Deze Quentin Tarantino-achtige thriller is al in 1985 door Pierre Lemaitre geschreven. Recent heeft hij het oorspronkelijke verhaal wat opgepoetst en dus nu pas uitgebracht. Helaas wordt dit de laatste thriller die hij zal uitbrengen, en het grappige is dat het óók zijn eerste thriller is.
Eerder las ik zijn bloedstollende Camille Verhoeven reeks,
maar ook alle stand-alone thrillers van Pierre heb ik gelezen en hij heeft mij
nimmer teleurgesteld. Mijn verwachtingen zijn dan ook zeer hoog. Zal hij het
deze keer wederom voor mij waarmaken?
Al vroeg in het begin van het boek maken we kennis met
Mathilde, een gezette dame op leeftijd met bepaald geen zonnig karakter. Zij
heeft een ver verleden in de verzetsbeweging waarbij ze hielp bij het doden van verdachten, en later ook
bij het folteren en laten bekennen van misdaden bij deze verdachten, vaak met
de dood ten gevolge. Het gemak waarmee Mathilde zich van deze taak kweet is reden voor Henri Latournelle, beter bekend
als ‘de commandant’, om haar te benaderen voor een moeilijke moord in opdracht.
Ook van deze taak kwijt ze zich voortreffelijk en een glansrijke carrière als
hit-vrouw ligt in haar verschiet.
‘Hij heeft zijn ogen nog steeds wijd open, en zijn mond ook,
in een uitdrukking van verbazing en overweldigende pijn. Ze bukt zich voorover en
kijkt hem strak aan. Hij is niet dood. Op Mathildes gezicht is een vreemde
mengeling van verbazing en tevredenheid te lezen. Ze ziet eruit als een dik
kind, dat verwonderd een vreemd insect ontdekt.’
Maar inmiddels is Mathilde tamelijk op leeftijd, met de
daarbij behorende kleine probleempjes zoals vergeetachtigheid, waardoor het 1e
steekje bij een opdracht is gevallen. ‘De commandant’ aarzelt om haar een
vervolg klus te geven maar ze krijgt van hem het voordeel van de twijfel.
Mathilde laat echter nogmaals de nodige steken vallen waardoor inspecteur van
politie Vassiliev naarstig op zoek gaat naar een mogelijk verband tussen de
twee zaken. Twee zaken die vooral uitblinken door de heftigheid en het gebruik
van zeer zware vuurwapens. Het is reden voor ‘de commandant’ om een moeilijke beslissing
te nemen… Mathilde haar tijd zit er op!
Pierre Lemaitre heeft een heerlijke manier van schrijven.
Vlot, beeldend, vol zwarte humor en ook het tikkeltje absurde waardoor het
verhaal ook werd vergeleken met Quentin Tarantino. Dit alles doet het weglezen
als een trein. De personages zijn flink uitgediept. Het zijn wel een beetje
karikaturen vooral in het geval van Mathilde, maar dit maakt het juist zo
grappig. Met Quentin Tarantino in mijn achterhoofd heb ik dan ook de meeste
moeite met de hond van Mathilde, de lieve dalmatiër Ludo. Het arme dier heeft
het aardig te verduren met de wispelturigheid van het oude mens. Al met al een
heerlijk boek, al moet ik wel eerlijk toegeven dat ik er even moest inkomen. In
het begin van het verhaal worden er nogal wat figuren ten tonele gebracht
waarvan niet direct duidelijk wordt wat hun rol is in ‘Het Serpent’, en dat
terwijl het niet echt een dik boek is. Maar al naar gelang je wat verder komt
in het verhaal wordt hun rol steeds duidelijker, en iedereen heeft echt zijn
eigen belangrijke bijdrage in het geheel. Misschien is dit niet zijn beste
boek, maar voor mij een zeer aangename en ik heb er van genoten.
Helaas. Meer thrillers komen er niet van Pierre, al schijnen
zijn andere verhalen ook erg boeiend te zijn en dan kan ik gelukkig nog even
voort.
Voor dit heerlijke maar ook absurde verhaal geef ik 4
Kraaien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten