Win Augustus van Barker

 Als de achtjarige wees Jack bij het bezoeken van het graf van zijn ouders een meisje ontmoet, Stella, is hij direct weg van haar. Maar hun ontmoeting wordt plotseling beëindigd door een mysterieuze vrouw, die Stella dwingt in een witte SUV te stappen. Wekenlang blijft Jack naar de begraafplaats gaan, hopend een glimp van Stella op te vangen. Altijd tevergeefs. Tot hij exact een jaar later weer het graf van zijn ouders bezoekt en de witte suv opnieuw opduikt.

Rechercheur Faustino Brier wordt gekweld door een reeks onopgeloste moorden. Al enkele jaren wordt er op 8 augustus een lijk gevonden: het lichaam volledig verbrand, maar de kleding intact. En geen enkel spoor van de dader. Briers enige aanknopingspunt is Jack Thatch – de arme weesjongen die vier jaar geleden zijn ouders verloor door een aanrijding met een witte suv. Zijn vingerafdrukken stonden op de ID-kaart van het meest recente slachtoffer. Maar die jongen is nog een kind en kan onmogelijk iets met deze moordzaak te maken hebben… Toch?

Met welke bekende andere thrillerauteur schreef Barker boeken? Stuur je antwoord op naar Thrillerlezersblog@gmail.com ovv Augustus. Deel de actie op jouw tijdlijn.

Ben je al 1 van de 10.000 medeleden? Anders even worden.

Karin Fossum ondervraagd

Karin en Ink zijn groot liefhebber van de boeken van Karin Fossum. Na het prachtige Lotgenoten, werden de stoute schoenen aangetrokken en mocht Karin Knol vragen sturen naar 1 van haar favoriete auteurs. 

Tussen het schrijven door aan haar nieuwe boek, nam Karin Fossum de tijd om de vragen te beantwoorden.

Hallo. Laat me eerst zeggen, dat sommige van je vragen moeilijk te beantwoorden ziijn.

Kunt u ons de 4 meest karakteristieke eigenschappen van uzelf en uw boeken vertellen?

Schrijven is iets intuïtiefs.

Ik probeer niet te oordelen. Ik heb altijd gedacht, dat criminele geesten ook mensen zijn, en dat er een reden is waarom ze misdadigers zijn geworden.

Seriemoordenaars zijn niet interessant.

Ik schrijf altijd met sympathie, voor de schuldige en voor het slachtoffer.

U schrijft in uw boek Lotgenoten: ‘Moet u nooit doen, Adelson, trouw nooit met een schrijfster. Ze brengen grote delen van de dag in een alternatieve werkelijkheid door. Je moet hen voortdurend uit situaties halen waar je zelf buiten staat, en uit universums die worden bevolkt door mensen die je nooit te zien krijgt.’

Is dit autobiografisch en de manier waarop u naar uzelf kijkt, of is dit de mening van de mensen die dicht bij u staan?

Zo ben ik niet, en zo kijkt mijn familie niet naar mij en mijn werk. Ik heb veel discipline. Ik werk vroeg, en dan laat ik mijn fictie achter om in de realiteit uit te komen.

Voor uw 2e boek, Don't look back/Se deg ikke tilbake! ontving u voor de 1e keer de Rivertonprisen/Rivertonprijs, een Noorse literatuurprijs, en de Glazen Sleutel voor de beste Scandinavische misdaadroman. Wat betekent het voor u, zo'n prijs te krijgen?

Onderscheidingen maken me erg gelukkig, maar slechts voor een dag of zo. Dan moet ik gaan werken, en prijzen kunnen me niet helpen met mijn schrijven.

Uw boeken zijn vol van heel gewone personages, het zou mijn buurman kunnen zijn, mijn collega of ikzelf. Mensen die, door een mix van toevalligheden en omstandigheden, plotseling een grens overschrijden en een misdaad begaan. Gebruikt u persoonlijke ervaringen, of die van uw kennissen, voor de onderwerpen van uw boeken?

Ik had ooit een vriend, die een moord pleegde. Ik kende deze persoon heel goed, als een heel goed mens. Het deed iets met me. Als ik schrijf, laat ik eerst de mens zien, en dan de misdaad, in de hoop dat je het hele plaatje ziet. De meeste moordenaars zijn gewone mensen. Alleen in misdaadfictie moorden mensen steeds weer opnieuw.

Uw beschrijvingen van de natuur, omstandigheden of situaties zijn zeer beeldend en uw personages en hun gedachten hebben een psychologische diepgang die voor de lezer zeer invoelbaar is. Hoe bereikt u dat?

Nou. Hoe komen we tot dingen? Ik denk veel na. Ik ben bijna 68, en ik heb veel mensen gekend, allerlei soorten mensen. Ik gebruik wat ik heb gezien, het is als heel diep graven. Zodat jullie lezers hen zullen zien zoals ik dat doe.

 

Bovendien hebben de boeken een zeer rustige opbouw. Toch zijn er ook zeer gruwelijke fragmenten waarin een dader plots volledig doordraait. Heeft u een voorkeur voor bepaalde scènes, kalm en mooi of wreed en gruwelijk, of vind u het leuk om alles te schrijven?

Ik vind het leuk om alles te schrijven! Ik werk graag met woorden, details, ritme, het voelt soms als muziek. Ik was als kind al helemaal weg van muziek.

Er is één boek met Konrad Sejer dat niet vertaald en uitgebracht is in Nederland en België, 'Carmen Zita og doden' (2013), was daar een reden voor en zal het ooit hier worden uitgebracht?

Ik kan dit niet beantwoorden. Ik weet niet waarom Carmen Zita niet vertaald is.

Hoe kwam u op het onderwerp voor Lotgenoten/Drepende drage, angrende hund, het zit zo vol grauwheid en heeft zo'n sombere sfeer?

Dit is heel erg mijn eigen leven. Maar ik heb ook dingen gedaan om het interessanter te maken voor jullie lezers. Ik zeg meestal: Als je bent opgegroeid met een poesje, moet je er een tijger van maken, om de mensen te interesseren.

Een nieuwe serie met Eddie Feber. We hopen nog veel meer van hem te lezen. Was het erg moeilijk om afscheid te nemen van Konrad Sejer en was er een reden om met hem te stoppen? 

Het was nooit triest om afscheid te nemen van Konrad Sejer. Ik ben een ander personage geworden, en er is geen plaats meer voor "de oude".

Wat is het mooiste compliment dat u ooit heeft gekregen over uw boeken?

Als iemand zegt: Ik lees nooit misdaadverhalen. Alleen die van jou.

Welk beroemd boek van iemand anders had u zelf willen schrijven, en waarom?

Een beetje anders, natuurlijk. Maar de roman "In koelen bloede" van Capote. Een stukje waargebeurde misdaad lang voordat het zo populair werd.

Wat zouden we aantreffen, als we een kijkje mochten nemen in uw boekenkast? Heeft u auteurs die een voorbeeld voor u zijn, en zo ja, wie zijn dat?

Allereerst, ik heb favoriete boeken. Niet favoriete schrijvers. Maar natuurlijk, er zijn zoveel goede. De beste manier om een betere schrijver te worden, is om alle beste romans te lezen.

Wat is het meest beangstigende dat u ooit hebt meegemaakt?

Mijn meest beangstigende ding in mijn leven is een privé aangelegenheid.

Bent u al bezig met een nieuw boek, en kunt u ons daar iets over vertellen?

Ik ben altijd aan het werk. Dat wil zeggen zeven dagen per week. Ik geef niet zoveel om vakanties.

En tot slot nog een paar heel korte vragen:

Zomer of winter?

Ik geef de voorkeur aan de maanden tussen september en maart. Ik ben geboren in november, dat is mijn maand.

Een gezond sapje of iets met alcohol?

Sap of alcohol? Beide, dank u.

Stekt fisk of fish and chips?

Alle soorten vis, gebakken, gefrituurd, gekookt.

Odin of Zeus?

Odin.

Namens Thrillerlezers! hartelijk dank en veel succes met uw volgende boek. Met vriendelijke groet!

Ik hoop dat je iets uit mijn antwoorden kunt halen. Hartelijk dank voor al jouw belangstelling!

Met vriendelijke groet, Karin.

Wij lazen Lotgenoten al en zijn er enthousiast over. Hier de korte inhoud van het boek.

Deel 1 van de Eddie Feber-serie. Een nieuwe serie van de koningin van de Scandinavische crime

Broer en zus Aksel en Ellinor zijn inmiddels volwassen, maar hun liefdeloze jeugd heeft duidelijke sporen achtergelaten. Ze hebben een diepe afkeer van hun moeder, en kunnen zich maar moeilijk staande houden in het leven. Aksel heeft weliswaar een baan als journalist bij een lokaal krantje, maar hij maakt zich grote zorgen over Ellinor, die recentelijk haar baan is verloren en verslaafd is aan drugs en alcohol.

In een oude boerderij in de buurt, waar Aksel en Ellinor vroeger vaak kwamen, worden vier Poolse arbeiders na een gaslek dood aangetroffen in hun bed. De avond ervoor waren ze nog in de kroeg geweest om te vieren dat een van hen vader zou worden. Het incident lijkt op een ongeluk, maar was het dat ook? En in een nabijgelegen huis wordt het lichaam van een tachtigjarige vrouw aan de voet van de trap gevonden. Het huis is in wanorde achtergelaten – het lijkt op een inbraak met fatale afloop. Voor Aksel en Ellinor komt het bericht van de dood van de vrouw als een zegen.

Ik zal je vinden van Linwood Barclay

 

Wat vind ik van de cover?
Een behoorlijk donkere cover, ik zie een uitsparing in een muur, is het een raam of een spiegel? Dat is me niet helemaal duidelijk. Er is ook nog een schaduw van een persoon. Een geel 'crime scene' lint dwars over de cover en verder nog meer geeltinten. Dit is een behoorlijke duistere en misschien zelfs dreigende cover. Stephen King laat weten dat hij het boek niet kon wegleggen en jij ook niet. Ik hou persoonlijk wel van dit soort covers.

Wat verwacht ik van tevoren?
Ik las vroeger een aantal boeken van Barclay, en noteerde telkens de nieuwe op mijn lijstje, maar iets weerhield me om deze dan toch te gaan lezen. Ik meen mij te herinneren dat ik ze soms te uitgebreid of te traag vond, maar vermits ik dat destijds niet noteerde, is dat puur giswerk. En toen kwam 'Ik zal je vinden' voorbij, met de vraag of ik interesse had. De korte inhoud intrigeerde me onmiddellijk, niet alleen door het ietwat bijzondere uitgangspunt: een zieke miljardair / spermadonor gaat op zoek naar zijn erfgenamen, die dan één voor één verdwijnen …

Mijn recensie:
Vanaf het eerste begin neemt 'Ik zal je vinden' je mee in het verhaal, na een eerste, ietwat apart hoofdstuk (zo lijkt het dan toch) maken we kennis met de 2 hoofdrolspelers, Miles en Chloë.

Redelijk vooraan in het boek is er een rechtstreekse verwijzing naar 'De schreeuw van het lam', wat ik vooral bijzonder vind omdat ik dat boek heel recent herlas.

Er zijn best wel veel namen en personages, maar toch blijft het best wel te volgen, en ondanks het feit dat er meerdere vertelperspectieven zijn,  blijft het allemaal heel erg behapbaar. Barclay hanteer een zeer vlotte schrijfstijl zodat het boek behoorlijk soepel wegleest.

Ik lees heel lang geboeid verder, maar naarmate het verhaal vordert en de ontknoping nadert, verhoogt het tempo waarin de acties elkaar opvolgen, waardoor ik naar mijn gevoel als lezer niet voldoende tijd krijg om alles te laten bezinken, daardoor wordt het ietwat verwarrend en moet ik af en toe gaan teruglezen. Tegelijkertijd komen de zijdelingse en terloopse verhaallijnen alsmaar dichter naar het hoofdverhaal toe zodat het geheel toch wat meer complex wordt.

Het boek bevat één van de meest originele actiescènes die ik ooit heb gelezen, hilarisch bijna. En tegelijk is er een andere actiescène die ik compleet ongeloofwaardig vind, ook wel redelijk origineel, maar voor mij 'over the top'.
Samengevat vind ik 'Ik zal je vinden' in het eerste deel een redelijk gezapig boek, dat zich naar het einde toe jammer genoeg een beetje voorbij loopt. Ook van de uiteindelijke ontknoping ben ik niet zo'n geweldige fan, maar ook dat is natuurlijk naar een ieders smaak.

Al bij al, een prettig lezend boek, met toch meer pluspunten en leesgenot dan dat ik er minpunten aan vind, en daarom kom ik op een eindscore van 3,5 kraaien. En ja hoor, ik maak binnenkort wel eens een keertje tijd om een aantal van de andere Barclays' te gaan lezen.

Karin V.  

Win Camping Oosthoek GESLOTEN

 Voor de fans van Undercover en Penoza

Als echtscheidingsadvocate Diana van Assendelft onverwacht haar kapitale villa wordt uitgezet en met drie kinderen op de verloederde camping Oosthoek in Brabant terechtkomt, staat haar wereld op zijn kop. Haar man John blijkt torenhoge schulden te hebben waar zij niets vanaf wist. Hem om opheldering vragen gaat niet, want John is spoorloos verdwenen. Dan ontvangt ze een briefje waarin tien miljoen euro losgeld wordt geëist voor zijn vrijlating. Diana is de wanhoop nabij. Waar haalt ze dat geld vandaan?

Criminele campingbaas Franco Bergmans biedt uitkomst: hij is bereid bij te springen in ruil voor een riskante klus die Diana voor hem mag opknappen. Diana zet voet in een wereld waarin ze beter blijkt te passen dan ze ooit had kunnen vermoeden. Met haar verborgen talenten maakt ze snel naam als ijskoude ‘Lady’. Dan is het losgeld verdiend en lijkt Johns terugkeer nabij. Maar wil Diana nog wel terug naar haar normale leven?

In het interview wat vrijdag online stond, vertelt Nathalie wat ze zelf graag op de camping eet: stuur dat antwoord naar Thrillerlezersblog@gmail.com ovv Camping Oosthoek

Wreed spel van Angela Marsons

 

Wat vind ik van de cover?

Een dreigende lucht, vogels, een onherkenbaar persoon langs de rug gezien, met een hoodie en een wapen in de hand. 'Mijn wraak zal zoet zijn, jouw dood is pas het begin'. Een onheilspellende cover, in dezelfde stijl als de cover van het eerste boek 'Stille schreeuw'.

 

Wat verwacht ik van tevoren?
Ik las vorige zomer 'Stille schreeuw', het eerste deel in de reeks rond Kim Stone. Ik weet nog dat ik het een heel goed boek vond, maar heel wat boeken later weet ik niet meer zo goed hoe het in elkaar stak, ik reken er dus op dat de schrijfster mijn geheugen opfrist. De korte inhoud van het boek is behoorlijk heftig. Ik verwacht dus een stevige thriller.

Mijn recensie:
De hernieuwde kennismaking met Kim Stone en haar team zit meteen goed. Het boek leest al van het begin af aan heel erg vlot, schuwt gruwelijke details niet en als ik ongeveer op een derde van het boek zit denk ik te weten waar de titel mogelijk vandaan komt en heb ik zelfs al een paar alternatieven bedacht zoals 'gruwelijke psychopaat' of 'degoutante manipulator', maar ik vermoed dat 'Wreed spel' op zich ook wel helemaal ok zal blijken te zijn.

Tijdens het lezen is er één bepaald personage dat me geweldig irriteert, ik geef uiteraard geen details, maar al lezend besef ik me dat het lang geleden is dat ik zo'n afkeer voelde tegenover een fictief personage, sterk dat de schrijfster me zover krijgt! En naarmate het boek vordert word ik meer en meer opgeslorpt en meegesleurd door het verhaal. De aanloop naar het plot is door een bepaalde gebeurtenis keihard en intens (details moet je zelf lezen) en de ontknoping van de 2 verhaallijnen is voor de ene helft heftig en voor de andere onverwacht.

Ik heb absoluut genoten van de tweede Kim Stone en kijk zeker en vast uit naar de volgende delen. Een aanrader voor wie houdt van een spannende thriller, met goede uitwerking van het hoofdpersonage. En ja hoor, de titel dekt volledig de lading! Van mij krijgt 'Wreed spel' een eindscore van 4,5 kraaien.

Karin V.

Thomas Olde Heuvelt ondervraagd

 

 Normaliter zetten we dan een stukje waarin we de auteur voorstellen. Maar kom op zeg! Wie kent Thomas Olde Heuvelt niet? Onze enige rockster in boekenland! Ver over de landgrenzen bekend en een droom waargemaakt.

Thomas nam alle tijd de vragen voor Thrillerlezers te beantwoorden. Lees snel mee:

Een nieuw boek! Gefeliciteerd! In een rare tijd, hoe was het om zolang te moeten wachten?


Dank je wel! Het was vreemd inderdaad dat het boek zolang op zich liet wachten. Ik was eigenlijk gedwongen om het boek uit te stellen vanwege de Lockdowns (de boekhandellockdowns) dit in samenspraak met de boekhandel te doen. We merkten wel heel erg dat zowel de lezer en de boekhandel er wel op zaten te wachten. Daarom op een gegeven moment er voor gekozen om tijdens de lockdowntijd toch nog te verschijnen. Dit was eind maart, ben toen op een boekhandel tournee langs 85 boekhandels geweest. Dit was met voorbestellingen, er konden toch nog geen lezers bij zijn. Dit werd erg door de boekhandels gewaardeerd omdat er zoveel boeken werden uitgesteld. Het is fijn en hartverwarmend om te zien, dat ondanks dat er nu heel veel uitgestelde titels wel verschijnen, Orakel toch goed door blijft lopen en goed blijft verkopen. Daarom ben ik in juni weer op een tour geweest, dit keer langs 69 boekhandels, ook weer een heleboel, ook bij de wat kleinere boekhandels juist. Ja, er zit een goede doorloop in en het is leuk dat er nu ook weer lezers bij mogen zijn.


Hoe voer het schip, dat de hoofdrol speelt in Orakel je hoofd binnen?


Ik reed op een ochtend langs een veld hier in de buurt van Nijmegen waar ik woon, bij Overhasselt. Er was een oude auto, ik stel me altijd de bekende wat als vraag, eigenlijk bij alles wat ik zie. Wat als daar geen auto ligt, wat als daar iets groters ligt, wat als daar een groot schip ligt en natuurlijk staat er dan een luikje op dat schip open. Waar mensen dan daar gaan kijken en er in gaan niet meer terug komen. Natuurlijk krijg je dan een mysterie van ongekende omvang waar AIVD op springt en wat het hele land op zijn kop gaat zetten. Zo ontstaan ideeën bij mij, met zoiets kleins als dat. Ik ben die openingsscène gaan opschrijven en gaan uitwerken en daarna ben ik het boek pas gaan ontdekken terwijl ik het schreef eigenlijk.
Zo ontdekte ik toen pas dat het boek over de zee gaat. Ik heb het toen verplaatst van Nijmegen naar Noordwijk en Katwijk waar het boek zich nu afspeelt. En om het thema van zee, de nabijheid van de zee en de duinen natuurlijk beter uit de verf te laten komen.


Waar komt je belangstelling voor het bovennatuurlijke vandaan?


Dat zit er van jongs af aan al in. Ik had een grote fantasie als kind, ik had ook verhalenvertellers in mijn leven die me verhalen vertelden over dat degene die net wel/niet konden een rol in speelden. Van die Roald Dahlachtige verhalen. Mijn opa deed dat voor het slapen gaan, mijn oom deed dat voor het slapen gaan. En daarnaast speelde het een rol in mijn leven. Mijn vader is heel jong overleden, ik was net drie toen dit gebeurde. De dood was daarom ook altijd aanwezig in ons huis. En in mijn jonge verbeelding was dit ook iets levens want bij ons op zolder ja huisde, wat daar tussen het wasrek en de droogtrommel, daar was een donker gat, weet je wel en daar zat het dan. En daar kon het vandaan komen, en als ik teveel geluid maakte op de trap dan kon het mij, mijn moeder of mijn zusje ook grijpen. Dat is wat de verbeelding van een kind doet met zo’n ongrijpbaar thema als de dood. Ja een soort van antropomorfisering van zo’n groot thema als dat. En daar ondanks dat het griezelig is, is het ook iets waar fascinatie aan kleeft. Want overal waar we bang voor zijn, zijn we ook benieuwd naar. Dus ik denk dat dat, in combinatie met de verhalen die me werden verteld als kind er voor heeft gezorgd dat dat altijd een voorliefde is gebleven.


Echo is een van de boeken die ik buiten in de zon durfde te lezen. Hoe slaap jij als je zo’n enge scene geschreven hebt?

Ha ik denk dat je doelt op de openings scene van Echo, daar heb ik erg veel reacties van lezers opgehad. Een meisje dat wakker wordt op een nacht, op zolder slaapt en naar de wc moet, en mensen in het trapgat ziet staan. En elke keer wanneer ze teruggaat om te kijken zijn ze net een stukje dichterbij gekomen. Zo simpel als dat maar, zo vreselijk effectief en inderdaad heel erg eng. Leuk dat het zo’n impact op je had. Echo verschijnt in februari in de Verenigde Staten en Groot Brittannië, net zoals Hex. Die hele mallemolen gaat nu weer op gang komen waar ik ontzettend veel zin in heb. En vooral heel benieuwd ben naar de reactie van mensen op onder andere deze scene. Er zitten natuurlijk veel meer enge scenes in het boek maar deze springt er wel boven uit denk ik haha.
Ik slaap best wel goed als ik zo’n scene heb gelezen. Op het moment dat je schept dan beleef je enge dingen anders dan als je ze ondergaat, je hebt er dan een zekere controle over. Deze scene kwam tot mij eigenlijk in een soort half droom omdat ik zelf op een zolder sliep en zelf ’s nachts wakker werd en naar beneden wilde en mezelf inbeeldde van daar staan mensen in het trapgat. En wat als ik straks weer ga kijken wat als ze dan een stukje dichterbij gekomen zijn?

Het uitschrijven van angsten lijkt me heel eng maar ook een mooie manier om ze in de ogen te kijken in een wereld waar jij het voor het zeggen hebt. Hoe voelt dat voor jou?


Dat is denk ik inderdaad onderdeel van het schrijven in dit genre. Kijk goede verhalen, verhalen die er toe doen, dat zijn de verhalen die waarheden bevatten. Het zijn soms universele waarheden maar meer nog de waarheden van de schrijver zelf en in het geval van griezelverhalen, dan gaat het natuurlijk ook om de angsten van de schrijver zelf. Ik merk inderdaad dat mijn eigen angsten altijd in mijn eigen verhalen schrijf. De grootste angst die ik heb, die veel mensen hebben denk ik, is het verlies van dierbaren. Dat speelt een rol met Orakel met Luca die zijn vader en zijn vriendinnetje in het schip ziet verdwijnen en daar wanhopig naar op zoek gaat en zich daar schuldig over voelt. Het speelt ook een rol in Echo en in Hex, en het is een terugkerend thema denk ik en denk ook logisch. Tuurlijk gezien de dood van mijn eigen vader vroeger, wat een grote impact op mij heeft gehad. Maar ook later, relatiebreuken weetjewel, daar heb ik altijd moeite mee gehad, omdat het geen afscheid kunnen nemen van mensen, getriggerd is door de dood van mijn vader vroeger en dat komt dan terug in mijn werk, ja daar schrijf ik dan over. En het is leuk als je dat dan over kunt brengen op een manier dat het voor de lezer wegleest als een spannend verhaal. En dat je ook de lezers zover krijgt dat die voor het slapen gaan even onder het bed moet kijken of even achter het douchegordijn moet kijken of daar toch niet iemand staat te wachten met een mes.

