De vakantiekoffer van Nicolet Steemers

Waar ik ook zal gaan op vakantie, de hangmat gaat mee. 

Evenals onder andere de volgende boeken:

Het smelt van Lize Spit
Niemand is onsterfelijk van Simone de Beauvoir (5de x herlezen)
Nieuwste boek van Griet op de Beeck
Farseeers trilogie van Robin Hobb
Vector van Simon de Waal
Stem van Marlen Beek-Visser
Stille grond van Hilde Vandermeeren
Medicijn van Ingrid Oonincx

En ten slotte:
Kwade zaken ( de GNM-bundel waarvoor ik zelf ook een verhaal schreef)

Groet en prettige vakantie!

Simon de Waal in Tillietown

C:Emma Verbaak

Simon de Waal zou in het kader van de spannende weken geïnterviewd worden in Gianotten Mutsaers in Tilburg en aangezien Breda vlak bij Tillie ligt bedachten we in Huize Kroon om maar eens aan te gaan rijden. Met de belofte na het boekending te gaan lunchen bij de favoriete Italiaan van Iris had ik mijn chauffeur en antiboekenmens geritseld.

Wat is het toch een mooie boekhandel daar in Tilburg. Bij binnenkomst zie je al een leuke boekencounter met echt lekkere, goede koffie. Een lange houten tafel in het midden en overal kasten met boeken ruim opgezet. Veel plekken met leuke boekendingetjes waar je verlekkerd tussen staat te neuzen.

Gelukkig staat Iris er dan bij met de opmerking: "Wat moet je ermee?" Anders was er een tas vol naar Breda terug gegaan. Ga met een andere boekenfreak en je steekt elkaar alleen maar aan. 
Ik raak intussen in gesprek met een studente aan de School voor journalistiek: Emma. Ik begin vol enthousiasme te kletsen over ons mooie blog en zij vertelt over haar laatste jaar school en wat ze graag wilt gaan doen.
Het wachten is op Simon die iets verlaat is. Hij past zich vast aan het Brabantse aan: het Brabants kwartierke.
Intussen maak ik ook kennis met Maartje van de uitgeverij. 

Daar is de grote man samen met Gerlof Leistra. Deze laatste gaat het interview doen met Simon de Waal. We krijgen allemaal een hand van Simon.
En het is een leuk interview: Simon vertelt vol enthousiasme over zijn werk qua politie en schrijven. 
Zijn nieuwe boek Nemesis komt aan bod. Hij vertelt in twee maanden een boek te schrijven. En dan js het ook nog gewoon ready om gedrukt te gaan worden. Jaloersmakend moet dat zijn voor schrijvers die maanden tot een jaar worstelen. Na het interview geef ik aan dat ik erg uitkijk naar zijn nieuwe boek. Zijn eerste twee Cop versus killer en Pentito behoren voor mij tot de favoriete boeken van De Waal. Ik weet dat De Waal en Baantjerboeken populair zijn, maar ik heb er niet heel veel mee. Dus was ik heel blij toen hij mij vertelde dat er in juli een echte De Waal, een stoer hard verhaal, uit gaat komen.

C: Emma Verbaak

Het geschenkenboekje Vector schreef hij in 3 weken tijd. Ik vind het een van de best gelukte geschenkenboekjes van de afgelopen jaren. Een boekje van 95 bladzijdes waar het verhaal echt mooi af is. Heel knap! En dan ook een verhaal eens zonder rechercheurs maakt het extra bijzonder.

Met De Waal en Baantjer is hij tijdelijk gestopt. Hij had even zin in wat anders. De anekdote die ik wel al eerder hoorde over hoe Appie Baantjer en hij elkaar pestten tijdens het schrijven. Een voorbeeld is dat Simon schreef over een jongen die enig kind was en in het volgende hoofdstuk (ze schreven om en om) schreef Appie dat de zus van de jongen kwam binnenlopen. "Hallo , wat doe jij nou!", zei Simon. Los het maar op, was het antwoord van Baantjer.
Op de vraag hoeveel er uit zijn recherchewerk in een serie of boek belandt is het antwoord dat er nooit letterlijk een zaak in voorkomt. Dat is een principezaak voor Simon.

