Jij bent de mooiste, de liefste
Welke zijn je opties als je
echtgenoot iedereen een rad voor de ogen draait en niemand je noodkreten wil
aanhoren?
Een jonge vrouw kijkt liggend op
Toms graf naar de hemel. Ze kan geen
hakken meer dragen. Dat heeft ‘hij’ haar
aangedaan. Klinkt als een onheilspellend begin.
Onmiddellijk daarna neemt ‘Schaduwleven’
een op het eerste gezicht idyllische start.
Daniël en Elena worden een liefdeskoppel. Doch, zelfs in deze prille fase
van de relatie is er reeds reden tot ongerustheid. Wat op verliefdheid lijkt, is in feite al
alarmfase oranje. Daniël neemt Elena ‘stormenderhand’: Elena wordt letterlijk
en figuurlijk ingenomen en overrompeld. Blijkt
later dat hun relatie constant in hetzelfde bedje ziek is.
Qua opbouw zit ‘Schaduwleven’
ijzersterk in elkaar. Kim Moelands schrijft met ‘Schaduwleven’ een verhaal dat er
voor de volle 100% staat. Een neerwaartse spiraal haalt wat op een mooi
sprookje lijkt in een onomkeerbare beweging onderuit. Het decor waartegen het
verhaal speelt, volgt dezelfde beklemmende evolutie. De intensiteit gaat crescendo. De spanningsboog zakt nergens in. Het zal
geheid verkeerd aflopen, maar hoe precies blijft heel lang de vraag. En al heb je een vermoeden, de finale twist
heeft een overdonderend effect.
‘Schaduwleven’ focust op Elena, ook
wel Amber of Luna genaamd, afhankelijk van het moment in haar leven. De auteur
besteedt de grootste zorg aan de uitwerking van de ‘drie personages’. Luna, Amber en Elena zijn echt. Alle drie gunnen ze de lezer een intieme
inkijk in hun leven voor, tijdens en na de ‘liefdesrelatie’ met Daniêl, telkens
vanuit het ik-perspectief. De
gebeurtenissen komen zo akelig dichtbij. De drie persoonlijkheden missen hun
uitwerking op de lezer niet.
‘Schaduwleven’ is een verhaal vol echte
emoties die keihard binnenkomen. Onbegrip,
onmacht, machteloosheid, verlatenheid en eenzaamheid strijden om voorrang. De boosaardigheid, de kilheid, de haat, ja de
waanzin druipen van de bladzijden. De
toxiciteit binnen de relatie stijgt tot alarmerende hoogte. Het ziekelijke genot dat manipulatie geeft
neemt weerzinwekkende proporties aan. En
dan is daar ook de ongenadige houding van de bureaucratie, de muur van onbegrip
van hen die het meeste steun zouden moeten bieden maar die blindelings in de
val trappen van de meest charmante narcist.
Het is de wereld op zijn kop. Het
is de verdienste van de auteur dat ze echter nergens in overdrijving gaat.
In ‘Schaduwleven’ brengt ze een persoonlijkheidsstoornis
zoals ‘narcisme’ in beeld en haalt ze partnergeweld
uit de taboesfeer. Ze laat zien wat een
aandoening als narcisme doet met een partner, met het gezin, met de familie en
vrienden. Ze toont hoe een slachtoffer
van huiselijk geweld, in dit geval een moeder, er alles aan doet om de kinderen
die verscheurd worden in hun loyauteit naar beide ouders toe er buiten te
houden. Het is geen toeval dat de
kinderen zo weinig in beeld komen! Uit
liefde. Ten koste van haarzelf.
De chantage, het bedrog, de leugens,
de dreigementen, de manipulatie gaan niet in je koude kleren zitten. Misselijkmakend is het. De fragmenten die je
ijskoud maken of witheet van woede zijn niet te tellen op de vingers van één
hand.
Kim Moelands is absoluut niet uit op
sensatie. Ze is het haar getuigen en
alle slachtoffers van huiselijk geweld verplicht om dicht bij de realiteit te
blijven. ‘Schaduwleven’ lezen is als instappen in een trein die met een
rotvaart afstevent op een onverzettelijke bergwand.
Dit verhaal komt keihard
binnen. Ik las het met dichtgeknepen
keel en een bezwaard gemoed. Het enige
dat Elena nog overhoudt is zichzelf, haar gevoelens en haar onvoorwaardelijke
liefde voor haar kinderen en overleden broer Tom. En die vertrouwt ze ons, de lezer, toe. Het
boek laat een diepe indruk op mij na.
Het zal nog even duren vooraleer ik het los kan laten.
Anita
