Boekenuitje bij Gianotten Tilburg

Ik ga niet veel meer naar boekenpresentaties, lezingen of interviews, maar als je net twee boeken las die je allebei hoog waardeerde en enorm van genoot en de schrijvers van die twee boeken komen toevallig tegelijk vlakbij waar ik woon, is het wel heel leuk even te gaan. Sowieso is het nooit een straf om naar boekhandel Gianotten in Tilburg te gaan, want ik kan daar uren rondsnuffelen. Naast boeken hebben ze namelijk heel veel keuze uit erg mooie notitieboekjes en als ik al een verslaving naast boeken heb...

De twee boeken waar ik het over heb zijn Vrienden voor het leven van Astrid Harrewijn en Broertje van Michael Berg. De twee schrijvers interviewden elkaar en eerst stelde Astrid haar vragen. Ik geef een samenvatting van wat er verteld werd rondom Broertje.
Michael schreef dit boek, omdat hij graag een verhaal over een gehandicapt iemand wilde maken. Astrid merkte op dat er veel overeenkomsten zitten met Michaels eigen leven. Michael heeft zelf een autistische broer en ook zorgde hij, net als inspecteur Fillon in het boek,voor zijn zieke vrouw. Fillon vindt het in het verhaal lastig de anderende dood te bespreken en ook dat is iets wat Michael zelf ervaarde. Zijn vrouw wilde met hem bespreken wat er geregeld moest worden en hij zelf moest gaan doen als zij er niet meer zou zijn. Hij had iets van dat zien we dan wel.

Maar natuurlijk zijn er naast overeenkomsten veel meer verschillen. Elke autist heeft wel 1 of meerdere tics. Michael zag ooit de documentaire van Louis Throux over een Engels gezin met een zeer agressieve zoon die alles tot gort sloeg. Zijn eigen broer heeft die agressiviteit niet. Het broertje van het boek is een mengeling geworden. tegenwoordig heeft hij geduld met zijn broer. 

Vroeger was dat veel minder en was er de irritatie dat alle aandacht altijd naar de broer uitging.
de reden waarom Michael koos voor Lotte als persoon naast Felix ipv een manpersoon is een opvallende: vrouwen lezen graag boeken met een vrouwelijke hoofdpersoon blijkt uit de verkoopcijfers.
Nog opvallender is dat juist de twee boeken warain Michael een mannelijk hoofdpersoon had, wel besproken werden in de zogenaamde serieuze media. De boeken met een vrouwelijk hoofdpersoon dan juist weer niet. En u raadt het al: de meeste personen die recensies in de serieuze media schrijven zijn...man.

Hij heeft nu vier ideetjes voor een volgend boek, maar nog geen idee welke van de 4 het zal gaan worden. Asties was onder de indruk vd reis van main en Mostafa. Hoe mooi beschreven. Zou er bijna een heel boek over willen lezen

Nu gaan we van bloed naar gezelligheid, seks en vriendschap kondigt Michael de overstap al aan.
Astrid Harrewijn won ooit bij toeval een schrijfwedstrijd en wilde toen doorgaan met schrijven.
De boeken van d etrilogie gaan over vriendschap. Zoals Astrid zegt: vrienden kies je en familie krijg je. Vriendschap is bepalend in het leven.
Waarom kies je voor bepaalde vrienden is een interessant gegeven. 
Voorheenwaren het voornamelijk romantische boeken  en deze neiwue insteek vindt ze zelf verfrissend. het was nog wel een strijd om deze boeken uitgegeven te krijgen, want het speelt zich in de kunstwereld. een veel te elitaire omgeving vond de uitgever. Het zou mensen kunnen afstoten. Uiteindelijk wilde uitgeverij Meulenhof de boeken graag uitgeven.
Iemand uit het publiek spreekt ook zijn verbazing uit. Kunst en musea zijn voor ons allemaal. Net als boeken, Pak wat je wilt en geniet.
Moderne kunst moet je je in verdiepen en dan kan je het opeens heel erg waarderen. Ze kende ook de gedachte vroeger van dat iedereen wel wat strepen zou kunnen zetten. Ze is veel galeries gaan bekijken. Of het ons wel eens opgevallen is dat iedreen daar een rare bril draagt? En natuurlijk is een galerie waar enkel een zwrate punt op een wit vlak staat hilarisch, maar ze zal nooit meer zeggen dat iedereen iets kan bedenken en maken.
Harrewijn volgde zelf ooit nog een schildercursus maar dat was niet echt een succes. En een eigen galerie? Daar heeft ze wel eens over gedroomd, maar dan moet je zoveel kennis hebben.
Het gesprek komt op het drugsgebruik in het boek. Waarop Astrid aangeeft dat coke toch wel een wijdverspreid gebruik kent onder artsen, piloten, advocaten en dj's. De hoofdpersoon die gebruikt leidt (en lijdt ook) een hectisch leven. Astrid zegt zelf een slow living leven te waarderen. Verklaart de hoofdpersonen ook met de grens tussen jonge en oude zielen. Kiki is een jonge ziel met altijd haast, hoe oud ze ook zal zijn.

Ze gebruikt in haar boeken korte seksscenes. Iedereen kan toch wel zelf bedenken hoe het verder gaat. Van haar hoeft er geen expliciete seks in. Veel mooier in je hoofd te bedenken dan wat er werkelijk gebeurd.
Het drieluik is nu klaar en al komen er veel berichtjes dat mensen geen afscheid willen nemen, er komt echt geen volgend deel.
Met deze teleurstellende mededeling wordt het dubbelinterview afgerond, na nog de mooie mededeling dat schrijven het beteugelen van nachtmerries is.
 De beide schrijvers staan volkomen relaxed daarna te kletsen/, waarbij de onderwerpen wonen in Het Gooi en honden mooie overeenkomsten vonden in mijn gesprek met Astrid.

Genoten van een mooie boekhandel die gelukkig maar niet in Breda zit, anders zat ik er veel te vaak. Maar wat leuk als een boekhandel zoveel diverse activiteiten organiseert zeg! En ik zou zeggen: pak eens 1 van de 2 boeken Broertje en Vrienden voor het leven, want als je het nu over genieten hebt, dan kan jij dat gaan doen. Ik heb ze helaas al uit.

Moordwijven bezetten Tillietown

De Moordwijven in Tilburg

De Moordwijven gingen Gianotten Mutsaers in Tilburg opvrolijken met hun aanwezigheid en dat was een mooie gelegenheid voor het management van Thrillerlezers om weer eens samen op pad te gaan. Dat was namelijk al weer veel te lang geleden. Ik moest eerst even mijn TomTom afstoffen, want die zou ik wel nodig hebben. Meestal kan ik de navigatie met de daaromheen gebouwde auto van de echtgenoot wel meenemen, maar die had nu zoiets van ‘misschien is het wel goed als je die van jezelf weer eens laat rijden, gezien het gedoe met die accu van de laatste tijd’. Oh ja, dat is wel een idee. Maar dat betekende dus dat de TomTom afgestoft moest worden, want in het bouwjaar van mijn koekblik bestond er nog niet echt zoiets als ingebouwde navigatie. Breda kan ik met mijn ogen dicht vinden, maar Tilburg is een ander verhaal. Dat is wel een jaar of 20 plus geleden dat ik daar geweest ben maar dat zou mijn ietwat gedateerde TomTom wel kunnen vinden dacht ik zo.

Ink opgehaald en hup, richting Tilburg. So far, so good. Veel kletsen tijdens het rijden is niet altijd even handig, want je mist wel eens een afslagje hier of daar en een TomTom die eigenlijk beter in de la had kunnen blijven liggen helpt ook niet echt, maar ach, uiteindelijk kom je er wel.

De eerste stop was de bibliotheek in Tilburg, want ‘nee in Gianotten kun je echt niet plassen’ volgens Ink en aangezien ik een zeikwijf ben, zou dat wel eens voor problemen kunnen zorgen… Daarna snel naar Gianotten. Een prachtige, ruime boekwinkel en in het midden een kleine verhoging waar de Moordwijven al snel plaats namen.

Ingrid Oonincx, Marlen Beek-Visser, Anja Feliers en Isa Maron stellen zich kort even voor en na dit voorstelrondje gaan de dames elkaar interviewen. En wat kom je dan zoal te weten in dit vragenuurtje?

Isa is toch wel een beetje in een zwart gat gevallen na Eindspel. Ze krijgt nu regelmatig de vraag van lezers om vooral meer over Kyra en Maud te schrijven. Het is ontzettend leuk dat de personages zo zijn gaan leven bij anderen in plaats van enkel en alleen in haar hoofd. Ze gaat er eens heel hard en diep over nadenken of ze verder gaat met Kyra en Maud.

Bijna elk Moordwijf geeft antwoord op de vraag: ‘welk boek van jou moeten we absoluut lezen en waarom?’. Een moeilijke vraag vindt Anja, commercieel gezien begin je bij een reeks natuurlijk bij het begin, maar als ze zelf zou moeten kiezen, dan geldt voor haar ‘Vergeet me niet’, daar had zij tijdens het schrijven het meest voeling mee. Marlen vindt het ook lastig, zeker gezien het feit dat op die dag ‘Meesterdeal’ nog niet te krijgen is en alleen ‘Stem!’ in de winkel ligt, maar zij denkt dat ze met ‘Meesterdeal’ meer de nuance heeft kunnen raken en daardoor de spanning wat meer heeft kunnen opvoeren. Isa is wat wispelturiger, die vindt zelf steeds haar laatste boek haar beste, maar ja ‘moet je nu iets willen missen?’ gezien het feit dat ‘Eindspel’ het laatste deel in een serie is?

Ingrid wilde vroeger Olympisch kampioen 800 meter worden en toen actrice, muzikant. Schrijfster was iets wat pas later kwam. Ze las als kind veel en ze schreef ook al vroeger, toneelstukken vooral. Pas op haar 30^e ontdekte ze dat het schrijven echt iets was dat haar lag.

Anja krijgt haar ideeën voor haar boeken vooral door goed om je heen te kijken en de gekke dingen in de wereld op te zoeken. Als een idee eenmaal in haar hoofd zit en dan laat ze haar fantasie en haar angsten op dat idee los. Ingrid vraagt of het dan ook een soort therapie is, maar dat is niet zo, het werkt niet volgens Anja. ‘Ik ben een ontzettende bange kip’.

Marlen noemt zichzelf een ‘situationele auteur’, ze moet echt achter een laptop te zitten met haar handen aan het toetsenbord en dan begint het te stromen. Het enige andere moment dat ze met een boek bezig is, is als ze onder de douche staat, alsof haar gedachten stromen net als het water dat stroomt.

Het is wel raar dat je tegenwoordig niet meer kunt schrijven zonder internet volgens Isa. Ze heeft constant Google open bijvoorbeeld en mocht je ooit willen weten wat er met een lijk gebeurt dat twee weken dood in een kamer ligt met de rug tegen de verwarming, Isa is your woman, dat kan ze je precies vertellen; ze heeft ook anderhalve meter aan boeken met onder andere dat soort fijne naslagwerken. Ze vindt dat je goed je huiswerk moet doen als je aan het schrijven bent, maar je moet de waarheid ook weer niet te nauw volgen. Het is ook fictie natuurlijk, het hoeft niet 100% te kloppen, als de lezer het maar niet merkt…

Anja schrijft altijd ‘s nachts, na 21.00 uur krijgt ze altijd een energieboost (waarvan ze zich afvraagt waarom die niet gewoon ‘s ochtends komt) en in de rust die er dan in huis heerst, gaat ze aan de slag. Overdag is het lastiger om het schrijven te combineren met haar baan op een middelbare school. De duisternis geeft een goede sfeer voor het schrijven van een spannende scene bijvoorbeeld. Ink vraagt hoe het kan dat ze dan juist ‘s nachts schrijft, omdat ze net vertelde dat ze ook bang is in het donker, als ze in bed ligt. Het is een ander gegeven om niet in je bed te liggen in je pyjama, antwoordt Anja, dan ben je kwetsbaar. Als ze dan aan het schrijven is met een muziekje aan, lichten aan, dan is het prima. En als er dan wat is, dan kan ze altijd nog haar man uit bed halen ;-)

Isa hoeft niet per sé beroemd te worden, haar boeken wel, maar ze zou het zelf niet zo heel leuk vinden als ze overal en altijd herkend zou worden. Dat lijkt haar best akelig, je bent niet meer anoniem (‘nu kan ik gewoon in mijn joggingbroek en mijn haar alle kanten op naar de bakker en niemand die zegt ‘goh, die Isa Maron, het gaat niet goed met haar hoor’’). Haar zwager (André Kuiper) wordt altijd en overal herkend en mensen willen steeds met hem op de foto. Zeg je eens een keer nee…dan ben je meteen een arrogant onsympathiek type…. Maar ja, ze wil wel dat haar boeken beroemd worden en het een gaat niet helemaal zonder het andere.

Ingrid heeft als auteur geen voorbeeld, Isa dan weer wel een paar (o.a. Stephen King). Ingrid denkt dat het ook moeilijker is om een eigen stijl te ontwikkelen als je een groot voorbeeld hebt. Anja is druk bezig met een nieuw boek met Kathleen in de hoofdrol, er gaat ook een bundel uitkomen met drie korte verhalen met een hoofdrol voor Kathleen en ze is aan het brainstormen over een nieuw boek dat gepland staat voor het eind van 2017 en er zit een onderwerp in het boek dat nog niet eerder is be- en omschreven. Ze wilde een totaal andere invalshoek. Wij zijn nieuwsgierig!

Uit het publiek komt de vraag hoe Isa zo in het hoofd van een psychopaat kan kruipen. Nou ja, die anderhalve meter aan boeken is niet voor niets en ze zoekt ook filmpjes op YouTube op. Veel van dat soort ‘types’ zijn vaak geïnterviewd en dan valt op dat ze eigenlijk allemaal wel de schuld bij een ander neerleggen. Ted Bundy bijvoorbeeld, want tsja, als hij nooit porno had gekeken, dan was hij nooit aan het moorden geslagen. Ze heeft nooit iemand in de gevangenis opgezocht, maar ze weet ook niet of ze daar überhaupt toestemming voor zou krijgen en ze vraagt zich ook af of dat wel iets zou toevoegen.

Hoe kijk je terug op de vorige boeken, de boeken vóór de Noordzeemoorden, vraagt Ink. Ze neemt zich altijd voor om haar boeken eens tijdens de kerstvakantie ofzo te herlezen om zo haar eigen ontwikkeling te zien, maar dat komt er natuurlijk nooit van. En ze durft het ook niet zo goed. Haar beste vriendin vindt Schaduwkant haar beste boek (maar Isa weet niet of ze Eindspelal gelezen heeft). Als ze haar eigen boeken zou herlezen, dan zou ze wel wat opmerkingen voor haarzelf hebben, dan zou er wel wat roods in de kantlijn komen te staan :-)

Anja begint pas met schrijven als een idee dat zij in haar hoofd heeft ook echt een goed gevoel geeft, als ze er dag en nacht mee bezig is. Dan kunnen er nog een aantal weken of maanden overheen gaan voor ze ook echt begint met schrijven, eerst aantekeningen maken, maar het verhaal is voor 70% in haar hoofd klaar voordat ze echt aan het schrijven gaat. Haar boeken hebben altijd een aanloopje nodig, ze vindt dat de lezers eerst de personages goed moeten leren kennen. Op die manier hoopt ze dat een lezer zich meer kan inleven in een situatie waar een personage in terecht komt.

Isa vertelt dat ze de beginscène van Galgenveld al voor zich zag en het einde van Eindspel was iets wat ze gedroomd heeft, een nachtmerrie eigenlijk. Dus ze is van haar ‘fantasiebeeld naar haar nachtmerrie gaan schrijven’. Je houdt er wat rare fantasieën op na Isa…(alhoewel, het heeft een retegoede serie opgeleverd!). Ze maakt overigens wel een synopsis, alle korte en lange verhaallijnen op een rijtje en dan is het eigenlijk een invuloefening. Maar er komen af en toe ook bijvoorbeeld personages tevoorschijn, die ze eerst niet had bedacht en dat maakt het schrijven dan wel heel erg leuk en verrassend.

Ingrid is nu met haar vijfde boek bezig, weer een standalone en ze weet niet of ze ooit een serie zou willen schrijven.

De Moordwijven hebben onderling wel contact en het is qua contact een beetje hollen en stilstaan. Een chatgroepje op Facebook is ideaal, want als je dan toch achter je laptop zit, kun je tussendoor snel even wat typen. Het zijn niet alleen hoera-momentjes ‘ik heb een gave scene bedacht!’, maar ook praktische dingen over uitgevers of redacteurs en het is gewoon heel fijn om even te kunnen spiegelen.

Marlen kwam met het onderwerp voor Meesterdeal doordat het de afgelopen jaren redelijk veel in het nieuws is geweest, leraren die iets hadden met leerlingen. In haar boek geeft ze de docent ook een stem, omdat die docent niet alleen maar fout is, dus hij komt in hele korte hoofdstukjes aan het woord. Dat zijn juist de scenes waar zij heel erg tevreden over is.

Vanuit het publiek wordt gevraagd of de dames een favoriete serie hebben. Anja leest momenteel de serie van Nicci French; Harry Potter is een favoriete serie van Isa, net als Lord of the Rings of de Hongerspelen. Ingrid leest geen series, maar kijkt ze wel heel graag: The Walking Dead en die vindt ze echt geweeeldig!

En welke thrillers raden ze zelf aan, wordt gevraagd? De boeken van de Moordwijven…

Na dit vragenuurtje zit het er weer op, de dames stappen van het podium af en komen gezellig kletsen met het publiek, signeren een boek hier en daar. Anja neemt al vrij snel afscheid, want die moet nog een aardig eindje naar huis, Ingrid duikt de kroeg in en wij drinken met Isa en Marlen nog een kopje koffie, dat we nog net konden bestellen. Gezellig nog even kletsen over van alles en nog wat, zo ontzettend leuk!

We worden de boekhandel uitgeveegd, het is echt echt echt sluitingstijd en de cheffies stappen in de auto om richting Raamsdonksveer te rijden: next stop Zusje! Voor diegenen die het niet kennen…als je van tapas houdt, ga dan eens bij Zusje eten. Er zijn meerdere vestigingen in het hele land en het is zooo lekker! En het was ook nog eens heel gezellig zo met zijn tweeën :-D, moeten we vaker doen!

Miriam

Joyce Spijker signeert...

En jaaaaa hoor: Iris had weer geluk en mocht weer richting Tilburg rijden. Op de automatische piloot ging het al bijna. Naar wie had ze geen idee. Ze ziet het altijd wel, want kennen doet ze de schrijvers meestal toch niet. Nu was het wonder dat ze wel van Joyce Spijker had gehoord. Was dat niet van een van die leesclubs van jullie? Juist, je hebt de goede. Dus Joyce Spijker behoort nu tot het geheugen waar het niet veel verder gaat dan Sterre Carron, Nathalie Pagie en Linda Jansma die ze zou kunnen herkennen.

Als ik Joyce kletsend in de winkel ontdek, word ik bijna besprongen door een soort van pinguïn. In een mooi butlerpak word ik naar de tafel begeleid waar al een pot thee en prosecco klaar staat.
Even later snijdt Joyce een stuk vlaai voor me af. Terwijl ik geniet van de appelkruimeltaart bespringt mij de gedachte dat we al vier weken zo min mogelijk suiker eten. Oeps...morgen dan maar weer.

's Avonds eet ik namelijk ook nog eens een pizza met aardbeien en mascarpone. Wat zeg je? Ja, het is echt lekker. Als toetje dan he.

Joyce is een spontane, vrolijke, enthousiaste en supervriendelijke vrouw die op waanzinnige hakken rondloopt. Soms fantaseer ik wel eens hoe ik daar op zou lopen. Wordt de lachfilm van het jaar, alhoewel de film van een oud-teamlid die haar kunstgebit in een glas mojito gooide, na het drinken van vele mojito's, nog steeds met stip op 1 staat.

Sjoerd, de knappe butler, praat veel mensen naar de tafel met zijn charmante lach en die schuiven aan. Na een kopje thee verdwijnen de meesten ook weer met een gesigneerde In de familie. Sjoerd schenkt de thee en prosecco lekker bij en Joyce zit op haar gemak te kletsen met mensen die wildvreemd voor haar zijn. Ik zeg haar later dit knap te vinden hoe spontaan dat gebeurt en dat niet iedere schrijver haar dat na doet.

Het is een ideaal stel daar in die boekenwinkel, zij en haar man Sjoerd. Ook nog eens een mooi stel (ik hoor nu Sjoerd gewoon al praten als hij dit voorgelezen krijgt). Iris en jij hebben een mooi overeenkomstig iets, waar ze beiden nog trots op zijn ook: ze houden beiden niet van lezen. Nu heeft Sjoerd dan wel de eerste versie van In de familie gelezen en werd daar heerlijk steeds op het verkeerde been gezet. Iris heb ik nog nooit een boek zien lezen. Zelfs studieboeken bleven in het cellofaan zitten.

