In gesprek met Sterre Carron

 

   

Sterre Carron is naar goede gewoonte weer op de afspraak: haar eerste boek voor 2025 is een feit. De thriller ‘Sterf!’ is uit! Rani Diaz is er deze keer niet bij, maar niet getreurd, want met Erin De Donder heeft Sterre voor prima vervanging gezorgd. De thee en koekjes staan klaar; tijd om nog eens een babbeltje te slaan met Sterre.

Dag Sterre

-        In je thrillers, en ook in Sterf!, speelt de misdaad zich vaak af op onheilspellende of ongewone settings. Hoe belangrijk is de setting volgens jou voor het psychologische effect dat je op de lezer wil hebben?

Voor ik aan een verhaal begin, heb ik eigenlijk geen bepaalde setting in mijn hoofd.(Uitgezonderd bij de proloog). Tijdens het schrijven komt er in mijn hoofd stilaan een plek tevoorschijn waarvan ik denk; dat is het. Dat moet het zijn!

-        Zijn de plekken in Sterf! gewoon het resultaat van jouw verbeelding of heb je ze in real life gevonden in nieuwsberichten en hebben ze jou van daaruit geïnspireerd?

Meestal onthoud ik ze (onbewust) door de vele wandelingen die ik dagelijks met mijn hond maak. Bovendien pluis ik iedere dag de kranten uit op zoek naar feiten die me inspireren.

-        Welk hoofdthema In Sterf! speelt een belangrijke rol? Waarom koos je hiervoor?

Als ik dat vertel, verraad ik de plot. Per toeval ben ik in contact gekomen met iemand die met dat probleem worstelt.

-        Heb je je bij wijze van voorbereiding verdiept in deze materie? Heb je contact gehad met onderzoekers, hulpverleners?

Nee, deze keer geen hulpverleners of onderzoekers. Ik had voldoende info via die persoon.

-        Heb je gesproken met slachtoffers? Wat is hier jouw ervaring: willen of kunnen zij daar vrijuit over spreken?

De weg naar een normaal leven, duurt jarenlang en vereist toch wel een intensieve behandeling. Wat me opvalt is dat het probleem geminimaliseerd wordt.

 

-        Kreeg je dan ook inzichten wat betreft de impact die pesten op lange termijn kan hebben op iemand? Hoe heb je dat verwerkt in je personages?

Door dingen die me echt raken fictief te laten gebeuren. Telkens ik hoor of zie dat jonge mensen door pesterijen uit het leven stappen, raakt me dat diep. Gelukkig hebben mijn kinderen er nooit mee te maken gehad, wat niet wil zeggen dat mijn interesse in het motief vermindert. Wat drijft pestkoppen tot zulke daden? En niet onbelangrijk: wat is hun probleem? Vooral dat laatste maakt me nieuwsgierig. Mensen die anderen het leven zuur maken, doen dat met een reden. Een laag zelfbeeld? Aandacht opeisen? Over die problematiek wordt weinig geschreven vind ik. 

-        Hebben die getuigenissen jouw schrijfproces beïnvloed? Hoe?

Nee, ik wist op voorhand wat ik wilde. Het gaf wel meer body aan het verhaal.

-        Wat fascineert jou aan hoe trauma’s mensen kunnen vormen — of breken?

Ik heb een paar jaar als vrijwilliger bij de zelfmoordlijn gewerkt en ik werd letterlijk overspoeld door trauma’s. Velen zijn me bijgebleven. Ontelbare keren heb ik geluisterd naar verhalen en trauma’s die mensen letterlijk op de rand van de ravijn duwden. Spring ik of spring ik niet?

-        Is er iets wat je tijdens je research voor dit boek hebt ontdekt dat je echt heeft verrast of geraakt?

 

Het personage van Anna. De gruwel die ze heeft meegemaakt in haar vaderland en de gevolgen ervan.

 

-        In jouw boeken lezen we dikwijls hoe trauma’s levens ontwrichten. Wat doet schrijven daarover met jou als auteur?

 

Ik kan me dan heel goed inleven in het personage. Maar dat is louter in het boek. Tijdens het dagdagelijkse leven kan ik het allemaal van me afzetten en geniet.

 

-        Wat vind je zelf het meest aangrijpende of moeilijke aan het schrijven over mensen die gebukt gaan onder trauma’s en hun verleden?

 

Dat die ene druppel de laatste kan zijn … Hoe groot is iemands draagkracht?

-        Hoe bewaak je dat je in het schrijven van fictie je je niet vergaloppeert in het verwerken van echte ervaringen?

Dat is niet zo moeilijk. Ik heb een goed leven en wil dat graag zo houden. Tijdens het schrijfproces mag er een hoop miserie zijn. Eens de laptop dichtgeklapt is, ben ik terug in mijn eigen gelukkige bubbel.

-        Was er een scène die je emotioneel zwaar vond om te schrijven? En waarom?

De laatste hoofdstukken. Ik heb het moeilijk met afscheid nemen. Ik ga er niet over uitweiden, alweer om de plot niet vrij te geven.

-        Wat hoop je dat lezers voelen of beseffen nadat ze Sterf! hebben dichtgeslagen? Dat ze een goed boek lazen of/en ook dat ze zich meer bewust worden van de problematiek rond pesten?

Dat ze hebben genoten van het boek. Wie ben ik om hen bewust te maken van de problematiek? Ik denk dat iedereen voor zichzelf moet uitmaken waar hun grenzen liggen. En wat goed en kwaad is.

Dank je wel voor jouw tijd, Sterre. Dat de lange wandelingen met je hond en het uitpluizen van de kranten je nog veel inspiratie mogen geven voor de toekomst!

Anita voor Thrillerlezers!