Vampyr van Ezo Wolf

 Drie korte verhalen van drie auteurs t.w: John William Polidori, Joseph Sheridan Le Fanu en Letitia E. Landon.

Dit is voor de ware (vampier) liefhebber een echte must. Niet omdat het zulke heel bijzondere verhalen zijn, maar wel heel bijzonder voor de tijd waarin ze zijn geschreven.

De Vampyr van William Polidori (rond 1816).

Geschreven lang voordat Bram Stoker aan zijn Dracula begon. Het is één van de allereerste vampierverhalen en daardoor meteen ook bijzonder:

Lord Rutven is een mysterieuze maar graag geziene gast tijdens salon feestjes in rijke kringen. Aanvankelijk kan Aubrey het goed met hem vinden, totdat hij hem begint te vrezen… en tevens vreest voor het lot van zijn mooie jonge zuster.

Helaas zo kort dat het alweer klaar is voordat je er goed in zit, maar toch fijn om te lezen.

De geheime geschiedenis van Josep Sheridan Le Fanu (1838): 

Een echte gothic novel waarin een jong meisje na de dood van haar vader wordt opgevangen door haar op geld beluste oom en diens kwaadaardige zoon. Inzet: haar geld, uiteraard, uit de erfenis van haar vader.

Later zou hij het verhaal uitbreiden en publiceren als Oom Silas, die ik gelukkig ook als NL vertaling in mijn kast heb staan (nog ongelezen, schande).

Als laatste De bruid van Lindorf van Letitia E. Landon (1816):

Een gothic-novel/verhaal dat zo druipt van liefde en zoetsappigheid dat het wel slecht af móet lopen…
Doet het dat ook? Haha... op het einde is er nog een leuke twist. Sws bijzonder vanwege het feit dat het geschreven werd door een vrouw en dat in die tijd. Hoe zuur is het dan te lezen dat Letitia in een depressie raakte nadat ze in opspraak kwam vanwege haar ‘zedeloosheid’ en geheime affaires. Daar moet je toch minimaal met twee voor zijn?
Ik mis dan ook de schande van de ‘zedeloze’ mannen in dit verhaal.

Een kleine ‘maar’... dit slechts 148 blz. tellende boekje is niet echt goedkoop, maar wel heel leuk!

3 kraaien.

Zij is van mij van Saskia Belleman

Femicide; elke acht tot tien dagen wordt er in Nederland een vrouw gedood door haar man, vriend of ex-partner. Hoe kan het dat vrouwenmoord zo wordt onderschat?

In Nederland zijn vrouwen veel vaker slachtoffer van moord dan in de landen om ons heen en vooralsnog lijkt daar geen verandering in te komen. Bovendien is er weinig aandacht voor dit fenomeen. Saskia Belleman onderzoekt in dit urgente boek hoe het komt dat het juist in ons land zo vaak misgaat achter de voordeur, waarom sommige mannen het niet kunnen accepteren wanneer een vrouw een punt achter de relatie zet. Waarom komt hulp vaak te laat en wat kunnen we leren van de manier waarop vrouwenmoord in het buitenland wordt aangepakt

Rechtbankverslaggever van De Telegraaf Saskia Belleman onderzocht of en hoe we ook in Nederland vrouwenmoord kunnen tegengaan. In gesprekken met slachtoffers, nabestaanden, plegers, de politie, het om, strafrechtadvocaten en wetenschappers gaat ze op zoek naar antwoorden.

“Hij bond deze laatst vast, overgoot haar bovenbeen met brandbare vloeistof en stak dat aan, en een paar maanden later schoot hij haar door het hoofd.”

Elke acht dagen wordt een vrouw vermoord…. Een vrouw wiens leven veelal al een hel was voordat ze werd vermoord.

Femicide klinkt veelste aardig. Vrouwenmoord past er veel beter bij. In dit boek komen eerst de vrouwen aan het woord die te maken hebben gehad met stalking, mishandeling of zelfs moord. Dit vond ik toch het meest aangrijpende van het hele boek. Je leest de angst van deze vrouwen, maar ook hoe ze werden behandeld door de politie en soms hoe overduidelijk de (strafbare) bewijzen zijn, maar er gewoon niets mee gedaan wordt.

Dan komt Eric Blaauw aan het woord. Hij werkzaam als lector verslavingskunde en forensische zorg aan de Hanzehogeschool in Groningen. Deze man stelt dat mensen -vrouwen- eerder duidelijk moeten aangeven: Ik wil dit niet meer. Volgens hem zou er dan eerder een halt worden toegeroepen aan de mishandeling. Ik heb op deze zin nog lang zitten staren. …Ik vraag me echt serieus af of deze man echt beseft wat al die vrouwen hebben meegemaakt. En tegenover welk monster zij hebben gestaan. Een man die tot dit in staat is, is niet tegen te houden met een simpele “stop, ik wil dit niet!” In welk verloop van de relatie dan ook. Dat hij dan ook nog stelt dat vrouwen medeverantwoordelijk is voor de uitbarsting van de man, was ik eigenlijk al klaar met hem. Ik vraag me echt af of hij dit zo ook tegen de nabestaanden durft te zeggen. “Gecondoleerd met het verlies, maar zij had gewoon moeten zeggen dat zij dat niet wou” dat idee…. Ik Quote: Die boodschap durven niet veel mensen te geven, het is ook enorm lastig als er geweld op volgt. En tegelijk is het nodig wat er moet een grens worden getrokken.” Ik weet het niet hoor, maar op het moment dat jij stop zegt, in elkaar wordt geramd dan is er toch geen grens getrokken? Als je weet dat er geweld op volgt, dan is die grens er niet. Nooit geweest ook. Of denk Blaauw dan echt dat die man ineens tot inkeer komt en met zijn vriendin/ vrouw een geweldloos leven verder hebben?

Op een gegeven moment begon mijn interesse in het verdere verhaal te verslappen. Het laatste ging voornamelijk over bureaucratie, wat voornamelijk een herhaling was op herhaling op herhaling van waar de zaken misgingen en wat er beter of anders had gekund. Ik persoonlijk had meer echte verhalen gelezen, dat heel duidelijk wordt, welke horrortoestanden deze vrouwen hebben doorstaan. Dat zo ook duidelijk wordt, waar het misgaat en hoe zij onbegrepen wordt, of zelfs wordt afgesloten van de buitenwereld, voor haar eigen veiligheid, terwijl meneer gewoon vrij rondloopt. Dat vind ik heel bizar.

2 kraaien

Tamara

Een brief uit München van Hakan Nesser

 

Ludvig Rutte nodigt zijn zus en twee broers uit, om bij hem en zijn partner de kerst door te brengen. Niet gek met familie, zei het dat ze elkaar nooit met kerst opzoeken. En buiten kerst al evenmin. Wat is het dat hij nu dan ineens aan hen moet vertellen?

 

‘Ludvig zou het gaan maken. 'Onduidelijk waarin, maar hij zou het gaan maken.’

 

Ik las alle boeken van Hakan Nesser, het is één van de weinige auteurs waarvan ik de reeks bijhoud.

 

Een verhaal dat heel rustig van start gaat met de reis die één van de broers maakt om zich te voegen bij zijn oudere broer voor kerst. Het is midden in Corona tijd (totaal niet vervelend beschreven) en met zijn vieren voldoen ze nog net aan de richtlijnen… dat denkt hij dan nog... Uiteindelijk zal alles heel anders verlopen, maar voor je als lezer zover bent heb je al heel wat traag verlopende bladzijden tot je genomen.

Het gaat dus traag, heel traag, maar absoluut wel mooi want het staat vol met fijne sfeertekeningen en beeldende persoonsbeschrijvingen.

En op de achtergrond broeit er iets... Iets dat blz. na blz. ligt te smeulen waarna het tegen het einde fiks ontvlamd. En ja, het is echt mooi, boeiend enz. Uiteindelijk wordt er je een geheim onthuld, lopen de emoties hoog op en bereikt het boek een geweldige climax!

Ondertussen zijn inspecteur Barbarotti en diens partner Backman ook gearriveerd, en met hun ook die lekkere licht cynische humor die het duo zo typeert. Dat alles combineert Hakan Nesser met prachtige, soms komische, zinnen en een fijne, makkelijk weg te lezen schrijfstijl.

 

‘Hij was een aantrekkelijke klootzak. En hoe meer hij van het aantrekkelijke kwijt raakte, hoe meer klootzak er overbleef.’

 

Kortom, ik genoot. Over het algemeen in ieder geval, al had ik toch ook wat momentjes waarin ik de peper wat miste!

 

Ik geef het 4 kraaien.

Karin

Vandaag komt uit:

 Na een jeugd vol geweld en intimidatie verbreekt Claire alle banden met haar familie. Ze bouwt een onafhankelijk bestaan op, met één belofte aan zichzelf: nooit worden zoals haar moeder Hanna of haar zusje Demi. Wanneer Hanna na jaren weer in haar leven opduikt met de mededeling dat Demi spoorloos verdwenen is, wankelt Claires zorgvuldig opgebouwde wereld. Wat ze eerst afdoet als een irreële angst, krijgt al snel meer gewicht als haar moeder een schokkend geheim over Demi’s verleden onthult. Vastbesloten om antwoorden te vinden gaat Claire op zoek naar de waarheid. Maar wat als die gevaarlijker blijkt dan de leugen die ze probeert te ontmaskeren?

Chaos van Mario Bergen

 

Eco-thriller als waarschuwing voor de gevolgen van onverantwoord handelen

Daniëlla Faas is een Nederlandse journaliste die zich voorbereidt om verslag te doen van de Dutch Design Week, maar onverwacht een collega moet vervangen op de klimaatconferentie die op hetzelfde moment doorgaat in Amman, Jordaniê. Dat die wijziging van plannen dik tegen haar zin is, zal de lezer geweten hebben. Daniëlla heeft een eigenaardigheid, of liever twee, die ze goed in de verf zet: haar leven wordt bepaald door haar buitenproportionele smetvrees en 24/7 zwelgt ze in de wijn. Ze zeurt de hele tijd, reageert onbezonnen, veel te impulsief, en enige diepgang lijkt ver te zoeken. Het is een personage dat je niet meteen in het hart sluit. Kunnen eerste indrukken misleiden?

Mario Bergen stort zich vol enthousiasme in het avontuur dat het schrijven van zijn debuut is; hij heeft er duidelijk meer zin in dan zijn hoofdpersonage. Het kan bijna niet anders of er is grondig veldwerk aan het schrijven van het boek voorafgegaan. Heel veel weetjes over Jordanië, over cultuur, tradities en bezienswaardigheden; veel uitleg bij bv. begrippen (soms te veel?) om de lezer te helpen begrijpen. Klimaatverandering en eco-terrorisme zijn in dit boek onlosmakelijk met elkaar verbonden. Mario’s bezorgdheid inzake klimaat en klimaatverandering is de rode draad in het boek.

Een noodlottig (fictief?) voorval waarschuwt voor de gevaren die op de loer liggen indien niet op de juiste manier met klimaat, natuur, landbouw en mensen wordt omgegaan. Wat volgt is een dramatische ontknoping die het Midden-Oosten in vuur en vlam zet.

Er zullen zoals het verhaal aantoont altijd ‘die hards’ zijn die eigen gewin boven alles en iedereen stellen, anderen zullen verleid worden om erin mee te gaan als de wortel die hen voorgehouden wordt er meer dan appetijtelijk uitziet, maar misschien is er toch een sprankeltje hoop dat sommigen sterk genoeg zijn om aan die verleiding te weerstaan?  Ontdek het in ‘Chaos in het Midden-Oosten’ van Mario Bergen.

3.5 kraaien

Anita

Net uit

 Jaren geleden maakte ze een fatale fout. Nu neemt iemand wraak…

Een jonge vrouw wordt vermoord. De 22-jarige Elle Nugent was een van de laatsten die haar zag en ze weet wie de dader is. Maar de politie gelooft haar niet. Elle is vastbesloten om de moordenaar te pakken te krijgen en ze volgt haar verdachte, Brett, en zijn gezin. Wanneer Brett verongelukt geven de media Elle de schuld en ze bestempelen haar als stalker. Damon, Bretts zoon, wil dat Elle boet voor wat ze zijn familie heeft aangedaan.

Jaren later begint Nell Masters eindelijk weer mensen te vertrouwen. Ze heeft een nieuwe naam, een nieuwe partner en een nieuwe vriendengroep. Dan vermoedt ze dat ze ook een nieuwe stalker heeft…

De informant van AC Porter Recensie

 

Noord-Ierland, de jaren ’70. De Nederlandse veearts Mary raakt betrokken bij de spanningen in Noord-Ierland als ze tijdens haar bezoek bij de zwangere Annie stuit op wapens…

Een periode die ik mij nog wel herinner. Niet Bloody Sunday zelf, maar wel de TV beelden van de jaren erna: de bomaanslagen, de IRA, de hongerstakers, de vredesbesprekingen… en ben dus heel benieuwd.

Het verhaal start met een proloog die je direct op scherp zet en keert daarna terug naar drie dagen voor Bloody Sunday.
Stap voor stap word je meegenomen in de ontwikkelingen die leiden naar die gevreesde dag in 1972, waarbij 13 ongewapende jongens en mannen werden doodgeschoten door Britse soldaten, tijdens een aanvankelijk vredig verlopende demonstratie.
Een erg boeiend verhaal dat springt in tijd en tussen alles bepalende heftige gebeurtenissen.
Fictie verweven met feiten. Door de vele personen, hun rol in Noord-Ierland én hun geloofsovertuiging, is het wel flink het koppie erbij houden. 

Terug naar het boek: Het is een prachtig, boeiend verhaal, maar niet gemakkelijk en enige politieke interesse en/of interesse in de Noord-Ierse geschiedenis is een pré. Ik luister het boek, maak ondertussen aantekeningen, en heb geregeld even gegoogled.
Ook volgen we het leven van de Nederlandse Mary en haar geliefde Séan, dat steeds meer verbonden raakt met de IRA, en hoe zij keer op keer weten te overleven.
Uiteindelijk neemt het verhaal een grote sprong in tijd en volgt er een werkelijk verbijsterende ontknoping. Ik was perplex, kan er ook niks over zeggen, behalve dan: zelf lezen!

A.C. Porter heeft het hem weer geflikt.
Ik dacht nog: ‘Kan je een boek als De erfgenamen evenaren… laat staan overtreffen?’
Dat laatste is dus wel gelukt. En ja, de lat ligt nu heel hoog want wat volgt hierna? Ik kijk er vast naar uit.

4,5 kraaien voor dit huzarenstukje! 

Karin