Kort geding met De nazaten van Saskia Noort

 Jantsje:

In het begin had ik even moeite om het verhaal te volgen omdat ik niet meer wist wie de personen waren, waar het boek over ging. Het was zo lang geleden dat ik ‘De eetclub’ en ‘Debet’ heb gelezen. Gelukkig kwam het allemaal terug naarmate het boek vorderde, en zat ik er gelijk goed in.  
Eigenlijk bevat het hele boek ontvoeringen, bedreigingen, moord, drugs en heel weinig over de andere dingen die ik had verwacht (gezinsperikelen, luxe, liefde, vreemdgaan, en een klein deel criminele activiteiten). Criminele activiteiten waren er genoeg.

Karen is een moeder die alles voor haar kinderen over heeft omdat ze heel veel van hun houdt, van alle drie, al zien haar dochters Sophie en Annabelle dat anders. Ik heb ook lang getwijfeld over wie Karen haar zoon Mik had ontvoerd, er waren zoveel mogelijke daders.
Het was een beetje teveel misdaad als ik het vergelijk met ‘De eetclub’en ‘Debet’ vind ik. Die boeken lezen iets lekkerder weg. Saskia Noort wist mijn aandacht wel goed vast te houden, want ik las het spannende boek in één ruk uit omdat ik wilde weten wie er achter zat. Aan het einde van het verhaal zat nog een wending die ik niet had verwacht, waarvan ik wel een brok in mijn keel kreeg en een beetje verdrietig gevoel.
De nazaten krijgen van mij 4 kraaien

 

Silvie:

'De Nazaten' is het derde deel van De Eetclub serie en in dit deel draait het voornamelijk om de kinderen. Het is misschien wel verstandig om de voorgaande delen te lezen, want daar zijn ontzettend veel dingen gebeurd en in dit verhaal gaat het daar verder over.

Je leest onder andere vanuit Karen en haar twee dochters: Annabelle en Sofie. Ook heeft ze een zoontje Mik en hij wordt op een dag vanuit haar auto ontvoerd. Dit gebeurt al vrij snel in het verhaal, dus de spanning is dan al aanwezig. Vervolgens begint de zoektocht naar Mik. Niemand mag de politie inschakelen want dan zien ze Mik niet meer levend terug.

Ik vond de vorige delen van 'De eetclub' leuk om te lezen. De schrijfstijl van Saskia is vlot en niet al te moeilijk en dat was met dit verhaal weer zo. Er zitten een aantal stukken vol actie in, dus als je hier van houdt dan is dit boek zeker een aanrader.

Er wordt regelmatig teruggekeken naar het verleden en er zijn bepaalde ontwikkelingen tussen een aantal personages (o.a. de kinderen). Je vraagt je wel de hele tijd af wie achter de ontvoering van Mik zit.

'De nazaten' is een boek waar je niet teveel bij hoeft na te denken. Het is laagdrempelig en ik vond het een prima boek om gelezen te hebben. Wel eerlijk puntje: het is niet het beste deel van de serie.

Beoordeling: 3,0 kraaien

 

Ink:

Zoals de titel al luid gaat het over de kinderen van de hoofdpersonages van de leden van de eetclub.

Los leesbaar is het boek niet van de vorige delen. Je hebt dan werkelijk geen idee van alle intriges al wordt er veel kort aangehaald. Al snel heb je, als je ze wel las, weer door wie wie is en wat er gebeurde.

Saskia schrijft zeer leesbaar zonder dat het simpel is en je schiet door de blz. heen. In tegenstelling tot de vorige twee boeken, zit er flink wat vaart in met allerlei criminele activiteiten en is het spannend hoe de ontvoering zal aflopen en wie de daders zijn. Er wordt geschoten, bedreigd en gedood.

Geen 1 personage roept echt sympathie op. Het waren en zijn zulk verwende lui die sch... aan iedereen hebben en voor status en veel geld gaan, dat je nauwelijks medelijden kan hebben. Zelfs de wanhoop van de moeder deed mij weinig door haar oude gedrag en het over zich zelf afroepen van veel problemen.

Einde: Dan verrast de auteur mij toch nog even met een niet geheel verwacht einde.

Tip van flip voor de lezer: 

mocht je de mogelijkheid hebben om (een stuk van) het luisterboek te kunnen afspelen dan absoluut doen. Vooral als je uit Brabant komt. Hilarisch slecht probeert daar iemand Brabants te praten. Een blijspel is  er niks bij.

Tip van flip voor de auteur:

Je haalt Limburg en Brabant door elkaar en je bent van harte uitgenodigd om een worstenbroodje bij de koffie in Breda te komen eten.

 

Kort geding met Dana Smit – Zonder Boete

 

Twee lezers lezen 1 boek. Komen hun meningen overeen? Ze lazen eht boek Zonder boete van Dana Smit

Hilona:

Zonder Boete is het 2e deel in de Hazel Kramer serie en het vervolg op de debuutthriller Zonder

Schuld van Dana Smit, dat ik eerder ook voor Thrillerlezers heb gelezen. Ondanks dat dit het 2e deel is, denk ik dat je dit verhaal ook prima los kunt lezen.

Het verhaal:

Een politicus verdwijnt, Hazel wordt als profiler ingehuurd door het parlement. Er volgen terroristische aanslagen, waarna Hazel moet samenwerken met de anti-terreur eenheid. Een coldcase waarbij Hazel overtuigd is dat een jonge vrouw geen zelfmoord heeft gepleegd maar vermoord is en hierdoor wordt geconfronteerd met haar eigen verleden.

Dana heeft een fijne schrijfstijl en het duurt dan ook niet lang of ik zit helemaal in het verhaal. Het verhaal wordt verteld in de ik-persoon en speelt zich afwisselend in het heden (verdwijning politicus en de cold case zaak) en verleden (sessies die Hazel heeft met haar psycholoog) af. Hierdoor krijg ik nog meer sympathie voor Hazel en leer je haar personage nog beter kennen. Daarnaast wordt ook nog een stukje vanuit het perspectief van de dader verteld. Dit maakt dat het verhaal boeit en in combinatie met de fijne vlotte schrijfstijl, de korte hoofdstukken en de continue spanning kan ik het boek maar moeilijk neerleggen. Wanneer dan alle lijntjes lijken samen te komen, trakteert Dana ons nog op een onverwachte plottwist en een verpletterende cliff hanger, wat maakt dat ik nu al uitkijk naar het volgende deel.

Zonder Boete van Dana Smit krijgt van mij 4 kraaien.

 

Jantsje:

Quote: ‘Bijna niemand in de politiek is echt onschuldig, anders houd je het niet vol’

Na het eerste deel van deze Hazel Kramer serie ‘Zonder schuld’ was ik erg nieuwsgierig naar dit vervolg ‘Zonder boete’. Op zich zijn de boeken wel los van elkaar te lezen, maar het is beter om ze op volgorde te lezen.

 In het eerste deel maken we al kennis met Hazel Kramer, en in dit tweede deel leer je haar beter kennen en kom je dingen over haar verleden te weten en waarom ze profiler is geworden. Dit tweede deel heeft meer psychologische diepgang dan de vorige. 

Wel moest ik goed mijn aandacht erbij houden anders was ik het zo weer vergeten.’ Zonder boete’ bleef op de één of andere manier niet zo goed hangen als het eerste deel ‘Zonder schuld’. Het boek ‘Zonder boete’ heeft 2 hoofdlijnen: 'Nu' en 'Toen'. ‘Toen’ is weer onderverdeeld in sessies met ‘’Mama’ (hoofdstuk 1-7), ‘Oma’ (hoofdstuk 8-13), ‘Emilia’ (hoofdstuk 14-20), ‘Ethan Grant’ (hoofdstuk 21-29) vervolgens weer een ‘Mama’(hoofdstuk 1). Het ‘nu’ bestaat uit hoofdstukken 1-63. Dit vond ik erg verwarrend doordat er alleen maar hoofdstuk nummer... boven staat en geen naam. En je hebt twee keer dezelfde hoofdstuknummers. Vooral in het begin werd er veel in de ‘ík’ vorm gesproken zodat ik vaak niet gelijk wist over wie het hoofdstuk ging. Als je het boek in één keer uitleest zal je er minder last van hebben maar omdat ik het boek in meerdere dagen las werkte het voor mij verwarrend en vond ik het niet fijn lezen en moest ik goed mijn aandacht erbij houden anders was ik het weer vergeten. Het bleef op de één of andere manier niet zo goed hangen als het eerste deel.  

Het gedeelte 'Nu' gaat het over de ontvoering van Richard Hall. Dat was een verhaal met een verrassende ontknoping. Hazel verteld de psycholoog niet alles dus ik ben benieuwd of we in een derde boek nog meer over haar verleden te weten komen. Ik ben erg nieuwsgierig naar haar verdere verhaal over wat er precies met haar moeder is gebeurd en over de dood van een meisje dat tien jaar geleden plaats vond. Ik blijf dus nadat ik dit boek gelezen heb nog met veel vragen zitten.

Ik geef het boek 3 kraaien

Kort geding met We hebben een geheimpje van Mariska Noordeloos

 

1 boek

6 lezers

6 meningen

Eindcijfer 2,75

Hilona:

Voor de leesclub Kort Geding van Thrillerlezers! hebben we het boek We hebben een geheimpje van Mariska Noorderloos gelezen. In dit boek wordt een zwaarbeladen thema, namelijk kindermisbruik/pedofilie beschreven.

Mariska heeft een vlotte schrijfstijl en het verhaal wordt in een langzame opbouw vanuit verschillende gezichtspunten verteld. Ook krijg je een inzicht in het verleden, wat helpt om het verhaal beter te begrijpen. Ik voel tijdens het lezen dat er heftige emoties bij mij opkomen en ik wil vooral in het begin Marianne regelmatig wakker schudden en een schop onder haar kont geven. Verdriet, walging en woede wisselen zich af. Na ongeveer 2/3e deel krijgt het verhaal een stroomversnelling en in korte tijd gebeurt er ontzettend veel. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dit niet altijd helemaal kan volgen. Ik had liever ook hier wat meer inleiding gezien, zoals in het eerste 2/3e deel. Nu oogt dit vind ik wat rommelig en chaotisch. Ook mis ik een beetje de psychologische diepgang.

Wij hebben een geheimpje van Mariska Noorderloos is een vlot geschreven aangrijpend verhaal met een gedurfd thema. Het krijgt van mij 3 inktpotjes.

 

Karin:

Mariska Noordeloos heeft een snel weg lezende manier van schrijven en gebruikt hierbij gangbare (straat)taal. Het boek is geschreven in de ik-vorm en bezien vanuit verschillende personages. Bovendien lees je ook stukjes over vroeger waardoor het hier en nu verklaarbaarder wordt. Het heeft op zich een sterk en vooral heftig plot, maar ik denk dat er iets meer in had kunnen zitten.

Ik miste de echte psychologische diepgang. Ondanks dat de dingen die ik las echt verschrikkelijk waren, kon ik ze niet echt onderhuids voelen.

De climax van het verhaal vond ik helaas ook wat ‘over the top’ en er zaten voor mij wat (te) veel onwaarschijnlijkheden in. Om die reden zie ik het minder als een psychologische thriller maar meer als een drama of roman met spanning.

Niet een boek dat mij echt wist te raken, daardoor kom ik helaas uit op: 2,5 kraaien.

 

Tamara:

Om te beginnen is het een heel heftig boek. Ik raad het de tere zieltjes ook niet aan om het op te pakken.

In het begin komt het boek langzaam op gang (wat goed is). Je maakt kennis met Remon en Marianne. Hoe Remon zich vergrijpt aan kleine kinderen en wat dat voor gevolgen heeft. Maar ook hoe het voor Marianne is. Hoelang blijft ze geloven in de onschuld van haar man?

Na de helft komt er ineens vaart in het boek, dan gebeuren er ineens heel veel dingen tegelijk en dat maakt het voor mij af toe wat verwarrend. Het einde is ook echt meteen het einde, dat had voor mij beter uitgewerkt mogen worden. Niet nagelbijtend spannend of een "wauw" gevoel.

Mariska Noordeloos heeft een fijne manier van schrijven en blijft je triggeren om door te lezen.

Ik geef dit boek 3 kraaien.

 

Jolanda:

Ik vond dit verhaal over pedofilie erg heftig. Het verhaal, vanuit verschillende perspectieven verteld is soms wat lastig te volgen maar tot op 2/3 e van het boek is de verhaallijn nog wel duidelijk. Daarna is niets meer wat het lijkt en lijkt het verhaal een beetje op hol te slaan. Verrassend is het wel, maar van mij had er wel wat minder mogen gebeuren. Aan het einde van het boek, waarin ik hoopte op wat gerechtigheid, bleek alles nog eens veel erger dan ik van tevoren had kunnen bedenken. Meer is in dit geval niet beter.

Het boek heeft mijn verwachtingen helaas niet waar kunnen maken. Het is meer een verschrikkelijk drama wat nog eens verschrikkelijker afloopt dan dat het bij mij spanning opriep.

2,5 kraai

 

Jantsje:

Wij hebben een geheimpje is een boek wat vlot leest. Door de beschrijvingen van wat te dader deed is gelukkig niet tot in de kleine details weer gegeven, maar toch net genoeg om het niet vlak te maken. Ik wilde het boek verder lezen maar eigenlijk wilde ik het ook aan de kant gooien. Omdat ik zelf kinderen en kleinkinderen heb had ik soms moeite om het verder te lezen. Sommige dingen maakten me echt kwaad en kon ik wel janken toen ik over de kinderen las.

Door de sprongetjes in de tijd leerde je de personen goed kennen, maar daarom nog niet begrijpen. Je moet wel goed in je vel zitten om over dit moeilijke onderwerp te lezen en is daardoor niet voor iedereen weggelegd.

Aan het eind van het boek gebeurde veel dingen tegelijk. Met een niet verwachte uitkomst. Toch vind ik het boek 3 kraaien waard.

 

Wendy:

Wij hebben een Geheimpje is vlot geschreven. In ieder hoofdstuk gebeurt veel. Verschillende personages vertellen vanuit de ik-vorm. Aan het begin van het hoofdstuk staat vermeld welk personage dit is. Desondanks merkte ik dat het toch op bepaalde momenten voor wat verwarring zorgde en ik even terug moest bladeren om e.e.a. duidelijk te krijgen.

De personages hadden wat mij betreft veel meer uitgediept mogen worden. Wat extra emoties, gedachtegangen en meer dialogen hadden de spanning nog wat verder op kunnen voeren. Verder wil ik graag als tip aandragen dat kortere zinnen prettiger lezen als hele lange. Het plot ontwikkelt zich naast verassend helaas ook zeer ongeloofwaardig.

Dit alles maakt dat ik Wij hebben een Geheimpje met 2.5 kraai heb beoordeeld.

Kort geding met Lafaard! van Sterre Carron Nederlandse afdeling

 

Vier Hollanders lazen Lafaard van de Vlaamse Sterre Carron. Wat is hun mening?

 Wendy:

Een nieuwe Thrillerlezers leesclub met fijne mensen én Lafaard, het nieuwste boek van Sterre Carron Betere ingrediënten kan ik me niet wensen.

De ochtend na het vieren van haar verjaardag word Zoë met een black out wakker. Om goed wakker te worden besluit ze een duik in haar zwembad te nemen. Daar doet ze een gruwelijke ontdekking. Vastgebonden op de bodem vind ze een levenloos lichaam. Wie heeft dit op zijn geweten? En waarom is het lichaam in Zoë’s zwembad achtergelaten? Vragen waarop Rani  samen met haar team de antwoorden moet vinden. Dan verdwijnt er een 15 jarig meisje. Al snel blijkt de link tussen beide zaken gelegd en telt iedere minuut om de moordenaar op te sporen voordat er nog meer slachtoffers vallen.

Zoals we gewend zijn van Sterre leest ook Lafaard weer als een trein. Vanaf de eerste bladzijde werd ik steeds verder meegezogen in het verhaal. De personages worden dusdanig goed beschreven dat ik niet anders kon dan doorlezen en meeleven met personages en nabestaanden die een verlies te verwerken kregen. Maar ook personages waar ik mezelf bijzonder kwaad om heb kunnen maken. De titel Lafaard is dan ook zeker goed gekozen! 
                                                                                                                                                                                                                    

 De spanning loopt goed op en is duidelijk voelbaar. Ondanks het ietwat voorspelbare einde maakt de manier waarop het puzzeltje in elkaar valt Lafaard tot een heerlijk lezend boek wat ik met veel plezier heb mogen lezen.

Lafaard krijgt van mij 4 dikke Kraaien

 

Jantsje:

Dit is het 20 ste boek wat Sterre Carron over Rani Diaz heeft geschreven en het verveelt me nog lang niet. Het is wederom een heerlijk boek om te lezen.

Al vanaf hoofdstuk 1 greep het boek me. Ik zat er echt helemaal in. Het is zo beeldend geschreven dat ik het idee heb dat ik naar een politieserie zit te kijken. Ik zie alles zo voor me. Op de helft van het boek heb ik nog geen idee hoe het zit en dat is meestal in een serie wel anders. Er waren wel veel verdachten.

Sterre heeft een vlotte manier van schrijven waardoor je het boek eigenlijk niet aan de kant wil leggen. Het is dus eigenlijk niet leuk dat er ook andere verplichtingen zijn. Ik kon alleen maar aan het boek denken en wilde verder lezen.

Tijdens het verhaal gingen mijn emoties alle kanten op. Zo maakte ik me kwaad over wat de dader deed met de onschuldige meisjes, om vervolgens ook medelijden met de dader te krijgen. De dader heeft een trauma opgelopen door alles wat er is gebeurd in het verleden. En eigenlijk is degene die voor de daders trauma heeft gezorgd, de Lafaard, de verantwoordelijke voor alles wat daarna gebeurde. De lafaard was de oorzaak van wat de dader de meisjes aan deed.

Ik houd van de manier van schrijven van Sterre Carron. Veel zinnen, en woorden zijn in België net even anders geformuleerd dan in Nederland. Ik moest regelmatig even grinniken om sommige stukjes.

Ik heb me dus weer heerlijk vermaakt met dit boek en geef het daarom 5 kraaien.

 Ink:

Eigenlijk kan ik bijna bij elk boek van Sterre hetzelfde stukje zetten. Betekent dat dan dat het een saai boek is? Integendeel: het leest altijd als een tierelier. Er vindt een heftige gebeurtenis plaats, dan volgen een aantal goede plotwendingen, waardoor je weer op het verkeerde been gezet bent en het toch anders in elkaar zit dan je eerder dacht.

Het team van Rani Diaz voelt als een vertrouwd clubje waarvan je de karakters uit eerdere avonturen kent, met al hun eigenaardigheden. De schrijfstijl van Sterre leest lekker weg en je roetsjt naar het einde, want in wegleggen heb je geen zin. Je moet en zal weten hoe Rani en haar team ook deze case oplossen. 

Ik kijk weer gewoon uit naar nummer 21 in de reeks die ergens in 2023 weer zal verschijnen.

Karin:

Lafaard! is de 20^e Rani Diaz thriller maar voor mij persoonlijk is het pas de 4^e omdat ik later pas ben ingestapt in deze reeks. Iets wat overigens heel goed kan!

Sterre heeft een lekkere en vlot weg lezende manier van schrijven met boeiende personages. Rani Diaz en haar teamgenoten voelen weer als vertrouwd, en zijn voor mij onder de hand oude bekenden geworden. Het is leuk om met ze mee te lopen op de werkvloer. De sfeer onderling en de praatjes bij de koffiemachine zijn erg herkenbaar.

De proloog schetst een heftige situatie waarna je een sprong in tijd maakt van zo’n 9 jaar.

In het verhaal dat volgt is niets wat het lijkt. Geregeld wordt je als lezer op het verkeerde been gezet. Je probeert de puzzel te leggen aan de hand van steeds wat nieuwe informatie, maar de geheimen, wraak, trauma’s en leugens maken het er niet makkelijker op. Bovendien is het voor Rani dit keer ook nog eens persoonlijk geworden, zij en haar zusje kenden namelijk het slachtoffer.

Helemaal aan het eind komen alle lijntjes bij elkaar. Dan weet je ook wie de Lafaard was, wie het echte slachtoffer, en wie de echte dader, en ik heb weer genoten, zoal vanouds!

Ik geef het 4 Kraaien.

