Saskia Noort bij Paagman

Toen ik thuis voorstelde eens naar Den Haag af te reizen voor een boekending, krulden de mondhoeken niet echt gelijk giga omhoog. Wie dan? Ehm, Saskia Noort!
Verbijsterd keken twee ogen mij aan. Saskia Noort? Was daar niet iets mee dan? Welneeeeee..
Met de belofte op een lunch te trakteren gingen ze samen hoor op een zonnige vrijdagmiddag, op naar Den Haag. Nog net op tijd ontdekte ik dat het niet in mijn vertrouwde vestiging van Paagman was, maar middenin het centrum.

Langzaam worden alle stoelen ingenomen, maar opvallend genoeg zie ik geen enkele boekenblogger. Wat mij dan toch wel weer erg verbaasd. Bij auteurs die net hun eerste oplage van plusminus 700 boeken verkopen, zie je de harde kern vooraan staan, maar een auteur die met haar boek gewoon hoog de top drie binnendendert en bijvoorbeeld van De eetclub een half miljoen boeken verkocht, is dan minder interessant. Ik ontmoette Saskia Noort ooit eerder, toen we allebei onder de 40 waren. Toen vond ze de naam van mijn vrouw en mij zo prachtig (die van haar) en apart (die van mij), dat  ze die noteerde. Die vrouw is inmiddels weg en ik hoefde niet in retraite op Stromboli gelukkig.

Filmend met haar mobiel kwam mevrouw Noort in een echt prachtig roze pak binnenlopen. Vanavond zou ze de hele tijd naar het filmpje kijken, zei ze ietwat cynisch op de opmerking over dat filmen, van Volkskrantinterviewer Arjan Peeters.
Soms koel en wat afstandelijk, dan wat vragend maar zelden echt gemeend hard  lachend beantwoord ze veel vragen. Van een grote chemie tussen interviewer en auteur was geen sprake.

Ze was die desbetreffende dag teruggekomen van Ibiza en ging morgen alweer terug. Ibiza is voor Noort echt de plek waar ze kan schrijven.Het huis ligt afgelegen en je bent totaal op jezelf teruggeworpen.
Met Stromboli is ze opeens van uitgever veranderd met de simpele reden dat haar vaste redacteur opeens bij Lebowski van Overamstel ging werken. Van haar vorige uitgeverij Ambo Anthos zou ze dan niet meer met die redacteur kunnen werken. Deze Jasper heeft er voor gezorgd dat zij meer zelfvertrouwen in haar schrijfkunnen heeft gekregen. 
Hij heeft haar ook de kracht van korte zinnen laten inzien, Stromboli bestaat uit staccato en tegenwoordige tijd. Volgens Saskia kruipt het daardoor onder je huid.


Dat ze nu met Stromboli voor een roman koos, is dat er nu geen noodzaak voor een lijk was. Nu was er gigantische vrijheid.
De interviewer begint over de vastgezette tweet van Saskia. Haar boek had ze in oktober 2016 al voor de helft af toen de lawine over #metoo kwam. Ze heeft dat ze na het krantenstuk nog lang niet klaar was en wilde over het onderwerp verder gaan in haar boek. Ze wilde van iets naars wat ze zelf meegemaakt heeft iets goeds doen.
Zij is van mening dat het helend werkt om over dingen te praten en om onze zonen anders op te voeden.

In het boek komt de anekdote voor dat Connie Palmen ooit opmerkte dat Saskia Noort, Kluun en Heleen van Rooyen niet op een boekenbal thuishoren. Scheer je weg, zou Palmen gezegd hebben. Grijnzend geeft Noort toe wel een beetje wraak zo te nemen. Dat het een voordeel van schrijven is. Palmen had trouwens het later zelf heel erg gevonden, dat ze de opmerking gemaakt had. Ze had iets te veel gedronken. Whats new zeggen we dan.

Hoe schrijft zij haar boeken?
Zoals wij het lezen, schrijft ze. Gewoon hoofdstuk 1 tot het laatste hoofdstuk. Niks door elkaar heen. Ook schrijft ze minimaal 1000 en maximaal 2000 woorden per dag. Als je te veel in je flow zit, krijg je nooit je beste hoofdstukken. Je schiet dan vaak uit de bocht en moet veel weg doen.

Ze vond het heerlijk eens geen thriller te schrijven, toch zegt ze daar bij Paagman toe dat haar volgende boek een thriller zal gaan zijn. Ook al staat de meneer van de uitgeverij al wat ongeduldig te wachten, toch neemt ze de tijd voor een praatje en handtekening in alle boeken. En bedenk ik me in de auto, vergeten te zijn om de complimenten te geven over haar waanzinnig mooi pak.

Wist je dat Saskia Noort...

*Nu een roman schreef ipv een thriller

*Het single zijn helemaal niet vindt meevallen

*Als ze thuiskomt alleen een hond haar begroet

*Niet langer het label thrillerschrijver wilt hebben

*Haar Amerikaanse agent heel enthousiast reageerde op Stromboli

*Zelf ook in retraite is geweest op Stromboli

*Haar nieuwe boek veel autobiografisch elementen bevat

*Vijftien jaar geleden haar eerste boek uitkwam (weet jij welke?)

*Minimaal 1000, maar maximaal 2000 woorden per dag schrijft

*Graag het songfestival kijkt

*Via social media bijhoudt wat haar kinderen uitspoken

3 juni feest op twee verschillende locaties voor thrillerfans

Op donderdag 2 juni a.s. is de enige echte Avond van het Spannende Boek, waar de Gouden Strop en de Schaduwprijs uitgereikt gaan worden. Nu zijn er weinig geluksvogels die naast uitgeverijen en auteurs daar aanwezig mogen zijn. 

Waanders te Zwolle

Voor het plebs organiseren Sander Verheyen en boekhandel Paagman te Den Haag een avond voor de gewone thrillerlezer. Lief natuurlijk. Paagman was trouwens onlangs de eerste boekhandel van de maand in april. Wat vast toeval zal zijn geweest en niets te maken heeft met de avonden die daar door Verheyen georganiseerd worden. Paagman is natuurlijk een best leuke boekhandel, maar volgens vele kenners zijn de boekhandel in Zwolle en die in Maastricht ver uit de mooiste twee.

Verheyen heeft zijn vriendenboekje doorgeploeterd en daar de vaste kern thrillerauteurs eruit geschud. Als ik vantevoren een lijstje namen had moeten geven dan hadden daar zeker Ross, Hartman, Den Hollander en Den Tex opgestaan. Gelukkig heeft Walter Lucius net een boek uit en stort die zich op de promotie van zijn boek en zal dus plaatsnemen in een panel onder de bezielende leiding van Loes den Hollander. Zij zal in gesprek gaan over het schrijven zelf.
Het interview met de schrijver van het geschenkboekje Vector, Simon de Waal wordt door Hebbans thrillerexpert Vink afgenomen. Bij dat interview zal ook de winnaar van de Gouden strop aanschuiven. Grote kans dus dat Michael Berg daar bij zal zijn. 

Als interviewer mis ik in het lijstje wel de naam van Peter Kuijt. Als iemand in Nederland een expert op het gebied van thrillers is, dan is het Kuijt wel. En wat ik ook mis, is The guest of honour die lands grootste boekensite altijd in zet.  Fitzek zorgde voor flink wat extra bezoekers vorig jaar bij Paagman. Maar misschien komt er vlak voor 3 juni nog een aapje uit de mouw en komt er een grote naam op het affiche. We kijken er naar uit wie er bij komt.
Voor wie wil gaan: het is geheel gratis.

Op hetzelfde moment geeft trouwens Carina van Leeuwen een van haar geweldige masterclasses in Boekhandel Van Stockum. Deze locatie is vlakbij Boekhandel Paagman. Wij van Thrillerlezers hebben al twee keer mogen genieten van het talent van Carina van Leeuwen om op een geweldige wijze over haar werk te vertellen. Gratis toegankelijk en een echte aanrader.

Daar ben ik weer...

Niet dat u iets gemist heeft hoor. Vorige week had ik niet zo vreselijk veel te vertellen en dan kun je het misschien beter opsparen...misschien he?

Even terug naar gisterenavond (het is nu zondagmiddag, 13:17 uur). Ik ging het echt niet doen. Echt niet. Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om het te doen. Serieus. Ik had ook helemaal bedacht dat ik dan naar zolder zou gaan en daar achter mijn pc recensies zou tikken, want manlief en oudste dochter zouden het wel doen namelijk. 

Naar het Eurovisie Songfestival kijken. 

Ik ging overstag. En niet omdat ik de muziek nou zo geweldig vind (alles behalve), maar als je dan in een chat zit met acht teamleden met elk hun eigen kijk op het Songfestival, meer op Twitter kijkt dan naar de televisie EN kijkt naar de BBC (want Graham Norton is gewoon wel top in tegenstelling tot Jan Smit en die ander, die waren om te huilen), dan is het nog te doen. Twitter was hilarisch. Echt waar, je kon me opvegen af en toe. Ge-wel-dig. Jochem Myjer, Prinses Beatrix, Annet de Jong en Eric Corton, bedankt! En in de chat was het ook gewoon heerlijk toeven. Die winnares snap ik niet. Onbegrijpelijk. Maar goed, ik ben geen expert. Ik vond de inzending van Georgië zeer ok, maar zoals ik al zei, ik ben geen expert. 

Van de boekpresentatie van Carina van Leeuwen heeft Yfke al uitgebreid verslag gedaan, dus dat laat ik achterwege (ahum). Ik was nog nooit bij die Paagman (Fred) geweest. Wat een geweldig mooie boekwinkel. Prachtig. Ik ben niet eens overal gaan kijken, want het gevaar dat er iets blijft plakken loert altijd om het hoekje en het gevaar was daar erg groot. Ik ga zeker weten weer eens terug en dan uitgebreid rondsnuffelen. Nog een lekker taartje eten in het café daar. Of twee. 
De boekpresentatie was hartstikke leuk, maar Carina van Leeuwen is gewoon hartstikke leuk. Als je in de gelegenheid bent om eens een van haar masterclasses te bezoeken, DOEN. Echt, je krijgt er geen spijt van. 

Qua lezen ben ik niet heel veel meer opgeschoten. Ik heb Killer Country van Mike Nicol uitgelezen en mijn nog-te-lezen-stapel is gegroeid met Schaduwvechters van Walter Lucius, Handschrift van de duivel van Donald Nolet, Het isolement van Chantal van Mierlo, Het vervloekte huis van Lydia van Houten en Een verdiende dood van Peter Swanson. Ik kom tijd tekort. 
Vooralsnog ben ik begonnen in De vlinder en de storm van Walter Lucius, als aanloop naar het volgende deel, Schaduwvechters. Dan zit ik helemaal in het verhaal en kan ik in een moeite door. De eerste 50 bladzijden zijn al echt heel erg goed, dat belooft wat!

Aanstaande donderdag ga ik naar Bol.com voor een high tea met Paulien Cornelisse, ook leuk! En aanstaande zaterdag is er een lunch/borrel in Utrecht met het team en Olga Hoekstra, Jennefer Mellink en Diana Ruwaard (van Hal). Heeel veel zin in!

De eerste leesclub is al van start gegaan en de eerste bijdragen van de deelnemers druppelen binnen. Ik ben heel benieuwd hoe dit zich verder gaat ontwikkelen! Ik ben er heel trots op dat we dit mogen doen! De leesclub voor het boek van Joyce Spijker gaat ook binnenkort van start en wie weet wat er nog volgt... ;-) 

Fijne week allemaal!

Miriam 

Boekpresentatie Nachtvlinder - Carina van Leeuwen op 3 mei 2016

Naar sommige boekuitjes kijk je stiekem meer uit dan andere. Met bijna het hele team van Thrillerlezers naar een boekenuitje gaan, in een prachtige boekhandel (Paagman FRED), om naar Carina van Leeuwen te gaan kijken en luisteren: dat is zo’n uitje.

Voor degenen die haar nog niet kennen: Carina van Leeuwen werkt voor de politie Amsterdam als Inspecteur/Forensisch Expert in het Team Review en Cold Case. Haar thrillerserie Unit Plaats Delict speelt zich af in de wereld van forensic Renee Spaan van het Haagse politiebureau Donumstraat. 

Eerder zijn al Vuurproef en Koud spoor verschenen en afgelopen dinsdag was de officiële presentatie van Carina’s derde boek, Nachtvlinder.

Enkele teamleden zijn al vanaf een uur of vier bezig zich geestelijk voor te bereiden op deze avond met koffie, thee en koekjes in het Kicking Horse café. Wegens werk en draakjes (eigenlijk ook werk) komen Miriam, Alex en ik pas na zessen aankakken. Wanneer de boekpresentatie officieel begint om 19.00 staat de ruimte vol fans, belangstellenden en collega’s van Carina (aan hun uniformen te zien) en het feest kan beginnen.

Carina wordt geïntroduceerd door Steven Maat van de AW Bruna Uitgevers: 

“Carina kwam zeventien minuten geleden naar me toe en zei: Jij gaat mij introduceren.” ... dus. Breed grijnzend staat Carina zelf erbij – ze zal Steven goed genoeg kennen om te weten dat hij dit prima kan, maar het is toch behoorlijk grappig. Steven vertelt in zijn ‘spontane’ intro hoe Carina met haar derde boek Nachtvlinder nu toch wel een serieuze auteur lijkt te worden, terwijl alles eigenlijk begon als een grote grap. Terwijl het eerste boek in 3,5 maand geschreven (en in anderhalf jaar herschreven) werd, duurde de totstandkoming van Nachtvlinder ongeveer 3,5 jaar. Doordat het echte leven er steeds tussen kwam, voor Carina en voor Steven, kwamen

ze met Nachtvlinder ook nog eens in tijdnood, waardoor tot nu toe ook nog geen moment was geweest om het eerste exemplaar van Nachtvlinder officieel uit te reiken – dus doen ze dat nu.
Carina, die nog net niet geblinddoekt naar binnen geleid werd, ziet haar kersverse boek nu echt voor het eerst. “Is ze niet mooi?” zegt ze meer dan eens vanavond, stralend. En: “Deze is een beetje kleiner dan de anderen – net als ik!”

Het woord is dan aan Carina. Ze moet zelf nog even warm draaien, zegt ze. “Dus als ik iets dubbel vertel, komt het niet door de drank.” We nemen het maar voor waarheid aan (stel je voor dat er toch wodka in dat ‘glas water’ van haar zit).
Van dat moeten warmdraaien is weinig te merken. Terwijl Carina vertelt waar ze zoal mee bezig is geweest in het afgelopen jaar (#rechercheursleven, #auteursleven) vliegen de citaten en foto’s je om de oren, vergezeld van Carina’s scherpe, grappige commentaar.

Vervolgens wordt het publiek getrakteerd op een echte Carina van Leeuwen mini-masterclass, inclusief PowerPointpresentatie. Niet alleen interessant voor de thriller fan omdat er veel informatie wordt gegeven over forensisch onderzoek; Carina heeft een geweldig gevoel voor humor. (op haar site, www.carinavanleeuwen.com, staat een overzicht met toekomstige masterclasses, voor de liefhebber)

Vanavond krijgen we de masterclass Met de Unit Plaats Delict naar de Plaats Delict (PD), en leren dat de plaats delict zich niet beperkt tot de plek waar een lichaam is gevonden, dat de unit op de plaats delict bezig is met het veiligstellen, vastleggen, onderzoeken en interpreteren van sporen, en dat er veel verschillende soorten sporen zijn: Delict-gerelateerde sporen, directe en indirecte sporen, sporen die bewijs tegen een verdachte vormen of deze juist uitsluiten, en sporen met reconstructiewaarde.

Tussen de informatie door vertelt Carina over haar persoonlijke ervaringen, altijd met een vette knipoog. Ooit kwam ze bijvoorbeeld sporenonderzoek doen bij een huis waar was ingebroken. Om een beetje sympathie te tonen zei ze: “Nou nou, ze hebben wel huisgehouden.” Waarop de bewoonster antwoordde: “Ze zijn alleen boven geweest, hoor.” Gênant!

Waarom niet iedereen mag meekijken op de plaats delict is eigenlijk vrij logisch; het heeft te maken met de privacy van het slachtoffer, contaminatie en het zorgen dat daderkennis niet in de handen van omstanders valt (dat kan tot een valse bekentenis leiden).

En dan nog de vergelijking ‘CSI versus Realiteit’. Wat is nou het verschil?
De tv ruik je niet – en de acteurs lijken ook niks te ruiken, hoe erg de staat van ontbinding ook is!

Een ‘9 tot 5 mentaliteit’ kun je in dit vak wel vergeten – vandaar dat zij altijd een bammetje met pindakaas in de koelkast heeft liggen, dat ze mee kan grissen als ze plotseling wordt opgeroepen. En met zo’n beschermend wit pak naar de wc gaan, dat is ook best lastig. Zo maakte ze een keer in België mee dat de hele ME al door dezelfde Dixie was geweest tegen de tijd dat zij eindelijk haar apenpak uit had. Pfoe. Een Dixie op de laatste dag Lowlands zal er niks bij zijn, denk ik.

De masterclass is klaar en nu mogen we vragen stellen. Zo leren we dat de reacties van Carina’s collega’s op haar schrijfaspiraties erg positief zijn; dat ze voor haar werk heel veel gehad heeft aan haar ervaring als OK-assistent; dat humor (naast de liefde) heel belangrijk voor haar is en je het zonder niet volhoudt in dit vak, maar dat je dingen ook zeker niet weglacht; dat dit vak je een diep respect voor het leven bijbrengt en je leert te relativeren; dat ze les geeft aan de Universiteit Amsterdam en dat forensisch onderzoek mede dankzij de televisie zo populair is geworden. Ze ziet onder de studenten vooral veel vrouwen.

Bij het signeren blijkt dat Carina een uitstekend geheugen heeft; eerder herkende ze Juul van haar masterclass bij Scheltema vorig jaar, ook Alex herkent ze nu van gezicht: “En je naam begon met een A, toch?” Wauw. Ik herken mijn collega’s niet eens in de tram. Alex vraagt haar nog snel even of ze al smetvrees heeft ontwikkeld. Dat is niet het geval, maar als ze een collega zonder handschoenen ziet werken, denkt ze wel: ‘Jouw gebakje sla ik volgende keer even over.’

Heel sportief laat Carina de hele groep nog even met haar poseren voor een foto.

Wat een vrolijk, energiek mens is het toch! Wanneer we allemaal hebben geproost op Nachtvlinder en ons gesigneerde exemplaar hebben bemachtigd, begeven we ons langzaam richting uitgang, waar we Steven tegenkomen met twee boeken onder zijn arm (o.a. Het ABC van Annie MG), want “als je bij een boekhandel bent, moet je een boek kopen, vind ik”.

Dat vind ik ook.

Yfke Brandhout

Wat sjouwde Lydia allemaal?

Oranje boven oranje boven en leve de Koningin.

O sorry, herstel : leve de Koning!
Sorry, ik moet er nog steeds aan wennen. Het was afgelopen een drukke week: Koningsdag en mijn schoonmoeder is afgelopen week geopereerd. En voor mezelf had ik ook twee afspraken staan in het ziekenhuis. Wat kan een mens het druk hebben. 

Ook stond er een boekenuitje in de agenda. Carina van Leeuwen gaf haar boekpresentatie in Den Haag bij Paagman . Haar derde boek Nachtvlinder is uitgekomen. Bijna het hele team was aanwezig.

Het leek mij verstandig om dit keer met de trein te gaan. Ink en Juul gingen ook met de trein en we hadden afgesproken om bij de Bruna op elkaar te wachten. Nou dat ging goed! Ik was niet in de verkeerde trein gestapt. Maar wat hoor je soms veel in de trein. Verhalen dat ik denk, dit gaat toch niemand wat aan. Ik zou me doodschamen. Juul wist de weg naar de tram, maar ik had beter naar Ink kunnen luisteren. Want Juul heeft ons de marathon laten lopen, tenminste zo voelde het voor mij. We hadden met Ann afgesproken om iets te gaan eten voordat de presentatie begon. Bij Paagman kwam de rest van het team: Miriam, Alexander en Yfke. Een en al gezelligheid dat snappen jullie natuurlijk wel. Maar echt, de boekpresentatie van Nachtvlinder was in een woord geweldig. Carina van Leeuwen ...wat is het heerlijk om naar haar te luisteren. Kortom een leerzame boekpresentatie.

En ondanks de drukte heb ik toch nog wat kunnen lezen. Ik heb Boven water gelezen van Linda Jansen. Een goed boek voor tussendoor of op vakantie. Binnenkort mijn recensie. Mijn volgende boek Maestra van L.S Hilton, op de cover staat "De meest zinderende thriller die je dit jaar zult gaan lezen", nou dat belooft wat. Er zijn al best veel negatieve reacties op dit boek. Ik ben nu op de helft en ik moet zeggen vanaf ongeveer pagina 100 heb ikzelf zoiets van waar gaat dit heen ik ben nieuwsgierig hoe dit verhaal verder gaat.
Komende dagen voorspellen ze mooi weer dus dat wordt lekker lezen in de tuin. Laat de zomer maar komen!

Ik wens alle moeders een fijne moederdag. 

Groetjes uit het zonnige Woerden!

Tjuus en tot de volgende week.
Lydia 

Opening Spannende boekenweken

Dit jaar vindt de openingsavond van de spannende weken plaats op donderdag 2 juni. De avond zal opnieuw plaatsvinden in het voormalig mortuarium Lab 111 in Amsterdam. Het CPNB ziet het als een feest voor uitgevers en schrijvers van spannende boeken, voor recensenten. Op deze avond worden de winnaars van de Gouden Strop, de prijs voor het beste Nederlandstalige spannende boek, en de Schaduwprijs, de bekroning van het beste Nederlandstalige thrillerdebuut bekend gemaakt.
Begin mei wordt de shortlist voor de Gouden Strop bekend gemaakt.
Voor de gewone thrillerlezer zal Paagman samen met Hebban op 3 juni een spannende avond organiseren in Den Haag. Vorig jaar startten deze twee met dit initiatief. Helaas was de animo toen niet al te groot en waren er vele lege plaatsen tijdens de interviews. Ik stel voor boeken daar uit te reiken voor de leesclubs.

Ink ontmoet haar idool

Zaterdagochtend 19 maart...ietwat nerveus pak ik de cameratas in. Meestal te veel gesleep om hem mee te nemen naar boekendingen, maar ik wil vandaag wat mooie pica's schieten.
De vrouw die ik ga zien, heeft mij geraakt met haar boeken en interviews die ik las.
Maar daarnaast vind ik haar verdomd aantrekkelijk. Dat lachje en dat accent... damn..
Iedereen die mij enigszins kent weet dat ik overal wel klets en het mij niet uitmaakt wie het is. Had ik vroeger al: of het nu de directeur van de Raad Voor De Kinderbescherming was of de werkster, met iedereen dronk ik een bakkie en kletste over welk onderwerp dan ook.
Maar nu...deze dag? Ik stel mij er maar op in dat ik geen woord ga zeggen tegen de vrouw die ik die middag ga zien.
Wat vriendinnen porden dat ze 's avonds wel een nieuwe profielfoto verwachtten... Ja daaaaag. Ga ik echt niet vragen.

