De laatste dagen heb ik al
veel gelachen. Hartelijk gelachen zelfs. Zo ongeveer elke keer als de
nieuwe Amerikaanse president het woord nam. Het was niet uitlachen
dat ik deed. Je kon me ook niet betrappen op het soort hoongelach dat
je wel eens hoort als iemand publiekelijk wordt bespot. Het was ook
geen fake lach, zo'n lachje dat mensen produceren als ze zich
meerwaardig voelen ten opzichte van anderen. Een verleidelijke lach
kan je het ook niet noemen, ik ben hetero en voel dus allerminste de
behoefte om verleidelijk te glimlachen naar The Donald. Geen lach ook
met gesloten lippen, die hanteer ik wel eens als ik mysterieus wil
overkomen en het achterste van mijn tong niet wil laten zien. Als ik
mensen wat in spanning wil houden over wat ik precies denk over een
bepaald onderwerp. Zo van, je moest eens weten....
Nee, mijn lach van de laatste
dagen was de oprechte, natuurlijke lach. Mijn hersenhuishouding was
bij zowat elke uitspraak van The Donald danig in de weer om de juiste
signalen uit te sturen naar mijn mond, mijn wenkbrauwen, mijn ogen en
mijn wangen. Licht samengeknepen ogen, bolle wangen, een open mond.
Met andere woorden, het soort spontane glimlach waar ook andere
mensen blij van kunnen worden.
Vreemd is dat, vond ik, als ik
naar de non-verbale communicatie keek van anderen bij dezelfde
uitspraken van Trump. Ik zag afgrijzen, verontwaardiging, boosheid,
sarcasme, cynisme. Zowat alles zag ik, behalve een oprechte,
natuurlijke lach. Ben ik dan de enige die echt kan lachen om de
onbehouwen, onconventionele en allesbehalve subtiele manier waarop
The Donald zich als president van de Verenigde Staten manifesteert?
Ben ik dan de enige die los door de gedurfde, soms ronduit
schandalige uitspraken van The Donald kan kijken en gewoon kan
genieten van de manier waarop hij dat doet.
Kom op, geef toe. Heerlijk is
het toch hoe hij kan liegen dat hij het zelf gelooft. Fantastisch
toch hoe hij zich omringt met vriendenmiljardairs, handjes schudt en
openlijk zegt dat hij diezelfde vriendjes onmiddellijk zal helpen met
welke vergunning dan ook. Te gek voor woorden is het als je hem bezig
hoort over zijn eerste besluiten, waarvan je weet dat ze ofwel
ongeloofwaardig ofwel totaal onuitvoerbaar zijn. Die stijl, dat
woordgebruik, die vingertjes van hem: ik geniet ervan. En mijn
hersenen zorgen voor een oprechte, natuurlijke lach.
Het kan dus ook zo. Weg met
het gezeur, de negativiteit, de verontwaardiging. Want wat hij zegt,
hebben heel veel mensen al wel eens gedacht. En dus vind ik het
hypocriet of hem af te branden, om hem te stigmatiseren als de
baarlijke duivel. Ach weet je, de soep wordt nooit zo heet gegeten
als ze wordt opgediend. En vier jaar zijn zo weer voorbij. Intussen
kunnen we maar beter lachen. Want geen enkele andere inspanning is zo
gezond als lachen. Je lach is trouwens je beste natuurlijke
pijnstiller. Spreken we het zo af? Humor als beste wapen tegen de
verzuring? Hoera, leve Donald Duck.
Bart Debbaut woont in
Zoutleeuw (Vlaanderen) en is auteur van zes thrillers, een novelle en
een satirische roman. Hij is ook zaakvoerder van herenkledingzaak 'De
Gouden Schaar' in Tienen. In april verschijnt zijn negende boek bij
uitgeverij Lannoo, opnieuw een thriller van formaat. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten