vrijdag 13 mei 2016

Beslommeringen rondom boeken en meer

Ik heb een lekker voor mijn doen druk weekje achter de rug. Ging veel op pad, ontmoette veel mensen, dronk een avond biertjes en een andere avond wijntjes en dan is de hoeveelheid papier wat je weg leest wat minder dan normaal. Ik heb twee boeken openstaan op de ereader en die staan al dagen op dezelfde bladzijde. Maar ik kan benoemen dat ik Droombeeld van Loes Den Hollander uit heb. Ik laat het lezen van Loes' boeken vanaf nu over aan andere teamleden. Vind ik ze zo slecht dan? Nee dat ook weer niet, maar heel blij word ik er niet van. Droombeeld had een twist die mij net over de 100 bladzijdes al duidelijk werd.
Vroeger op school kregen we aan het eind van de wiskundeles, als we goed onze best hadden gedaan, een raadsel. Een van die raadsels was de volgende:
Een vader rijd samen met zijn zoon in een supersnelle auto. Plots gebeurt er een ongeluk. Vader is op slag dood. Zoon wordt gebracht naar het ziekenhuis. Aangekomen in de operatiekamer zegt de arts, NEE ik ga mijn zoon niet opereren? Hoe kan dit?

Het antwoord, wat ik nu niet ga geven en welke oplossingen jij mag toesturen en dan geef ik het juiste antwoord, zorgt er voor dat je bij jezelf bedenkt dat je bekrompen denkt. Dat je automatisch dingen invult. Het antwoord is simpel. En dat is het in Droombeeld dus ook.

Dat juist ik de clou van het verhaal door had is niet heel erg vreemd, maar als ik uitleg waarom is de clou verraden voor diegenen die het graag willen gaan lezen. Ik las dat iemand het boek een kei hoge 4,5 sterren gaf en schreef dat ze zo verrast werd keer op keer in het boek. Die verrassingen had ik niet en daarom was het een totaal geen spannend boek. Ik heb eigenlijk een hekel aan voorspelbare boeken. Ik zoek boeken die mij verrassen. Maar na zoveel jaar zo ontzettend veel gelezen te hebben, word je dat echt steeds minder vaak. Originaliteit staat voor op, maar er is al zo veel bedacht. Toch heb ik ze nog steeds gelukkig. Dat ik volkomen gelukkig een boek dichtsloeg en denk "dit is waarom ik lees".
Wat moet het toch heerlijk zijn als je net een paar jaar pas echt leest en nog zoveel moois te gaan hebt en je nog verrast kan worden bij een simpel verhaal!

Ik was afgelopen zaterdag in Den Bosch. Er moest op zoek gegaan worden voor een verjaardagskado en voor sommige mensen is het bijna te makkelijk. Maar het was wel in Den Bosch. Nu zou diezelfde middag het duo Nicci French signeren, dus een mooie combinatie lag op de loer. Het verjaardagskado was snel gescoord dus ruim de tijd om een lekker lunchplekje te zoeken en die vonden we bij een supergoede Italiaan gespecialiseerd in de heerlijkste broodjes. Die geuren die uit het zaakje kwamen, zorgden ervoor dat we het eerste tafeltje wat vrijkwam inpikten.

Daar het die dag best warm was had ik het niet heel druk verwacht in de boekenzaak Heinen. Maar het duo heeft een grote aanhang klaarblijkelijk. Het zijn leuke en vriendelijke mensen. Ze namen voor iedereen de tijd en maakten een praatje.

Zondag werd eindelijk na een half jaar de lekkage in mijn keuken gerepareerd door mijn nieuwe held. Fijn als een kraan gewoon doet wat hij moet en de zwanenhals ook weer functioneert. Dat moest gevierd worden met Mexicaanse biertjes en een vette kapsalon met de maker van het watergedoe.

Dinsdag bij een zorgboerderij langs waar echt het lillukste beest ever liep. Ik zou zeggen print de foto uit en hang hem naast jouw spiegel. Je voelt je op je meest slechtste dag altijd nog knapper dan dit beestje.

's Middags besloten we die avond af te gaan rijden naar het Vlaamse plaatsje Sint Katelijn Waver, waar Sterre Carron een boekendingiets had. Diezelfde middag wenste ik haar heel veel plezier die avond. Ik heb lang niet iemand zo blij met mijn komst zien zijn. Ik stapte vantevoren even het zaaltje in (Ink is niet zo van de dichte deuren, grenzen, afbakeningen), Sterre besprak het interview vast voor met de interviewer, kijkt even op wie daar opeens binnenstapt, kijkt nog eens beter en springt gillend omhoog en rent op me af, hopla springt in mijn armen hahahaha.
Of ze verrast was????

Gezellige paar uurtjes volgden en daarna mogen we het eind terug naar Nederland. Vriendin heeft ergens een klepel horen luiden, maar vond de hele terugreis de klok niet. Iemand had pas verteld dat De Mac in Belgiƫ macarons zou verkopen. Huh huh klinkt logisch... De eerste Mac waar ze het vraagt, kijkt haar aan en denkt dat ze om macaroni vraagt. Eerst moet uitgelegd wat macarons zijn...en nee die verkopen ze niet. Waarom zouden die eigenlijk verkopen? Nou, omdat iemand dat zei...

Hoe dichterbij de grens kwam hoe meer het onderlipje naar voren stak ...
Maaaaar...aanstaande donderdag aan we op de High tea bij het blauwe mannetje en de laatste keer dat ik daar was, hadden ze verrukkelijke macarons. Dus een geheim doosje wordt meegenomen en gevuld vermoed ik...

He allemaal weer een fijne week, waarin jullie hopelijk de tijd hebben om lekker te lezen.

Houdoe en bedankt,


Ink

Geen opmerkingen:

Een reactie posten