied meer dan honderdduizend exemplaren verkocht.
Voor haar nieuwste boek kreeg zij in 2015 de Rivertonprijs.
En wat dan soms zo leuk is aan het maken van een blog....dat ik de proefdruk  gisteren binnenkreeg en hem mag gaan lezen. Ik had vorig jaar op Manuscripta met de PR mevrouw van de nieuwe uitgeverij staan praten en kwamen we opeens op Karin Fossum. Alle Karin Fossums staan hier keurig op een plankje en zijn ook nog eens allemaal gelezen.
Ik ben razend nieuwsgierig naar Veenbrand.

Leesweek Kattel

Wat vliegt de tijd, alweer een nieuwe leesweek. Waar ik in de vakantie veel las voor mijn doen kwam ik er nu wat minder aan toe. Naast lezen is onze grote passie de paarden. Oftewel knol crossen zoals mijn (vervelende) vriendinnen zo graag zeggen.

Ik heb jaren wedstrijden gereden maar rij nu recreatief, en op mijn manier fanatiek nog, dressuur met mijn amigo Charlie. Een grote knappe bijzondere schimmel van dik 1.70m. Echt mijn maatje, dit paard hoort bij mij.

Onze dochter Myrtle rijdt wel wedstrijden met onze zwarte parel Valerie. Door de bevroren bodem buiten was het veel met de trailer op pad om te trainen in de omliggende binnenbakken. Dat vreet tijd maar wat was het weer leuk.

Manlief Karel heeft niks met paarden maar gaat af en toe mee op concours. Want ’s morgens snert en een tosti in de kantine daar is hij altijd voor te porren!

Heb ik dan niks gelezen? Zeker wel. Ik had Playground van Lars Kepler al een hele tijd klaarliggen na de recensie van Corina op het blog. Jeutje wat anders dan de Joona Linna reeks. Maar zeer zeker niet verkeerd! De schrijfstijl vond ik wel wat minder, maar dat kon naar mijn idee ook in de vertaling liggen. Het verhaal speelt zich voornamelijk af in een soort van hiernamaals, ik hou daar wel van. Deel twee ga ik dan ook zeer zeker oppakken en Playground geef ik drie en halve ster.

Ik ben nu Lichamen van glas van het auteursduo Erik Axl Sund aan het lezen. In de omschrijving las ik dat er sprake is in het verhaal van een reeks zelfmoorden en dat dit in relatie staat tot een fascinatie voor een obscure rockband.

Oké, ik ben getriggerd.

Wij gingen in onze jongere jaren bijzonder veel naar Hardrock concerten. Gouden tijden. Hoe ik het deed, deed ik het, maar ik wist eigenlijk altijd de plectrums te vangen.

Tegen de dranghekken geplet met duizenden achter me want ik moest en zou vooraan staan natuurlijk, greep ik ze uit de lucht. Ik heb ze nog en waar ik, nog steeds, het meest blij mee ben zijn die van Metallica, Slayer, Anthrax, Pantera, Bad Religion en eigenlijk teveel om op te noemen. En waar ik me in mijn tienerjaren werkelijk scheel aan heb geërgerd was het geouwehoer over platen achterstevoren draaien en de slechte invloed die bepaalde muziek zou hebben.

Kom maar op dus met Lichamen van glas, daar heb ik dan extra zin in. Ik ga nu richting het einde en het is echt wel een apart boek waar je langzamerhand steeds meer ingroeit. Ik wil er nu nog niet teveel over kwijt want ik mag straks mijn ei weer kwijt in een recensie hier, gaat vast wel lukken!

Het volgende recensieboek ligt klaar. Brandhaard van Michael Connelly. Ik heb het er dus weer goed voorstaan :-)

Leesze allemaal en tot volgende weekkkk.

Lieve groet Karin.