Het debuut van Tine Bergen

 

In welk jaar lag jouw eerste thriller vers van de pers in de boekenwinkel?   Welke titel kreeg jouw debuut?

Koekoeksjong, mijn eerste thriller, verscheen in 2013. 

Was je voor je thrillerdebuut uitkwam al langer met schrijven bezig?

Ik had op dat moment al verschillende jeugdboeken geschreven en een roman voor volwassenen. 

Wie was jouw eerste uitgever?   Wat betekende het voor jou dat deze uitgever met jou in zee wou gaan?

Koekoeksjong verscheen bij het toenmalige Linkeroever. Dat was niet mijn eerste uitgever - dat was Clavis, want ik debuteerde als jeugdauteur. Ronald, mijn uitgeverij bij Linkeroever, had me gevraagd of ik ook interesse had om te schrijven voor volwassenen. Het was uiteraard heel fijn om die vraag te krijgen. 

Is jouw debuut nog altijd van speciale waarde voor jou?  Gebeurt het nog wel eens dat je het terug vastpakt en passages herleest?

Ik herlees mijn boeken niet een keer ze gedrukt zijn. Te confronterend om te zien wat ik nu allemaal anders zou doen. 

Ben je er nog steeds trots op?

Koekoeksjong was mijn eerste stap in het schrijven van spannende boeken en blijft daarom wel bijzonder. Het heeft me doen beseffen hoe graag ik in dit genre schrijf.  Ik zou het boek nu nooit meer zo schrijven. Maar het schrijven ervan heeft me wel veel geleerd, waardoor bijvoorbeeld het YA-drieluik van het College dat daarna volgde en 'Vissen praten niet' en later ook 'Zullen we het liefde noemen?' betere boeken zijn geworden. Ik hoop dat ik van elk boek dat ik schrijf zaken leer die het volgende beter maken. 

Zou je het verhaal weer zo schrijven?

Nee dus, zie vorige vraag.  

Weet je nog hoe het publiek reageerde op jouw debuut?  Was het een groot succes qua leesreacties, verkoop?  In Vlaanderen?  In Nederland?

Het is het eerste boek waar ik ook echt via de post fanmail op heb gekregen. Dat vond ik wel bijzonder.

Kwam het boek in de VN thrillergids en hoe werd het boek daarin beoordeeld?  Hecht je daar belang aan?

Recensies zijn meningen waar ik van kan leren als auteur, in die zin vind ik ze belangrijk.  Maar mailtjes en berichtjes van lezers vind ik zeker even belangrijk. Ik hoop vooral dat mijn verhaal iets 'doet', dat het voor iemand iets kan betekenen. 

 

Column Tine Bergen

 Wat doet mama?

 

‘De mama van Magnus schrijft boeken.’

Een aantal jaar geleden kwam mijn zoon thuis met deze gevleugelde woorden. De ‘mama van Magnus’ is Kim Crabeels. Zij schrijft onder andere prachtige prentenboeken. Over Magnus.

‘Wat denk je dat ik doe?’ vroeg ik mijn zoon terwijl ik gebaarde naar het rijtje in mijn boekenkast dat ik ondertussen bij elkaar heb gepend.

Ik kreeg een schouderophalen terug.

‘Wat denk je dat papa doet?’ probeerde ik vervolgens.

‘Iets met computers.’

Ik keek naar het grijnzende hoofd van mijn IT-echtgenoot in de deuropening.

Het was duidelijk: er moesten zaken veranderen.

Dus nam ik mijn kroost dat jaar mee naar de boekenbeurs op het moment dat ik er signeerde. Ze kwamen tot de vaststelling dat er alleen maar tekst in mijn boeken stond. En dan schreef ik er nog extra tekst bij als mensen dat vroegen! Ze mochten een boek uitkiezen. Ze hadden meer belangstelling voor de ballonnen die je bij aankoop van bepaalde boeken kreeg.

Een paar jaar later schreef ik de psychologische thriller ‘Vissen praten niet’. Om de lancering te vieren maakte Avalanche haaienvinpralines speciaal bij het boek. Mijn kinderen waren enthousiast: chocolade! Er moest geproefd worden. Uitgebreid. En verteld. ‘Mama heeft een boek geschreven over vissen.’

Een kleine stap. Maar een stap in de goede richting.

Vorige zomer besloot ik te doen wat ik al een poosje wilde doen: ik schreef een kinderboek. Een boek dat spannend én grappig zou zijn. Er zouden prenten inkomen! Mooie! En veel! En het hoofdpersonage zou Lode heten, zoals mijn zoon. Uiteraard.

De klas van Lode las proef. Ze dachten mee na over namen voor de personages. Ze gaven hun mening over illustratoren en illustraties. Ze bedachten quotes voor achter op de cover. Het was zo’n fijn traject! Dat het boek nu ook effectief in de winkel ligt, is de kers op een zalige taart – eentje met chocolade.

Een paar weken terug had mijn zoon huiswerk over beroepen.

Wat doet je mama? ‘Mama schrijft boeken.’

Wat doet je papa? ‘Euh?’

Over het hoofd van onze zoon keek ik breed grijnzend naar mijn echtgenoot

Tine Bergen houdt van verhalen. Als journalist vertelt ze de verhalen van anderen. Als auteur vertelt ze haar eigen verhalen. Wat haar betreft een ideale combinatie. Tine schrijft graag spannende verhalen en verhalen met een stevige psychologische ondergrond. Haar laatste spannende roman heet Zullen we het liefde noemen. 

Win Zullen we het liefde noemen van Tine Bergen

 Tine Bergen kwam onlangs met haar nieuwe boek Zullen we het liefde noemen?

 Waar gaat het boek over?

Esther houdt van haar man Stef en van haar kinderen, uiteraard. Ze houdt van haar vader, al zou ze dat soms liever niet willen. Want houdt haar vader wel van haar? En hoeveel houdt Esther van die andere man, Jack?

Wanneer haar achtjarige zoon Linus de overbuurman doodrijdt, wijst alles eerst op een ongeluk. Dat gelooft Esther toch. Maar is dat wel zo? Want die overbuurman is ook wel de leerkracht die Linus vorig schooljaar het leven heel erg zuur maakte. De inspecteur die op de zaak wordt gezet doet zijn werk grondig, dus rest Esther geen andere keuze dan dit zelf ook te doen. Al moet ze daarvoor haar eigen leven wel heel scherp onder de loep nemen.

Van hoeveel mensen kun je tegelijkertijd houden? En hoeveel doe je voor de mensen die je graag ziet?

Hou je van een goede spannende pschologische roman, dan zou dit boek van Tine Bergen wel eens het juiste boek kunnen zijn.

Kans maken? Geef dan antwoord op de volgende vraag:

Voor welke prijs was Tine Bergen met haar vorige boek genomineerd? Stuur jouw antwoord naar Thrillerlezersblog@gmail.com ovv Tine Bergen.

Ben je al lid van onze grote groep op facebook?

Facebookgroep Thrillerlezers!

Tine Bergen ondervraagd

 

Met haar psychologische thriller ‘Vissen praten niet’ (2019) oogste  Tine Bergen  vele lovende kritieken en nominaties voor thrillerprijzen.  En nu is er de psychologische thriller ‘Zullen we het liefde noemen?’.

Ik mocht haar enkele vragen stellen.

● Zou je je even kort willen voorstellen aan de lezers van Thrillerlezers!?

Verhalen vormen de rode draad in mijn leven. Ik denk dat ze heel erg voor mensen kunnen zorgen en vind het heel belangrijk dat verhalen verteld worden. Als freelance journalist luister ik naar de verhalen van anderen, als schrijver verzin ik ze zelf. Ik schrijf jeugdboeken, fictie en non-fictie voor volwassenen.

● Met ‘Zullen we het liefde noemen?’bracht je jouw tweede (?) boek voor volwassenen in de boekhandel. Is schrijven jouw hoofdbezigheid of is het nog steeds een hobby?

Ik schreef eerder ook de roman ‘Crème brûlée’ en ‘Merg’ de thrillers ‘Koekoeksjong’ en ‘Vissen praten niet’ voor volwassenen. En twee non-fictie boeken over slaap en macht. Daarnaast heb ik ook al tien jeugdboeken geschreven. Ik kan niet leven van mijn boeken, maar ze zijn wel veel meer dan een hobby. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit stop met schrijven.

● Hoe verloopt een dag schrijven ten huize Tine Bergen?

Vrij saai J Ik werk van thuis uit, waarbij ik mijn tijd verdeel tussen mijn schrijfopdrachten en mijn eigen schrijfprojecten. Ik probeer een mix te houden tussen korte en lange deadlines, fictie en non-fictie, jeugd en volwassenen. Omdat ik nog jonge kinderen heb, probeer ik de schooluren zoveel mogelijk te volgen.

 

● Waar haal jij inspiratie voor jouw boeken? 

Ik verzamel mooie zinnen. Zinnen met lagen, zinnen die de dingen juist zeggen. Zinnen die blijven hangen en waar ik een heel verhaal bij kan maken.

● Ligt bij de start van een nieuw boek de plot al helemaal vast?  Of laat je je verrassen door de gebeurtenissen?

De grote lijnen liggen vast, maar ik laat me heel erg leiden door de personages. Hoe meer hun karakters groeien, hoe meer zij het verhaal ook gaan bepalen. Zij zorgen ervoor dat er dingen gebeuren die ik nooit op voorhand al allemaal zou kunnen uitdenken.

● Heb je nood aan een klankbord tijdens het schrijven?  Wie krijgt die rol toebedeeld?

Ik geniet heel erg van die eerste fase van het schrijven waarin mijn boek helemaal van mij is. Daarna wil ik uiteraard wel zaken afchecken, maar dat doe ik vooral bij de uitgeverij. Ik heb een geweldige uitgever en redacteur. Ik gebruik proeflezers, maar ben daar voorzichtig mee. Zolang ik het gevoel heb dat ik een proeflezer nodig heb, weet ik dat er nog iets scheef zit in de tekst.

● Wie of wat heeft aanleiding gegeven tot het schrijven van ‘Zullen we het liefde noemen?’? 

De quote van Proust in het begin van het boek. Ik wilde kijken in hoeverre de liefde is wat wij ervan maken.

‘C’est notre imagination qui est responsable pour l’amour, pas l’autre personne.’

- Marcel Proust

● Wat was er eerst: het ongeval of de idee om het personage Esther tot leven te brengen?

Het ongeval. Dat was de vonk waarmee de plot begon. Van daaruit groeiden de personages.

● In ‘Vissen praten niet’ voerde je een kleuterjuf op.  In ‘Zullen we het liefde noemen?’ is er meester Dieter.  Toeval dat deze twee personages werkzaam zijn in het onderwijs of heb je een bepaalde connectie met het onderwijs?

Ik heb een korte poos lesgegeven, maar ik heb verder weinig connectie met het onderwijs. Het kwam vooral handig uit, het paste in de plot/bij de karakters. En ik kan ook geloofwaardig over het onderwijs schrijven, dat wordt moeilijker als ik het over een chirurg zou hebben – daar weet ik niks van.

● Is ‘Zullen we het liefde noemen?’ gebaseerd op feiten of is het 100% fictie?

Het is fictie, maar het is mijn boek. Er zullen altijd wel kleine feiten uit mijn leven (onbewust) insluipen.

● Het verhaal is heel doorleefd.  Hoe bepaal je tijdens het schrijven of alles juist in balans is?

Daar volg ik heel erg mijn buikgevoel. De tekst een poos wegleggen en dan opnieuw bekijken helpt om alles terug met genoeg afstand te kunnen zien.

● ‘Zullen we het liefde noemen?’ draait oa om ‘omstandigheden’ en hoe er wordt omgegaan met de gevolgen ervan.  Liet je je in de uitwerking hiervan leiden door je personages of hield je steeds de regie?

Mijn personages hebben toch wel behoorlijk wat regie. Al ben ik wel degene die de uiteindelijke beslissingen neemt.

● Het hoofdpersonage is Esther.  Heb je een band met haar?  Welke?

Ik heb een band met al mijn personages want ze hebben maanden in mijn hoofd zitten praten.

 

● Zitten er trekjes van Tine Bergen in Esther of omgekeerd?

Esther is psycholoog, ze staat behoorlijk nadenkend en analyserend in het leven. Dat heb ik ook wel.

● Haar personage is tot in het detail uitgewerkt.  Hoe bereid je dat voor?  Kan je de afstand tot Esther bewaren?

Alle keuzes die Esther maakt, zijn uiteindelijk wel gemaakt omdat ze nodig zijn voor het verhaal. Ik wilde het best mogelijke verhaal schrijven. In die zin bewaar ik wel een zekere afstand tot Esther.

● Zij zit ook met nogal wat dilemma’s waarmee veel werkende mama’s en echtgenotes zitten.  Put je hiervoor uit eigen ervaringen?

Zeker! Ik heb twee jonge kinderen en genoeg deadlines om het spannend te houden. Inspiratie moest ik hier niet ver gaan zoeken.

● Esther bijt heel veel op haar vingers.  Helemaal aan het begin van het verhaal, laat ze met haar vinger bloed achter op het codeklavier daar waar haar opa verblijft.  Zijn dat verwijzingen naar de vingerafdrukken op de cover?

Ze zaten al in het verhaal voor de cover er was, maar het maakte wel dat deze cover meteen een streepje voor had. Ik vind het fijn, dat soort kleine zaken die maken dat alles ‘klopt’.

● Leugen en/of waarheid.   Ben jij iemand die gaat voor de waarheid of kan een leugen om bestwil af en toe wel?

Ik denk dat de waarheid iets is dat je in kleine doses moet gebruiken als je wil dat ze gehoord wordt. Mensen verdragen niet teveel waarheid in een keer. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik voor liegen ben.

