Leesweek Kattel

Wat vliegt de tijd, alweer een nieuwe leesweek. Waar ik in de vakantie veel las voor mijn doen kwam ik er nu wat minder aan toe. Naast lezen is onze grote passie de paarden. Oftewel knol crossen zoals mijn (vervelende) vriendinnen zo graag zeggen.

Ik heb jaren wedstrijden gereden maar rij nu recreatief, en op mijn manier fanatiek nog, dressuur met mijn amigo Charlie. Een grote knappe bijzondere schimmel van dik 1.70m. Echt mijn maatje, dit paard hoort bij mij.

Onze dochter Myrtle rijdt wel wedstrijden met onze zwarte parel Valerie. Door de bevroren bodem buiten was het veel met de trailer op pad om te trainen in de omliggende binnenbakken. Dat vreet tijd maar wat was het weer leuk.

Manlief Karel heeft niks met paarden maar gaat af en toe mee op concours. Want ’s morgens snert en een tosti in de kantine daar is hij altijd voor te porren!

Heb ik dan niks gelezen? Zeker wel. Ik had Playground van Lars Kepler al een hele tijd klaarliggen na de recensie van Corina op het blog. Jeutje wat anders dan de Joona Linna reeks. Maar zeer zeker niet verkeerd! De schrijfstijl vond ik wel wat minder, maar dat kon naar mijn idee ook in de vertaling liggen. Het verhaal speelt zich voornamelijk af in een soort van hiernamaals, ik hou daar wel van. Deel twee ga ik dan ook zeer zeker oppakken en Playground geef ik drie en halve ster.

Ik ben nu Lichamen van glas van het auteursduo Erik Axl Sund aan het lezen. In de omschrijving las ik dat er sprake is in het verhaal van een reeks zelfmoorden en dat dit in relatie staat tot een fascinatie voor een obscure rockband.

Oké, ik ben getriggerd.

Wij gingen in onze jongere jaren bijzonder veel naar Hardrock concerten. Gouden tijden. Hoe ik het deed, deed ik het, maar ik wist eigenlijk altijd de plectrums te vangen.

Tegen de dranghekken geplet met duizenden achter me want ik moest en zou vooraan staan natuurlijk, greep ik ze uit de lucht. Ik heb ze nog en waar ik, nog steeds, het meest blij mee ben zijn die van Metallica, Slayer, Anthrax, Pantera, Bad Religion en eigenlijk teveel om op te noemen. En waar ik me in mijn tienerjaren werkelijk scheel aan heb geërgerd was het geouwehoer over platen achterstevoren draaien en de slechte invloed die bepaalde muziek zou hebben.

Kom maar op dus met Lichamen van glas, daar heb ik dan extra zin in. Ik ga nu richting het einde en het is echt wel een apart boek waar je langzamerhand steeds meer ingroeit. Ik wil er nu nog niet teveel over kwijt want ik mag straks mijn ei weer kwijt in een recensie hier, gaat vast wel lukken!

Het volgende recensieboek ligt klaar. Brandhaard van Michael Connelly. Ik heb het er dus weer goed voorstaan :-)

Leesze allemaal en tot volgende weekkkk.

Lieve groet Karin.