Jos Pierreux ondervraagd

foto van Stephan van Fleteren

Welkom Jos bij Thrillerlezers!. Kan je je kort voorstellen aan de leden en bezoekers van Thrillerlezers!?

Toen de zakenman opgebrand geraakte, stond de schrijver als een feniks uit de asse op en ging in het decor van zijn eigen boeken wonen.

Voor de feiten: zie Wikipedia.

·         Gefeliciteerd met het verschijnen van ‘Het tweede skelet’.  Wat onmiddellijk opvalt is de mooie cover van het boek.  Bedankt. Heb je een rol gespeeld in de keuze ervan? Ja, absoluut. Boekcovers zijn vaak saai, vind ik. Voorspelbaar ook. Dat wil ik doorbreken door het coverbeeld ahw in de inhoud te integreren. Ik discuteer ook over lettertypes, de inkt en het papier... Ja, ik heb enige moeite met delegeren. Vrijdag gunt mij die vrijheid. Op dat vlak is het voor een auteur een droom van een uitgeverij.

·         Had je onder het schrijven van het boek vrijwel onmiddellijk deze cover in je hoofd? De 'kever' is een werk van Luc Claessens, die met recyclagemateriaal een eigen, nieuwe insectenwereld creëert. Op de covers van 'Rot Fruit' en 'Niets erger dan spijt' gebruikte ik al werk van dezelfde artiest. Jaren geleden zag ik een expositie en was meteen verkocht. Dit werk stond al vijf jaar op mijn laptop te wachten op het gepaste boek. Onbewust kan het me derhalve zelfs geholpen hebben aan inspiratie voor 'Het Tweede Skelet'. 

·         Waar ligt de kiem voor het verhaal van ‘Het tweede skelet’? Het was mijn bedoeling om een gevoelig maar niet politiek correct boek te schrijven. Meer kan ik niet uitleggen zonder de plot en de essentie van het verhaal te verklappen.

·         Had je bij aanvang van het schrijven van dit boek ook onmiddellijk het hele verloop van het verhaal en de ontknoping in gedachten? Ik vertrek altijd van een idee, een onderwerp, een thema. In dit geval: migratie. Het einde van het boek staat op voorhand vast en naar dat einde schrijf ik dan toe – maar wat er onderweg gebeurt, hangt in grote mate af van mijn persoonlijk leven. Er sluipt heel wat ‘Jos Pierreux’ in mijn werk. In ‘Niets erger dan spijt’ bijvoorbeeld, verwerkte ik het verhaal van de euthanasie van mijn eigen moeder. Wie bang is om zich bloot te geven, kan mijns inziens geen goed en/of interessant schrijver zijn. (Waarmee ik niet wil claimen dat ik een van beide ben. Ik doe wat ik kan, dat wel.)

Hoewel ik min of meer met een vast team werk, durft het hoofdpersonage nogal eens wijzigen. Vaak is Luk Borré numero uno – maar in dit boek is het Daniël Pisters die met de meeste aandacht gaat lopen. Eerder waren dat al eens Theofiel Mangels, Mariëtte en Stefaan Athenus. Een ander hoofdpersonage staat meteen garant voor een andere stijl/sfeer. Ook schrijf ik sommige boeken in de tegenwoordige en andere in de verleden tijd. Omwille van de dynamiek.

·         Hoe verloopt voor jou doorgaans de wording van een boek? Ik schrijf niet, ik puzzel. Waarmee ik bedoel dat ik niet zelden aan meerdere hoofdstukken tegelijk aan het werk ben, delen bij elkaar breng, dialogen schrijf waar ik naderhand de geschikte plek voor zoek enzoverder. Vaak ben ik zelfs met meerdere boeken tegelijk bezig. Die ik dan achteraf toch weer in elkaar brei. Het is een bizar proces en ik ken geen collega die op dezelfde wijze werkt. Dan constateer ik op een bepaald moment tot mijn eigen verbazing dat… het boek af is. Zoals een schilder die merkt dat er genoeg strepen op zijn doek staan, wordt elke zin vanaf dan er eentje teveel. De definitieve versie is eerder een kwestie van schrappen dan van toevoegen.

·         In het boek komt het reilen en zeilen van de Knokse gemeenschap of bepaalde delen ervan aan bod.  Er zijn de ‘echte’ Knokkenaren en de aangespoelde.  Waar in de gemeenschap situeer je jezelf? Een aangespoelde – zoals de meeste inwoners van Knokke. Wij zijn ruimschoots in de meerderheid en hebben de geboren en getogen Knokkenaren verdrongen.

·         Is dat onderscheid ook echt voelbaar in het leven van elke dag in Knokke?

Wat er nog overblijft aan geboren Knokkenaren zijn meestal zelfstandigen en vrije beroepen. Die zien de toeristen en de aangespoelden natuurlijk graag komen. Ook zijn er nog een paar authentieke plekken en cafeetjes. Ik persoonlijk heb mij altijd welkom gevoeld – overal en bij iedereen. Maar ik heb natuurlijk het voordeel van mijn relatieve bekendheid – en ik leg ‘makkelijk contact. Ik ben zo’n kerel met veel blahblahblah.

·         Luk Borré en zijn echtgenote verblijven wegens verbouwingswerken op hotel.  Is dat iets wat je voor jou en jouw gezin ook zou in overweging willen nemen, op vakantie in eigen stad? Nee. Hoewel: ik heb een soort lat-relatie met huizen. ‘t Is te zeggen: ik pendel tussen een appartement aan zee en een huis in Vlaams-Brabant en dat bevalt mij zeer. Is dat een vorm van vakantie? Misschien wel.

Mocht ik geen partner hebben, zou ik wél op hotel kunnen wonen. (Ik ben namelijk geen ‘nieuwe man’: een ei koken is een onmogelijke opdracht, de microgolfoven heeft veel geheimen en stofzuigen heb ik nog nooit gedaan.)

·         Er komen heel wat namen van winkels, hotels, eetgelegenheden voorbij.  Mooi meegenomen als publiciteit.  Zijn de lokale zakenmensen op de hoogte van die vermelding in jouw boek?  Absoluut. Krijg je daar reactie op? Men is best fier, heb ik de indruk. Af en toe zijn er zelfs lui die ‘solliciteren’. Maar zo werkt het niet. Ik geef geen vermelding voor de vermelding. Het moet passen in de sfeer of in het verhaal. En het moet juist zijn. Boenk erop. Als ik een bestaand persoon typeer, wil ik dat men hem in de papieren versie herkent. En ik pas ervoor om mijn (relatieve) macht te misbruiken door met iemand (of een firma) ‘af te rekenen’.

·         Ook bouwprojecten en –ontwikkelaars krijgen aandacht in je boek.  Stoor je jezelf aan de veranderingen die zij teweeg brengen in de kuststeden? Ach, storen... Af en toe denk ik: “Moet dat zo hoog en zo druk?” Maar wat is het alternatief? Dat enkel de aller, allerrijksten zich een appartement kunnen permitteren? We zijn met veel teveel. Deal with it of doe er iets aan.

·         Graaf Burgemeester Lippens is niet alleen een bekende in zijn eigen Knokke.  Zowat iedereen die het boek leest, heeft ooit over hem horen praten of heeft hem gezien op TV.  Kreeg je al een reactie van hem?  We (her- en er-) kennen elkaar. Hij werkt me niet tegen, integendeel. Ik krijg van de gemeente altijd de informatie waarnaar ik op zoek ben. Maar meneer Lippens zoekt geen toenadering en dat begrijp ik. We zijn allebei een beetje ‘excentriek’, ieder op zijn manier en hij meer dan ik. Maar onderschat de man niet. Hij is sluw én slim. Bij de laatste verkiezingen haalde hij weer een ruime meerderheid van de stemmen – en die kreeg hij niet omdat Knokke slecht beheerd wordt. Zijn politiek is een wisselwerking: hij is beter geworden van Knokke en de Knokkenaren werden beter van hem. Denk je dat hij jouw boeken leest? De GB is een stripliefhebber. Maar iemand houdt hem op de hoogte van de inhoud, vermoed ik ten zeerste. Leopold Lippens is wél sterk in delegeren.

·         Daniël Pisters en zijn vrouw dragen een groot verlies met zich mee.  De manier waarop je hen en hun relatie in beeld brengt is heel treffend. Dank je, want het cuckolding gedeelte vond ik een gewaagde zet. Heb je ooit zelf te maken gekregen met een dergelijke pijn? Iedereen heeft een vat leed om uit te putten. Maar ik heb, gelukkig, geen kind verloren. Houden zo!

(En, mocht je het niet durven vragen, cuckolding is mijn afwijking niet.)

·         Luk Borré gaat gebukt onder de last van administratie en budgetbeheersing?  Een last waar jij ooit zelf het hoofd hebt aan moeten bieden? Absoluut. In onze maatschappij kan je je vrijheid kopen. Mij heeft het letterlijk de helft van mijn actief leven gekost. 25 jaar heb ik hoogstens 1 week verlof/jaar genomen, 6 dagen op 7 gewerkt, a rato van minimum 14 uur per dag. No regrets!

·         In ‘Het tweede skelet’ toon je je ook begaan met Thaise vrouwen die in de hoop op een beter leven naar België komen om te huwen met een Belgische man en die have en goed moeten achterlaten om nooit meer terug te keren.  Vanwaar het idee om dit thema te integreren in het boek?

Omdat de Thai (vooral vrouwen), hoewel goed vertegenwoordigd, weinig bekend zijn in België. Toen het idee rijpte, dacht ik dat verscheidene van die dames hun belevenissen op papier zouden hebben gezet. Hoewel ik intensief zocht, vond ik geen enkel relaas. Dus ben ik met een paar van hen gaan praten. (Ook dat bracht weinig zoden aan de dijk. Ze glimlachen weliswaar de hele tijd maar zijn zeer gesloten.)

·         Je citeert bij monde van Kim en Ratana veelvuldig Boeddha.  Zijn zijn uitspraken ook van invloed op jouw persoonlijke leven?

Hoewel ik, voorzichtig gezegd, geen voorstander ben van godsdiensten (ik heb mij bijvoorbeeld laten ontdopen), is Boeddha van invloed op ieders leven. De gebruikte uitspraken zie ik als filosofisch – eerder dan godsdienstig.

·         Je vernoemt Voltaire, een filosoof van de Verlichting.  Hou je van filosoferen?

Ik hou vooral van discussies met mensen die filosoferen. JP is zo iemand die niet stopt eer anderen overtuigd zijn van zijn vanzelfsprekend gelijk.

·         Will Tura, Willy Sommers, de Kreuners zijn in jouw boek terug te vinden in de vorm van tekstfragmenten uit hun repertoire.  Heb je een boon voor Vlaamse artiesten?  Absoluut niet, maar… Van Vlaamse artiesten houden is intellectueel gezien ‘not done’. Zeer cultureel incorrect. De artistieke(rige) elite kijkt erop neer – net zoals de literaire elite neerkijkt op ons, misdaadauteurs. Totaal ten onrechte, vind ik: er worden goede én slechte boeken geschreven in elk genre. Zit daar een bedoeling achter? Ja. Steun. Herkenbaarheid. Relativering. Humor. Ook herinneren de Vlaamse schlagers aan een voorbije tijd van onderdrukte seksualiteit en gebroken harten.

·         Welke muziek mag steeds op voor jou? Jaren 60 en 70. Maar slechts met mate. Ik hoor slecht en heb last van tinnitus. Sommige tonen/stemmen hoor ik niet langer of kan ik niet meer verdragen. Van songs die mij onbekend zijn, vat ik vaak de structuur niet meer. (terwijl ik 7 jaar muziekschool volgde!) Jammer, maar het is niet anders.

·         Je bent een groot taalliefhebber.  De ene na de andere rake one-liner flitst voorbij.  Meestal is er een link met de zee.  Jij bent de eerste die het zegt – terwijl die link met het water opvalt, vind ik. Dat doe ik natuurlijk voor de sfeer. Waar haal je de inspiratie?  Oefenen en niet te snel tevreden zijn. (Niet te snel = nooit) Is dat een vorm van parate kennis? Nee. Het is ambacht, stielkennis, een vorm van wroetend ploeteren. Deftig en niet te voorspelbaar schrijven is mijn job. 

·         Spreek jij eigenlijk Knoks, West-Vlaams of hou je het liever bij het Algemeen Nederlands? West-Vlaams is verschrikkelijk moeilijk aan te leren – en het Knoks is een complexe variant ervan. Ik hou het bij AN.

·         En dan tot slot een vraagje uit puur eigenbelang: moeten we nog lang wachten op een nieuwe Jos Pierreux of is er al een begin gemaakt met een nieuw boek? Ik heb veel gebreken maar te weinig discipline is er géén van. Het nieuwe boek (werktitel: Russische poppetjes) vordert goed en zou voorjaar 2021 op de markt komen. Vingers gekruist!

·         Jos, dank je wel voor jouw uitgebreide en best heel persoonlijke antwoorden op de vragen.  We wachten met ongeduld de publicatie van jouw volgende boek af en wensen jou ondertussen veel schrijfplezier!

Bedankt voor de interesse. Schrijven is een eenzame bezigheid en zoals een lamp werkt op elektriciteit, gloeit de auteur die met aandacht gevoed wordt.

Rechter en beul

Titel: Van In Episode 3
Auteur: Pieter Aspe
Uitgeverij: Aspe N.V.
Publicatiedatum: juni 2020
Recensie door: Anita
Waardering: 4 kraaien

Het verhaal staat op zichzelf, maar de lezer die de uitdaging aangaat om de tien delen te lezen, zal als beloning na het lezen van deel 10 de rode draad doorheen de reeks ontdekken.

In een Italiaans klooster worden jonge mannen opgeleid tot gladiatoren. De bedoeling hiervan is: de strijd aangaan met de westerse decadentie en meehelpen de basis te leggen voor een rechtvaardige maatschappij bestuurd door rechtlijnige rechters.

Pieter Van In krijgt een luxereis aangeboden door een man die zich Kodor laat noemen. Op Mykonos volgt de hereniging met een heel oude, doodgewaande vriend. Van In belandt in een duivels experiment. Hij komt in zeer nauwe schoentjes te staan als duidelijk wordt welke rol hij in de loop van de gebeurtenissen krijgt toebedeeld en hij voor een groot moreel dilemma komt te staan. Het verleden lijkt hem te hebben ingehaald.

Het plot wordt goed opgebouwd. Het criminele brein geeft steeds meer prijs over zijn ware bedoelingen en uiteindelijke plannen. Van In heeft er een heuse klus aan om te begrijpen in wat voor een duivels spel hij is aanbeland. De keuze die hij moet maken is er een tussen de pest en de cholera. Na zijn daad is hij lands vijand nummer 1. In eerste instantie schokt het boek door de bloederige folterpraktijken en naar het einde toe krijgt het verhaal vaart en volgt de ene plottwist na de andere.

De ondertussen gepensioneerde Pieter Van In lijkt op zijn leeftijd na, nog geen haar veranderd. Nog steeds heeft hij last van zijn slechte knieën en zijn overgewicht. Hij houdt nog steeds van een goed glas bier, al heeft hij zijn Duvel ondertussen ingeruild voor een verfrissende Omer. Hij kan nog steeds de geneugten van een lekker bourgondisch diner waarderen. Zijn zwartgallige gedachten steken nog steeds de kop op maar worden nu niet meer door Hannelore, maar door zijn nieuwe liefde Rein gekanaliseerd. Hannelore duikt met de regelmaat van de klok op in Van Ins dromen. Oude liefde roest niet. Wat er echt met haar en de kinderen is gebeurd, kan hij zich niet herinneren. Rein Claeys komt ook vrij goed uit de verf en blijkt niet voor Hannelore te moeten onderdoen.

Door de ogen van Van In kijken we naar ons Belgiënland en worden een aantal issues aangekaart: een moeilijk bestuurbaar land, politiek gekonkel in de Wetstraat, verborgen agenda’s van de medewerkers aldaar, racisme, extreem-links en rechts die elkaar bekampen, Molenbeek dat in brand staat …

‘Van In Episode 3’ past weer volledig in de typische ‘Aspe’-stijl. Het boek leest heel vlot, is filmisch geschreven en is gekruid met de typische ‘Aspe’-humor. Het is een boek dat perfect kadert in de maatschappij van vandaag met regelmatig een taalaardigheidje van Aspe. Dat het pokkenvirus zomaar zou kunnen verspreid worden, maakt dat ik me afvraag of Aspe misschien over een voorspellende gave beschikt.

Met heel veel plezier gelezen. 4 kraaien!

Pieter Aspe ondervraagd

c: Inge Kinnet

Ons Boekenmaske Anita mocht Pieter Aspe wat vragen stellen. Aan de manier van antwoorden geven, merk je altijd hoe leuk een auteur het vindt om mee te werken. Meneer Aspe leek er niet heel veel zin in te hebben, maar toch dank u wel voor de moeite van het beantwoorden zeg ik dan. En Anita bedankt voor het bedenken van de vragen!

*Pieter Aspe is, denk ik, alom gekend en gelezen.  Maar voor die enkeling die nog nooit van jou zou gehoord hebben, zou je je toch even willen voorstellen?

