Boekenduel over Dwaalspoor Pjotr Vreeswijk

Thrillerlezers tweede boekenduel is deze keer met het boek Dwaalspoor van Pjotr Vreeswijk. Ik las zelf het boek ruim voor de officiële datum. En ik vond het per hoofdstuk steeds minder prettig om verder te moeten lezen. Het verhaal was in mijn ogen clichè, alsof de schrijver uit een aantal actiefilms de actiescenes letterlijk opgeschreven had. Nu ben ik geen groot liefhebber van piefpafpoef en klaboem een explosietje hier en daar, dus daar hield ik zelf al rekening mee. 


Maar toen ik al 5 fouten en een aantal echte stijlbreuken constateerde,was mijn geduld met het boek op. 
Na bespreking met mijn medebeheerder besloten we een Boekenduel te gaan laten uitvoeren door twee mensen buiten ons team. Annemarie en Liesbeth: Eentje die het debuut waardeerde met goed en eentje die het werk van Vreeswijk nog niet kende. Beiden zijn ervaren lezers genoeg om een boek op waarde te kunnen schatten, maar ook mensen die stijlbreuken en fouten zouden kunnen zien. Objectief, zonder voorinformatie begonnen zij aan het avontuur.
Een avontuur werd het! Lees nu hun mening over Dwaalspoor en beslis of u het een poging waard vind. 



Titel: Dwaalspoor
Auteur: Pjotr Vreeswijk
Uitgeverij: LetterRijn
Datum van uitgave: oktober 2017
ISBN: 9789491875427
Genre: Actiethriller

Over de auteur
Pjotr Vreeswijk is politieman binnen de eenheid Den Haag, waar hij diverse functies en neventaken heeft vervuld. Zo is hij motorrijder en mountainbikesurveillant in een achterstandswijk geweest en heeft hij als lid van onderzoeksteams verschillende grote rechercheonderzoeken gedraaid. Nu is hij, in de rang van brigadier, werkzaam als wijkagent aan bureau Scheveningen waar hij de spil tussen politie en burgers vormt. Pjotr debuteerde in 2016 met zijn boek Masterplan.

Bij de start

Annemarie:

De mannen droegen camouflagepakken en bivakmutsen.
De buitenste 2 hielden de kalasjnikovs demonstratief voor de borst en de middelste stond met zijn armen stijf over elkaar.

Het boek begint met Ruben Clay waarvan zijn eerste woorden beginnen met: “Au. Godverdomme”
Gelijk raak ik geïrriteerd en vraag me af of het hele boek zo in elkaar steekt.
Omdat ik net ben begonnen, geef ik het verhaal het voordeel van de twijfel.
Alleen lees ik voorlopig niets meer over Ruben Clay.

Liesbeth:

Masterplan heb ik beoordeeld als debuut en gaf het 4 sterren. Mijn verwachting voor het tweede deel was dan ook hoog. Het gaat hier om een actiethriller, die geschreven wordt in korte zinnen, om de spanning en vaart in het verhaal te houden. Zelf houd ik daar niet zo van, zeker niet omdat er wel onnodige details gebruikt worden, waardoor het verhaal niet zo snel gaat en soms zelfs niet lijkt te kloppen.

Tijdens het lezen

Annemarie:
Tot bladzijde 50 leest het wel prettig omdat het korte hoofdstukken zijn. 
Alleen voelde ik nog geen spanning in het verhaal. Het kwam erg ongeloofwaardig over.
Te pas en te onpas en op de meest rare locaties zat de hoofdpersoon Alex aan de dampende koffie. 
Het verhaal is zo warrig en onsamenhangend geschreven dat het me steeds meer ging tegen staan.

Liesbeth:
Soms worden zinnen gebruikt, die mij eerder de neiging gaven het boek weg te leggen dan uit te lezen, zoals "Ze was er godverdomme bijna niet meer geweest toen ze onder zijn leiding ternauwernood aan de dood was ontsnapt" en “Ze spartelde even tegen, maar de bloedverwurging zat als gegoten”. Kennelijk betekent bloedverwurging overigens niet, dat degene die het overkomt, ook daadwerkelijk sterft. Het verhaal wordt vanuit meerdere perspectieven verteld, maar het is niet duidelijk waar het toe gaat leiden.

Annemarie:

Bij bladzijde 100 wilde ik er de brui aan geven maar omdat Liesbeth en ik het boek voor de lancering mochten lezen, vond ik het wel zo netjes om het uit te lezen.
Heel veel later komt Ruben Clay terug in het verhaal

In het verhaal komt ook Lynn Diaz voor die een aanslag meemaakt en achterna gezeten wordt door terroristen. 
Ze komt mij over als een stoere vrouw die haar mannetje wel staat.
Zonder problemen schakelt ze de één na de ander uit die haar in de weg staat.
Ook over Lynn lees ik verder voorlopig niets meer. Zo om de 14 hoofdstukken duikt ze weer eens op in het verhaal. 


Conclusie

Liesbeth:
Doordat het een actiethriller is, wordt het karakter van Alex niet uitgediept, hoewel ik dat in een tweede boek over de hoofdpersoon wel meer verwacht had. Dwaalspoor is goed te begrijpen zonder Masterplan eerst gelezen te hebben. Er zitten wel dubbele verwijzingen in naar hoe Alex en Suzanne Masterplan overleefd hebben. Of het aan mijn te hoge verwachtingen ligt, aan de hele goede boeken die ik hiervoor gelezen heb, aan de spelfouten of aan mijn e-reader, die alleen bij dit boek echt vastliep, dat weet ik niet. Heel eerlijk, het is me tegengevallen en dat vind ik erg jammer.

Spanning:2
Plot: 2
Leesplezier: 2
Schrijfstijl: 2
Originaliteit: 2
Oftewel: twee kraaien van Liesbeth voor Dwaalspoor

Annemarie:
Het heeft even geduurd voordat ik het boek uit had.
Ondanks het voor een thriller door moet gaan, heb ik dit niet zo begrepen.
Het boek is zo van de hak op de tak geschreven dat ik de draad van het verhaal kwijt was.
Personen die in het verhaal langs komen en ook ineens verdwijnen om vervolgens veel later weer op te duiken.

Hier houdt het voor me op en ik kan geen positieve recensie over Dwaalspoor schrijven.
Het is jammer en het is nooit eerder voor gekomen dat ik een boek maar 2* geef.

Voor mij was het zeker een dwaalspoor en ik vind de titel ook helemaal van toepassing.

Conclusie: slechts een schamele twee kraaien voor Dwaalspoor

Dank jullie wel dames voor het meewerken aan dit Boekenduel

De boekenkast van Pjotr Vreeswijk

Pjotr Vreeswijk bracht zijn debuut Masterplan vorig jaar uit en binnenkort kotm zijn tweede boek alweer uit. Wat leest hij zelf eigenlijk? Kijk je mee in zijn boekenkast?

Wat was het eerste boek wat je ooit las en je herinnert?

Mijn eerste boekjes die ik las, als kind zijn toch echt de avonturen van geheim agent Lennet door luitenant X Het was een serie van vier boekjes.

De eerste heet Geheim agent Lennet, de tweede Geheim agent Lennet contra de spionnen, de derde geheim Lennet en de Kosmosnauten en de vierde heet geheim agent Lennet en de Misdaad. Echt mijn eerste herinneringen aan lezen en achteraf ook een inspiratiebron voor mijn eigen Masterplan.



Welk boek uit jouw jeugd roept mooie herinneringen op?

Het boek dat de meeste herinneringen uit mijn jeugd oproepen is de GVR van Roald Dahl. (De grote Vriendelijke Reus) Wat een te gek boek. Ik kan me nog herinneren dat ik hem kreeg. Een flink boek, dik ook met een hele dikke kaft eromheen. Ik heb dat boek een paar jaar terug nog voor Mike voorgelezen.

Welke soort boeken staan er in je kast? Is er een bepaald genre meer aanwezig?

Tja welke boeken staan er in mijn kast. Om eerlijk te zijn, de meeste zijn van Mariska. Vooral Karin Slaughter. Nicci French, Mave Binchy voor mij zijn het de grote namen zoals Dan Brown, Ludlum en Baldacci. Ik lees te weinig. Veel te weinig. Ik ga daar, zodra mijn tweede manuscript bij LetterRijn ligt zeker verandering in brengen. Oh, ik heb ook nog een boek van Clive Cussler.


Heb je een bepaalde sorteer methode? Op alfabet, genre, kleur?


Staan onze boek in volgorde...hahahaha… Nee. Mijn boeken staan meestal op mijn ieniemienie plankje en de rest van de kast is van Mariska. Mike gebuikt de boeken als fort voor zijn poppetjes of hij gebruikt ze als versteviging van een hut of tent. De kids vinden het ook leuk om boeken als schans voor auto’s te gebruiken. Dus tja….

Leen je boeken uit?
Ja ik leen weleens wat uit maar daar ben ik niet zo blij mee. De boeken die uit uitleende ben ik kwijt. Dus ik wil daar eigenlijk mee stoppen. Nou moet ik erbij zeggen dat ik niet zo heel erg gehecht ben aan mijn boekskes. Ik weet het, voor de meeste Thrillerlezers is dat als vloeken in de kerk.

Welke  boeken vind je het mooist in jouw kast?

natuurlijk Pjotrs eigen boek

Ik vind die cover van Saskia Noort heel mooi, met die rode lippen en die kers. Maar de mooiste boeken die ik uit mijn kast las waren toch wel die van Dan Brown. Dat zijn gewoon wereldboeken.

Pjotr over schrijven

Een boek schrijven


Een jaar of drie geleden kreeg ik een idee. Ik had ooit eens zo’n tegeltje met een boodschap erop aan de muur zien hangen, je kent ze vast wel die tegeltjeswijsheden. Ik kan me niet meer de complete tekst voor de geest halen, maar één zin herinner ik me nog wel: Later, schrijf ik een boek.
De laatste zin ken ik trouwens ook nog: Later is nu.

Dat het daarna nog jaren duurde voordat ik er echt zou beginnen, is weer een heel ander verhaal, maar die tekst is me altijd bijgebleven. Vol goede moed klom ik op een dag in de pen en begon aan mijn manuscript. Ik had geen flauw benul van waar ik mee bezig was. Misschien was dat wel beter ook, want als ik van tevoren had geweten wat ik mezelf op de hals zou halen, was ik er wellicht nooit aan begonnen.

Maar goed. Om een lang verhaal kort te maken; drie jaar later lag daar dan toch ineens mijn debuut. Masterplan. Ik heb er al veel en vaak over verteld.


Toch wil ik er nog wat over kwijt, over dat schrijven.
Ik ben er ondertussen achter gekomen dat er heel veel mensen zijn die het heel goed kunnen, en ik ontdekte dat er ongeveer net zo veel manieren zijn om het te doen.
Maar hoe doe je dat nou, een boek schrijven? Die vraag wordt best vaak aan mij gesteld. Het leek me leuk om mijn manier eens nader toe te lichten.

Gek genoeg begin ik met een proloog. Nu beginnen de meeste boeken daarmee, maar ik schrijf hem ook als eerste. Een lekker proloog is voor mij de voorbode van een goed verhaal. Ik heb er echt tientallen in mijn laptop staan. Ik gooi ze nooit weg, want het zijn feitelijk kleine boekjes in de maak. Een vette proloog bepaalt de sfeer, de feel waarin ik verder wil schrijven.
Het verhaal heb ik als een dun lijntje in mijn hoofd. Van A tot Z. Zo gaaf dan, als je eigen brein plotseling een loopje met je neemt en een plot een andere wending laat nemen. Of dat die ene personage, die eigenlijk de held had moeten zijn, ineens slecht blijkt te zijn. Dat vind ik het mooie aan schrijven; Je hebt een leeg scherm voor je neus en de woorden, de zinnen, de hoofdstukken komen er bijna als vanzelf op terecht. Ik meen het als ik zeg dat ik zelf geen flauw idee heb hoe het verhaal afloopt.

Voor mijn tweede manuscript heb ik een iets andere aanpak geprobeerd. Ik schreef iedere verhaallijn los van elkaar. Iedere personage kreeg een eigen Word-document. Ik deed dit om de ontwikkeling van mijn personage beter te kunnen volgen, maar ook om de draad niet kwijt te raken. Schrijven is eigenlijk net zoiets als puzzelen. Een enorme legpuzzel van ruim tachtigduizend stukjes. Ahhhhh ...


Ik vraag me af hoeveel aspirant schrijvers er zich eigenlijk onder jullie bevinden? Wat is jullie aanpak? Of is er iets dat je nog tegenhoudt?
Denk dan eens aan die tegel. Later is nu!

Pjotr Vreeswijk blikt terug

Terugblikken

Allereerst de beste wensen voor 2017. Dat jullie maar een hoop spannende boeken mogen lezen en dat Thrillerlezers naar de vijfduizend leden mag groeien.

Net als iedereen blik ik terug op 2016, en net als iedereen zal ik zeggen dat het een bewogen jaar was. Een jaar van vreugde, blijdschap en spannende avonturen. Zo heb ik samen met mijn gezin een mooie reis naar Amerika gemaakt. Ik stuurde jullie daarover nog een gezellige blog toen we daar waren en ik ontving tijdens die vakantie de eerste beelden van de cover van mijn boek.

Maar er gebeurde nog meer. Ik belandde in het ziekenhuis en deed er ruim vier maanden over om weer een beetje fit te worden, mijn dochtertje ging voor het eerst naar de peuterspeelzaal, mijn vriendin kreeg een vast contract en ik mocht samen met mijn zoontje naar de première van Star Wars, Rogue One.

In 2016 werd ook mijn boek Masterplan gelanceerd. En hoe. Wat een reacties en wat een ervaring. Ik ontving tientallen recensies, stond zelfs eens in een lijstje van tienen (Hebban) en werd door een recensent vergeleken met Andy McNab. Terwijl de ene recensent de loftrompet speelde noemde een andere mij een amateur en vergeleek Masterplan met een schoolopstel.

Ik ontmoette veel nieuwe mensen, in het echt maar ook online. Ink, Miriam, Danielle en al die andere lieve dames van Thrillerlezers, schrijvers zoals Max, Marlen, Ika en Kim, bloggers, leesdames, Samenlezenisleuker en tal van andere internetkennissen. Wat een leuke nieuwe wereld, die boekenverslinders.

In 2016 werd Masterplan ook nog eens aan maar liefst twee leesclubs blootgesteld. Eerst bij jullie en later bij ThrillZone. Bij die laatste club won ik ook nog eens een award voor het beste debuut.

Vorige week stond ik samen met een collega wijkagent op het strand, zoals we de laatste negen jaren iedere laatste week van het jaar doen. Het was weer tijd voor de opbouw van het Scheveningse vreugdevuur. Het jaar was weer voorbijgevlogen, vonden we. We denken er vaak niet echt over na, maar het is waar: de tijd vliegt, dus laten we er het beste van maken.

Ik schrijf dit jaar een nieuw boek, sport, ga op reis en haal mijn klein- én groot vaarbewijs.  Wat zijn jouw plannen voor 2017?

Pjotr

Terugblik op het leesjaar van Ink

Enorm veel gelezen heb ik niet. Haalde ik altijd makkelijk 100 boeken, daar bleef ik toch echt onder.
Heb ik dit jaar nieuwe schrijvers ontdekt? Met boeken die ik absoluut zou willen aanraden?

Als ik boeken noem die mij opvielen zijn er in ieder geval geen hele slechte. Ik maakte voorselecties om te vermijden dat ik weer door een boek moest gaan worstelen. Zonde van de tijd als je al veel minder leest. Wel vroeg ik mij opeens af of ik soms op mijn oude dag milder begin te worden. Ik vond het op sommige momenten ronduit vervelend als ik een, in mijn ogen, niet zo erg goed boek las en juist afgesproken had om van dat boek een recensie te maken. In de loop der jaren heb je veel schrijvers ontmoet en daarvan vind je er een flink aantal aardig. Dat ik altijd eerlijk heb proberen te zijn los van hoe aardig of juist onaardig ik iemand ook vond is wel algemeen bekend. Toch voelde het nooit heel prettig als ik het boek ronduit slecht vond. Ook weerhield het mij een paar recensies van hele goede boeken te schrijven, omdat ik bevriend ben geraakt. Waarop een uitgeverij zei dat toch iedereen wel wist dat mijn recensies altijd oprecht zijn. Fijn te horen dat men er zo tegenaan kijkt. Ik zal het in 2017 weer eens overwegen.

Wat vond ik wel echte aanraders? Naast de nieuwe van Robotham Sluit je ogen ( wat? Las jij nooit een Robotham?), De stille doden van Claire McGowan en Veengrond van Karin Fossum (5 sterren) vielen de volgende Nederlandse thrillers op :

Trudi Rijks met De weg van het water
Ad van de Lisdonk met Het amazoneconflict
Linda Jansma met Schaduwkinderen
Bart Debbaut met Relikwie

Zeven boeken die voor mij boven alle boeken uitspringen. Natuurlijk genoot ik van meer boeken, zoals van het debuut van Pjotr Vreeswijk Masterplan.  Een van de beste debuut boeken die dit jaar voorbij kwam.

Kijk ik nog echt ergens naar uit in 2017? Ik heb mij er nog helemaal niet in verdiept. Ik hoop vooral verrast te worden door nieuwe schrijvers die ik ga ontdekken.

Ik hoop hetzelfde voor jullie.

Maak er een mooi 2017 van en ruim tijd in om te lezen. In alle drukte is weg duiken in een boek goed  voor jezelf. Zet je kind voor Frozen en lees.

Ink

Pjotr bij het GNM

GNM

Een maand of drie geleden werd ik lid van het GNM, voluit; Het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs. Alleen het woord genootschap al … Want zeg nou eerlijk, wie wil er nou geen lid van een genootschap zijn?
Het leek mij een goed idee om de contributie zo snel mogelijk over te maken, want het jaarlijkse Mystery Diner stond voor de deur.

Een week of twee geleden was het dan zover; met de trein naar Amsterdam en vervolgens op de pont naar de Tolhuistuinen in Amsterdam-Noord. Voor mijn gevoel had ik ergens in een park met heel veel groen terecht moeten komen, maar toen ik halverwege het IJ over de reling van het schip hing, begon ik toch te twijfelen. Ik zag niets anders dan gebouwen. Ik vroeg me af of ik wel op de goede boot was gestapt.

Gelukkig was het maar een klein stukje varen en toen ik weer aan wal stond, lag het complex van de Tolhuistuinen recht voor me. Licht gespannen nam ik het mezelf toch een beetje kwalijk dat ik de uitnodiging maar met een half oog had bekeken. Moest ik de trap nou op … of was het toch af? Ik koos voor het eerste en belandde in het restaurant. Vanuit mijn ooghoek zag ik eigenlijk al waar ik moest zijn maar ik sloot toch netjes aan in de rij en liet me verwijzen naar het zaaltje achter een draaideur aan de zijkant van het complex.

In het midden stond een grote ronde bar. Het leek me op dat moment de veiligste plek om even te gaan hangen maar toen ik een biertje bestelde keek de barjuffrouw me een tikkeltje wantrouwend aan met een blik die leek te vragen: waar is jouw sticker? Damn! Ik moest dus toch echt eerst tussen al die onbekende mensen door lopen om bij de voorzitter een naamplaatje te gaan halen.

Nou ben ik niet bepaald mensenschuw, maar wat moest ik zeggen? Hallo, ik ben nieuw hier. Of hallo, ik ben Pjotr Vreeswijk en mijn eerste boek is net drie weken geleden uitgekomen? Ik voelde me lullig en vroeg me af wat ik hier eigenlijk deed. Ik voelde me een indringer.

Na het stickerincidentje werd het al snel beter. Ik zag mijn grote vriend Max van Olden aan een statafeltje staan. Hij had net als ik een glas bier in zijn hand. Het voelde als een bevrijding. Ken je dat gevoel, dat geluksmoment dat je ervaart als je op zo’n moment een bekende tegenkomt?

Later werd het zelfs echt leuk. We gingen aan tafel en tussen iedere gang wisselden we van plaats. Perfect voor het netwerken. En wat heb ik een leuke mensen ontmoet. Chantal van Mierlo, zij had mijn boek voor de leesclub gelezen, Loes den Hollander, Marlen Beek-Visser, ondertussen een oude bekende van me, Ika, mijn LetterRijn-collega en nog veel meer leuke mensen. O ja, Melissa Skaye - ook al een collega bij LetterRijn - en Linda Jansma heb ik bijna gesproken. De avond was helaas om voordat ik er erg in had.

Terug op het pontje overdacht ik het diner. Het eten was heerlijk, en de biertjes smaakten prima. Maar het mooiste was dat ik achteraf helemaal geen indringer bleek te zijn. Ik hoorde er gewoon bij. Volgend jaar maar weer.

Groetjes Pjotr

Volg mij op twitter of op Facebook 

Masterplan is gelanceerd

Gisteren 15 oktober werd het boek Masterplan van Pjotr Vreeswijk gelanceerd in aanwezigheid van John van de Heuvel. Volgens de mensen die het boek al lazen is het een spannende actiethriller en een mustread. Momenteel zit het boek bij ons in de leesclub en zullen 12 meningen binnenkort gepresenteerd worden. Een verslag over de wel zeer gezellige boekpresentatie volgt snel...

Masterplan van Pjotr Vreeswijk in de leesclub!

Ruim zeventig jaar nadat een Duitse naziwetenschapper zijn geheime Wunderwaffen van de brandstapel wist te redden, vindt er in het grensgebied van Soedan een mysterieuze explosie plaats waardoor de bevolking van een compleet dorp van de aardbodem verdwijnt.
Als het bericht van de slachting Europa bereikt, wordt Alex De Klerck, een agent van de geheime Europese antiterreureenheid OPERATIONS, gevraagd een onderzoek in te stellen. Samen met zijn team reist hij naar Khartoem, waar zij door een lokaal ingehuurde agent worden opgevangen.
Ze weten niets, hebben amper aanknopingspunten en zijn geheel aangewezen op de hulp van een onbetrouwbare huurling.
Als het team dicht bij de ontknoping komt, slaat een onzichtbare vijand meedogenloos toe en doet Alex een huiveringwekkende ontdekking; de wereld staat op het punt drastisch te veranderen.

Pjotr is werkzaam als politieagent binnen de eenheid Den Haag.
De keiharde actiethrillers van nu in combinatie met zijn passie voor verre reizen en jarenlange ervaring als politieman in verschillende Haagse wijken hebben geleid tot Masterplan. 

Hoe vind je de samenvatting van het boek klinken? Klinkt het als een boek dat jij graag zou willen lezen? Meld je dan aan voor de nieuwe leesclub bij Thrillerlezers! Je kent de voorwaarden:

Je komt in een aparte facebookgroep voor 4 weken.
Je hebt tijd om het boek binnen drie weken te lezen.
Je maakt de blokken in de facebookgroep en maakt op het einde een recensie/review (waarbij je tips kunt krijgen).

Meld je aan op Thrillerlezersblog@gmail.com met in de betreftregel Masterplan. Ook zouden wij graag een motivatie lezen waarom jij graag mee wilt doen. En..geef aan papier of digitaal!

Van manuscript tot.....Masterplan

Het is bijna gebeurd. Masterplan staat op het punt om naar de drukker te worden verzonden. Vorige week kreeg ik de proefdruk in handen en de week ervoor mocht ik de cover al bekend maken.

Ik had hem maanden geleden, tijdens onze vakantie in Amerika voor het eerst al eens gezien. De uitgever had me een WhatsApp gestuurd waardoor ik ineens hals over kop op zoek moest naar een goede wifi-verbinding. Een paar minuten later hingen we met z’n vieren om een piepkleine afbeelding van de cover. Dat gaf een bijzonder, onwerkelijk gevoel kan ik je vertellen. Eindelijk krijgt je boek een gezicht. En een goede cover maken is kennelijk nog niet eens zo simpel heb ik me laten vertellen.

Sandra Salome van LetterRijn heeft daar zo haar eigen aanpak voor. Ze verzamelt beelden, plaatjes en teksten die op welke manier dan ook, binding hebben met het verhaal. Ze maakt daarna verschillende schetsjes. Digitaal volgens mij.

Een goede cover moet aan meerdere eisen voldoen. Je wilt natuurlijk je doelgroep bereiken. In het geval van Masterplan moest de cover er spannend uitzien en moet je in één opslag kunnen zien wat voor een soort verhaal je in handen hebt. Ik denk trouwens dat het woordje actiethriller op de voorkant hier ook wel aan bijdraagt.

De achterflap is net zo belangrijk. Naast een mooie foto van jezelf moet je in een paar regels net zoveel vertellen dat de lezer je boek wilt meenemen maar ook weer niet meteen weet hoe het verhaal gaat aflopen. Ik vond het de lastigste regels uit mijn hele manuscript.

Nadat ik de cover op Facebook bekend had gemaakt werd ik door reacties overspoeld. Ze waren enthousiast en opbouwend en hebben uiteindelijk tot wat kleine veranderingen in het ontwerp geleid.

Zo hebben we de kleur hier en daar wat aangepast en de leesbaarheid verbeterd. Ook zal de cover uiteindelijk in een matte versie in plaats van een glanzende worden gedrukt.

Ik wil iedereen dan ook bedanken voor jullie feedback. We hebben er ongelofelijk veel aan gehad.

Ik heb ook veel gelezen deze week. In Masterplan welteverstaan. Heerlijk om het verhaal nu eens van papier en bijna als lezer te ervaren. Dat is toch wel iets heel anders dan vanaf een computerscherm. Op de een of andere manier is het overzichtelijker en komt er nog meer vaart in het verhaal. De opmaak van het boek is overigens ook perfect gedaan. Niet te veel woorden op een pagina, veel wit en voldoende ruimte rondom. Daar hou ik van, een fris boek.

Ik schreef hierboven dat ik het bijna als lezer heb ervaren, want er was ook nog werk aan de winkel, namelijk foutjes opsporen. Ik heb er best nog wel wat gevonden. Kleintjes weliswaar, maar we willen ervoor zorgen dat Masterplan perfect is – als het even kan. Ook heb ik links en rechts nog wat woordjes gevonden die geschrapt konden worden of die ik liever door een ander vervangen zag worden. Het lijstje is bijna compleet en ik stuur hem van de week naar mijn redacteur. Hij is de afgelopen week zelf ook druk aan het lezen geweest en zal zijn eigen lijstje hebben. Al met al was het een bewogen weekje en als ik een ding heb geleerd: een boek maken doe je echt met z’n allen.

Tot gauw weer.

Volg mij op Twitter @pjotrschrijft en op Facebook

https://www.facebook.com/actiethriller/

Omslag Masterplan van Pjotr Vreeswijk bekend gemaakt

Eindelijk werd de omslag van het boek Masterplan vandaag onthuld door Pjotr Vreeswijk. Op 15 oktober gaat het boek gepresenteerd worden in Scheveningen.

Lelijke eendjes en andere vreemde vogels.

Beste Thrillerlezers,

Mijn manuscript ligt momenteel bij Uitgeverij LetterRijn voor laatste redactieronde. De redacteur leest het nu nog eens, maar deze keer houdt hij Het Groene Boekje, de officiële spellinggids van de Nederlands Taal, ernaast.

Hiervoor ben ik eindeloos bezig geweest met herschrijven, waar ik al eens een blog aan wijdde. http://thrillerlezers.blogspot.nl/2016/06/van-manuscript-tot-herschrijven.html

Maar een week of zes geleden, toen ik het resultaat van de eerste redactieronde aan het verwerken was, viel me wat op: lelijke eendjes. Ik zag ze ineens overal weer!

Waar kwamen die tongbrekers toch vandaan? De weken ervoor was ik toch als een bezetene door het manuscript gerausd? Fout waren ze niet. De spellingscontrole van Word zei er niets over en nog veel belangrijker: mijn redacteur zei er ook niets over. Uren heb ik erover liggen piekeren, toen ineens het licht begon te schijnen.

Het waren probleemgevalletjes. Dat waren het al die tijd al geweest. Probleemgevalletjes zijn zinnen waarvan je, iedere keer dat je ze leest, denkt… neh… maar die je toch laat staan. Tijdens het schrijfproces zag ik ze soms drie, vier keer voorbijkomen. Ze overleefden de eerste redactie die ik ooit op het manuscript losliet, het herschrijven dat daar meteen op volgde en de eerste redactieronde bij LetterRijn. Waarom toch?

Ik denk dat het komt doordat ze simpelweg lastig waren. Het lukte me maar niet om die bruggetjes, stukjes dialoog of omschrijvingen naar m’n zin te krijgen, de juiste toon ervoor te vinden. Dus liet ik de kromme zinnetjes maar staan. Tot een paar weken terug althans. De oplossing bleek wederom simpel. Weg ermee.

Maar er zwommen nog meer vreemde vogels in de vijver. Met lastige namen…

Mijn hoofdpersonage heet Alex De Klerck. (De met een hoofdletter, want dat hoort zo in Zuid-Afrika). Een van de bad guys (een girl in dit geval) heet Alexandra. Niks aan de hand zou je zeggen. Maar wat ik toen nog niet wist was dat Alex en Alexandra op een gegeven moment samen zouden komen. Dat zag er natuurlijk niet uit. Alex en Alexandra dit, Alex en Alexandra dat… je voelt hem al aankomen; Alexandra ging er als eerste aan. Haar naam althans.

O ja. Ik heb er nog eentje. De dienst waarvoor Alex werkt heette ECI. Maar ik vond achteraf vreemd om een antiterroristische eenheid naar een boek- en platenclub te vernoemen. Ook had ik nog een bedrijf verzonnen dat al bestond, een slechterik met een maffe naam en een personage waarbij ineens de twijfel ontstond of ik hem wel zo mocht noemen. Echt leuk hoor, dat schrijven. Arrrrgghhhh…

Ik verwacht het manuscript eind juli terug. Samen met mijn redacteur kijken we het voor een aller- aller- allerlaatste keer door. En dan… De proefdruk. LetterRijn laat twee proefdrukjes maken. Helemaal zoals het boek wordt. Van cover tot de achterflap en alles daartussenin. Het lijkt me zo cool om dat boek in handen te hebben. We lezen het gezamenlijk nog één keer door. Een soort operatie stofkam op puntkommaniveau.

Misschien dat ik tegen die tijd eens mag vertellen waar Masterplan eigenlijk over gaat. Ik doe er deze keer twee spannende foto’s bij. Deze afbeeldingen vertellen iets over het proloog.

Wie van jullie denkt aan de foto’s te kunnen zien waar het proloog zich afspeelt? Of welke in tijd?

Als je het denkt te weten, laat eens een bericht voor me achter of stuur me een mail.

Ik ben benieuwd naar jullie ideeën

Tot de volgende keer maar weer.

Pjotr

Volg mij op Twitter @pjotrschrijft en op Facebook https://www.facebook.com/actiethriller/

Van manuscript tot...: Me, myself and Masterplan

Waar haal jij je inspiratie eigenlijk vandaan? Hoe verzin je zo’n verhaal? Is het autobiografisch? Gaat het over een politieagent? Dit zijn enkele vragen die mij gesteld worden als ik weer eens over mijn manuscript Masterplan begin.

Meestal reageer ik wat schouderophalend. ‘Ach, ik heb gewoon een spannend verhaal geschreven.’ Maar is dat eigenlijk wel zo? Gaat het toch stiekem niet een beetje over mijzelf? Is het eigenlijk wel mogelijk een verhaal te schrijven zonder uit je eigen ervaringen te putten?

Want als ik naar mijn hoofdpersonage kijk valt me toch het een en ander op.

Mijn hoofdpersonage:

Om te beginnen heeft hij mijn leeftijd. Op zich is dit niet zo spannend, dat hebben wel meer mensen, maar toch. Ook onze achtergrond hebben wat raakvlakken. Alex De Klerck is militair én politieman geweest. Hé, dat is toevallig. Ik ook.

Alex is net als ik sportief, maar ik heb zeker geen superheld van hem gemaakt. Ik zou hem eerder een soort antiheld noemen. Zaken lopen zelden zoals hij ze gepland heeft en tijdens zijn werk zoekt hij regelmatig steun bij zijn collega’s. Al weet ik zeker dat ik Alex niet ben, ik kan me goed in hem verplaatsen.

Dan het decor:

De zanderige stad Khartoem, het bruisende Buenos Aires. Ik droom van wereldsteden ver van mij vandaan. De chaos, de drukkende hitte en de exotische geuren. Het is daar net even anders dan bij ons, in ons kleine kikkerlandje. Ik houd van reizen. De gejaagde sfeer op de luchthaven. Het bijna onwerkelijke gevoel dat je krijgt als je na een halve dag vliegen in een andere wereld weer uitstapt. I love it!

Toen ik Masterplan schreef mocht ik onbeperkt en zonder die vervelende jetlag reizen.

Politie-ervaring:

Waarom heb je geen politiethriller geschreven? Die vraag hoor ik ook vaak. Je bent toch politieman?

‘Klopt,’ zeg ik dan. ‘Maar dat ben ik iedere dag al. Moet ik dat op mijn vrije dag dan ook nog zijn?’

Ik zal het eerlijk bekennen. Het personage in mijn allereerste manuscript, dat overigens na twee weken al in de prullenbak verdween, ging wel over een echte agent. Ik kwam er gauw achter dat schrijven over mijn werk mij niet de voldoening gaf die ik zocht. Ik kreeg het gevoel dat mijn werkdagen ineens met de helft werden verlengd. Nee, doe dat toch maar niet.

Maar natuurlijk ontkwam ik er niet aan om mijn praktijkervaringen in Masterplan te verwerken. De Klerck kijkt met politie-ogen, beweegt als een agent en al mijn contacten met de honderden boeven van de afgelopen jaren kwamen heel goed van pas tijdens de vele achtervolgingen, schietpartijen en verhoren. Ik zou gek zijn als ik ze niet zou gebruiken. Het maakt Masterplan ondanks het hoge fictiegehalte lekker echt.

Pjotr

Volg mij op Twitter: @pjotrschrijft en op Facebook https://www.facebook.com/