Pierre Lemaitre met Het Serpent.

 

Deze Quentin Tarantino-achtige thriller is al in 1985 door Pierre Lemaitre geschreven. Recent heeft hij het oorspronkelijke verhaal wat opgepoetst en dus nu pas uitgebracht. Helaas wordt dit de laatste thriller die hij zal uitbrengen, en het grappige is dat het óók zijn eerste thriller is.

Eerder las ik zijn bloedstollende Camille Verhoeven reeks, maar ook alle stand-alone thrillers van Pierre heb ik gelezen en hij heeft mij nimmer teleurgesteld. Mijn verwachtingen zijn dan ook zeer hoog. Zal hij het deze keer wederom voor mij waarmaken?

Al vroeg in het begin van het boek maken we kennis met Mathilde, een gezette dame op leeftijd met bepaald geen zonnig karakter. Zij heeft een ver verleden in de verzetsbeweging waarbij ze hielp  bij het doden van verdachten, en later ook bij het folteren en laten bekennen van misdaden bij deze verdachten, vaak met de dood ten gevolge. Het gemak waarmee Mathilde zich van deze taak kweet  is reden voor Henri Latournelle, beter bekend als ‘de commandant’, om haar te benaderen voor een moeilijke moord in opdracht. Ook van deze taak kwijt ze zich voortreffelijk en een glansrijke carrière als hit-vrouw ligt in haar verschiet.

‘Hij heeft zijn ogen nog steeds wijd open, en zijn mond ook, in een uitdrukking van verbazing en overweldigende pijn. Ze bukt zich voorover en kijkt hem strak aan. Hij is niet dood. Op Mathildes gezicht is een vreemde mengeling van verbazing en tevredenheid te lezen. Ze ziet eruit als een dik kind, dat verwonderd een vreemd insect ontdekt.’

Maar inmiddels is Mathilde tamelijk op leeftijd, met de daarbij behorende kleine probleempjes zoals vergeetachtigheid, waardoor het 1^e steekje bij een opdracht is gevallen. ‘De commandant’ aarzelt om haar een vervolg klus te geven maar ze krijgt van hem het voordeel van de twijfel. Mathilde laat echter nogmaals de nodige steken vallen waardoor inspecteur van politie Vassiliev naarstig op zoek gaat naar een mogelijk verband tussen de twee zaken. Twee zaken die vooral uitblinken door de heftigheid en het gebruik van zeer zware vuurwapens. Het is reden voor ‘de commandant’ om een moeilijke beslissing te nemen… Mathilde haar tijd zit er op!

Pierre Lemaitre heeft een heerlijke manier van schrijven. Vlot, beeldend, vol zwarte humor en ook het tikkeltje absurde waardoor het verhaal ook werd vergeleken met Quentin Tarantino. Dit alles doet het weglezen als een trein. De personages zijn flink uitgediept. Het zijn wel een beetje karikaturen vooral in het geval van Mathilde, maar dit maakt het juist zo grappig. Met Quentin Tarantino in mijn achterhoofd heb ik dan ook de meeste moeite met de hond van Mathilde, de lieve dalmatiër Ludo. Het arme dier heeft het aardig te verduren met de wispelturigheid van het oude mens. Al met al een heerlijk boek, al moet ik wel eerlijk toegeven dat ik er even moest inkomen. In het begin van het verhaal worden er nogal wat figuren ten tonele gebracht waarvan niet direct duidelijk wordt wat hun rol is in ‘Het Serpent’, en dat terwijl het niet echt een dik boek is. Maar al naar gelang je wat verder komt in het verhaal wordt hun rol steeds duidelijker, en iedereen heeft echt zijn eigen belangrijke bijdrage in het geheel. Misschien is dit niet zijn beste boek, maar voor mij een zeer aangename en ik heb er van genoten.

Helaas. Meer thrillers komen er niet van Pierre, al schijnen zijn andere verhalen ook erg boeiend te zijn en dan kan ik gelukkig nog even voort.

Voor dit heerlijke maar ook absurde verhaal geef ik 4 Kraaien!

Vrije val van Pierre Lemaitre

VRIJE VAL

PIERRE LEMAITRE

Uitgeverij: Xander

Publicatiejaar: 2017      

Auteur

Pierre Lemaitre  is een Franse scenarioschrijver voor film en televisie en heeft zich inmiddels bewezen als een van de beste Franse auteurs van romans, misdaadromans en thrillers. Voor die tijd was hij werkzaam als docent literatuurwetenschappen. 

Zijn thrillerdebuut Irène  (Travail soigné, 2006) sloeg in als een bom en won de Prix du Festival de Cognac. Het was het eerste deel van de uiterst succesvolle misdaadtrilogie rond de Parijse commissaris Camille Verhoeven, een recalcitrante maar gevoelige inspecteur van slechts 1,45 meter hoog. Daarna volgden in de serie: Alex  (Alex, 2011) en Camille  (Sacrifices, 2012). Lemaitre voegde aan de Verhoeven-trilogie nog een novelle van 185 pagina's toe:  Rosy  (Rosy en John, 2013), die eigenlijk een herbewerking was van het boekwerkje Les grands moyens  uit 2011. De Camille-boeken zijn rasechte thrillers, waarbij Lemaitre niet schuwt om gevoel en emotie te combineren met gruwelijk geweld. Alex  werd  bekroond met de prestigieuze CWA International Dagger Award van de Britse Crime Writers' Association. In 2015 werd Camille  (deel drie in de serie) met deze prijs beloond. Daarnaast schreef hij nog enkele romans.

Cover

Ik vind de cover behoorlijk mooi, mannenlichaam in zakelijk pak, maar wat is er met die hand ? Haalt hij iets zijn jaszak ? Het lijkt ook wel of de man gejaagd is ...

De tekst op de cover klinkt alvast veelbelovend

Achterflap:

De 57-jarige Alain Delambre, voormalig hr- manager, is al jaren werkloos. Uit pure wanhoop sorteert hij voor een hongerloontje dozen in een fabriek. Tot er een functie voorbijkomt die perfect bij hem past: hr-assistent. Hij wordt uitgenodigd voor een gesprek. Dan blijkt dat de ultieme beproeving nog moet komen. Tijdens een gesimuleerde gijzeling worden de kandidaten getest op hun moed, stressbestendigheid en trouw. Vastbesloten de baan in de wacht te slepen, besluit Alain het spel mee te spelen.

Wat verwacht ik van tevoren ?

Het boek wordt aangeprezen als een  psychologische thriller, een pageturner, en die zijn bij mij nu net altijd welkom ... dus ... ik ben zeer benieuwd

Ondanks het feit ik de reeks ‘Camille’ al een hele tijd op mijn verlanglijstje staat, ben ik er nog steeds niet toe gekomen om deze te lezen. Bovendien lees ik zelden boeken van Franse schrijvers, dus dat wordt zo weer eens iets anders.

Geweld is als alcohol of sex, het valt niet uit de lucht, het is een proces. Het krijgt bijna ongemerkt greep op je, gewoon omdat je er rijp voor bent, omdat het juiste moment gekomen is.

Mijn recensie :

Alain, 57, ex-kaderlid, is sinds een tijdje werkloos, werkt een aantal uren per dag als inpakker, om toch maar iets van inkomen te hebben, maar wil heel graag terug een job binnen de HR-wereld. Na vele teleurstellende sollicitaties komt er een job voorbij die wel eens zijn droombaan zou kunnen zijn. Geheel tegen zijn verwachtingen in overleeft Alain de eerste sollicitatieronde en wordt hij geselecteerd voor een intense selectieproef. Zal Alain het tij kunnen doen keren en samen met zijn vrouw Nicole terug zijn vroegere levensstijl kunnen opnemen ?

In aanloop naar deze onorthodoxe selectieproef is er een incident bij Alains huidige werkgever, waardoor hij daar ook wordt ontslagen en een proces en boete dreigen. Vermits Alain en Nicole aan het einde van hun financiële reserve zitten, wordt het slagen in de selectieproef heel erg belangrijk en zelfs een obsessie, Alain zal – letterlijk en figuurlijk –koste wat het kost deze baan moeten hebben. Hiervoor gaat hij heel erg ver, hij steekt zichzelf in nog meer schulden (ten koste van zijn dochter) in de vergaande voorbereiding van de proef.

‘Vrije val’ haalt de realiteit van – iets –oudere werklozen in de aandacht, en de vooroordelen waarmee oudere sollicitanten geconfronteerd worden.

Alain is een aantal jaar ouder dan ik nu ben, ik heb zelf – na een overname – in een onduidelijke periode gezeten, waardoor ik best wel wat sympathie voor Alain kon opbrengen, maar langs de andere kant ergerde ik me behoorlijk aan de impulsieve en zeer ondoordachte reacties van Alain, als hogeropgeleide zou hij toch veel beter moeten weten dan de wegen die hij kiest in te slaan.

Bovendien ontwikkelt Alain zich in de loop van het boek een beetje van een bijna-‘loser’ naar een bijna actieheld, die de ene ondoordachte beslissing na de andere neemt, en dan nog eens denkt er mee weg te komen ook. Of is Alain toch uitgekookter dan we allemaal denken ?

‘Vrije val’ is voor mij een boek waarvan ik wel wilde weten hoe het nu eigenlijk zou aflopen, maar jammer genoeg waren voor mij de verschillende plot-twists niet echt realistische, waardoor ik het boek toch minder boeiend vond dan ik had gehoopt.

Ik geef ‘Vrije val’ 3 ½ kraaien...

Karin

De vakantiekoffer van Bram DeHouck

1 Waar ga je heen op vakantie?
Ik ga op vakantie naar Deventer en naar Trier. Onlangs was ik voor een lezing in Deventer, en het was er zo leuk dat ik meteen een vakantie heb geboekt. In Trier loopt er een tentoonstelling over de Romeinse keizer Nero. Ik ben erg geïnteresseerd in het Oude Rome, dus dat was de ideale gelegenheid om deze Duitse stad te leren kennen.

2 Welke boeken gaan er mee in de vakantiekoffer?
Momenteel lees ik 'Tot ziens daarboven' van Pierre Lemaitre. Het is een roman over een bijzondere vriendschap tussen twee veteranen. Het is geen thriller, maar je merkt dat Lemaitre een thrillerschrijver is. Hij schrijft met veel kunde, hij weet de aandacht vast te houden en hij heeft een goed oog voor de kleine kantjes van de menselijke soort. Ik heb ook zijn trilogie Irène/Alex/Camille in huis.

Naar Trier neem ik wellicht Lustrum van Robert Harris mee, het tweede deel van zijn Cicero-trilogie. Het boek ligt al een eeuwigheid op mijn Nog te lezen-stapel, en het wordt tijd het daar eens af te halen. Het perfecte leesvoer dus als ik in Romeinse sferen verkeer.

3 Welk boek raad jij ons aan om in de vakantie te lezen ?

Om bij Pierre Lemaitre te blijven: ik heb erg genoten van zijn thriller Alex. Blijkbaar is dat wel het tweede deel uit zijn trilogie, dus begin je misschien beter aan Irène, het eerste deel. Dat ga ik ook doen binnenkort!

Alvast een prettige leesvakantie!

groeten

Bram

Vals Leven – Pierre Lemaitre

Pierre Lemaitre, een Franse scenarioschrijver en auteur schreef eerder al meerdere thrillers over commissaris Camille Verhoeven. Met Tot ziens daarboven, een oorlogsroman, won hij  in 2013 de Prix Concourt. Vals leven is eerder uitgegeven als Bruidsjurk.

Een boek over een doodgewone vrouw die een moordenares wordt of is er meer aan de hand? Sophie Duguet zoekt de stilte en vergetelheid op na verschillende tragedies. Ze vertrouwt zichzelf niet meer, lijkt depressief en heeft flashbacks. Het lijkt krankzinnig maar naast deze rare ervaringen verzamelt ze ook nog eens doden om zich heen en moet  ze altijd opnieuw verdwijnen.. En dan bij de dood van het volgende slachtoffer, is de maat vol… Weggaan en haar slechte ik achterlaten: Dat wil ze. Haar plan slaagt en gedurende 8 maanden is ze van de aardbol verdwenen...

Totdat de ellende opnieuw begint en ze besluit om opnieuw geboren te worden door een geschikte echtgenoot te vinden… Maar kan je vluchten voor je verleden of komt de akelige waarheid toch boven? Wanneer Sophie hertrouwt ,lijkt de rust weergekeerd maar niets is minder waar.. En is deze eenzame, radeloze vrouw echt niet te vertrouwen of is er een andere verklaring? Waarom helpt niemand Sophie uitzoeken wat er zich echt afspeelt want is het realiteit of inbeelding?

