Schijnspel van Lydia Albadoro

 

Na het verlies van haar partner stort Susans wereld in. Op zoek naar een nieuw begin verruilt ze Nederland voor het zonnige Ibiza, waar ze haar geluk hoopt te vinden bij de charmante Daan.

Al snel stuit Susan op een aantal vreemde gebeurtenissen in de Spaanse villawijk waar ze is gaan wonen. De verdwijning van buurvrouw Claire zet Susan aan tot een eigen onderzoek. Terwijl ze dieper graaft, wordt duidelijk dat haar nieuwe buren een duister geheim verbergen.

Steeds dieper raakt Susan verstrikt in een web van intriges. Ze moet vechten voor haar leven. Maar ze laat zich niet afschrikken. Vastberaden om de waarheid te onthullen gaat ze tot het uiterste.

Dit verhaal draait om Susan. Ze is haar partner verloren en ze vertrekt naar Ibiza waar ze de knappe Daan leert kennen. De twee worden verliefd op elkaar en krijgen een relatie.

Al snel komt Susan in contact met Claire en haar partner. Maar dan verdwijnt Claire opeens en Susan denkt aan het ergste. Ze komt achter vreemde dingen bij de buren en besluit dat dus verder uit te zoeken, met grote gevolgen...

Dit sprak mij dus wel aan, maar ik vond het verhaal behoorlijk rommelig en ook de schrijfstijl vond ik niet echt prettig. Daarbij vond ik de personages ook allemaal redelijk oppervlakkig.

Soms zijn er dus boeken die je enorm tegenvallen en dit was er zo eentje. Ik heb in het verleden meer boeken van deze auteur gelezen en ook daar was ik niet altijd even enthousiast over. Toch wilde ik het nog één kans geven, maar nee. Ik ben tot de conclusie gekomen dat dit gewoon niet "mijn soort" auteur is.

Gelukkig zullen er vast een heleboel mensen wel blij worden van deze auteur, dus trek je vooral niets aan van mijn mening. ;-)

Beoordeling: 2,0 kraaien

Silvie

De Nomade van Anya Niewierra

 

‘Hij is opvallend stil, als een vogel die de storm al voelt naderen door een verandering in atmosfeer.’

 

De Nomade gaat van start met een mooi en persoonlijk voorwoord van Anya, waarna het verder gaat met een op ware feiten gebaseerde gebeurtenis. Eentje die toen de wereld wel schokte...

 

De sfeer in het boek is hierdoor meteen beklemmend, je moet echter wel enigszins geïnteresseerd zijn in de problematiek (en politiek) rond het gebied Polen, Litouwen en Belarus (Wit Rusland).

We volgen journaliste Olga Liebke die voor werk onderweg is van Athene naar Vilnius, Litouwen. Ze maakt documentaires en verder draagt ze zorg voor haar dementerende oude vader. Samen leven ze een teruggetrokken leven. Olga is een onderzoekende persoon en de vragen die zij zichzelf en haar vader stelt over hun gezamenlijke verleden stuiten op angst en soms woede van de steeds verder in zijn dementie en wereldje wegzakkende vader. 

Anya weet op perfecte manier de zorgzaamheid enerzijds en de onmacht (soms woede) anderzijds weer te geven. Voor mij was e.e.a. heel herkenbaar, mijn eigen vader is 93 en ver dementerend.

 

Een prachtig boek dat langzaam wordt opgebouwd. De manier van schrijven is beeldend en leest erg snel weg. Het is vanaf blad 1 al meteen boeiend, maar de echte spanning komt pas in de tweede helft. Daarvoor is de sfeer meer broeierig en onderhuids. Meer het gevoel van naderend onheil!

Trouwens ook een boek dat stemt tot nadenken.

In hoeverre kan je immers keuzes maken als je bent opgevoed onder een bepaald bewind, onder erbarmelijke omstandigheden of sinds kinds af bent geïndoctrineerd?

Hier in het westen is het makkelijk je mening klaar te hebben…

 

Ik geef het 4,5 kraai.

Karin K.

De Tindermoord van Sebas Diekstra

 

Een swipe naar rechts. Mieke Oort zoekt op Tinder naar leuke contacten in haar tijdelijke woonplaats Leeuwarden. Maar Thomas, die er op zijn foto nog zo leuk uitziet, blijkt een fatale keuze.

Al na één date ontwikkelt hij een gevaarlijke obsessie voor Mieke, een Amerikaanse studente met Nederlandse wortels. Als hij merkt dat zij gevoelens heeft voor een ander, slaat hij op tilt.

Wanneer hulpverleners na een brandmelding in Miekes studentenhuis komen, liggen daar twee roerloze lichamen in een plas bloed.

True crime vind ik altijd heel erg interessant, dus dit verhaal kon ik natuurlijk niet laten liggen.

In 'De Tindermoord' neemt Sébas Diekstra, slachtofferadvocaat, je mee terug naar het begin van Mieke en Thomas. Je leest hoe ze elkaar via Tinder leren kennen, afspreken en uiteindelijk een soort van relatie krijgen.

Mieke merkt al gauw dat Thomas vreemd is, te intens, maar toch blijft ze met hem af spreken. Tijdens het lezen hiervan dacht ik: 'Nee, doe niet zo naïef en laat hem voorgoed uit je leven!' Maar helaas, ze neemt toch zelf regelmatig weer contact met Thomas op en dit had uiteindelijk dus grote gevolgen...

Ondertussen spreekt Mieke ook met andere mannen af en dan slaan bij Thomas de stoppen door...

Dit verhaal was behoorlijk schokkend om te lezen. Het is overduidelijk dat Thomas psychische problemen heeft. Er had zoveel meer aan gedaan kunnen worden om dit te voorkomen...

Soms begreep ik de keuzes van Mieke ook niet, maar op het einde licht iemand nog wat meer over haar als persoon toe, waardoor je het weer wat beter begrijpt.

Sébas schrijft ook over hoe hij de ouders van Mieke bijstaat en dan is er de uiteindelijke rechtzaak waar de straf wordt uitgesproken.

Het verhaal geeft een goed beeld over dit tweetal en als je true crime interessant vindt zou ik dit boek zeker lezen. Het is heftig, schokkend en frustrerend tegelijk. Heel erg dat dit heeft kunnen gebeuren in maart 2022.

Beoordeling: 4,0 kraaien

Silvie

De Kerstmoord, Carrie & Eddie (Carine Voshaar en Edward van der Marel)

 

'Onze maatschappij heeft het recht om tegen dit gevaar te worden beschermd.'

 

Ik houd zelf erg van true crime boeken. Ik vind het boeiend en in dit boek worden ook weer veel bekende zaken op een duidelijke, goed te volgen manier en in een chronologische volgorde behandeld. Het geeft inzage in het proces dat wordt doorlopen vanaf de eerste aangifte tot en met de uitspraak van de rechter: schuldig!

 

In de oudere zaken komen ook de dan nog vrij nieuwe opsporingstechnieken zoals DNA en DNA-verwantschapsonderzoek aan bod. Tevens laten ze zien hoe belangrijk, maar soms ook hoe nadelig, de rol van de media kan zijn bij het oplossen van ernstige misdrijven.

 

Wat me bij enkele zaken schokte, was de nalatigheid van de politie. Enkele zaken leken ze niet echt serieus te nemen, ondanks de verontrustende berichten van buren of mensen uit de omgeving van een mogelijk slachtoffer. Bij één zaak hadden ze zelfs mogelijk de moord op een tweede persoon kunnen voorkomen, als er maar direct en adequaat was opgetreden. Iets dat mij onverteerbaar lijkt voor de nabestaanden van dat slachtoffer. In een ander geval werd door verontruste dorpsbewoners de hulp ingeroepen van Peter R. De Vries en Kees v/d Spek.

 

Elke zaak, het zijn er 13 in totaal, wordt met respect voor slachtoffers en nabestaanden verteld.

De meeste zaken kon ik mij nog goed herinneren en waren destijds vaak ik het nieuws, zoals b.v. het meisje van Nulde, het fotomodel Ivana Smit, volleybalster Ingrid Visser en haar partner Lodewijk Severein en de Anjumer pensionmoorden, om er maar een paar te noemen.

Een echte aanrader voor iedereen die graag true crime boeken leest.

 

Van Carine Voshaar & Edward van der Marel zijn al eerder verschenen: De Pindakaasmoord, en De Campingmoord.

 

Luister ook zeker eens naar de podcasts van Carrie en Eddie op Spotify. Sommige zaken gaan werkelijk elk begrip te boven.

 

Ik geef het 4 Kraaien.

Karin

De Gwendytrilogie van Stephen King en Richard Chizmar

Titel: Gwendy trilogie

Auteur: Stephen King en Richard Chizmar 

Uitgeverij: Boekerij 

Publicatiedatum:  

Recensie door: Tamara 

Kraaien: 3 

 

In Gwendy’s knoppenkist verandert het leven van de twaalfjarige Gwendy Peterson voor altijd wanneer ze van een vreemde man een mysterieuze houten kist krijgt. Die biedt verleidelijke lekkernijen en vintage munten, maar de man waarschuwt haar dat als ze op een van de prachtig gekleurde knoppen van de kist drukt, dood en verderf zullen volgen. 

Jaren later, in Gwendy’s magische veer, is Gwendy een succesvolle schrijfster geworden met een veelbelovende toekomst in de politiek. Maar wanneer de knoppenkist plotseling weer in haar leven verschijnt, moet ze beslissen of ze bereid is alles op het spel te zetten voor de verleiding die hij biedt. 

En in het spannende slot, Gwendy’s laatste taak, proberen kwade krachten de knoppenkist in hun bezit te krijgen. Het is aan senator Gwendy Peterson om hem koste wat kost voor hen verborgen te houden. Maar waar kan iemand zoiets destructiefs verbergen voor zulke machtige wezens? 

“Het klinkt al een heimelijk krassen van klauwen over het wegdek.” 

Gwendy’s knoppenkist deel 1 vond ik in 2018 niet echt heel bijzonder. Het was een dun boekje met eigenlijk gewoon een verhaaltje. Ik was er ook niet echt wild van haha. Nu hebben we alle drie de delen in één boek wat het meteen tot een 650 pagina tellend boek wordt,  
 

Deel 1 gaat over Gwendy die van meneer Farris een knoppenkist krijgt. Een kist met diverse kleuren knoppen en aan de zijkant twee hendeltjes. De eerste geeft de heerlijkste chocolade in de vorm van dieren en de andere hendel geeft een zilveren dollar uit 1891. In dit deel gebeurt eigenlijk niet zo heel veel bijzonders. Gwen krijgt de kist, eet de ene chocolade na de ander en heeft een fortuin aan zilveren dollars. Dan komt Farris de kist weer ophalen en klaar. (Even in het kort, anders verklap ik meteen het gehele deel 1) 

Deel 2 is Gwendy 15 jaar ouder en inmiddels congreslid. Dit vond ik eigenlijk wel het minste deel van de trilogie. Weinig verhaal, weinig spanning. Maar het paste wel aan op deel 1. Wel komt er in dit deel veel verwijzingen voor van zijn vorige boeken.  

Deel 3 is wel by far het beste deel van de gehele trilogie. Gwen is inmiddels 64, senator en gaat een ruimtereis maken. Maar met een doel. Farris is voor de derde keer bij haar langsgegaan om de knoppenkist af te leveren. Dit keer met een verzoek. In dit verhaal merk je weer wat oude King magie. Al was het wat matig en beetje voorspelbaar. 

Het grote voordeel is dat dit boek makkelijk wegleest en je pakt het graag op. De illustraties zijn ook leuke touch aan het verhaal!  Maar ik had iets meer spanning verwacht. Pas rond de 530 blz. gaat het snel en leest het als een trein weg. Voor mij had deel 3 veel meer en beter uitgewerkt mogen worden. Waar het eigenlijk om draaide, komen pas aan het einde aan bod. Dus ja, ik ben niet heel gecharmeerd van het verhaal. De originaliteit heeft het verhaal voor mij omhoog gekrikt.                                                                                                         

In gesprek met Sterre Carron

 

Wie ‘Sterre Carron‘ zegt, zegt ‘Rani Diaz’. Of zo was het tot voor kort toch. Sinds enkele weken ligt ‘Schim in de nacht’ in de boekhandel en daarin schitteren Rani en haar team in afwezigheid. Sterre Carron schreef namelijk een standalone. Na 22 boeken met Rani Diaz kwam dit best als een verrassing.

Hallo Sterre

• Je meest recente boek heeft als titel ‘Schim in de nacht’. Waar gaat het over?

Het antwoord is niet in een woord samen te vatten. Vergelding? Ik denk dat het er het dichtst bij in de buurt komt.

• Het valt onmiddellijk op: Rani en haar team zijn in geen velden of wegen te bekennen. Wat is er gebeurd?

De idee om een boek zonder Rani & Co te schrijven, speelde al een tijdje in mijn hoofd, maar het bleef bij een gedachte. Toen ik ‘Doolhof van verraad’ schreef en een andere inspecteur aan het team toevoegde, vroeg ik me af waarom ik dat deed. Het antwoord was simpel. Rani heeft al veel watertjes doorzwommen en ik had geen idee hoe ik haar verder kon uitdiepen. Het moet allemaal nog geloofwaardig blijven. Na Doolhof heb ik de knoop doorgehakt, ik besloot om een standalone te schrijven. Hoe het boek zou worden onthaald, was een probleem voor later.

• Verdwijnen Rani en haar team voor langere tijd of zelfs voorgoed van het toneel?

Ik ben nu bezig aan een nieuwe korte reeks. Ook heb ik een idee voor een nieuwe standalone. En Rani? Ze verdwijnt niet voorgoed van het toneel. Het feit dat ik het niet over mijn hart krijg om haar te laten sterven of haar naar het buitenland te sturen, betekent dat ik diep vanbinnen weet dat ik ooit nog wat te vertellen heb over haar. Eerst nieuwe personages, nieuwe verhalen en daarna zien we wel verder. Ik ben niet zo’n planner.

• Hoe anders heb je het ervaren om een boek zonder Rani te schrijven? Is het wel zo gemakkelijk om te breken met personages die al zoveel jaren spreekwoordelijk deel zijn van de meubels?

Het was bijzonder gemakkelijk om over andere personages te schrijven. Veel makkelijker dan ik had verwacht. Ik kon me helemaal inleven in hun leefwereld, ik kon hun verdriet, angst en vreugde voelen. Kortom, hoe gek het ook klinkt; ik hield van Lorie.

• Waarin verschilt het schrijven van een standalone van het schrijven van een deel in een serie?

Persoonlijk vind ik het schrijven van een standalone gemakkelijker dan de serie. Bij Rani moet ik constant rekening houden met sporen, bewijzen, verhoren, enzovoort. Bij ‘Schim in de nacht’ kon ik mijn gang gaan en hoefde in niet na te denken over ‘o, dat nog, en dat en dat ...’

• Het had wellicht ook zo zijn invloed op het schrijfproces, op jouw manier van schrijven?

Het schrijven ging supervlot.

• Dikwijls inspireert de rauwe werkelijkheid jou tot het schrijven van verhalen. Waar ging je de mosterd halen voor ‘Schim in de nacht’? Is er een specifieke gebeurtenis die aan de grondslag van het boek ligt?

Ja, het einde of de ontknoping. Ik las een krantenartikel en dacht: hoe kan dit? En de tweeling is gebaseerd op inwoners van mijn dorp.

• Naast ‘misdaad’ is er één groot ander thema dat de kern van ‘Schim in de nacht’ uitmaakt van het boek. Wil je dat even toelichten?

Benadeeld worden of de tweede viool spelen. Ik denk dat het in het geval van Lorie aartsmoeilijk is om daar mee om te gaan. Ook al neemt ze een stoere houding aan, ik denk dat het haar getekend heeft voor het leven. Ooit vertelde een vrouw die pas bevallen was van een tweeling me dat ze een sterkere binding had met het jongetje dan met het meisje. Ze voelde zich zeer schuldig. Het gebeurt wel vaker, maar niet iedere moeder of vader praat er openlijk over.

• Je kruipt dan weer onder de huid van Rik, dan weer onder die van Lorie. Schreef je de twee verhaallijnen apart of kwamen ze zoals in het boek elkaar afwisselend op papier? Het lijkt me niet evident?

Toch wel. Ik kon die switch heel gemakkelijk maken en kon me in beide hoofden verplaatsen.

• De emoties laaien weer hoog op en dan vooral aan Lorie’s kant. Hoe leef je je in in de gevoelens van een zestienjarige? Hoe leid je dat in goede banen?

Ik heb me constant afgevraagd hoe een zestienjarige zou reageren en vooral hoe ze zou denken en voelen. Bij twijfels ging ik bij een zestienjarige ten rade.

• Je blijft origineel wat de plekken betreft die van belang zijn in jouw verhalen. Wie leverde jou de ideeën voor deze thriller? Ging je zelf op prospectie?

Een paar maanden voor ik het verhaal schreef, kwam ik door omstandigheden in een heel enge ruimte terecht. Toen dacht ik: dit wordt het!

• Het verhaal verlaat zelfs Mechelen, ja, gaat zelfs de grens over. Is dat iets wat voortaan nog kan voorkomen in jouw thrillers?

Dat weet ik nog niet. Bij Rani was ik gebonden aan jurisdictie, bij een standalone kan je alle richtingen uit.

• Was het na de ontknoping van ‘Schim in de nacht’ echt over en uit met de verhaallijnen? Zet je echt een punt achter dit verhaal? Geen vervolg met Lorie en Nina?

Geen vervolg met Lorie en Nina. 😊 Erin daarentegen … 😉

• Jou een beetje kennende is een volgend verhaal alweer lang in opbouw. Smaakt het schrijven van deze standalone naar meer? Of denk je weer terug te keren naar Mechelen, naar Rani en haar team?

Je hebt gelijk. Zoals ik al schreef, ben ik bezig aan een nieuwe, korte serie. Voorlopig heb ik Rani verplichte rust voorgeschreven. 😊

• Waarover zal het gaan of is dat nog top secret?

Ik wil alleen kwijt dat het thema iets unieks is. Ik ben er trots op. Het kwam op mijn pad en ik heb het met beide handen vastgegrepen.

Sterre, ‘uniek’ en ‘trots’, meer hebben we niet nodig om reikhalzend uit te kijken naar meer met … Erin. 😊

Anita voor Thrillerlezers

 

 

 

Suikerbeest van Anjet Daanje

 ‘Ik ben een seriemoordenaar, geen slachtoffer van een scheiding of van de huisvrouwen-ijver van mijn moeder. Het uitmuntende spel van een voetballer schrijven ze toch ook niet toe aan het feit dat hij vroeger door zijn ouders werd geschopt?’

 

Rutger Jaspers is seriemoordenaar. Verder is hij eigenlijk doodgewoon: heeft een goede baan, woont in een rijtjeshuis, heeft sociale contacten en houdt veel van zijn Mireille. Maar soms, ja, best wel dikwijls, heeft hij de behoefte zich eens flink te laten gaan. Eens flink tekeer te gaan. En dat het liefst op de tonen van ‘De waarheid’ van Marco Borsato.

 

Dit is het verhaal van een seriemoordenaar, zo wreed en verdorven, dat er nogal wat van jou als lezer wordt gevraagd. Niet geschikt voor tere zieltjes of voor zwakke maagjes want al lezende bekruipt je zeer beslist een diep gevoel van walging.

 

Anjet gunt je met Suikerbeest een blik in het hoofd van deze angstaanjagende man. Hij is berekenend, ijskoud, wreed en verdorven. En tóch blijf je lezen!

 

Als Rutger met moorden begint ontstaat er al snel een bizarre verhouding tussen hem, de pers en de politie. De door hem met deze gruwelijke daden gewonnen aandacht vormt al snel een verslavende drijfveer. Een drijfveer naar meer. Naar verder. Naar vaker. Wanneer uiteindelijk zijn honger naar aandacht en erkenning zijn honger tot moorden overstijgt, vraag je je als lezer terecht af waartoe dit zal leiden…

 

Wat een fantastisch boek. Ja, de moorden zijn echt afschuwelijk en vormen mogelijk een drempel. Lichtpuntje is dan wellicht dat alleen de eerste moord het meest gedetailleerd is omschreven en de overige minder, maar die eerste is écht nodig om Rutger gestalte te geven.

De schrijfstijl van Anjet is mooi en beeldend, met prachtige zinnen en vergelijkingen. Verder slechts een paar personages, waarvan Rutgers Jaspers het gruwelijke middelpunt is die jou, de lezer, toespreekt in ik-vorm. Alles bij elkaar leest het enorm snel weg.

 

Het boek wordt omschreven als een roman, maar is tevens absoluut een thriller.

Ik zou zeggen: Lezen, als je durft!

 

Ik geef het 4,5/5 vette Kraaien.

Karin K