Pieter Aspe, dit jaar 25 jaar schrijver, en hopelijk nog veel jaren daarna.

*Een tijd terug bereikte ons het nieuws dat het niet zo goed ging met je gezondheid.  Ben je ondertussen al goed hersteld?

Elke dag gaat het beter. Het was een zware periode, maar ik ben dankbaar dat ik er zo goed uitgekomen ben.

*Heeft het Coronavirus een grote impact gehad op jou als schrijver?

Eigenlijk niet. Ik ben sowieso elke dag al de hele voormiddag aan het schrijven. Wanneer het zo warm is als de voorbije maanden, dan blijf ik liever binnen.

*Hebben de lockdown en het virus inspiratie gegeven voor een nieuw verhaal?

Onbewust misschien? Ik ben er in elk geval niet bewust mee aan de slag gegaan.

*In de televisiereeks ‘Aspe’ was je een vastopduikende figurant.  Ben je ook als personage aanwezig in ‘Van In Episode 3’?  Als wie, wanneer?

Hier en daar zijn er wel trekjes van mezelf die in mijn boeken sluipen, verspreid over verschillende personages.

*Heeft Van In karaktertrekjes van zijn geestelijke vader?  Of omgekeerd?

Tot voor kort rookte ik veel, maar ik ben nu toch al 3 maanden gestopt. Voorts ben ik veel gezelliger dan Van In 😊

*In het boek geef je een niet al te positief beeld van de Belgische politieke wereld en bij uitbreiding de Belgische maatschappij.  Is politiek iets dat jou bezighoudt?

Toch wel. Ik volg de actualiteit op de voet, en kan me er wel druk in maken. In mijn boeken probeer ik hier en daar mijn manier van naar de zaken te kijken mee te geven.

*Is het toeval dat premier Callebout van groene signatuur is en dat hij een toch niet al te beste beurt maakt?

Het is niet omdat hij van groene signatuur is, dat hij een slechte beurt maakt. Het is omwille van de mens die hij is, zijn persoonlijkheid, dat hij het er op die manier van af brengt.

*Ook het woord ‘klimaatactivisme’ komt geregeld voorbij.  Zijn  ‘klimaat’ en ‘klimaatopwarming’ zaken waar je van wakker van ligt?

Ik laat er geen slaap voor, maar de situatie baart me toch zorgen. Al ben ik ervan overtuigd dat er heel wat zaken opgelost zouden kunnen worden met gezond boerenverstand.

*Waar kan jij echt van wakker liggen?

Ik slaap meestal erg vast.

*Dat brengt me bij de cover. 

Wat is er eerst: de cover of het verhaal?

Altijd eerst het verhaal. Daarna doemt er wel een beeld op…

*Hoe ben je tot de keuze van deze cover gekomen?

Ik zie meestal een beeld voor me, en de ontwerper doet er dan zijn ding mee. Ik ben erg tevreden met dit ontwerp.

*De link tussen het verhaal, de blinddoek ... ? 

Dame Justitia is blind…

*Ligt het plot vast van bij het begin?

Nee, nooit. Dat komt tijdens het schrijven.

*Waar blijf je de inspiratie voor verhalen rond Van In halen?

Elke dag zijn er in de actualiteit en dagelijkse omgeving meerdere verhalen te rapen die stof bieden voor een boek.

*Hannelore is nog steeds aanwezig zonder echt een rol te spelen in het boek.  Bestaat de kans dat zij nog terugkeert naar Van In?

Blijven lezen…

*Tot slot, in ‘Van In 3’ is er de dreiging van het pokkenvirus.  Met alles wat we achter de rug hebben en wat nog moet komen, heb jij een voorspellende gave?  Hoe toevallig is dit?  Maken we in de toekomst nog kennis met andere talenten van jou?

Puur toeval.

De boekmaskes beoordelen Gebroken adem van Latoya Morris

Twee Vlaamse dames lezen onder het pseudoniem Boekmaskes gezamelijk boeken en dit keer was het aan de beurt van Gebroken adem van Latoya Morris.

Waar gaat het boek over?
De 19-jarige Patrick gaat samen met zijn ouders en zijn zusje Judith met vakantie in Baltimore, Ierland, waar zijn tante een hotel runt. Hij heeft totaal geen plezier in de vakantie, totdat de mysterieuze Morgayne plots in het hotel opduikt. Hij valt meteen voor haar, maar zij lijkt onbereikbaar voor hem.

Ondertussen breekt er aan de zuidwestkust van Ierland grote chaos uit. Het weer slaat om, er spoelen zeedieren aan op de stranden. Terwijl de storm steeds heftiger wordt, zoekt Morgayne plots toenadering tot Patrick.

Hij geraakt al snel onder de invloed van haar charmes, maar wanneer hij ontdekt dat zij iets met het stormweer te maken heeft, begint hij te beseffen dat zij geen gewone jonge vrouw is. Maar is hij dan nog in staat om zichzelf te redden?

...maar de vrouw was onbeschrijflijk bijzonder. Het waren haar haren, dacht Ian. Alsof hij zeewier in de lucht zag wapperen. (...) Haar huid - waar die zichtbaar was- was zo wit dat ze wel een gloed leek af te geven, als het schijnsel van een volle maan.

Wat vinden zij eigenlijk van de cover?

Anita:

Mooie cover! Overal water en woeste golven. Water en lucht gaan schijnbaar in elkaar over ...
Deze cover doet mij denken aan ‘De kleine Zeemeermin’. Ik beeld me in dat de foto onderwater is genomen, dat de figuur een prinses/zeemeermin is. Heeft zij net als Arielle stemproblemen (gebroken adem?)? De mooie letters, de woeste cover doen me hopen op een modern, maar gevaarlijk sprookje!!

Ilse vindt de cover stormachtig en beloftevol mooi.

Wat is hun verwachting van het boek?

 Anita
Gezien het feit dat 'Gebroken adem' een young adult is en rekening houdend met de info op de achterkant van het boek, ga ik ervan uit dat jongen meisje ontmoet en dat ze samen een avontuur zullen beleven. Terugkerend naar de cover, verwacht ik een sprookje à la 'Kleine Zeemeermin'. Het meisje op de cover is daarbij zeker de prinses/zeemeermin en zoals in elk sprookje moeten de slechteriken overwonnen worden. Wie dat zijn, dat moet ik nog ontdekken. Dat de achterkant bovendien ook vermeldt dat er heel veel dode vissen aanspoelen op het strand, doet me vermoeden dat het sprookje hedendaagse thema's zoals 'klimaat' en 'natuurbehoud' zal aankaarten.Ik moet bekennen dat ik steeds meer geïntrigeerd raak!

Ilse
 Uit de titel, de cover en de achterflaptekst leid ik af dat een jongeman misleid zal worden door een schone, mysterieuze deerne. Het zal in ieder geval een onvergetelijke vakantie worden die de familiebanden vermoedelijk (nog) een stuk hechter zal maken.


Ze zijn begonnen. Hoe bevalt het?

Ilse
Gisterenavond vlotjes gestart. Zo vlot zelfs dat ik me moest dwingen om het licht uit te doen en te gaan slapen.
Het verhaal loopt voorlopig grotendeels zoals verwacht. Af en toe een kleine verrassing die nog een mooie wending aan het verhaal kan geven. Ik merk dat ik af en toe een glimlach niet kan onderdrukken om de, soms verlegen, reacties van Patrick. Het is met volle teugen genieten.

Anita
Het is een YA en dus vooral bedoeld voor een jong publiek, maar dat belet niet dat ik helemaal gegrepen ben door het verhaal. Ik ben helemaal mee in Ierland en volg het avontuur vanop de eerste rij. Patrick is echt een schatje en zijn zusje, al pest ze hem eens graag, is als het erop aan komt een echte lieverd die alles doet voor haar geliefden.

En we gaan beginnen. Boek 📖 , notitieboek 📒 (anders krijg ik weer tegen mijn voeten), pen 🖊 en koffie ☕️, all I need.

Halverwege het boek

Anita
 Ik ben aan het genieten. Normaalgesproken lees ik dit genre niet, maar het leest echt prettig en kan het me allemaal weer levendig voorstellen. Latoya beschrijft de dingen zoals ze zijn en dat werkt prima voor dit boek. Ze kent haar personages goed en weet hoe ze een verhaal moet opbouwen. Haar liefde voor Ierland, voor verhalen - legenden- is overduidelijk.

Ilse
Halfweg ... Beloftes worden waargemaakt. De mysterieuze schone heeft zoals verwacht de nodige duistere kantjes en verleidt die naïeve Patrick, die er met open ogen inloopt.
En het mag gezegd (herhaald): wat is ie weer mooi qua lay-out.

Maar de sensatie die nu door hem heen joeg – en duidelijk ook door zijn vader en wellicht ook Judith – was er een van pure, onverklaarbare angst. Het was het gevoel van iets wat nadert en niet kan worden tegengehouden: de verwoestende kracht van de natuur zelve.

Ze slaan het boek dicht en wat zijn de eerste, tweede enz gedachten?

Anita
En nu is het boek uit. Het was genieten! Eerst rustig mee op vakantie gegaan met de familie McGerald, een beetje sightseeing en dan staat zowel de wereld van Baltimore als die van Patrick op stelten. Avontuur, mythe, familie, verliefdheid, ... Naar het einde toe zit de storm ook een beetje in mijn hoofd. Een mooi leesavontuur!

Gedeeltes uit de recensies van de boekmaskes

Ilse
Zoals meestal het geval in het Hamley huis heeft ‘Gebroken adem’ een heel mooie, sprekende cover, die perfect op het verhaal aansluit. Ook het boek zelf is binnenin heel erg mooi afgewerkt. Alhoewel ik zelf vaak e-books lees, adviseer ik hier toch het papieren boek aan te schaffen, alleen al om het esthetische aspect van de lay-out niet te missen.

Van het begin tot het einde is ‘Gebroken adem’ een meeslepend verhaal. Niet dat er een grote spanningsboog in zit, het heeft eerder te maken met de schrijfstijl van de auteur. Het verhaal is gevoelsmatig heel sterk neergeschreven, waardoor ik het als lezer heel moeilijk kon wegleggen. Het hele verhaal voelde echt doorleefd aan. Het was dan ook spijtig om de laatste bladzijde om te slaan.

De personages zijn goed neergezet. Als lezer leer je ze goed kennen. Latoya geeft je voldoende informatie om het al dan niet ‘leuke mensen’ te vinden.
Als lezer heb je meestal een aantal verwachtingen en vooronderstellingen m.b.t. het verhaal voordat je aan een boek begint. Ik ook. Ik was dan ook blij verrast om enkele leuke plottwists tegen te komen.
‘Gebroken adem’ is een echt verhaal over liefde, een heerlijke, meeslepende young-adult.


Anita
Wat een bofkont ben je toch als je ‘Gebroken adem’ uit de handen van de postman mag ontvangen. Eenmaal je het boek in handen hebt, raak je onmiddellijk betoverd door de supermooie hardcover. Alweer een Hamleybookspareltje! Hoogopzwiepende golven gaan naadloos over in onheilspellende stormwolken. Het is alsof de wereld vergaat. Op de voorgrond een mooie jonge vrouw die de regie houdt over de natuurelementen. Het lijkt alsof ze oproept om haar te volgen, de woeste natuur in. Wie is ze?

‘Gebroken adem’ is een vlot geschreven boek dat, ook al heeft het als doelgroep de jongvolwassenen, ook de minder jonge lezers kan bekoren. Het taalgebruik is wel degelijk afgestemd op een jong publiek, maar dit wordt niet als storend ervaren indien je een al wat rijpere lezer bent. ‘Gebroken adem’ begint na ‘De proloog’ heel rustig.
De familie McGerald, Patrick in het bijzonder, Morgayne, … ze krijgen allemaal een gezicht en ontlokken je, elk op hun manier, bepaalde gevoelens of het nu sympathie of ergernis is.
Geleidelijk aan bouwt de spanning op en komt het verhaal in een versnelling. De bladzijden worden vlugger omgedraaid, het boek kan je dan niet meer wegleggen. Je houdt de adem in!

‘Gebroken adem’ speelt in Ierland, land van mythen, sagen en legenden. Het perfecte kader dus voor dit verhaal dat een geslaagde mix is van avontuur en mythe in een hedendaagse setting. In dit fantastische kader komen ook nog een aantal andere topics aan bod: de kracht van familiebanden, bedrog, jonge verliefdheid, hebzucht, verlies, het soms moeizame pad naar de volwassenheid, de invloed van de mens op het klimaat, …

Deze Young adult is een pareltje binnen zijn genre en zal menig jongvolwassene een aantal uurtjes van ademloos leesplezier voorzien!


Het eindcijfer is een blijk van het genieten van de twee boekmaskes:

De boekmaskes stellen zich voor..

Als Boekmaskes zijn wij een nieuw duo in Thrillerlezersland. Graag stellen we ons even voor.

Ik ben Ilse, een 52-jarige Vlaamse met 2 (ondertussen volwassen) kinderen en samenwonend met man en kinderen in de mooie Kempen.

Sinds het begin van dit academiejaar werk ik als praktijkassistent voor de Antwerp School of Education (Universiteit Antwerpen).

In mijn vrije tijd lees ik graag. Daarnaast handwerk ik ook een beetje (breien en haken) en heb ik de laatste maanden ook het plezier van junk journaling ontdekt. Ik zou nog graag een iets actievere hobby hebben, maar die zoek ik dus nog … (ik voorspel nu al dat dit een lange en zware zoektocht zal worden ).

Wat lezen betreft, gaat mijn grootste voorkeur gaat uit naar thrillers, maar ik draai mijn hand niet om voor een goed liefdesverhaal of een goed fantasyboek.

Dankzij Thrillerlezers! heb ik het voorbije jaar kennis gemaakt met meerdere, voor mij nog onbekende, Vlaamse schrijvers.
Ik heb geen echt favoriete auteurs en lees dus graag boeken van verschillende schrijvers.

Ik hou ook niet van lange series. Meestal haak ik na enkele boeken af omdat de kwaliteit vaak verzwakt na enkele verhalen (teveel van hetzelfde). Bovendien kan je in de meeste series niet zomaar middenin invallen. Not my cup of tea. Ik merk wel dat ik een lichte voorliefde heb voor Scandinavische thrillers.

Omdat ik ook graag mijn leeservaring deel met andere lezers, schrijf ik regelmatig recensies. Dat ik dat nu ook samen met Anita mag doen, maakt het uiteraard alleen maar leuker.

Zelf heb ik verder geen schrijftalent. Ik ben echt niet creatief genoeg om een volledig verhaal uit mijn pen te krijgen.

Hoi, ik ben Anita, geboren en getogen Oost-Vlaamse en woonachtig in het mooie Waasland.

Naast echtgenote en moeder van twee, ben ik werkzaam in het onderwijs.  Lesgeven is na meer dan 30 jaar nog steeds één van mijn passies.

In mijn vrije tijd waag ik me nogal eens aan het uitproberen van een recept – met wisselend succes-, fiets ik graag door het Land van Waas, maar het liefst van al trek ik me terug in mijn hoekje met een boek(je).

Sinds ik het me kan herinneren, lees ik alles wat los en vast zit.  Nooit ga ik het huis uit zonder boek: in de wachtzaal, op de fiets, tijdens de pauzes, … ik lees overal en zo veel als mogelijk.  Onlangs ontdekte ik ook het luisterlezen, een vaardigheid waar ik nog een beetje op moet oefenen, maar het bevalt me ook steeds beter.

Televisie, Netflix, ik kijk nog zelden.  Liever verlies ik mij in een goed verhaal en laat de woorden en mijn fantasie het werk doen.

Via social media en een oproep tot het deelnemen aan een leesclub belandde ik bij Thrillerlezers! en toen schakelde ik nog een versnellinkje hoger!  De boekenhemel ging nog verder open!

Thrillers genieten met voorsprong mijn voorkeur, maar zo af en toe laat ik me verleiden door een ander genre.

Naast Scandinavische thrillers, de boeken van Nicci French – en ik heb ze allemaal!-, ben ik een grote liefhebster van de Nederlandstalige en Vlaamse thriller. 

Voor een Jo Claes laat ik alles vallen.  Daarnaast kunnen ook Toni Coppers, Wim Belaen, Angelique Haak, Yvonne Franssen, Eva Nagelkerke, Lieneke Dijkzeul, Inge Ipenburg, … mijn lezershart enorm verblijden.  Gevolg is wel dat mijn NTL-lijst alsmaar langer wordt, maar dat vind ik alleen maar fantastisch!

Het aanbod om samen met Ilse boeken te lezen en te recenseren kon en wou ik dan ook niet afslaan: samen met haar van gedachten wisselen over een boek is niet alleen leuk, maar voegt ook zoveel toe aan mijn leeservaring.  Toen we recent elkaar in real life mochten ontmoeten, bleek dat we het, ook zonder boek in de aanslag, prima met elkaar konden vinden.

De Boekmaskes zijn geboren en wat we nu vinden van boeken, zullen jullie in de toekomst zeker en vast horen.

De boekmaskes lazen Toxine van Rani De Vadder

In 2020 beginnen  we met een vast duo uit die gaan proberen maandelijks samen een boek lezen en beoordelen. Het eerste boek wat zij beetpakten was er een tje met een erg bijzonder mooie cover: Toxine van Rani De Vadder.


Waar gaat deze Young adult fantasy over?
Als Offer en bezit van de Opperheer heeft Khala geen beslissingsrecht over haar eigen leven. Want hij wil haar bijzondere gave, haar Talent om te doden door een enkele aanraking, voor zichzelf gebruiken. Enkel zo kan hij de toxische macht over zijn rijk vergroten en zijn vijanden voorgoed vernietigen.
Om uit zijn klauwen te blijven, moet Khala vluchten. Samen met een mysterieuze bandiet en een roodharige furie begint ze aan een hels avontuur. Tot ze tijdens haar vlucht de uitgelezen kans krijgt om zelf de strijd met de Opperheer aan te gaan. Daarvoor moet ze echter tot het uiterste gaan. En om te winnen, moet ze doden.
Maar zijn haar bondgenoten wel te vertrouwen? En wie is de Zwarte Slang die haar overal weet te vinden?

Wat vinden zij van de cover?
Ilse
Hij is zo mooi! Daarom wou ik dus ook voor een keer geen e-book. Wauw! En ik ben dus echt geen slangenfan. Maar deze lonkt om gelezen te worden. Ze is mysterieus, onheilspellend maar oh zo aanlokkelijk. Ik voel me net Eva bij de appel.

Anita
Ik vind de cover heel speciaal: de kleuren die in elkaar overlopen en de slang, donker, centraal op de cover en vervlochten met de titel. Zonder nog maar een woord te hebben gelezen spat het gif al van de bladzijde. De slang lijkt al helemaal klaar om haar gif te spuiten, met haar tong lijkt ze haar slachtoffer te willen localiseren. Ik voel me al helemaal klaar om gebeten en geïntoxiceerd te raken door het verhaal!! Vraag me af hoe de cover gaat overkomen wanneer ik het boek vastheb en of hij ook speciaal gaat aanvoelen.

Wat verwachten zij van dit boek?
Anita
Fantasy lezen is voor mij een beetje als kennismaken met een genre waar ik helemaal niet in thuis ben. Onlangs mocht ik het eerste deel proeflezen van een boek dat de echtgenoot van een collega van mij aan het schrijven is. En ik moet zeggen, ik was gelijk verkocht. Ik hoop deze ervaring ook te mogen beleven met Toxine. Ik ga aan dit boek echt met open vizier beginnen. Ik dacht altijd dat fantasy voor de jeugd is en ontdek nu graag of dit een misvatting van mijn kant is, of dit boek ook mij kan bekoren. Ik ben zo benieuwd! Ik beschik zelf onder het lezen over een levendige fantasie, misschien wordt het ook wel mijn genre!

Ilse
Als ik de cover bekijk en de achterflap lees, verwacht ik een verhaal dat aan alle fantasy kenmerken voldoet. Het lijkt ook de nodige spanning en actie in zich te hebben.
Ik hoop dat ik word verrast met een verhaal dat kan concurreren met internationale YA fantasy.

Halverweg het lezen
Ilse
Met dit weer heb ik beslist om van Toxine mijn huisboek te maken. Ik wil zijn schoonheid niet kwetsen door het boek in een rugzak in de gietende regen mee naar mijn werk te nemen.
Maar dat kost me dus slaap, want 1 hoofdstuk voor het slapen, worden er 2 , of 3, ... Het houdt me dus goed bezig.
Ondertussen is de roodharige waarvan sprake opgedoken in het verhaal. Ik blijf Khala geweldig goed van vertrouwen vinden en heb nog steeds hetzelfde vermoeden over Vex. Ik verwacht nog wel enige misleiding ... Nee ik hoop daar eigenlijk op

Anita
Ook ik schiet er aan slaap bij in. Eens weer vertrokken met lezen kan ik het boek moeilijk aan de kant leggen. Khala, Vex en Cyra, een bijzonder trio. Khala is idd zeer vlug van vertrouwen. Het verhaal heeft me helemaal ingepakt. De Opperheer is nog niet uitgespeeld. Benieuwd naar wat nog komt!

Opvallende tekst
Ilse opperde tijdens de loop van de leesperiode het volgende: Heb je je ooit al afgevraagd hoe het is als een wolf of een leeuw naar je zou lachen? Zouden die hetzelfde lachen? In ieder geval viel volgende zin me op: ‘Hij lachte luid en het was een warm en diep geluid, een beetje alsof een wolf of een leeuw naar je zou lachen.’


En wat dachten de dames toen ze het net dicht sloegen?

Ilse:
Ook ik heb het einde van het verhaal bereikt, samen met Khala en Vex. Toxine bevat veel ingrediënten: spanning, liefde, verraad, ... Rani heeft aan alles gedacht. Eens begonnen in het boek kon ik het moeilijk wegleggen. Wat een debuut!

Uit de recensies

Uiterlijk
Ilse
‘Toxine’ is een boek uit de Hamley stal en straalt ook de karakteristieke esthetiek uit. De cover is heel mooi vorm gegeven en brengt je onmiddellijk in de sfeer van het verhaal. Maar ook in het boek zelf is er veel aandacht besteed aan het visuele, op zo’n manier dat het de aandacht voor het verhaal versterkt. Het boek is echt een hebbeding.

Anita
Een mooi verhaal, dus, gebonden in een mooie luxueuze hardcover. Een streling voor het oog! Geweldig om te mogen vasthouden tijdens het lezen! Binnenin prachtig verzorgde bladspiegels, elk hoofdstuk voorafgegaan door de afbeelding van 2 slangenkoppen die kronkelen rond een dolk (?), op elke bladzijde onderaan de vermelding van de titel of de auteur, … op en top een schitterende Hamleybooksuitgave!


Ilse
Het boek is opgedeeld in 2 delen: ‘De vlucht’ en ‘De jacht’. Het eerste deel laat ons uitgebreid kennismaken met Khala en Vex. De andere personages worden wat minder uitgediept. Vex en Cyra kregen een mysterieus tintje in het verhaal. Het maakt het plot in ieder geval een stuk minder voorspelbaar.
In het tweede deel gaat het over de strijd die ze aangaan met de Opperheer. De acties in het tweede deel volgden mekaar in snel tempo op, waardoor het boek plots ook een stuk spannender werd en nog moeilijker opzij te leggen.
Het verhaal wordt bijna volledig verteld vanuit het perspectief van Khala (ik-vorm).

Anita
Een wereld vol van magie gaat open voor de lezer: vreemde wezens, vliegende creaturen, hellehonden, pratende en vliegende slangen bevolken de bladzijden. De paarden, koetsen, het feodale systeem met Opperheer en Hoven katapulteren de lezer een paar honderd jaar terug in de tijd. Tegelijkertijd maken moderne uitvindingen zoals treinen en laserwapens hun opwachting: een interessante mix van wat vroeger was en wat nu is.
Van bij aanvang grijpt het verhaal je bij de lurven. De dreiging van onheil, vijandige creaturen die opduiken … houden de spanning erin.

Rani's schrijfstijl
Ilse
Rani De Vadder heeft duidelijk een vlotte pen. De hoofdstukken lopen telkens mooi in mekaar over. Ze beschrijft mooi de onderlinge relaties en bouwt de spanning in het verhaal goed op. Toch heeft Khala een ietwat naïef kantje en zijn de dialogen soms wat simpel. Maar dat zijn kleine oprispingen in een verder heel mooi verhaal.

Anita
Houdt Rani De Vadder van magie en avontuur, er is ook haar grote liefde voor de natuur, wat blijkt uit de aandacht die ze geeft aan de zon, de maan, de wind die branden en gieren door de tekst heen. Mooie beschrijvingen van deze krachtige natuurelementen volgen elkaar op. Vergelijkingen met dieren zijn schering en inslag. Hier en daar een woordspelletje, een beetje humor. Wat ik echt ga onthouden is Rani’s liefde voor taal die van de bladzijden spat: mooie zinnen, kleurrijke taal, … het leest als poëzie.

Eindconclusie dus:
Ilse
‘Toxine’ is het schitterende debuut van Rani De Vadder waarmee ze haar stempel drukt in het Fantasy landschap.

Anita
Rani De Vadder slaagt erin om bij elke scène de juiste emoties op te roepen. Als lezer ben je samen met Khala eenzaam, bang, moedig, gedreven, …
De hoofdstukken lopen leuk in elkaar over: het einde van het ene sluit naadloos aan op het begin van het volgende, zoals scènes elkaar opvolgen in een film.
Heel veel piekjes leiden uiteindelijk naar de finale ontknoping. En alhoewel je je aan het einde verwacht, toch lees je in spanning verder want de tocht naar de afloop van het avontuur blijft boeien.


Beide Boekmaskes gaven hetzelfde cijfer:

High wine met J.B. Ocean

Net voor de krokusvakantie kwam het felicitatiemailtje verzonden door Sandra J. Paul van uitgeverij Hamley books binnen.  Met zijn vijven werden we op 29 februari uitgenodigd op een High Wine bij Avini Antwerp.  Daar zouden we J. B. Ocean ontmoeten, pseudoniem voor het schrijversduo Joke Vander Aa en Barbara De Smedt, om onder het genot van een glaasje wijn met hen van gedachten te wisselen over hun pas uitgekomen boek ‘Blauw’.

Na de weerelementen getrotseerd te hebben, waaiden we rond 15 u binnen in wijnbar Avini Antwerp waar we hartelijk welkom werden geheten door de twee auteurs.  De altijd even vriendelijke en energieke Sandra Vets, beter gekend als Sandra J. Paul of Joanna Carlton, hun uitgever moest helaas verstek laten gaan. Ook Inki moest haar verrassingsbezoek annuleren. 

Met hun warme persoonlijkheden zorgden Joke en Barbara ervoor dat iedereen zich onmiddellijk op zijn gemak voelde. Onder het degusteren van enkele aparte, maar zeer lekkere, Italiaanse wijntjes en bijhorende hapjes, kwamen de tongen al snel los en ontstond er een gezellige sfeer.

We kregen een inkijkje in het persoonlijke leven van het duo: we vernamen hoe ze elkaar vele jaren geleden hadden ontmoet op de werkvloer; ze vertelden ons hoe ze elkaar aangemoedigd hadden een toch al lang gekoesterde droom – het schrijven van een boek – te realiseren en hoe het schrijven als duo concreet is verlopen.  Ook de keuze voor de foto op de cover, alsook de keuze voor de titel ‘Blauw’ werd toegelicht.

Heel ontspannen en relaxed kwamen de vragen van de genodigden en de antwoorden van de dames-schrijfsters.  Bovendien toonden de twee dames zich ook geïnteresseerd in wat ons lezers zoal bezighoudt. 

De omgeving, het gezelschap, de verhalen en de wijn leidden tot wilde ideeën voor nieuwe verhalen.

Op de vraag of er zich al een volgend boek aandient, kregen we niet onmiddellijk een duidelijk antwoord en hulden de twee auteurs zich in een waas van mysterie.  Zou het? Of is er eerst solowerk in de maak?

De auteurs met onze Boekmaskes

Op het einde van de namiddag sloten we af met een kleine fotosessie en beloofden we elkaar op de hoogte te houden van onze bevindingen na het lezen van ‘Blauw’.

Volgens ons gaat het duo binnen afzienbare tijd zeker nog van zich laten horen!