Officiële inhoud:
Twee jaar
na haar pijnlijke scheiding komt jonge moeder Iris van der Steen eindelijk aan
vakantie toe. Een roadtrip dwars door snikheet Europa met oldtimer Toet, en
stapels cassettebandjes uit haar jeugd, moet haar dichter bij zichzelf en bij
haar reislustige moeder in Portugal brengen.
Wanneer ze
de knappe, charismatische sportinstructeur Mischa de Jong laat instappen, lijkt
de reis een romantische wending te nemen. Maar Mischa is niet wie hij zegt te
zijn. Hij leek zo aardig. Dat ze hem ontmoette, was
toeval. Of niet?
Ik had de
korte inhoud van Façade niet gelezen voor ik het boek las, waardoor ik ook geen
enkel benul had waar het boek over ging. Nadien bleek dit wel ongeveer overeen
te komen met wat het boek belooft, maar toch doet de samenvatting het boek ook
wel te kort. Er komen immers nog veel meer aspecten in het verhaal voor dan
enkel Iris en haar geheimzinnige sportinstructeur.
Vanaf het
begin word je meegezogen in het verhaal van Iris. Je weet vrij snel wie zij is,
hoe zij denkt en in elkaar steekt en wat ze verlangt en mist. Als jonge moeder
– alleenstaande na een echtscheiding – telt voor haar enkel haar zoon nog, die
thuisblijft terwijl zij de beloofde oldtimer van haar moeder naar Portugal
voert.
Nog voor ze
vertrekt loopt het echter al mis. Aan een tankstation rijdt ze Mischa aan, een
jonge kerel die “toevallig” ook haar richting uit moet. Toeval bestaat echter
niet, zo zegt hij zelf. Iris, bloedend hart dat ze is, kan niet weerstaan aan
de drang om de man die ze aangereden heeft, een lift aan te bieden richting
Spanje, gezien ze toch die kant uit moet. In plaats van dus haar roadtrip
alleen te doen, zit ze de hele tijd met hem opgescheept, zowel in positieve als
negatieve sfeer.
Mischa
stelt haar voortdurend vragen, wil weten wie zij is, daagt haar uit – maar
wanneer haar hormonen haar parten beginnen te spelen, gaat hij er niet op in.
Zo ontstaat een situatie waarin twee personages uren samen in een auto doorbrengen
met de nodige seksuele spanning tussen hen.
Maar als
lezer besef je op dat moment al dat er nog veel meer speelt. De hoofdstukken
waarin Iris haar verhaal doet worden immers afgewisseld vanuit het perspectief
van iemand die haar gadeslaat. Is het Mischa die zijn verhaal doet, of spelen
er nog andere belangrijke spelers mee?
Terwijl je
als lezer mee het raadsel ontrafelt – vaak met nog een extra verrassing, maar
soms ook voorspelbaar – hoop je dat Esther Verhoef niet in de val trapt van de
klassieke thrillerauteur die een stand-off creëert tussen de personages. Af en
toe gaat het echt die richting uit, maar dan verrast ze je toch weer. Dit
gebeurt niet altijd, maar voldoende om je geïnteresseerd te houden.
Als er een
paar kritische opmerkingen zijn, gaan die wel over Iris’ moeder, die voor mij
absoluut geen aangenaam personage is. Ze is egoïstisch, steekt haar hoofd in
het zand en lijkt het doodnormaal te vinden dat haar bloedeigen dochter even
2000 kilometer of zo gaat rijden met een oldtimer zonder begeleiding of steun.
Als dit in Australië had plaatsgevonden, was Iris al lang dood geweest.
Dat
terzijde was Façade een aangenaam boek dat ik op recordtempo heb uitgelezen en
van genoten heb.
Een dikke 4 kraaien.
Lisa
Geen opmerkingen:
Een reactie posten