Boeken van 2021 van Ink

 

Ik vond het lastig dit jaar.

Mijn boekje met gelezen boeken doorbladerend, ontdekte ik weinig waar ik laaiend enthousiast over was. Maar ook nauwelijks wat ik echt om door de tuindeuren te gooien vond.

Laat ik beginnen dat ik dit jaar geen boek kan benoemen wat ik echt slecht vond. De boeken haalden wel gewoon minimaal een 3 en zelden een 5.

*Dit stukje was al gemaakt toen opeens een boek op schoot verscheen die doorgeworsteld moest. Het boek was mij bij uitkomst totaal ontgaan, maar het belandde op de shortlist van de Hercule Poirotprijs.

Na lezen ben ik lichtelijk verbijsterd waarom. Oké, ik geef eerlijk toe dat ik misschien te stom ben voor dit boek. Maar voor mij komt dit boek dicht bij het boek dat ik in alle jaren het minst graag las. Hoe netjes zei ik dit?
Ze vragen wel eens welk boek neem je mee naar een onbewoond eiland: als het deze verplicht zou zijn beland ik in de hel.....

Welke boeken zijn mij enigszins bijgebleven dat zijn twee boeken die zeer wisselende reacties hebben opgeroepen. Zeker het boek Valse getuige van Karin Slaughter. Een van de teamleden heeft het zelfs als slechtste boek van dit jaar. Het is dat ze zulke mooie platen maakt, anders. Mensen die het niks vinden zeggen het saai te vinden. En er wordt te veel over mondkapjes gepraat. Tja, het verhaal speelt in de huidige tijd...
Het boek kan je smaak niet zijn, maar het is geen slecht boek.

Dan vond ik Een langzaam Smeulend vuur van Paula Hawkins geweldig. Ik wil zeggen geen boek voor de grote massa, ook al verloop ze 100.000-en boeken. Een goede vriendin van mij vind dit dan weer het slechtste boek van het jaar. Een heerlijk, tergend langzaam op gang komend verhaal.

En het 3e boek wat ik goed vond is Brandende meisjes van C.J. Tudor. In de recensie op 14 maart schreef ik al:

"WAT EEN BOEK!

Eind van elk jaar kijk ik altijd terug naar welke boeken er boven uit staken. Ik weet nu al dat deze ‘Brandende meisjes’ in het rijtje van 2021 zal staan."

En vervolgde met:
Dit boek is een spekkie naar mijn bekkie. Een boek wat rustig opgebouwd wordt, langzaam onder je huid kruipt, creepy wordt en je hebt geen idee waar het heen gaat. Wat is er nu toch aan de hand? Worden mensen gek, wordt het paranormaal? Wie is toch de dader? Je zult het niet raden! Bij het spectaculaire einde vallen alle puzzelstukjes in elkaar. Wat geweldig bedacht en ik zag het zo niet aankomen.

Nu begon het blog ooit om wat meer aandacht te geven aan de Nederlandse auteurs waar heel weinig aandacht toen voor was, want er waren sowieso amper boekenblogs. En nu heb ik een top 3 met alleen buitenlands. Las ik geen goede Nederlandse thrillers? Zeker wel en die wil ik dan ook even benoemen:
Evi van Tjeerd Langstraat
Het is zo ontzettend jammer dat deze man zelf zijn boeken uitgeeft. (dus minder aandacht)

Oscar van Yvonne Franssen
Spannend en op de laatste bladzijde nog een schrikken van neeeeee!

De zonde waard van Simone van der Vlugt als beste Nederlandse thriller. Spannend, heerlijk geschreven. Vorige thrillers vond ik gewoon leuk, maar deze steekt er bovenuit.

Ink

Verwacht in november, deel 1

 

 19 november

Een spectaculaire nieuwe legal thriller over misschien wel de meest criminele rechter in de geschiedenis van de Verenigde Staten.

Als onderzoeker bij de Florida Board on Judicial Conduct, een overheidsdienst die het gedrag van rechters onderzoekt, heeft Lacy Stoltz zo’n beetje elke vorm van corruptie wel gezien. Gekozen mannen en vrouwen die zichzelf boven de wet plaatsen, voor Lacy is het dagelijkse kost. En haar tegenstanders deinzen voor niets terug. Zo kwam ze al eens tegenover een misdaadorganisatie te staan die met miljoenen dollars een rechter omkocht. Maar de zaak die ze nu moet ontrafelen, is vele malen gevaarlijker. Want sommige rechters kijken misschien de andere kant op wanneer een moord wordt gepleegd, deze rechter is naar het zich laat aanzien zelf de dader. En het laatste wat je wilt, is op de lijst van de rechter terechtkomen…

16 november

Holger Munch en Mia Krüger, de inspecteurs uit Samuel Bjørks wereldberoemde thrillerreeks, zijn terug. En deze keer gaan we terug in de tijd.

In Sneeuwwit, de ijzingwekkende prequel op de Munch & Krüger-bestsellerserie van Samuel Bjørk, vraagt Holger Munch de jonge Mia Krüger om voor hem te komen werken om een wel heel mysterieuze moordzaak op te lossen.

2001. In een buitenwijk van Oslo zijn twee elfjarige jongens vermoord. Naast de twee lichamen wordt een dode rode vos gevonden. De zaak lijkt op een andere onopgeloste zaak uit Zweden. Holger Munch is hoofd van een nieuwe onderzoekseenheid en heeft een team van de beste rechercheurs. Hij wordt gebeld door de politieacademie, ze hebben een buitengewoon getalenteerde studente die bij hun tests de hoogste scores haalde: Mia Krüger.

Munch toont de jonge Mia Krüger foto's van beide plaats delicten en ze heeft maar een paar minuten nodig om dingen te zien waar zijn team niet eens aan heeft gedacht. Het begin van een samenwerking en van een de meest bloedstollende jachten op een seriemoordenaar ooit…

2 november

Het meisje ligt op de achterbank van de auto. Ze lijkt te slapen, maar er is iets vreemds aan haar houding. Iets onnatuurlijks. Het portier staat open. Er gaat een schok door Ella heen als ze ziet dat de polsen van het meisje vastgebonden zijn. Ze weet wie dit kind is: Demi Hulshof, vijf jaar oud.

Het terugvinden van de vermiste Demi vormt het startschot van een adembenemend kat-en-muisspel tussen een bende ontvoerders, de politie en een jonge vrouw die worstelt met haar verleden. Ze heeft gebroken met de Jehova’s getuigen en daardoor met al haar vrienden en familieleden.

In De zonde waard komen relaties op scherp te staan, wordt afgerekend met knellende banden en blijft tot het laatst toe onduidelijk wie je kunt vertrouwen. Maar uiteindelijk kruipt het bloed waar het niet gaan kan... Hoever wil je gaan om trouw te blijven aan jezelf en om anderen te beschermen?

16 november

Dertig jaar lang is ze voorgelogen over haar tweelingzus. Het is tijd voor de waarheid…

Al van jongs af aan leeft FBI-agent Atlee Pine in onzekerheid over wat er precies is gebeurd met haar tweelingzus Mercy. Het meisje werd op zesjarige leeftijd ontvoerd en is nooit meer teruggezien. De politie stond destijds voor een raadsel en ook Atlees eigen onderzoek levert lange tijd niets op. Nu heeft ze eindelijk het bewijs gevonden dat haar zus nog leeft. Maar om haar te vinden moet Atlee ver in het verleden duiken. Alles leidt terug naar een moedige daad die haar moeder ooit verrichtte. En niet iedereen wil dat de waarheid over wat er destijds is gebeurd boven water komt…

16 november

Deel 3 van de Kate Marshall-serie

Het detectivebureau van Kate Marshall gaat eindelijk echt van start als zij en haar partner, Tristan Harper, worden ingehuurd voor hun eerste grote zaak. Het is een cold case. Twaalf jaar geleden legde journaliste Joanna Duncan een politiek schandaal bloot, waarna ze spoorloos verdween. De meeste mensen zijn inmiddels verdergegaan met hun leven – behalve Joanna’s moeder.

Wanneer Kate en Tristan toegang krijgen tot de oorspronkelijke dossiers, ondervragen ze dezelfde verdachten en volgen ze dezelfde sporen als toen – maar die lopen ditmaal niet dood. Want tussen Joanna’s persoonlijke bezittingen vindt Kate de namen van twee jonge mannen die ook spoorloos verdwenen.

Terwijl Kate de laatste dagen van de drie vermiste personen met elkaar vergelijkt en in verband brengt, realiseert ze zich dat Joanna iets veel sinisterders had ontdekt dan men aanvankelijk dacht: de identiteit van een seriemoordenaar. Iemand die aast op mensen die niet snel zullen worden gemist. Hoe dichter Kate hem nadert, hoe duisterder het wordt.

16 november

Tijdens een vakantie in Barcelona loopt Jack Ryan jr. in een café een vriendin van vroeger, Renee Moore, tegen het lijf. Helaas heeft ze geen tijd om bij te praten en dus maken de twee een afspraak voor later op de dag. Maar vlak nadat Jack het café heeft verlaten, wordt het door een explosie verwoest. En hoewel hij nog probeert Renee te redden, komt hij te laat. Ze sterft in zijn armen, nadat ze nog één woord heeft gefluisterd: Sammler. Samen met de Spaanse geheime dienst gaat Jack jr. op zoek naar de daders van de aanslag. Intussen heeft zijn vader, president Jack Ryan, te maken met een heel andere crisis. Op de Stille Oceaan verdwijnt het ene na het andere containerschip compleet van de radar.

De boekenkast van Nina Verheij

Nina Verheij bracht in 2019 haar debuut Fatale keuzes uit, welk goed ontvangen werd. Inmiddels werkt zij keihard aan het vervolg.

Vandaag kijken wij mee in haar boekenkast.

Hoe divers is jouw boekenkast?

Mijn boekenkasten zijn (te) klein, maar erg divers. Ik heb een plank met kinderboeken, een J.K. Rowling / Robert Galbraith-plank, een plank met reisboeken, woordenboeken en encyclopedieën, een plank met boeken over schrijven en over taal, een plank met van alles aan Engelse boeken, van ‘Sense and Sensibility’ tot ‘About a Boy’ en Haruki Murakami’s ‘South of the Border, West of the Sun’.

Toevallig heb ik laatst wel een deel van de boeken die ik tijdens mijn studie Nederlands heb gelezen in een doos gestopt. Met name Middelnederlandse boeken zoals ‘Van den vos Reynaerde’ en ‘Jeesten van rouwen ende van feesten’. Ik woon op 50m2, waardoor ik niet zoveel ruimte heb, maar die boeken mogen weer in de kast zodra ik een groter huis heb. Ik hoop ooit nog zo’n Belle en het Beest-boekenkast te kunnen neerzetten met een ladder om heen en weer te zwieren.

Staan ze op alfabetische volgorde, kleur of andere wijze gesorteerd?

Met name op genre en auteur, soms op hoogte. Alle kinderboeken staan bijvoorbeeld op dezelfde plank en daar staan weer alle boeken van Annie M.G. Schmidt bij elkaar.

Wat zijn de 3 mooiste boeken die je hebt?

Mooi qua uiterlijk? ‘Ronja de Roversdochter’ van Astrid Lindgren vind ik prachtig. Die groene omslag alleen al. Mijn Capitool-reisgids over Australië roept altijd fijne herinneringen op. De Engelse Harry Potter-boxset bovenop de boekenkast ziet er ook niet slecht uit.

Staat jouw favoriete boek allertijden daar ook tussen?

Ik vind het lastig een favoriet boek allertijden aan te wijzen, maar ik denk dat ik toch voor een van de Harry Potters moet gaan vanwege het plezier dat die boeken me altijd brengen. Het wordt tijd dat ik ze weer eens ga herlezen.

Belandt elk boek in de kast of doe je ook makkelijk weg?

Ik heb vorig jaar een keer geprobeerd mijn boekenkast op te ruimen, omdat er op alle planken stapeltjes boeken bovenop de boeken lagen, dus de beschikbare ruimte begon op te raken. Ik geloof dat het me uiteindelijk gelukt is om afscheid te nemen van twee exemplaren, dus dat was niet zo’n succes. Wat wel leuk is, is dat we beneden in de flat waar ik woon een boekenkast hebben staan.

Lees je veel?

Een paar jaar geleden las ik nog maar heel sporadisch. Ik had er ’s avonds na mijn werk de puf niet meer voor. Ik besloot toen om minimaal één boek per maand te gaan lezen. Dat werden er uiteindelijk gemiddeld twee per maand.

Vergeleken met mijn moeder, zus en waarschijnlijk veel van jouw volgers is dat alsnog erg weinig. Een van de “problemen” is dat ik best wel langzaam lees. Dat was op de basisschool al zo, waar je van die leesgroepjes had om je niveau te bepalen. Ik wilde veel te mooi voorlezen. Een andere uitdaging is dat ik vaak voor het slapengaan lees, waardoor ik soms na een paar pagina’s al te zware oogleden heb.

Waar lees je het allerliefste?

In bed of in ‘the black hole’. Dat is een hoekje van mijn chaise longue, waar ik lekker onderuitgezakt met mijn benen op de bank kan liggen. Als ik daar eenmaal zit met een thermoskan thee erbij, een dekentje over mijn benen en mijn kat Emmy op schoot, dan kom ik bijna niet meer overeind.

Tegenwoordig hoef ik niet meer heen en weer naar mijn werk, maar voorheen vond ik de trein ook een heerlijke plek om te lezen en even tijd voor mezelf te hebben.

Aan welke boeken uit je jeugd heb je mooie herinneringen en bezit je die ook?

In een van mijn boekenkasten heb ik speciaal een plank gereserveerd voor jeugdsentiment. Daarop staan onder andere mijn boeken van Annie M.G. Schmidt, Simone van der Vlugt en Carry Slee. Van mijn moeder mochten mijn zus en ik vroeger tijdens de Kinderboekenweek altijd een boek uitzoeken. Dat vond ik heel bijzonder.

Ik hoop binnenkort tijd te vinden om al die boeken weer eens te herlezen.

Kom je uit een gezin waar veel gelezen werd?

Zeker! Mijn moeder werkte voor haar pensioen in de bibliotheek, dus het was bij ons thuis heel normaal dat er overal stapels boeken lagen. Mijn moeder en zus verslonden het ene boek na het andere, dat kon ik echt niet bijhouden. Zij lezen nog steeds veel en veel meer dan ik trouwens.

Leen je wel eens boeken uit?

Minder dan vroeger, maar goed dat je het vraagt, want ik was bijna vergeten dat mijn zus nog een boek van me heeft dat ik zelf nog niet eens heb gelezen: ‘The Happiness Project’. 😉

Simone van der Vlugt op de nieuwe boekenbon

Wat leuk dat per vandaag naast Herman Koch ook Simone van der Vlugt op de boekenbon prijkt.


 De nieuwe Boekenbon is opnieuw ontworpen door Jaap Drupsteen en verkrijgbaar op meer dan 6000 locaties. 
Voor de 2e keer in de ruim 80-jarige geschiedenis van de Boekenbon had het publiek, samen met de boekhandelaren, een stem in welke auteurs er met hun foto op de Boekenbon zouden komen. Simone van der Vlugt (bekend van boeken als Blauw water, De Reünie) en Herman Koch (Het Diner, De Greppel) bleken de favorieten. Ik vind het echt een eer om erop te mogen staan!’, aldus Simone van der Vlugt.  De andere genomineerden waren Alex Boogers, Murat Isik, Jaap Robben, Thomas Verbogt en Hanna Bervoets, Charlotte Mutsaers, Joke van Leeuwen en Vonne van der Meer.

De eerste Boekenbon kwam in 1934 op de markt. Voor boekhandelaren bleek de waardebon een welkome vondst. Na die introductie, 84 jaar geleden, is de Boekenbon een Nederlands icoon geworden. De bon werd ooit gelanceerd ter promotie van lezen, het boek en de boekhandel. In de loop der jaren is het ook een ode aan de schrijvers van literatuur geworden: sinds 1996 zijn portretten van bekende auteurs op de bon afgebeeld. Het werd de hoogste tijd dat er dus ook eens een thrillerschrijfster op de bon kwam. Met meer dan 1 miljoen Boekenbonnen per jaar is de Boekenbon ruim 80 jaar na haar oprichting een van de meest populaire en gegeven cadeaubonnen van Nederland. 

Bron: persbericht CPNB

Tv serie Lois

Deze week werd bekend dat in het najaar de serie Lois  op NPO1 gaat komen. Gebaseerd op de boeken van Simone van der Vlugt.

In een interview met ons vertelde Simone het volgende:

"Ruim twee jaar geleden benaderde Endemol me om een televisieserie van mijn boeken over Lois te maken. Ik heb dus erg lang mijn mond moeten houden, erg lastig!
Nu is eindelijk de cast bekendgemaakt en zijn de opnames begonnen, in mijn woonplaats Alkmaar. Daar spelen de boeken, Aan niemand vertellen, Morgen ben ik weer thuis en Vraag niet waarom zich af. Noortje Herlaar speelt de hoofdrol en ik ben erg blij met haar.
Het worden drie lange telefilms, een over elk boek, die op de vrijdagavond worden uitgezonden.
Ik ben heel nauw betrokken geweest bij het schijven van de scripts, maar de serie is geen blauwdruk van de boeken. Op onderdelen zijn er verschillen, dat kan niet anders. In een boek heb je veel meer ruimte om je verhaal te doen. Als ik schrijf dat een boottochtje uitloopt op een gevaarlijke onderneming door een storm, kunnen ze moeilijk weken op een storm gaan zitten wachten. Om praktische redenen moet er dus weleens iets aangepast worden.
Maar de personages en de plots zijn overeind gebleven, en het karakter Lois ook. En dat is het belangrijkst."

Simone van der Vlugt ondervraagd

Ik ga geen introductie doen voor Simone van der Vlugt. Als je als lezer van thrillers nog nooit van deze schrijfster heb gehoord, heb je ver weg in een grot zonder social media en vooral zonder thrillers doorgebracht. Op de meeting met SophieHannah liep ik de schrijfster tegen het lijf. Bij wijze van spreken dan: een botsing zou niet goed uitvallen voor Simone.

Nu kan je het interview lezen wat wij die dag afspraken met een leuk nieuwtje.

*Je behoort tot de drie grote nederlandse Thrillerschrijfsters. Elke thriller verschijnt hoog in de CPNB 60. Maakt dat je nerveus nog als er een nieuw boek gaat uitkomen?

Nerveus is niet het goede woord. Natuurlijk ben ik benieuwd hoe het boek het zal gaan doen, maar wat ik de afgelopen jaren heb geleerd is dat er altijd een groep is die het resultaat tegenvalt en een groep die juist heel enthousiast is. Dat komt omdat ik steeds iets anders doe. De ene keer gaat het meer om psychologische spanning, zoals in De doorbraak, en de andere keer zit er meer direct gevaar in mijn boeken.

*Stel dat iemand nog nooit een spannend boek van je las welke moeten ze dan oppakken als ze er een gaan proberen en  waarom juist die?

 

Ik denk Op klaarlichte dag, waar ik de NS Publieksprijs mee won. Dat boek heeft lekker veel vaart en zit vol onverwachte wendingen.

*Welk boek had je graag zelf geschreven willen hebben?

Een kus voor je sterft van Ira Levin, en 24 uur van Greg Iles.

*Lees je zelf veel? Welk boek las je onlangs en bleef je echt bij?

Eigenlijk veel te weinig. Ik ben een typische vakantielezer. Voor mijn boeken moet ik altijd veel researchmateriaal doornemen, zeker voor mijn historische romans. En dan moet ik mijn eigen manuscripten nog eindeloos herlezen. Als ik klaar ben heb ik niet zoveel behoefte meer aan letters.

*Je hebt ooit de lerarenopleiding Frans en Nederlands gedaan. Heb je eigenlijk ooit echt les gegeven?

Wat wilde je als puber graag worden?

Nee, dat is er niet van gekomen. Toen ik afgestudeerd was ging ik op het secretariaat van de Crédit Lyonnais in Amsterdam werken, vanwege mijn Frans. In die tijd schreef ik mijn eerste historische jeugdroman, De amulet. Toen dat boek werd uitgegeven ben ik vol voor het schrijven gegaan. Dat was namelijk wat ik écht wilde. Ik stuurde vanaf mijn dertiende al boekjes naar uitgevers.

*Jullie 3 staan voor de verandering van de Nederlandse thriller begin 2000. Er kwam ook veel kritiek vanuit de mannenhoek die toch wel neerbuigend over de vrouwenthrillers deden. Hoe kijk je terug op die tijd?

Kritiek is nooit leuk, het kan je heel onzeker maken. Maar daar stond het overweldigende enthousiasme van mijn publiek tegenover. Ik zou ook niet graag een schrijver zijn die prachtige recensies krijgt maar die niet gelezen wordt.

- Er heerst nog altijd wel vanuit bepaalde hoek minachting voor de thriller in zijn algemeen. Zal het ooit veranderen denk je?

De kritiek is aardig verstomd. Zelfs de elitaire uitgeverijen die er eerst hun neus voor ophaalden, geven nu thrillers uit. Er zal altijd een zeker spanningsveld bestaan tussen thrillers en literatuur, maar volgens mij heeft de thriller intussen zijn bestaansrecht wel veroverd.

- Interesseert kritiek je nog?

Jazeker. Je wilt elk boek toch zo goed mogelijk schrijven en jezelf het liefst verbeteren. Kritiek is daarbij onmisbaar, het houdt je scherp. Ik trek me niet alles aan, maar ik heb er wel van geleerd.

*Waar haal je elke keer weer de inspiratie vandaan.

Geen idee. Het is alsof er een soort antenne op mijn hoofd staat die voortdurend alles wat ik hoor en zie scant. Het is een merkwaardig proces dat bijna niet uit te leggen valt.

*Gabby Naus , 1 van onze leden vraagt zich af :“Hoe vind je de balans tussen productiviteit in het schrijven en kwaliteit blijven bieden?”
Want dat lijkt me dus moeilijk: wanneer is een verhaal of boek echt af? Je kunt blijven schaven en verbeteren maar er moet ook brood op de plank, en je bent ook nog tijd kwijt aan research, promotie enz.

Samen met Inge Ipenburg bij meeting Sophie Hannah

Ik schrijft fulltime, ik heb er geen andere baan naast, dus ik kan zoveel tijd aan mijn boeken besteden als ik maar wil. Zeker nu mijn kinderen de deur uit zijn, gaat het hard. Als ik vier of vijf maanden lang hele dagen (ook de weekeinden) met mijn boek bezig ben, staat de eerste versie er wel. De rest van het jaar is voor de tweede en derde versie, research voor het volgende boek en ontspanning. In de herfst en winter werk ik het hardst, in de zomer veroorloof ik me meer vrije tijd.

*Luna heeft de volgende vraag:

Je debuut was De amulet een jeugdboek over heksenvervolgingen en dit boek is mij altijd bijgebleven en heb ik keer op keer uit de bieb geleend toen ik nog op school zat. Zou je het leuk vinden om voor volwassenen ook een historische roman over die tijd en die plek te schrijven, met nieuwe personages, maar met ook kleine bijrollen voor de personages uit De amulet?

Nee, dat onderwerp heb ik gehad. Ik schrijf liever iets nieuws. Als ik het al over heksenvervolging zou hebben, dan met een compleet ander verhaal.

*Mascha:

Hoeveel van het verhaal heb je al in je hoofd voor je begint met het daadwerkelijk schrijven? Zijn de verhaallijnen, personages en het plot van tevoren uitgedacht of alleen in grote lijnen en ontstaat er nog veel tijdens het schrijven?

Bijna alles zit al in mijn hoofd, maar dat kan tijdens het schrijven ook weer veranderen. Juist als je bezig bent, komen er mooie invallen die je van tevoren niet had kunnen bedenken. Ik bedenk altijd eerst het einde, zodat ik weet waar ik naartoe moet en ik niet vastloop. Maar ook dat einde kan veranderen. Het gaat erom dat je niet zomaar begint en verwacht dat de rest wel komt. Dat kan erg tegenvallen. Bovendien moet je als schrijver controle over je verhaal hebben.

*Je doet voor elk boek veel onderzoek. Voor De doorbraak ging je langs bij Marco Borstao en Edsilia rombley. Ook ging je op zangles. Wat deed je allemaal voor je toekomstige boek Het schaduwspel?
En hoe werk je aan dit boek. Heb je een werkkamer, heb je muziek aan , plakken er overal gele briefjes?

Voor Het schaduwspel moest ik vooral veel lezen. Op vakantie zorgden mijn man ervoor dat we altijd een dag gingen varen, het liefst de oceaan op. In het boek maakt Eva namelijk een lange zeereis. Verder heb ik inderdaad een fijne werkkamer, met whiteboards waar ik met magneten plattegronden, reproducties van schilderijen en portretten van mijn personages ophang.

*Bij de zogenaamde recensieboeken lees ik met post-itjes. En lees je dus minder onbevangen. Hoe leest een thrillerschrijfster thrillers van anderen. Kijk je wat jij anders had gedaan?

Alleen maar. Ik kan eigenlijk niet meer normaal lezen. Misschien dat ik het daarom ook niet meer zoveel doe.

 

Meeting Sophie Hannah

*Onlangs bij de meeting van Sophie Hannah ging het over het minder lezen onder jongeren. Zie jij oplossingen?

In het middelbaar onderwijs kan nog veel gewonnen worden. Scholen die investeren in schrijversbezoeken zien het aantal lezende scholieren wel groeien.

*Je boeken waarin Lois het hoofdpersonage is wordt eind dit jaar een tv serie. Is er inmiddels meer bekend?
In De reünie had Thekla Reuten de hoofdrol. Niet bepaald de minste. Was je trots?

De verfilming van De reünie was ongelooflijk leuk om mee te maken, vooral omdat het de eerste keer was. Thekla kende ik al, ik had haar voorgedragen om de hoofdrol te spelen.

Ruim twee jaar geleden benaderde Endemol me om een televisieserie van mijn boeken over Lois te maken. Ik heb dus erg lang mijn mond moeten houden, erg lastig!

Nu is eindelijk de cast bekendgemaakt en zijn de opnames begonnen, in mijn woonplaats Alkmaar. Daar spelen de boeken, Aan niemand vertellen, Morgen ben ik weer thuis en Vraag niet waarom zich af. Noortje Herlaar speelt de hoofdrol en ik ben erg blij met haar.

Het worden drie lange telefilms, een over elk boek, die op de vrijdagavond worden uitgezonden.

Ik ben heel nauw betrokken geweest bij het schijven van de scripts, maar de serie is geen blauwdruk van de boeken. Op onderdelen zijn er verschillen, dat kan niet anders. In een boek heb je veel meer ruimte om je verhaal te doen. Als ik schrijf dat een boottochtje uitloopt op een gevaarlijke onderneming door een storm, kunnen ze moeilijk weken op een storm gaan zitten wachten. Om praktische redenen moet er dus weleens iets aangepast worden.

Maar de personages en de plots zijn overeind gebleven, en het karakter Lois ook. En dat is het belangrijkst.

*Welke wensen heb jij nog op schrijfgebied?

Ik hoop op nog meer verfilmingen, en een prijs winnen is ook altijd leuk. Maar vooral hoop ik op deze manier door te kunnen gaan, met een trouw lezerspubliek dat mijn boeken waardeert. Want uiteindelijk gaat het om de lezers.

Boekenfeestje in Rotterdam

Bloggers united

Thrillerlezers presteert het al sinds de start om van leuke uitjes twee verslagen te maken: een serieuze en die van mij (meer kletskoekerij noemen we dat). 
Vandaag mijn verslag over een heerlijk dagje in het Rotterdamse:

Een zaterdag in januari groeit uit tot een wel hele leuke dag in Rotterdam. Op 20 januari is het eerste boekenuitje van 2018: een event georganiseerd door de landelijke krant het AD waar het nieuwe boek van Sophie Hannah centraal stond. Met 'ons 'Lilian, Juul van JuulsBoekenwinkeltje oppikkend bij de Starbucks. Boekenuitjes starten namelijk altijd even bij de Starbucks.
Met ietwat wantrouwen bekeek ik de ME-bus aan de zijkant van het station. Als echte thrillerlezers bedenkt een ieder dan al snel wat er toch voor iets zou kunnen zijn. Op weg naar het krantengebouw zagen we al een grote groep mensen met heel veel Nederlandse vlaggen, dus dat was genoeg om lekker te negeren. Jut, Jul en Lil liepen een stuk rechtdoor, gingen naar links, weer naar links en op de vraag of het nog ver was, wees Lilian op het grote naambord. Een blik naar links werpend, bleek het gebouw echt bijna in het station te liggen. Frisse neus was dus weer gehaald voor die dag.
De immer vrolijke en enthousiaste Annette Overvoorde deed de deur voor ons open, zoen zoen, kwebbel kwebbel. Ook eens kennisgemaakt met Sandra Raino  en in een volgepropte lift naar de 12e verdieping. Als ware padvinder dirigeerde ik het hele clubje op rij 1, want ik wil mooie foto's maken en met 50 mensen voor mijn neus, is dat geen succes.

Rob Oostveen

Even een koffietje halend, komt Rob Oostveen op mij af om kennis te maken. Ik las onlangs zijn laatste boek en porde hem voor een column. Als ik iets in mijn blogverleden heb geleerd is dat je columns door echte auteurs moet laten schrijven. Het is een vak. Daar binnen enkele minuten een van de mooiste vrouwen in boekenland op me afkomt en gedag zegt met drie zoenen, ben ik alles weer gelijk vergeten (grapje Rob).



Het officiële gedeelte begint met Inge Ipenburg die een stuk voorleest uit het nieuwe boek van Hannah. Ze had van mij wel een uur mogen voorlezen, want wat een mooi prachtige stem. Op Storytel schijnt ze een aantal boeken voor te lezen, zoals het boek Geen kind meer. Ik overweeg toch eens een maandje te gaan testen. Ik stel trouwens voor een goed boek door Ipenburg en Van Steenhuizen van het 8 uur journaal voor te laten lezen. Dat moet fantastisch klinken...
Ik dwaal af!
Behalve nog even opmerken dat te weinig mensen nog weten dat zij behalve actrice is, twee thrillers op haar naam heeft staan. Waarvan Een schitterend ongeluk de laatste is en een aanrader.

Vervolgens heeft Janneke een lang interview met Sophie Hannah, die nonchalant op teenslippers plaatsnam. Bij de borrel naderhand vertelde ze dat ze zich opgesloten voelt als ze sokken en schoenen moet dragen.  Ieder zijn gekkigheid.
Ze beantwoordde vragen over haar grote passie, haar nieuwe boek  en over de toekomst, zoals dat er een musical gaat komen die The mousetrap meets  Mathilda gaat heten of daar een mix van is. Oftewel: ik word betrapt op niet helemaal goed opletten.  The mousetrap is een langlopend toneelstuk vanaf 1952 al en geschreven door Agatha Christie. Een verhaal wat nooit in boekvorm of film uitkwam.  Ik ben nu al  nieuwsgierig wat dit voor musical gaat worden.
Laat ik nu ook maar gewoon toegeven dat ik en door dat Lilian ijverig zat te pennen, en mijn Engels niet geweldig goed is en door het maken van foto's ik wat minder goed oplette. Sophie was zo beweeglijk met handen en mimiek dat het lastig was goede close ups te krijgen. Het beetje resultaat zie je om de tekst heen.

En dan komt Isa Maron. Zoals Inge Ipenburg een uur zou mogen voorlezen, zou Isa veel en veel langer hebben mogen doorpraten over "De schaal van Het kwaad", waar ze wat over vertelde. Deze wordt gebruikt in de Amerikaanse rechtszaal en bestaat uit gradaties van misdaden. Wat een sprankelende en enthousiaste wijze van spreken in het openbaar. Jammer dat het zo snel voorbij was. Interessant gegeven en boeiend vertelt.
Dan moet Isa op het strafbankje aan de zijkant gaan zitten en komt de rest het podium op. Waarom Isa daar niet gewoon bijzat, vond ik een aparte keuze. 

Er werden door Janneke een aantal stellingen gedropt. Belangrijk punt was het jongeren aan het lezen krijgen. Hoe stimuleer je mensen die niet lezen? Simone van der Vlugt merkte op dat er altijd een groep zal zijn die echt niet zal gaan lezen.
Inge trok het publiek erbij door te vragen of het uitmaakt of een boek door een man of vrouw geschreven wordt om te willen lezen. Het antwoord daar was nee.
Daar ik gelukkig voor de aanwezigen steenkolen Engels spreek, hield ik wijselijk mijn mond. Ik heb daar zeker een lang ander antwoord op. Bijvoorbeeld een Michael Berg heeft een vrouwelijk hoofdpersoon omdat blijkt dat vrouwen dat liever lezen en dus kopen. En daar vrouwen de grootste groepen thrillerkopers zijn...
Oftewel een leuk discussiewaardig onderwerp. 

Iets al best uitlopend leek het nog veel te kort toen de tijd echt op was. Langs de zijkanten zag ik mensen van de organisatie al gebaren dat het uitliep en Janneke kreeg het killgebaar.
 Het was de hoogste tijd voor de rondleiding over de redactie van de krant. Ik zou kunnen zeggen, dat ik net te laat was om aan te sluiten, maar had veel meer zin om eens bij te kletsen met wat bekenden.

 Even wat nieuwtjes van na het podium:
Simone van der Vlugt komt in juni met nieuw historisch boek Schaduwster.
Inge Ipenburg schrijft aan een tweeluik waarvan de eerste De stormmannen gaat heten en de tweede De mannen vallen. Het speelt zich af op Sicilië en heeft de vaste rechercheur. Hij moet verplicht op vakantie maar valt met zijn neus in een moordzaak.
Isa Maron is hard bezig met een nieuw boek, zonder Kyra. Misschien ooit nog. Maar nu niet. Wat ze graag zou willen schrijven eens is een Young adultfantasy. Maar dan zou ze graag een jaar niks anders willen hoeven doen.
Ook liep Marlen Beek Visser rond en daar komt natuurlijk een volgend boek bij Prometheus uit, maar dat zal pas 2019 worden. Maar hoe vet om een contract te hebben gekregen bij deze uitgeverij.
Verder heel even met Janneke Siebelink gepraat over hoe jammer ik het vind dat er nooit meer events zijn bij Bol.com. Want wat waren die toch altijd leuk. Ook voor alle andere soorten bloggers. Naast dat ik af en toe aanwezig was, las ik graag verslagen over de events.

Ook nog over het punt gesproken van het steeds minder lezen, waarbij we komen op voorlezen. Janneke is tegenwoordig druk aan het voorlezen aan haar zoon uit de boeken van Dummie de Mummie. Ze kan een bijna perfecte imitatie doen van het stemmetje. En ook dochter wordt graag voorgelezen. Dagelijks zit Janneke na een dag werken met boeken, voor te lezen aan de kinderen.
Nog even wat boekentips lospeuterend voor mezelf, want ik ken dan alles wel wat uit is op thrillergebied , maar hoor graag welk ander boek mooi is, worden we bijna de zaal uitgeveegd. Het gewone publiek is allang weg. Mensen van de uitgeverij, Inge, Sophie, Janneke en Juul het liftje in. 
Juul hangt nog een verhaal op tegen Sophie in het Engels dat ze altijd overal de laatste is. En eindigt met I am a plakker.
Waarop Janneke nog zegt: een sticker dus.

Zwaaizwaai verspreidt iedereen zich buiten bij de deur, waarvan de meesten zich richting Amsterdam gaan begeven. Maar wat was het leuk om eens in Rotterdam een leuk event te hebben.  Juul en ik zijn nog even snel wat eten op het Schouwburgplein en om 22 uur was het dan tijd om een geslaagd uitje af te ronden en voor mij naar het brabantse af te zakken.

Ontmoeting Thrillerschrijfster Sophie Hannah

Het eerste boekenuitje met en voor Thrillerlezers is een feit! Samen met Ink Kroon en vele andere thrillerliefhebbers woonde ik de presentatie bij van het nieuwste boek van Sophie Hannah: “Heb jij haar gezien?”.

Het evenement vond plaats op de redactie van het AD onder de bezielende leiding van Janneke Siebelink.

Naast Sophie Hannah waren er ook Nederlandse auteurs uitgenodigd om te komen praten over de vraag waarom vrouwen, auteurs en lezers, geen genoeg krijgen van thrillers. Daarvoor waren Inge Ipenburg, Isa Maron en Simone van der Vlugt uitgenodigd.
Het feit is namelijk dat van alle verkochte thrillers 80% door vrouwen gelezen word. Als je de zaal in kijkt, dan komt dat wel overeen, er zijn duidelijk meer vrouwen op dit evenement afgekomen dan mannen.

De bijeenkomst werd geopend door Inge Ipenburg
die voorlas uit “Heb jij haar gezien”, ze had twee stukken eruit gelicht die mij ook het meeste aanspraken, namelijk het begin over Melody en haar relatie ten opzichte van haar ouders en het deel waardoor ik enthousiast werd, namelijk het stuk over de kristalgrot waar Cara een briefje met haar naam erop vond in een zilveren pot. Inge heeft een goede stem en weet het publiek met haar warme stem aan zich te binden. Tussen deze twee stukjes in, vertelde ook nog wat over het boek, zonder spoilers weg te geven. Als ik het boek nog niet gelezen had, was ik zeker nieuwsgierig geworden naar het boek.

Janneke Siebelink interviewde vervolgens Sophie Hannah, zij vertelde volop over haar passie, het schrijven van thrillers, Agatha Christie en haar gezinsleven. Met veel humor en passie wist ze het publiek om haar vinger te winden. Echt een genot om naar te luisteren. 
Hieronder zal ik wat punten uit het interview uitlichten:


• Favoriete thriller aller tijde is: Moord in de Oriënt Expres van Agatha Christie. Deze heeft ze onlangs opnieuw gelezen, vanwege de verfilming van het boek. Dit boek heeft zoveel details die leiden tot een fenomenaal plot.
• Naast het schrijven van thrillers, is ze momenteel ook bezig met het schrijven van een musical. Uiteraard betreft het een mysterie moord musical, deze zal Agatha Christie-achtig zijn. Als alles volgens plan verloopt komt de musical ook in Nederland.
• Sophie is dol op mysteries, ook in het dagelijks leven. Er zijn altijd zaken waar je je hoofd over kunt breken en waar je nooit een gedegen antwoord op krijgt. Met een thriller weet je als lezer dat je honger naar de oplossing , na uren puzzelen en verbanden leggen, uiteindelijk in het plot duidelijk gestild word. Het is je beloning als lezer waar je zo naar smacht als je aan het lezen bent, 
• Haar moeder schreef ook, met name kinderboeken, maar meer als hobby. Zodra ze tijd had, ging ze schrijven. Wat je ouders doen, laat je als kind zien dat dat een mogelijkheid is om zelf ook te gaan ontplooien. Het schept mogelijkheden en je leert ervan.
• In haar nieuwste boek;”Heb jij haar gezien” beschrijft ze een luxe resort in Amerika, Arizona Dit resort is ontstaan uit twee resorts die ze zelf heeft bezocht tijdens haar werk en met haar gezin tijdens een vakantie. De kristalgrot bestaat dus echt, inclusief de zilveren pot. Sophie heeft zelfs de briefjes gelezen die er in zaten, maar was erg teleurgesteld. De mensen zijn niet origineel en beschrijven niet in details wat er nou precies aan de hand is....Erg jammer voor een nieuwsgierige auteur.

• Zo'n welnessresort is volgens Sophie een goede plek voor een thriller, de tegenstrijdigheden creëren een geweldige sfeer. Aan de ene kant zijn er mensen die genieten van heerlijke massages, terwijl de ander in angst rond loopt. 
• Aangezien Cara, hoofdpersoon in het boek, Brits is en in Amerika op vakantie gaat, was dit voor haar de mogelijkheid om de cultuurverschillen te beschrijven.
• De media speelt in haar boek ene grote rol. De manier waarop zij invloed uitoefenen op het rechtssysteem is bizar.
• Het schrijven van een boek gaat bij Sophie erg planmatig, zelf noemt ze zich een verhaalarchitectuur, dat klinkt spannender dan werken met een planning. Structuur is erg belangrijk tijdens het schrijven, de hoofdstukken worden vooraf al ingedeeld en zo ontstaat er een draft van ongeveer 100 bladzijden, die daarna verder uitgewerkt worden. Vaak weet ze al hoe het afloopt en hoe het plot in elkaar zit, ze dient dan alleen nog daar te komen. 
• Melody is geïnspireerd op de zaak van Casey Anthonie, haar moeder had haar niet als vermist opgegeven, dat deed haar oma pas een maand later.

Na het interview kwam Isa Maron aan het woord, zij sprak over “De schaal van het kwaad” dit is bedacht door een Amerikaanse psycholoog en geeft gradaties aan van het kwaad die in de rechtszaal gebruikt kunnen worden om de hoogte van de straf te bepalen. Het is verdeeld in 22 stappen, van dood door zelfverdediging tot aan een sadistische moordenaar, die zijn slachtoffers eerst martelt voordat hij ze afslacht. Via deze link vindt je hier meer info over: http://bigthink.com/the-voice-of-big-think/michael-stone-explains-his-scale-of-evil
Op de schaal van het kwaad komen niet veel vrouwen voor, de meeste moordenaars zijn mannen. Uiteraard zijn er uitzonderingen. Wat zou er met de schaal gebeuren als er geen mannen meer zijn? Dat is een vraag die Isa het publiek meegeeft.
Volgens Isa Maron zijn de mannen bang, omdat ze door hebben dat ze nutteloos zijn. We kunnen wel zonder de mannen tegenwoordig, maar het is wel leuk om er een paar te houden, bijvoorbeeld voor de vrijdagavond! 

Janneke Siebelink ging vervolgens in gesprek met de auteurs en legde ze een aantal quotes en vragen voor om op te reageren. De dames waren het niet altijd met elkaar eens en dat leverde een mooie discussie op. 
Zo wil Sophie mannen en vrouwen niet in aparte hokjes stoppen. Zij vind dat mannen en vrouwen net zoveel kunnen en dezelfde angsten hebben. Verder hoopt ze dat de jeugd meer gaat lezen in plaats van foto's posten op instagram.
Simone van der Vlugt denkt dat er altijd wel een groep blijft bestaan die niet aan het lezen te krijgen zijn. De kleine groep die er wel voor te porren is, dienen we vast te grijpen en een boek in de handen te duwen.
Inge Ipenburg wilde van het publiek weten of er gekeken wordt naar wie boek geschreven heeft, een man of een vrouw en of dat de keuze van het boek uitmaakt. Het antwoord was een NEE, het maakt ons niet uit of een man f vrouw een boek geschreven heeft. Wat uitmaakt is het thema waar het over gaat, volgens Sophie, en dat kan ik alleenmaar beamen.

Na deze discussie was er gelegenheid om deel te nemen aan een rondleiding over de AD redeactie. Zelf heb ik deze tijd gebruikt om wat te kletsen met mede thrillerliefhebbers en een praatje aangeknoopt met de auteurs. Ook was er de mogelijkheid om je boek door Sophie Hannah te laten signeren. Dit alles was onder het genot van een drankje en een hapje.

Het was een zeer geslaagde middag en een goed begin van 2018 op thrillergebied! 

 

Lilian

Sophie Hannah in Rotterdam

Een collage van een zaterdagmiddag in Rotterdam bij de krant AD waar Sophie Hannah geinterviewd werd door Janneke Siebelink en ook Nederlandse thrillerschrijvers waren als Simone van der Vlugt, Isa Maron en Inge Ipenburg. Een zeer leuk opgezette middag met veel leuke bloggers, auteurs en vooral leuke en mooie gesprekken. Wel veel te kort! Het had voor mij nog zo een dik half uur verder gemogen.

Voor deze zondag een snelle collage zonder fotobewerkingen nog. Maar ik denk dat het plezier wel van de foto's afstraalt..