De eerste column van Bianca Nederlof: hollen of stilstaan

Het schrijven aan mijn tweede thriller verloopt in fases. Het is hollen of stilstaan.

In een documentje houd ik bij wanneer ik aan mijn manuscripten werk en hoeveel woorden ik geschreven heb. Dat werkt voor mij motiverend, doordat ik kan zien hoe er langzaam maar zeker groei in zit. En het is interessant om eens terug te kijken hoe het hele schrijfproces zich ontwikkelt.

Eind februari 2015 begon ik met schrijven aan Ondenkbaar. De maanden erna ben ik er regelmatig aan blijven werken, tot aan mijn jaarlijkse schrijfweek in Frankrijk. Dat was eind mei. Ik kan me nog de wandeling door het bos herinneren, samen een medeschrijver, waarbij ik het hele verhaal aan haar vertelde, omdat ik muurvast zat. Het in verbale vorm vertellen waar mijn manuscript over gaat, vind ik ontzettend lastig. Laat het mij maar uittikken, waarbij ik elk woord kan afwegen, zonder dat er vreemde stiltes vallen waarin mijn gedachten in de knoop raken.

Ook toen kwam ik er niet helemaal uit. Om er afstand van te nemen ben ik gaan schrijven aan Poef!, een kinderboekje dat volgende maand uitkomt. Korte kinderverhalen zijn een mooie afleiding, maar ondertussen bleef Ondenkbaar er een beetje bij hangen. In mijn document zie ik terug dat ik er in de zomer van 2015 nog af en toe wat aan gedaan heb, maar aan de magere woordaantallen en het schrappen van scènes te zien waren dat meer zielige pogingen tot reanimatie dan het creëren van nieuw leven.

Ineens is het april 2016 en weer tijd voor de schrijfweek. Daar in Frankrijk heb ik alles doorgelezen en kwam ik weer op gang. Tot dan toe beschreef ik het verhaal vanuit twee personages en daar kwam als vanzelf een derde perspectief bij. Het schrijven vanuit dat personage ging vlot en ik wist dat dit de aanvulling was die het verhaal nog miste.

Grappig is dat ik dit al eerder heb gehad, bij mijn allereerste (nooit uitgegeven) manuscript. Ook daar had ik een ander perspectief nodig om het verhaal helemaal rond te maken.

Zo kwam er tijdens die week al flink meer vorm in het verhaal, hoewel ik nog niet precies wist hoe het moest gaan eindigen.

Daardoor bleef het eenmaal thuis weer de hele zomer liggen… Ik stelde mezelf het harde doel om het in september weer op te pakken en eind van die maand een ruwe eerste versie klaar te hebben. Het was spannend om te schrijven, langzaam maar zeker werd duidelijk dat het een heftig einde zou worden. Na het laatste hoofdstuk wist ik dat het verhaal compleet was. Het moest alleen wel heel grondig herschreven gaan worden.

In die fase zit ik op dit moment, sinds vorige week. Er zijn veel dingen die nog niet kloppen, die herzien moeten worden, en de tijdlijn… Mijn medeschrijvers uit Frankrijk weten hoe ik daarmee heb lopen stoeien. Mijn doel is om er deze maand zo ver mogelijk mee te komen, zodat het in februari naar de eerste proeflezer kan. En dat is pas echt een spannend moment.

Bianca