De favoriete boeken van 2020 van Ink

 

Mijn favoriete boeken van 2020.

Ik las er 86 dit jaar, daarvan raakten deze boeken mij op de een of andere manier bijzonder zodat ze in mijn top 5 staan.


1. Zwarte vijvers van Amina Laffet

Dit raakt! Je wordt boos, verdrietig en het maakt je bang voor de toekomst die niet zo ver weg lijkt. Of zelfs al begonnen is.
Prachtig, prachtig!



2. Mijn waarheid van Sandra J. Paul

Origineel boek: hetzelfde verhaal wordt vanuit 2 personen verteld. Halverwege keer je het boek om en lees je de versie van het andere hoofdpersonage.

En in het midden van het boek vind je de waarheid.

Na dichtslaan blijf je nog denken en pak je niet gelijk een volgend boek.

3. Nooit meer alleen van Angelique Haak

Bij een uitgever met vrouwenboeken komt dit boek uit, maar dit is zoveel meer dan wat de doorsneelezer onder een vrouwenthriller verstaat. Een van de beste Nederlandse thrillerschrijfsters vind ik deze auteur, die met dit boek meer de kant van een psychologische thriller opgaat. Ik kijk weer uit naar de volgende!

4. ‘De buitenstaanders’ van Erik van der Linden
 

Woaw! Een grote uitzondering op de vele slechte boeken die uitgegeven worden in eigen beheer. Waar de redactie meestal bestaat uit een goede kennis die goed is in de Nederlandse taal.
Slim, origineel en verwarrend met zijn plotwendingen en mooie diepgaande personages.

5. Het duister van Amy Engel

Spannend en toffe plotwendingen met super neergezette personages!
Het raakte mij daarnaast hoe je het verleden / je opvoeding nooit helemaal van je af kan schudden. Dit is een thriller die ik nog wel eens ga herlezen.

En Karin Slaughter behoort altijd tot mijn toppers dus die staat hoog genoteerd op mijn lijst maar doet dit keer niet mee in de top 5. Die behoort gewoon standaard tot de beste boeken die ik las.

‘Verzwegen’ was geweldig bedacht met de tijdsprongen en de terugkomst van een oude bekende.

Dan de roman die mij ontzettend raakte en waarbij ik wat tranen liet en vele brokjes in de keel kreeg: ‘Zondagsleven’ van Judith Visser.
Wat een strijd om begrepen te worden door anderen maar ook vooral het leven zo te vormen dat het te doen is voor jezelf. Wat een inkijk in het leven van de hoofdpersoon en ook dus in het leven van Judith zelf.

Waar werd ik heel vrolijk van?
Hard gelachen heb ik om het boek ‘Wen er maar aan’ van Maaike Meijer. Wat een humor. Een nietsontziende blik op het ouder wordende lijf en hoe de kijk op is.

Prenten en quotes:
‘De jongen, de mol, de vos en het paard’ van Charlie Mackesy is een boek waar ik regelmatig doorheen blader. Mooie teksten met mooie tekeningen.

Winactie:
Mijn top 5 boeken worden allen verloot!
Doe mee en geef aan welke boeken (niet van deze stapel) dit jaar in jouw top 3 staan én welk boek je graag zou willen winnen.
Stuur je mail naar Thrillerlezersblog@gmail.com ovv Oudjaar.

Ben je al lid bij onze facebookgroep? Via onderstaande link is dat heel makkelijk!

Facebookgroep Thrillerlezers!

 

Amy Engel ondervraagd

 

Amy Engel schreef het boek Het duister. Dit boek is voor mij al een van de favoriete van 202o. Hoe leuk om haar wat vragen te mogen stellen.

*Wilt u zich in een paar trefwoorden aan de lezers voorstellen?

Schrijver, moeder, lezer, introvert 

 *Hoe kwam u op het idee voor het boek?

Een paar jaar geleden werden in de Verenigde Staten twee dertienjarige meisjes gedood tijdens een wandeling. Hun moordenaar is nooit gepakt. De zaak achtervolgde me toen ik er voor het eerst over hoorde en nog lang daarna. Het heeft geen direct verband met het plot van Het duister, behalve dat ik niet in staat ben om die meisjes uit mijn hoofd te krijgen wat leidt tot de openingsscène in het boek. Toen ik die scène eenmaal had, vloeide de rest van het boek daaruit voort. 

(foto Trish McBrown Photograhy)

*Hoe heeft u zich verdiept in de wereld van white trash? U beschrijft de karakters zo scherp.

