Een orginele boekpresentatie met Zwarte ziel

Donderdagavond was het dan zo ver: het 3e boek van Angelique Haak werd gepresenteerd in Bruna te Spijkenisse.
Na een dagje tussen de bloemetjes en bijtjes togen twee Rotterdammers op naar Spijkcity. 

Zoals een boekpresentatie vaak start is als de uitgever, in dit geval Ilse Karman, het boek uitreikt aan de auteur met daarbij een verhaaltje. Daar het nogal druk was (veel drukker dan verwacht werd er al gezegd), was niet alles even goed te verstaan. Zeker niet als de leeftijd begint mee te spelen.
Daarna bedankte Angelique iedereen voor het komen en vertelde wat over Zwarte ziel.


Van de week had Angelique een oproep gedaan om andere soort vragen in te sturen, zodat het niet weer een standaard gesprekje zou gaan worden. Inmiddels weet iedereen wel wie Angelique Haak is, waarom ze schrijft, wanneer ze begon en noem ze maar verder op al die gewone vragen die gesteld worden in een normaal interview.

De vragen waren in een pot gedaan en werden voorgelezen door een medewerker van Bruna. Zo werd er gevraagd of ze het schrijven wel eens zat was. Dat was ze dus echt wel (regelmatig zelfs volgens mij?). Hoe ze haar man Raymond ontmoet heeft en daar antwoordde ze van hoe kom je er van af.

Inderdaad was dit echt leuker dan een gewoon interview. Boekpresentaties hebben toch al de gewoonte altijd via een vast stramien te gaan: uitreiking, gesprekje en signeren en dan houdoe. Leuk dus als een auteur daar van afwijkt.

Naast de ronde van de originele vragen, kwam dan wel het signeren, waar je dan een lootje kreeg om je aura te laten fotograferen. Wat zeg je? Een aurafoto schijnt jouw energiehuishouding weer te geven. Voor de rest moet ik je echt doorverwijzen naar google. 
Daar de rij voor het signeren best erg lang was en het in de hoek van de aurafotografie nog rustig, spurtten de bloemendames richting echtgenoot Raymond en lieten eerst de foto maken. Daarna was de rij voor het signeren een stukje korter en lieten hun boek signeren.

Met een zakje drop met daarbij de tekst hoe zwart jouw ziel is, togen de dames weer terug op aan huis.

Met dank aan Patricia voor de foto's!

Net uit:

Daar is de 3e thriller van Angelique Haak!

Een doodgewone zaterdag. Tot twee tieners een gruwelijke vondst in de Maas doen…
Het team van rechercheur Jennifer Brugman wordt geconfronteerd met een lugubere moord en de vermissing van een kind. Ze zetten alles op alles om snel het vermiste kind terug te vinden en schakelen de hulp in van paragnoste Evie Smit. Vanaf de eerste ontmoeting is Jennifer geïntrigeerd door de roodharige paragnoste met haar ijsblauwe ogen, maar ze is ook sceptisch. Kan Evie waarmaken wat zij belooft of loopt zij hen alleen maar voor de voeten?

In september 2017 debuteerde Angelique met de thriller 'Een nieuw begin', waarin rechercheur Jennifer Brugman jacht maakt op een seriemoordenaar met een voorliefde voor Griekse mythologie. Dit debuut werd genomineerd voor de Schaduwprijs 2018. Oktober 2018 kwam het 2e boek rondom Jennifer en het rechercheteam uit, 'Uitgeschakeld'. In dit boek krijgen Jennifer en haar nieuwe partner te maken met een serie verdachte zelfmoorden. Het derde boek is nu net verschenen en heeft de titel: 'Zwarte ziel'.

De boekenkast van Angelique Haak

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik Ink van tevoren gewaarschuwd heb toen ze me vroeg voor dit item, want mijn boekenkast is een beetje sneu. Dit omdat hij slechts uit drie vakjes in een Ikea kast in mijn woonkamer bestaat en verder uit verhuisdozen op zolder. Iets met chronisch ruimtegebrek…

Maar, ik woon op een steenworp afstand van de mooiste en best gevulde boekenkast die je je maar kan wensen (zie foto) en daar doe ik dan ook regelmatig een greep uit.  

Anyway, goed gevulde boekenkast of niet, erg leuk om mee te doen aan dit item!

*Hoe divers is jouw boekenkast?

Omdat ik niet zo heel veel ruimte heb voor mijn boeken is de kast vrijwel alleen gevuld met mijn favoriete genre: de thriller. Er staat hier en daar een verdwaalde roman tussen en een fantasyboek, maar die zijn op een hand te tellen.

 

*Staan ze op alfabetische volgorde, kleur of andere wijze gesorteerd?

Enigszins. Ik heb lichtelijk OCD, dus wel een rijtje zwarte boeken bij elkaar, een rijtje Stephen King bij elkaar, alle kleurrijke gevallen bij elkaar en een rijtje overig…

*Wat zijn de 3 mooiste boeken die je hebt?

Mooi van uiterlijk vind ik nog steeds de oudere boeken van Nicci French. De eenvoud van de zwarte rug en het mystieke van de stenen beelden op de covers spreekt me erg aan. 

Qua inhoud vind ik dit een lastige vraag. In iedere levensfase zijn er weer andere boeken die ik op dat moment mooi vind, maar die ik jaren later bijvoorbeeld weer heel anders ervaar. Er zijn wel een aantal boeken in mijn collectie die ik al meerdere keren gelezen heb, omdat ze me blijven boeien. O.a. Misery van Stephen King, De Sadist van Dean Koontz en Vermist van Chevy Stevens. En terwijl ik van deze boeken een foto maakte, realiseerde ik me dat het alle drie boeken zijn die gaan over iemand die opgesloten wordt door een vreselijk gestoord en sadistisch persoon. Geen idee of deze bizarre fascinatie iets over mij zegt, hahaha.

*Staat jouw favoriete boek aller tijden daar ook tussen?

Zoals gezegd, ik heb niet echt een favoriet boek aller tijden. Het verschuift door de jaren heen. Wel heb ik een all time favoriete serie in mijn kast, namelijk de donkere Toren-serie van Stephen King. Hier heb ik destijds zo van genoten! Op de een of andere manier durf ik niet nog een keer aan deze serie te beginnen, omdat ik bang ben dat de magie de tweede keer minder zal zijn. Wie weet, ooit nog eens…

*Belandt elk boek in de kast of doe je ook makkelijk weg?

Gezien het ruimtegebrek belandt niet ieder boek in mijn kast, vandaar die handige dozen op zolder. Boeken met een emotionele waarde of boeken waarvan ik denk dat ik ze ooit nog een keer ga lezen bewaar ik, de andere gaan in de ‘mag-weg’ dozen (en die dozen doe ik vervolgens niet weg).

 

*Lees je veel?

Wat heet veel? In vergelijking met iemand die niet leest wel, in vergelijking met sommige boekenwurmen bar weinig. Gemiddeld zo’n dertig boeken per jaar, en ik hoorde pas ergens dat de gemiddelde Nederlander er acht per jaar leest, dus niet slecht toch?

*Waar lees je het allerliefste?

Ik lees het liefst in bed voor ik ga slapen. Het aantal bladzijdes is dan ook sterk afhankelijk van hoe moe ik ben, maar ik lees wel élke avond. Het helpt me om mijn eigen gedachten uit te zetten en te ontspannen. Verder lees ik op zonnige dagen ook graag in de tuin.   

*Aan welke boeken uit je jeugd heb je mooie herinneringen en bezit je die ook?

De aller echt àllereerste boeken waar ik mooie herinneringen aan heb zijn de Disneyboekjes van vroeger, iedereen kent ze denk ik wel. Via een abonnement kreeg je dan maandelijks een nieuw boek toegestuurd. Ik kon er als kind geen genoeg van krijgen als mijn ouders hieruit voorlazen en ik heb ze zelf ook weer aan mijn kinderen voorgelezen. De doos met al deze stukgelezen boekjes staat op zolder en wie weet zullen mijn eigen kinderen ze ooit weer aan hun kinderen voorlezen.

*Kom je uit een gezin waar veel gelezen werd?

Ja en nee. Mijn moeder las werkelijk het ene boek na het andere en als ik aan haar denk (ze is helaas overleden) dan zie ik haar voor me op de bank met een boek in haar hand. Ze las alles. Romans, thrillers, avonturen- en jeugdboeken, fantasy. Mijn liefde voor het lezen komt dan ook zeker bij haar vandaan.

Mijn vader is een ander verhaal, die leest zelden een boek. Hij heeft zelfs mijn boeken niet gelezen, schandalig... 

*Leen je wel eens boeken uit?

Mensen kunnen nog beter aan mij vragen of ze mijn auto mogen lenen dan mijn boeken, want ik ben daar een enorme zeikerd in. Hoewel veel van mijn boeken oud en vergeeld zijn en allesbehalve splinternieuw, hebben de meeste toch een emotionele waarde (zoals ik al zei, ze horen bij bepaalde levensfases).

Soms ga ik de fout wel weer eens in met uitlenen en dan krijg ik er steevast spijt van… Zo heb ik er nu een in de leen bij iemand die ik op het moment niet veel zie en denk ik regelmatig: ik mis je!! (het boek dus hè, niet de persoon 😉). Dus nee, in principe leen ik geen boeken uit, alleen als ik een vlaag van verstandsverbijstering heb.

Uitgeschakeld in de Boekenberg

Boekpresentatie Uitgeschakeld van Angelique Haak

Uitgeverij De Crime Compagnie

Op donderdag 4 oktober toog ik met man en jongste zoon naar De Boekenberg in Spijkenisse waar de boekpresentatie van de tweede thriller van collega-auteur Angelique Haak, zou plaatsvinden.

Voor alle liefhebbers van Rotterdam en omstreken, excuses, maar hoe meer we in de buurt van Spijkenisse kwamen, hoe dieper de moed me in de schoenen zonk. Dit had niets te maken met het leuke uitje, maar met de hoge torens die als rook spuwende monsters, langs de snelweg stonden en die met elke kilometer aan aantal leken toe te nemen. Zelfs mijn mobiel was van slag. Daar waar ik, behalve in de nog enkele zeldzaam dunbevolkte gebieden van Nederland, de beschikking heb over een dapper 4G, dook ook hier mijn netwerk snel weg voor al het grijs in de lucht en kwam het niet verder dan een voorzichtig 3G.

Eenmaal in Spijkenisse doken mijn vrolijke humeur en mijn netwerk weer op. Wat een leuk plaatsje, Spijkenisse. Karakteristieke panden en prachtige molens drongen de lange stinkende tongen steeds verder naar de achtergrond.

De Boekenberg, de bibliotheek waar de presentatie plaatsvond, is een mooi en imposant gebouw. Een glazen pyramide waarbinnen een berg van boeken op ons lag te wachten met, eenmaal op de bovenste etage, ook een stapel Uitgeschakeld, al prominent klaar lag.

Angelique zat al wat nerveus te wachten en ook bij de aanwezigen liep het zweet steeds vloeiender over de rug. Maar dat kan ook gelegen hebben aan de temperatuur in de Boekenberg die meer dan aangenaam was. Gelukkig was er voldoende drinken en een beetje klotsende oksels past natuurlijk prima bij de presentatie van een veelbelovende thriller.

Ilse Karman, de eigenaar van Uitgeverij De Crime Compagnie, nam het woord. Zij benoemde de moeilijke weg die Angelique had moeten gaan na haar succesvolle debuut Een nieuw begin, dat genomineerd werd voor De Schaduwprijs.

De lat lag daarmee voor Angelique hoog en om dan thriller van eenzelfde niveau te schrijven is voor een auteur een moeizaam proces. Daar weet ik alles van, dus het invoelen hierin was voor mij geen enkel probleem.

Toch, zo zei Ilse, is het Angelique gelukt. Met Uitgeschakeld heeft zij een waardig opvolger geschreven voor Een nieuw begin.

