Zelfs vrije tijd wordt dan plotseling een opgave. Want wat doe je in die paar minuten tussen studeren en slaap in? Ik hoor ze het in Londen nog zo roepen: ‘Mind the gap!’. Dat stomme kwartier tussenin is een verraderlijk iets. Je moet het opvullen, overbruggen. Schrijven is een uitgesloten piste, want dan kan het plotseling twee uur ’s nachts zijn. (Daar ben ik deze examenperiode maar twee keer ingetrapt.) En slaap is een kostbaar goed in deze barre tijd. Lezen is dan toch nog een tikkeltje veiliger, volgens mij.
Deze keer koos ik voor het boek ‘Upgrade’ van mijn collega bij Hamley Books, Lara Reims. De perfecte keuze, bleek al snel.
Ik ben helemaal gefascineerd door bio(techno)logische wetenschap. Ontwikkelingen die zo snel gaan en terwijl een wereld aan mogelijkheden met zich mee sleuren. Het doet mijn hart sneller slaan als ik er mensen over hoor spreken. Tijdens de lezing op school over het bio lab en de laatste biotechnische ontwikkelingen voelde ik een hitte zo uit mijn maag omhoog sluipen en hem zachtjes mijn keel dicht knijpen.
‘Ik ben – denk ik – verliefd,’ stamelde ik ademloos. Mijn vriendinnen vonden het grappig en we hebben nog met mijn rode kop gelachen. Maar het was de waarheid op dat moment.
Ik was verliefd.
Verliefd op de wetenschap.
En dat ademstokkende gevoel… die fascinatie… die heeft Lara Reims gevangen in haar boek. Voor een deeltje alleszins, want de wereld van de wetenschap, die blijft maar exponentieel groeien. Dat is ook de moraal die Lara tussen de regels door wil meegeven, denk ik.
De hoofdstukken zijn bovendien niet zo ellenlang als bij sommige boeken. Om het hoofdstukje werd ik weer lief op de ‘gap’ gewezen, maar nu om me duidelijk te maken dat ik ook mijn voet eróver moest zetten en slapen.
Upgrade was een boek dat ik kon lezen zonder dat ik me er schuldig over moest voelen, omdat ik er hier en daar een sprankel van mijn eigen leerstof in herkende. En het was toch zo avontuurlijk en luchtig gebracht dat het toch nog in mijn propvolle hoofd paste.
Hoe vreemd het ook mag klinken, het boek gaf me zelfs de moed om me er elke keer weer volop tegen te smijten als het weer ‘blokken’ werd.Alsof het boek me zachtjes toefluisterde: ‘Kijk, wil je dit ook? Wil je ook meewerken in zo’n wereld? Zorg dan dat je jouw leerstof tot in de puntjes kent, verdorie!’
Dat deed ik dus. En ’s avond leken het boek en ik telkens weer af te spreken, als het (vaak nachtelijke) uur en de studieplanning het toelieten. In het Creodroom is studeren belangrijk en dat feit leek die innerlijke studiedrang in mij alleen nog maar op te doen flakkeren.
‘Alleen als je studeert, kom je op het Creodroom,’ fluisterde het boek.
Ik knikte gehoorzaam.
Als dit boek mensen geen zin geven om wetenschap te studeren of te lezen, dan weet ik het ook niet meer hoor, Lara.
PS: Volgens de laatste berekeningen volgt er over een zestal jaar een forse stijging gemotiveerde(!) leerlingen in een hele resem aan wetenschappelijke studies.
PSS: Hopelijk zijn mijn punten goed genoeg voor naar het Creodroom te mogen!
PSSS: O ja… Mama? Ik wil van school veranderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten