Auteur: Tine Bergen
Publicatiedatum: juli 2020
Uitgeverij: Vrijdag
Recensie door: Anita
Kraaien: 4,5
Tine Bergen is een Vlaamse journaliste en schrijfster
van jeugdboeken, fictie en non-fictie voor volwassenen. Na ‘Vissen praten niet’
ligt nu ‘Zullen we het liefde noemen?’ in de boekhandel.
‘Zullen we het liefde noemen?’ vertelt het
verhaal van Esther, Stef, Linus, Annabel en Kurt, met Esthers vader en opa in
de belangrijke bijrollen.
Een vreselijk ongeval. Stefs auto, met Linus
achter het stuur, rijdt meester Dieter aan. Dood. De inspecteur van politie
bijt zich met ongelofelijke hardnekkigheid vast in het onderzoek. Wat is er
echt gebeurd? Komt de familie deze tragedie te boven?
De gebeurtenissen worden ons verteld en voor
ons gefilterd door Esther. Esther, van opleiding psychologe en dus getraind om
mensen te leren omgaan met ‘omstandigheden en hun gevolgen’ is all over the
place. Zij bijt haar vingers telkens weer stuk.…
Korte hoofdstukjes, soms nog geen bladzijde
lang, brengen vaart in het verhaal. Vanaf het begin ervaar je als lezer een
ongemakkelijk gevoel dat je niet meer loslaat tot op de laatste bladzijde van
het boek. Wie heeft het ongeluk veroorzaakt? Was het wel een ongeluk? Liegt er
iemand of is de volledige waarheid niet gekend?
Korte krachtige zinnen vol gevoel. De emoties
schreeuwen van de bladzijden. De wereld van het gezin davert op zijn
grondvesten. Tine Bergen is een krak in het insinueren, in het verdacht maken
van de personages. Om de zoveel bladzijden plant de schrijfster een zaadje. Zoveel
zaadjes, zoveel verdachten en hypothesen. Het hele verhaal ga je als lezer van
het ene been op het andere, steeds het verkeerde. Tine Bergen manipuleert de
‘omstandigheden’ dat het een lieve lust is. En dan op het einde…. Bam! Zo zit
het dus in elkaar!
Heden en verleden gaan naadloos in elkaar
over. Annabel blijkt opeens Klaar, Klaar wordt één zin verder Annabel.
De flashbacks belichten haar speciale relatie
met haar opa en tonen aan hoe problematisch haar thuissituatie was in het
disfunctionele gezin waarin ze opgroeide. En zij, zij deed er alles aan opdat
ze haar graag zouden zien. De vele onopgeloste issues uit het verleden hebben
zo hun gevolgen in het heden. Het gemis aan en de nood aan liefde leiden tot
dilemma’s die verstrekkende gevolgen hebben.
Esthers struggle for life wordt ook die van
de lezer. Haar personage wordt met heel veel mededogen uitgewerkt. Ook al zijn
er redenen om het niet eens te zijn met de manier waarop zij de zaken aanpakt,
het is een karakter dat je beslist niet koud laat.
Tja, ‘zullen we het (dan) liefde noemen?’ Alle
personages hebben zo hun redenen om te doen wat ze doen. De schrijfster besteedt
heel veel zorg aan de uitwerking van hun gedachten en gevoelens die soms
tegenstrijdig zijn met hun handelen. Allen voelen ze die liefde die verteert,
verscheurt, pijn doet, maar tegelijkertijd ook beschermt en verzorgt. Maar
alles wat ze doen, in naam van de liefde, laat zijn sporen na, als
vingerafdrukken. En daar is dan meteen de link met de eenvoudige maar mooie
cover!
‘Zullen we het liefde noemen?’ is een boek
over graag zien en graag gezien worden, over noden en dilemma’s met
verstrekkende gevolgen. Na het lezen van ‘Zullen we het liefde noemen?’ zat ik
toch wel even met mijn hart in mijn keel. Een thriller vind ik het niet, wel een
knappe psychologische roman!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten