Karin Slaughter bij de Vlaamse politie

Queen of Crime.

Op 4 juni was ik bij een zeer opmerkelijke boekpresentatie van Karin Slaughter haar nieuwste boek Laatste weduwe. Georganiseerd door Standaard boekhandel en in samenwerking met de politieacademie, werden we na controle van onze paspoorten ontvangen in het Geruzet Complex te Etterbeek.

Ikzelf als hondenliefhebber was bijzonder enthousiast toen we een demonstratie kregen van de hondenbrigade, die drugs of explosieven opspoorden, ook de honden die worden ingezet ter verdediging waren van de partij.

Voor de hongerige onder ons was er een foodtruck voorzien, die blijkbaar de eetlust had onderschat, want hij was vlug uitverkocht.

Maar als snel konden we verder gaan naar de zaal waar een crime scene werd nagebootst, en konden we in een snel tempo meekijken hoe een plaats delict een sporenonderzoek ondergaat. Gelukkig was het maar een pop die was opgehangen aan een elektriciteitskabel.

 

Maar natuurlijk het moment waar iedereen op zit te wachten was het interview van Karin door journalist John Vervoort. Zo zijn we te weten gekomen dat ze als kind al kortverhalen schreef, en ze er telkens een zakcent voor kreeg van haar vader.  Zelfs toen al had ze de voorkeur voor moorden, en waren het steeds haar oudere zussen die het slachtoffer werden in haar stukjes. De passie voor crime is er altijd gebleven, en om zo dicht mogelijk bij de waarheid te staan schrikt het haar ook niet af om een echte crime scene of een autopsie bij te wonen. Er is geen enkel onderwerp te luguber wat haar zou tegenhouden om te schrijven, zelf denkt ze dat de populariteit van crime boeken te wijten is aan het feit dat de dader steeds gepakt wordt. Haar nieuwste boek ligt pas in de winkel of er spookt al een nieuw verhaal in haar hoofd rond, en met veel spirit onthult ze dat Will en Sara terug van de partij zullen zijn. Er is zelfs al nagedacht over deze hoofdrolspelers op langere termijn. Dus blijven lezen maar. Thuis geniet ze van het gezelschap van 3 poezen, Dexter, Maggie en Grace, maar heeft ook een donatie gedaan aan 3 politiehonden, en luisteren naar Will, Sara en Faith.

Er was aanzienlijk wat volk zelfs de pers was van de partij, wat mij vooral zal bijblijven is dat Karin een bijzonder aangenaam, humorrijke dame is met veel aandacht voor haar fans. En terecht DE QUEEN OF CRIME mag genoemd worden.

 

Laatste weduwe:

Een onschuldig uitje verandert in een nachtmerrie wanneer Michelle Spivey wordt ontvoerd terwijl ze met haar dochter aan het winkelen is. De politie zet een grote zoekactie op touw en haar partner doet een emotionele oproep in de media, maar Michelle is en blijft spoorloos. Een paar weken later, op een rustige zondagmiddag, worden Will Trent en Sara Linton plotseling opgeschrikt door het geluid van explosies. Ze gaan erop af, maar binnen no time loopt alles volledig uit de hand: Sara wordt gekidnapt en Will moet noodgedwongen undercover. De situatie voert hen naar een afgelegen plek in de bergen, naar de vreselijke waarheid over het lot van Michelle en een moordzuchtige radicale groepering...

  Verslag door Kristel van Oost

Hier kan je nog een kijkje nemen bij wat de VRT er over meldde:

https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2019/06/04/thrillerauteur-karin-slaughter-lanceert-haar-nieuwe-boek-in-de-p/

Liesbeth ontmoette Karen Rose

Onlangs kreeg ik een mail van Bookspot met daarin geweldig nieuws: ik had een Meet & Greet met Karen Rose gewonnen. Meteen wist ik wie ik mee zou vragen en nadat ook Ellen blij verrast was, kreeg zij ook bericht dat ze gewonnen had. Gistermiddag werden we in Utrecht verwacht en het bleek niet zo maar een ontmoeting te zijn, maar een heuse high-tea. Meerdere bloggers waren aanwezig en natuurlijk trouwe fans.

Na een korte introductie van de uitgever beantwoordde Karen openhartig alvast wat standaardvragen. Daarna ging ze aan één van de twee tafels zitten voor vragen van lezers, signeren van boeken die je mee mocht nemen en daarna kwam ze naar onze tafel. 

Namen voor personages haalt ze uit lijsten met populairste geregistreerde namen in een bepaald jaar. Ze staat ook open voor suggesties.

Haar gezin is na een traumatische ervaring en de verstrekkende gevolgen hiervan, verhuisd en na 11 september verloor Karen Rose haar baan. Dankzij geweldige vrienden hebben ze het gered en daarna lukte het om een baan te krijgen om het gezin te onderhouden. Haar eerste boek was al geschreven, maar pas na de publicatie van boek 7 kon ze haar andere baan opzeggen om fulltime schrijver te worden. Ze weet hoe het is om diep in de put te zitten en elke cent om te draaien. Hierdoor is zij haar fans erg dankbaar dat ze haar boeken kopen, zodat ze verder kan schrijven. 

Haar inspiratie voor de boeken haalt zij uit het nieuws, verhalen die haar verteld worden en zelfs haar eigen ervaring is verwerkt in een boek. Maar dat kon ze niet meteen, dat heeft echt een aantal boeken geduurd voordat ze dat op papier kon krijgen.

Verder heb ik haar gevraagd of ze veel contant heeft met de vertalers van haar boek. Ze geeft aan dat de verantwoordelijkheid voor een goede vertaling bij de uitgeverij ligt (in Nederland worden haar boeken door een man vertaald), maar dat een Griekse vertaling een keer herschreven is, omdat die zo slecht bleek te zijn. Vertalers vragen soms wel hoe bepaalde zinnen bedoeld zijn, maar dat gebeurt niet vaak.

Haar dochter heeft Japans gestudeerd en was pas onder de indruk van het werk van haar moeder toen ze haar naam in het Japans zag staan. 

Daarna was het tijd voor de foto’s, maar als niemand op de tijd had gelet, had zij nog uren kunnen doorvertellen en heel eerlijk, dat had ik erg leuk gevonden. Vandaag moet Karen Rose weer naar huis en waarschijnlijk zit ze in hetzelfde vliegtuig als mijn ouders!

Het was een geweldig leuke middag!

Boekenfeestje in Rotterdam

Bloggers united

Thrillerlezers presteert het al sinds de start om van leuke uitjes twee verslagen te maken: een serieuze en die van mij (meer kletskoekerij noemen we dat). 
Vandaag mijn verslag over een heerlijk dagje in het Rotterdamse:

Een zaterdag in januari groeit uit tot een wel hele leuke dag in Rotterdam. Op 20 januari is het eerste boekenuitje van 2018: een event georganiseerd door de landelijke krant het AD waar het nieuwe boek van Sophie Hannah centraal stond. Met 'ons 'Lilian, Juul van JuulsBoekenwinkeltje oppikkend bij de Starbucks. Boekenuitjes starten namelijk altijd even bij de Starbucks.
Met ietwat wantrouwen bekeek ik de ME-bus aan de zijkant van het station. Als echte thrillerlezers bedenkt een ieder dan al snel wat er toch voor iets zou kunnen zijn. Op weg naar het krantengebouw zagen we al een grote groep mensen met heel veel Nederlandse vlaggen, dus dat was genoeg om lekker te negeren. Jut, Jul en Lil liepen een stuk rechtdoor, gingen naar links, weer naar links en op de vraag of het nog ver was, wees Lilian op het grote naambord. Een blik naar links werpend, bleek het gebouw echt bijna in het station te liggen. Frisse neus was dus weer gehaald voor die dag.
De immer vrolijke en enthousiaste Annette Overvoorde deed de deur voor ons open, zoen zoen, kwebbel kwebbel. Ook eens kennisgemaakt met Sandra Raino  en in een volgepropte lift naar de 12e verdieping. Als ware padvinder dirigeerde ik het hele clubje op rij 1, want ik wil mooie foto's maken en met 50 mensen voor mijn neus, is dat geen succes.

Rob Oostveen

Even een koffietje halend, komt Rob Oostveen op mij af om kennis te maken. Ik las onlangs zijn laatste boek en porde hem voor een column. Als ik iets in mijn blogverleden heb geleerd is dat je columns door echte auteurs moet laten schrijven. Het is een vak. Daar binnen enkele minuten een van de mooiste vrouwen in boekenland op me afkomt en gedag zegt met drie zoenen, ben ik alles weer gelijk vergeten (grapje Rob).



Het officiële gedeelte begint met Inge Ipenburg die een stuk voorleest uit het nieuwe boek van Hannah. Ze had van mij wel een uur mogen voorlezen, want wat een mooi prachtige stem. Op Storytel schijnt ze een aantal boeken voor te lezen, zoals het boek Geen kind meer. Ik overweeg toch eens een maandje te gaan testen. Ik stel trouwens voor een goed boek door Ipenburg en Van Steenhuizen van het 8 uur journaal voor te laten lezen. Dat moet fantastisch klinken...
Ik dwaal af!
Behalve nog even opmerken dat te weinig mensen nog weten dat zij behalve actrice is, twee thrillers op haar naam heeft staan. Waarvan Een schitterend ongeluk de laatste is en een aanrader.

Vervolgens heeft Janneke een lang interview met Sophie Hannah, die nonchalant op teenslippers plaatsnam. Bij de borrel naderhand vertelde ze dat ze zich opgesloten voelt als ze sokken en schoenen moet dragen.  Ieder zijn gekkigheid.
Ze beantwoordde vragen over haar grote passie, haar nieuwe boek  en over de toekomst, zoals dat er een musical gaat komen die The mousetrap meets  Mathilda gaat heten of daar een mix van is. Oftewel: ik word betrapt op niet helemaal goed opletten.  The mousetrap is een langlopend toneelstuk vanaf 1952 al en geschreven door Agatha Christie. Een verhaal wat nooit in boekvorm of film uitkwam.  Ik ben nu al  nieuwsgierig wat dit voor musical gaat worden.
Laat ik nu ook maar gewoon toegeven dat ik en door dat Lilian ijverig zat te pennen, en mijn Engels niet geweldig goed is en door het maken van foto's ik wat minder goed oplette. Sophie was zo beweeglijk met handen en mimiek dat het lastig was goede close ups te krijgen. Het beetje resultaat zie je om de tekst heen.

En dan komt Isa Maron. Zoals Inge Ipenburg een uur zou mogen voorlezen, zou Isa veel en veel langer hebben mogen doorpraten over "De schaal van Het kwaad", waar ze wat over vertelde. Deze wordt gebruikt in de Amerikaanse rechtszaal en bestaat uit gradaties van misdaden. Wat een sprankelende en enthousiaste wijze van spreken in het openbaar. Jammer dat het zo snel voorbij was. Interessant gegeven en boeiend vertelt.
Dan moet Isa op het strafbankje aan de zijkant gaan zitten en komt de rest het podium op. Waarom Isa daar niet gewoon bijzat, vond ik een aparte keuze. 

Er werden door Janneke een aantal stellingen gedropt. Belangrijk punt was het jongeren aan het lezen krijgen. Hoe stimuleer je mensen die niet lezen? Simone van der Vlugt merkte op dat er altijd een groep zal zijn die echt niet zal gaan lezen.
Inge trok het publiek erbij door te vragen of het uitmaakt of een boek door een man of vrouw geschreven wordt om te willen lezen. Het antwoord daar was nee.
Daar ik gelukkig voor de aanwezigen steenkolen Engels spreek, hield ik wijselijk mijn mond. Ik heb daar zeker een lang ander antwoord op. Bijvoorbeeld een Michael Berg heeft een vrouwelijk hoofdpersoon omdat blijkt dat vrouwen dat liever lezen en dus kopen. En daar vrouwen de grootste groepen thrillerkopers zijn...
Oftewel een leuk discussiewaardig onderwerp. 

Iets al best uitlopend leek het nog veel te kort toen de tijd echt op was. Langs de zijkanten zag ik mensen van de organisatie al gebaren dat het uitliep en Janneke kreeg het killgebaar.
 Het was de hoogste tijd voor de rondleiding over de redactie van de krant. Ik zou kunnen zeggen, dat ik net te laat was om aan te sluiten, maar had veel meer zin om eens bij te kletsen met wat bekenden.

 Even wat nieuwtjes van na het podium:
Simone van der Vlugt komt in juni met nieuw historisch boek Schaduwster.
Inge Ipenburg schrijft aan een tweeluik waarvan de eerste De stormmannen gaat heten en de tweede De mannen vallen. Het speelt zich af op Sicilië en heeft de vaste rechercheur. Hij moet verplicht op vakantie maar valt met zijn neus in een moordzaak.
Isa Maron is hard bezig met een nieuw boek, zonder Kyra. Misschien ooit nog. Maar nu niet. Wat ze graag zou willen schrijven eens is een Young adultfantasy. Maar dan zou ze graag een jaar niks anders willen hoeven doen.
Ook liep Marlen Beek Visser rond en daar komt natuurlijk een volgend boek bij Prometheus uit, maar dat zal pas 2019 worden. Maar hoe vet om een contract te hebben gekregen bij deze uitgeverij.
Verder heel even met Janneke Siebelink gepraat over hoe jammer ik het vind dat er nooit meer events zijn bij Bol.com. Want wat waren die toch altijd leuk. Ook voor alle andere soorten bloggers. Naast dat ik af en toe aanwezig was, las ik graag verslagen over de events.

Ook nog over het punt gesproken van het steeds minder lezen, waarbij we komen op voorlezen. Janneke is tegenwoordig druk aan het voorlezen aan haar zoon uit de boeken van Dummie de Mummie. Ze kan een bijna perfecte imitatie doen van het stemmetje. En ook dochter wordt graag voorgelezen. Dagelijks zit Janneke na een dag werken met boeken, voor te lezen aan de kinderen.
Nog even wat boekentips lospeuterend voor mezelf, want ik ken dan alles wel wat uit is op thrillergebied , maar hoor graag welk ander boek mooi is, worden we bijna de zaal uitgeveegd. Het gewone publiek is allang weg. Mensen van de uitgeverij, Inge, Sophie, Janneke en Juul het liftje in. 
Juul hangt nog een verhaal op tegen Sophie in het Engels dat ze altijd overal de laatste is. En eindigt met I am a plakker.
Waarop Janneke nog zegt: een sticker dus.

Zwaaizwaai verspreidt iedereen zich buiten bij de deur, waarvan de meesten zich richting Amsterdam gaan begeven. Maar wat was het leuk om eens in Rotterdam een leuk event te hebben.  Juul en ik zijn nog even snel wat eten op het Schouwburgplein en om 22 uur was het dan tijd om een geslaagd uitje af te ronden en voor mij naar het brabantse af te zakken.

Ontmoeting Thrillerschrijfster Sophie Hannah

Het eerste boekenuitje met en voor Thrillerlezers is een feit! Samen met Ink Kroon en vele andere thrillerliefhebbers woonde ik de presentatie bij van het nieuwste boek van Sophie Hannah: “Heb jij haar gezien?”.

Het evenement vond plaats op de redactie van het AD onder de bezielende leiding van Janneke Siebelink.

Naast Sophie Hannah waren er ook Nederlandse auteurs uitgenodigd om te komen praten over de vraag waarom vrouwen, auteurs en lezers, geen genoeg krijgen van thrillers. Daarvoor waren Inge Ipenburg, Isa Maron en Simone van der Vlugt uitgenodigd.
Het feit is namelijk dat van alle verkochte thrillers 80% door vrouwen gelezen word. Als je de zaal in kijkt, dan komt dat wel overeen, er zijn duidelijk meer vrouwen op dit evenement afgekomen dan mannen.

De bijeenkomst werd geopend door Inge Ipenburg
die voorlas uit “Heb jij haar gezien”, ze had twee stukken eruit gelicht die mij ook het meeste aanspraken, namelijk het begin over Melody en haar relatie ten opzichte van haar ouders en het deel waardoor ik enthousiast werd, namelijk het stuk over de kristalgrot waar Cara een briefje met haar naam erop vond in een zilveren pot. Inge heeft een goede stem en weet het publiek met haar warme stem aan zich te binden. Tussen deze twee stukjes in, vertelde ook nog wat over het boek, zonder spoilers weg te geven. Als ik het boek nog niet gelezen had, was ik zeker nieuwsgierig geworden naar het boek.

Janneke Siebelink interviewde vervolgens Sophie Hannah, zij vertelde volop over haar passie, het schrijven van thrillers, Agatha Christie en haar gezinsleven. Met veel humor en passie wist ze het publiek om haar vinger te winden. Echt een genot om naar te luisteren. 
Hieronder zal ik wat punten uit het interview uitlichten:


• Favoriete thriller aller tijde is: Moord in de Oriënt Expres van Agatha Christie. Deze heeft ze onlangs opnieuw gelezen, vanwege de verfilming van het boek. Dit boek heeft zoveel details die leiden tot een fenomenaal plot.
• Naast het schrijven van thrillers, is ze momenteel ook bezig met het schrijven van een musical. Uiteraard betreft het een mysterie moord musical, deze zal Agatha Christie-achtig zijn. Als alles volgens plan verloopt komt de musical ook in Nederland.
• Sophie is dol op mysteries, ook in het dagelijks leven. Er zijn altijd zaken waar je je hoofd over kunt breken en waar je nooit een gedegen antwoord op krijgt. Met een thriller weet je als lezer dat je honger naar de oplossing , na uren puzzelen en verbanden leggen, uiteindelijk in het plot duidelijk gestild word. Het is je beloning als lezer waar je zo naar smacht als je aan het lezen bent, 
• Haar moeder schreef ook, met name kinderboeken, maar meer als hobby. Zodra ze tijd had, ging ze schrijven. Wat je ouders doen, laat je als kind zien dat dat een mogelijkheid is om zelf ook te gaan ontplooien. Het schept mogelijkheden en je leert ervan.
• In haar nieuwste boek;”Heb jij haar gezien” beschrijft ze een luxe resort in Amerika, Arizona Dit resort is ontstaan uit twee resorts die ze zelf heeft bezocht tijdens haar werk en met haar gezin tijdens een vakantie. De kristalgrot bestaat dus echt, inclusief de zilveren pot. Sophie heeft zelfs de briefjes gelezen die er in zaten, maar was erg teleurgesteld. De mensen zijn niet origineel en beschrijven niet in details wat er nou precies aan de hand is....Erg jammer voor een nieuwsgierige auteur.

• Zo'n welnessresort is volgens Sophie een goede plek voor een thriller, de tegenstrijdigheden creëren een geweldige sfeer. Aan de ene kant zijn er mensen die genieten van heerlijke massages, terwijl de ander in angst rond loopt. 
• Aangezien Cara, hoofdpersoon in het boek, Brits is en in Amerika op vakantie gaat, was dit voor haar de mogelijkheid om de cultuurverschillen te beschrijven.
• De media speelt in haar boek ene grote rol. De manier waarop zij invloed uitoefenen op het rechtssysteem is bizar.
• Het schrijven van een boek gaat bij Sophie erg planmatig, zelf noemt ze zich een verhaalarchitectuur, dat klinkt spannender dan werken met een planning. Structuur is erg belangrijk tijdens het schrijven, de hoofdstukken worden vooraf al ingedeeld en zo ontstaat er een draft van ongeveer 100 bladzijden, die daarna verder uitgewerkt worden. Vaak weet ze al hoe het afloopt en hoe het plot in elkaar zit, ze dient dan alleen nog daar te komen. 
• Melody is geïnspireerd op de zaak van Casey Anthonie, haar moeder had haar niet als vermist opgegeven, dat deed haar oma pas een maand later.

Na het interview kwam Isa Maron aan het woord, zij sprak over “De schaal van het kwaad” dit is bedacht door een Amerikaanse psycholoog en geeft gradaties aan van het kwaad die in de rechtszaal gebruikt kunnen worden om de hoogte van de straf te bepalen. Het is verdeeld in 22 stappen, van dood door zelfverdediging tot aan een sadistische moordenaar, die zijn slachtoffers eerst martelt voordat hij ze afslacht. Via deze link vindt je hier meer info over: http://bigthink.com/the-voice-of-big-think/michael-stone-explains-his-scale-of-evil
Op de schaal van het kwaad komen niet veel vrouwen voor, de meeste moordenaars zijn mannen. Uiteraard zijn er uitzonderingen. Wat zou er met de schaal gebeuren als er geen mannen meer zijn? Dat is een vraag die Isa het publiek meegeeft.
Volgens Isa Maron zijn de mannen bang, omdat ze door hebben dat ze nutteloos zijn. We kunnen wel zonder de mannen tegenwoordig, maar het is wel leuk om er een paar te houden, bijvoorbeeld voor de vrijdagavond! 

Janneke Siebelink ging vervolgens in gesprek met de auteurs en legde ze een aantal quotes en vragen voor om op te reageren. De dames waren het niet altijd met elkaar eens en dat leverde een mooie discussie op. 
Zo wil Sophie mannen en vrouwen niet in aparte hokjes stoppen. Zij vind dat mannen en vrouwen net zoveel kunnen en dezelfde angsten hebben. Verder hoopt ze dat de jeugd meer gaat lezen in plaats van foto's posten op instagram.
Simone van der Vlugt denkt dat er altijd wel een groep blijft bestaan die niet aan het lezen te krijgen zijn. De kleine groep die er wel voor te porren is, dienen we vast te grijpen en een boek in de handen te duwen.
Inge Ipenburg wilde van het publiek weten of er gekeken wordt naar wie boek geschreven heeft, een man of een vrouw en of dat de keuze van het boek uitmaakt. Het antwoord was een NEE, het maakt ons niet uit of een man f vrouw een boek geschreven heeft. Wat uitmaakt is het thema waar het over gaat, volgens Sophie, en dat kan ik alleenmaar beamen.

Na deze discussie was er gelegenheid om deel te nemen aan een rondleiding over de AD redeactie. Zelf heb ik deze tijd gebruikt om wat te kletsen met mede thrillerliefhebbers en een praatje aangeknoopt met de auteurs. Ook was er de mogelijkheid om je boek door Sophie Hannah te laten signeren. Dit alles was onder het genot van een drankje en een hapje.

Het was een zeer geslaagde middag en een goed begin van 2018 op thrillergebied! 

 

Lilian

Boekpresentatie Geen kind meer

We hebben vandaag een druk programma voor de boeg, hadden van tevoren een strakke planning gemaakt zodat we overal op tijd zouden zijn. 

Helaas ging dat al vrij snel mis, want ja, er bestaan zoiets als files, en die kunnen de boel wel eens flink ophouden. Na een lekkere lätte waren we vanaf Ink toch echt ruim een uur van tevoren naar Uden vertrokken zodat we van tevoren nog even met Esther en de meiden van de Crime Compagnie konden kletsen. Maar goed, klokslag 17.30 stappen we dan toch gelukkig de boekenwinkel in Uden binnen om deelgenoot te zijn van de boekpresentatie van het debuut Geen kind meer van Esther Boek.

Helaas was de rij voor Esther dermate lang dat haar persoonlijk spreken niet gelukt is, wel de complimenten van Ilse en Sanneke van de Crime Compagnie voor mijn recensie in ontvangst mogen nemen, bloos, boos toch wel een beetje.  Voor Ink waren dit oude bekenden, voor mij de eerste kennismaking, erg leuk om beiden te ontmoeten, dit smaakt zeker naar meer.

Geen kind meer, een  boek wat ik had mogen pré lezen en wat me diep had geraakt.

Dit vat gelijk ook de boekpresentatie samen. Met een brok in onze keel luisteren we naar de prachtige woorden van Esther voor haar gezin en hoe het boek een feit is geworden.

Nog steeds is het niet te bevatten dat deze nachtmerrie je kan overkomen, soms lees je in de krant dat er een meisje verkracht is en iedereen heeft gelijk zijn oordeel klaar. De dader moet achter de tralies, punt, geen discussie mogelijk. Maar wat gebeurt er met een jongen en zijn familie als hij onschuldig blijkt te zijn.

Geen kind meer is een boek uit het hart geschreven, het zal velen ook eens flink achter de oren laten krabben. Dit beaamde de

advocaat die bij de presentatie aanwezig was en mooie woorden sprak.

Mooi om te zien dat het gezin alles op alles zet om dit verschrikkelijke familietrauma te overwinnen en zo goed mogelijk de draad van het normale leven weer op te pakken.

Ieder verwerkt het op zijn eigen manier en krijgt de zorg die men nodig heeft, er is onvoorwaardelijke liefde voelbaar.

Helaas zijn wij genoodzaakt om gelijk na de presentatie gelijk door te reizen naar onze volgende date waardoor we ook dan geen tijd meer hebben even persoonlijk met Esther te praten, maar dat gaat vast nog gebeuren.

Na een provisorische picknick in de auto starten we de bolide naar Made, want ook daar geven we acte de presente bij een wederom debuterende schrijfster.

Het was een presentatie met een lach en een traan, één om nooit te vergeten.

Groet,

Bianca

Eindelijk is het zover...

Eindelijk het is zover: het is 6 augustus! 

Dit wordt mijn dag, want ik ga mijn favoriete auteur ontmoeten. Wie dat is? Sterre Carron!

Ik deed mijn gordijnen open en ja hoor; het regende hier in Woerden. Nou, dacht ik bij mij zelf: ook al komt de regen met bakken uit de hemel vallen, mijn dag kan niet meer stuk. 
Ik zou niet alleen Sterre voor het eerst zien maar ook twee nieuwe teamleden, namelijk Danielle Henssen en Heidi de Jonge-Rutgers. Allemaal best spannend. En natuurlijk is het altijd leuk om de andere teamleden te zien.

Minibieb Molenley Breda

Maar eerst  even goed wakker worden met een Dolce Gusto. "Hup Lydia, niet treuzelen anders kom je nog te laat", zei ik tegen mijzelf. Dochterlief hadden afgelopen week haar boekenkast opgeruimd dus met een grote Jumbo tas met boeken voor Ink's minibieb vertrok ik naar Alphen a/d Rijn. Even Chef Miriam oppikken, want samen reizen is altijd gezelliger. Bij Miriam werd ik verrast, want ze had een mooie omslagdoek voor me gemaakt. Wauw! Ik was totaal verrast. Echt heel lief en de komende herfst/winter ga ik er heel veel gebruik van maken.  We moeten opschieten, want anders komen we echt te laat. 

Dit keer ging de reis naar Breda goed, want geen rare lampjes die gingen branden zoals de vorige keer. De zon ging inmiddels ook schijnen. En daar waren we eindelijk in Breda en daar staat de felroze/oranje minibieb van Ink: mooi en lekker opvallend. Na het voorstelrondje met de nieuwe recensenten kwamen Heidi en ik tot de ontdekking dat we elkaar eerder hadden gezien. Dat was ruim een jaar geleden op de VIP-avond in Almere met Linda Jansma, Jet van Vuuren en Ilse Ruijters. Wie hadden dat gedacht dat we vandaag elkaar opnieuw zouden zien en dan in Breda. 

En yessss: eindelijk Sterre Carron arriveert ook met nog twee Vlaamse dames: Gisèle Smets en Inge Verbruggen. Sterre had heerlijke koffiebroodjes meegenomen, nadat Ink en Sterre onlangs voor de zoveelste keer weer eens een spraakverwarring hadden. De Nederlandse koffiebroodjes kennen we wel, maar waren niet wat Sterre bedoelde, dus zat er niks anders op dan ze mee te brengen.

