Jut en J(u)ul op de Boekenbeurs Antwerpen

De dag eindigde met de vraag: als je moet kiezen wie zou je dan doen Saskia Noort of Aspe? Beiden kozen we voor Saskia Noort. Mensen die mij al een beetje langer kennen, vragen ze nu af wat er in godsnaam met Aspe is. Daar Aspe ook bijna de laatste persoon was die we op de Antwerpse beurs zagen, gaan we eerst bij het begin starten.

Het allereerste begin was dat Juul en ik elkaar in Roosendaal troffen en we vanaf dat moment geen stilte gevallen is tot ik weer in de trein naar Breda stapte.
Juul is een duracellkonijntje met een arsenaal aan spontane opmerkingen wat vaak ontwapend werkt en tot leuke gesprekken met de aanwezigen op de beurs leidt. Bovendien was het voor mij zo verfrissend om voor het eerst niet met een stel schaduwen rond te lopen. Mensen die op een paar meter afstand wachten tot je iemand aanspreekt en als het een leuk gesprek is er snel bij komen staan. En dan nog tot niks komen als de vraag of het boek gesigneerd mag. Fantastisch om net zo'n enthousiast iemand mee te hebben.
Leuk was ook te horen dat men vond dat het goed is dat Thrillerlezers weer gewoon lekker mijn blog is en het plezier  volledig terug is na tien maanden zwoegen, twijfelen en willen stoppen. Hoe gaaf de waardering te horen van auteurs die je aanspreken op wat je doet voor hen. Nice en megachill.

Na jassen en rugzak in een lockertje gepropt te hebben en wij twee best openminded niet wetend hoe we degene van de kaartcontrole moesten aanspreken, neem ik Juul mee de eerste hal in. Juul was de OV specialist op Antwerpen , want ik kon niks vinden. De tram vindt je onder het bordje metro metro en is ondergronds en ook boven. Kaartje kopen voor de Tram?? Boven in de stationshal niet, lange gangen door en ook niet.  Ik was blij met Juul. Die vond alles, terwijl ik nog verdwaasd rond keek.

Eerst even Hilde Vandermeeren feliciteren met het winnen van de Hercule Poirotprijs. Helemaal blij is ze met de prijs. Leuk te zien. Eneuk mens sws en een paar toffe boeken heeft ze gemaakt. Het werd tijd voor  zowel haar als winnaar en zeker eens een vrouwelijke auteur.

Toen richting Nicolas Sparks. Een vriendin vroeg of ik een boek wilde laten signeren. We komen echt net te laat aan, maar hij staat er nog. Maar bij zeer bekende auteurs lopen er vaak mensen van de uitgeverij rondom te zenuwen. Dus die meldde ons later terug te komen. Bij dat later stond er zo'n giga rij net opvallend veel hele jonge meiden dat we de moed snel weg voelden zakken.
Daar op het zelfde moment iemand in een andere hal ging signeren, die in de top 3 van mensen stond die we zeker wilden spreken, besloten we daarheen te

spurten. Rick de Leeuw, jeugdsentiment van de Trockener kecks, die zich erg op Vlaanderen richt. Een man die de tand des tijds goed doorstaat..wat ik zeg: lekker ding. Ja, dat zeg ik. Er ontstaat een zeer enthousiast gesprek waarin hij zo verteld over een fenomeen in België dat ik besluit het erg mooi uitgevoerde boek meeneem. Zelden zijn boeken zo mooi gebonden op dik papier en mooie uitvlakken enz enz. Terwijl Rick over de veranderingen in deze tijd vertelt, hoor ik Juul alleen maar zuchtend verkondigen dat ze aan Ricks lippen hangt. Dat we bij het weggaan allebei een zoen krijgen, zorgt er voor dat Juul huppelend over de vloer loopt. Wij als twee pubers lyrisch over hoe leuk en charmant hij is. Oh hoooooi Rick, als hij de

bocht om komt.
We zijn bij zoveel leuke mensen wezen kletsen. Mensen die je alleen van Facebook eerst kende of mensen die je na lange tijd terug zag. Sterre Carron die als openingsvraag aan Juul vraagt waar ik ben. Nog steeds snappen we niet hoe ze de combie maakte dat wij samen zouden zijn. Dikke knuffel en veel te veel om te vertellen daar op die beurs. Dus snel een keer bijbeppen buiten de beurs.
Ria Maes zagen we al vroeg in de middag, die samen met Aaron Wade het boek Pan schreef. Aron is in Vlaanderen bekend om een jeugdserie en moet regelmatig op de foto. Juul en Ria raken in gesprek over wielrennen en er vallen namen waar ik nog nooit van hoorde.
Oh wacht, ik had dezelfde vriendin beloofd ook een gesigneerd boek van Tess Gerritsen te regelen.  Wij op naar stand 400 zoveel. Oh Nee, weer een giga mega rij. Laat ik maar naar de auteurs van WPG gaan: de altijd vriendelijke Toni Coppers is een jaarlijks terugkomend persoon voor een  kletspraatje. Over zijn mooie omslag van De zaak Margritte. Ik ben omslagfreak en hij was me gelijk opgevallen. Naast hem zit Jan van der Cruysse en met beide heren ontstaat een geanimeerd gesprek.  Over de Thrillerprijzen die weg zijn of hoe ze uitgereikt werden ( gouden strop op tv). Ook even kennismaken met Koen Strobbe wiens De wolf van Colombes ik momenteel lees. Tof boek en ga zeker ook eerder werk eens lezen.

En dan wandelen we naar de tweede muzikant van de dag: Candy Dulfer. Er

bestaat een foto van Candy en mij op 14 jarige leeftijd en intussen is de dame de hele wereld drie keer rrond geweest. Spontaan vrolijk mens ook weer. De tussentijd zien we een mega rij groeien .. wie zit daar dan? Wat? Al die mensen zijn voor Griet op de Beeck. De schrijfster waar ik vorige week gewoon naar toe kon lopen en een praatje maakte. Een uur in de rij. Alleen voor  Griet doe ik dat..eenmalig. Het is zo'n moment dat ik me afvraag waarom ik een gesigneerd boek wil? Maar voor ons staat twee Vlaamse boekenland en we vullen de tijd met kletsen tot wij mogen.  Juul heeft de beste openingszin ever : nl dat ze het nieuwe boek niet goed vindt. Oooooohhhh...mag ik nu in een gat in de grond wegzakken haha. Tommy Wieringa die er naast zit , mompelt iets van zo dan weet je dat ook. En kijk eens wat Juul verder doet of zegt... die redde de situatie toch nog redelijk.

Weglopend bespreken we Juuls actie en kan ik er alleen nog hard om lachen . We lopen langs Tess die in haar uppie staat en dat vergeleken met 3 uur eerder, kan ik nauwelijks geloven dat het echt Tess is. Hopla gesigneerd boek voor de vriendin gescoord. Twee uit drie is best een mooie score. Juul moet nog bij de famous Aspe langs. Heeft echter geen benul hoe de man er uit ziet. Tenminste dat bleek, toen ze bij Aspe aan de balie ging staan en zei dat er geen naambordje stond. De man zat naast een giga stapel van zijn nieuwste boek even erbij vermelden. Hij keek alsof hij water zag branden. Het kwam niet meer goed tussen de twee... Ik heb zelden zo'n gezicht gezien bij signeren. Kan er nu nog hard om lachen.
Never a full moment met Da Juulster!

Langzaamaan loopt de boekenbeurs ten einde en proppen we ons tussen heel veel mensen in de tram. Als de zogenaamde haringen..

In Antwerpen heet de halte bij het Centraal station niet zo, dus nadat wel heel veel mensen opeens uitstapten, begrepen we dat we de volgende halte maar ook er snel uitnoesten. Tassen met boeken hebben trouwens de gewoonte per uur zwaarder te voelen, heel bijzonder. Eindelijk ook maar eens wat eten en het werd een zowaar lekker orde kipburgermenu bij een niet de Mac. De dag doornemen toch bijna 2 uur later maar eens richting trein. 

Verwonderend over de

rust in een groot station en daarna kwijlend kijkend hoe een prachtgebouw er uit ziet in donker met verlichting. Oeps trein net weg die 1 keer per uur gaat. Tijd voor Een dampende bak ( zoals Pjotr Vreeswijk het 75 keer benoemd in zijn boek) met hoogtepunten van de dag ophalen. We bleven Rick noemen... Maar bovenal voerde de boventoon dat we dit volgend jaar weer gaan doen. Relaxed, lol, niet stoppen met kletsen, alles gezien wat en wie we wilden en nog veel meer. Dat stoppen met praten lukte pas toen we elk een andere vervolgtrein moesten. 

Een jaarlijks Jut en Jul-uitje is geboren!