Als lezer wordt je heen en weer geslingerd tussen het ongeloof of deze wanhopige maar schijnbaar koele, berekende dame echt is wie je denkt of de vraag of ze slachtoffer is van een gruwelijk plan?

Zonder spoilers weg te geven is het duidelijk dat dit boek gaat over privacy en controle... De auteur schetst haarfijn hoe ons eigen persoon kwetsbaar is en manipuleerbaar…Hij gebruikt korte zinnen en zegt geen woord te veel maar creëert.

Tijdens het lezen sluipt de gewetenloze killer je brein binnen en voel je onmacht en woede. Het verhaal is een psychologisch kat en muis-spel met een wrede ontknoping.

Het eerste deel vertelt over de gevoelens van Sophie. In het tweede stuk wordt aan de hand van dagboekfragmenten het leven van Sophie geschetst en een puzzelstukje over de waarheid gegeven. Het vervolg ontrafelt haar nieuwe huwelijk en de raadsels uit haar leven en eindigt met de wrede ontknoping.

Wie houdt van een beklemmende psychologische thriller en een deftig opgebouwd plot zal dit boek zeker waarderen...Vals Leven is een must read.

4 sterren

Fany van Hemelen

Nieuwsgierig? Bekijk het boek hier op Bol.com!

Irene - Pierre Lemaitre

De cover:

Net als de eerste boeken van Pierre Lemaitre: op de omslag een vrouwen gezicht dit keer met een veeg bloed over het gezicht heen. Een oog verscholen achter de pony van de vrouw waardoor je nieuwsgierig wordt. Ik ben persoonlijk erg benieuwd naar dit deel, omdat je in de voorgaande delen al een klein stukje heb mogen lezen van het verhaal over de vrouw van Camille. Ik ben heel nieuwsgierig naar het verhaal waar het allemaal mee begon.

Het verhaal:

'Voor het bloed van de slachtoffers had kunnen stollen, had iemand het gebruikt om met koeienletters IK BEN WEER TERUG op de muur te kladden.'

Commandant Camille Verhoeven wordt met zijn mannen naar een plaats delict gestuurd waar twee hoertjes op gruwelijke wijze zijn vermoord, ze zijn in stukken gehakt teruggevonden in een loft. Hun vingers zijn afgescheurd en met het bloed van de slachtoffers staat er een boodschap op de muur: IK BEN WEER TERUG.

Camille gaat op jacht samen met zijn team op zoek naar de dader/daders? Ze gaan op zoek naar degene die al eerder zijn of haar handtekening heeft achtergelaten bij een plaats delict. Wanneer de dader Camille brieven gaat sturen wordt het allemaal wel heeeeel persoonlijk. En zal de grond onder Camille zijn voeten wegvagen….

Mijn mening:

Het derde deel voor mij van Pierre Lemaitre, ik ben heel benieuwd naar dit boek. Nu kom ik er dan ook eindelijk achter waarom Camille is zoals Camille is. Ik leef al twee boeken mee met Camille en nu wil ik eindelijk weten wat er is gebeurd.

En eigenlijk pakt dit boek me wel gelijk, bij deel 2 had ik hier even meer moeite mee maar dat kwam misschien door dat mijn kop vol zat, dus ben je even minder geconcentreerd.

Maar bij dit verhaal zit je er gelijk middenin! Camille wordt naar een plaats delict gestuurd waar twee vrouwen op brute wijze zijn vermoord, een plek waar zelfs de ervaren agenten van kotsen. Kijk, dat begint lekker.

De dader in het verhaal haalt zijn inspiratie uit thrillerboeken, hierdoor ga je wel even anders een boek lezen. Ik heb nu al menig boek gelezen en als de moorden uit sommige boeken echt gebeuren nou… dan is dat niet best. Camille komt vast te zitten in een race tegen de klok. Doordat ik al twee boeken heb gelezen waar Camille de hoofdpersonage in was, leef je helemaal mee in zijn wanhoop. Ook in dit boek zijn de personages levensecht beschreven: ik kan me helemaal in het verhaal loslaten en loop gewoon naast Camille en zijn team mee.