 

● Esther maakt op een gegeven moment de bedenking dat het naïef van haar is te denken dat ze zou kunnen ontsnappen aan haar genen.  Hoe belangrijk vind jij erfelijkheid? 

Ik denk dat nature en nurture allebei belangrijk zijn en dat we ons beter bewust zijn van de invloed die ze hebben. Maar als we ons bewust zijn van die invloed, kunnen we daar ook wel iets mee. Het is niet zo dat ze per definitie alles bepalen.

● Staat ‘Zullen we het liefde noemen?’ op zichzelf of komt er een vervolg?

Dit is een stand-alone. Die schrijf ik liever. Het moet ook voor mezelf boeiend blijven en dat is makkelijker als elk boek een afgerond project is.

● Ben je ondertussen al met andere projecten, boeken, verhalen bezig?  Moeten de lezers nog lang wachten op een volgend boek van Tine Bergen?

In september verschijnt er een kortverhaal van mij in een bundel met coronaverhalen en er komt ook een non-fictie boek over slaap uit. Ik werk aan een roman voor volwassenen en een jeugdboek en er zijn ook plannen voor een nieuwe thriller. Ik hoop dat lezers niet te lang op hun honger moeten zitten!

Tine Bergen, dankjewel dat je tijd wou vrijmaken voor Thrillerlezers!.  We wensen jou nog veel schrijfplezier en succes!

Geen leugen, maar ook niet de volledige waarheid

 Titel: Zullen we het liefde noemen?

Auteur: Tine Bergen

Publicatiedatum: juli 2020

Uitgeverij: Vrijdag

Recensie door: Anita

Kraaien: 4,5

Tine Bergen is een Vlaamse journaliste en schrijfster van jeugdboeken, fictie en non-fictie voor volwassenen. Na ‘Vissen praten niet’ ligt nu ‘Zullen we het liefde noemen?’ in de boekhandel.

‘Zullen we het liefde noemen?’ vertelt het verhaal van Esther, Stef, Linus, Annabel en Kurt, met Esthers vader en opa in de belangrijke bijrollen.

Een vreselijk ongeval. Stefs auto, met Linus achter het stuur, rijdt meester Dieter aan. Dood. De inspecteur van politie bijt zich met ongelofelijke hardnekkigheid vast in het onderzoek. Wat is er echt gebeurd? Komt de familie deze tragedie te boven?

De gebeurtenissen worden ons verteld en voor ons gefilterd door Esther. Esther, van opleiding psychologe en dus getraind om mensen te leren omgaan met ‘omstandigheden en hun gevolgen’ is all over the place. Zij bijt haar vingers telkens weer stuk.…

Korte hoofdstukjes, soms nog geen bladzijde lang, brengen vaart in het verhaal. Vanaf het begin ervaar je als lezer een ongemakkelijk gevoel dat je niet meer loslaat tot op de laatste bladzijde van het boek. Wie heeft het ongeluk veroorzaakt? Was het wel een ongeluk? Liegt er iemand of is de volledige waarheid niet gekend?

Korte krachtige zinnen vol gevoel. De emoties schreeuwen van de bladzijden. De wereld van het gezin davert op zijn grondvesten. Tine Bergen is een krak in het insinueren, in het verdacht maken van de personages. Om de zoveel bladzijden plant de schrijfster een zaadje. Zoveel zaadjes, zoveel verdachten en hypothesen. Het hele verhaal ga je als lezer van het ene been op het andere, steeds het verkeerde. Tine Bergen manipuleert de ‘omstandigheden’ dat het een lieve lust is. En dan op het einde…. Bam! Zo zit het dus in elkaar!

Heden en verleden gaan naadloos in elkaar over. Annabel blijkt opeens Klaar, Klaar wordt één zin verder Annabel.

De flashbacks belichten haar speciale relatie met haar opa en tonen aan hoe problematisch haar thuissituatie was in het disfunctionele gezin waarin ze opgroeide. En zij, zij deed er alles aan opdat ze haar graag zouden zien. De vele onopgeloste issues uit het verleden hebben zo hun gevolgen in het heden. Het gemis aan en de nood aan liefde leiden tot dilemma’s die verstrekkende gevolgen hebben.

Esthers struggle for life wordt ook die van de lezer. Haar personage wordt met heel veel mededogen uitgewerkt. Ook al zijn er redenen om het niet eens te zijn met de manier waarop zij de zaken aanpakt, het is een karakter dat je beslist niet koud laat.

Tja, ‘zullen we het (dan) liefde noemen?’ Alle personages hebben zo hun redenen om te doen wat ze doen. De schrijfster besteedt heel veel zorg aan de uitwerking van hun gedachten en gevoelens die soms tegenstrijdig zijn met hun handelen. Allen voelen ze die liefde die verteert, verscheurt, pijn doet, maar tegelijkertijd ook beschermt en verzorgt. Maar alles wat ze doen, in naam van de liefde, laat zijn sporen na, als vingerafdrukken. En daar is dan meteen de link met de eenvoudige maar mooie cover!

‘Zullen we het liefde noemen?’ is een boek over graag zien en graag gezien worden, over noden en dilemma’s met verstrekkende gevolgen. Na het lezen van ‘Zullen we het liefde noemen?’ zat ik toch wel even met mijn hart in mijn keel. Een thriller vind ik het niet, wel een knappe psychologische roman!

Vissen praten niet van Tine Bergen

Titel: Vissen praten niet

Auteur: Tine Bergen
Uitgeverij: Vrijdag

Recensie door Lisa 
Waardering 4,5 kraaien

Korte inhoud:

Op een donderdagmorgen eind augustus staat de politie bij Flo aan de deur. Ze wordt verdacht van moord op David De Vadder, de vader van een van de kleuters uit haar klas. Flo wordt meegenomen voor een gesprek over de voorbije zomer. Een gesprek over blauwe plekken op kinderruggen, temperamentvolle vakantieliefdes, chocolade en doodsbedreigingen over de babyfoon. Een gesprek dat niet alleen haar leven maar ook dat van heel wat anderen onherroepelijk zal veranderen. Flo leert wat ze eigenlijk al wist: dat er ergere zaken zijn dan van moord verdacht worden. Een gesprek dat uiteindelijk vooral gaat over wat niet wordt gezegd. Want vissen praten niet.

Mijn mening

Vissen praten niet is toch wel een van de mooiste titels van het afgelopen jaar te noemen. Origineel, valt op en je vraagt je vooral af ‘Wat zouden die vissen te vertellen hebben wanneer ze wél konden praten?’

Als je denkt dat de titel een gimmick is en er verder geen enkele vis meer in voorkomt, denk maar opnieuw. Er is wel degelijk een reden voor die titel, net zoals er redenen zijn voor alle lijntjes waarnaar gretig gehengeld kan worden.

Het hoofdpersonage Flo is een intrigerende persoonlijkheid die je mondjesmaat leert kennen doorheen het hele boek. Je weet aanvankelijk nauwelijks wie ze is, maar naarmate het verhaal – en dus ook haar voorgeschiedenis - vordert, begin je een heel duidelijk inzicht te krijgen in haar en hoe zij in elkaar steekt. Dit maakt dat je als lezer zo diep meegaat in haar hele leefwereld, dat je ook met haar meeleeft.

Er zijn verschillende prangende en harde verhaallijnen in het boek, van een mogelijke beschuldiging van kindermishandeling tot de machteloosheid van de persoon (Flo) die dit probeert aan te kaarten, maar door niemand geloofd wordt. Omdat je het verhaal volgt vanuit haar redeneringen, moet je je af en toe wel de vraag stellen of ze wel een betrouwbare verteller is.

Gerucht na gerucht volgt elkaar op, tot je als lezer met zoveel vraagtekens zit over de waarheid van die geruchten, dat het geheel een beladen gevoel mee krijgt. De onderhuidse spanningen zijn voelbaar aanwezig op elke pagina, waardoor je ademloos mee volgt hoe het allemaal zal eindigen.

Vissen praten niet is meeslepend, gevoelig, intens en sterk verteld door een auteur die al meermaals heeft bewezen dat ze er staat. Zowel als jeugdauteur als thrillerauteur die het niet moet hebben van bloederige scènes of harde actie, bewijst ze dat ze terecht genomineerd werd voor de Hercules Poirot-wedstrijd van 2019. Ze had dit wat mij betreft gerust mogen winnen.

4,5 kraaien.

Verwacht in juni , deel 2

10 juni

Het slaperige dorpje Vierschoten staat op zijn kop als de Postcodeloterij-hoofdprijs op zijn enige postcode valt. Journalist Evy Benders ziet er meteen een prachtig artikel in en ze besluit een paar dagen bij haar oom, een Vierschotenaar, te gaan logeren.
Tijdens haar gesprekken met de winnaars en verliezers ontdekt ze al snel dat de verhoudingen binnen het dorp op scherp zijn komen te staan. Maar gaandeweg blijkt ook dat dat alles te maken heeft met een traumatische gebeurtenis die zich enkele jaren eerder in het dorp heeft afgespeeld en waarover nog steeds krampachtig wordt gezwegen. Manuel lijkt wel openlijk te willen spreken over wat er destijds met de veertienjarige Linsey is gebeurd, maar is de getuigenis van deze getroebleerde jongen betrouwbaar? En was de wereldvreemde Benjamin, die destijds is opgepakt, wel de werkelijke dader?




9 juni

Machtsstrijd in Jeruzalem van bestsellerauteur Joel C. Rosenberg (Het Kremlin complot, Russische roulette) is een actuele thriller over Jeruzalem en de politieke spanningen met Rusland en de VS. Als een aantal moorden plaatsvinden rond het vredesproces tussen Israël en de Palestijnen, CIA-agent Marcus Ryker op de zaak gezet. Hij stuit op een complot om de Amerikaanse president te vermoorden. Zitten de Russen erachter, de Iraniërs? Of is er nog iemand die de invloed van de VS op het Midden-Oosten wil ondermijnen om zelf in dat gebied de macht te grijpen? Als de volle omvang van het complot tot Ryker en zijn team doordringt, hebben ze nog 96 uur voordat het ultieme kwaad zal toeslaan.






16 juni

President Tucker van de Verenigde Staten beleeft een gruwelijke nachtmerrie. Zijn herverkiezingscampagne wordt overschaduwd door zijn affaire en tot overmaat van ramp is zijn vrouw, first lady Grace Tucker, verdwenen. Het is aan Sally Grissom, hoofd van de presidentiële bewakingsdienst, om de first lady op te sporen. Heeft Grace zich teruggetrokken om te ontsnappen aan het bedrog van haar man en alle media-aandacht? Of is er meer aan de hand en is de first lady in gevaar?
De first lady is een meeslepende thriller vol intriges, geheimen en verrassingen. Een beklemmend verhaal over macht, overspel, chantage en de vraag wie je kunt vertrouwen.







3 juni

Cotton Malone onderzoekt een zaak uit de start van zijn carrière waarin gekeken werd of een conflict tussen FBI en het ministerie van justitie de basis vormde voor de moord op Dr. Martin Luther King.

Het pionnenspel (The Bishop's Pawn) van Steve Berry verscheen vijftig jaar na de moord op Dr. Martin Luther King Jr.

50 jaar na de moord op Dr. Martin Luther King Jr, moet Cotton Malone de waarheid achterhalen over wat er werkelijk gebeurde in Memphis op 4 april 1968. Het brengt hem terug naar het begin van zijn carrière waarin hem gevraagd werd een zaak te onderzoeken waarbij de FBI tegenover het ministerie van justitie kwam te staan. Lag deze vete, waarin FBI-baas J. Edgar Hoover een hoofdrol had, aan de basis van de moord op Dr. King?

De boeken van Steve Berry worden alom geprezen vanwege hun rijkdom aan historische details en de grondige research.

15 juni

Zij onderzoekt een cold case die niemand anders aankan, door naar plaatsen te gaan waar niemand heen durft.

Ondanks alle schokkende gebeurtenissen in haar verleden probeert Gwen Proctor door te gaan met haar leven. Een nieuwe opdracht geefthaar weer een doel: de cold case van de verdwijning van een jonge man. De man is al drie jaar vermist en de politie heeft geen enkele aanwijzing. Zijn gekwelde moeder Ruth blijkt zich helemaal teruggetrokken te hebben. Gwen weet zelf hoe het voelt om intens bezorgd te zijn over je kinderen.

Het onderzoek van Gwen levert al snel verdachten op… en nieuwe slachtoffers. Terwijl zij elk duister spoor volgt, wordt duidelijk dat deze vreemde zaak weleens akelige gevolgen kan hebben voor haarzelf. Want hoe dichter Gwen bij de waarheid komt, hoe heviger de dreiging die haar – en haar kinderen – thuis te wachten staat. In deze stad die zich eerder als één blok tegen Gwen en haar familie keerde, blijkt vooral één familie bijzonder wraakzuchtig te zijn. Gwen bereidt zich voor om op twee fronten te strijden. Maar wil zij de ultieme prijs wel betalen?



15 juni

Esther houdt van haar man Stef en van haar kinderen, uiteraard. Ze houdt van haar vader, al zou ze dat soms liever niet willen. Want houdt haar vader wel van haar? En hoeveel houdt Esther van die andere man, Jack?
Wanneer haar achtjarige zoon Linus de overbuurman doodrijdt, wijst alles eerst op een ongeluk. Dat gelooft Esther toch. Maar is dat wel zo? Want die overbuurman is ook wel de leerkracht die Linus vorig schooljaar het leven heel erg zuur maakte. De inspecteur die op de zaak wordt gezet doet zijn werk grondig, dus rest Esther geen andere keuze dan dit zelf ook te doen. Al moet ze daarvoor haar eigen leven wel heel scherp onder de loep nemen.
Van hoeveel mensen kun je tegelijkertijd houden? En hoeveel doe je voor de mensen die je graag ziet?

