Eigenlijk zou ik het pas doen nadat
ik de magische grens van 50.000 verkochte exemplaren van RÄV had bereikt. Als
ik de bestsellerlijsten zou aanvoeren, en er eindelijk ook wat meer waardering
en erkenning zou komen voor schrijvers die hun werk in eigen beheer uitgeven.
Als ik duizenden en duizenden
mensen kon laten kennis maken met mijn werk, mijn boeken. In de wetenschap dat
zovelen zouden genieten van de avonturen en strubbelingen van rechercheur Jan
Vos. Dat jullie, thrillerlezers en de ultieme thrillerfans zouden gruwelen bij
de misdaden die in het boek gepleegd worden, zich af zouden vragen wie de dader
is, en waarom. Dat jullie al lezende de puzzelstukjes op hun plaats zouden zien
vallen om vervolgens toch op het verkeerde been gezet te worden.
Bovendien zou ik bij die 50.000
uitgevlogen boeken vier lezers meenemen om het ook te laten doen. Als
cadeautje.
En nu vraag je je natuurlijk af
waar ik het over heb. Wát ik bij die ambitieuze grens van 50.000 zou (laten)
doen samen met vier lezers. Welnu, de vos van de cover op mijn arm laten
tatoeëren! Het schrijven en uitgeven van mijn derde thriller RÄV is voor mij
zo’n bijzonder en voortdurend intens moment in mijn leven geweest. Met een boel
andere zaken die privé en zakelijk speelden. De wens om mij te laten tatoeëren
is er al van puber af aan, maar ik wilde dit altijd pas doen als ik echt iets
te “vertellen” had. Als de tattoo ook echt betekenis had. En dat is nu.
Wat het extra mooi maakt, is dat de
tattoo is gezet door Joyce.
We zaten bij elkaar op de middelbare school, waren verliefd, deden daar
eigenlijk niet veel mee, het is ook nooit iets geworden, maar toch zien we
elkaar nog steeds, al 25 jaar inmiddels. Dus eigenlijk is het wel wat geworden;
een levenslange vriendschap waar we elkaar soms een tijd niet zien, maar waar
het bij elkaar weer zien altijd is of we elkaar gister nog spraken. Dat zijn
mooie vriendschappen.
Kortom, ik heb niet gewacht tot die
mijlpaal van 50.000 is bereikt. De tijd is nu. Dat het boek er is, dat de
recensies en reacties zonder uitzondering lovend zijn, alleen dat al zijn
mijlpalen wat het voor mij rechtvaardigt mijn eigen plan aan te passen. Een
stukje zelferkenning eigenlijk. En het moment dat ik die 50.000 aantik ga ik
met de vier lezers hun vos-tattoo laten zetten.
Alice Indie Boekprijs
Over waardering en erkenning
gesproken: met trots kan ik mededelen dat RÄV is genomineerd én toegetreden tot de
shortlist van de Alice Indie Boekprijs! Een prijs voor boeken die zijn
uitgebracht in eigen beheer, georganiseerd door Schrijven Magazine. En dat is prachtig nieuws! Want
niet alleen is deze nominatie een stuk erkenning voor de kwaliteit van mijn
verhaal en mijn schrijfstijl, maar ook voor de wijze waarop ik dit boek met
mijn eigen uitgeverij
in de markt heb gezet.
Komende donderdag, op 7 maart wordt
de winnaar bekendgemaakt. Het wordt dus een hele spannende week!
Enne… * zet galmende kermisstem op
* Heb jij RÄV
al in huis?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten