Schaduwdorp van Thysia Huisman

 

Niet alleen maar beren op de weg

Charlie werkt als redacteur voor CrimeTV (RTL). Wanneer programmamaker en interviewer Marcus Leeflang een nieuwe arena zoekt voor zijn programma, zeilt Charlie graag mee op het verleidelijke vooruitzicht om haar carrière een zetje te geven. Alleen, daarvoor moet ze weer naar Urk, haar geboorteplek die ze jaren geleden heeft verlaten om er nooit meer terug te keren.  

De proloog is meteen een goed gericht schot in een rechtgeaard thriller hart. Wat heeft ‘ik’ over zichzelf afgeroepen?

Het plot draait rond twee hoofdpersonages: Charlie (Greetje) en Urk.

In Urk is het eilandgevoel nog heel aanwezig en zijn de inwoners nog sterk doordrongen van het ‘wij tegen de wereld gevoel’; nee, ze zitten niet te wachten op een tv-ploeg die met camera en micro komt poken in smerige potjes die ze liever gedekt houden. Het conservatief gelovig en oer-Hollands dorp aan het Ijsselmeer dat een héél donkere kant blijkt te hebben en waar hypocrisie tot een hoger level wordt getild, komt in geur en kleur helemaal tot leven in steegjes en schilderachtige huisjes en zijn inwoners die er een dubbele moraal op nahouden. Beeldend én geloofwaardig. Je waant je helemaal in Urk!

Het personage van Charlie is realistisch en complex. Het ‘zwarte schaap’ liet dan wel Urk achter zich, maar helemaal los van haar geboorteplek kwam ze nooit. Van volgzame en conflict vermijdende assistente van de narcistische en tirannieke Marcus evolueert ze naar een jonge vrouw die probeert haar eigen stem te vinden. Ook in de relatie met haar vader recht ze letterlijk en figuurlijk steeds meer haar rug. Haar pad is er één van uitdagingen waarbij onzekerheid, strijd om loyauteit naar familie toe en vastberadenheid hand in hand gaan.

De succesformule achter de programma’s van Marcus legt ook de plot geen windeieren: botsende protagonisten en antagonisten die het vuurwerk laten knallen, een dramatische lijn en een personage dat er helemaal voor gaat, dat is precies waar de plot van ‘Schaduwdorp’ voor staat. Thysia Huisman weet als tv-maker heel goed wat werkt en wat niet.

Thysia Huisman heeft een heel aantrekkelijke en vlotte manier van schrijven die je alert houdt en je nieuwsgierigheid voortdurend aanwakkert. Plottwist na plottwist. Zoveel conflictsituaties die de tikkende bom zouden kunnen doen ontploffen, maar waar telkens op het nippertje de lont uit wordt gehaald. Een rollercoaster aan ontwikkelingen die vloeiend in elkaar overgaan zorgt voor tempo en geven het verhaal een filmisch karakter. De spanning gaat gestaag de hoogte in. De finale twist zag ik wel aankomen en de richting waarvoor Charlie op het einde kiest stelt me ietwat teleur in haar personage, maar dit doet geen afbreuk aan het leesplezier dat ‘Schaduwdorp’ me gaf.

4 kraaien

Anita   

CHASING SHADOWS / SCHADUWZIJDE - ROBERT BRYNDZA

Ik kreeg de kans om het nieuwste boek in de Erika Foster reeks vooruit te gaan lezen in het Engels, en, tja, zo’n kans laat ik uiteraard niet aan mij voorbijgaan. In deze versie verscheen het boek begin juni.

Ik volg Bryndza al van bij het uitkomen van ‘Het meisje in het ijs’ en ben echt wel fan van zijn boeken, zowel de reeks rond Erika, als de Kate Marshall serie, en ook de luchtigere boeken rond Coco kan ik wel smaken.

Terug naar Erika nu : in het vorige deel ‘Dodelijke wraak’ werd er al meer aandacht besteed aan het privé-leven van Erika, dus ik hoopte alleszins dat dit verder zou worden uitgewerkt in dit deel.

En ja hoor, ook dit negende boek stelt me niet teleur, vanaf het begin ben ik helemaal mee in het verhaal.
Door een samenloop van omstandigheden komt Erika tijdens een toevallige interventie in Londen, oog in oog te staan met de man die destijds, in Manchester, verantwoordelijk was voor de dood van een aantal van haar teamleden EN haar man. Heden en verleden zijn meer verbonden dan voorzien en een aantal schokkende gebeurtenissen zal leiden tot een aantal ontdekkingen, zowel over het verleden als over het heden.

Erika duikt vol in de feiten, ze gaat haar demonen niet uit de weg, en wie weet tot wat dit zal leiden ?

Zoals gezegd slaat het boek vanaf het begin aan, en neemt de auteur de lezer mee in de gebeurtenissen. Zoals gebruikelijk wordt, waar nodig, het verleden kort opnieuw uitgelegd, zodat ook ‘instappers’ volgens mij het verhaal perfect zullen kunnen volgen. Je wordt getrakteerd op best wel wat actie en spanning, een goed verteld verhaal, interessante personages en een onverwachte ontknoping.

En naar goede gewoonte deelt Rob na de epiloog nog wat gedachten met zijn lezers, het blijft altijd prettig en voelt aan alsof hij je min of meer persoonlijk aanspreekt. En wat nog belangrijker is, hij hint alvast naar een vervolg … ik ben er klaar voor, laat maar komen !

 

Misschien niet helemaal onverwacht, maar ook dit keer krijgt Bryndza van mij 5 dikke vette kraaien voor deze ‘Chasing Shadows’, of zoals hij in het Nederlands zal heten ‘Schaduwzijde’, in deze versie zal hij beschikbaar zijn vanaf september.

Karin V.

In gesprek met Sterre Carron

 

   

Sterre Carron is naar goede gewoonte weer op de afspraak: haar eerste boek voor 2025 is een feit. De thriller ‘Sterf!’ is uit! Rani Diaz is er deze keer niet bij, maar niet getreurd, want met Erin De Donder heeft Sterre voor prima vervanging gezorgd. De thee en koekjes staan klaar; tijd om nog eens een babbeltje te slaan met Sterre.

Dag Sterre

-        In je thrillers, en ook in Sterf!, speelt de misdaad zich vaak af op onheilspellende of ongewone settings. Hoe belangrijk is de setting volgens jou voor het psychologische effect dat je op de lezer wil hebben?

Voor ik aan een verhaal begin, heb ik eigenlijk geen bepaalde setting in mijn hoofd.(Uitgezonderd bij de proloog). Tijdens het schrijven komt er in mijn hoofd stilaan een plek tevoorschijn waarvan ik denk; dat is het. Dat moet het zijn!

-        Zijn de plekken in Sterf! gewoon het resultaat van jouw verbeelding of heb je ze in real life gevonden in nieuwsberichten en hebben ze jou van daaruit geïnspireerd?

Meestal onthoud ik ze (onbewust) door de vele wandelingen die ik dagelijks met mijn hond maak. Bovendien pluis ik iedere dag de kranten uit op zoek naar feiten die me inspireren.

-        Welk hoofdthema In Sterf! speelt een belangrijke rol? Waarom koos je hiervoor?

Als ik dat vertel, verraad ik de plot. Per toeval ben ik in contact gekomen met iemand die met dat probleem worstelt.

-        Heb je je bij wijze van voorbereiding verdiept in deze materie? Heb je contact gehad met onderzoekers, hulpverleners?

Nee, deze keer geen hulpverleners of onderzoekers. Ik had voldoende info via die persoon.

-        Heb je gesproken met slachtoffers? Wat is hier jouw ervaring: willen of kunnen zij daar vrijuit over spreken?

De weg naar een normaal leven, duurt jarenlang en vereist toch wel een intensieve behandeling. Wat me opvalt is dat het probleem geminimaliseerd wordt.

 

-        Kreeg je dan ook inzichten wat betreft de impact die pesten op lange termijn kan hebben op iemand? Hoe heb je dat verwerkt in je personages?

Door dingen die me echt raken fictief te laten gebeuren. Telkens ik hoor of zie dat jonge mensen door pesterijen uit het leven stappen, raakt me dat diep. Gelukkig hebben mijn kinderen er nooit mee te maken gehad, wat niet wil zeggen dat mijn interesse in het motief vermindert. Wat drijft pestkoppen tot zulke daden? En niet onbelangrijk: wat is hun probleem? Vooral dat laatste maakt me nieuwsgierig. Mensen die anderen het leven zuur maken, doen dat met een reden. Een laag zelfbeeld? Aandacht opeisen? Over die problematiek wordt weinig geschreven vind ik. 

-        Hebben die getuigenissen jouw schrijfproces beïnvloed? Hoe?

Nee, ik wist op voorhand wat ik wilde. Het gaf wel meer body aan het verhaal.

-        Wat fascineert jou aan hoe trauma’s mensen kunnen vormen — of breken?

Ik heb een paar jaar als vrijwilliger bij de zelfmoordlijn gewerkt en ik werd letterlijk overspoeld door trauma’s. Velen zijn me bijgebleven. Ontelbare keren heb ik geluisterd naar verhalen en trauma’s die mensen letterlijk op de rand van de ravijn duwden. Spring ik of spring ik niet?

-        Is er iets wat je tijdens je research voor dit boek hebt ontdekt dat je echt heeft verrast of geraakt?

 

Het personage van Anna. De gruwel die ze heeft meegemaakt in haar vaderland en de gevolgen ervan.

 

-        In jouw boeken lezen we dikwijls hoe trauma’s levens ontwrichten. Wat doet schrijven daarover met jou als auteur?

 

Ik kan me dan heel goed inleven in het personage. Maar dat is louter in het boek. Tijdens het dagdagelijkse leven kan ik het allemaal van me afzetten en geniet.

 

-        Wat vind je zelf het meest aangrijpende of moeilijke aan het schrijven over mensen die gebukt gaan onder trauma’s en hun verleden?

 

Dat die ene druppel de laatste kan zijn … Hoe groot is iemands draagkracht?

-        Hoe bewaak je dat je in het schrijven van fictie je je niet vergaloppeert in het verwerken van echte ervaringen?

Dat is niet zo moeilijk. Ik heb een goed leven en wil dat graag zo houden. Tijdens het schrijfproces mag er een hoop miserie zijn. Eens de laptop dichtgeklapt is, ben ik terug in mijn eigen gelukkige bubbel.

-        Was er een scène die je emotioneel zwaar vond om te schrijven? En waarom?

De laatste hoofdstukken. Ik heb het moeilijk met afscheid nemen. Ik ga er niet over uitweiden, alweer om de plot niet vrij te geven.

-        Wat hoop je dat lezers voelen of beseffen nadat ze Sterf! hebben dichtgeslagen? Dat ze een goed boek lazen of/en ook dat ze zich meer bewust worden van de problematiek rond pesten?

Dat ze hebben genoten van het boek. Wie ben ik om hen bewust te maken van de problematiek? Ik denk dat iedereen voor zichzelf moet uitmaken waar hun grenzen liggen. En wat goed en kwaad is.

Dank je wel voor jouw tijd, Sterre. Dat de lange wandelingen met je hond en het uitpluizen van de kranten je nog veel inspiratie mogen geven voor de toekomst!

Anita voor Thrillerlezers!

Modelmoord van Marelle Boersma

 

Waar centimeters maken of kraken

Bo(nita) leidt als topmodel een luxeleventje op Malta: ze krijgt de meest lucratieve opdrachten en haar huwelijk met duiker Nick lijkt ideaal. Maar nu heeft ze het nare gevoel dat er iets ernstigs staat te gebeuren. En dat huwelijk, daar zit al heel veel sleet op. Dan wordt iemand vermoord …

Bo beweegt in een oppervlakkige wereld waar het uiterlijk de maatstaf is. Als hoofdpersonage is ze vanaf pagina 1 nagenoeg altijd aan zet, maar ze is zó onvoorstelbaar naïef en zó ongelooflijk op zichzelf gericht dat het moeite kost om haar leuk te vinden. Bo’s karakter is even interessant als dat van een bordkartonnen figuur: 0,0 persoonlijkheid. De relatie met haar zus, de moeilijk te peilen Joyce, hinkelt op rivaliteit en verbondenheid en doet Bo geen eer. Misselijkheid en geheugenverlies na een ongeval beïnvloeden haar waarnemingen en maken van haar een hoogst onbetrouwbare verteller. Als speelbal van misleiding en bedrog tolt ze van hypothese naar hypothese; aan potentiële daders bijgevolg geen gebrek.

Succes in de modellenwereld is een kwestie van centimeters die je carrière maken of kraken. In mode en oorlog zijn alle middelen geoorloofd en het middel in deze heet Ozempic, een geneesmiddel ter behandeling van diabetes type 2. Marelle Boersma vangt met ‘Modelmoord’ een paar vliegen in één klap. Ze schetst een ontluisterend maar weinig verrassend beeld van de kille en meedogenloze modellenwereld waarin jonge naïeve modellen het slachtoffer worden van rijke mannen en waar de concurrentiestrijd tussen de modellen onderling hevig woedt; ook kaart ze het gevaar aan van het gebruik van Ozempic, een omstreden afslankmiddel met gevaarlijke, soms dodelijke bijwerkingen, dat furore maakt in een milieu waar magerzucht modellen tot het uiterste drijft. Toch laat de auteur ook enkele positieve noten horen. Bo evolueert en vindt uiteindelijk haar stem. Blijkt dat in het ‘wereldje’ niet alle menselijkheid en gevoel voor realiteit verloren gaan.  

