"VERRASSING" door Karin Kallenberg en Dimitri Van Hove

Een carnavalsverhaal geïnspireerd op het thema van ons debuut B.B. Verkrijgbaar bij bol.com, bruna.nl, zilverbron.com of onze facebook pagina.



Het valt vandaag weer niet mee met je acne. Je brengt een vinger naar het rode maanlandschap maar raakt het niet aan, want je weet dat duwen, krabben of snoeien in die handel het alleen maar erger maakt en littekens achterlaat. Dan schakelen ze op school gewoon van “puistenkop” naar “kraterkop”.
Je bestudeert je beginnende snorretje. Al enige tijd wil je je voor de eerste maal scheren, maar omdat je bovenlip zo bevolkt is met pukkels zou dat een pijnlijke aangelegenheid kunnen worden, met alle bloederige en ontstoken gevolgen van dien. Zie je jezelf al zitten in de klas, met een weggerotte bovenlip? Je bovenste rij tanden ontbloot in een permanente idiote grijns. Hoor je het gegniffel?
Nee, beter daar nog even mee wachten. Je legt pa’s scheermesje terug en ook het scheerschuim gaat weer het badkamerkastje in. Als het deurtje dicht is, zie je opnieuw dat geteisterde voorhoofd, die wangen en kin, en je steekt een middelvinger op tegen je spiegelbeeld.

In de keuken laat de fluitketel van zich horen en je moeder neemt hem van het gas. Ze is nog in nachtjapon. Als ze je opmerkt, zegt ze goedemorgen.
‘Ga je vandaag verkleed naar school?’ Je haalt je schouders op. ‘Lieverd?’ Er klinkt een lachje door in haar stem. ‘Kijk zo eens in je kamer. Ik heb een verrassing voor je.’

Je overleden hamster verleden week was de druppel. Nu heb je helemaal niemand om tegen te praten – voortaan staat er niks meer tussen jou en de pestkoppen.
‘Je eet haast niets meer,’ zegt je moeder. ‘Waarom niet? Wat is er aan de hand?’
De laatste tijd krijg je geen hap meer door je keel. Je kan alleen nog drinken. Je vult voor de tweede keer een glas fruitsap.
‘Dat is waarom je tegenwoordig zulke slechte cijfers hebt, Tim. Als je niet eet, heb je de energie niet om je te concentreren op je schoolwerk.’
Sinds pa dood is kan je niet meer eten. Je neemt een slokje en schuift het nog volle glas voor je uit. Je staat op en verlaat de keuken.
Pa dood. Rocky dood. In de gang pak je je rugzak. Je hangt hem over een schouder en gaat naar pa’s hobbykamer. Weet je nog hoe het hier vroeger altijd naar verf rook terwijl er nooit een schilderij of zelfs maar een geverfde muur te zien was?
Daar heb je nu geen tijd voor – je zoekt later maar eens uit of pa in het geheim schilderijen maakte. Je pakt de sleutel uit het doosje met steenboortjes. Waarom ze dachten dat je hem daar nooit zou vinden heb je nooit begrepen. Je maakt de onderste la van zijn oude bureau open, pakt de mahoniehouten doos waarin pa de revolver van opa bewaarde en opent hem. In de gestoffeerde mal zijn naast de revolver zes kogels ingebed. Je haalt het wapen uit de doos en weegt hem even in je hand. Het lijkt of er een pak suiker op je palm ligt. Best zwaar, zo’n ding.

Het koude staal laat een rilling langs je rug lopen. De kou trekt door je lijf als je de kolf omsluit en de haan spant. Het kippenvel staat op je armen en benen en je klemt je kaken op elkaar om niet te klappertanden. Je knijpt je ogen half dicht, ondersteunt je arm met je andere hand en richt op de gereedschapskist. Je hand trilt als een riet. Dat moet zo meteen beter. 'Pow,’ zeg je zachtjes. Je neemt de stoelpoot in het vizier. ‘Pow… pow.’ Dan de werkbank. Na een paar keer oefenen ben je al standvastiger. Geheel in je rol blaas je de rook van de loop en je stopt de revolver in je rugzak. De kogels doe je in het zijvakje.
Als je de deur van de hobbykamer achter je dichttrekt, hoor je je moeder naar boven roepen. ‘Tim! Je moet nu wel opschieten. Dat het carnaval is, betekent niet dat je te laat mag komen.’
Je bromt een antwoord en loopt naar je kamer. Met de klink in je handen blijf je staan. Op het bed ligt je pak voor vandaag klaar. Je krijgt een brok in je keel. Die goeie ouwe mama. Voor één keer heeft ze met haar keuze in de roos geschoten. Snel schiet je in je pak en controleert het resultaat voor de spiegel. Het is perfect. Het enige wat je misschien kan verraden, zijn de vurige bulten op je voorhoofd. Maar wat de hel. Je hebt toch niets meer te verliezen.
Bovenaan de trap sta je stil. Moet je van ma afscheid nemen? Moeizaam slik je een paar keer. Je keel is vandaag dikker dan ooit. Je slingert de rugzak op je rug en snelt de trap af. ‘Dag mam,’ roep je voordat de voordeur dichtslaat.
Het valt nog niet mee om op je fiets te komen met die beenkappen. Je drukt de hoed op je hoofd wat steviger aan. Als je opkijkt, zie je je moeder voor het raam staan. Ze glimlacht en tikt op het glas. Ze zegt iets. Je vertaalt haar lipbewegingen in: veel plezier vandaag. De brok in je keel laat je nu niets terugroepen. Je pakt je hoed en zwaait er even mee. Je moeder lacht vrolijk. Jij huilt. Twee tranen lopen uit je ogen en stranden in de grote rode zakdoek om je neus en mond.

Eén straat voor school word je voorbij gereden door een groepje fietsers. Je herkent hun fietsen. Malcolm is verkleed als een grote, beige beer. Zijn pluche achterkant plooit zich om het zadel dat volledig verdwenen is. Om zijn onderpoten heeft hij elastieken gedaan zodat ze niet tussen de kettingkast komen. De grote berenkop zit achterop tussen de snelbinders. Je moet er zenuwachtig om giechelen. Stef is gekleed als politie-agent. Handig. Kun je direct meteen ingerekend worden.
Bij school stap je af. Met de fiets aan je hand loop je naar het fietsenhok. Vanuit je ooghoeken zie je Isabelle en Marije staan die altijd de hele klas vragen voor hun partijtjes, behalve jou. Ze zijn identiek gekleed als elfjes, alleen heeft Marije een vest over haar witte jurkje aan. Het elastiek van de vleugels steekt fel af tegen de zwarte wol. Ze kauwen op een stukje kauwgom terwijl ze hun mobieltjes inspecteren of de volgende facebook like er al is. Bitches. Die ga je als eersten te grazen nemen. Naast hen staat Marco. Hij heeft een spijkerbroek en blauw T-shirt aan. Op zijn borst prijkt het logo van Superman maar de rode cape ontbreekt. Hij is de volgende die er aan gaat.
‘Hé!’ roept hij als je voorbij loopt. ‘Een kojboj!’ Je buigt je hoofd en loopt door. ‘Hé. Lukkie Luk. Waar is je klapperpistool?’ Je maant jezelf niet te gaan rennen en blijft stug doorlopen. Niet over je schouder kijken nu, als hij je rugzak afpakt, is alles verkeken. Er gebeurt niets achter je. Boven het rumoer op het schoolplein uit hoor je de hoge lach van Isabelle.

Je hart raast zo dat het pijn doet, toch weet je je fiets in één keer goed in het rek te krijgen. Naast je zetten leerlingen hun fietsen op slot. Je ziet een Batman en een verpleegster en het konijn uit Alice in Wonderland. Je peutert aan je versnelling om je hart tot bedaren te brengen en ademt diep in en uit. Als je handen nog maar een beetje trillen pak je je rugzak. Je zet hem op het zadel en ritst hem open. Je pakt de revolver en klemt hem tussen je benen. Je haalt de kogels uit het vakje. Je laadt het wapen. Als je je omdraait, valt de rugzak op de grond. Je laat hem liggen, je hebt hem toch nooit meer nodig. Je haalt nog één keer diep adem. Dan steek je de revolver tussen de band van je broek.