Terwijl de theetafel steeds lekker gevuld is, want Sjoerd vult de glazen wel, zie ik een oude bekende binnen wandelen: Silvia van Elzelingen. Net een dag daarvoor het boek dichtgeslagen, komt ze hem laten signeren.
Joyce vertelt in de tussentijd wat over het volgende boek waar ze nog aan moet beginnen. Ze twijfelt of ze een van de personen uit In de familie mee zal nemen en eventueel meerdere delen gaat schrijven. Maar het broeit allemaal nog in haar hoofd. Het kan nog alle kanten op. 
Sjoerd vertelt over gezamenlijke vakantiereizen naar Syrië bijvoorbeeld en hoe het er daar aan toe ging.

Nu weten mijn medesjeffie en ik dat intussen de ouderdom gigantisch toegeslagen heeft bij mij. Leuk dat Joyce dacht dat ik begin 40 ben, maar de vergeetachtigheid is helaas te vaak aanwezig. Om die reden hebben wij voor het blog dan ook een voicerecorder gekocht, zodat ik de gesprekken kan opnemen en later kan uitwerken. Was eerst nog het idee dat ik bij mooie dames wat van slag was en daardoor de gesprekken vergat, maar toen ik ook bij de mannen niet meer wist te reproduceren wat er gezegd was, werd het duidelijk. Ik kan op een filmpremière Monique Hendricx vragen naar wat ze leest en daar een poos over staan kletsen, ik draai me om en denk: euh ehm tja euh. Geen idee meer!
Je zou denken dat ik dan zo slim zou zijn om het apparaat mee te nemen..welnee...inderdaad vergeten. 
Als het wat rustiger is, ga ik mijn boek maar eens laten signeren. Als ik 's avonds de tekst lees ben ik onder de indruk van de mooie woorden die ze erin schreef (zal jullie er niet mee lastig vallen).

Na sluitingstijd van de winkel wordt ons toch wel verzocht om de spullen eens te gaan verzamelen. Het was zo gezellig dat de tijd van tot 16 uur ruim overschreden was. 
Zo mogen alle signeersessies zijn. Zelden zo enorm gezellige boekenmiddag gehad.



Enneh, Joyce's boek was die middag natuurlijk wel het best verkochte boek he!

Ink

Leesplezier en nog veel meer plezier in het Bredase...

Je zou denken dat als iemand een blog heeft waar recensies op staan, men er zelf ook voor zorgt recensieboeken te lezen. Wel nee, ik ga gewoon doodleuk een manuscript lezen waar je niks kan met betrekking tot het blog. Je mag er niets over schrijven. Lekker dan.
Ik mag nu alleen schrijven dat het nogal goed was. Dan weten jullie dat ook. Haha.

Dus nieuw voornemen:edrrrrfgvvvvx?Ä (kat liep over het toetsenbord) geen manuscripten voorlopig en gewoon lekker aan de stapel boeken beginnen.
Over die kat die net over mijn toetsenbord liep gesproken. Van de week stonden we vroeg op om een lange wandeling in het bos te gaan maken met Murphy de hond. De info is eigenlijk niet belangrijk, wel dat we ontdekten dat boven een raam openstond en de kat Krelis niet op zijn plek lag. Krelis komt nog niet verder dan onze achtertuin. Omdat hij niet zelf terug in de tuin kan komen tot we een nieuwe poort hebben laten maken met kattenluik, is zijn werkterrein wat beknopt. Behalve deze nacht dus. Holy Moly Krelis is foetsie. Ja ga dan maar eens een kat zoeken die al 8 uur op pad is. De buren komen net naar buiten met tassen vol want die gaan lekker een weekje naar Denemarken. De buurkinderen zijn nogal op de beestenboel van hun buren dus het buurmeisje ook gelijk half in paniek. Iris en ik op pad met trommeltjes brokjes en Kreliiiiiis, Kreliiiiiiis roepend. Tot de buurjongen naar Iris roept 'we hebben hem hoor'. Nu heeft de buurjongen vaker grapjes die alleen hij leuk vindt, dus Iris zegt kwaad dat hij daar geen grapjes over moet maken. Nee maar, nee maar,....papa...die heeft hem.
En daar komt buurman John aan met een hevig kroelende Krelis. Meneer lag prinsheerlijk in een diepe coma in een tuinstoel te pitten. De buurman dacht ik zal voor alle zekerheid toch even checken. Piiiiiieeeuw
Ijskoud heeft hij de hele dag in een dekentje liggen pitten.

Vorige week was ik in Tilburg in de supergave boekhandel Gianotten Mutsears. Nooit vervelend daar te zijn: een boekhandel met veel knusse hoekjes en goed gevulde plekken van bijna elk genre. Leuke koffiehoek met vooral lekkere koffie. Die dag werd Simon de Waal geinterviewd. Er waren schrikbarend weinig bezoekers. Dat men daar nog iets op thrillergebied zou willen organiseren zou ik moedig vinden. Zo hoor ik op meerdere plekken dat er weinig bezoekers op komen dagen. Zijn thrillerlezers geen schrijverbekijkers? Vinden die het niet leuk om hun schrijvers in het echt te ontmoeten en een praatje te maken?
De Hebbanavond in Paagman op 3 juni was ook niet al te best bezocht. Waar het dan wel heel leuk en gezellig was is de Avond van het Spannende boek, maar dan komen alleen uitgevers, schrijvers en verder aanverwant spul.

Afgelopen zaterdag was ik op de thee bij Joyce Spijker in Tilburg. Wat een leuk, lief en enthousiast mens is dat. Echt leuk zitten kletsen en gegeten van heerlijke vlaai. Haar boek In de familie is echt een aanrader voor de komende zomerweken. Lekker leesbaar maar ook spannend en goed geschreven. Ik hou niet van saaie simpele boeken. Joyce heeft met dit boek laten zien te horen bij de betere Nederlandse schrijvers van spannende boeken.

Ik ben weer wat meer aan het lezen geslagen en zo las ik de bundel korte verhalen van Marjolein van de Gaag en Marcella Kleine uit. Acht korte zinderende thrillers zeggen de dames zelf. Holland House, een thriller dat zich afspeelt tijdens de Olympische Spelen in Rio.
Heel handig kan ik nu vervolgens niet op het volgende boek komen. 
Oh ja wat stom: Het stel van hiernaast van Shari Lapena. Een boek wat een beetje begint rond te zingen als een boek wat je moet lezen. Ik ben begonnen dus laat het binnenkort weten.
In ieder geval gaat hij hier over:

Wie gaat er nou naar een etentje bij de buren en laat de baby thuis alleen achter? Wat voor moeder doet zoiets? Je buurvrouw nodigt jou en je man uit voor een etentje. Ze vraagt je terloops of je je dochtertje van zes maanden thuis kunt laten. Niets persoonlijks, ze kan gewoon niet tegen het gehuil. Je echtgenoot zegt dat het wel goed komt - jullie huis is immers vlakbij. Je hebt een babyfoon en jullie zullen elk halfuur checken hoe het gaat, om beurten. De laatste keer dat je bent gaan kijken lag je meisje vredig te slapen. Maar nu, wanneer je de trappen van het doodstille huis op rent, wordt je grootste angst werkelijkheid. Ze is weg. Nooit eerder heb je de politie hoeven bellen. Nu zijn ze in jouw huis, en wie weet wat ze daar zullen aantreffen. Het stel van hiernaast is een zenuwslopende ontrafeling van een gezin - een angstaanjagend verhaal over bedrog, huichelarij en ontrouw, dat je gegarandeerd op het puntje van je stoel houdt tot de laatste schokkende ontknoping. 

Dus komende week zal deze het worden, afhankelijk van wat ik allemaal ga doen. In ieder geval gaan Sjef Rode Pen Miriam en ik weer eens samen naar een leuk uitje. We hebben een High Tea met een erg leuke schrijfster. Een afspraak die we al heel lang geleden eens tegen elkaar riepen en dan gaat het nu eindelijk plaatsvinden. We vonden het hoog tijd eens effekes een paar uur rustig te kunnen kletsen. Het gaat trouwens om Mel Wallis de Vries: een schrijfster die bijna elke Young Adult prijs van de afgelopen jaren wegkaapt.