Ik moest even kennismaken met Sterre. Had van Ink al heel vaak gehoord dat het een heel leuk mens is. Nou, dat klopte..Hier staat ze dan voor mijn neus: live in Breda. Mijn favoriete auteur, die zes geweldige boeken heeft geschreven. 
Hopla een dikke knuffel en gauw even een fotomomentje. Sterre dook op mijn schoot, want andersom leek mij niet zo’n goed plan. Wat een heerlijk, lieve spontaan mens is Sterre. 

's Middags hadden we een High Tea bij de Barista in Breda. Van een High Tea hadden ze in België nog nooit gehoord.
Gezellig daar zaten we dan te smullen van al het lekkers dat ons werd voorgeschoteld. Je zou haast denken, dat we een high wine hadden, want wat hebben we keihard gelachen. Vlaamse woorden waar wij Nederlanders nog nooit van hadden gehoord. Het woord wat zij gebruiken voor rubberen laarzen moet je maar eens vragen als je een Vlaming spreekt. Tja, zij zullen wel hetzelfde van ons denken. Een en al gezelligheid in de Barista. Amai Amai, mijn buikspieren en mijn kaken doen nog zeer van het lachen. Ook Heidi en Danielle voelen zich al helemaal thuis. Danielle is helemaal een portret: Ink zegt zo naar de overkant te gaan, waar de boekhandel zit, maar wij willen ook mee.

Gisèle, Danielle en ik zijn ware koffieleuten en hadden na al die thee net koffie gekregen. Eerst kijken we verbaasd naar elkaars koffie, waar de ene bijna een soepkom heeft en de ander een melkglas. Hup daar lagen we weer in een deuk. Daar Danielle nogal een grote kom koffie had, zei ze op te gaan schieten. Ze kon namelijk vlug drinken meldde ze. Allemala keken we toevallig haar kant op hoe ze dat ging doen.
Te druk praten gooit ze de helft naast haar mond.

Inge Verbruggen en haar boeken

Echt we lagen helemaal dubbel. De andere klanten zullen wel gedacht hebben. 

Koffie dus op en naar de overkant waar Chantal van Mierlo stond te signeren. Het Isolement is echt een aanrader ik heb hem pas gelezen een heftig onderwerp en gaat over het gevaar van Internet . Hoe makkelijk je eigenlijk slachtoffer kan worden van hackers. Even een praatje en een groepsfoto. En dan zijn we wel weer toe aan een terrasje, want het zonnetje schijnt heerlijk. En sommigen zijn na al die thee toe aan alcohol. Wat is het gezellig en wat ben ik blij dat ik erbij ben op deze mooie dag in Breda. En als het gezellig is vliegt de tijd. De Vlaamse dames moeten helaas afscheid nemen om half 5, want er wacht een kind van een van de dames. Balend besluiten we heel snel een nieuwe zaterdag te prikken en samen te gaan eten.

Het team blijft alleen achter en praten nog even veel door. Tijd om ook nog maar weer wat te eten en ook in De Colonie in Breda weten ze nu dat we er waren.
Iedereen doodmoe van al dat geklets en gelach dus tijd om eens af te gaan dalen naar waar iedereen vandaan komt. Maar ojee ...nu gaat er bij Amanda een lampje branden in de auto. Dat komt me bekend voor. Vrouwen , auto’s en lampjes wat is dat toch?
Maar na geruststelling van haar vriend kan ze gewoon naar huis komen rijden. 

Met een glimlach op onze gezicht rijden Miriam en ik Breda uit. Een ding is zeker: ik ga binnenkort toch maar even F.C Kampioenen kijken. een Belgische serie. Wat een heerlijk taaltje is dat Vlaams toch en aangezien het niet bij deze ene ontmoeting blijft maar even kijken of ik de volgende keer enkele Vlaamse woorden kan uitspreken. 

Amai, het was een heerlijke dag !
Sterre je bent een kanjer en een lieve vrouw, ook de andere Vlaamse dames mogen er zijn. En dan niet te vergeten onze twee nieuwe teamleden Danielle en Heidi: het klikte met de groep. Welkom dames in het thrillerlezersteam!

Tot het volgende uitje.

Groeten van Lydia die een topdag heeft gehad een dag die ik nooit zal vergeten.
Bedankt Ink voor het regelen van deze geslaagde dag.