"Sluit mijn ogen" - Sophie McKenzie

`Sluit mijn ogen´ - Sophie McKenzie

Verschijnt 4 maart 2014

Uitgeverij A.W. Bruna

344 pagina’s

Paperback €19,95

Ebook €13,99

ISBN 978 94 005 0253 6

“Acht jaar geleden verloor Geniver Loxley haar dochter Beth tijdens de geboorte. Sinds die dag worstelt Gen met haar eigen leven. Terwijl haar echtgenoot Art hun leven probeert voort te zetten en aan zijn carrière werkt, kan zij Beth nog steeds niet loslaten. Totdat op een dag alles verandert… Een onbekende vrouw staat op hun stoep en beweert dat Beth nog in leven is. Dat is krankzinnig. Waarom zou iemand dat verzinnen? Maar het zaadje voor hoop is geplant bij Gen. Ondanks de waarschuwingen van haar echtgenoot en vrienden en hun bezorgdheid voor haar welzijn, gaat Gen op zoek. Ze kan haar ogen niet meer voor de waarheid sluiten. Totdat haar hoop in angst en paniek omslaat. Wie kan ze nog vertrouwen? Waarom ontmoedigt Art haar de dood van hun dochter te onderzoeken? Om haar, zoals hij zegt, voor nog meer pijn te behoeden? Of is er meer aan de hand?”

“Sluit mijn ogen” is een rake psychologische thriller en zal de liefhebbers van Sophie Hannah en S.J.Watson aanspreken. Terwijl het verhaal de lezer naar een dramatische climax brengt, blijf je je afvragen wie je moet geloven en wie er gek geworden is. –Bookseller

Sophie McKenzie heeft gewerkt als journalist en docent creatief schrijven. Tegenwoordig schrijft ze fulltime volwassen- en jeugdboeken. Bijna een miljoen exemplaren van haar young adult-boeken gingen al over de toonbank en haar werk heeft vele prijzen gewonnen. “Sluit mijn ogen” is haar eerste thriller voor volwassenen.

De koptekst op de cover is meteen veelbelovend; ‘Ze zeiden dat haar dochter dood was, maar dat bleek een leugen…” Nieuwsgierig naar het verhaal achter deze zin begin ik te lezen.

Geniver gaat zwaar gebukt onder het verdriet dat het verlies van haar dochtertje Beth met zich meebrengt. Ondanks dat het inmiddels 8 jaar geleden is heeft ze dit nog lang niet verwerkt. Samen met haar man, een zeer succesvol zakenman, heeft ze alles wat haar hartje begeert; een prachtig huis, meer dan genoeg geld en vrienden. En natuurlijk heeft ze Art, haar steun en toeverlaat. Zonder zijn liefde en begrip zou ze het niet hebben gered. Gen, schrijfster van beroep, heeft voorheen een aantal boeken uitgebracht maar met het overlijden van Beth is ook haar inspiratie gestorven. Ze krijgt geen letter op papier. Ze is haar gevoel van eigenwaarde totaal kwijt, voelt zich totaal verloren. Om toch maar iets om handen te hebben en haar aandacht even te kunnen verleggen geeft ze een paar uurtjes in de week les in creatief schrijven voor volwassenen. Intussen heeft het stel, op aandringen van Art, een afspraak gemaakt bij een vruchtbaarheidskliniek.

Gen is hier nog niet aan toe, ze weet het allemaal nog niet zo zeker. Omdat ze Art niet nog meer verdriet wil doen gaat ze met hem mee. Hij is vol vertrouwen, hij wil niets liever dan een kind, samen met de vrouw van zijn leven. Hij geeft aan dat ze het moeten blijven proberen, dat ze er tenslotte ook niet jonger op worden. Tijdens het gesprek met de arts geeft Gen echter aan nog wat meer bedenktijd nodig te hebben, Art is zwaar teleurgesteld maar stemt uiteindelijk wel toe.

De dag na de afspraak gaat de bel, er staat een vrouw voor de deur. “Bent u Geniver Loxley?” Ze heeft een zachte stem en een heel licht Midlands-accent. Ik kijk haar aan. “Hoe weet u hoe ik heet?” De vrouw aarzelt. “Ik…ik..” stottert ze. Ik wacht, mijn hart slaat opeens op hol. Heeft Art een ongeluk gehad? Of iemand anders die ik ken? De vrouw perst haar lippen op elkaar. Ze heeft grote ogen van angst en schaamte. “Wat is er?” vraag ik. “Het gaat…”de vrouw haalt diep adem. “Het gaat over uw baby.” Ik kijk haar aan.  “Wat bedoelt u?” Ze aarzelt. “Ze leeft.” De donkere ogen van de vrouw kijken dwars door me heen. “Uw baby, Beth, leeft.”

Gen gelooft haar eigen oren niet, is overdonderd, sprakeloos maar ook wantrouwend. Wat komt deze vrouw doen, hoe weet zij dit en waarom komt ze dit vertellen? Kan het waar zijn wat zij vertelt? Zou het kunnen? Geniver besluit haar het voordeel van de twijfel te geven, en vanaf nu zal het leven van Geniver nooit meer hetzelfde zijn. Ze wil niets liever dan deze absurde boodschap geloven, het verlangen naar het kindje wat zij nooit heeft mogen vasthouden of zien is in alle heftigheid terug. Geniver besluit haar ogen niet te sluiten voor wat haar nu is verteld en gaat op onderzoek uit. Maar meteen al stuit ze op zaken die niet kloppen, verhalen die niet overeenkomen, geheimen waarvan zij niets weet. Dát Art geheimen voor haar heeft! De mensen om haar heen blijken niet te zijn zoals zij dacht. Nooit, maar dan ook echt nooit had ze kunnen vermoeden wat er schuil gaat achter ‘het overlijden’ van haar innig geliefde dochtertje. Een spannende zoektocht met hulp uit een onverwachte hoek en de totaal onverwachte gebeurtenissen brengen Geniver steeds dichter bij antwoorden, de antwoorden op vragen die ze duidelijk niet mag stellen. Maar ze zet door, zoals moeder zijn……en hoe!

Het verhaal ‘Sluit mijn ogen’ wordt vertelt vanuit de persoon Geniver, zij is de ‘ik-figuur’ in het verhaal. Vrijwel vanaf het begin bouwt de spanning gestaag op, al snel is duidelijk dat er veel meer aan de hand is. Maar ik had toch echt niet kunnen voorzien dat het verhaal zich op deze manier zou gaan ontwikkelen. Echt verrassend, keer op keer en dat zo het hele boek door. Dat leest heel fijn, je blijft geboeid en geprikkeld. Het nodigt de lezer uit om mee te denken, dat gaat dan nagenoeg vanzelf. Het boek gaat over het verdriet, vertrouwen, vriendschap, onzekerheid en verlangen. De totale controle over je leven kwijt raken en de vanzelfsprekende steun zoeken bij je echtgenoot, familie en vrienden. Maar wat als juist zij niet zijn zoals jij dacht? Wat als het leven wat jij leeft een schijnwereld blijkt? Het hebben van vertrouwen in anderen loopt als een rode draad door het verhaal. Telkens komt het belang daarvan terug. Want waar sta je als persoon als je niemand kúnt vertrouwen? Nergens toch?

Ik heb het boek in één ruk uitgelezen. De nadruk op het psychologische effect van dit alles, de perfect omschreven persoonlijkheden, de omstandigheden, de motivaties, alles klopt. Een auteur die zo kan schrijven dat je als lezer in het verhaal wordt getrokken, geweldig! De ontknoping is zeker bijzonder te noemen, zo lees je ze niet vaak, niet in deze context in ieder geval. Ik heb vanaf het begin tot het einde genoten van deze psychologische thriller.

Ik kijk uit naar de volgende thriller van Sophie McKenzie.  

4 sterren

Patrice

"Illusie"- Andrew Mayne

Uitgever: De crime compagnie
ISBN: 9461081079
Verschenen: februari 2014


Een tienermeisje kruipt negen maanden na haar dood, schijnbaar onaangetast door de tijd, uit haar graf. Een engel valt uit de lucht midden op Times Square in New York. Deze en andere bizarre onverklaarbare moorden zijn het werk van een seriemoordenaar die al snel bekent komt te staan als De Tovenaar.
Het zijn moorden die de FBI met stomheid slaan omdat deze moordenaar in geen enkel profiel lijkt te passen. Dan besluit de FBI om "out of the box" te denken en agente Jessica Blackwood wordt achter haar bureau vandaan gehaald en op de zaak gezet. Jessica is een telg uit een beroemde illusionisten familie. Voor ze bij de FBI ging werken heeft ze zelf ook met groot succes als illusionist gewerkt. Door haar achtergrond en ervaring is zij de perfecte persoon om het team dat de Tovenaar moet vinden te versterken. Jessica kijkt anders naar de moorden als haar collega's en zoekt naar de truc achter de illusies die de Tovenaar weet op te roepen.
Ondanks de inzet van Jessica laat hij de zaken steeds meer escaleren, hij is de FBI steeds een stap voor en laat niets aan het toeval over. Lukt het Jessica om de moordenaar te ontmaskeren voor ze zelf het doelwit van zijn kunsten wordt ?



Andrew Mayne is naast schrijver en filmmaker ook goochelaar en bedenker van goocheltrucs. Illusie is dus geschreven door iemand met verstand van zaken. Dit is in het verhaal dan ook goed te merken en maakt het geloofwaardiger. Het boek is een originele en mooie mix van thriller en magie, dat ik met plezier gelezen heb.

Illusie start met een proloog die je als lezer nieuwsgierig maakt en intrigeert zodat je snel verder wil lezen. Daarna wordt op een leuke manier de aantrekkelijke en slimme Jessica geïntroduceerd.

Het blijkt al snel dat Jessica niet blij is met deze opdracht omdat ze bang is om als "het goochelende stuk" gezien te worden en niet als een serieuze FBI agente. Toch is juist haar ervaring als illusionist van groot belang om de Tovenaar te ontmaskeren. Deze gevoelens worden goed in het verhaal verwerkt. Het verhaal is goed opgebouwd met spannende en onverwachte wendingen. Het zou zonde zijn om hier wat over te vertellen omdat het juist de kracht van dit boek is dat je je constant afvraagt hoe het allemaal in elkaar zit en hoe dit af gaat lopen. Het einde is apart en goed gevonden. Een klein minpuntje is wel dat het vrij abrupt eindigt en het lijkt alsof er nog een vervolg gaat komen.


Het verhaal wordt in de ik-vorm verteld door Jessica. Haar vertelstijl is uitgebreid en moet je liggen. Jessica kan tijdens het vertellen over de moordzaken behoorlijk afdwalen en uitwijden over haar familie. Toch blijkt het altijd iets toe te voegen aan het verhaal en geeft het interessante informatie over illusionisten. Dit haalt de vaart wat uit het verhaal, maar wat mij betreft is dat in dit boek geen gemis. Het is juist veel te leuk om te lezen over het kat en muisspel dat tussen de Tovenaar en de FBI gespeeld wordt. Je krijgt een kijkje achter de schermen van een illusionist gecombineerd met intelligent speurwerk. Hierbij wordt zowel door de FBI als door de Tovenaar op een geweldige manier gebruik gemaakt van de mogelijkheden die de moderne techniek biedt.

Ook is het boeiend om te lezen hoe Jessica observeert, puzzelt en mogelijkheden bespreekt. Ze denkt als een illusionist en legt regelmatig van alles uit aan haar collega's (en aan de lezer). Haar collega's zijn helemaal in verwarring gebracht omdat de Tovenaar zijn moorden in lagen van misleiding en illusies wikkelt. Met hulp van de media weet hij zelfs een deel van zijn “publiek" er van te overtuigen dat wonderen echt bestaan. Tijdens het lezen besef je hoe kwetsbaar mensen eigenlijk zijn voor bedrog en oplichting en wil je weten hoe de truc werkt.


Naast Jessica en de onbekende intrigerende tovenaar heeft de schrijver nog een aantal leuke en kleurrijke personages neergezet. Deze personages worden niet heel uitgebreid uitgewerkt maar gezien het leesplezier en het fascinerende thema is dit niet echt een punt.
In het boek duikt regelmatig de knappe mysterieuze en gevaarlijke Damian op in het leven van Jessica. Een figuur die niet geloofwaardig is als je er echt over na denkt, maar tijdens het lezen het boek wat mij betreft net iets extra's geeft.

Dit boek is een aanrader, zeker voor de liefhebbers van illusionisten en/of goochelaars ontmaskerd.


Connie 
4 sterren .

E-Books? Of toch maar gewoon papier?

Downloaden: een probleem dat steeds groter wordt. Alles wat digitaal is, is te kopiëren, of het nu een film, muziek of boek is. Men probeert al jaren iets te verzinnen op het vermenigvuldigden van auteursrechtelijk materiaal en iedereen ziet klaarblijkelijk nog steeds niet in dat dit een onmogelijke opgave is. Of het nu leesboeken, studiemateriaal of naslagwerken zijn, wie heeft ze niet onder een kopieerapparaat gelegd? Niets heeft dit proces kunnen stoppen, geen rechter of andere gerechtelijke instantie. En met de komst van het internet en de digitale techniek is het alleen maar in een stroomversnelling terechtgekomen en er niet beter op geworden. Mensen die boeken, films en muziek downloaden zullen het in de toekomst nog steeds blijven doen. Het maakt niet uit wat het kost, zelfs al zouden de prijzen zakken naar een euro per film, boek of CD. Dit soort mensen zullen niet veranderen en hun TABLET, PC of USB stick blijven vullen tot aan de nok.

"Alle mensen downloaden omdat de eBooks te duur zijn." en "Ik ga voor mijn eBooks betalen als de prijs omlaag gaat." Twee veel gehoorde kreten die je dagelijks hoort en kan vinden wanneer je de internetsites afstruint. Het zijn ook de meest goedkope smoezen die ze konden verzinnen. Ze moeten gewoon de waarheid zeggen en er voor uitkomen dat ze simpelweg niets willen betalen. Het moet gewoon gratis. Volgens een universitair onderzoek blijken downloaders een niet te genezen groep in alle leeftijdscatagorieën. Mensen met veel of weinig geld, ze doen het allemaal. Maar doen ze het nu om te lezen of gewoon om een verzameling aan te leggen? De meneer uit onderstaande reactie, lijkt mij niet bepaald een lezer:

"ik heb ongeveer 15.000 e-Books x jullie prijzen dan zou ik wel een heel erg goede baan moeten hebben om dat te bekostigen. Mijn usb stick heeft nu (volgens de boekwinkel) een waarde van € 262.500, voor dat bedrag kun je een huis kopen. Zolang die hoge prijzen blijven, zolang zal ik blijven proberen e-Books op een illegale wijze te verkrijgen."

Of is het de prijs van een e-Book? Wat zou er gaan gebeuren als men ze vijf euro maakt? Zou dat de verkoop gaan stimuleren en het downloaden stoppen? Nee, het zal gewoon blijven toenemen en ook op deze manier het illegaal toe-eigenen geen halt toebrengen. Ik kwam een reactie tegen van iemand die fantasyboeken schrijft, gewoon omdat hij het leuk vindt. Maar zijn e-Books deden niet veel. Zelfs niet toen hij de prijs verlaagde van tien naar vijf euro. Het enige wat zijn verkoopaantallen liet stijgen was de prijs nog drastischer te verlagen, namelijk naar nul euro. Opeens werden er meer dan honderd per dag gedownload. Opeens was zijn boek wel in trek. Dus trek die optie van vijf euro maar gelijk door de plee, want die werkt niet.