Orakel trailer

Je schrijft als in een film. De compositie van Orakel vond ik geweldig. Wat maakt tekst toch tot jouw favoriete medium?


Ik ben ontzettend visueel ingesteld, ik hou van visueel sterke beelden. Die vrouw met die dichtgenaaide ogen in Hex of in dit geval dat 18^de Eeuws schip in een Noordwijks bollenveld ligt. Dat daagt me meteen visueel uit. Mijn plan met Orakel was dan ook om gewoon lekker snel een spannend verhaal te schrijven, vol vaart, avontuurlijk en waar je vanaf het begin tot het einde in wordt meegezogen. Zoals ook in een film of een tv-serie is. En daarnaast ben ik een verhalenverteller. Ik hou van het medium van het verhaal om met woorden jou een gevoel te kunnen geven of het nou jou aan het lachen maken of aan het huilen maken of jou bang maken is, dat maakt me niet zoveel uit. Maar bij mij staat het verhaal staat centraal omdat ik het mechanische van de verbeelding zoiets moois vindt. Ik geef jou de juiste ingrediënten en jij met jouw verbeelding kunt het verhaal vervolgens afmaken tot iets wat van jezelf is. Want in jouw hoofd zien de personen en de plaatsen in Orakel er heel anders uit dan in de mijne. Dat is goed en dat is mooi en daarom is het mijn favoriete medium.


Je hebt ook andere genres geschreven, denk je dat je daar nog naar terug gaat keren?


Ik heb inderdaad meer magisch / realistische verhalen geschreven, ik heb meer literaire verhalen geschreven. Schrijf toch humor, af en toe zitten er fantasy en science fiction elementen in mijn verhalen. Maar uiteindelijk is het spannende verhaal, het griezelverhaal toch wel bij mij wat ik het leukst vind om te doen. Ik heb wel degelijk ook ideeën voor een fantastische magische realistische komische roman, die ik heel graag wil schrijven. Maar ik heb ook nog ideeën voor zeker drie griezelthrillers en ik denk dat die eerder komen dan de magische, realistische roman die ik in mijn hoofd heb zitten.



Je bent naast schrijver ook een rockster, met boekentours en groot internationaal succes. Hoe voelt het contrast tussen de kwaliteiten die je daarvoor nodig hebt en stilte van het schrijverschap.


Ik geniet van het contrast. Het hoort allebei bij mijn vak. Weet je als ik een verhaal schrijf dan is het van mij, dan mag ik er mee doen wat ik wil.
Maar als ik het verhaal publiceer dan is het van jou, dan is het van de lezer. De verbeelding van de lezer, waar ik het net al over had, heb ik nodig om het verhaal af te maken. Daarom zijn lezers voor mij een heel belangrijk onderdeel van wat ik doe. Het is een soort sociale wisselwerking, bijna een soort magie tussen in die wisselwerking en ik vind het daarom ook heel erg leuk om lezers op te zoeken. Om te weten wie ze zijn, om ze te ontmoeten en mooi is dit inderdaad dat dit niet alleen maar meer is in Barendrecht en in Almelo is maar tegenwoordig ook in San Paulo en in Tokio en in Beijing en New York! Ik vind het fantastisch. Ik vind het heerlijk om mezelf een lange tijd op te sluiten, helemaal alleen, zonder promoties, zonder interviews enzovoorts en in zo’n verhaal weg te duiken. Omdat ik weet dat ik daarna ook weer lekker naar buiten ga en de wereld ga zien en de lezers ga ontmoeten.



De reis in Orakel gaat op en neer tussen heden en verleden. Hoe was het om daar research voor te doen?


Research is een wezenlijk deel van mijn schrijfproces. Ik vind het heel erg leuk om te doen. In Orakel was er erg veel research om te doen. Heel praktisch, hoe is het leven op een luchtmachtbasis, zoals Volkel in Orakel of hoe gaat het dagelijks leven op een booreiland, zoals de Mammoet 3 in Orakel. Wat ik dan doe, ik kijk er films over, documentaires, ik zoek er clips over. Ik spreek mensen die op die plekken hebben gewerkt. Voor Orakel heb ik onder andere met een medewerker van een boorplatform gesproken maar ook met de luchtverkeersleiding van Den Helder voor het helikopterverkeer boven de Noordzee. Ik heb gesproken met een fabrikant van vrije valboten want ja mijn helden hadden toch een soort van ontsnappingsmechanisme nodig (kleine spoiler). En ik heb gesproken met een ex- AIVDmedewerker, wiens naam ik ook niet mag noemen, over het reilen en zeilen binnen de geheime diensten. Ja, dat is heel erg leuk, het is heel leerzaam, en daarnaast kunnen zij jou als schrijver echt fantastische informatie verstrekken die je zelf nooit zou hebben geweten voor de aankleding van je verhaal, de inhoud van je verhaal, waardoor zij mij er slim uit laten zien.



Als personages uit boeken opstaan en een eigen leven gaan leiden is er iets heel goed gelukt. In jouw boek komt het personage American Gods uit Neil Gaiman voor, kun je iets vertellen hoe dit zo kwam?


Ja, Orakel gaat over de zee, over de kracht van de zee. Want het speelt zich af aan de Noordzee. En hoe de Noordzee ons land bedreigt. Toen ik research deed naar de Noordzee toen ontdekte ik dus, wat ik eigenlijk niet zo goed wist, dat de Noordzee eigenlijk een landvlakte was. Uitgestrekt tussen Schotland, Denemarken en Nederland, wat Doggenland heette. Er is op dit moment ook een fantastische tentoonstelling in het museum in Leiden over. Na de laatste IJstijd smolten de ijskappen en werd het land steeds verder teruggedrongen door de zee, het werd steeds verder ondergelopen. Het laatste stuk is verdwenen door een tsunami, door een aardsverschuiving voor de kust van Noorwegen, zo’n 14000 jaar geleden. Maar we weten dat daar ooit mammoeten hebben rondgelopen en andere grote landdieren. En dat ook stammen hebben geleefd want in vissersnetten zijn heel vaak fossielen en archeologische resten naar boven gedregd. Nog niet zolang geleden is er uit de Waddenzee een Mammoetslagtand naar boven gehaald. We weten weinig van die volken uit de Steentijd want die schreven niets op. We weten wel dat ze waarschijnlijk mythisch van aard waren en dat ze de natuur en het grote dierenleven aanbaden alsof het hun goden waren. En mij leek het, ik ga dan altijd research doen, oké wat voor paralellen kunnen we trekken, wat weten we uit de werkelijkheid, uit de archeologie ken ik inderdaad een Mammoet god, kennen we uit de historie niet zoveel dus. Maar er is wel een bekende fictieve Mammoet god en dat was. Dat was Nunyunnini. Die komt uit het boek American Gods van Neil Gaiman, een prachtig boek, een goede serie van gemaakt, deze is op Amazone Prime te zien. Dat boek gaat over hoe stammen, in dit geval over een stam uit Siberië die hun goden meenamen naar het nieuwe continent Amerika, en hun goden in de steek lieten en vergaten en in nieuwe goden gingen geloven. En mij leek het mooi om zo vergeten god als Nunyunnini duizenden jaren later opnieuw op Doggenland dat er weer in hem zou worden geloofd door een compleet andere stam. De god is er en de stam bestaat bij gratie van het geloof er in. En dus leek het me mooi dat Nunyunnini op Doggenland weer tot leven zou komen omdat er weer in hem geloofd werd. Nou ja ik had het zo geschreven maar wist niet of ik dit ook mocht gebruiken, het was natuurlijk niet mijn creatie. Dus heb ik mijn uitgever, die ook Neil Gaiman in Nederland uitgeeft een mail laten sturen. En hij was vereerd en vond het een mooie gedachte dat op Doggenland Nunyunnini weer tot leven zou komen. Du mocht ik het doen! En daar was ik weer erg vereerd mee natuurlijk. Neil Gaiman is een fantastische schrijver.

