Titel : Preta
Auteur : Sterre Carron
Uitgeverij : Witsand Uitgeverij
Als Rani Diaz-fan is het telkens weer
hetzelfde liedje. Het laatste boek
dichtslaan, wachten tot je leesdip voorbij is en aftellen naar het volgende in
de reeks dat uitkomt. Om dan vervolgens,
in complete afzondering, je te nestelen in de zetel. Misschien nog een leuke tip voor de uitgever
: als gadget een deurbordje creëren met ‘Ssssssssssst … hier wordt een Sterre
Carron gelezen’. Kwestie dat elk
gezinslid weet waar hij/zij aan toe is.
Het was weer lang wachten, maar deze 10de in de reeks is zo
fantastisch en tenenkrommend spannend dat je het lange wachten plotsklaps
vergeet.
Wanneer Sam Stocklets levenloze lichaam op
een maisveld wordt aangetroffen, staat haar adoptiebroer Tristan direct
bovenaan de verdachtenlijst. Kort daarna
wordt er een jong meisje gevonden in een kelder. Alsof Rani Diaz het nog niet
moeilijk genoeg heeft met beide zaken, heeft haar partner Bert Simons ook nog zijn
eigen problemen die serieuze gevolgen blijken te hebben en extra werk opleveren.
“Ik knipper met mijn ogen. Het duurt enkele seconden voor ik besef dat
ik op koude, vochtige grond lig.”
Met ‘Preta’ is de auteur deze keer vooral de psychologische weg
ingegaan. De hoofdstukken waar de dader,
verwerkt als ik-persoon, aan bod komt zijn rauw en hard. Het geeft je als lezer een zeer kil
gevoel. Je voelt dat er iets gaande is,
maar kan er geen vinger op leggen. En
die onwetendheid sluimert doorheen het ganse boek tot het je als een vals serpent
aanvalt … onverwacht … gewetenloos.
De gekende bekvechterij (Ja hoor, Van Damme is weer op en top
zichzelf) en onderlinge relaties binnenin het team van Diaz geven een welgekomen
ontspannende toets. Zoals steeds is het
mogelijk om de boeken apart te lezen, maar wie graag de evolutie volgt van het
korps begint toch best met de eerste in de reeks.
“Een
ogenblik later zakte Simons’ mond open. Hij zag eruit alsof hij elk moment kon
flauwvallen. Zweetdruppels parelden op zijn brede voorhoofd.”
Typerend bij Sterre Carron is haar filmische manier van
schrijven. Het komt misschien door de
gevoelige manier van schrijven of door de sympathie naar Rani (of Bert), maar
ook deze keer is de voorstelling van plaatsen, personen zeer ‘tastbaar’. Het lijkt alsof je je samen in de ruimte
bevindt waar het personage is. De
wandaden die beschreven worden, de angst die je bekruipt als er iets gebeurt, …
het geeft je de kriebels en koude rillingen.
Carron haalt weer boeiende thema’s aan en verdiept zich in nieuwe
werelden. Onrust en intriges nemen de
bovenhand. Meedogenloos laat de auteur
sommige personages opboksen tegen leugens en huichelarij, een opmerkelijk gevecht
met het verleden en mensen uit de omgeving.
Voor enkelen is het wikken en wegen en beslissingen nemen waardoor hun
toekomst er plots anders uitziet.
Met afgrijzen confronteert ze je met karakters die je nooit wenst te
ontmoeten, waar de zelfingenomenheid van afdruipt. Deze keer staan vooral onmacht en frustratie
bovenaan de lijst. Anderzijds doet ze de verkoop van zakdoeken weer stijgen en
beschrijft ze verdriet weer zoals geen ander.
Want ja, daar is en blijft ze in uitblinken emoties losmaken bij haar
lezers.
Qua structuur en verhaal is Sterre Carron ditmaal
best een niveau hoger gegaan. Meer
personages zorgen voor meer kopzorgen, zowel bij Rani als bij de lezer. Het geeft de gewiekste schrijfster natuurlijk
meer kans om je op het verkeerde been te zetten. Er zijn meer verwikkelingen, extra
verhaallijnen en dat maakt het misschien complexer, maar het zorgt tegelijk
voor nog meer spanning. Het verhaal
palmt je nog meer in. Per hoofdstuk
schept de schrijfster duidelijkheid ; je weet steeds perfect over wie het gaat,
waardoor je de rode draad in het verhaal niet kwijt geraakt.
De spanningsboog is op den duur zo
gespannen dat je zelfs de indruk krijgt één te worden met het verhaal. Je zet je op het puntje van je zetel en wacht
tot het spanningselastiekje plotsklaps knapt … De ontknoping is een ware
mokerslag, een vuist in je gezicht die de auteur nog even laat voortkabbelen
tot er zich een grandioos, dramatisch tafereel ontpopt. Afsluiten doet Carron in grandeur … waar
waarschijnlijk meer over te lezen valt in het elfde boek.
Vijf kraaien
Ann
Geen opmerkingen:
Een reactie posten