Ik probeer ze niet te zien als wit uitschot, zelfs als Eve zichzelf zo zou kunnen omschrijven. Maar ik heb veel tijd doorgebracht in de Ozarks en toen ik een criminele verdedigingsadvocaat was, heb ik veel tijd doorgebracht rond mensen die in armoede zijn opgegroeid. Ik heb de neiging om meer te luisteren dan te praten (zoals de meeste introverte mensen) en probeer aandacht te besteden aan de manier waarop mensen spreken en zich verplaatsen in hun wereld. Ik heb geprobeerd om tijdens het schrijven te putten uit die ervaringen. Ik denk niet dat armoede op het platteland zo vaak in misdaadfictie wordt aangesproken, en ik wilde er echt een licht op laten schijnen in dit boek.

 

*Kunt u zich voorstellen om in zo'n wereld moet opgroeien? Kun je ooit aan je opvoeding ontsnappen? -Natuur en opvoeding?

Dit is de eeuwige vraag. Ik denk eigenlijk dat het mogelijk is om aan je opvoeding te ontsnappen. Je kunt het niet uitwissen of negeren, maar ik denk wel dat sommige mensen in staat zijn om het te overstijgen. Maar voor anderen is dat gewoon niet mogelijk.

 

*De emoties: het verdriet, het zelfverwijt die u zo ruw neerzette dat ik sympathie had voor Eva. Hoe krijgt u dat voor elkaar?

Toen u begon te schrijven, had u toen het verhaal al helemaal in uw hoofd of verscheen het tijdens het schrijven?

Het verhaal verschijnt over het algemeen tijdens het schrijven. Ik schets niet en ik heb de neiging om meer te weten over de personages dan ik weet over het verhaal zelf. Ik ben blij dat je begrip had voor Eva. Ik vond het erg leuk om haar karakter te schrijven. Ik denk dat dat waarschijnlijk de truc is om een personage te schrijven dat de lezers verbindt, zelfs als de personages slechte of twijfelachtige dingen doen. Ik hou van Eva, en voel groot medeleven met haar en haar keuzes, en ik probeerde dat duidelijk te maken

*Waar heeft u het boek geschreven? In een speciale kamer in stilte of in het midden van de woonkamer?

Over het algemeen schrijf ik in de woonkamer. Ik begon te schrijven toen mijn kinderen jonger waren en me boven verstoppen was geen optie. Het was pure chaos, maar het maakte me gewend om in elke omgeving te schrijven. Ik heb niet veel stilte of speciale rituelen nodig om te schrijven. Ik heb een grote comfortabele stoel in de hoek van mijn woonkamer en daar schrijf ik meestal.

*Heeft u een ritueel voordat je begint?

Niet echt. Ik heb niet veel rituelen. Vaak luister ik wel naar muziek, maar het is geen vereiste. Ik probeer wel kleine taken te doen, zoals het beantwoorden van e-mails of het doen van de was, voordat ik ga schrijven.

 

*Als uw boek gefilmd zou worden, wie zou u graag de rol van broer en zus spelen?

Dat is een moeilijke vraag! Ik zie ze zo duidelijk in mijn hoofd dat het moeilijk is om dat te vervangen door het gezicht van een echt persoon. Misschien Jennifer Lawrence of Brie Larson voor Eva? Ik ben echter niet zeker van Cal.

*Wat wilde u vroeger worden? U was lange tijd strafrechtadvocaat. Wat vond u toen het leukst aan uw beroep?

Mist u uw werk wel eens?

Ik wilde altijd al schrijver worden, zelfs toen ik heel jong was, maar ik wist niet of het ooit zou gebeuren. Toen ik een strafrechtadvocaat was, vond ik het fijn om mensen te helpen en ervoor te zorgen dat het rechtssysteem hen zo eerlijk mogelijk behandelde. Ik mis soms de opwinding van de rechtszaal, maar ik ben blij dat ik dat deel van mijn leven achter me heb gelaten.

 

*Ik heb begrepen dat u een serie voor jongvolwassenen heeft geschreven. Wat is het grootste verschil tussen schrijven voor deze doelgroep en de volwassenen die Het duister lezen?

Ik denk dat ik me tijdens het schrijven van YA iets beperkter voelde in wat ik kon schrijven en hoe donker ik kon gaan. Ik voelde me iets meer verantwoordelijk ten opzichte van mijn lezers wat betreft het misschien afzwakken van mijn duistere impulsen. 

*Houd u van lezen? Wat is uw favoriete boek aller tijden?

Ik hou van lezen en zit altijd in het midden van minstens een paar boeken. Mijn favoriete boek aller tijden is waarschijnlijk East of Eden (Ten oosten van Eden) van John Steinbeck. The Stand (NL: De beproeving) van Stephen King en Song of Solomon (NL: Het lied van Solomon) van Toni Morrison zijn ook favoriet. 

*Wat is het ultieme geluksgevoel voor u?

Wetende dat mijn familie veilig en gelukkig is. En zittend op een terrasje in Parijs een glas wijn drinken en escargot eten.

Verwacht in augustus, deel 2

11 augustus

Een huiveringwekkend verhaal; even de lift pakken zal nooit meer hetzelfde zijn!


Maandag. Vier mensen stappen in een lift in Manhattan. Ze drukken op de knop voor hun verdieping, maar de lift klimt door naar de top, waar hij een paar seconden pauzeert – voordat hij valt. Recht naar beneden, tot hij te pletter slaat. Het lijkt een gruwelijk ongeluk. Maar op dinsdag vindt er opnieuw een incident plaats, in een andere wolkenkrabber. En op woensdag weer.


In New York – een van de meest verticale steden ter wereld – breekt chaos uit. Dit kan geen toeval zijn. Dit is een koude, berekenende poging de stad te terroriseren. En het werkt: kantoorwerknemers weigeren nog naar hun werk te gaan en hulpdiensten rukken niet meer uit voor oproepen op hoge etages. Wie zit hierachter? Hebben deze dodelijke sabotageacties iets te maken met het lijk zonder vingers dat werd gevonden? In een race tegen de klok proberen twee ervaren rechercheurs en een journalist de antwoorden te vinden voordat de nieuwste, en hoogste, woontoren van de stad op donderdag feestelijk wordt geopend.



 12 augustus

Tijdens een echtelijke ruzie tussen Eva en Peter, een veelbelovend politicus, overlijdt hun tweejarige zoontje Aron. Peter stelt voor tegen de politie te vertellen dat het kind ontvoerd is. Op die manier is zijn carrière gered en zal Eva niet worden veroordeeld.
Zeventien jaar later, op de avond dat Peter tot minister van Justitie wordt benoemd, staat Aron voor de deur.











18 augustus

Soms zijn de antwoorden pijnlijker dan de vragen…

In een van de armste gebieden in de Verenigde Staten, het Ozarkgebergte in de staat Missouri, worden twee twaalfjarige meisjes dood gevonden op een speelplaats. Een van hen is Junie, de dochter van Eve Taggert. Eve is "white trash' en in pure armoede opgevoed door een keiharde moeder. Ze heeft er alles aan gedaan om Junie een beter leven te geven, maar tevergeefs. Het enige wat Eve nu nog kan doen, is Junie een waardige nagedachtenis gunnen.


Eve en haar dochter werden gezien als uitschot en dus wordt de moord niet serieus genomen door de plaatselijke sheriff, die alle aandacht richt op het andere meisje. Wanhopig van verdriet besluit Eve op eigen houtje de dader te vinden. Het pad naar gerechtigheid leidt haar van de duisterste krochten van de stad naar de uitgestrekte bossen en – nog angstaanjagender – terug naar de trailer van haar eigen moeder voor een allerlaatste harde les.


18 augustus

Een al wekenlang vermiste vrouw wordt zwaargewond langs een autoweg teruggevonden. Ze praat niet en is erg vermagerd. De politie tast in het duister. Wat is er met deze vrouw gebeurd? Wanneer enkele dagen later nog een vermiste persoon in verwarde toestand wordt aangetroffen, wordt al snel duidelijk dat er een macaber spel wordt gespeeld met de zintuigen van de slachtoffers...

Inspecteur Aidan Corcoran en forensisch psycholoog Marie Palmer moeten samenwerken om de zaak tot een goed einde te brengen. Als opnieuw een vrouw wordt vermist, telt elke seconde. Welk motief heeft deze ontvoerder?

Zonder zintuigen is het ijzersterke eerste deel in een reeks met Aidan Corcoran en Marie Palmer in de hoofdrol.




20 augustus

Een gloednieuw Poirot mysterie van Sophie Hannah

Hercule Poirot reist op uitnodiging van Richard Devonport per luxe koets naar Kingfisher Hill. Hij is gevraagd
om te bewijzen dat Richards verloofde niet schuldig is aan de dood van zijn broer Frank. In de koets staat een vrouw in paniek op en eist een andere plek, ze beweert dat als ze op haar plek blijft zitten ze vermoord zal
worden. Poirot ruilt van plek met haar en gaat aan de slag als hij bij de Devonports aankomt.
De verbijstering is groot als de vrouwelijke passagier daar aanklopt en even later vermoord wordt gevonden. Wie is de mysterieuze vrouw en wie heeft haar vermoord?