Michael Berg ondervraagd

C: KW Kaldenbach

Michael Berg is het pseudoniem van Michel van Bergen Henegouwen. Hij werd geboren in Heerlen, studeerde Nederlands in Amsterdam en was leerling aan de Kleinkunstacademie. 
Eens kijkend naar hoe vaak hij genomineerd werd met zijn boeken voor bekende prijzen in Thrillerland, blijkt daar wel uit hoe men zijn boeken waardeert:

Het meisje op de weg shortlist Diamanten Kogel 2015 en shortlist Gouden Strop 2016

Heller shortlist Hebban Crimezone Thriller Award 2014 en tiplijst voor de Diamanten Kogel 2014

Nacht in Parijs winnaar De Gouden Strop 2013 voor het beste Nederlandstalige spannende boek van het jaar.
Hotel du Lac shortlist voor De Diamanten Kogel  en voor de Crimezone Thriller Award.
Een echte vrouw werd genomineerd voor Beste Nederlandse Vrouwenthriller van 2010

Ik las onlangs zijn nieuwste boek Broertje en kan niet anders zeggen dan dat ik genoten heb. Broertje was voor mij een enorme pageturner. Ik mocht Michael een aantal vragen stellen: 

*Bedankt voor dat ik dagenlang ABBAliedjes in mijn hoofd had! Draaide je zelf ABBA tijdens het schrijven van Broertje?


O nee. Ik draai nooit muziek als ik schrijf. En zeker geen Abba.


*Waarom ABBA trouwens? En wek nummer zou je nu luidkeels mee kunnen zingen?


Verstandelijk gehandicapten zijn vaak fan van een artiest. Mijn broertje, die verstandelijk gehandicapt is, houdt bijvoorbeeld heel erg van Frans Bauer. Als het maar vrolijke muziek is. De muziek van Abba is ook geschikt. Het leek me een aardig idee om Felix, de hoofdpersoon van Broertje, helemaal gek te laten zijn van Abba. Tijdens het tikken heb ik natuurlijk af en toe een liedje meegezongen. Maar heel zacht en nooit erg lang. Niet mijn muziek.


*Tijdens het lezen van Broertje vond ik het ongelofelijk hoe je Felix neergezet had. Je laat op een bijzonder goede wijze zien en voelen hoe het kan werken in het hoofd van een autistische jongen. Ik werd tijdens het lezen soms gewoon medekriegelig als Lotte antwoorden wilde of haast had. Ik begreep dat jouw broer autistisch is. Hoe geduldig was jij vroeger thuis met hem?


Ik was vroeger heel ongeduldig met mijn broertje. Behalve dat hij natuurlijk alle aandacht kreeg – en terecht – was hij soms een blok aan mijn been. Zeker als ik met vriendjes buiten speelde en ook nog geacht werd een oogje in het zeil te houden op mijn broer. Die situatie is nu anders. Na de dood van onze ouders ben ik samen met mijn jongste broer curator. Dat betekent dat we ons best doen om te achterhalen of onze broer gelukkig is of dat hij specifieke wensen heeft. Meer dan ooit moet ik proberen te achterhalen wat hij denkt en voelt. Dan loop je tegen grenzen aan. Heel lastig. Dat proces om te proberen te communiceren heb ik natuurlijk goed kunnen gebruiken voor Lotte en Felix.


* Heb je eventueel nog een zogenaamde expert mee laten lezen bij de scenes van Felix?


Nee. Iedere autist is anders. En als auteur ben je de baas over je materiaal. Maar ik kom wel vaak bij de instelling waar mijn broer woont en dan zie ik andere autisten en verstandelijk gehandicapten en hoor genoeg verhalen van de leiding om te weten dat wat ik beschreven heb realistisch is.


*Het verhaal speelt zich af in Frankrijk. Zoals de meesten bekend heb je jarenlang daar gewoond. Hoe is het om weer in Nederland te wonen?

Anders. Heel anders. Ik heb weer een sociaal leven. In Frankrijk leefden we erg afgelegen. Daar kwam ik achter toen Anna, mijn vrouw, overleed en ik daar erg in mijn eentje zat. Ik wilde weg uit het gehucht. Naar de kust, naar Amsterdam of misschien naar een ander land. Geen idee. Maar toen kwam ik tijdens een lezing in mijn geboorteplaats Heerlen een vrouw tegen die ik kende van 40 jaar geleden en die een paar maanden daar voor weduwe was geworden. Het klikte. Wat heet: we zijn heel snel gaan samenwonen. Eerst nog met twee woningen en na de verkoop van Frankrijk in haar huis, in Heerlen.


*Welke vervelende gewoonte viel je het meest op toen je weer dagelijks hier verbleef?

Het rijgedrag. Nederlanders moeten zonodig op je bumper rijden. Heel irritant. En mensen zijn over het algemeen behoorlijk onbeleefd.


*Wat mis je vooral van de gewoontes van de Fransen?


De pastis voor het middageten.


*En wat absoluut niet?


Fransen kunnen geen nee zeggen. Dat is heel vervelend. Je weet eigenlijk nooit wat je aan iemand hebt. Uitzonderingen daargelaten.


*Wat maakt Broertje anders dan al jouw vorige boeken?


Ieder boek is weer anders. Tenminste dat mag ik hopen, anders zou het wel heel saai zijn. Ik denk dat lezers het verschil met ander werk het beste kunnen aangeven.


*Hoelang schreef je aan het boek?


Lang. Anderhalf jaar.


*Nu is het enorm in dat thrillerschrijvers overstappen op het schrijven van een roman? Heb jij ook plannen daar toe?


Ik heb geen zin om een onderscheid te maken tussen romans en thrillers. Goed, ik ben officieel thrillerauteur en wil dat ook blijven, al was het alleen maar om de boekhandel niet in verwarring te brengen, maar feitelijk zijn al mijn thrillers gewoon spannende romans. Verhalen waar spanning of een mysterie een belangrijke rol speelt, maar waar de personages en de psychologie ook belangrijk zijn.


*Wat las jij dit jaar zelf en wat is of zijn wel aanraders vind jij?


Ik ben erg enthousiast over ‘Het dossier’ van Anya Niewierra en ‘Vrije val’ van Pierre Lemaitre. Momenteel lees ik ‘Vrienden voor het leven’ van Astrid Harrewijn, deel 3 van een drieluik. Een heerlijk, hilarisch boek. Kopen zou ik zeggen.


* Even wat andere vragen:


Voor welk Frans gerecht mogen ze jou wakker maken?

Gratins


Voor welk Nederlands gerecht trouwens?

Zuurvlees met frites


Hoe ziet jouw ideale vrije dag er uit?

Lang ontbijten, papieren krant (Volkskrant) , sporten (tennis) , borrelen met mijn lief en vrienden en daarna met z’n allen een goed restaurant in


Welk nummer hoor je het vaakst voorbij komen op Spotify?

Ik heb geen spotify


Wat verslind je op Netflix?

Ik kijk nooit Netflix


Wat gaat mee naar een onbewoond eiland waar je een jaar moet blijven?

Mijn nieuwe lief.