Van welke boeken krijg je nachtmerries?


Ik kreeg vroeger als kind van de Heksen van Roald Dahl nachtmerries, een halfjaar lang heb ik alleen maar mijn moeder wakker geschreeuwd. Het laatste boek wat me nachtmerries heeft bezorgd is het boek a Head Full of Ghosts van Paul Tremblay. Goede Amerikaanse schrijver.


Wat heeft meer impact op jou, een eng verhaal op papier of in beeld, een serie of film?


Een verhaal op beeld heeft een directere impact, in de zin van dat kan je fysiek laten schrikken door de geluidseffecten, doordat je visueel iets erg sterk ziet. Maar uiteindelijk is de impact van het verhaal die reikt veel dieper. Zet je veel meer aan het nadenken omdat het je langere tijd en op een dieper niveau je vereenzelvigd met de personages in je eigen verbeelding die je nodig hebt om het af te maken. Dus uiteindelijk heeft het verhaal dat je leest of vertelt krijgt meer impact dan een verhaal in beeld.


Luca en Emma zijn jong, weleens overwogen om voor jeugd te schrijven?


O ja zeker, het lijkt me heerlijk om ooit eens boeken voor kinderen te schrijven. Maar in mijn geval zullen dat dan altijd van die gemene Roald Dahl verhalen worden. Ik heb niets met van die, van tegenwoordig zoveel kinderseries en jeugdseries, zo soft en kinderen worden zo beschermend opgevoed met verhalen en dat is zo jammer. Want dat rauwe gemene randje wat Roald Dahl had, dat is juist zo lekker. Je kunt niet vroeg genoeg beginnen met het traumatiseren van tere kinderzieltjes in verhalen en mijn kinderboeken zullen dat zeker gaan doen haha.

Hoe ben je de afgelopen tijd doorgekomen? Lastig om te schrijven of juist niet?


Ik heb de laatste tijd alleen maar promotie voor Orakel gedaan. Ik heb ook het boek van mijn partner David geredigeerd. Het is een boek over zijn eigen verhaal, geen thriller. Maar een verhaal over non-fictie, hij is ooit te vondeling gelegd als baby in Thailand en geadopteerd en de gevolgen daarvan, anorexia onder andere. Prachtig verhaal, unieke vertelstem heeft hij ook en dat heb ik mogen redigeren, was mooi om te doen. En ik ga me vanaf deze zomer weer opsluiten om lekker te gaan schrijven aan mijn volgende boek.


Schrijf je op bepaalde tijden?

Hex kwam in vele talen uit

Ja als ik schrijf dan schrijf ik eigenlijk hele dagen. Je leeft een verhaal in feite. Ik moet mijn tijd blokken, ik wil dan geen andere activiteiten hebben, geen promotie, geen andere dingen en dan schrijf ik een hele dag. Dit betekent niet dat ik een hele dag alleen maar zit te tikken dan ben ik ook aan het lezen, een serie aan het kijken, op mijn gitaar aan het pingelen, beetje aan het sporten, weetje wel. Maar toch ben je continue met het verhaal bezig en daarvoor moet je een soort van volledige afsluiting voor kunnen hebben.


Heb je plannen voor een nieuw verhaal?


Zeker! Zoals ik al zei, ik ga me komende zomer opsluiten om met het nieuwe boek te beginnen. Ik heb het al gedeeltelijk uitgedacht, nog niet volledig maar grote lijnen weet ik wel. Het wordt een erg spannend verhaal, erg duister ook wat volgens mij echt creepy gaat zijn en ik heb er heel veel zin in om er aan te beginnen. Ik vind het gewoon weer lekker om me op te sluiten. Als alles meezit, zal het volgend najaar gepubliceerd moeten worden, dit hangt ook af hoever ik kom voordat ik op tournee ga voor Echo, wereldwijd want dat komt in februari uit en dat zal midden in het proces zijn ben ik bang. Hoe dan ook ik ga het met erg veel plezier doen en het wordt niet het enige verhaal wat er aan gaat komen.

Grote dank gaat uit naar Iris voor de vragen, Jacqueline voor het uitwerken van gesproken woord naar tekst, Marc van de Boekerij en vanzelfsprekend naar Thomas voor de tijd die je in het beantwoorden stak.
 

Win Wreed spel van Angela Marsons

 ‘Je voelt zijn huid weer tegen de jouwe, maar deze keer is het op jouw voorwaarden. Je ziet bloed vloeien en je weet dat hij geen macht meer over je heeft. Je neemt de controle terug, je lot weer in eigen handen, je licht! Het mes stoot met gemak in zijn buik en doorkruist vlees, spieren en pulserende organen. ‘Geef het me, smeerlap. Geef hem me nou gewoon maar terug.’'

Niet lang nadat hij zijn gevangenisstraf heeft uitgezeten, wordt een veroordeelde verkrachter vermoord en verminkt aangetroffen. Het blijft niet bij één lijk. Als er meer slachtoffers worden gevonden die op dezelfde gruwelijke wijze zijn omgebracht, vermoedt detective Kim Stone dat er een kwaadaardig genie bezig is. Het lijkt een pervers experiment waarbij slachtoffers van misdrijven worden aangemoedigd om de rollen om te draaien. Kim zal diep moeten graven om de waarheid boven tafel te krijgen, met het risico dat de genadeloze dader zijn aandacht verlegt naar Kim zelf.

Laten we de vraag simpel houden en geef antwoord op: welke hoofdpersonage komt zowel in deel 1 als in deel 2 voor? Stuur jouw antwoord naar Thrillerlezersblog@gmail.com ovv Wreed spel.

Orakel vanThomas Olde Heuvelt

 

Wanneer Luca en Emma samen naar school fietsen ontdekken ze in de mist midden in een veld het ooit vergane zeilschip ‘Orakel’. Emma, nieuwsgierig als ze is, klimt meteen aan boord en overtuigt Luca om dit ook te doen. Wanneer Emma door een open luik naar binnen gaat begint de scheepsbel te luiden. Wanneer ze nog even achterom kijkt ziet Luca haar blik veranderen. Luca is overmand door angst en probeert hulp te krijgen.

Al snel verdwijnen meer en meer mensen in het schip en staat iedereen voor een raadsel. Robert Grim wordt ingeschakeld om de geheimen van de Orakel te ontcijferen.

 

Thomas Olde Heuvelt won in 2015 als eerste Nederlandse auteur een Hugo Award.  Hij brak internationaal door met zijn thriller HEX, die in meer dan 30 landen verscheen. Een tv-serie is in de maak. In Nederland en Vlaanderen gingen ruim 100.000 exemplaren van HEX over de toonbank (mei 2020). Ook Echo was een groot, internationaal, succes.

 

‘Orakel’ is wederom een prachtig boek van de hand van Thomas Olde Heuvelt. Het verhaal is erg goed opgebouwd en leest erg vlot. Olde Heuvelt heeft een erg vlotte pen waardoor het verhaal voor een breed publiek toegankelijk wordt.
Het verhaal is opgebouwd uit een aantal grote hoofdstukken die af en toe onderbroken worden door schijnbaar aparte verhaallijnen. Op die momenten denk je als lezer even een korte adempauze te krijgen, maar niets is minder waar. Er wordt ook regelmatig eens verwezen naar ‘Hex’ maar dat is niet echt storend, ook niet voor lezers die dat boek nog niet gelezen hebben (ook een aanrader weliswaar). De laatste pagina’s doen de lezer zelfs hopen op een eventueel vervolg op ‘Hex’. Dat ook in ‘Orakel’ het bovennatuurlijke stevig huishoudt, mag duidelijk zijn.

Olde Heuvelt laat de belangrijkste personages in ‘Orakel’ een hele ontwikkeling doormaken waarin je hen steeds beter leert kennen. Het verschil tussen goed en kwaad wordt ook meer en meer duidelijk. Wat in het begin erg belangrijk was, verschuift in de loop van het verhaal samen met de ontwikkeling van de personages.

De spanningsboog is goed opgebouwd en op een aantal topmomenten perfect opgespannen, wat ervoor zorgt dat het boek moeilijk weg te leggen is en mij ettelijke uren slaap kostte (maar erg aangename leesuren).

 

Kortweg: een meesterwerk van een meesterlijk schrijver!

 

5 sterren

 

 

Later van Stephen King

 

Korte inhoud:

Normaal ziet hij de doden maar voor een paar dagen. Maar wat als ze ervoor kiezen om langer te blijven? Jamie Conklin is enig kind. Als zoon van een alleenstaande moeder die lastig rond kan komen, wil hij niets liever dan een normale jeugd. Maar jammer genoeg voor Jamie is hij allesbehalve normaal…

Geboren met een bovennatuurlijke gave die hij van zijn moeder geheim moet houden, ziet Jamie dingen die niemand anders kan zien en weet hij meer dan eigenlijk mogelijk zou moeten zijn. Wanneer een rechercheur van de New Yorkse politie hem betrekt bij de klopjacht op een moordenaar, komt Jamie oog in oog te staan met een overledene. Maar de prijs die staat op het gebruiken van zijn gaven is veel hoger dan hij ooit had gedacht – deze geest is namelijk niet van plan om weg te gaan.

Later is een krachtig en spookachtig verhaal met ondertonen van de klassieke thriller It. Een onvergetelijke zoektocht naar wat ervoor nodig is om op te staan tegen het kwaad en al zijn gezichten.

 

Mijn mening:

The King is back. Stephen King moet zichzelf niet meer bewijzen. Met een palmares om u tegen te zeggen en absoluut nog geen plannen om te stoppen, ook al is hij een eind in de zeventig intussen, staat hij nog steeds op het hoogtepunt van zijn reeds lange carrière. Steeds weer bewijst King dat hij de meester is van de spookachtige vertellingen, of het nu een horror ondertoon heeft of meer een mentale griezelige toon, zoals in Later.

Het verhaal doet uiteraard in eerste instantie veel denken aan I see dead people, oftewel The Sixth Sense, maar daar stopt de vergelijking dan ook. King heeft een hele twist gedraaid rond het concept, met in de hoofdrol een personage dat je bij blijft. Mijn grootste klacht is dan ook dat het boek nog een pak dikker had mogen zijn, want eigenlijk is het een van zijn minder lijvige werken en dat is hier best wel jammer. Hoewel het ook een voordeel is, want het verhaal wordt daardoor wel snedig verteld.

Verwacht van Later geen horror of griezelige elementen zoals bijvoorbeeld in IT of andere van zijn bekende werken, maar een psychologische thriller met elementen rond het paranormale die best in een lange X-Files film hadden verfilmd kunnen worden. Hoewel ik geen fan ben van verfilmingen van Kings werk, zie ik dat hier wel gebeuren. De onderhuidse spanning is zo tastbaar aanwezig dat het echt een feest wordt om te lezen.

King is nog steeds niet voor iedereen. Je houdt van hem of niet. Maar als je van zijn werk houdt, is Later een aanwinst die je niet mag missen. Persoonlijk vind ik de Amerikaanse cover veel mooier dan die van de Nederlandse vertaling. (Ik heb het boek zelf ook in het Engels gelezen). Als je de kans krijgt om die in huis te halen, zeker doen.

 

Later hoort in het lijstje van King-boeken die niet in je collectie mag missen. Een genot om te lezen.

5 kraaien

Lisa

 

 

De Kustmoorden James Patterson & J.D. Barker

 

Korte inhoud:

Het begin van een bloedstollende nieuwe serie door thrillerlegende James Patterson en bestsellerauteur J.D. Barker

Al sinds hun traumatische kindertijd vertrouwen Michael en Megan Fitzgerald alleen elkaar. Ze moeten wel, na alles wat hun ouders hun hebben aangedaan. Als Michael thuiskomt en het lijk van een onbekende vrouw in zijn badkuip vindt, belt hij direct de politie. Maar als die even later op de stoep staat, hebben ze bewijs dat Michael het slachtoffer kende. Waarom kan Michael zich daar niets van herinneren?

Het mag duidelijk zijn dat iemand een gruwelijk spel met hem speelt. Terwijl Michael wordt afgevoerd naar het politiebureau, zet Megan alles op alles om haar broer vrij te pleiten. Als het dodental oploopt en de moorden steeds meer herinneringen aan hun kindertijd oproepen, begint zelfs zij te twijfelen. Hoe goed kent ze haar broer echt?

Aan detective Garrett Dobbs en fbi-agent Jessica Gimble de taak de diep begraven geheimen van de Fitzgeralds te ontrafelen en de dader te ontmaskeren – voor er meer slachtoffers vallen.

 

Mijn mening:

James Patterson is al jaren als thrillerauteur aan de slag en heeft een palmares opgebouwd om u tegen te zeggen. Voor deze gelegenheid is hij samen met auteur J.D. Barker in de pen gekropen, en het mag gezegd zijn: het resultaat mag er best wezen.

Eén van de eerste zaken die me opvielen waren de zeer korte hoofdstukken voor een toch wel erg dik boek, wat aanvankelijk af en toe best irritant overkwam, maar wel snel wende. Het zorgde voor een aangename leestijd, waarin hoofdstuk na hoofdstuk voorbij vloog, tot op het punt dat ik het boek haast uit had zonder het te beseffen.

Het hele verhaal door wordt er een tempo opgebouwd dat maakt dat je ademloos doorleest. Je wilt weten wat er gebeurd is met Michael, die lijdt aan geheugenverlies, en dat gebeurt op een zeer snel tempo. Alleen zorgen die korte hoofdstukken soms ook voor irritatie, omdat ze té snel heen en weer gaan. En dat maakt dan ook weer dat dit mogelijk voor bepaalde lezers geen fijne leeservaring wordt.

Verschillende personages vertellen het verhaal vanuit hun standpunt, de combinatie van de twee auteurs die hier elk hun eigen stijl in brengen en gemengd hebben in een sterke lees, is aanwezig. Vooral de stijl en invloed van JD Barker, die er bekend voor staat om met de lezers te spelen, is voelbaar. Patterson zorgt dan weer meer voor de actie, waar hij bekend om staat.

De combo van deze twee topauteurs zorgt voor een zeer aangename leeservaring die je wel een tijd gaat bij blijven. Een sterk boek, een goede schrijfcombinatie en een verhaal dat best wel pakt door de ijzersterke personages, zorgen voor een prima leeservaring. De kustmoorden is het eerste in een hopelijk langdurige samenwerking tussen deze twee auteurs. Ik ben alvast benieuwd naar het volgende!

 

4 kraaien.

Lisa

Helsinki van Nathalie Pagie

 

Titel: Helsinki

Auteur: Nathalie Pagie

Uitgeverij: Boekerij

Jaar uitgifte: oktober 2020

Recensie door: Jacqueline

Kraaien: 5

 

Cover

De voor mij een aantrekkelijke cover met de donkere wolken, een kleurrijke stad op de achtergrond en een waterpartij met daarop enkele kapot gevaren ijslaagje. Ik kan dit boek dan ook niet laten liggen, de aantrekkingskracht dat het uitstraalt is te groot.

 

Mijn mening

In Helsinki wordt elk jaar in oktober een gruwelijke moord gepleegd waarbij het slachtoffer op een beestachtige wijze wordt verminkt. Politie en justitie willen, nadat de jaarlijkse moord opnieuw is gepleegd, dit het liefste voor de inwoners én in verband met de kans op imagoschade voor de stad Helsinki, verzwijgen. Maar of dat gaat lukken?

 

Sinds de tweelingzus Reval van rechercheur Talinn Ilves verdween, inmiddels acht jaar geleden, is Talinn niet meer in Helsinki geweest. Maar waar Talinn ook naar toe gaat, de onopgeloste verdwijning van Reval blijft aan haar knagen en volgen. Talinn vindt het dan ook tijd om terug te keren naar Helsinki. Ze solliciteert bij de politie daar en wordt aangenomen. Tijdens het werk gaat ze ook uitzoeken wat er met haar zusje gebeurd is. Het moment van Talinns verhuizing had niet slechter getimed kunnen zijn. Ze begint namelijk met haar nieuwe baan wanneer in oktober de herfstbladeren van de bomen dwarrelen......

 

In het verhaal wordt de politieke druk (zowel door de plaatselijke als door de landelijke) op de politieorganisatie geloofwaardig. Wanneer er ook nog vertrouwelijke informatie naar de pers wordt gelekt, wordt die druk steeds hoger waardoor de plaatselijke politiek zelfs een arrestatie voorstelt zodat de rust dan terugkeert in Helsinki. Of de commissaris het daar mee eens is of niet, hij is verplicht om er een aantal van zijn rechercheurs op te zetten. Maar of die rechercheurs bij de juiste dader(s) uitkomen....

 

Inmiddels is Talinn bezig met het forensisch onderzoek naar de moord en probeert ze meer informatie over de verdwijningszaak van haar zusje boven tafel te krijgen. Talinn loopt er tegen aan dat het dossier een vertrouwelijke status heeft waardoor het verkrijgen van die informatie nogal stroperig verloopt. Dan wordt uit een onverwachte hoek hulp geboden, worden er linken gelegd tussen het verleden met het heden en verder onderzoek volgt, dat niet zonder gevaar is........

 

Wat een goede en gruwelijk spannende thriller heeft Nathalie me voorgeschoteld! Want door de goed gedetailleerde omschrijvingen zie ik verschillende vreselijke beelden op mijn netvlies verschijnen. Met regelmaat denk ik ook even van ‘iiiieeuwww’ maar dit weerhoudt me niet om verder te lezen. Na het lezen van haar vorige boek ‘Noordkaap’ wat ik, ook door Nathalie Pagie haar prettige en toegankelijke schrijfstijl, zeer kon waarderen zijn mijn hoge verwachtingen uitgekomen. Helsinki heeft me van het begin tot het einde geboeid en krijgt van mij dan ook 5 kraaien.

 

 

Spanning: 5

Psychologische ontwikkeling: 4,5

Leesplezier: 5

Schrijfstijl: 5

Plot: 5

Originaliteit: 4,5

 

Drie weduwen van Cate Quinn

 

Titel: Drie Weduwen

Auteur: Cate Quinn

Uitgeverij: Boekerij

Jaar uitgifte: september 2020

Recensie door: Karin

Kraaien: 3,5

Wat vind ik van de cover?
Op de cover staan drie vrouwen, gezien op de rug die kijken naar een huis in de verte dat staat in een verlaten omgeving. De kleuren van de cover zijn sober, alleen voor de dreigende lucht met intense kleuren gebruikt.

Covertekst : 'Blake is dood, zijn vrouw heeft hem vermoord, maar welke?'

Een mooie cover.

Wat verwacht ik van tevoren?
Blake is getrouwd met 3 vrouwen, ze leven samen geïsoleerd en ongestoord. Blake wordt gewurgd; er zijn maar 3 verdachten en dat zijn vrouwen Rachel, Emily en Tina. Wie heeft Blake vermoord?

Het klinkt interessant en veelbelovend.

Mijn recensie:
Het verhaal wordt verteld in relatief korte hoofdstukken, telkens door een andere vrouw. Hierdoor ben je heel snel mee in het verhaal en leer je de verschillende personages snel kennen.

Ik weet heel erg weinig over Mormonen, hun leefwereld en hun gewoontes, het is best wel interessant om er meer over te weten te komen.

Ik vraag me echter wel af of je dit boek een echter thriller kan noemen, oké, we hebben een dode echtgenoot, een verdacht overlijden, 3 echtgenotes, een complexe verstandhouding tussen de echtgenotes onderling en tussen het gezin en de buitenwereld. Het wordt wel intrigerend verteld, maar nagelbijtend spannend is het niet echt.

Hoe verder ik vorder in het boek, hoe meer ik besef dat – vanuit mijn leefwereld – het leven van deze 3 vrouwen redelijk hallucinant verloopt, via zeer specifieke regels en eigenlijk toch ook wel een beetje onder bizarre omstandigheden. En gaandeweg vorm ik me een persoonlijke mening over deze tak van het geloof, en hoe ze omgaan met vrouwen en kinderen. Maar die mening heeft niks te maken met wat ik van het boek vind.

Via de verhalen uit zowel heden als verleden kan je de ontwikkeling van de 3 vrouwen goed volgen, een mooie uitwerking van de verschillende personages.

De apotheose wordt dan toch nog behoorlijk spannend, het is goed uitgewerkt en prettig om lezen.

Ik vind 'Drie weduwen' een goed boek, het had misschien net iets korter mogen zijn, maar toch, graag gelezen en ik kom uit op een score van 3,5 kraaien voor dit verhaal!

Zij die zwijgt van Samatha Stroombergen

Titel: Zij die zwijgt

Auteur: Samantha Stroombergen

Uitgeverij: Boekerij

Publicatiedatum: juni 2020

Recensie door: Jaimy

Kraaien: 4

Samantha Stroombergen won de Gouden strop met haar debuutthriller ‘De witte kamer’. Gelukkig hoeven we nog geen afscheid te nemen van Léon Coeur en zijn nichtje Hannah, want in ‘Zij die zwijgt’ keert dit gouden duo weer terug.

Ondanks dat het dus om een tweede deel in een serie gaat kan het boek ook los gelezen worden.
Leuker is natuurlijk om het op volgorde te lezen, zodat je net wat meer achtergrondinformatie hebt over Léon en Hannah.
In ‘Zij die zwijgt’ wordt er over hun verleden gepraat, maar niet over uitgeweid, wat voor de lezers van ‘De witte kamer’ fijn is, omdat het geen herkauwde info is maar wat voor een nieuwe lezer als gemis ervaren kan worden.
De personages zijn derhalve goed genoeg uitgewerkt om er toch een connectie mee te voelen.

Léon en Hannah duiken in een nieuw avontuur bij de politie van Leiden. Hannah heeft besloten haar stage daar te lopen en Leon werkt er als rechercheur.
Wanneer Vera, de verloofde van een bekende politicus, wordt aangevallen en in het ziekenhuis belandt lijkt het op het eerste gezicht geen zaak voor Léon en zijn team.
Toch trekt het hun aandacht maar omdat Vera niet praat sinds de aanval komen ze geen stap verder.
De dood van een bekende YouTuber past meer in hun taakomschrijving en omdat er geen enkele overeenkomst lijkt tussen de aanval op Vera en deze moord, worden de zaken dan ook als twee aparte behandelt. Toch knaagt er iets bij het team en de zaken worden dieper onderzocht.
Is er toch een link? En waar moet deze dan gezocht worden?

Het verhaal kent vele lagen, die door Stroombergen goed uitgewerkt zijn. Er worden verschillende lijntjes gemaakt en de verdachten stapelen zich al snel op.
Als lezer zit je middenin het avontuur en word je net zo radeloos als Léon en zijn team als elke strohalm op niets lijkt uit te komen. Toch blijken ze uiteindelijk op een goed spoor te zitten, maar helaas gaat de zoektocht naar de dader hun niet gemakkelijk af en krijgen we zelfs nog een dode te betreuren.

‘Zij die zwijgt’ bevat alle elementen voor een topthriller: een pakkend en verrassend plot, menselijke personages, onverwachte wendingen en een aanhoudende spanning.
Een verhaal dat wederom smaakt naar meer en iets zegt me dat we Léon en Hannah nog terug gaan zien. 

Niemand komt je redden van Alex Marwood

Titel: Niemand komt je redden
Auteur: Alex Marwood
Uitgeverij: Boekerij
Publicatiedatum: mei 2020
Recensie door: Ilse
Kraaien: 3

Op een dag wordt de politie opgeroepen om binnen te vallen op een groot afgelegen landgoed. De stank is er overweldigend. Wat ze er vinden nog veel erger … Romy is een van de weinige overlevenden van De Ark, een sekte in de bossen van Noord-Wales.
Met zijn charismatische uitstraling heeft Lucien zijn volgelingen jarenlang begeesterd en overtuigd van zijn leer. Tot Uri, de mogelijke uitverkorene, terugkomt en de teugels overneemt.
Wanneer Romy bevrijd wordt, moet ze leren overleven in een nieuwe wereld. Een wereld waarvan ze geleerd heeft dat die slecht is.

Serena Mackesy, de Britse auteur en journalist, schrijft onder het pseudoniem Alex Marwood. Aan Oxford behaalde ze een bachelor voor Engelse literatuur. Mackesy schreef in 1999 de comedy roman ‘The temp’ (1999), die onmiddellijk in de top tien van The Sunday Times belandde. Ze schreef nadien nog drie romans in ditzelfde genre. Mackesy koos daarna om misdaadromans te schrijven. Ze koos hierbij voor het pseudoniem Alex Marwood. In 2012 schreef ze haar bejubelde thrillerdebuut ‘Tweespalt’ (The wicked girls). Een jaar later volgde haar tweede even succesvolle thriller ‘The killer next door’.

Toen ik de achterflap las, kon ik niet anders dan te denken aan een boek (trilogie) van een tijdje geleden, namelijk ‘De sekte’ van Mariette Lindstein. Ik vreesde dan ook voor een kopietje van dit verhaal. Marwood kiest echter voor een andere insteek van het verhaal, in tegenstelling tot wat de achterflap dus laat vermoeden (ik blijf hier bewust vaag om niet te spoilen).

Marwood slaagt erin om Romy goed te karakteriseren. De andere personages blijven echter nogal oppervlakkig. 

Het verhaal wordt afwisselend vanuit de perspectieven van de belangrijkste personen geschreven. De hoofdstukken die gaan over Romy zijn geschreven in de ik-vorm. Elk personage heeft zijn eigen visie en bijdrage aan het verhaal, waardoor er telkens andere elementen over het leven in de sekte duidelijker worden. Als lezer ervaarde ik het verhaal van Romy en haar familie als zeer schrijnend.
In het verhaal is er ook regelmatig een tijdssprong, al is die niet echt groot (het gaat maar over enkele jaren), aangegeven als voor en na het einde. Alhoewel het telkens goed staat aangegeven, moet je toch goed opletten als lezer in welke tijdspanne je zit, vooral omdat het maar over een kleine tijdssprong gaat.

Het verhaal start met een beloftevolle proloog. Daarna komt het verhaal heel traag op gang. Alhoewel het vrij vlot leest, is de overvloed aan informatie soms remmend. Er is ook geen grote spanningsboog aanwezig. 

En dan wanneer je denkt ‘nu gaat het komen’ is er plots een epiloog, met een einde zo onwaarschijnlijk dat het ongeloofwaardig is … Misschien is het de bedoeling er een vervolg aan te breien? Voor mij was het alvast een teleurstelling en een gemiste kans.    

‘Niemand komt je redden’ is het verhaal van Romy in de ‘echte’ wereld. Marwood schrijft hiermee een aangrijpend verhaal maar laat de kans liggen om het geheel mooi af te sluiten.

Win de nieuwe Arlidge GESLOTEN

 "Je hebt nog één uur te leven.'

Dat is het enige wat er uit de telefoon klinkt voor er wordt opgehangen. Is het een misplaatste grap? Een verkeerd nummer? Een misverstand? Alles is beter dan de gruwelijke waarheid: dat iemand zijn slachtoffers zestig minuten lang nauwlettend in de gaten houdt… en dan toeslaat.

Terwijl het dodenaantal oploopt, raakt Helen Grace verstrikt in een race tegen de klok. Maar de dader blijft haar steeds een paar stappen voor. Helen heeft geen motief, geen verdachten en geen aanwijzingen. Totdat blijkt dat alle slachtoffers deel waren van dezelfde vriendengroep. Een vriendengroep voor wie elk telefoontje nu het laatste kan zijn, want wie opneemt is voorgoed verloren.


Het negende deel uit de Helen Grace serie. Echter schreef hij ook verhalen zonder Helen Grace. Wij willen 2 titels van jou weten waarin hij een ander hoofdpersonage heeft.

Stuur jouw antwoord naar: Thrillerlezersblog@gmail.com ovv Nog lange niet. En vergeet niet ook even nog lid te worden van onze besloten groep via onderstaande link.
Facebookgroep Thrillerlezers!

Winnaar: Richard Bielaers

De vrouw in het meer van Laura Lippman

Titel: De vrouw in het meer
Auteur: Laura Lippman
Uitgeverij: Boekerij
Publicatiedatum: maart 2020
Recensie door: Karin
Kraaien: 4+


Wat vond ik van de cover?
Wanneer je de covers van Laura Lippmans boeken naast elkaar ziet op een boekensite, valt het meteen op hoe goed ze allemaal bij elkaar passen. Ook dit keer weer, een vrouwenfiguur, vanaf de achterkant bekeken, bij een zonsopgang of zonsondergang. Mooie cover, of misschien wel beter, mooie reeks covers.



Wat verwacht ik van tevoren?
Ik heb al regelmatig boeken van Laura Lippman voorbij zien komen en die komen meestal braaf op mijn verlanglijst terecht, en toch heb ik nog nooit een boek van haar gelezen.

Het verhaal speelt zich af in 1966 en op zich zou ik uit mezelf niet direct grijpen naar een boek dat in ietwat recent verleden speelt, maar 1966 is nu eenmaal mijn bouwjaar, dus ben ik wel nieuwsgierig. Bovendien heeft men een aantrekkelijke korte inhoud geschreven, dus laat maar komen.

     Ben je wel echt vermist als vrijwel niemand je mist?

 Mijn recensie:
‘De vrouw in het meer’ speelt zich af in 1966 en geeft mij inkijk in een voor mij onbekende wereld. Niet alleen over hoe het eraan toe gaat in een Joods gezin, maar ook de tijdsgeest van 1966 is behoorlijk anders dan die van nu, anno 2020.


In hoofdzaak wordt het verhaal verteld vanuit 2 perspectieven, hoofdpersonage Madeline (Maddie) Schwarz en het slachtoffer, dat eigenlijk in het verhaal zich rechtstreeks tot Maddie richt. Maar eigenlijk zijn er veel meer verhaallijnen. Elk nieuw hoofdstuk begint namelijk met de personages die in het vorige hoofdstuk voorkwamen en geeft de lezer op die manier inzicht in de karakters en meer achtergrondinfo.

   Geachte heer Corwin. Deze brief is afkomstig van Madeline Schwarz, de vrouw die het lichaam van Tessie Fine heeft gevonden. Door die vondst voel ik mij met u verbonden, of dat nu goed of slecht is. U bent de laatste die haar in leven heeft gezien, ik was de eerste die haar dood zag.

Voor mij is dit een bijzondere manier van vertellen, heel erg origineel en onderhoudend. Bovendien zijn op die manier de verhalen ook heel erg mooi met elkaar verweven en blijft voor de lezer alles duidelijk.

Een aantal opvattingen of om realiteiten zoals omgangsvormen uit 1966 komen soms grappig over, maar zijn soms ook confronterend. Zijn ze dan ouderwets of was er toen meer normbesef? Stof tot nadenken, het mag allerzins duidelijk zijn dat er in een ietwat ruime halve eeuw heel erg veel veranderd is.

Valt dit boek onder de noemer thriller? Misschien niet in de pure zin van het woord. Het verhaal is op zich niet ongeloof nagelbijtend spannend maar het is naar mijn gevoel vooral heel erg goed geschreven en blijft mij ook enorm boeien.


Ik twijfel heel erg in mijn eindoordeel: als ik 4 kraaien geef, vind ik het boek volgens de schaal van Thrillerlezers!: sterk fascinerend, je gaat mee. Terwijl 4,5 kraaien staat voor: indrukwekkend, meeslepend. Ik balanceer echt tussen beide niveaus……..En om die reden kies ik voor een 4+. Alleszins een bijzonder boek voor mij.