Als ik mag kiezen is dit deel toch echt de beste, dit deel heeft eigenlijk alles. En waarschijnlijk ook wel omdat alles op zijn plek valt, mijn vragen krijgen antwoord en de cirkel is rond. Ik kan 'Irene' dan ook niet anders beoordelen dan met het hoogst aantal sterren.

En ik denk dat juist doordat in Nederland de boeken in andere volgorde zijn uitgekomen, je nieuwsgieriger raakt naar het hele verhaal. Ik denk een goede zet!

Plot: 5
Leesplezier: 5
Spanning: 5
Schrijfstijl: 5

Conclusie: 5 sterren

Moon

Camille - Pierre Lemaitre

'Camille' is deel twee van de in Nederland uitgekomen serie van Pierre Lemaitre. Heel apart, want als je de boeken leest kom je er al snel achter dat de volgorde niet klopt. 'Camille' is wel gewoon deel twee, maar in Nederland kwam eerst 'Alex' uit en dat is het derde deel als je de serie wilt volgen. Je begint dus met vragen: wat is er gebeurd met Commandant Camille Verhoeven? Dit is eigenlijk wel jammer, want nu leef je minder mee, maar aan de andere kant is het misschien ook wel tactisch want je raakt steeds nieuwsgieriger naar het begin en het verhaal van zijn leven. Het voordeel is dat je de boeken ook goed afzonderlijk kan lezen en je leest niet in elk boek eerst weer de feiten van vorige boeken.

De cover

'Stalen zenuwen' vereist is de tekst die op de omslag van 'Camille' prijkt. Mmm..klinkt veelbelovend. Weer een mooie omslag met een vrouwengezicht, ook deze is niet duidelijk zichtbaar net als bij Alex, hier loopt het haar van de vrouw over haar ene oog. Fijn zo`n vage omslag, dit roept bij mij persoonlijk allerlei vragen op naar het verhaal. Gauw verder lezen dus hoe het verder gaat met Camille Verhoeven.

Het verhaal:

Iedere keer vraagt Camille zich af wat ze bij hem zoekt: hij is vijftig, bijna kaal en vooral maar 1 meter vijfenveertig. En zij is Anna, alles aan haar is gewelfd en strak, haar borsten, haar billen. haar buik en haar benen.

Commandant Camille Verhoeven vindt na de dood van zijn vrouw Irene, die werd ontvoerd en doodgeschoten toen ze acht maanden zwanger was van zijn zoon, weer het geluk bij Anna. Maar dan slaat het noodlot opnieuw toe: Anna raakt zwaargewond bij een overval op een juwelierszaak en ze belandt in het ziekenhuis. Camille mag zich niet bemoeien met de zaak vanwege zijn betrokkenheid met Anna, maar Camille zou Camille niet zijn als hij de commissaris had misleid met een verhaal over een niet- bestaande informant, hij heeft gelogen tegen zijn superieuren en een vals naam opgegeven bij het politiebureau in de hoop te worden toegewezen op de zaak van de overval.

En wanneer Anna opnieuw wordt bedreigd kan Camille niets anders doen dan op zoek te gaan naar de dader…maar wat weet hij eigenlijk echt van alle personen uit zijn omgeving? Is iedereen wel te vertrouwen?

Mijn mening:

Opnieuw een boek met Camille in de hoofdrol. Wat ik toch heel apart vind dat ze in Nederland de volgorde hebben om gegooid. Dit leest een stuk minder eenvoudig. Je gaat terug in de tijd. 'Camille' is geschreven vanuit de schutter en vanuit Camille zijn ervaring. De schutter is in de ik-vorm geschreven op een bepaalde manier waardoor ik toch wel erg benieuwd wordt wie het nu is.

En ik heb al gauw een apart gevoel bij Anna, is zij wel te vertrouwen? Ik heb het gevoel dat er iets niet klopt. Camille gaat dwars op alle regels en raakt hierdoor verstrikt in zijn eigen leugens tegen over zijn commissaris Michard. Hij gaat op zijn eigenwijze achter de dader aan en lapt alle regels aan zijn laars. Camille bevalt me wel: hij gaat door het vuur om achter de waarheid te komen.

Het verhaal neemt je mee in een web van leugens en verdraaiingen, waardoor je geboeid blijft tot het einde. Hoever ga jij voor liefde?