 

Kort geding met Kluizenaar van Terrence Lauerhohn, deel 2

 

Hoe sterk is het geweten? Twee mensen in een verder verlaten dorp. Hij verbergt een beest in hem, zij hoort stemmen die haar bevelen. Allebei verafschuwen ze geweld. Allebei zijn ze echter bereid grenzen te overschrijden om zichzelf te kunnen zijn en te blijven. Hun paden kruisen elkaar op het tijdstip dat hij zijn innerlijke beest niet langer beteugelt. Een hevige, soms hallucinante jacht op elkaar is het gevolg.

1 boek

4 lezers

4 meningen

 Fany:

Claustrofobische mindfuck van de bovenste plank!

Na de veelbelovende proloog over de lugubere kunstenaar Bertje katapulteert de schrijver ons vooruit tot Bertje Bertrand is. Straatendamme is het desolate en obscure dorp waar duistere dingen straffeloos gebeuren. Door flashbacks en uitstapjes naar het verleden van Bertrand de bakker ontdek ik laag per laag hoe deze bizarre maar geniale thriller in elkaar zit. De auteur lijkt een cadeautje uit te pakken maar wanneer hij het papier stukje bij beetje los maakt wordt pas echt duidelijk dat dit geen geschenk bevat maar een nachtmerrie.

Kluizenaar is een hallucinante vertelling waarbij ik me stilaan afvraag of de krankzinnige uitspattingen het resultaat van de boosaardige woonplaats zijn of toch de uitingen van een monster. De gemeente wil immers dat hun laatste inwoner dit spookdorp verlaat en geeft aan dat deze locatie Bertrand zijn gezondheid bedreigt. Eigenlijk willen ze het industriegebied verder uitbreiden en is het maar de vraag of het hier echt zo ongezond leven is of zoals hij gelooft dat ze hem wat wijsmaken. Wanneer er een indringer verschijnt in het paradijsje van Bertrand begint er een geheimzinnig spel waarbij ik me afvraag hoe de weerzinwekkende spin haar web geweven heeft. Welke rol speelt het geheimzinnige meisje Marie-Jeanette dat moorddadige stemmen hoort nadat ze hier ontwaakt is? Wat beweegt Bertrand de bakker die doordraait? Waarom krijgt Marie-Jeanette de opdracht om deze te vermoorden? Zijn deze figuren slachtoffers of is de waarheid nog veel erger dan eerst gedacht? Twee mensen die eigenlijk geweld haten worden immers tot het onvoorstelbaregedreven.

 De schrijver verwerkt naast industrialisering nog andere controversiële onderwerpen zoals bijvoorbeeld onmenselijk lijden, eenzaamheid en mentale stoornissen in dit eigenzinnige en bij vlagen huiverachtige avontuur. Horrorachtige scènes, beeldende taal, magnifieke vergelijkingen en zwarte humor zijn de elementen die Terrence Lauerhohn gebruikt om zijn werkelijkheid of is het slechts een illusie op papier te zetten. Afschuwelijkecreaturen vervolmaken deze afdaling in de diepe krochten van deze symbolische hel.

Ondanks de afgrijselijke acties van sommige buitenissige spelers in dit opzwepende schouwspel met een meesterlijke plot heeft deze artiest mij doen meeleven met deze verdorven karakters of zijn het toch gebroken zielen? Kluizenaar is eigenlijk een gevangenis van gedachten in een zoektocht naar rust in een grimmig oord waaruit onmogelijk te ontsnappen is.

5 vette kraaien.

 

Tamara:

“De wangen in het zilverglas hingen als slappe washandjes, waardoor zijn mondhoeken wel moesten meedoen.”

 

Het boek “de kluizenaar” is niet een standaard boek, gelukkig. Het begint bij Bertrand. Bertrand is hier nog een klein jongetje die een aparte fascinatie heeft voor beeldjes maken. En dan bedoel ik niet met klei.
Je maakt dan een tijdsprong naar Bertrand als volwassene. Hij woon helemaal alleen in een spookdorpje, waar de gemeente zijn uiterste best doet om hem daar weg te krijgen. Maar Bertrand verzet zich met hand en tand.
Zijn leventje is prima zo, hij kans ongestoord werken aan zijn beeldjes en hij heeft geen klagen.
Tot Marie-Jeanette in beeld verschijnt. Zij gooit zijn rustig leventje compleet overhoop .

Wat het boek zo gruwelijk goed maakt, is de manier van schrijven. Op het moment dat je de eerste zinnen leest, zit je muurvast in het boek. Lauerhohn gooit er af en toe een heerlijk bloederig, gruwelijk stukje door en het verhaal is compleet. Het klopt.

Bij het uitlezen had ik echt een “WTF”moment. Wat gebeurde hier?! Het einde was totaal onverwachts maar maakte het ook wel meteen duidelijk. Zijn taalgebruik is fijn en sommige zinnen weten je tot een glimlach te ontlokken.
Lauerhohn weet hoe hij een boek moet schrijven, hij weet hoe hij personages tot leven kan wekken en hij weet zijn lezers vast te houden.
Een boek wat voor mij een dikke 5 kraaien scoort!

 “ De bibbers speelden ruw met haar kuiten”

 

 

Karin:

Kluizenaar start met een intrigerende proloog waarna het jaren later verder gaat met een Bertrand die al op flinke leeftijd is, en een getroebleerde jonge vrouw die Straatendamme betreedt. Als lezer kijk je mee door haar ogen en zie je haar hallucinerende tafrelen. Is het waan of werkelijkheid?

Het begin van het boek heeft even zijn tijd nodig maar eenmaal gewend aan het ‘bizarre’ kan je het daarna niet meer wegleggen. Gruwelijke scénes worden afgewisseld met een flinke dosis heerlijk cynische humor. Samen met het bij tijd en wijle grotesk aandoende geweld deed het mij denken aan de films van de Gebroeders Coen. Geweldig!

Terrence heeft verder een erg prettige manier van schrijven. Mooie zinnen met beeldende vergelijkingen laten de vreselijkste beelden echt tot leven komen. Wat was ik blij dat ik ze niet kon ruiken. Het einde is een ware climax. Alle stukjes vallen op zijn plek. Daarna moest ik echt even bijkomen. Bertje zat onder mijn huid en in mijn hoofd en ik hoop maar dat ik geen stemmen ga horen. Het meest grappige was nog wel dat ik in het begin echt een soort van ‘ach gossie’ gevoel had voor hem. Haha. Lezen op eigen risico!

Ik geef Kluizenaar 5 vette Kraaien.

 

Wilma:

Wat kan ik in het kort vertellen over ‘Kluizenaar’.

Het boek brengt me zo buiten mijn comfortzone door de gruwelijkheden en bovennatuurlijke zaken dat ik vaak dacht waarom ben ik dit boek aan het lezen maar ben blij dat ik niet afgehaakt ben want het einde maakt dit boek briljant.

Durf door te lezen over Bertrand met zijn bizarre hobby en zijn wanen en Marie-Jeanette en haar hallucinaties en kom er achter hoe groot de gelijkenissen zijn dan zal je verrast worden.

4 Kraaien!

Kort geding met Bloedlijn geschreven door K.R. Valgaeren.

 

Wat is een Kort geding?

1 boek: Bloedlijn

5 lezers: Tamara, Karin, Hilona, Fany en Anita

5 meningen 

Karin K:

Door de heftige proloog zit ik meteen midden in het verhaal. Toegegeven, voor mij was het niet nieuw, ik ken de eerste versie al, maar ik smul zo van deze heerlijk cynische humor.

Bloedlijn is een echte Gothic Novel. De sfeer is ook nu weer duister, maar het romantische neemt in dit deel wel een veel groter deel in beslag dan bij zijn voorganger De Ziener.

Het verhaal is in de ik-vorm geschreven waardoor het voor mijn gevoel ook veel meer bij je binnen komt. De schrijfwijze is soepel en beeldend en het taalgebruik is ronduit prachtig en vol van mooie vergelijkingen.

Ondanks dat ik een groot liefhebber ben van alle boeken van Kevin toch een kleine kritische noot…

Ik heb namelijk wat moeite met de romantische stukken die bij tijd en wijle overlopen van totale aanbidding en adoratie. Soms dacht ik zelfs te doen te hebben met een YA, zei het niet dat er genoeg stukken inzitten die in mijn ogen niet echt (lees: echt niet) geschikt zijn voor een YA-boek. Ik ga hier vanwege mogelijk spoilers niet over uitweiden, wie het leest weet wel wat ik bedoel. Ook het extra hoofdstuk had van mij niet persé gehoeven maar het schept wel alle mogelijkheden voor…???

Ik heb weer genoten van dit boek en er was gelukkig nog genoeg ruimte over voor die getergde zielen die zich wentelen in melancholie en radeloosheid, en waar ik zo van houd, haha!

 

Ik geef Bloedlijn 4 kraaien!

 

Fany:

Bloedlijn van Kevin Valgaeren is het vervolg op De Ziener. Dit boek heeft me omver geblazen en ik was ontzettend nieuwsgierig of ik terug van de wereld zou zijn tijdens het lezen van Bloedlijn.

Opnieuw werd ik getrakteerd op magnifiek taalgebruik, aparte en bijtende humor en een bijzonder mysterie. Bloedlijn, het herwerkte vervolg op De Ziener, focust naast dood ook op liefde. De buitengewone monsters en mensen hun worstelingen worden prachtig weergegeven en de dramatische liefdesrelaties zijn misschien wel heel erg aanwezig maar passen wel in het concept.

Naast David Mayfair leerde ik andere personages hun kwellingen kennen en vertoefde ik tijdens het Kort Geding in Turnhout. Wat ik vooral niet kan vergeten is hoe menselijk sommige van deze creaturen willen zijn. Monsters zijn niet altijd monsters en hun strijd zal mij nog lang bijblijven.

 

4 kraaien

 

Hilona:

Voor Kort Geding van Thrillerlezers mocht ik het boek Bloedlijn van Kevin Valgaeren lezen. Bloedlijn
is het vervolg op het reeds eerder gelezen De Ziener, die we ook als leesclubboek hebben gelezen. Net als De Ziener is ook Bloedlijn een herziene uitgave.

Mijn leeservaring:

Waar we in de Ziener lezen over David Mayfair, de Ziener lezen we in Bloedlijn het verhaal van David Mayfair, de vampier. David is wanhopig op zoek is naar zijn jeugdliefde Sterre Schermers, omdat hij ervan is overtuigd dat Valeth, zijn maker, achter haar aan zit. Door middel van verschillende dagboekfragmenten geschreven vanuit verschillende personages, die zich zowel in het heden als in het verleden afspelen krijgen we langzaam een inzicht in wat er in het verleden is gebeurd en wat dit met het heden te maken heeft.

Wat mij direct weer opvalt is de mooie schrijfstijl van Valgaeren. Prachtige zinnen en een heerlijke beeldende schrijfstijl maken dat ik me al lezende onderdeel van het verhaal voel. Hoewel ik nog nooit in Turnhout ben geweest, heb ik het gevoel alsof ik elke plek die omschreven wordt herken. Het boek wordt opgedeeld in drie delen en in ieder deel wordt een klein stukje van de sluier opgelicht. Het maakt me intens nieuwsgierig naar het einde, al heb ik ondertussen zelf zo mijn ideeën. De opbouw van het verhaal is wat mij betreft precies goed, niet te snel, maar zeker ook niet te traag. De uiteindelijke ontknoping kwam voor mij niet geheel onverwacht, doch bleef boeiend. Wat ik begrijp uit het dankwoord is dat Kevin het boek aanvankelijk met een open einde heeft geschreven, maar dat hij hier veel kritiek op heeft gekregen, waardoor in de herziene versie is gekozen voor een gesloten eind. Het eind is prima, maar ik vraag mezelf af of ik, die juist houdt van een open eind met daarmee de mogelijkheid om zelf te fantaseren over dit einde, liever toch het open einde had willen behouden. Het blijft altijd lastig, beide hebben voor- en tegenstanders

Mijn eindoordeel:

Ook deze keer heb ik weer enorm genoten van dit boek. Kevin is en blijft een meesterverteller met oog voor mooi taalgebruik en heerlijke cynische humor en dan heb je mij al snel ingepakt. Ook dit boek heeft mij weer veel mooie leesuurtjes gegeven. Het eerste deel blies mij van de sokken, dat had ik dit deel ietsje minder.

 

Daarom krijgt Bloedlijn van Kevin Valgaeren van mij 4 kraaien.

 

Anita:

David Mayfair is terug in Turnhout, België. Niet alleen is hij nog steeds niet in het reine met zijn wedergeboorte, hij moet Sterre, zijn jeugdliefde sinds zijn vroege puberteit, zien terug te vinden vooraleer Valeth dat doet.

Kevin Valgaeren vertelt op meesterlijke wijze de lotgevallen van de vampier David en de personages die met hem het plot bevolken. In de ik-vorm maken zij de lezer deelgenoot van de gebeurtenissen in en rond Turnhout en het Jachthuis aan de Echelkuil in de Liereman. De plaatsbeschrijvingen zijn zo realistisch dat je je op locatie waant. Ook al bewandelt de plot bovennatuurlijke paden, het verhaal zuigt je mee de gebeurtenissen in. De personages, Ziener of vampiers, voelen heel nabij: de connectie is er!

Dat de personages de nood voelen om verslag te doen van wat hen overkomt, levert mooie zinnen vanuit verschillende perspectieven. Alzo voelt auteur Kevin Valgaeren in elk van zijn personages heel dichtbij.

‘Bloedlijn’ verkeert in een constante toestand van naderend onheil. Het is voortdurend mee anticiperen en vrezen voor de finale die sowieso gaat komen. En of er potten worden gebroken!

‘Bloedlijn’ is het sluitstuk van een tweeluik waarvan ‘De Ziener’ het eerste deel is. ‘De Ziener’ lezen is een plus, maar niet echt noodzakelijk om ten volle te genieten van ‘Bloedlijn’: indien nodig, worden gebeurtenissen in het eerste boek bondig samengevat in deel twee. Echter, gezien het leesplezier dat beide boeken bezorgen, beveel ik het lezen van de twee delen warm aan.

 

4.5 kraaien

 

Tamara:

Phoe, hoe moet ik beginnen... Waar moet ik beginnen?

Ik moet eerlijk bekennen dat ik een paar dagen heb gewacht met de laatste 2 hoofdstukken. Puur omdat ik niet wou dat het boek uit was en omdat ik niet wou weten hoe het afliep!

Dit boek is voor mij weer eentje om in te pakken. Wat een pracht verhaal, van begin tot het eind boeiend. Perfect vervolg van de Ziener en, als ik ongevraagd advies mag geven, koop beide boeken en geniet van de duistere wereld die Kevin tot in de kleinste details weet te beschrijven.

Tijdens het lezen volgen vele emoties elkaar op en je wilt doorlezen maar eigenlijk ook weer niet en dat maakt een boek voor mij eentje om te bewaren en nog eens te lezen. Deze man is eentje om in de gaten te houden en hij staat hoog op mijn favoriete auteurs lijst!

 

Voor mij 5 dikke kraaien!!!!

Kort geding met Verknipt van Sandra J. Paul

Zoey raakt zwaargewond bij een roofoverval die compleet uit de hand loopt. Als gevolg van het drama vervreemdt haar man Philip van haar, en lijdt ze zelf aan een zware depressie. Zoey raakt zwaargewond bij een roofoverval die compleet uit de hand loopt. Als gevolg van het drama vervreemdt haar man Philip van haar, en lijdt ze zelf aan een zware depressie. Avond na avond dwaalt ze rond in Central Park, tot ze op een dag Vivian tegenkomt. Zij geeft haar moed, kracht en zelfvertrouwen. Tot Philip aankondigt dat hij haar gaat verlaten, en het sprankeltje hoop dat ze nog over heeft om haar huwelijk te redden, vervliegt. Zoey wordt aan de deur gezet en moet zich noodgedwongen beredderen. Terwijl ze de scherven van haar leven tracht op te rapen, geraakt ze alsmaar dieper verwikkeld in de duisternis die al zolang om haar heen sluimert.

Silvie:

‘Verknipt’ begint met een spannende en mysterieuze proloog, waardoor je meteen verder wilt lezen. Hierna maak je kennis met Zoey, het hoofdpersonage. Ze verliest haar ongeboren kind tijdens een roofoverval en vanaf dit moment werd ik helemaal meegezogen in het verhaal. Sandra J. Paul weet namelijk met dit boek een heel spannend en psychologisch verhaal neer te zetten. 

De opbouw is perfect en je voelt al vrij snel dat er vreemde dingen aan de hand zijn. Zoey raakt door verschillende gebeurtenissen in een zware depressie, maar gelukkig ontmoet ze Vivian, een vrouw waar ze al snel een hele goede klik mee voelt. Tot het einde word je telkens op het verkeerde been gezet. Je denkt te weten hoe het zit, maar is dit wel werkelijk zo? Ik bleef dan ook telkens twijfelen over hoe het plot in elkaar zou steken en dit zijn dus enorme pluspunten voor Sandra! 

Ook het einde vond ik behoorlijk heftig en toen ik het boek dichtsloeg moest ik het gevoel dat ik hierbij had ook echt even laten bezinken.

‘Verknipt’ is een hele sterke psychologische thriller en zeker een dikke aanrader als je hier van houdt!

Beoordeling: 4 Kraaien.

Anita:

In ‘Verknipt’ maakt Zoey Mitchell, voorheen Walters, de lezer deelgenoot van haar leven nadat haar man Philip haar heeft ingeruild voor een nieuwe liefde.  Zoey heeft haar ex op zovele manieren dood gewenst!  Maar blaffende honden bijten toch niet?  

In drie delen deelt Zoey in de ik-vorm de barre overlevingstocht die haar leven is.  Ze voelt heel nabij: alle info krijg je uit de eerste hand.  Verdriet, angst, wraak, leugens én twee nieuwe vrienden, Vivian en Mac, sturen haar doen en denken.  Maar wat is echt en wat niet?  Waarom toch heeft Zoey het zo koud ondanks de vele dekens die ze om zich heen slaat?

‘Verknipt’ houdt op elk moment de aandacht vast.  Als lezer verblijf je willens nillens in de duisternis en de verwoestende realiteit die Zoey’s leven is.  Hartverscheurende scènes en verwarrende signalen botsen op muren van kilte.  Het is een verhaal over loslaten en niet kunnen laten gaan.

Sandra J Paul bevestigt nog maar eens dat ze verhalen kan vertellen als de beste.

4,5 kraaien!

Ink:

Verknipt is een ware psychologische thriller, waarbij in je eigen hersentjes ook een knip plaats vindt. Of beter gezegd een flink aantal knippen.

Je gaat van huh, he, naar het zal toch niet tot: ja hoor! Tot neeeeeee joh. 

En als ik het dichtgeslagen heb: maar die ene persoon tegen het einde hoe zit dat dan? Waarna je in gesprek met een medelezer in discussie gaat en je nog lang nadenkt over wie gelijk heeft.

Hoe vaak heb je zo'n boek?

Ik heb genoten van dit bizarre verhaal. Genoten van alle vragen die het tijdens lezen opriep en het langzaam naar een einde nadert, waarna je eigenlijk nog niet klaar bent.

4,5 Kraaien.

Karin K:

Sandra heeft een soepele en beeldende manier van schrijven. Ze heeft een verhaal gecreëerd dat een eenzaamheid uitstraalt waar je soms koud van wordt en dat verwonderd, beangstigd en verbaasd. 

Het gaf mij een gevoel van desolate uitzichtloosheid en wanneer je denkt te weten hoe het zit word je opnieuw op een zijspoor gezet. Toch had ik wat moeite met de slachtofferrol van Zoey, maar het plot maakte dat weer helemaal goed.

De nadruk ligt wel op het psychologische. Het vloeit niet over van vlotte actie. Toch zijn er wel degelijk enkele flink gewelddadige passages. 

Verder is het onmogelijk om wat dieper op het verhaal in te gaan zonder te veel spoilers weg te geven. 

Mede door de vele twists en het verrassende plot, 4 Kraaien.

Kort geding met Verknipt van Sandra , deel 1

 

Zoey raakt zwaargewond bij een roofoverval die compleet uit de hand loopt. Als gevolg van het drama vervreemdt haar man Philip van haar, en lijdt ze zelf aan een zware depressie. Zoey raakt zwaargewond bij een roofoverval die compleet uit de hand loopt. Als gevolg van het drama vervreemdt haar man Philip van haar, en lijdt ze zelf aan een zware depressie. Avond na avond dwaalt ze rond in Central Park, tot ze op een dag Vivian tegenkomt. Zij geeft haar moed, kracht en zelfvertrouwen. Tot Philip aankondigt dat hij haar gaat verlaten, en het sprankeltje hoop dat ze nog over heeft om haar huwelijk te redden, vervliegt. Zoey wordt aan de deur gezet en moet zich noodgedwongen beredderen. Terwijl ze de scherven van haar leven tracht op te rapen, geraakt ze alsmaar dieper verwikkeld in de duisternis die al zolang om haar heen sluimert.

Een Kort geding: 3 mensen met elk hun mening over hetzelfde boek:

Jantsje:

 Wauw, ik had niet verwacht dat Sandra J. Paul een boek kon schrijven dat ik nog beter vond dan ‘Mijn waarheid’ en ‘Paniek’. Wel dat is naar mijn idee zeker gelukt.

Hoe ze alles beschrijft, de gedachten gang van Zoey,  haar grillige gedrag, haar psychose, zo duidelijk, met zoveel gevoel.
Je gedachten gaan van spanning, woede, medelijden, naar verbazing.
Het boek is moeilijk om aan de kant te leggen en je vliegt door de pagina’s heen.
Het leest gemakkelijk en is erg spannend.
En net als je denkt te weten hoe het in elkaar steekt, volgt er weer een wending.
Het lijntje is maar dun tussen waarheid en leugen, of fantasie.

 Ik geef het dan ook 5 welverdiende kraaien.

Jolanda:

 

Dit boek heeft me diverse stadia van emoties door laten gaan: waar ik met medeleven en begrip begon, werd ik gedurende het lezen heen en weer geslingerd tussen boosheid, irritatie en verwondering en vervolgens weer naar medeleven maar ook verbijstering en afschuw. Je zou er zelf ‘verknipt’ van raken.

Het is moeilijk om qua inhoud iets over het boek te vertellen zonder spoilers weg te geven, want de afloop van het boek is van tevoren onmogelijk te raden. Niets is namelijk wat het lijkt in deze thriller, en het aantal keren dat ik “oh, wacht” heb gedacht zijn niet te tellen.

Als je denkt dat de roofoverval en de moord op Zoey’s ongeboren kind al verknipt is, dan staat je dus nog wat te wachten.

Een meesterlijk boek, die het genre ‘psychologische thriller’ echt eer aan doet!

 

4,5 kraai

 

Hilona:

 

Vanaf de eerste bladzijde weet Sandra mij weer te pakken met haar verhaal. Ik blijf me verbazen hoe goed Sandra het keer op keer voor elkaar krijgt om in het hoofd van een verknipte personage te kruipen en de emoties weet over te brengen in haar verhaal. Het is verschrikkelijk wat Zoey heeft meegemaakt en dat raakt mij, maar aan de andere kant irriteer ik mij ook enorm aan de ‘slachtofferrol’ die zij aanvankelijk kiest, maar dat zegt waarschijnlijk ook weer heel veel over mijzelf. Ik ben meer van de ‘niet-lullen-maar-poetsen-, schouders-eronder-en-weer-door-mentaliteit, wat ook niet altijd even handig is, maar dat terzijde.

Ik vind Vivian maar een enge persoonlijkheid en ik begrijp niet dat Philip haar aan de kant zet, maar haar vervolgens niet echt kan loslaten. Over Zoey heb ik zo mijn ideeën en hoe verder het verhaal vordert, hoe sterker ik het idee heb dat ik weet welke kant het verhaal op gaat. De stijgende spanning is goed voelbaar en zwelt aan tot een verbijsterende ontknoping die ondanks dat ik het inderdaad bij het juiste eind had, toch met een knal bij me binnen komt en mij in ieder geval nog een tijdje in haar greep heeft gehouden.

 5 Kraaien.

 

Kort geding met Vals ritueel van Sterre Carron aflevering 1

 

“In wat voor verdomde shit waren deze meisjes verzeild geraakt.”

Jantsje:

In het nieuwe, en 18e deel van de Rani Diaz reeks wordt er een zeer actueel thema besproken, mensenhandel en de gedwongen prostitutie van buitenlandse vrouwen.

Het boek begint met hoe de Nigeriaanse gladjanus Abedi de 14 jarige Naja ontmoet. Hij verteld in glad taalgebruik mooie verhalen over Europa en hoe goed het daar wel is. Hij heeft een goedbetaalde baan voor haar en haar twee vriendinnen in een kledingwinkel. Ze verdienen daar zoveel zodat ze geld naar hun familie in Nigeria kunnen opsturen. De families leven in armoede en dat geld is zeer welkom.

Het boek laat goed zien hoe zo’n netwerk van ronselaars in zijn werk gaat. Hoe ronselaars meisjes

bespelen met mooie praatjes. Het is misschien naïef, maar wel begrijpelijk dat ze er in mee gaan. Het zijn jonge meisjes met een enorm verantwoordelijkheidsgevoel naar hun familie toe. Ook al klinkt het te mooi om waar te zijn. Sterre Carron heeft de personen en hun karakters zo goed beschreven dat mijn gevoel van boosheid naar medelijden ging.

Het was geen moment saai. Ik leefde echt met de meisjes mee, en maakte me kwaad hoe ze werden behandeld en werden mishandeld. Sterre Carron heeft een boek neergezet wat je nog lang bezig houdt nadat je het uit hebt.

Ik geef het dan ook verdient 4,5 kraai

Wendy:

Volledig in shock vanaf de eerste pagina waarop ik kennismaakte met Naja, Tabi en Nule. Vreselijk om te lezen wat de jonge meisjes mee moeten maken. Het komt binnen en raakt me enorm. Met name omdat mensensmokkel en gedwongen prostitutie in werkelijkheid helaas nog steeds voorkomen. Meisjes worden letterlijk voor het leven getekend. Vaak is er geen weg terug.

Dan gaat het verhaal naar Mechelen. We lezen hoe het Rani en haar team vergaat. Er wordt gewerkt aan een gruwelijke moordzaak. Het vleugje humor wat we inmiddels van Sterre kennen is ook door dit boek weer vakkundig verweven en maakt het zware verhaal wat luchtiger..

Zowel de personages als de omgeving waarin het verhaal zich afspeelt worden nauwkeurig beschreven. Hierdoor kun je jezelf als lezer goed inleven in het verhaal.

De verhaallijn is goed neergezet. De spanning blijft aanwezig en wordt gaandeweg het boek verder opgebouwd. Dit word versterkt door het feit dat er afgewisseld wordt tussen de verhaallijn van enerzijds de meisjes en anderzijds team Diaz, Dit maakt Vals Ritueel een boek wat zichzelf maar moeilijk weg laat leggen.

Vals Ritueel krijgt van mijn 4 Vette Kraaien.

Hilona:

Wanneer Naja tijdens haar werk wordt lastig gevallen door 1 van de klanten wordt zij geholpen door Abedi. Abedi, een charmante goed geklede man neemt Naja vervolgens mee uit en vertelt dat hij voor zaken in Nigeria is. Hij weet haar met zijn mooie praatjes in te palmen en belooft haar een goede baan in 1 van zijn bedrijven in België, waarmee zij niet alleen zichzelf maar ook haar familie kan onderhouden. Hij zorgt er tevens voor dat ook haar vriendinnen mee kunnen. Voor vertrek volgt nog een ritueel bij een juju-priester.

De vlotte schrijfstijl van Sterre maakt dat het verhaal gemakkelijk weg leest. Het gekozen thema wordt op een rauwe en pure manier verteld. Ik gruwel, maak me boos en voel mee met het noodlot van deze jonge meisjes. De laatste bladzijden lees ik met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen. Het raakt mij en ik kan maar moeilijk geloven dat iemand tot zulke gruwelijke misstanden in staat is. Het heeft best wel even nodig om dit verhaal te laten bezinken.

Vals ritueel van Sterre Carron heeft mij tot in mijn ziel geraakt tijdens het lezen. Ik vind het dapper dat Sterre voor dit rauwe thema gekozen heeft. Je weet dat het gebeurt, maar gezien het schrijnende karakter kijk je liever de andere kant op en dat is nu net niet wat er moet gebeuren.

Vals ritueel van Sterre Carron krijgt van mij 4 kraaien.

Jacqueline:

Sterre Carron heeft ‘Vals ritueel’ op zo’n gedetailleerde wijze geschreven waardoor de rollercoaster aan emoties die de meisjes Naja, Tabi en Nule moeten ondergaan vanaf het begin veel met mij doet.

Sterre sleurt me het verhaal in en al snel begint de boosheid in mij te borrelen, dat uiteindelijk omslaat in enorme woede! Want wat is die Abedi een smeerlap om die jonge meisjes zo te manipuleren dat ze hem vertrouwen en daardoor in de hel op aarde belanden! Zijn kompaan Eze is al geen betere, hij draait zijn hand er niet voor om hele gemene mishandelingen uit te voeren zodat de meisjes hun vechtlust verliezen, onderdanig worden en voeren ze de werkzaamheden uit die ze moeten doen. Door wat de meisjes allemaal moeten ondergaan zo gedetailleerd en vol emoties te beschrijven blijft het in mijn

hoofd zitten en kan ik het maar moeilijk loslaten.

Sterre heeft in ‘Vals ritueel’ actuele onderwerpen verwerkt waarvan helaas regelmatig artikelen in het nieuws en in de krant verschijnen. Het idee dat jonge meisjes van 14-15 jaar vanuit het buitenland worden gehaald met een prachtig verhaal maar in de prostitutie terecht komen heeft mij diep geraakt. Natuurlijk weet ik dat dit in werkelijkheid ook gebeurd. Maar wanneer je dan zo’n verhaal als ‘Vals ritueel’ leest waarbij zoveel emoties gepaard gaan die als een rollercoaster over je heen dondert, ik de emoties zoals woede, verdriet maar ook onmacht, intens heb beleefd. En toen ik het verhaal uit had? Nou, ‘Vals ritueel’ heeft nog dagen in mijn hoofd gezeten en nu ik deze recensie schrijf voel ik opnieuw de woede opborrelen! En of Sterre met dit verhaal aan mijn verwachtingen heeft voldaan?

Mijn waardering van 5 Kraaien zegt dat genoeg?

Eindcijfer

Kort geding met Blinde wraak van Nina Verheij

Drie lezers met elk hun eigen mening. Hoe pakt dat deze keer uit in het Kort geding met Blinde wraak van Nina Verheij.

Wendy

Nina werkt haar personages tot in de kleinste puntjes uit. Het boek zou zo verfilmd kunnen worden. Alle emoties, gedragingen en gedachtes worden uitvoerig benoemd. Ze komen dan ook voor mijn ogen tot leven. Ik heb geen andere keuze dan mee te leven met de personages. 

 Hierdoor leest het boek heerlijk weg. De spanning blijft voelbaar in dit 500 pagina's dikke boek. Op het einde loopt de spanning nog wat verder op. Persoonlijk was het voor mij geen echt verrassende ontknoping. Maar doordat het zo goed geschreven is voelde het zeker niet als een teleurstelling.

De boeken in deze trilogie worden steeds beter. Ik heb er van genoten! Jammer dat het afgelopen is. Ik hoop dat er nog veel moois gaat komen uit de pen van Nina.

Ik kan dan ook niet anders dan Blinde wraak 5 dik verdiende Kraaien geven.

Anita

Hoewel de auteur ongetwijfeld heel nauwgezet het plot heeft moeten bewaken opdat alle stukjes goed in elkaar zouden passen, leest het boek alsof het in één enkele keer werd neergeschreven. ‘Blinde wraak’ biedt een evenwichtige mix aan mysterie en denkwerk aan de ene kant en actie aan de andere. Cliffhangers houden je aan het boek gekluisterd. Wanneer ook mijn bloed stolt op momenten dat Emily schrikt, besef ik dat het boek me heeft opgeslokt. Het wordt wel héél spannend! En dan … dan dropt de auteur een bommetje! Had ik dit kunnen zien aankomen? 

 In zowel eenvoudige als mooie zinnen, overgoten met een flinke scheut (galgen)humor rondt Nina Verheij met ‘Blinde wraak’ de trilogie rond het personage van Emily Galiardi af. De nu echt wel volwassen rechercheur kan zonder gewetensproblemen een punt zetten achter een persoonlijk parcours vol onzekerheden en valkuilen.

5 kraaien

Hilona

Het boek begint met een fijne korte samenvatting van de eerdere twee delen en dat kan ik enorm waarderen. Vanaf de eerste bladzijden zit ik echter al weer helemaal in het boek. Wat een heerlijke schrijfstijl heeft Nina toch. Een heerlijke beeldende schrijfstijl wat maakt dat ik me helemaal weer één voel met het verhaal. De al bekende personages voelen gelijk weer vertrouwd aan.

De korte hoofdstukken vliegen voorbij en voordat je het weet ben je al halverwege het boek. De spanning wordt goed opgebouwd en het verhaal ontvouwt zich tijdens het lezen, met mooie plotwendingen en een meesterlijke finale. De laatste hoofdstukken lees ik ’s avonds voor het slapen en dan is het zomaar ineens 3.30 uur wanneer ik het boek dichtsla. 

5 kraaien

Inhoud Blinde wraak:

Het derde en laatste deel van de detectivereeks over Emily Gagliardi Het lijkt een doodnormale ochtend te worden voor de jonge rechercheur Emily Gagliardi. Maar dan vindt ze het lichaam van een vrouw op het dakje naast haar balkon. De vrouw is prachtig neergelegd als Vrouwe Justitia, met een blinddoek, weegschaal en zwaard. Alleen heeft Emily geen idee wie ze is. Moet de rechercheur het lichaam zien als een waarschuwing dat zij zelf de volgende is, of schuilt er een andere reden achter de aanwezigheid van de vrouw? Al snel ontdekken Emily en het team overeenkomsten met de misdaden van een seriemoordenaar uit de jaren negentig.