Marja in Malmö

In een wereld waarin iedereen over Trump schrijft wil ik het hebben over Malmö. Geen leider van formaat, maar een middelgrote havenstad aan de andere kant van Kopenhagen.

Terwijl ik dit schrijf zit ik in een hotelkamer in Malmö. Volgens de wand met celebrities in de gang moet zelfs Paul McCartney hier een nacht hebben doorgebracht en aan de inrichting van de kamers te zien is er sindsdien weinig veranderd. Ik heb sommigen verteld dat ik hier ben om een Scandinavische thriller te schrijven, maar eigenlijk ben ik onderweg naar Stockholm om kennis te maken met de mensen op het hoofdkantoor van Storytel én het ABBA-museum te bezoeken.

Vanavond at ik een van de beste vegetarische burgers ooit in een Zweeds steakhouse waar twee wijn duurder bleek te zijn dan mijn burger. Het was het waard, maar als schrijver zul je het hier toch vooral van sterke koffie moeten hebben vrees ik, wil het leven betaalbaar blijven.

De reis begon in Nederland, deze ochtend (het is zondag). Het zal niet bij iedereen bekend zijn dat ik in Staphorst woon. Deze boodschap doet weleens mensen flauwvallen, vooral op de grachtengordel wordt men wiebelig als ik vertel waar mijn huis staat. In Staphorst zijn de mensen op zondag erg rustig. Vermijd de Gemeenteweg waar het kerkminnend volk overheen stiefelt op weg naar de dienst, en je kunt rustig met je Peugeot 106, zo’n rijdende jas die je aantrekt, richting Duitsland gaan. Maar daar begint de pret. 110 gaat prima in een 106’je, 120 ook nog wel, mits het asfalt niet over Hitlers betonplaten is gestort, maar bij 130 schud je uit elkaar alsof je in een verkeerd afgestelde kermisattractie zit. Dus reed ik zo’n keurige 110 over Der Autobahn. Dat vinden BMW rijders niet leuk, die komen van verre met een netevaart (nee, dit is geen Nederlands woord) aanrijden en proberen jou al knipperend van de weg af te dwingen. Dan zit je bij mij aan het verkeerde adres. Ik neem dan fiks gas terug en keutel rustig door op de linkerbaan terwijl José Feliciano door mijn luidsprekers schalt, zoals vandaag.

Eenmaal in Denemarken werd het rijgedrag beter en terwijl ik over de brug naar Malmö reed begreep ik dat zo’n Scandinavische thriller zich het beste laat schrijven na een ritje in een Peugeot 106 over de Duitse autobahn.

Over twee weken ga ik schriftelijk een Duitse BMW-rijder vermoorden in Smalland…

Bianca's leesweek

Een productieve leesweek, heb drie boeken uitgelezen en tussendoor ook nog de Australian Open gevolgd. Jullie snappen natuurlijk wel dat het huishouden er een beetje bij ingeschoten is, maar dat pakken we gewoon in de nieuwe week weer op, loopt gelukkig niet weg.

Het eerste boek wat ik gelezen heb is Kleine zwarte leugens van S.J. Bolton. Wat een prachtig geschreven spannend boek is dit zeg, mijn recensie is inmiddels al op het blog verschenen dus als je er meer van wilt weten kan ik je zeker aanraden die even op te zoeken. Een boek wat ik met een diepe zucht heb dicht geslagen want vooral het plot was voor mij adembenemend goed.

Vervolgens ga ik verder met Daar zijn vrienden voor, een boek wat niet bekend is bij thrillerlezers want het is een feelgood, ik heb dit boek gekregen van Ellessy en heb een recensie geschreven voor Boekinkt.blogspot.nl, ik vind het gewoon prettig om af en toe even niet teveel na te denken en een zwijmelverhaal te lezen. Buiten dat dit boek lekker zwijmelde kwam er ook nog een maatschappelijk dilemma aan bod wat mij met momenten even boos maakte. Zoals bij elke feelgood komt alles op zijn pootjes terecht maar ik ben me wel bewust dat sommige problemen door mensen wel erg makkelijk weggewimpeld worden, ik hoop dat veel leraren dit boek onder ogen komt zodat ze toch eens 2x gaan nadenken voor ze ergens op reageren.

Na dit uitstapje is het weer tijd voor een thriller, ik twijfel even welke ik op ga pakken en Ink helpt mij een keus te maken. Zij weet inmiddels bijna feilloos van welke boeken ik enorm kan genieten en we besluiten samen dat ik aan de Britt Franken serie van Heleen van der Kemp ga beginnen. Dit was zo gezegd zo gedaan en ik begin in Blond 15, dit blijkt een boek van maar 122 bladzijden te zijn, het leest heerlijk, het verhaal spreekt me aan dus binnen vierentwintig uur is het uit.

Britt Franken is een sympathieke rechercheur met een druk bestaan en alleen verantwoordelijk voor de opvoeding van haar dochter Bo. Ik vertel er verder niet teveel over, want er komt nog veel meer over Britt Franken. Ben inmiddels al gestart in het tweede deel wat luistert naar de titel Afrekening, maar hierover dus later meer.

Dan rest mij jullie allemaal een hele fijne leesweek toe te wensen en tot volgende keer maar weer.

Groetjes Bianca

Eigen uitgeverij Arno van den Kieboom

Arno van den Kieboom deed onlangs een oproep of er beginnende auteurs zijn die nog een uitgever zoeken? Vanaf april begint hij namelijk zijn eigen uitgeverij.
Arno even sprekend vertelde hij het volgende: "Ik begin mijn eigen uitgeverij omdat lezen, schrijven, promotie etcetera echt mijn passie is. Ik heb nu fysiek zwaar werk en dat ga ik niet volhouden tot mijn 67. Ik hoop binnen nu en tien jaar zo te kunnen groeien met mijn uitgeverij dat ik dan daar een fulltime Job aan overhoud. Ik ga me specialiseren in thrillers, Young Adult, waargebeurde verhalen en erotische verhalen."

Van den Kieboom bracht onlangs zijn nieuwe thrille Afkeer uit.

Waar gaat Afkeer over?
Twee jonge vrouwen van zestien en zeventien jaar jong. Ze weten niet van elkaars bestaan. Toch hebben ze één ding met elkaar gemeen: een man. Mike. Mike die de harten van alle meisjes op hol weet te brengen. Die hen van alles belooft, maar in werkelijkheid zijn beloftes allesbehalve nakomt. Mike is niet de persoon die Inge en Nathalie denken dat hij is. Hij doet alles wat God verboden heeft en sleurt hen mee in een gevaarlijk spel van leven op dood. Maar is Mike wel de enige bedreiging? En wat moeten Inge en Nathalie doen om de nachtmerrie waar ze in terecht zijn gekomen te overleven?

De klokkenluider van John Grisham

Auteur:John Grisham (1955, Jonesbore, Arkansas) is een auteur die al vele boeken op zijn naam heeft staan. Hij is de afgelopen decennia uitgegroeid tot een van de succesvolste thrillerschrijvers aller tijden. In zowel zijn boek als in zijn eigen leven voert hij strijd tegen onrecht en trekt hij zich het lot aan van diegenen in de samenleving die er alleen voor staan of niet de middelen hebben om voor zichzelf op te komen.

Hij studeerde eerst boekhouden aan de Mississippi State University, en nadien rechten aan de University of Mississippi. Vanaf 1981 werkte hij gedurende tien jaar als jurist in Southaven. In 1983 werd hij verkozen voor het Huis van Afgevaardigden van de staat Mississippi, waarin hij zetelt tot 1990.

Zijn loopbaan als auteur begon toen hij in 1983 in de rechtbank een verklaring las van een 12-jarig meisje die verkracht was. Hij begon toen te schrijven wat er zou gebeuren als de vader van het meisje de daders zou vermoorden. Dit boek kwam in 1988 uit en in Nederland in 1993 met de titel De Jury.

Cover:Er loopt een persoon in een steeg. Witte lucht, daaromheen de donkere kleuren blauw, zwart en rood. De tekst die erbij staat zorgt ervoor dat ik de cover toch wel interessant vind.

Wie zorgt er voor gerechtigheid wanneer een rechter boven de wet staat?

Mijn nieuwsgierigheid is gewekt en in de boekwinkel zou ik zeker het boek oppakken.

Het verhaal:Advocaten Lacy Stoltz en Hugo Hatch werken al bijna tien jaar voor de Board on Judicial Conduct, een overheidsdienst die het gedrag van rechters onderzoekt. In al die tijd hebben slechts twee zaken ertoe geleid dat rechters uit hun ambt werden gezet, in beide gevallen vanwege onbekwaamheid. Maar dan wordt Lacy benaderd door Greg Myers, een advocaat die noodgedwongen een nieuwe identiteit heeft aangenomen. Greg vertegenwoordigt slechts één cliënt, een man die een corruptiezaak aanhangig wil maken onder de Klokkenluiderswet van Florida. De zaak betreft een corrupte rechter die grote sommen geld heeft verduisterd. Een rechter die in zee is gegaan met de beruchte Coast Mafia.

Het is een zaak die de klokkenluider miljoenen dollars beloning zal opleveren. Voor de betrokken advocaten blijkt het echter een levensgevaarlijke zaak te zijn…

Mijn mening:Al jaren wil ik een boek lezen van John Grisham. Zelf heb ik een aantal boeken van hem ongelezen in de kast staan, maar tot nu toe geen boek nog van hem gelezen. Eindelijk ging ik een boek lezen van de, zoals hij ook weleens genoemd wordt, vader van de legal thriller.
De klokkenluider maakt geen onderdeel uit van een serie. 

In het begin moest ik even wennen aan de schrijfstijl. Ik vond het wat zakelijk overkomen, weinig gevoel. Allereerst moest ik uitzoeken wat de Klokkenluiderswet inhield. Het stond globaal wel in het verhaal, maar ik wilde graag wat meer weten erover. De schrijfstijl wende snel en er kwam ook gevoel bij. De hoofdstukken zijn niet te lang.
John Grisham begint het boek rustig met uitleg over de rechter Claudia McDover en over het indianenreservaat die een casino exploiteert en de maffia. Na 100 bladzijden gaat het pas echt beginnen en zit je in het verhaal. De spanning is vanaf dan zeer goed voelbaar. Nu kan ik het verhaal ook totaal niet meer loslaten en dit blijft ook tot het eind.

De personages zijn goed neergezet. Over de ene leer je wat meer dan over de ander, maar ik vind dat de auteur ze voldoende heeft neergezet. Ik mis geen achtergrond. Zelfs de wat irritante personage Gunther werd goed neergezet zodat je echt de kriebels krijgt van zo’n personage. Toch fijn dat je echt moe van een personage kan worden.

Dit was eindelijk mijn eerste kennismaking met een boek van John Grisham en ik zal zeker meer van hem gaan lezen. Het vraagt echt naar meer.

Plot: 5
Schrijfstijl: 4
Leesplezier: 4
Originaliteit: 4
Psychologie: 4
Spanning: 4

De klokkenluider krijgt van mij 4 sterren.

Brenda

Nieuwsgierig? Bekijk het boek hier op Bol.com!

Simone Grimberg en haar favoriete boek...

De hobby van lezen en schrijven ken ik al sinds mijn jeugd. Ik verslond alle detective boeken die er waren. Zo rond mijn 16^e ben ik gestopt met lezen en het boek dat mij weer aanzette tot lezen was Turners vrouw. Tjee, dat is al wel even geleden. Het boek gaat over een vrouw die plotseling komt te overlijden en blijkt een heel ander leven te hebben gehad, dan haar man altijd van haar dacht. Heel inspirerend, vooral de zoektocht naar alle mysterieuze zaken waar zij bij betrokken was.
Sindsdien lees ik eigenlijk van alles, ik probeer vaak nieuwe schrijvers, waarbij ik soms halverwege stop. Als de recensies goed zijn, dan dwing ik mezelf verder te lezen, en vervolgens concludeer ik dan weer dat het gaat om een mening. Wat voor de een geldt, hoeft voor de ander niet zo te zijn. Een voorbeeld is Het stel van hiernaast. Ik weet niet of het eraan ligt dat ik zelf schrijf, maar ik vond het zo voorspelbaar al na de eerste 20 bladzijdes. En dat is niet helemaal mijn ding. Kritiek hebben op een boek of een schrijver wordt in mijn ogen veel te snel gedaan. Het kan niet jouw genre zijn, maar daarom is het nog geen slecht boek. Mensen oordelen te snel. De boekenmarkt is zo verzadigd dat er voor iedereen wel wat wils is.
Voor mij volstaat een goed boek aan: niet voorspelbaar, mooie karakters, soms diepgaand, bijzondere gebeurtenissen én mogelijk waargebeurd. Een boek waarbij je niet direct de drang hebt om een volgende te pakken, maar een paar dagen nodig hebt om het te laten bezinken.
Van alle schrijvers in mijn boekenkast als Dick Francis, Desmond Bagley, Karin Slaughter, Jussi Adler-Olsen, Stieg Larsson, Henning Mankell, Mo Hayder, Camilla Läckberg en nog veel meer, heb ik twee favorieten. Elizabeth George met haar Lynley inspecteur en Michael Robotham.
Beide schrijven totaal verschillend. Ik moet zeggen dat ik met name de eerste boeken van George het mooist vind. Daarna is ze in haar bewoording langdradiger geworden, alsof mooie ingewikkelde zinnen haar schrijverskwaliteit vergroten. De eenvoud van iets omschrijven ligt me beter.
Robotham schrijft heel anders. De karakters van Ruiz, de gepensioneerde rechercheur en professor Joe O'Loughlin, komen in veel van zijn boeken terug. Ik ben begonnen met Nachtboot en las vlak daarna Gebroken. Dit boek heeft me doen besluiten alle boeken van hem op volgorde te gaan lezen en ieder jaar kijk ik uit naar een nieuw deel. Het boek Gebroken is voor mij het meest intrigerende boek dat ik ooit heb gelezen. Ik heb het al verschijnende keren cadeau gedaan aan vrienden die ook houden van psychologische thrillers én ik heb het meer dan een keer gelezen. Robotham schrijft zoals je het voorstelt, alsof je naar een film kijkt waarbij je langer de tijd krijgt om meer te zien dan daar waar het in het script om draait. Je voelt en beleeft tijdens het lezen. De zinnen worden afgewisseld met korte woorden om het gevoel te benadrukken.
’Stuur er iemand heen. Pik haar op. Zorg dat je een foto in handen krijgt. Ik wil geen zestienjarige een lijk laten identificeren als we er niet allejezus zeker van zijn dat het inderdaad haar moeder is.’ Mijn maag stort zich omlaag als een vallende lift. Een dochter. Zestien. Zelfmoord is geen kwestie van zelfbeschikking of vrije wil. Er blijft altijd iemand achter.
Zelfs de stukken waarbij een ander luguber schrijft, maakt hij volmaakt. Alsof het mooi is om naar een lijk te kijken die net knetterhard op het water is terecht gekomen.Naast de vindingrijkheid in woorden, is het boek een verhaal met inhoud. Zowel iedere vrouw als iedere man kan zich inleven in de personages. Alles komt voorbij, het huwelijk, de kinderen in verschillende leeftijden, onderwijs, het kampen met een chronische ziekte. Maar niets is te veel. Niets is saai of onvoorstelbaar. Het is precies zoals het in het leven gaat, maar dan zo beschreven dat je de humor ervan in gaat zien of respect krijgt in plaats van iemand zielig te vinden.Rechercheurs en met name de oudere mannen, worden in de meeste boeken neergezet als kromlopende grote mannen met een drankprobleem. Het huis waar ze in wonen stinkt naar sigaretten en wordt slecht onderhouden omdat nu eenmaal de liefde voor het werk groter is dan de liefde voor de partner.Bij Robotham is dat anders. De professor die de psychologisch kant van het verhaal aanwakkert, is voor mij een levend persoon die ik bij de bakker voor laat omdat hij haast heeft. De manier waarop hij zijn lezingen geeft en zijn leerlingen benadert, zou voor mij alleen al een reden zijn weer te willen studeren. De oude rot in het vak als rechercheur is de redder in bittere tijden. Hij handelt naar kunnen en geweten. Ook hij tobt met zijn persoonlijkheid en botst op een mooi omschreven manier tegen normen en waarden.

Ik stel mij bij het lezen Robotham voor, een man tussen deze twee personen in. Gebroken; het verhaal omschrijft hoe jonge vrouwen op een unieke manier worden gebroken en zo gaan handelen dat ze het uiteindelijk zelf met de dood moeten bekopen. De politie neemt aan dat het gaat om zelfmoord. Echter neemt de professor de zestienjarige dochter van een van de vrouwen op sleeptouw en blijkt er achter deze daad een psychisch gestoorde man te zitten.

Deze vierde thriller van Robotham is onmisbaar in je boekenkast als je houdt van spanning, diepgang, gevoel en je volkomen even af wilt sluiten van de drukke wereld om je heen.

Simone

Kleine zwarte leugens – Sharon (S.J) Bolton

Over de schrijfster:

S.J. Bolton (Sharon J. Bolton) volgde een toneelopleiding en heeft een MBA. Ze begon een succesvolle carrière in PR en marketing en werkte onder andere voor de gemeente Londen. Tijdens een loopbaanonderbreking om tijd te maken voor haar gezin, raakte Bolton gefascineerd door de Britse traditionele folklore en begon ze met het schrijven van haar eerste boek.

Achterflap:

Wat is het ergste wat je beste vriendin je kan aandoen?
Het was geen opzet. Een moment van onoplettendheid, een tragisch ongeval – en twee kinderen komen om. Die van jou.
Op een eiland met maar weinig inwoners is het onmogelijk om de vrouw die je leven kapot heeft gemaakt te ontlopen. Elke toevallige ontmoeting is een pijnlijke herinnering aan alles wat je hebt verloren: je gezin, je toekomst, je gezond verstand. Hoe lang duurt het dan nog voordat de gedachte aan wraak onweerstaanbaar wordt?
Dus nu… wat is het ergste wat jij je beste vriendin kunt aandoen?

Mijn mening:

Kleine zwarte leugens is een prachtige standalone die zich afspeelt op de uitgebreid beschreven Falklandeilanden. Het is een kleine gemeenschap waar iedereen elkaar kent. Rachel en Catrin zijn al van kinds af aan onafscheidelijk, ze delen hun hele leven lief en leed. Een paar jaar geleden komt aan deze vriendschap een abrupt einde als de zoons van Catrin door een ongeluk, veroorzaakt door Rachel, om het leven komen. Catrin verandert in een wraakzuchtige vrouw en is vast van plan revanche te nemen, ze beraamt een bizar plan om Rachel terug te pakken.

Je beide kinderen verliezen is een klap die geen enkele moeder te boven komt, een verschrikkelijke nachtmerrie waar je nooit aan wilt denken. Ik kan me de boosheid, het verdriet en vooral de machteloosheid van Catrin goed voorstellen, ondanks dat iedereen weet dat wraak nemen niet de oplossing is kan ik haar toch begrijpen, je raakt de controle over jezelf kwijt. Sinds de dood van Kit en Ned verdwijnen er ook regelmatig andere kinderen van het eiland, hierbij worden veel vingers naar elkaar gewezen en het is de taak van Josh Savidge, de rechercheur van het eiland, om de werkelijke dader te vinden. Alle eilandbewoners voelen zich betrokken en helpen mee om de zaak op te lossen.

Callum Murray, goede vriend van Catrin probeert haar ondertussen te helpen weer iets van het leven te maken, helaas is Catrin met hele andere zaken bezig en Callum speelt ook nog een belangrijke rol in het drama wat zich een aantal jaren geleden heeft afgespeeld, waardoor de situatie eigenlijk voor iedereen alleen maar ingewikkelder wordt.

Het verhaal is opgebouwd uit 3 delen en elk deel is geschreven vanuit een andere hoofdpersoon, hierdoor krijg je een goed beeld van de gedachten van de mensen waar alles om draait. Het is mooi te lezen wat gedachten met een mens doen.

De schrijfstijl is bijzonder te noemen, mooie zinnen met veel oog voor details, je kijkt zelfs af en toe in het hoofd van een dier.

Zij is de reden dat de wereld uit balans is geraakt. Als zij in de buurt is kantelt het universum en degenen aan de onderkant lopen de kans eraf te vallen rechtstreeks de hel in.

Het plot is wat mij betreft subliem te noemen, alle wegen naar de dader komen tot een bizar hoogtepunt met nog een extra verrassing als toetje.

Kleine zwarte leugens is een boek wat ik met veel plezier heb gelezen en wat me geen moment teleur gesteld heeft.

Originaliteit: 4

Plot: 5

Spanning: 4

Psychologie: 5

Schrijfstijl: 5

Kleine zwarte leugens krijgt van mij 4,5 ster.

Bianca

Leesweek van Ink

De eerste dag van de nieuwe leesweek startte met het grootste deel van mijn clubje Thrillerlezers team.
We zien elkaar niet zo heel vaak  in het echt met zoveel. Dus als het dan lukt weer is het eigenlijk standaard een hoop gekwebbel en gelach. Ja het gaat over boeken, maar toch vooral ook over veel anders als taarten bakken, meisjes met hoge piepstemmetjes enzo. We vieren tussen eten en praten ook nog de verjaardag van Yfke. Natuurlijk gaat iedereen met boeken naar huis. Onze Danielle helaas zonder Niks.

De zondag heb ik nog veel zitten lachen denkend aan de dag er voor. Ik had een lazy sunday waar niet veel hoefde, behalve snelsnelsnel wat huishoudelijk gedoe. Wat bijkletsen wat de afgelopen week ons bracht op elkaars werk. Ik heb tegenwoordig ook wel weer genoeg verhalen over de vriendelijkheid van klanten/cliënten.  Al valt het uitgescholden worden door een 80 jarige vrouw op mijn werk dan wel weer ietwat in het niet bij een vondst van kogels uit de Tweede Wereldoorlog. Die onder een aansteker worden gehouden op een school. Deze ronde won ik niet met het mooiste verhaal.

In de vorige leesweek was ik in Witte raaf bezig. Meer een psychologisch spannende roman dan de ouderwetse thriller. Ik vond hem mooi. Mooie inkijkjes in de hoofden van mensen, maar niet een al te verrassend plot door het boek heen.
Daarna eens een jeugdthriller: Moordspel van Cis Meijer. Met leerlingen die wraak nemen op een docent vat ik het wel heel kort samen. Ik ben niet zo van de jeugd thrillers. Ja, komt door je leeftijd kan je dan hard roepen. Maar dan zou ik bijvoorbeeld van fantasy niet houden omdat ik geen fantasie heb? Ik moet er eens over nadenken waarom ik zelden echt blij wordt van young adult. Gelukkig hebben we aardig clubje waar bijna voor iedere categorie wel iemand in zit.  Zo leest iemand altijd met alle liefde selfpubs (omdat de oude garde na veel minkukels er niet meer aan wil beginnen), een andere de Suzanne Vermeers  (omdat van de oude garde..) of vieze horror (omdat....). Zo hebben we ook een young adult lezer.  Let wel: Cis Meijer zet goede young adult boeken neer, maar het is mijn categorie gewoon niet. Op onze site staat een mooie recensie van het boek. 

Volgende leesweek verwacht ik bezig te zijn in Vintage van Patty Stenger, maar daar vertel ik dan volgende week over. Verder blijft het toch gewoon iets van welk boek het hardst naar mij gaat roepen. Momenteel roept er nog weinig.
Deze week geniet ik van de speciale week op het werk. Op maandag sap, dinsdag worstenbroodje, woensdag warme chocomelk met slagroom enzovoort. We worden zomaar in de watten gelegd. Leuk! En ik denk nog steeds na over welk boek ik nu toch wil voor mijn Bol bon.

Voor nu kullekes: houdoe!

Bloed op zand - deel 4 (door Isa Maron)

‘Wat weten jullie?’ Aiden hield zijn handen om het koele glas van het bierflesje. Hij was in zijn stoel gaan zitten en had zich naar Charles en Ivette gekeerd. Vreemd, hoe je aan oude gewoontes vasthield ook als die nergens toe dienden. Zonden ze elkaar blikken toe? Wat vertelden ze elkaar met hun gebaren?

‘Lobatsky is dit jaar vijf keer in Nederland geweest.’ Charles liet een stilte vallen. ‘Vakantie, zo leek het aan de buitenkant.’

Aiden knikte. Aan de buitenkant leek het altijd ergens op, meestal op iets dat heel ver van de waarheid lag.

‘Scheveningen?’ vroeg Aiden.

‘Scheveningen,’ bevestigde Ivette. ‘Zandvoort, Rijksmuseum, Efteling.’

‘Efteling?’ Ondanks dat hij zich doorgaans nergens over verbaasde kon hij zich niets voorstellen bij de sluwe en emotieloze Lobatsky in een kinderpretpark. Papier hier. Dank u wel.

‘Keukenhof,’ vulde Charles aan. ‘En nog een paar van die toeristische trekpleisters.’

Aiden vroeg zich af of Charles veranderd was. Meer grijs, dat kon niet anders. Meer rimpels. Meer verdriet in zijn ogen wellicht, zoals zovelen van hen dat hadden, diep van binnen en onzichtbaar voor de buitenwereld, maar in een flits van een seconde herkenbaar voor zielsverwanten.

‘Rondom het Rijksmuseum,’ zei Charles, ‘hebben we onze grote vriend dit jaar drie keer gesignaleerd.’

‘Wat de eerste keer een gewoon bezoek leek,’ vulde Aiden ongevraagd aan, ‘had de tweede, en vooral de derde keer meer weg van het doen van onderzoek.’

Hij voelde hoe Ivette Charles aankeek. Hij had die blik van ‘hoe weet hij dat?’ vaak genoeg gezien om zich dat te herinneren. Hij zou willen dat het niet meer nodig was. Dat zijn kennis niet meer nodig was. Dat al die ellende… al die kinderen op het strand… al die wanhopige mensen… dat dat nooit meer zou gebeuren. Matthias. Hij had geen ogen nodig om zijn zoon te zien. De zoon die nooit meer zou veranderen, die voor eeuwig bleef wie hij toen was. Strijder. Gespierd. Kaalgeschoren. Met een alles overstijgende nonchalante grijns.

‘De laatste keer dat hij in Nederland was, hebben we veel activiteit waargenomen,’ begon Ivette te vertellen. ‘Veel beweging. Veel afspraken. Veel afspraken op één dag ook.’ Ze vertelde over de plaatsen die Lobatsky bezocht, de restaurants, coffeeshops en theehuizen, moskeeën en kerken, scholen en stichtingen.

‘Het meest opvallend,’ besloot de jonge vrouw, ‘is dat hij…’ Ze schraapte haar keel en liet een stilte vallen.

Wat kon er nou zo erg zijn dat zij het niet over haar lippen kon krijgen? Bedachtzaam bracht Aiden het bierflesje naar zijn mond en nam een grote slok. De hitte in huis was ineens overweldigend, verstikkend, het leek alsof hij gevangen zat in een kleine, veel te kleine ruimte, in de bloedhitte, zonder licht, zonder lucht, zonder een vriendelijke ziel in de buurt.

Dagen had hij zo gezeten. Hij hield zijn geest in bedwang met herhalen van de feiten. De briefing van de actie. De deelnemers. De middelen. De doelstellingen. Wat er precies gebeurde, op welk tijdstip, tot het moment dat ze overweldigd werden. En toen die feiten zijn neus uitkwamen nam hij zijn toevlucht tot sprookjes. Hans en Grietje. Repelsteeltje. De schone slaapster. De kikker en de prinses. Blauwbaard.

Alles, maar dan ook alles deed hij om weg te blijven van de gedachten die hem vermorzelden, die zijn ziel verscheurden, die zijn lichaam deden verkrampen omdat hij iets moest doen. Opspringen, om zich heen slaan, rennen, sloten openbreken, zijn kind redden en weggaan.

‘Het meest opvallend,’ herhaalde Charles met zachte stem.

Aiden zette zich schrap.
‘Is dat Lobatsky het graf van Matthias heeft bezocht.’

Trumpiaanse thriller

De laatste dagen heb ik al veel gelachen. Hartelijk gelachen zelfs. Zo ongeveer elke keer als de nieuwe Amerikaanse president het woord nam. Het was niet uitlachen dat ik deed. Je kon me ook niet betrappen op het soort hoongelach dat je wel eens hoort als iemand publiekelijk wordt bespot. Het was ook geen fake lach, zo'n lachje dat mensen produceren als ze zich meerwaardig voelen ten opzichte van anderen. Een verleidelijke lach kan je het ook niet noemen, ik ben hetero en voel dus allerminste de behoefte om verleidelijk te glimlachen naar The Donald. Geen lach ook met gesloten lippen, die hanteer ik wel eens als ik mysterieus wil overkomen en het achterste van mijn tong niet wil laten zien. Als ik mensen wat in spanning wil houden over wat ik precies denk over een bepaald onderwerp. Zo van, je moest eens weten....

Nee, mijn lach van de laatste dagen was de oprechte, natuurlijke lach. Mijn hersenhuishouding was bij zowat elke uitspraak van The Donald danig in de weer om de juiste signalen uit te sturen naar mijn mond, mijn wenkbrauwen, mijn ogen en mijn wangen. Licht samengeknepen ogen, bolle wangen, een open mond. Met andere woorden, het soort spontane glimlach waar ook andere mensen blij van kunnen worden.

Vreemd is dat, vond ik, als ik naar de non-verbale communicatie keek van anderen bij dezelfde uitspraken van Trump. Ik zag afgrijzen, verontwaardiging, boosheid, sarcasme, cynisme. Zowat alles zag ik, behalve een oprechte, natuurlijke lach. Ben ik dan de enige die echt kan lachen om de onbehouwen, onconventionele en allesbehalve subtiele manier waarop The Donald zich als president van de Verenigde Staten manifesteert? Ben ik dan de enige die los door de gedurfde, soms ronduit schandalige uitspraken van The Donald kan kijken en gewoon kan genieten van de manier waarop hij dat doet.

Kom op, geef toe. Heerlijk is het toch hoe hij kan liegen dat hij het zelf gelooft. Fantastisch toch hoe hij zich omringt met vriendenmiljardairs, handjes schudt en openlijk zegt dat hij diezelfde vriendjes onmiddellijk zal helpen met welke vergunning dan ook. Te gek voor woorden is het als je hem bezig hoort over zijn eerste besluiten, waarvan je weet dat ze ofwel ongeloofwaardig ofwel totaal onuitvoerbaar zijn. Die stijl, dat woordgebruik, die vingertjes van hem: ik geniet ervan. En mijn hersenen zorgen voor een oprechte, natuurlijke lach.

Het kan dus ook zo. Weg met het gezeur, de negativiteit, de verontwaardiging. Want wat hij zegt, hebben heel veel mensen al wel eens gedacht. En dus vind ik het hypocriet of hem af te branden, om hem te stigmatiseren als de baarlijke duivel. Ach weet je, de soep wordt nooit zo heet gegeten als ze wordt opgediend. En vier jaar zijn zo weer voorbij. Intussen kunnen we maar beter lachen. Want geen enkele andere inspanning is zo gezond als lachen. Je lach is trouwens je beste natuurlijke pijnstiller. Spreken we het zo af? Humor als beste wapen tegen de verzuring? Hoera, leve Donald Duck.

Bart Debbaut woont in Zoutleeuw (Vlaanderen) en is auteur van zes thrillers, een novelle en een satirische roman. Hij is ook zaakvoerder van herenkledingzaak 'De Gouden Schaar' in Tienen. In april verschijnt zijn negende boek bij uitgeverij Lannoo, opnieuw een thriller van formaat. 

Amanda's Leesweek

Het allerbeste nieuws kwam afgelopen vrijdag. Ik moest mijn scriptie nog verdedigen en was doodnerveus (as always..). Presenteren is niet zo mijn ding.. Presentatie verliep niet helemaal zoals het moest en was uiteraard op den duur mijn tekst kwijt, maarrrrrr…… IK BEN GESLAAGD!!!!!! Zoooo ontzettend blij en opgelucht nu!! 22 februari nog even mijn diploma ophalen en dan stop ik voorlopig eens even met studies! Dus al met al heb ik een heerlijk weekend gehad! 

Als beloning gingen we uit eten met de teamleden van Thrillerlezers! (waarvan de helft ongeveer ziek, zwak en misselijk was..) en hier kreeg ik nog een super leuke verassing, een ENORME bos met tulpen! Super lief! :-D Eten was heerlijk en we hebben heerlijk kunnen kletsen met elkaar. Al met al een geslaagde dag.

Levend bewijs van Annet de Jong is uit. Boeiende thriller met een bijzonder onderwerp. Ik heb het boek met plezier gelezen!

Hierna was ik begonnen in Ontspoord van Michael Katz Krefeld, een Deense thriller over een rechercheur die momenteel geschorst is van zijn werk. Waarom dat is, daar ben ik nog niet achter. Het las lekker, maar toen kwam er een ander boek tussendoor wat even voorrang nodig had, dus dit boek pak ik later weer op om verder te lezen!

Het boek wat even voor moest gaan was Rode sneeuw van Jørn Lier Horst, ook weer een lekker Scandinavisch boek. Het is een zevende deel in een serie, maar in Nederland het eerste deel wat vertaald is. Van mij mogen er meer komen in ieder geval! Erg fijn boek, lekkere spanningsopbouw en mooi omschrijvingen van de omgeving. Er spelen eigenlijk meerdere verhaallijnen waaronder een behoorlijk mislukte inbraakgolf in een stel vakantiehuisjes. Mijn recensie verschijnt binnenkort!

Toen heb ik als tussendoortje even Spiegeling van Isa Maron gelezen. Nou ja, dat is echt een tussendoortje. 44 pagina’s, dus zo uit. Maar ook het verhaal was voor mij een tussendoortje, gaat over mensen in het heden, verleden en de toekomst die door de tijd kunnen reizen (spiegelen) om zo een aanslag op de koning te voorkomen. Niet zo mijn ding, maar leest vlot. Wordt nergens echt spannend, maar dat is ook best moeilijk in zo’n klein boekje.

Ik ga nu mijn Michael Katz Krefeld weer oppakken om deze verder uit te lezen! Wat daarna volgt weet ik nog niet zeker, maar ik denk dat dat In wolfskleren gaat worden. Weer al zo’n lekkere Scandinavische (als ik de goeie berichten mag geloven over dit boek.), ik ben wel helemaal into Scandinavië op het moment!

Groetjes Amanda

De eerste column van Bianca Nederlof: hollen of stilstaan

Het schrijven aan mijn tweede thriller verloopt in fases. Het is hollen of stilstaan.

In een documentje houd ik bij wanneer ik aan mijn manuscripten werk en hoeveel woorden ik geschreven heb. Dat werkt voor mij motiverend, doordat ik kan zien hoe er langzaam maar zeker groei in zit. En het is interessant om eens terug te kijken hoe het hele schrijfproces zich ontwikkelt.

Eind februari 2015 begon ik met schrijven aan Ondenkbaar. De maanden erna ben ik er regelmatig aan blijven werken, tot aan mijn jaarlijkse schrijfweek in Frankrijk. Dat was eind mei. Ik kan me nog de wandeling door het bos herinneren, samen een medeschrijver, waarbij ik het hele verhaal aan haar vertelde, omdat ik muurvast zat. Het in verbale vorm vertellen waar mijn manuscript over gaat, vind ik ontzettend lastig. Laat het mij maar uittikken, waarbij ik elk woord kan afwegen, zonder dat er vreemde stiltes vallen waarin mijn gedachten in de knoop raken.

Ook toen kwam ik er niet helemaal uit. Om er afstand van te nemen ben ik gaan schrijven aan Poef!, een kinderboekje dat volgende maand uitkomt. Korte kinderverhalen zijn een mooie afleiding, maar ondertussen bleef Ondenkbaar er een beetje bij hangen. In mijn document zie ik terug dat ik er in de zomer van 2015 nog af en toe wat aan gedaan heb, maar aan de magere woordaantallen en het schrappen van scènes te zien waren dat meer zielige pogingen tot reanimatie dan het creëren van nieuw leven.

Ineens is het april 2016 en weer tijd voor de schrijfweek. Daar in Frankrijk heb ik alles doorgelezen en kwam ik weer op gang. Tot dan toe beschreef ik het verhaal vanuit twee personages en daar kwam als vanzelf een derde perspectief bij. Het schrijven vanuit dat personage ging vlot en ik wist dat dit de aanvulling was die het verhaal nog miste.

Grappig is dat ik dit al eerder heb gehad, bij mijn allereerste (nooit uitgegeven) manuscript. Ook daar had ik een ander perspectief nodig om het verhaal helemaal rond te maken.

Zo kwam er tijdens die week al flink meer vorm in het verhaal, hoewel ik nog niet precies wist hoe het moest gaan eindigen.

Daardoor bleef het eenmaal thuis weer de hele zomer liggen… Ik stelde mezelf het harde doel om het in september weer op te pakken en eind van die maand een ruwe eerste versie klaar te hebben. Het was spannend om te schrijven, langzaam maar zeker werd duidelijk dat het een heftig einde zou worden. Na het laatste hoofdstuk wist ik dat het verhaal compleet was. Het moest alleen wel heel grondig herschreven gaan worden.

In die fase zit ik op dit moment, sinds vorige week. Er zijn veel dingen die nog niet kloppen, die herzien moeten worden, en de tijdlijn… Mijn medeschrijvers uit Frankrijk weten hoe ik daarmee heb lopen stoeien. Mijn doel is om er deze maand zo ver mogelijk mee te komen, zodat het in februari naar de eerste proeflezer kan. En dat is pas echt een spannend moment.

Bianca

Wat vinden jullie van deze cover?

Anne-Laure van Neer maakte op haar Facebookpagina de cover van haar nieuwe boek Maurice bekend.
Wat vinden jullie ervan? Zouden jullie het boek oppakken in de winkel of juist laten liggen? 

De hitte van de hel – Gard Sveen

Over de schrijver:

Gard Sveen (1969) is een Noorse auteur en tevens werkzaam als senior adviseur bij het Noorse ministerie van Defensie. Zijn debuut De doden hebben geen verhaal (Den siste pilegrimen, 2013) werd bekroond met zowel de Gouden Revolver, de prijs voor de beste Noorse thriller van het jaar, als de prestigieuze Glazen Sleutel, voor de beste Scandinavische thriller van het jaar. Als kers op de taart ontving Sveen daarna ook nog de Maurits Hansen Award voor het beste Noorse thrillerdebuut. Hitte van de hel is het tweede boek met Tommy Bergmann in de hoofdrol:

Achterflap:

Als inspecteur Tommy Bergmann een zwaargewonde prostituee aantreft in een appartement in Oslo, voert zijn herinnering hem terug naar een zaak tijdens zijn beginjaren bij de politie. De verwondingen van de jonge vrouw lijken namelijk verontrustend veel op die van de slachtoffers van seriemoordenaar Anders Rask, een onderwijzer die in de jaren tachtig dood en verderf zaaide. Rask zit echter opgesloten in een van de zwaarst bewaakte tbs-klinieken van het land en kan dus de dader niet zijn. De moeder van een van de vermoorde meisjes leest in de krant over de zaak van de prostituee. Ze is er zeker van dat Rask, haar dochters toenmalige onderwijzer, ten onrechte veroordeeld is, en ze weet wie de echte dader is... De hitte van de hel is het los te lezen tweede deel in de serie over de Oslose inspecteur Tommy Bergmann. Een duistere thriller die je meesleurt in iemands waanzin – maar is het die van het slachtoffer… of van de dader?

Mijn mening:

Waar Tommy Bergmann in De doden hebben geen verhaal moest gaan spitten in een oorlogsverhaal is dit in het tweede deel totaal anders. De hitte van de hel is een verhaal waarin de psyche van de mens flink onder de loep wordt genomen. Anders Rask zit al jaren opgesloten in de TBS kliniek Ringvill omdat hij veroordeeld is voor de moord op meerdere meisjes waaronder Kristiane Thorstensen. Kristiane komt uit een welgesteld gezin, haar moeder Elisabeth kan de dood van haar dochter niet verwerken en vooral deze zaak krijgt veel media aandacht. De andere slachtoffers zijn prostituees en die verdwijnen, bizar genoeg, snel naar de achtergrond. Als er in 2004 wederom een meisje dood wordt aangetroffen heeft dit opvallende gelijkenissen met de moorden van 1988, alleen kan Anders Rask de dader niet zijn want hij is (nog) niet vrij. Anders heeft wel om heropening van de zaak gevraagd omdat hij terug komt op zijn eerdere bekentenis, hij blijft nu volhouden de dader niet te zijn. Arne Furuburget, de psychiater van Anders begint zo langzaam aan te twijfelen aan zijn eigen kunnen als arts, de recente moord zet hem aan het denken. Heeft hij in het verleden de verkeerde keuzes gemaakt en is hij zijn eigen leven wel veilig? vraagt hij zichzelf af. Hij besluit in eerste instantie zonder medeweten van de politie op onderzoek uit te gaan maar hij ontkomt er niet aan om met de politie te gaan samenwerken.

Rask is een psychopaat die je kippenvel bezorgt, onbetrouwbaar, eng maar doelgericht.

Gard Sveen is er wat mij betreft in geslaagd om op een mooie realistische wijze te beschrijven hoe een psychiater zijn cliënt een stempel voor het leven moet geven. De gevolgen van een verkeerde diagnose kunnen fatale gevolgen hebben. De onvoorspelbaarheid van de psyche van de mens is soms moordend.

We zijn tenslotte allemaal mensen, ook de psychiater, dat wordt in mijn ogen wel eens onderschat.

In het tweede deel komen we meer te weten over het verleden van Tommy Bergmann, zo af en toe vraag ik me af of hij zijn werk bij de politie wel naar behoren uit kan voeren, gelukkig deelt zijn baas deze mening en wordt Tommy verplicht aan zichzelf te werken. Het is overigens geen must om eerst deel één te lezen, Tommy en zijn directe collega’s komen natuurlijk terug, maar het boek heeft weinig verwijzingen naar het verleden waardoor je iets zou missen.

De hitte van de hel is een beklemmende, psychologische thriller met een gedeeltelijk open einde die mij nu al doet snakken naar het volgende deel.

Schrijfstijl: 5

Plot: 5

Originaliteit: 5

Spanning: 5

Psychologie: 5

Voor mij is De hitte van de hel echt 5 sterren waard!

Bianca

Leo's leesmaand

Januari 2017. Mijn eerste leesmaand voor Thrillerlezers. Ik ben altijd een beetje een mooi weer lezer geweest. Zonnetje, warm genoeg om lekker in de tuin te zitten en lezen maar. Dan las ik zeker vier boeken in de maand. Als het zonnetje maar scheen. Want op de een of andere manier gunde ik mezelf geen tijd om binnen te lezen. Binnen is er altijd iets anders wat de aandacht vraagt. Of dat nu mijn zoontje Roan van vier jaar is, of het huishouden (al is dat wel iets minder belangrijk dan) of iets op tv. Zo ongeveer twee jaar geleden kwam ik via Miriam op de Facebookgroep van Thrillerlezers en zoals bij iedereen op de groep, groeide mijn stapeltje NTL heel snel. Langzaamaan ging ik wat meer lezen dan alleen in de zomer. Maar het uitstapje naar de Boekenbeurs in Antwerpen was eigenlijk pas echt het omslagpunt. Ik zag toen pas echt hoeveel moois de boekenwereld te bieden had, allemaal in een paar grote hallen. Ik wilde weer echt gaan lezen!

Maar goed, terug naar januari 2017. Die is heel goed begonnen qua lezen. Mijn eerste recensie voor de groep was Eindspel van Isa Maron, ook al had ik dat boek stiekem al in december uitgelezen. Wat een fantastisch einde van een fantastische reeks boeken. Ik ben fan!

Op de een na laatste dag van 2016 was ik begonnen in Pluk een roos van M.J. Arlidge. Toen ik deze schrijver mocht ontmoeten op de boekenbeurs, had ik Iene Miene Mutte nog niet eens gelezen, maar na dat boek wist ik wel waarom iedereen zo enthousiast was. Ik heb heel snel ook de andere vertaalde titels aangeschaft. Omdat Pluk een roos zo lekker weg las, heb ik op Oudejaarsdag vlak voor sluitingstijd mijn man en zoontje nog even naar de Bruna gestuurd voor Klikspaan, wat ook gelijk mijn volgende op het lijstje was. En hier was ik nog veel enthousiaster over. Mijn man werkt bij de brandweer, dus enige affiniteit met brand hebben wij wel thuis. “Waarom hebben al die mensen geen rookmelders?”, heb ik ook heel vaak gedacht.

Na Klikspaan werd ik door Ink ‘gedwongen’ om Suzanne Vermeer’s Lawinegevaar te lezen. Ik vind de boeken van Suzanne Vermeer prima boeken voor tijdens de vakantie of een snel tussendoortje. Slecht zijn ze niet, maar voor een iets meer intellectueel boek, grijp ik toch naar iets anders.

Scorpio van Hilde Vandermeeren was de volgende op mijn eigen lijst. Ja, ik heb inmiddels een beste lijst gemaakt in Goodreads, zodat ik steeds daaruit kan kiezen wat de volgende wordt. Ik wil goede titels niet vergeten en dit is voor mij de manier. Scorpio is in 2016 uitgekomen en toen al zag ik hele goede recensies voorbij komen, dus ik was wel nieuwsgierig. Het begin vond ik goed, maar in het middenstuk verdween mijn aandacht een beetje. Lees ik door of stop ik? Toch doorgelezen en het einde vond ik echt weer super. Toch jammer van zo’n middenstuk dan.

En nu zijn we alweer ruim over de helft van januari en ben ik al in boek vijf begonnen: Hou van mij van Anja Feliers. Ook haar mocht ik ontmoeten op de beurs. Vanaf dat moment wilde ik graag aan de serie van Kathleen Verlinden beginnen. Ik ben nog niet zo ver, dus ik heb nog niet echt een mening gevormd. Het boek leest wel echt lekker weg en ik houd toch wel van een beetje spanning, vermengd met liefde. Of dat het thema van dit boek is, weet ik nog niet, maar voorlopig lees ik lekker door.

Al met al heb ik voor mijn doen al best veel gelezen. Ik las altijd hooguit 10 boeken in het jaar. Ik heb een drukke baan van 32 uur en veel activiteiten ernaast, dus er is niet altijd leestijd. Maar mijn doel voor 2017 is 30 stuks. Met dit tempo gaan we dat makkelijk halen, maar juichen in januari is natuurlijk nog een beetje vroeg.

Een heel fijn leesjaar allemaal!

Leontine