Lekker op tijd arriveren Juul en ik bij Paagman. He een van de eersten? Front row maar dan. Front row kon niet meer front zijn. Een stap verder en ik stond naast de lessenaar.
Yfke kwam tussen ons in ter bescherming dat Juul straks tegen me aan kletst terwijl Griet voorleest. Soms moet je veiligheid inbouwen.
En daar staat ze links opeens en wordt ze aangekondigd.
Ze besluit al snel lekker los op het podium te staan en niks achter de lessenaar. Ja hoor, kom maar nog dichterbij. Oh men...
Spontaan vrolijk, enthousiast en grappig vertelt ze over het ontstaan op latere leeftijd van het schrijven van boeken. Ze durfde gewoon niet eerder. Onzeker. Vertelt over haar jeugd heel open. Met een verhaal waar ik wel van schrik. En wat een wonder dat deze vrouw zich ontwikkelt heeft tot de persoon die ze nu is. 
Ze staat daar als schrijfster een hele zaal in te pakken met haar inspirerende woorden. Schaam u niet, doe wat u graag wilt: de uitkomst zal niet altijd precies zijn wat je verwacht. Stop met schamen. Stop met de dingen niet durven aangaan. Ze vertelt haar tapijtverhaal: mensen gaan het vaak niet aan. Stoppen alles onder het tapijt en stampen er het liefst op. Ga het juist aan en pas daarna kan je vrij leven.
Op haar 38e stuurde ze naar twee uitgevers haar manuscript. De eerste mailde 's avonds al dat ze na 100 pagina's gelezen te hebben het graag wilden uitbrengen. Nummer twee mailde de volgende dag: snapten dat waarschijnlijk meerdere uitgeverijen enthousiast zouden reageren maar dat ze er voor wilde vechten.
Zo vochten ipv twee mannen twee uitgeverijen om haar.

Ze vertelt een leuke anekdote over het gebruik van biografische elementen. Bij positieve stukken herkent iedereen zich daarin. Haar exen dachten allen dat zij de Oscar uit het boek waren. Toen ze voor een verhaal voor een literair tijdschrift, wat toch amper gelezen wordt, een verhaal schreef met een ex met al zijn slechte dingen en iedereen om haar riep dat is die en die, kwam de ex naar haar toe dat hij de persoon in het verhaal een enorme kwal vond! Hij had zich zelf niet herkend dus!
Ze leest een groot deel van het eerste verhaal uit Gij nu voor. Niks saai voorlezen maar smakelijk. Met enthousiasme maakt ze de zaal aan het lachen.
Helaas veel te snel voorbij begint het signeren. Ik kwebbel inmiddels weer stoer een slag in de rondte en Yfke is zo slim vast in de rij te gaan staan. Langzaam naderen we het signeertafeltje. Oef...ik spreek mezelf van binnen toe dat ik toch niet zo'n ei ben dat ik alleen mijn boekje ga neerleggen... Altijd stoer doen en dan nu dodelijk verlegen zijn? Kom op grote kneus!

Ik durf niet, ik durf niet, ik durf niet...

Slik

Hoiiiiiii

Ah jij zat vooraan...

En ja hoor da Inkel praat...wat een lief vriendelijk mens is het!
Wat niet hielp om de hele zaterdagavond niet aan haar te denken. Zoals een vrouw achter ons zei: ik wou dat ik haar in een doosje kon doen en mee naar huis kon nemen.

Femke Halsema bij Paagman

Het is maandag 14 maart. Sinds ik er compleet bij toeval achter kwam dat Femke Halsema vanavond bij mij in de buurt een lezing zou geven ter ere van haar nieuwe boek (Pluche – politieke memoires) heb ik naar vandaag uitgekeken. Femke (ik heb na lang wikken en wegen besloten dat ik Femke mag zeggen) is sinds het begin van mijn politieke bewustwording al een heldin. Ik vind haar een sterke en inspirerende vrouw (dat is de korte samenvatting) en wil haar graag eens van dichtbij meemaken – zeker als daar ook nog een boek en een potentiële handtekening bij komen kijken.

MAAR. Op de dag zelf heb ik, laat ik het zo zeggen, mijn dag niet. Zodanig dat ik twijfel of het hele feest überhaupt wel doorgaat. De buikgriep of voedselvergiftiging die ik vrijdag opgelopen heb (wat het nou is weet ik nog steeds niet, behalve stomvervelend dan) is nog steeds niet helemaal over en als ik er dan toch in slaag om van mijn werk naar het centrum van Den Haag te komen, blijkt dat ik niet alleen nog ziek ben, maar ook nog eens verdwaald. Het is dat ik (lichtelijk in paniek) naar mijn steun, toeverlaat en navigatiehulp-op-afstand kan bellen (we noemen hem Alex), anders had ik de hele lezing waarschijnlijk gemist. Dat er een taxistandplaats is tegenover het Binnenhof helpt trouwens ook, want de tram die ik volgens Alex moet hebben, rijdt net voor mijn neus weg.

Ik word gelukkig door mijn (ogenblikkelijk) favoriete taxichauffeur ter wereld tot aan de deur van boekhandel Paagman gebracht en snel me lichtelijk hyperventilerend naar binnen. Het meisje achter de kassa wijst me richting de muziekafdeling. “Veel mensen, podium, voormalig politica, je kunt het niet missen.”