Buiten haar boekje met Tine Bergen

Tine Bergen kwam vorig jaar met haar eerste thriller Vissen praten niet (aanrader).

Hier gaat dit boek over:
Op een donderdagmorgen eind augustus staat de politie bij Flo aan de deur. Ze wordt verdacht van moord op David De Vadder, de vader van een van de kleuters uit haar klas. Flo wordt meegenomen voor een gesprek over de voorbije zomer.
Een gesprek over blauwe plekken op kinderruggen, temperamentvolle vakantieliefdes, chocolade en doodsbedreigingen over de babyfoon.
Een gesprek dat niet alleen haar leven maar ook dat van heel wat anderen onherroepelijk zal veranderen. Flo leert wat ze eigenlijk al wist: dat er ergere zaken zijn dan van moord verdacht worden. Een gesprek dat uiteindelijk vooral gaat over wat niet wordt gezegd. Want vissen praten niet.



Vandaag vertelt zij over haar voor- en afkeuren op boekengebied.


*Welk boek heb je niet uitgelezen?
‘Een soort van liefde’ van Alicja Gescinska. Misschien heb ik het op een verkeerd moment
vastgepakt, want ik was heel benieuwd naar het verhaal. Maar ik raakte er niet in vertrokken.

*Welk boek geef je graag cadeau?
Boer Boris. Ik heb veel vriendinnen met kleuterkinderen en ik ben een fan van Boris!

*Welk boek had je graag zelf geschreven willen hebben?
‘Niets’ van Jane Teller heeft veel indruk op me gemaakt. Zo uitgepuurd en zo raak.

*Welk boek lees je graag voor aan je kinderen vroeger of nu?
Boer Boris dus. Maar ook alles van Annie M.G. Schmidt: heerlijk jeugdsentiment.

*Welk boek las je vroeger stuk?
Otje, Pluk … Ik ben een Annie-fan 

(Wat is jouw guilty pleasure op leesgebied?
Jan Jans en de kinderen. Zo herkenbaar en pure ontspanning.

*Welk boek las je ivm een hype en vond je tegenvallen?
Ik vond de hype rond Dan Brown iets té.

Getiteld Vissen praten niet van Tine Bergen

In juni 2019 bracht Tine Bergen haar boek Vissen praten niet uit. Het werd genomineerd voor de Hercule Poirotprijs (thrillerprijs van Vlaanderen). Voor ons nieuwe item Getiteld bijt Tine het aas (oh nee, spits) af.

Tien vragen rondom de titel van Vissen praten niet:

Beste Tine,

we kunnen helaas geen interview doen aan het water met een hengeltje, ook al ben ik opgegroeid als visser, dankzij mijn vader die een vijver had gevuld met duizenden karpers. Sterker nog, wij gingen als kind altijd zwemmen in die vijver met die karpers, waardoor de vissen aan onze tenen knabbelden. 

Dat terzijde zou ik graag een kort interview met jou afnemen met een aquarium op de achtergrond en wat visgeluidjes die daarbij horen. Ben je er klaar voor? ;)

Vraag 1: zalm of tonijn?

Zalm (tonijn lijkt teveel op dolfijn).

Vraag 2: als je een lijk wil laten verdwijnen, zou je dan een aquarium vullen met piranha's of met haaien? 

Piranha's natuurlijk! 

Vraag 3: wist je dat haaien eigenlijk geen menseneters zijn, maar enkel op jacht gaan naar bloedsporen in het water? Stel nu dat je in het midden van de oceaan aan het dobberen bent en je schaaft je been per ongeluk waardoor er bloed in het water druppelt. Zou je dan om jezelf te redden je partner in het water gooien?

Nee. Al denk ik wel dat mijn man me zou helpen, zodat we er gewoon allebei heelhuids uitkomen.  

Vraag 4: stel dat je een levensgrote aquarium hebt staan in je eigen huis, wat voor vissen zou je daar dan in zetten en waarom?

Zeemeerminnen :-) Allebei mijn kinderen hebben iets met zeemeerminnen. En ik wil ze zelf ook wel eens graag van dichtbij bekijken.  

Vraag 5: je hebt nu vissen gekozen voor dit boek. Welke diersoort zal er op je volgende cover prijken? 

Ondergang verschijnt volgende week en daar speelt een kat een vrij belangrijke rol in, ook op de cover.  

Vraag 6: heb je voor dit boek research gedaan over vissen en aquaria? Of heb je je verbeelding losgelaten?

Als je een bezoek aan de zoo en aan sealife als research kan zien? Ik gebruik vooral mijn verbeelding.  