Na Ilse Karman was het de beurt aan Moon Kager. Zij stelde Angelique een aantal vragen over haar schrijfproces. Haar onzekerheden, haar personages en hoe het allemaal begonnen was. Angelique gaf daar eerlijke en uitbreidde antwoorden op.

Hierna was er de mogelijkheid tot het kopen van een, eventueel, gesigneerd exemplaar van Uitgeschakeld. Angelique nam voor iedereen heerlijk de tijd en de lange rij mensen stond gezellig kletsend te wachten op hun beurt.

Het was een leuke, geslaagde boekpresentatie. Als de grote animo voor deze avond een voorbode is voor het succes van Uitgeschakeld, dan komt het zeker goed.

Voldaan en met een nieuw vers boek in mijn tas, togen man, kind en ik naar huis. En op de terugweg heb ik gewoon even mijn ogen dichtgedaan. Die brandende tongen liet ik me niet een tweede keer raken.

Esther Boek

Angelique Haak over haar 2017

Mijn 2017:

Gierende zenuwen, ‘Goofy’ foto’s en genieten!

Als ik aan 2017 denk, kan ik niet anders dan in de eerste plaats aan mijn boek en alles er omheen denken. Het was voor mij het jaar van ‘Een nieuw begin’, maar ook wel het jaar van de gierende zenuwen.

In januari werd ik uitgenodigd door uitgeverij de Crime Compagnie, om kennis te maken. Het was al maanden na het insturen van mijn manuscript, dus wist ik niet goed wat ik kon verwachten. De mededeling dat mijn manuscript wel aardig was, maar niet goed genoeg? Er zit wel potentie in, maar het is het nog niet helemaal… Er ging vanalles door mijn hoofd, behalve dat er een boek zou komen. Met stresslevel 7 vertrok ik naar Laren.

Wat was ik blij toen ik na het gesprek naar buiten stapte met een contract onder mijn arm. De Crime Compagnie was enthousiast en het boek ging er komen!!!

Diezelfde avond ging ik met mijn gezin uit eten om het te vieren en mijn man mijmerde grappend over wat dit teweeg zou kunnen brengen. We kennen elkaar al heel wat jaartjes en hij weet goed hoe hij een echte ras-introvert zoals ik lekker op de kast kan jagen.  ‘Wie weet kom je nog wel in de krant, word je dadelijk herkend in de supermarkt.’ Ik lachte erom en zei dat hij niet zo belachelijk moest doen. September was nog heel ver weg…

Het jaar vorderde en voorzichtig begon ik wat mensen te vertellen dat er een boek van mijn hand zou komen. Inmiddels was het manuscript gelezen door proeflezers, het was naar de redactie geweest en ik was druk bezig met alle wijzigingen die ik nog aan wilde brengen. So far so good, heerlijk op mijn zolderkamertje, in mijn introverte uppie.

Ik mocht ook naar een heuse fotografe want er moest een foto gemaakt worden voor op de achterflap. Nu is op de foto gaan niet mijn favoriete bezigheid. Ik verstijf altijd meteen op het moment dat er een camera op me gericht wordt en als ik mijn best doe om te lachen, sta ik er over het algemeen nogal ‘Goofy’ op. Een hele uitdaging dus…

Gelukkig was daar de windmachine die mijn rode konen een beetje kon afkoelen en al met al werd het een foto waar ik best tevreden over was. Missie geslaagd! 

En ja hoor, toen kwam het. Een bericht van de Crime Compagnie dat de plaatselijke krant een interview met me wilde inplannen, of ik wat vragen wilde beantwoorden voor een lezerssite en oja, we moesten nog een datum prikken voor de boekpresentatie. Stresslevel 8 was spontaan aanwezig.

‘Kun je er wel een beetje van genieten?’ vroeg mijn schoonmoeder nadat ik terugkwam van het interview met de plaatselijke krant. De rode wangen van de zenuwen waren nog duidelijk zichtbaar.

‘Ja, natuurlijk,’ antwoordde ik terwijl ik me ondertussen afvroeg hoeveel mensen zo’n krantje nou eigenlijk zouden lezen en hoe ‘Goofy’ de foto geworden was. De week erop kwam ik daar achter. Op de school van mijn kinderen hadden de leerkrachten het stukje aan elkaar doorgestuurd, mensen op de sportclub spraken me aan, een vriendin vertelde me dat haar dochtertje het stuk had uitgeknipt en op de koelkast had geplakt omdat ik nu een bekende Spijkenisser

was, enz… Kortom, het waren er wat meer dan ik gedacht had.

De datum van de boekpresentatie naderde en zo langzaamaan begonnen de slapeloze nachten hun intrede te doen. ‘Maak je nou niet zo druk, het komt echt wel goed,’ zei mijn man terwijl ik er een dagtaak van maakte om uit te vogelen wie er nou wel of niet zou komen, wat ik aan moest trekken en wat ik in hemelsnaam in die boeken moest gaan schrijven. En dan nog het belangrijkste. Het besef dat na die 14 september mensen mijn boek ook echt zouden gaan lezen!

De dag van de boekpresentatie, het was zover. Ik sleepte mezelf door de dag heen en was die avond al vroeg in de Boekenberg in Spijkenisse, waar het terras op de vierde verdieping voor ons was gereserveerd. In de zaal was een podium opgesteld, met daarop een microfoon en een signeertafel. Nu heb ik niets tegen podia en microfoons, dat wil zeggen: als er een goede artiest optreedt. Maar het idee van een podium en een microfoon in combinatie met mijzelf… Yep, stresslevel 10!

Buiten goot het inmiddels van de regen, echt bizar hard en veel en ik zag de boekpresentatie letterlijk in het water vallen. Berichtjes van mensen die in de file stonden of er toch van afzagen stroomden al net zo hard binnen op mijn telefoon en ook dames van de Crime Compagnie stonden vet vast in de file. Buiten het feit dat ik héééél graag wilde dat ze er zouden zijn (het idee dat ik anders zelf als eerste dat podium op moest zorgde ervoor dat mijn stresslevelmeter tot ver boven maximum uitsloeg), hadden zij ook de boeken bij zich. Zou dit dan de eerste boekpresentatie ever zonder boeken worden?

Uiteindelijk kwam het natuurlijk goed. Wat later dan gepland begonnen we aan de boekpresentatie. Met Ilse en Sanneke, met de boeken en met heel veel lieve mensen die het slechte weer getrotseerd hadden om op mijn feestje aanwezig te zijn. Er waren nog wat awkward momenten van op de foto moeten en iets wat voor een speech door moest gaan,  maar eenmaal aan de signeertafel was ik in mijn element. Wat was het een feestje met alle felicitaties, bloemen, kaartjes en lieve reacties! Ik heb er nog dagen van na kunnen genieten…

En dan de periode daarna. Zo spannend om die eerste reacties af te wachten en wat kwamen ze al snel. Achter mijn laptop, las ik de recensies die (op een enkeling na) ontzettend positief en lovend waren. ‘Topdebuut’ , ‘Dit smaakt naar meer’, ‘Leest als een trein’… Ik durfde zowaar een beetje trots op mezelf te zijn en had geen gierende zenuwen maar een glimlach van oor tot oor. Ik dacht weer aan de vraag van mijn schoonmoeder of ik er wel een beetje van genoot en kon maar één conclusie trekken. ‘Ja, ik geniet!’

Dus als ik mijn 2017 in vogelvlucht zou moeten omschrijven: Gierende zenuwen, ‘Goofy’ foto’s, een glimlach van oor tot oor en vooral ‘Een nieuw begin’ op meerdere vlakken.

Niet dat ik nu ooit diegene zal worden die met plezier uit een taart springt op een verjaardag, die het leuk vindt een cursus paaldansen te volgen met collega’s of die spontaan een glimlach tevoorschijn tovert als er een camera op haar gericht wordt. Nee, dat zeker niet…

Maar wel degene die er intens van geniet dat anderen haar boek met plezier lezen, dankbaar is voor deze kans en die ondertussen stilletjes verder schrijft aan boek nummer twee. Ik verheug me nu al op de boekpresentatie! ;-)

En oja, ter afsluiting nog de enige ‘Goofy’ foto waar ik wel blij mee ben…