C: Emma Verbaak

Ook vindt hij  het te makkelijk om in boeken gebruik te maken van zaken met kinderen. Te makkelijk wordt er dan op het sentiment gespeeld. Iedereen vindt dat erg en dus is het makkelijk scoren.
Simon benoemt nog even dat de interviewer een boek schreef over de Bijlmerbajes. Hij stelt wat vragen aan Gerlof hem een paar vragen en we zo horen dat hij 3 jaar lang veel tijd doorbracht in de Bijlmerbajes. Nieuwsgierig gemaakt koop ik zowaar eens een boek. Een mooie boekhandel mag gesponsord worden. 

C: Emma Verbaak

Helaas was het niet heel druk dus het signeren duurde niet superlang. Emma moet een goede foto hebben voor een opdracht voor school ,dus wordt Simon op een plek gedirigeerd waar ze wat mooie plaatjes kan schieten. De geplaatste foto's zijn door haar gemaakt.

Simon is een leuke enthousiaste man die ook lezingen schijnt te geven en waar iemand van het team heen was gegaan en heel enthousiast over was. Tip voor jullie dus. De spannende weken zijn alweer afgelopen, maar ik zou proberen nog een exemplaar van Vector te krijgen. Een echt goed boekje! En volgende maand horen jullie hoe zijn nieuwe boek is. Die gaat  bij uitkomen bovenaan de lijst van recensieboeken.

Simon de Waal bij Bol.com

Woensdag 15 juni 2016

Het is het eind van de middag als ik aankom bij het hoofdkantoor van bol.com in Utrecht. Helemaal klaar en enthousiast voor de bijeenkomst met Simon de Waal.

Uiteraard kom ik beneden al een paar bekenden tegen, het boekenblogwereldje is klein.

Boven worden we enthousiast begroet door Simon de Waal, we krijgen allemaal een hand en ik heb even het idee dat hij mij herkent, maar dat zal wel niet, het is ruim een jaar geleden dat ik hem ontmoet heb...

We zoeken allemaal een mooi plekje en ondertussen kletst Simon al wat af. Wat kan die man kletsen zeg! Tussendoor heet Janneke Siebelink ons welkom en eigenlijk is het dan al een soort van begonnen. Een duidelijk begin is er niet, ook omdat Simon al zo lekker aan het kletsen is.

Simon bekent dat hij blij is dat we er zijn. Hij is toch altijd een beetje bang dat er niemand komt opdagen. Hij heeft het ook wel eens meegemaakt dat er inderdaad maar 1 iemand kwam.

En pas bij de AKO op Utrecht CS zijn er in een uur maar 10 mensen langs geweest. Moeizame dagen zijn dat dan. Maar wij zijn gelukkig met meer en enthousiast.

De meest bijzondere reactie die hij ooit op een boek kreeg was een mail van een mevrouw naar aanleiding van zijn boek Pentito. In het boek kwam iets voor dat haar zeer raakte en dat haar heeft geholpen met het verwerken van nare dingen. Dat is mooi.

Over Vector

Vector heeft echt bestaan. Tijdens de Koude Oorlog werden daar pest pokken tyfus (heerlijk om even zo te mogen schelden, aldus Simon) opgeslagen. Als biologische wapens. Net als het Marburgvirus (het vreselijke broertje van ebola) dat een rol speelt in dit boek. 

De gebeurtenissen in de proloog hebben ook echt plaatsgevonden. Ook nu bestaat Vector nog steeds, al wordt het nu gebruikt voor vredelievende doelen (zegt men...).

Een jaar of 10 geleden las hij een artikel over de "gestolen" virussen. Toen had hij al het idee het ooit voor een boek te gaan gebruiken.

Hij heeft inmiddels een grote stapel boekjes waarin hij alles opschrijft wat hem interessant of belangrijk lijkt voor een boek. Ook dit artikel over Vector stond in 1 van die boekjes.

Hoe is het om gevraagd te worden om het geschenkboekje te schrijven?

Hij moest eerst flink van de schrik bekomen toen hij gevraagd werd. Het is toch een hele grote eer om gevraagd te worden.

Hij hoorde het in zijn favoriete eetcafé in Amsterdam Oost (dat ook een rolletje speelt in het boek). Hij was daar heen gelokt. Als de directeur van het CPNB binnenkomt denkt hij nog heel naïef: "hee, dat is toevallig."

Totdat de directeur op een stoel klimt en hem vraagt het CPNB de grote eer te doen het geschenkboekje te schrijven.

Je krijgt ongeveer een half jaar de tijd om het boekje te schrijven. Hij heeft eerst 4 maanden lopen broeden op het idee, om het vervolgens in 3 weken te schrijven.

De beperking van het maximaal aantal bladzijden was geen probleem. Hij heeft veel ervaring in het schrijven van scenario's en daar zit ook beperking aan. De gouden regel bij scenario's is dat 1 minuut op film, is 1 bladzijde voor het scenario.

Over het beginnen als schrijver

Hij werd door Ben Verbong gevraagd om de politiescenes van een scenario te controleren of het overeen kwam met de werkelijkheid. Dat waren afgekeurde scripts van Derrick. Die waren voor Duitsland te controversieel, maar in Nederland kan en mag meer, dus prima geschikt voor een serie hier.

Verbong zei daarna dat hij absoluut verder moest met schrijven. Hij gaf hem een stapel boeken en een stapel films die hij moest lezen/bekijken. Om de scenes te ontleden, de opbouw van het verhaal te ontdekken. Dat heeft hem veel geholpen en geeft hij beginnende schrijvers ook als tip mee. Eén van de films die je dan absoluut moet kijken is Casablanca.

Toen hij scenario's schreef is hij benaderd door een uitgever, want: een goede scenarioschrijver kan ook een goed boek schrijven (andersom is minder vanzelfsprekend).

Over de politie

Hij is 1979 bij de politie begonnen. En sinds 1986 werkt hij bij de recerche van de binnenstad van Amsterdam. Dat werk doet hij nog steeds.

Mensen helpen en boeven vangen waren zijn redenen om bij de politie te gaan.

Janneke bekent dat ze vroeger privé-detective wilde worden, dat leek haar spannend.

In zijn boeken en scenario's zul je nooit iets vinden dat hij zelf bij de politie heeft meegemaakt. Het lijkt hem vreselijk als een slachtoffer of nabestaande zich in het verhaal herkent. Ook zal hij geen erge dingen met kinderen laten gebeuren. Dat is te erg. En goedkoop sentiment.

Het schrijven werkt wel als een soort verwerking van alles wat hij meemaakt. De werkelijkheid kun je niet naar je hand zetten, in boeken kun je dat wel. In het verhaal ben je de God van je eigen universum.

De geloofwaardigheid in thrillers vindt hij niet het belangrijkste, voor hem is het veel belangrijker of hij wordt vermaakt.

Hij heeft geen voorkeur voor het schrijven van een boek of een script, juist de afwisseling maakt het leuk.

Dan is het tijd om een stukje voor te lezen uit Vector.

Hij kiest voor een deel in het aquarium van Artis. Fijn...heb ik weer, met mijn fobie voor vissen...

Bij een interview met John van de Heuvel in een boekhandel was een meneer aanwezig die in de Koude Oorlog als uitwisseling in Vector geweest is. Hij had ook foto's uit die tijd bij zich. Dat vond Simon heel bijzonder, want op internet waren er eigenlijk geen foto's te vinden. Op de vraag of de beschrijvingen in het boek een beetje met werkelijkheid overeenkwam antwoordde de man dat alles klopt, alsof Simon er geweest was.

Ondanks zijn werk als rechercheur zware criminaliteit is de wereld in de basis nog steeds goed.

Baantjer

Met Appie baantjer schreef hij de hoofdstukken om en om. Hij paste zijn schrijfstijl wel aan aan die van Baantjer. Na de dood van Baantjer is hij langzaam meer naar zijn eigen stijl gegaan.

Voor nu is hij even gestopt met de De Waal & Baantjer-boeken. Er zitten andere verhalen in zijn hoofd. Zo verschijnt volgende maand zijn boek Nemesis. En is hij bezig met een filmscript dat hij ook zelf wil gaan regisseren.

En dan is het al half 7. Terwijl de avond gepland was tot 7 uur. En dan moeten we nog even wat eten en de Masterclass volgen.

De Masterclass was interessant, met veel bruikbare tips. Ik heb beloofd er niks van te verklappen, dus dat doe ik dan ook niet.

Het was een gezellige, leuke en inspirerende avond. Als je de kans krijgt om Simon de Waal ergens te zien spreken zou ik zeggen: GAAN! Je krijgt er geen spijt van.

Beslommeringen van 'de andere chef'

Er zit een lichte piep in mijn oren. Een beetje op de achtergrond, dat wel, maar hij zit er. Een houten hoofd heb ik ook en ik voel me ietwat brak.

Ruig avondje gestapt?

Zuipfeestje gehad?

Nee hoor. Echt niet.

Vanmiddag een lichtelijk verlaat verjaarspartijtje gevierd van de oudste (onder het mom van ‘beter laat dan nooit’, ze is afgelopen november jarig geweest). Samen met haar BFF (die was afgelopen februari jarig) en acht andere 10-jarige dametjes gingen we naar JumpSkillz in Hoofddorp. Voor diegenen die dat niet kennen (ik was er een van), dat is een grote hal met alleen maar trampolines en een stormbaan. Die meiden vonden het geweldig. Een en al gestuiter. In een grote hal. Met harde muziek. En gegil en gegiebel.

Word ik oud? Vast wel, maar dit was een aanslag op je trommelvliezen :-P Maar de meiden hadden de grootste lol en daar ging het om.

Wij (vriendin M en ik) hadden ook lol trouwens. Als je je kind van een trampoline met een salto een blokkenbak in ziet vliegen (schuimrubberen blokken, alsof je in een hoop veertjes belandt (denk ik)) en er vervolgens alleen maar spartelende handjes en voetjes te zien zijn omdat ze er zelf niet meer uitkomt, dan werkt dat bij de moeders uitermate op de lachspieren. Gelukkig vriendinnetjes genoeg bij de hand om haar te helpen, dus het euvel kon ook vastgelegd worden.

En dan nu met de pootjes omhoog. Nee, dit stukje even tikken nog en dan met de pootjes omhoog.

Ik ben zowaar helemaal bij met het schrijven van recensies. Het moet niet gekker worden! Een fijn gevoel wel hahaha misschien moet ik er maar een gewoonte van maken ;-)

Ik las Vector van Simon de Waal, het geschenkboekje van de Spannende Boeken Weken. Een heel goed verhaal waar ik erg van heb genoten. Recensie zal een dezer dagen op het blog volgen, want hey, hij is al klaar.

Mijn recensie van Het vervloekte huis van Lydia van Houten is inmiddels te lezen op het blog. Die duorecensie waar ik het in mijn vorige stukje over had, werd gewoon een solo. Dat boek heb ik met stijgende verbazing gelezen. Zoveel sterren overal en bij elke pagina dacht ik ‘ja maar, waarom al die sterren dan? Waarvoor dan??’. Ik heb me serieus zelfs afgevraagd of ik soms een verkeerde binnenkant had gekregen. Cliché, ongeloofwaardig en er kloppen dingen gewoon niet. Van mezelf moet ik een recensieboek uitlezen, omdat ik alleen dan (logisch) een eerlijke mening kan geven, maar het kostte me moeite. Nee, geen aanrader, ik zou lekker een ander boek kopen deze komende weken om Vector te bemachtigen.

Inmiddels ben ik Schaduwvechters van Walter Lucius aan het lezen en die sluit naadloos aan bij De vlinder en de storm. Het gaat verder exact waar het daar eindigde, dus als je het eerste deel nog niet gelezen hebt, zou ik dat wel aanraden. Ik hoop het boek deze week uit te hebben en als ik afga op de eerste 100 pagina’s dan gaat dat zeker lukken. En dan meteen ook maar die recensie schrijven. Het volgende boek ligt ook al klaar: De laatste mijl van David Baldacci :-)

Ondertussen heb ik mijn thrillerchallenge maar weer eens bijgewerkt. Inmiddels kan ik ook de volgende boeken afstrepen:

– een echte mannenthriller (Killer country)
– een boek dat de Schaduwprijs won (De vlinder en de storm)

– een boek dat in 2016 uitkwam (Het vervloekte huis)

Fijne week!

Miriam

Vector - Simon de Waal

Titel: Vector

Auteur: Simon de Waal
Geschenkboekje Spannende Boeken Weken

95 pagina’s

Simon de Waal (1961) is auteur, scenarist, regisseur en rechercheur zware misdaad. Hij schreef de thrillers Cop vs killer en Pentito en startte met Appie Baantjer in 2009 de succesvolle De Waal & Baantjer-reeks. Daarnaast won hij een Gouden Kalf voor het scenario van Lek, een van de beste Nederlandse misdaadfilms aller tijden.

Achterflap

Tegen het einde van de Koude Oorlog verdwijnt een even mysterieus als dodelijk virus uit een Russisch laboratorium. Vijfentwintig jaar later, in Amsterdam, wordt Alex, de zoon van een gevluchte Russische wetenschapper, geconfronteerd met het duistere verleden van zijn dementerende vader. Als diens broer plotseling opduikt, openbaart zich een goed bewaard geheim. Zijn vader heeft echter weinig herinneringen meer aan vroeger. Heeft hij wel een broer? En waar is die opeens zo dringend naar op zoek?

Jevhen draaide zich om. Zijn glimlach was verdwenen, zijn ogen iets toegeknepen, lippen strak opeengeperst. ‘Laat het gaan, Alexey. Er zijn geen antwoorden meer.’ ‘Die zijn er wel.’ Er was iets veranderd bij Alex. Het was genoeg, hij wilde weten wat er aan de hand was. Hij wilde weten wat hij nog kon verwachten.

In de proloog kun je lezen hoe in 1988 in het Vector Instituut een wetenschapper besmet raakt met het marburgvirus. Vlak na zijn overlijden wordt het Vector Instituut ontmanteld. Dat wil zeggen, er wordt gestopt met het testen en maken van biologische wapens en het instituut wordt voor regulier onderzoek ingezet. Niet lang daarna verdwijnt een groot aantal ampullen met het levensgevaarlijke marburgvirus….

We maken een sprong naar 2014 waar in Amerika een jonge vrouw haar broer Robert begraaft nadat hij om het leven is gekomen bij een ernstig auto-ongeluk. Wie was hij?

In Amsterdam (2016) maakt Alex zich zorgen om zijn dementerende vader, Arkady. Het lijkt met de dag slechter met hem te gaan. ‘Hallo pap.’ De man keek om, zonder enig teken van herkenning. ‘Hallo. Ben jij mijn zoon?’ ‘Ja, pap. Dat ben ik.’ ‘Omdat je pap zegt tegen mij.’ ‘Omdat je dat ook bent. Mijn vader.’ De man knikte en keek weer naar buiten.

De zorgen van Alex worden groter als blijkt dat Arkady bezoek krijgt van zijn broer. Een broer waarvan Alex het bestaan niet wist. Maar is deze man wel wie hij zegt dat hij is? En wat wil hij van zijn vader?

Alex komt erachter dat hij eigenlijk helemaal niets weet over het leven van zijn vader in Rusland. Ernaar vragen heeft geen zin, zijn vader verdwijnt meer en meer met elke dag die voorbij gaat, maar Alex heeft wel antwoorden nodig. Er is iemand op zoek naar iets waarvan zijn vader weet waar het is…

Alex had het gevoel alsof zijn strot was vastgepakt door een ijzeren vuist, die steeds harder begon te knijpen.

Toen ik begon met lezen had ik het idee dat 95 pagina’s nooit genoeg zouden zijn voor het verhaal. Is het ook niet, het hadden er van mij wel drie keer zoveel mogen zijn. Wat een kunst om een compleet verhaal te vertellen in slechts 95 pagina’s. Simon de Waal heeft het voor elkaar gekregen. Het is spannend, snel en het klopt. De Waal heeft een pen waarmee hij snel, duidelijk en zonder al teveel poespas een geloofwaardig verhaal neerzet. Natuurlijk hadden personages meer uitgediept kunnen worden en natuurlijk ga je vragen stellen over bepaalde achtergronden, maar dat is omdat De Waal je zo snel in het verhaal weet te sleuren dat je gewoon meer wil weten.

Want dat is eigenlijk gewoon het enige minpunt aan Vector. Het is veel te kort.

Leesplezier 4,5

Spanning 4

Plot 4

Originaliteit 3,5

Schrijfstijl 4,5

Psychologie 3

4 sterren voor Vector

Miriam

Wat las en deed ik de afgelopen twee weken?

Goedemorgen op deze hele zonnige morgen! Wat een heerlijk weer is het toch. Gisteren ook al zo lekker en nu schijnt het zonnetje alweer volop. Dat wordt dus niet al te lang achter deze laptop zitten en lekker naar buiten, in de tuin, met een boek. 

Een boekje in dit geval, ik ga Vector lezen, het geschenkboekje wat je de komende tijd krijgt als je een (spannend) boek koopt. Ik heb geen spannend boek gekocht, maar ik kreeg het in de goodiebag na afloop van de Avond van het Spannende Boek, de aftrap van de Spannende Boeken Weken. 

Wat was het weer een geweldige avond! Ik trof Ink afgelopen donderdag op Amsterdam Centraal Station (na wat heen en weer geapp en gebel): 'ik sta bij de AKO', 'ja ik ook', 'ja maar niet bij deze', 'oh, ik loop wel helemaal naar voren naar de stationshal', 'ja is goed, doe ik ook'. 'Ik ben er, waar ben jij dan?'. 'Eehhh...'.  Uiteindelijk vonden we elkaar ergens halverwege. In plaats van de Starbucks, gaan we naar de Chocolate Company, want het was maar frisjes en daar hoort dan warme chocomel bij. Bij de Chocolate Company doe je er een kwartier over om te kiezen wélke warme chocomel je dan wil, want daar hebben ze 50 verschillende smaken. Ik koos uiteindelijk voor een mocca versie en Ink voor een 89% puur versie. Lekkerrrrrrrrrrrrrrrr. Diana voegde zich wat later bij ons en na wat geklets begeven we ons richting de tram die ons naar het Lab III brengt. Eerst wat eten bij WD Café. Net als veel andere gasten die net als wij naar de Avond van het Spannende Boek gaan. Het personeel van het eetcafé kwam steeds met een ietwat paniekerige blik in de ogen vragen of we al iets wilden bestellen. Wilden we wel, maar ja, de freule was nog onderweg en die zou er elk moment zijn. 

Al drie keer. 

Ondertussen komt de ene na de andere BS'er (Bekende Schrijver) binnenlopen. Inge Ipenburg (mag ik ook zo mooi opdrogen als zij alstublieft??), Nicolet Steemers, Donald Nolet, Hilde Vandermeeren, Michael Berg. Ilse Ruijters komt een babbeltje maken samen met haar Bas (die een carrièreswitch van Ilse van schrijfster naar kassajuf wel ziet zitten). Sinds onze laatste ontmoeting (vorig jaar juni in Almere) is haar nieuwste boek al 40 keer herschreven. Ik ben benieuwd! 

Eveline Karman kwam al meteen kletsen toen wij binnenkwamen, wat een lieverd is dat toch. Ik loop bijna Patricia Snel omver bij de toiletten (sorry Patricia, normaal gesproken krijg ik best wat meer uit mijn strot, maar ik was even mijn tong verloren geloof ik). 

Na het eten begeven we ons naar het Lab 111 waar we Pjotr Vreeswijk ontmoeten en ook Ika Gerritsen. Joyce Spijker komt op haar dooie gemakje aangeslenterd op een paar prachtige schoenen waar ik al rugpijn van krijg door ernaar te kijken, Nathalie Pagie, Linda Jansma, de dames van de Crime Compagnie. Het is een aaneensluiting van 'hee hallo, hoe is het? Wat leuk je weer te zien!'.

Na het uitreiken van de Gouden Strop en de Schaduwprijs (ik had geen enkele verwachtingen, want geen van de genomineerde boeken heb ik gelezen) (ik weet het, schandalig, maar het is niet anders), wordt de bar opengegooid en worden er bitterballen rondgedeeld en kan het feest beginnen. En een feest was het. Gezelligheid, leuke gesprekken (nou ja, gesprekken....dat was wel wat mij betreft het enorme MINpunt van de avond, de muziek stond zo idioot hard dat je alleen maar een op een tegen elkaar kon schreeuwen), ik heb genoten.

Ik ga niet een heel uitgebreid lang verslag maken over de Avond van het Spannende Boek, daar is Ink al mee bezig en dan gaan we alleen maar in herhaling vallen ;-) Wel wil ik nog wel even de freule een eervolle vermelding geven doordat zij zo lief was om mij voor de deur thuis af te zetten. Nou ja...een soort van. De volgende ochtend kreeg ik als opmerking van mijn echtgenoot: 'ik hoorde vannacht een auto stoppen...die reed vervolgens weer weg, maar ik hoorde geen voordeur....je was zeker wéér vergeten dat je auto nog bij het station stond?'. 

Tsja.

Ik heb best het een en ander gelezen de afgelopen twee weken, al zeg ik het zelf. In de familie van Joyce Spijker. Aanvankelijk was ik niet zo heel enthousiast, maar dat is helemaal goed gekomen. Ik had daarvoor een heel gaaf boek gelezen en dan valt het boek (welk boek dan ook) dat je daarna pakt, eigenlijk altijd wel een beetje tegen. Maar goed, ik moet de recensie van In de familie nog schrijven (dat wordt overigens mijn 100e recensie!). Ook las ik Het vervloekte huis van Lydia van Houten. Die recensie is klaar. Lydia gaat het boek ook nog lezen en dan maken we er een duorecensie van. Tussendoor heb ik dan ook nog Schemerzone van Amanda Stevens gelezen en ik ga zo beginnen in Vector van Simon de Waal, daarna is Schaduwvechters van Walter Lucius aan de beurt. 

Fijne week en geniet van het mooie weer!

Miriam