Vraag 7: stel dat je een aquarium hebt met drie goudvissen en je hebt ook drie katten in huis. Hoe los je dat probleem op als die katten hongerig dag en nacht naar dat aquarium zitten te staren?

Dat probleem stelt zich niet, onze kat wordt zo overvoed dat hij de muizen ook gewoon levend binnenbrengt :-) Overvoeden dus!

Vraag 8: Heb je zelf vissenbloed? (nota: zoek maar op ;))

Nee, ik heb net heel snel koud. En ik geloof dat ik een vrij warm en zorgzaam mens ben. Dat probeer ik in elk geval te zijn.  

Vraag 9: Ken je het spreekwoord 'voor een visser zijn deur vissen?'

Vissen waar al door een expert gevist wordt gaat waarschijnlijk niet veel opleveren ... Al valt er misschien wel een en ander af te kijken van de meester ;-) 

Vraag 10: Stel dat je op een onbewoond eiland zit met slechts een hengel waarmee je jezelf kunt redden. Maar het grote probleem is: je bent bang van vissen. Hoe los je dat op om te overleven?

Ik zou krabben vangen, dat kan je ook met een hengel doen. En krab is lekkerder dan vis ;-) 

Luna van Roosen op de YA-day Leuven

Luna met Greet Ilegems

Zondag 5 mei was het YA-day Young Adult-day bij
Standaard Boekhandel - uit te spreken als Yaaaaydaaay! - was ook wérkelijk een yaaaaydaaay. 
Een hele namiddag rondhangen met mede-boekenliefhebbers, kan het dan ook anders?
Er was zoveel te doen, en tot nu toe kan ik mezelf nog niet dupliceren, vandaar dat ik enkel mijn ervaring met jullie kan delen. 
(Waar waren jullie, want jullie hebben nogal iets gemist, hoor. 😀 )
Dus, mijn dag… (Samen met mijn moeder, Ilse Van Rode uiteraard.)

Eerst hebben we in een gezellig groepje de steunpilaren van een spannend kortverhaal leren kennen met niemand minder dan Sandra J. Paul (mijn mentor!😀) van Uitgeverij Hamley Books. 
Daarna hebben de auteurs Lara Reims (mijn collega! 😉) en Greet Ilegems een lezing gehouden over de toekomst in én naast boeken en hoe die letterlijk aan onze voordeur staat de drummen om binnengelaten te worden in onze levens. Sciencefiction noemen we het. Het is niet allemaal fictie, maar wel allemaal zo
fascinerend!

Er was een zoektocht door de hele Standaard Boekhandel op poten gezet, met als prijs een boekenbon die net voor onze neus werd weg gevist.

Luna met collega Lara Reims

Tussendoor waren er interviews tussen de auteurs onderling. Het was best vreemd om mezelf soms in uitspraken van andere auteurs te herkennen, hoewel de interviews ook net de diversiteit tussen deze schrijvers deed opvallen. Elk hun eigenheid, hun humor, hun genre… En toch zijn het allemaal zulke aardige en ‘gewone’ mensen.
Naar het einde toe, hebben we ook samen – schrijvers én lezers - in een kring een mondeling verhaal verzonnen. Niemand wist waar het werkelijk over ging, maar het was hi-la-risch om te doen. 
Ik heb op dit evenement zoveel nieuwe mensen leren kennen dat mijn hoofd begon te tollen. (Hierover binnenkort misschien meer.) Ik had de eer om met velen van hen op de foto te mogen. Ze hebben zelfs een persoonlijk woordje willen schrijven en daar ben ik zo dankbaar voor.
Sommige auteurs waren op het einde van mijn ‘schriftenrondje’ wel al naar huis. Maar dat is niet erg. Volgend jaar is er nog een jaar om mijn schrift aan te vullen. Of ik er dan sta als auteur of als lezer, staat nog niet vast. (Fingers crossed!) Wat wél vast staat is dat ik er sowieso weer zal staan. 
Zie ik jullie daar ook, volgend jaar?

Bedankt aan alle mensen die dit mogelijk maakte: 
Uitgeverij Hamley Books
Standaard Boekhandel
Odisee hogeschool
Deze mensen hadden ook voor iedere bezoeker een leuke goodiebag voorzien!

Jen Minkman en Luna

En de auteurs. Leuk om jullie (nogmaals) in werkelijkheid te ontmoeten!
Laura Janssens
Lara Reims
Chinouk Thijssen
Joanne Carlton
Auteur Jen Minkman
Greet Ilegems
Tine Bergen
Miriam Borgermans
Guido Eekhaut
Astrid Boonstoppel
Wendy Brokers
Tamara Haagmans Auteur
Christine Charliers





Geschreven door Luna van Roosen, die in september met haar eigen debuut gaat uitkomen.