'Alex', het eerste deel dat ik las vond ik boeiender dan 'Camille', wat niet wil zeggen dat ik niet genoten heb. Dan nu op voor 'Irene' het boek waar eigenlijk alles mee begon. Ik hoop meer van Camille te weten te komen.

Plot: 4
Leesplezier: 3
Spanning: 3
Schrijfstijl: 4

Conclusie: 3,5 sterren

Moon

Alex - Pierre Lemaitre

Cover

Een mooie vrouw op de omslag met een blauwe balk over haar ogen met daarin de titel van het boek, ‘Alex’. Een weinigzeggende omslag, maar daardoor wel intrigerend. Wat is het verhaal erachter? Als je naar de vervolgdelen kijkt, passen ze perfect bij elkaar (wat ik altijd erg mooi vind staan in mijn boekenkast). Als ik op de omslag moet afgaan heb ik geen idee waar het boek over gaat.

Het verhaal

Alex Prevost, een mooie jonge vrouw van 30 jaar, heeft al een tijdje door dat ze in de gaten wordt gehouden door een man van ongeveer een jaar of 50, heeft hij interesse in haar? Als ze na een etentje besluit lopend naar huis te gaan wordt ze gegrepen en hardhandig achter in een busje gelanceerd en ontvoerd. Het enige wat ze kan denken is: ‘Ik wil niet dood, niet nu.’ Camille wordt op de ontvoering gezet. Camille Verhoeven wil niets weten van ontvoeringen sinds de dood van zijn vrouw Irene: zij werd ontvoerd toen ze acht maanden zwanger was van zijn zoon. Maar de Hoofdcommissaris Le Guen heeft hem weinig keus gelaten en hij moet erheen. Al snel blijkt dat er geen enkel aanknopingspunt is, geen verdachte en geen spoor. Alleen een snel afnemende hoop. De eigenzinnige Verhoeven en zijn ploeg leveren een strijd tegen de klok. Maar de grote vraag is: ‘wie is het meisje dat ontvoerd is? Maakt er dan niemand zich zorgen over haar, dat ze al 4 dagen spoorloos is verdwenen?’ Camille snapt er niets van en voelt zich dan ook machteloos.

Hoe zou jij reageren als een ontvoering wel heel dichtbij je eigen trauma komt en je machteloos staat toe te kijken terwijl de klokt langzaam de cijfers weg telt?

Mijn mening:

Ik had nog nooit iets van een Franse schrijver gelezen en ben dus helemaal open in het boek gestart. Dit is zeker geen teleurstelling! Wat een lekker boek! Hij pakt gelijk en is lekker vlot geschreven. Je vraagt je samen met Alex af wie degene is die haar heeft ontvoerd en waarom? Vooral de vraag ‘waarom?’ maakt het interessant. Waarom vermoordt hij haar niet gewoon en op de vraag ‘waarom ik?’, antwoordt de man: ‘OMDAT JIJ, JIJ BENT’.

Hiermee gaan mijn gedachten alle kanten op en verschijnen er verschillende opties op mijn netvlies. Als eenmaal blijkt waarom juist Alex is ontvoerd, wordt de zoektocht naar het meisje in gang gezet en Camille, Armand en Louis (het team van Camille) lopen achter de feiten aan en hun pad wordt doorkruist door lugubere vondsten van lichamen. Camille is buitengewoon geïnteresseerd in het meisje en gooit zich dan helemaal op het onderzoek.

De personages zijn goed beschreven door Pierre Lemaitre, je raakt betrokken bij het verdriet van Camille om zijn overleden vrouw waardoor je eigenlijk wilt weten wat er met haar gebeurd is. En van Alex raak je in de ban. De spanning is dan ook goed opgebouwd waardoor je door wilt lezen en het boek bijna niet weg kunt leggen, Tot het einde aan toe laat Pierre je in het ongewisse en blijf je nieuwsgierig naar de oorzaak.

Al met al een lekker boek, fijn beschreven, mooie duidelijke personages en genoeg heerlijke lugubere acties waar je de kriebels van over je rug voelt gaan.

Kortom: op naar deel 2: ‘Camille’.

Plot: 4

Leesplezier: 4

Spanning: 4

Schrijfstijl: 4

Conclusie: 4 sterren

Moon