Dan is er ook nog de categorie mensen. die vindt dat boeken maar gratis moeten zijn. Het is immers informatie en daar hebben ze recht op, althans volgens hun visie. Ze betalen immers ook een thuis-kopieerheffing dus die auteurs moeten maar niet zeuren. Je zou zeggen dat schrijvers geen kwaad kunnen doen bij dit soort mensen, maar is dat ook zo:

"Lieve mensen wat zijn jullie toch verdwaald met jullie kleinburgerlijke zorgen om centjes. Schrijf als je dat leuk vindt, vraag er geld voor, prima; er zijn er vast die je willen betalen. Maar als het je dwars zit dat het niet genoeg oplevert, verzin dan iets anders positiefs, creatiefs, nuttigs om je monetaire behoefte te bevredigen. Ga niet zitten kniezen, zeuren, peuren! Geen boze Breinen op mensen af sturen, geen gedoe met geniepige DRM’s, valstrikken, nare waarschuwingen, bedreigingen: dat is de weg naar de leegte! Schrijf en vermenigvuldig het!"

Of deze dan:

"Tsja e-Books, wat een gezever van die Giphart. Ik heb ooit van hem de uitspraak gehoord: “Maakt niet uit, het enige dat een schrijver wil is gelezen worden” Ja ja, maar hij vergat er bij te vertellen "als ze maar betalen”… Ik ga meteen alle Giphart boeken van mijn e-Reader verwijderen."

Uitgevers zijn ook volgens hen de grootste zakkenvullers. Die verdienen het meeste en schepen de auteurs ook maar af met een schijntje. Maar is dat ook zo? Laten we het papieren boek eens als voorbeeld nemen. Het schijnt dat de mensen vergeten dat er ook zoiets bestaat als het CB waar de boeken liggen opgeslagen, dit kost geld. En laten we de boekhandel niet uitsluiten, die willen immers een zo hoog mogelijke korting hebben en daar gaat al bijna de helft naartoe. En de drukker, papier is niet gratis en de mensen die er werken moeten ook betaald worden. Promotie, reclame, ook dit kost geld. En dan is er nog de auteur, zonder deze factor zou het boek niet eens bestaan. Meestal 10% van de verkoopsprijs maar als je topper bent ligt dit percentage echt veel hoger. Zijn de uitgevers nu echt zakkenvullers? En hoe zit dit dan in elkaar met e-Books?. Inderdaad, hier liggen de winstmarges hoger. De drukker, het CB, en de boekhandel vallen af. De auteur krijgt nog steeds zijn percentage en de uitgever ineens veel meer. Maar moet daarom volgens menige lezer dan ook maar gelijk de verkoopsprijs zakken met meer dan 50%-60%? Is het immers niet de keuze van de lezer om het op zijn reader te zetten? Het hoeft niet, maar mag wel. Een verlaging van 30% is dan ook in mijn ogen niet raar en naar mijn inziens meer dan billijk. Zo kunnen ze ook een beetje het verlies van de gedownloade boeken goedmaken.

Maar zelfs de mensen die altijd beveiligde boeken kopen en tevreden zijn met de prijs, zijn er op hun manier ook klaar mee. Ze klagen steen en been over alle beveiligingen, omdat het steeds moeilijker voor ze wordt om ze op verschillende e-Readers te plaatsen. Maar dan komt er opeens het nieuws dat er een nieuwe beveiliging is, het digitale watermerk. Iedereen heeft nu de mogelijkheid om hun boek op elk apparaat te installeren en zelfs ook nog om het te vermenigvuldigen. De verwachting zou dan zijn dat iedereen eindelijk blij is. Maar het tegendeel is waar. Het is nog steeds niet goed, want men moet namelijk de goedkeuring geven om zijn gegevens te laten registreren bij Brein, onze mediawaakhond. Iedereen krijgt namelijk een unieke identificatiecode, wat moet voorkomen dat deze boeken worden geplaatst op downloadsites. De uploaders kunnen geïdentificeerd worden door middel van deze code. Op zich niets mis mee, laat de uploader maar gepakt worden. Maar nu komt er ook beklag vanuit deze hoek.

Natuurlijk hebben sommigen gelijk dat het een ramp is als je je gekochte boek maar op één bepaalde reader kan zetten. En natuurlijk hebben sommigen gelijk dat jouw boek met jouw unieke code op een uploadsite kan belanden als je hem deelt met iemand anders.  Maar deel hem dan niet en hou hem alleen op je eigen e-Reader. En natuurlijk is dit een angstaanjagend scenario. Wat als iemand een hekel aan je heeft en je leven wil verwoesten? Hij hoeft alleen maar een boek te uploaden dat jij gekocht hebt en de rapen zijn gaar. Jij krijgt alle rechthebbenden achter je aan en zullen je bankrekening aardig laten slinken en de schade op jou verhalen.

Tot hier neem ik het voor de uitgevers op. Want als ik lees dat de intentie bestaat dat er een soort Spotify moet komen voor boeken, waar iedereen beter van moet worden, dan krijg ik toch een ander soort kijk op deze zaak en en een raar onderbuikgevoel. Dan begin ik toch echt te twijfelen of het wel in het voordeel van de auteur werkt. De oplossing die het illegale downloaden moet tegengaan moet een soort Spotify voor boeken worden en we noemen het Bookify! Eureka, dat is het! Dan krijgt iedereen gewoon betaald en het probleem is opgelost. Maar is dit eigenlijk wel zo? Wat zijn nu eigenlijk de vergoedingen voor een auteur wanneer hij via Bookify te downloaden is? Tot op heden is er nog steeds niets over bekend. Is het zo'n hekel onderwerp dat dit maar zo lang mogelijk onder een sluier van mysterie moet blijven liggen?

Als het net zo gaat zoals met Spotify, wat we nu hebben voor muziek, dan vrees ik helaas het ergste. Want, wat is er aan de hand? Spotify streamt muziek en u betaalt een x bedrag per maand om te luisteren. Elke keer dat je een stream start, krijgt de platenmaatschappij en muzikant een bedrag, dus iedereen blij. Maar wanneer je de hele gang van zaken goed volgt op het internet, zul je lezen dat muzikanten hier eigenlijk helemaal niet blij mee zijn. Ze krijgen rond de 20 euro voor 10.000 streams. Iedereen kan op zijn vingers natellen dat dit per stream niet in verhouding staat met het bedrag wat men krijgt voor een download via iTunes. Maar de allerbelangrijkste factoren die de platenmaatschappijen niet vertellen, is het feit dat ze meedelen in de advertentieopbrengsten en aandelen krijgen in Spotify zelf. Dit gaat in het zakje van de maatschappij en de muzikant moet het maar doen met wat hij nu krijgt. Beter iets dan niets, want zo redeneert men daar in de muziekwereld. Als het op Pirate Bay belandt heb je niets.

Maar hoe wordt dit dan geregeld met de auteurs van boeken die binnenkort te downloaden zijn? Ik vrees voor een zelfde scenario als in de muziekwereld en krijg sterk het vermoeden, dat de uitgevers bezig zijn om een zelfde deal te sluiten buiten alle auteurs om. Ik ben bang dat dit uitdraait op een vergoeding die men momenteel ook krijgt als het boek wordt uitgeleend via een bibliotheek, dus drie keer niets. Dit zal ook een strop worden voor beginnende auteurs, want hoeveel keer zal hun boek gedownload worden? Wat zal het loonstrookje worden van deze mensen? Niet hetzelfde als van gerenomeerde auteurs, dan kan ik je wel vertellen. Dat zal aardig bijklussen worden voor een auteur en misschien kan het wel opgevangen worden met voorleesavonden in de Amsterdam Arena en de Kuip in Rotterdam. En de uitgevers? Die lachen zich op deze manier drie slagen in de rondte. Dit is voor hen de ultieme constructie.

Krijgen we met deze Bookify geen generatie die helemaal niets meer wil betalen? Ja, dat krijgen we als we inderdaad de prijzen gaan verlagen voor e-Books. Daarom ben ik een voorstander om de prijs van een e-Book te laten voor wat het is. Sterker nog, maak het maar net zo duur als zijn papieren variant. Zo hou je beide kanten van de weegschaal in evenwicht. U wilt immers een digitaal exemplaar, waarom voor minder? U wilt het graag op uw e-Reader hebben, waarom moet een uitgever / auteur hier de dupe van worden? Vindt u het te duur, download het dan niet en koop gewoon een papieren exemplaar. Dit geeft u ook gelijk de mogelijkheid om ermee te doen wat u wilt. Uitlenen, verkopen of steek gezellig de openhaard ermee aan. Geen angsten meer voor Brein en geniet weer van uw nachtrust zonder gillend wakker te worden van een nachtmerrie, dat uw digitale exemplaar op een uploadsite terecht komt. Stop met die idiote ideeën over een Bookify en stamp al die e-Books vol met digitale watermerken. Zover ik heb kunnen constateren zijn ze goed in de boeken verstopt en er praktisch niet uit te halen. Hang alle uploaders ondersteboven en kleed ze uit tot op het bot. Hebben ze geen geld? Leg beslag op alles wat ze bezitten, misschien leren ze het dan een keer. Verbied alle torrentsites en leg die ook megaboetes op, maar ga in hemelsnaam niet lopen goochelen met e-Books. Ik denk ook dat wanneer men aan deze prijs gaat morrelen het papieren boek een snelle dood zal sterven. Ik zie ook het doemscenario opduiken dat er nog meer boekhandels zullen verdwijnen, en dat de drukkerijen snel zullen volgen. Houd het boek in ere en laat het gewoon papier blijven.

Chris

En check deze link met een vragenlijst eens:
https://docs.google.com/forms/d/1Wv0qMKRTnPqkL-ciLfBPe04iKha7bfndWFM5lyoh3rQ/viewform

Ook benieuwd naar de uitkomst?
https://docs.google.com/forms/d/1Wv0qMKRTnPqkL-ciLfBPe04iKha7bfndWFM5lyoh3rQ/viewanalytics

En als laatste een link naar de mensen die dit hele circus veroorzaken het DutchReleaseTeam:

http://extratorrent.ic0nic.de/torrent/2810464/8800+nederlandse+EPUB+boeken+collectie+-+DutchReleaseTeam.html

Check vooral de lijst met boeken die erin staan. Misschien staat u er zelf wel bij.

http://pastebin.com/5mCGmaJ3

"Dekmantel" - Loes den Hollander

Dekmantel door Loes den Hollander
Paperback 335 pagina’s
November 2013
Karakter Uitgevers B.V



Als een grootscheeps DNA-onderzoek de dader aanwijst van de moord op Jellemieke Kaagman, veroorzaakt dat een grote schok bij de families van zowel het slachtoffer als de dader. De ouders van Jellemieke raken verstrikt in een onderlinge strijd die zich toespitst op hun uiteenlopende ideeën over wraak en het recht op vergelding. De vrouw van de dader voelt zichzelf steeds verder wegdrijven van alles wat haar relatie leek voor te stellen. Tijdens het proces dat volgt wordt iedereen opgeschrikt door een gebeurtenis die te maken zou kunnen hebben met vergelding. In beide families nestelt zich achterdocht, verdenking en angst. Wie is kwaad genoeg om de moord op Jellemieke te wreken? En op wie is de woede vooral gericht? Het antwoord lijkt voor de hand te liggen.




Winston Ranzijn zit vast voor de verkrachting en moord op Jellemieke Kaagman, Maggie Bodegraven schrijft brieven naar haar man in de gevangenis alleen worden deze brieven nooit verstuurd.
Marcel en Fay Kaagman volgen het proces in de hoop dat de moordenaar van hun jongste dochter voorgoed achter slot en grendel verdwijnt, de doodstraf zou nog het beste zijn…..
Na de verdwijning van Celine, de jongste dochter van Winston, legt Maggie contact met Fay. Zij probeert te achterhalen of de familie van Jellemieke achter de verdwijning van haar stiefdochter zit. De manier waarop Marcel het proces volgt en de schilderijen die hij in zijn atelier heeft staan zorgen ervoor dat Fay ook haar bedenkingen heeft over zijn betrokkenheid bij deze verdwijning. Wanneer Maggie ook ineens verdwijnt gaat Fay erop af en lijdt dit tot zeer spannende en onverwachte ontwikkelingen.
Dit was mijn eerste kennismaking met het werk van Loes den Hollander, ik ben eigenlijk zeer verrast. Het verhaal pakt je vanaf het begin gelijk bij de strot, je moet doorlezen en weten waar het verhaal uiteindelijk naartoe gaat. Het schrijven in briefvorm was voor mij geen belemmering ik vond het eerlijk gezegd wel prettig lezen. Beide verhaallijnen waren goed uitgewerkt en kwamen uiteindelijk soepel bij elkaar. Ik heb met beide gezinnen meegeleefd, uiteindelijk waren ze allemaal het slachtoffer van Winston Ranzijn, een kinderoncoloog, een kindermoordenaar…..


Dit boek krijgt van mij 4 ****

Bianca

"Wat als......" - Danielle Bakhuis

Wat als door Daniëlle Bakhuis
Paperback 128 pagina’s
Ploegsma Uitgeverij
Oktober 2013

Wat als… het meisje dat je vroeger van school hebt gepest, terug is? En populairder dan ooit?
Jade heeft haar verleden als pester diep weggestopt in haar geheugen. Maar dat verandert als Zoë na jaren van afwezigheid weer terug op school is. Jade wil niets liever dan sorry zeggen, maar daar denkt Zoë heel anders over. Dan vindt Jade een dreigbriefje in haar kluis. En nog één. En nog één. Want wat als sorry zeggen niet genoeg is?

‘Sorry?’ onderbreekt ze me. ‘Sorry? Zoë proeft het woord in haar mond en besluit binnen een seconde dat het het walgelijkst is wat ze ooit gegeten heeft. Zoete broodjes. Een laffe hap. Op dat moment weet ik dat ik een fout heb gemaakt. Mijn sorry betekent niets voor haar. In haar gedachten heeft ze me al duizend keer sorry horen zeggen: te midden van een volle klas, besmeurd met bloed, vastgebonden aan een stoel en met een pistool tegen mijn hoofd. De sorry die ik nu wil zeggen maakt totaal geen indruk op haar. Ze staat nu zo dicht bij dat ik de warmte van haar gezicht op die van mij voel. Haar stem hapert kort. ‘Je dacht toch niet dat ik maar één seconde vergeten was?’

De mooie cover en de tekst zowel voor- als achterop het boek maken mij nieuwsgierig naar het verhaal. Er is al zoveel geschreven over dit onderwerp, maar nooit genoeg… Elk verhaal is anders en daardoor ook niet altijd herkenbaar voor een pester of een groep pesters.
Jade vraagt zich af waarom Zoë na 4 jaar ineens weer terug is op het Amstellyceum. Na de brugklas heeft ze haar niet meer gezien op school, allerlei geruchten deden de ronde maar niemand wist precies waarom… Nu 4 jaar later lijken de rollen omgekeerd en is niet Zoë het mikpunt van pesterijen maar wordt de pester gepest.
Ik vond het een heel fijn boek om te lezen, in het begin moest ik er eventjes inkomen maar daarna kon ik niet snel genoeg doorlezen. ik heb voor beide meisjes in het verhaal sympathie gekregen. Een bepaald stuk in het boek zat ik zo in het verhaal dat ik de woede, angst, frustraties en pijn van Zoë voelde, het leek alsof ik haar was. Maar ook bij Jade kon ik mij bij de angst en gevoel van spijt helemaal inleven. Beide karakters zijn volledig uitgewerkt wat mij betreft.
Wat als is een Young Adult maar als volwassen lezer heb ik mij geen moment verveeld. Dit boek krijgt van mij dan ook 4 ****!

Bianca.