En inderdaad. Op een estrade, bij een spreekgestoelte, staat Femke herself. Er is genoeg volk op af gekomen, dat niet alleen de netjes opgestelde rijen stoelen vult maar ook aan de aantal tafeltjes van het restaurantgedeelte is aangeschoven en langs de kanten staat te luisteren. Ik probeer gepast schuldig te kijken terwijl ik me zo soepel mogelijk naar een vrij plekje beweeg naast een stapeltje David Bowie cd's, waar ik Femke goed kan zien en horen. Terwijl ik rondkijk, zie ik dat ik misschien een van de jongere gasten ben, maar zeker niet een van de allerjongsten (en ook niet een van de weinigen). Niks vergrijzing. Hooguit wat CKV'ers.

Ik ben midden in een vraag uit het publiek binnengekomen – blijkbaar is de lezing niet zozeer een lezing als een vraag-en-antwoordspel (of ik heb meer gemist van het begin dan ik denk). Een medewerkster van de boekhandel loopt rond met de microfoon voor wie een vraag wil stellen. Leuk idee, misschien krijgt Femke zo een beetje een nostalgisch Tweede Kamer-gevoel?

Er komen verschillende onderwerpen voorbij; de oorlog in Irak, bijvoorbeeld, maar ook haar wetsvoorstel om het toetsingsbeleid uit de Grondwet te halen, vrouwen in de politiek (toen en nu), de relatie met de parlementaire pers, en ook haar debatten met Geert Wilders. Veel zal terugkomen in haar boek en zal ik dus niet woord voor woord citeren, wel kan ik zeggen dat Femke de indruk geeft dat ze als een vis in het water is zo op het podium. Ja, logisch natuurlijk, als je jarenlang in de politiek gezeten hebt. Je bent wel wat gewend. Maar ook op een avond waar je waarschijnlijk meer fans dan critici zult ontmoeten, beantwoordt Femke de vragen die gesteld worden gewoon eerlijk, helder en met de nodige zelfkritiek. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik gewacht heb met het kopen van Pluche tot vanavond en het boek dus nog niet heb gelezen, maar als ze schrijft zoals ze spreekt, heb ik meteen zin om te beginnen. Zeker als er ook een plek voor humor is. Bij een vraag over een boek uit de jaren 70, Pak Mee, voegt de vrager toe 'u was toen nog heel jong, meen ik'. Femke antwoordt: “U beledigt mij, u had moeten zeggen 'toen was u nog niet geboren'.”

Het daadwerkelijke schrijven was tot op ongeveer driekwart van het boek wel een strijd, overigens. Haar editor heeft echt geleden, volgens Femke. Pas toen ze het boek (op driekwart) ging teruglezen, besefte ze dat het toch eigenlijk best een goed verhaal was. Dat stemde haar een stuk vrolijker tijdens het schrijven.

Ik word er zelf een beetje nostalgisch van als ik Femke hoor praten, maar dat heeft ze zelf misschien ook. Na een vraag te hebben beantwoordt over het toetsingsbeleid, lacht ze: “Jeetje, ik krijg weer helemaal de smaak te pakken. Mooi werk was dat.”

“Toch weer de politiek in?” roept iemand uit de zaal. Om haar onmiddellijke uitroep van ‘Neu!’ wordt hartelijk gelachen. “Das war einmahl.” Zegt ze. Nee, ze is om duidelijke beweegredenen uit de politiek gestapt en wil blijven doorgaan, niet stagneren.

Het kan aan mijn eigen late aankomst liggen, maar het vragenuurtje is veel te snel voorbij voor mijn gevoel. Voor ik het weet wordt de laatste vraag aangekondigd en even later staat iedereen op om een rij te vormen voor het signeren. Dan krijgt Femke nog eens te kans om te laten zien wat ze kan, dit keer wanneer iemand zich met microfoon en cameraman tussen haar en de zich vormende rij in wringt.

“Kijk, zelfs Castricum leest mijn boek!” roept ze onmiddellijk. De naam zei me niks, maar ik herkende de man uiteindelijk wel – die het boek overigens niet gelezen had, wat hij riep alsof het iets was om trots op te zijn. “Maar je gaat het wel kopen, toch?”
“Jááá.” antwoordde hij, terwijl de 'journalist' bij goed geluk een boek van een nabije stapel griste (het bleek Pluche te zijn). De rest van het 'interview' was voor mij niet te verstaan, maar Femke wist er redelijk snel en met elegantie een eind aan te breien.

Later (nadat ik iets heb gestameld, een boek in Femke's richting stekend voor een handtekening) sta ik achter dezelfde Castricum bij de kassa. Met de camera er weer bovenop, natuurlijk, om maar te bewijzen dat hij het boek daadwerkelijk gekocht heeft. De medewerkster achter de kassa zat daar ook niet bepaald op te wachten, maar ja, daar gaat het natuurlijk niet om.