Geheimen, leugens, afpersing, chantage en moord zijn de ingrediënten die garant staan voor een onderhoudend en vlot geschreven plot. Naar de ontknoping toe is het echt alle hens aan dek.  

‘Modelmoord’ is een vlotte thriller waar je idealiter van geniet relaxend aan de rand van een zwembad met aan je zijde een liefelijke Carmen die op tijd en stond voor lekkere hapjes zorgt.

3.5 kraaien

Anita

De laatste wens van Marieke Damen

Routines

Nadja en Steven leiden een uitvaartonderneming tot Steven omkomt in een auto-ongeval. Steven was toch zo’n goede chauffeur? De politie gaat uit van een ongeval, Nadja heeft haar twijfels.

Het begint met een proloog. Niks ongewoons, alleen, het is al meteen menens. ‘Ik’ lijkt het moeilijk te hebben met het leven en … rijdt Steven van de weg. De toon is gezet: raadselachtig, verwarrend, dreigend, zelfs fatalistisch, wat zal nog meer volgen. Wie is ‘ik’?

 Waarom moest Steven sterven?

Twee verhaallijnen: Nadja in het nu en Juul in het verleden. Flashbacks wisselen in een aangenaam tempo af met het heden. Vraag is geruime tijd wat de twee periodes én Nadja en Juul linkt. Gemene deler zijn rouw, verdriet en eenzaamheid. Het leed en de pijn van zowel Nadja als Juul beroeren.

Tegen het decor van een uitvaartonderneming – toch wel origineel – waar omgaan met de dood een soort van routine is, zaait de dood van geliefden van Nadja verdriet, verwarring, angst. Ook in het verleden, wordt het gezin van Juul geteisterd door verlies en verdriet. Cliffhangers en plottwists houden je aan het boek gekluisterd. Ze brengen spanning, tempo en husselen al wat je denkt te weten door elkaar; aannames belanden zonder pardon in de prullenmand. De dreiging dat er steeds weer een geliefde het slachtoffer kan worden van een moordenaar die zich niet kenbaar maakt is goed voelbaar en meandert als rode draad doorheen het verhaal.

Op een derde van het einde komen de gebeurtenissen in een stroomversnelling en is ook duidelijk wie aan de touwtjes trekt. Terwijl de dader je op het puntje van je stoel heeft, komt een onthutsende waarheid boven water. Best choquerend.

‘De laatste wens’ is, ondanks de achtergrond van een uitvaartonderneming, een frisse, vlotte, filmische thriller waarin de personages van Nadja en Juul goed worden neergezet en de geloofwaardigheid steeds wordt bewaard. Het verhaal bevat alle elementen die je behoort terug te vinden in een psychologische thriller. Het verhaal van Nadja en Juul kruipt vanaf bladzijde 1 in je hoofd en houdt je aandacht vast voor de volle 352 pagina’s. Gaat die laatste wens in vervulling? Lees en je ontdekt het!

4 kraaien/Anita

Verborgen verleden Chantal van Mierlo

 

Als mij bekend wordt dat het leesclub boek op de Avond van het spannende boek de nieuwste van Chantal van Mierlo gaat worden staat er meteen iets voor mij vast… voor die tijd moet ik beslist haar eerste uit de reeks van Kuipers & De Bont lezen (luisteren): Verborgen Verleden…

 

35 jaar terug verdween de 17-jarige Helena spoorloos. Deze cold-case wordt nu opgepakt door rechercheur Lara De Bont, die daarbij hulp krijgt van podcastmaker en misdaadjournalist Vincent Kuipers. Tijdens hun recherchewerk blijkt dat de laatste avond van Helena nogal heftig verliep. Ze had in het geheim een ontmoeting met haar vriendje… maar ook haar vader, de voormalige jonkheer, komt in het onderzoek op een nadelige manier naar boven. Dan speelt er nog een tweede verhaallijn een belangrijke rol in het boek, en dat is die van een kleine jongen die werd afgestaan.

 

Er ontspint zich een boeiend maar tegelijkertijd complex verhaal. Daarbij kampen ook de twee hoofdpersonages met nogal wat privé issues waardoor het lange tijd niet duidelijk is wie er te vertrouwen is en wie niet. Je moet er het koppie even bijhouden, maar het is bijzonder boeiend en onderhoudend.

 

Het luisterboek waarvoor ik heb gekozen is ingesproken door 2 personen, een man en een vrouw, en dit werkt enorm goed. De manier van spreken door beide personen is met veel intonatie en gevoel en ze brengen het verhaal compleet tot leven. Ik ga er als een tierelier doorheen!

 

Chantal heeft een bijzonder boeiend plot gecreëerd waarbij lange tijd niet duidelijk is welke kant het op zal gaan. Het schakelt in tijd en perspectief, heeft onverwachte wendingen en een mooie climax. Dat ik op een gegeven moment toch een sterk vermoeden kreeg dat uiteindelijk ook bewaarheid werd, deed daar niets aan af. Het is plezierig en boeiend geschreven en de spanning werd langzaam opgevoerd. Ik heb ronduit genoten van dit eerste deel en kijk verlangend uit naar de leesclub met haar tweede boek: Verbroken Stilte.

 

Voor Verborgen Verleden geef ik 4 mooie kraaien! 

Karin

Vergruizer van Alexander Olbrechts

 

Twee glazen, drie vingers wodka en vier slokken

‘Vergruizer’ start met een emotionele afscheidsbrief waarin hij belooft eerlijk te vertellen wat er is gebeurd en het geheim te onthullen dat niet langer verborgen mag blijven. Zo geschiedde.

Enkele pagina’s verder breekt de hel los. Vergruizer blijkt een huurmoordenaar die op contact werkt. In donkere steegjes gaat Vergruizer de confrontatie aan met de meest rauwe personages; lichaamsdelen worden van lichamen gescheiden als was Vergruizer een gediplomeerd beenhouwer.

Vergruizer profileert zich als een meestermanipulator die handelt volgens instinct en beschikt over een uitmuntende controle over zowel lichaam als reflexen. Vergruizer is enorm vol van zichzelf en lijkt over weinig of geen inlevingsvermogen te beschikken. De moordscènes zijn gruwelijk, rauw, meer dan gortig, dikwijls over the top en altijd snel. Vergruizers masker is een handelsmerk dat door iedereen herkend en gevreesd wordt en dat het personage van een speciale kracht voorziet, iets zoals de haren van Samson (in Samson en Delilah).

Het hoofdpersonage lijkt een figuur uit een of andere Comicfilm. Zoals vermeld op de achterflap valt er enige gelijkenis te bespeuren met Deadpool. Vergruizer treedt dikwijls buiten het plot om via voetnoten tips en tricks te delen met de lezer. De zwartgallige humor die zo kenmerkend is voor Deadpool heeft Vergruizer goed afgekeken en biedt voldoende luchtigheid wanneer de gruwel zich hard laat voelen.

Alexander Olbrechts verhult niks: alles recht toe recht aan; de toon is meestal brutaal; de actie en de gevolgen ervan komen in klank, geur en kleur. Sommige scènes zijn zo gortig dat ze nog steeds op mijn netvlies gebrand staan. Echt geen voer voor tere maagjes!

Vergruizer opereert in milieus waar zaken gebeuren die het daglicht niet mogen zien. De misdaden die er worden begaan zijn verwerpelijk en afschuwelijk weerzinwekkend. Is Vergruizer een held wanneer blijkt dat onder de vermomming toch een geweten schuilt? De dubbele moraliteit zet beslist aan het denken.

Komt hoogmoed voor de val? Zal de ‘innovatieve plantrekker die elke actie goed voorbereidt en toch improviserend aanpakt’ verraad overleven? Vergruizer krijgt alvast veel meer diepgang; blijkt dat heel menselijke gevoelens het karakter niet vreemd zijn. Ook personages zoals de Matriarch, De Staatsman en Techguy krijgen iets meer body.

De plottwist op het einde doet de letters op de bladzijden even daveren. Eventuele hints eerder in het boek zijn onopgemerkt aan mij voorbijgegaan, maar het nieuwe besef zet wel een en ander in een nieuw perspectief.

‘Vergruizer’ is een snelle actievolle pulp noir thriller die choqueert en entertaint tegelijkertijd. Ik heb er heel erg van genoten!

Anita, 4.5 kraaien