Thrillerlezers in gesprek met Marcella Kleine

Begin 2012 verscheen het eerste fictieve verhaal van Marcella Kleine:
'De voltooiing', een boek vol spanning en drama.
Al snel - eind 2012 - kwam ook haar psychologische thriller/roman 'Schijnvertoning' uit.
Eveneens fictie, maar deels gebaseerd op haar eerste werkervaring - 12 jaar eerder - in een psychiatrische instelling.
Marcella heeft ook de boeken 'Beschadigd maar niet geknakt' en 'Zwervend door het leven' geschreven.
Boeken waarin mensen met psychiatrische of verslavingsproblematiek en ook zwerfjongeren centraal staan. Levensverhalen dus.
Naast het schrijven werkt Marcella binnen verschillende instellingen als cliëntvertrouwenspersoon en coach/ondersteuner cliëntmedezeggenschap.
Instellingen die zich op het raakvlak begeven van psychiatrie en justitie.
Zowel in haar boeken als in haar werk met mensen die in het leven zijn vastgelopen en/of delicten hebben gepleegd, is de rode lijn de vraag wat mensen beweegt.
Bron: Marcella Kleine website

Als ik aan jouw partner zou vragen hoe hij jou zou omschrijven, wat zou hij dan zeggen?
‘Ik heb het hem gevraagd en dit was zijn antwoord: ‘Ze is een vrouw, die aan één leven niet genoeg heeft en die drie dagen in één dag wil proppen. Haar leven is als haar tuin: elk leeg plekje moet vol.’

Wat voor soort moeder ben jij voor je twee kinderen?
Lastige vraag, volgens mij ben ik in elke levensfase die zij doormaken, een andere moeder. Toen ze klein waren was ik een moeder, die veel met ze ondernam, die altijd pannenkoekenfeestjes of logeerpartijtjes voor alle kinderen uit de buurt gaf en leuke knutsel- en spelletjesverjaardagen organiseerde. Tegelijkertijd een moeder, die altijd achter de feiten aanholde: pas als het koud was, dacht ik er aan dat ze nieuwe winterkleren moesten hebben. Ik heb mijn dochter gevraagd wat voor moeder ik ben, zij zei: een moderne en zorgzame moeder. Verrassend.

Je bent regelmatig verhuisd voor je in Drenthe neerstreek. Was je zo'n onrustig iemand? Waarom is Drenthe voor jou de streek to be?
Ja, ik was een onrustig iemand, heeft er denk ik ook mee te maken dat ik het liefst meerdere levens zou willen leiden. Met zoveel verschillende woonplaatsen en telkens andere mensen om me heen, heb ik ook wel het gevoel dat mijn leven uit verschillende levens bestaat. Sinds ik in Drenthe woon, is die onrust weg. Geen idee waarom want ik heb altijd tegen m’n man geroepen: ‘Ik volg je overal, behalve naar het noorden van het land.’ En toch zijn we hier beland en voel ik me hier meer thuis dan waar dan ook.

Ook heb je drie jaar in Indonesië gewoond. Was je zo’n expat-vrouw daar?
‘Zo’n expat-vrouw’ dat klinkt bijna als een vooroordeel… Ja, ik was zo’n expat-vrouw. Als je met je man meegaat naar het buitenland krijg je als echtgenote in landen als Azië geen werkvergunning. Tenzij je als vrouw zelf ook door een bedrijf wordt uitgezonden naar het buitenland. Als expat-vrouw in een Aziatisch land heb je een huis vol personeel. Dat is geen keuze; de mensen gaan net zolang bij je op de stoep zitten totdat ze vinden dat je voldoende huispersoneel hebt aangenomen. In ons geval waren dat er vijf. Ik wilde helemaal geen bediendes. in Nederland werkte ik, had ik een gezin en deed ik ook zelf mijn huishouden. Maar daar hoort het erbij dat je bediendes hebt. Op die manier onderhoud je als expat namelijk een aantal gezinnen. Je geeft ze een inkomen, onderdak, betaalt de dokterskosten van de gezinnen en helpt ze als ze financiële of andere problemen hebben. Het is dus alles behalve arrogant om huispersoneel te hebben. Het heeft een heel sociale functie en het zou juist asociaal zijn om geen personeel te hebben.

Wat heb je letterlijk en figuurlijk meegenomen daar vandaan?
Letterlijk heb ik mijn zoon meegenomen uit Indonesië. Wij vertrokken met z’n drietjes naar ‘de Gordel van Smaragd’ en een jaar later werd hij geboren. Heel bijzonder om met z’n vieren terug te keren naar Nederland. Wat ik figuurlijk heb meegenomen? Aanvankelijk het rustige tempo, waarin ze daar leven, maar dat waren we helaas weer snel kwijt. Je ontkomt er niet aan om in de hectiek van hier mee te gaan, tenminste wij niet. Toch raak ik nooit gestrest. Misschien komt dat door Indonesië. Verder heb ik prachtige herinneringen aan een heel bijzondere tijd meegenomen. Dat pakt niemand ons ooit nog af.

Je hebt diverse banen gehad voor het schrijven. Vertel eens welke banen. Welke vond je het leukst en welke het vervelendst? Waarom?
Ik ben heel lang zoekende geweest. Allerlei banen had ik. Van directiesecretaresse tot projectmedewerkster, ik ‘deed’ personeelszaken en in- en externe communicatie en kwam uiteindelijk in de psychiatrie te werken. Eerst als ondersteuner van cliëntenraden. Tegenwoordig werk ik ook als cliëntvertrouwenspersoon in de forensische psychiatrie, o.a. voor mensen met een justitiële titel (bijv. TBS) en mensen die met een rechterlijke machtiging zijn opgenomen omdat ze vanwege een psychiatrische stoornis een gevaar voor zichzelf of anderen vormen. De baan van cliëntvertrouwenspersoon is mijn mooiste baan tot nu toe omdat ik het fijn vind om voor en met deze doelgroep te werken. Mijn vervelendste baan? Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een vervelende baan heb gehad, ik heb altijd met plezier gewerkt, maar heb nu wel mijn bestemming gevonden.

Wat wilde je vroeger eigenlijk worden toen je klein was?
Dierenartsassistente en schrijfster. Als kind schreef ik al schriften vol verhalen en gedichten. Wat mis je het meest aan het kind-zijn? De oneindigheid van de dagen en vooral van de zomers. Heerlijk lang leek alles te duren toen ik kind was. Nu vliegen de dagen en – nog erger – de jaren om.



Waarom ben je thrillers gaan schrijven?

Dat ging vanzelf. Mijn bedoeling was prachtige, melancholische romans te schrijven. Maar elke keer als ik begon, drong zo’n engerd mijn verhaal binnen om het leven van mijn hoofdpersoon te verpesten. Welk personage in een boek had je graag zelf bedacht willen hebben? Oeps, niet zo origineel, maar er schiet me helemaal niemand te binnen.



Heb je ooit al eens in een film of boek de ideale moord gelezen?
Nee, wel lees of hoor ik regelmatig over echte misdrijven, die zo wreed of absurd zijn dat je ze als auteur niet eens zou kunnen bedenken. En toch komen ze in het echt voor. Wie neem je in gedachten als je de personen in je boeken bedenkt? Niet iemand, die ik ken. Eerst bedenk ik een naam, die me erg aanspreekt. Met die naam ga ik in ‘google afbeeldingen’ zoeken naar mensen met die naam totdat ik ook een gezicht heb gevonden, dat me aanspreekt. Lezers zouden dus zomaar model hebben kunnen staan voor mijn boeken.

Hoeveel van jou zit er in de hoofdpersoon in Schijnvertoning?
Ik lijk in niets op de hoofdpersoon en ook niet op de personages in mijn andere boeken. Wel heb ik voor dit verhaal mijn eerste werkervaring in de psychiatrie gebruikt. Net als hoofdpersoon Ellen vond ik het schokkend om deze kant van de maatschappij te ontdekken en kreeg ik een totaal andere kijk op het leven. Waar gaat je volgende boek over? Mijn nieuwste boek ‘Schemergebied’ (verschijningsdatum 24 februari) gaat over Renate, die na een examenfeest in de duinen verdwijnt en de gevolgen daarvan op het leven van haar klasgenootje Sabrina. Je staat er misschien niet altijd bij stil, maar er verdwijnen heel wat mensen in Nederland. Soms korte tijd, soms langere tijd en soms worden ze nooit meer gevonden. Altijd is er iemand, die ze als laatste heeft gezien… en soms worden die mensen er – terecht of onterecht – van verdacht met de verdwijning te maken te hebben. Dat was mijn uitgangspunt bij het schrijven van ‘Schemergebied’.

Wat is je schrijfritueel?
Een echt schrijfritueel heb ik niet. Wel heb ik de irritante gewoonte om tussendoor telkens op facebook en twitter te kijken. Hoe ben jij voor je omgeving als je met een boek bezig bent? Nogal afwezig, ik hoor ze wel en praat wel met ze, maar achteraf weet ik vaak niet meer wat er gezegd of gevraagd werd. Ik moet me ook wel afsluiten want ik zit gewoon in de woonkamer op de bank, met de laptop op schoot terwijl de tv aanstaat.

Wat is de grootste frustratie mbt schrijven? 
Het uit handen geven van mijn manuscript en maanden en nog eens maanden moeten wachten voordat je iets van een uitgever hoort. Er zijn uitgevers, die zelfs nog nooit iets hebben laten horen.

Met welke schrijver zou je wel eens een borrel willen drinken?
Heleen van Royen omdat ik haar bewonder om haar lef en stiekem ook wel hou van mensen, die de grenzen op zoeken of er bijna overheen gaan. Welke vraag stel je hem of haar zeker? In hoeverre ze provoceert omdat dit bij haar imago hoort. Ik verdenk haar ervan dat ze eigenlijk het liefst een huismus is.

Wanneer heb je voor het laatst te veel gedronken?
Een jaar of 18 geleden toen ik een Australische vriendin op bezoek had en drie bekers Irish Coffee op had. Zulke sterke drank was ik helemaal niet gewend. Ik was niet dronken in de zin van lallen, maar ik werd op slag misselijk en duizelig. Verschrikkelijk. Dat was eens maar nooit meer. Het heeft jaren geduurd voordat ik weer Irish Coffee lustte.

Je mag vier mensen uitnodigen voor een diner. Wie nodig je uit?
Mijn man Ron, zoon Vincent en dochter Deborah en haar vriend Gertjan. Ik ben absoluut geen moederkloek, maar trek wel heel graag met mijn gezin op.

Wat is jouw favoriete recept wat altijd lukt en je voor zet als iemand voor het eerst komt eten?
 Pijnlijk onderwerp… ik kook heel slecht, maar van rijst, Rendang en Sajoer Boontjes weet ik zeker dat het altijd lukt. Lekker makkelijk met Conimex! Hoewel, de rijst wordt bij mij altijd klef, dus die mag Ron koken (hij kookt overigens meestal).

Als je een dag de baas van ons land zou zijn wat zou je dan willen doen en welk zou je veranderen? (1 ding)
Zorgen dat iedereen in alle opzichten gelijke kansen heeft. Er is zoveel verschil in Nederland.

Van welke beroemdheid was je van diens dood onder de indruk? 
Niet alleen van zijn dood, maar ook van zijn leven was en ben ik nog steeds onder de indruk: Ramses Shaffy.

Welk kado is het leukste wat je ooit kreeg?
Mijn kinderen. En het leukste dat zij kregen: een hond. Echt, een hond is het mooiste dat een gezin kan overkomen, zo’n vriend zou ik elk kind gunnen.

En welk kado was het ergste wat je ooit van iemand kreeg?
Dat vertel ik niet, want anders zou ik iemand kwetsen en dat doe ik liever niet!

Welke muzieknummer kan je blijven horen thuis, in de auto, enz?
Ik hou erg van blues, maar er is geen specifiek nummer dat ik altijd wil horen. De laatste tijd luister ik in de auto graag naar de cd Sad Singalong Songs van Anouk. Heerlijke, melancholische muziek. En dan lekker hard mee galmen, zoals ik ook doe bij het popkoor waar ik lid van ben.

Welk boek sloeg je onlangs dicht en wat vond je er van?
‘Duizend Schitterende zonnen’ van Khaled Hosseini. Dit boek zou ik normaal gesproken niet uitgekozen hebben om te lezen, maar het stond op de leeslijst van ‘mijn’ leesclubje. En ik moet toegeven dat ik het veel mooier vond, dan ik verwacht had.

Welk boek vind je dat iedereen moet lezen?
‘Tegenlicht’ van Esther Verhoef omdat dit boek zo goed aangeeft wat er kan gebeuren in een mensenleven als een kind geen ‘veilige’ basis – in de breedste zin van het woord – heeft gekregen.

Wat zou je graag in de toekomst willen bereiken?
Wat dacht je? Een groot lezerspubliek natuurlijk!

Inkie ;-)

Boekpresentatie `Schemergebied` van Marcella Kleine 23 februari 2014

Wild examenfeest inspiratie voor nieuwste thriller

Ze was er zelf bij. Wel wat jaartjes geleden, maar toch. Een wild examenfeest in de duinen bij IJmuiden. Zo'n 40 jongeren die de hele nacht feesten met drank en alles uitvreten wat God verboden heeft. Hoewel Marcella Kleine beweert dat ze destijds zelf 'nogal bleu' was, staat het feest haar nog altijd bij. Het vormt de basis voor haar nieuwste psychologische thriller Schemergebied, die gisteren feestelijk werd gepresenteerd bij Dok 2A in Dieverbrug.

Een presentatie die ik - momenteel druk bezig om samen met Marcella een Zinderende Zomer Thriller op papier te zetten - natuurlijk niet mocht missen. Gewapend met pen, blocnote en camera zat ik klaar om voor de Thrillerlezersblog verslag te doen van Marcella's onthullingen. Of beter gezegd 'stond ik klaar'. Dok 2A was afgeladen. Vanuit alle windstreken waren familie, vrienden, bekenden en andere thrillerschrijfsters zoals Marleen Ekelmans, Lilian Schneider en proeflezeres Wemmie Wolf naar Dieverbrug getogen om getuige te zijn van de officiële doop van Schemergebied. Het werd een topmiddag met een geweldige gastvrouw en heerlijke muziek van The Blues Factory.
Een middag, waar ik in ieder geval lang naar heb uitgekeken. Want na Marcella's vorige thriller Schijnvertoning (die ze zelf nog heel bescheiden 'roman' noemde) zijn de verwachtingen voor Schemergebied hoog gespannen. Het verhaal gaat over Renate, die tijdens een examenfeest in de Kennemerduinen spoorloos verdwijnt. Jarenlang blijft onduidelijk wat er is gebeurd, tot er dertig jaar later opnieuw een reconstructie plaatsvindt. Als haar vroegere klasgenote Sabrina, die al die jaren gebukt gaat onder de verdenking dat zij iets met Renates verdwijning te maken heeft, daarbij iets wil rechtzetten, komt haar eigen leven in gevaar.


Een intrigerende flaptekst, die uitnodigt om meteen te gaan lezen. En waarbij ook direct vragen opkomen. Wat is er op Marcella's eigen eindexamenfeest gebeurd? Maar de schrijfster, die zelf opgroeide in IJmuiden en tegenwoordig in het Drenthse Diever woont, bezweert dat Schemergebied volledig is verzonnen. 'Ons examenfeest is gelukkig niet zo afgelopen. Maar jaren later, als je allang volwassen bent, kijk je er toch heel anders op terug. Het was een totaal losgeslagen feestje. Er was zelfs iemand van de autobunker gevallen, die dacht dat-ie kon vliegen. Dat zegt wel genoeg. Er had die nacht van alles kunnen gebeuren. Net als in ´Schemergebied.'

Intrigerend noemt Marcella, die op haar boekpresentatie werd geïnterviewd door dochter Deborah, jarenlange vermissingen zoals die van Renate. En dan vooral bekeken vanuit de personen die achterblijven. 'Er is altijd iemand, die de verdwenen persoon als laatste heeft gezien. Dat is niet altijd makkelijk, ook al weet die persoon echt van niets. Iedere keer komen ze weer bij jou terug. Wat doet dat met iemands leven? Dat soort zaken vind ik interessant.' 
Hoewel de presentatie één groot feestje was, stond Marcella een moment stil bij het recente overlijden van haar moeder. Heel graag had ze aan haar het eerste exemplaar van Schemergebied overhandigd. Het was echter niet anders. Haar zus Coby, zelf dichteres, nam met alle liefde het boek in ontvangst. Ze liet weten ontzettend trots te zijn op Marcella en het knap te vinden dat ze in haar overvolle agenda – naast werk, gezin en alle dieren die ze ook nog eens moet verzorgen – de tijd heeft om dit voor elkaar te boksen. Ik begrijp precies wat Coby bedoelt, want het lijkt er soms wel op dat Marcella's dagen gewoon acht uur langer duren dan die van mij. Of mevrouw heeft gewoon geen slaap nodig. Ze stuurt mailtjes met hele verhalen om 3 uur 's nachts terwijl ze de dag erna gewoon moet werken. Wat een tomeloze energie! 
En dan vergeet ik nog te melden dat ze ondertussen nog zingt in een koortje en ook nog schilderles heeft.
Die schilderlessen volgt ze overigens bij haar vriendin en kunstenares Jenny Nes, die voor de 3e keer heeft gezorgd voor een schitterende cover voor Marcella's boek. Zo zijn ook Marcella's eerdere thrillers Schijnvertoning en De Voltooiing voorzien van een cover van een schilderij van Jenny.
Schemergebied wordt gesierd door de autobunker van IJmuiden, waarvan ik op dit moment alleen nog maar kan aannemen dat deze een belangrijke rol zal spelen in het boek. Maar snel zal ik dat zeker weten, want ik kan niet wachten om aan het uitnodigende verhaal te beginnen!

Marjolein van der Gaag

De cover vertelt....

Mensen worden door allerlei dingen beïnvloedt om wel of niet een boek te kopen: meningen van anderen, achterflap, eerste zin en de omslag.
Ik ben een omslagenfreak. Kijk en vergelijk al jaren de omslagen van boeken als ik uren rondstruin in een boekenzaak. Graag zou ik regelmatig jullie mening willen vragen over wat jullie van een kaft vinden. Zouden jullie het oppakken in de winkel of juist laten liggen? Wordt je aangetrokken of afgestoten?
Deze eerste keer neem ik het nieuwe boek "Zielloos"
van Corine Hartman.



Ja of nee? Mooi of lelijk? Schrijf het in een reactie hieronder!

Inkie

"De Informationist" - Taylor Stevens

Taylor Stevens

"De Informationist"

Nederlands

352 pagina's

Boekerij

Uitgegeven in januari 2014

Geschreven in 2011

Maak kennis met Vanessa 'Michael' Munroe. Munroe handelt in uiterst exclusieve informatie. Ze werkt voor bedrijven, staatshoofden, privépersonen - iedereen die haar unieke expertise kan betalen. Als een oliemiljardair haar inhuurt om zijn in Afrika verdwenen dochter te vinden, raakt ze betrokken bij een zaak die haar persoonlijk raakt. Door het mysterie van het vermiste meisje belandt Munroe in het land van haar jeugd. Ze kan alleen ontsnappen aan de jungle en haar demonen door de confrontatie aan te gaan met het verleden dat haar gemaakt heeft tot wie ze is.

Munroe, oftewel Vanessa ´Michael´ Munroe is een jonge vrouw die er wel een heel aparte manier van geld verdienen op na houdt. Ze verzamelt en verkoopt informatie. Alle denkbare informatie aan alle denkbare soorten klanten; regeringen, bedrijven en zakenlui, mits ze maar diep in de buidel tasten.

Hoe werkt zoiets? Infiltreren, onzichtbaar worden en van identiteit veranderen. Stap voor stap beweegt Munroe zich heel subtiel door alle lagen van de bevolking, in alle culturen en dat zonder op te vallen. Als men al iets vermoed dan is ze inmiddels weer spoorloos verdwenen, als een geest.  Ze is onnavolgbaar, werkt alleen, ze is de absolute top in deze bedrijfstak. Als geen ander weet zij hoe ze te werk moet gaan. Als ze op een dag wordt benaderd door oliemagnaat Richard Burbank om zijn dochter op te sporen is ze niet meteen enthousiast. Ze spoort tenslotte informatie op, geen mensen. Maar aangezien alles te koop is voor het juiste bedrag neemt Munroe de opdracht toch aan. Samen met ‘oppas’ Miles Bradford, die op voorwaarde van Burbank bij de deal hoort,  gaat ze op zoek naar de jonge vrouw in Centraal Afrika. Emily is voor het laatst gezien tijdens haar rondreis in die regio en inmiddels zijn er vier jaar verstreken zonder enig levensteken en ondanks de vele zoektochten, zonder enig resultaat.

Al snel wordt het Bradford duidelijk dat hij met een wel zeer aparte vrouw te maken heeft.  Ze spreekt 22 talen, heeft stalen zenuwen, beheerst diverse vechttechnieken tot in de puntjes en is daardoor allesbehalve ongevaarlijk. Al snel blijkt de zoektocht een zeer gevaarlijke expeditie te worden waar menig tegenstander uit de weg geruimd moet worden maar dat ook zij het doelwit blijken te zijn, ze zijn duidelijk niet gewenst. Er is sprake van enig voordeel omdat Munroe is opgegroeid in deze regio, de cultuur kent en dus ook de gewoontes van de plaatselijke bevolking. En dat voordeel benut ze dan ook volop door o.a. een oude bekende op te zoeken en de contacten te gebruiken die hij met zich meebrengt. En daarbij ook het oude zeer, de wond die haar traumatische jeugd heeft achtergelaten. Tijdens deze tocht vecht ze niet alleen tegen geduchte tegenstanders maar ook tegen zichzelf. Gaat het haar lukken om erachter te komen wat er met Emily is gebeurd?

Taylor Stevens zet met ‘De informationist’ naar mijn mening een zeer goed boek neer, een debuut! De schrijfstijl is soepel, logisch en zorgt geen enkel moment voor onduidelijkheid of vraagtekens. De opbouw van het verhaal is subliem, het klopt gewoon vanaf de eerste pagina tot de laatste. Het is spannend en menselijk. Door de goede uitleg van de omstandigheden, de omgeving en de onderlinge verstandhoudingen van de hoofdrolspelers is dit alles bijna tastbaar waardoor het verhaal zeker niet totaal ongeloofwaardig is. Het is gewoon een heel goed boek!

Ik heb inmiddels begrepen dat dit het eerste deel zal zijn een serie rondom Munroe en daar verheug ik me nu al op! De kracht die deze persoonlijkheid uitstraalt is intrigerend en laat dit debuut absoluut naar meer smaken, het leent zich ook voor meer. Het is weer eens wat anders, allesbehalve standaard en daardoor verrassend zonder cliché te zijn. Ik word graag verrast door dit soort boeken!

Taylor Stevens schijnt een biografie te hebben geschreven en wat ik te weten ben gekomen toont dat er wel meer dan één overeenkomst is met haar creatie Munroe. Maar dat zou ik moeten lezen om zeker te weten. Het zou natuurlijk niet voor het eerst zijn dat een auteur flitsen uit zijn leven in een boek verwerkt. “De informationist” ligt nog maar net in de winkelschappen en verdient naar mijn mening echt meer aandacht dan dat het nu krijgt. Dit is echt een boek dat zich kan meten met de trilogie van Stieg Larsson. En dat er nog meer delen klaarliggen om vertaald te worden doet mijn lezershart sneller kloppen.

“De informationist” krijgt van mij dan ook vier en een halve ster 
Patrice