Misschien leer ik ooit ook nog wel om met zulke diplomatie te reageren als ik met mensen zoals Castricum geconfronteerd word. Geen idee of Pluche hier een handleiding voor zal vormen, maar ik denk dat ik wel zeker ga genieten van het lezen.

Yfke

De lees- en doe week van Mir

En weer een week voorbij. Het gaat zo snel soms! Nou ja soms, best wel vaak eigenlijk.

Afgelopen week was relatief rustig. De griep had zijn koffers gepakt en vertrok naar mijn schoonmoeder. Maandagavond weer rustig een stukje hardgelopen. Klein stukje, want hey, een griepje moet je niet onderschatten en dan moet je weer voorzichtig beginnen (kuch). Zondag staat de Circuitrun in Zandvoort op de kalender en dan zou het fijn zijn als ik in één keer de finish haalde. Een erg leuk event vind ik het altijd. Met vier dames gaan we rennen deze keer en Annie is er natuurlijk ook. Waar zou ik zijn zonder Annie :-)

Op woensdag had ik afgesproken met Ann. Het werd hoog tijd om weer eens bij te kletsen (al is dat bij ons een onbegonnen missie, omdat we nooit uitgepraat raken, maar je moet ergens beginnen). De muppet ging mee, want die hoefde in verband met een studiedag niet naar school. 'Kunnen we meteen voor nieuwe schoenen kijken mam'. Tuurlijk. Waarom ook niet.

Er stond niet alleen 'bijkletsen onder het genot van een lunch bij Dudok' op het programma. Er was nog iets anders. James Dashner (schrijver van o.a. De Labyrintrenner) kwam signeren bij Paagman. Ann en ik hadden ons daar allebei voor aangemeld. De man schrijft erg fijne boeken en wij wilden er wel eentje laten signeren. Voordat Lot en ik naar Dudok gingen, liepen we eerst bij Paagman naar binnen zodat ik Cyberbrein kon kopen. Dan had ik die vast in mijn tas.

Na een lekkere (ik mis toch die zelfgemaakte eiersalade) en vooral gezellige lunch gingen we weer naar Paagman. Nu had ik die ochtend op Facebook ergens al gelezen dat er 200 aanmeldingen waren voor de signeersessie....toen we Paagman binnenliepen bleek dat inderdaad ook zo te zijn. Meneer Dashner is mateloos populair! Het signeren zou boven gebeuren, maar 'boven' bij Paagman is klein, heel klein. Zeker als er 200 meiden in de rij staan/zitten/hangen. De roltrap naar boven was stilgezet, zodat je daar ook gewoon kon aansluiten. Het was serieus niet grappig. Voor Pearl Jam liggen we graag in de rij, geen enkel probleem. Maar dit? Nope. De lichte paniek in Lotte's ogen verdween meteen toen we zeiden dat we niet in de rij gingen staan. Jammer, maar helaas.

Een tijdje terug kwam de vraag van een collega of ik weer wilde corrigeren bij het groot Alphens Dictee. Tuurlijk. Erg leuk om te doen vorig jaar, dus ik ging vast op zoek naar mijn rode pen. Het dictee van dit jaar werd geschreven door kinderboekenschrijver Gerard van Gemert. Hij had het leuk bedacht allemaal. En je leert nog eens iets. Earlgreythee bijvoorbeeld, in plaats van Earl Grey thee. En jackrusselterriër is ook een leuke. Het Alphens dictee werd gewonnen door een Vlaming met maar 3 fouten. Gemiddeld werden er 22 fouten gemaakt. Zelf had ik er 19, niet slecht vond ik zelf!

Momenteel ben ik bezig met een vertaalklus voor het blog. De Zuid-Afrikaanse schrijfster Chanette Paul heeft een aantal vragen voor ons beantwoord. Al een tijdje geleden. Maar ze is nogal lang van stof, zes A4'tjes om precies te zijn (leuk!!) en die hele lap Engelse tekst gooien we liever in het Nederlands op het blog. Maar dat kost wat tijd. Ik ben er bijna, nog twee pagina's te gaan :-)

Dan wordt het ook eens tijd dat ik de recensie van Magnus Chase ga maken. Dat boek las ik afgelopen maandag uit. Ik heb toen een ander boek opgepakt dan eigenlijk mijn bedoeling was: De crypte van Amanda Stevens. Nog 50 bladzijden te gaan en dan is die ook uit. Het gaat over Amelia Gray, een vrouw die kerkhoven restaureert. Als er een vermoorde vrouw wordt gevonden op het kerkhof waar zij aan het werk is, wordt haar hulp ingeroepen door rechercheur John Devlin. Samen gaan zij op zoek naar de moordenaar...

Hoog tijd voor mij om hier even in actie te komen (lees: douchen en aankleden), want ik ga de opticiën weer een bezoekje brengen. De nieuwe lenzen zijn niet helemaal je van het....balen!

Fijne week!

Miriam