Column Rob Oostveen

Koeterwaals

Verloedering kent vele vormen, maar waar ik mij vrijwel dagelijks aan erger is de taalverloedering. Je leest of hoort het van bekende (thriller) auteurs tot journalisten, van politici tot (journaal)presentatoren. Onze taal wordt verguisd, wordt neergehaald, verwaarloosd. Is dat erg?

Ja, dat vind ik erg. Waarom hebben wij een eigen taal? Taal is een belangrijk onderdeel van onze cultuur. En ik ben trots op onze cultuur, althans, nu nog wel. Het is toch niet voor niets dat wij jarenlang Nederlandse les op school krijgen? Taal is belangrijk om je gedachten en gevoelens goed te kunnen uitdrukken, om elkaar goed te kunnen begrijpen. Ik vind de manier waarop iemand onze taal spreekt en schrijft een weergave van zijn intellectuele ontwikkeling. Van iemand die slecht grammaticaal Nederlands spreekt en schrijft, heb ik al snel geen hoge pet meer op.

De taalverloedering begint helaas al op school. Als ik de taal hoor die leerkrachten spreken en schrijven, en mijn kleinkinderen dus overnemen, dan staan mijn tenen krom in mijn schoenen.

Maar wat ook te denken van de taal in boeken. Uitgevers hebben redacteuren en correctoren in dienst. Die kosten extra geld, maar hoe kan het dan dat ik in boeken van bekende auteurs nog grammaticafouten tegen kom als “ik besef me’ of ‘een aantal mensen leven’, en niet één keer in een boek, maar meerdere keren, tot wel vijf keer. Dan is het echt geen vergissing meer.

Lees een krant, of kijk naar het journaal, dan hoor je fouten als: ‘een kindje die’, ‘mensen wiens’, ‘meer als’, of ‘ ik bedenk me hoe mooi dat is’ en dan heb ik het nog maar niet over de verloedering bij het gebruik van ‘hen’ en ‘hun’, waarbij ik het inmiddels bijna tot gemeengoed ontwikkelde ‘hun hebben het fout’ nog niet eens bedoel.

Publieke figuren, zoals auteurs, journalisten of politici, maar vooral ook leerkrachten, mogen wel eens meer aandacht besteden aan hun taal. Dan bedoel ik echt de basale grammatica en geen typefouten of vergissingen, woorden wel of niet aan elkaar schrijven of een keer een ‘d’ of een ‘t’ verkeerd schrijven, dat soort slordigheden wil ik ze nog wel vergeven. Deze mensen hebben een voorbeeldfunctie, laten ze die dan ook gebruiken en niet voor het verkeerde voorbeeld.

Misschien dat de vluchtige wereld van de digitale media, met op Facebook, Twitter en WhatsApp een taalgebruik dat alleen begrijpelijk is voor een nieuwe generatie van social mediaverslaafden, ons ertoe brengt geen aandacht meer aan taal te besteden. Maar moeten we dat zomaar laten gebeuren?

Taal is iets om trots op te zijn, om te koesteren. Taal is iets wat ons bindt, wat we gemeen hebben, wat ons laat communiceren. Onze Nederlandse taal is iets unieks, geef haar de aandacht die ze verdient, anders schrijven en spreken we straks allemaal ‘koeterwaals’!

Column Rob Oostveen

Koeterwaals

Verloedering kent vele vormen, maar waar ik mij vrijwel dagelijks aan erger is de taalverloedering. Je leest of hoort het van bekende (thriller) auteurs tot journalisten, van politici tot (journaal)presentatoren. Onze taal wordt verguisd, wordt neergehaald, verwaarloosd. Is dat erg?

Ja, dat vind ik erg. Waarom hebben wij een eigen taal? Taal is een belangrijk onderdeel van onze cultuur. En ik ben trots op onze cultuur, althans, nu nog wel. Het is toch niet voor niets dat wij jarenlang Nederlandse les op school krijgen? Taal is belangrijk om je gedachten en gevoelens goed te kunnen uitdrukken, om elkaar goed te kunnen begrijpen. Ik vind de manier waarop iemand onze taal spreekt en schrijft een weergave van zijn intellectuele ontwikkeling. Van iemand die slecht grammaticaal Nederlands spreekt en schrijft, heb ik al snel geen hoge pet meer op.

De taalverloedering begint helaas al op school. Als ik de taal hoor die leerkrachten spreken en schrijven, en mijn kleinkinderen dus overnemen, dan staan mijn tenen krom in mijn schoenen.

Maar wat ook te denken van de taal in boeken. Uitgevers hebben redacteuren en correctoren in dienst. Die kosten extra geld, maar hoe kan het dan dat ik in boeken van bekende auteurs nog grammaticafouten tegen kom als “ik besef me’ of ‘een aantal mensen leven’, en niet één keer in een boek, maar meerdere keren, tot wel vijf keer. Dan is het echt geen vergissing meer.

Lees een krant, of kijk naar het journaal, dan hoor je fouten als: ‘een kindje die’, ‘mensen wiens’, ‘meer als’, of ‘ ik bedenk me hoe mooi dat is’ en dan heb ik het nog maar niet over de verloedering bij het gebruik van ‘hen’ en ‘hun’, waarbij ik het inmiddels bijna tot gemeengoed ontwikkelde ‘hun hebben het fout’ nog niet eens bedoel.

Publieke figuren, zoals auteurs, journalisten of politici, maar vooral ook leerkrachten, mogen wel eens meer aandacht besteden aan hun taal. Dan bedoel ik echt de basale grammatica en geen typefouten of vergissingen, woorden wel of niet aan elkaar schrijven of een keer een ‘d’ of een ‘t’ verkeerd schrijven, dat soort slordigheden wil ik ze nog wel vergeven. Deze mensen hebben een voorbeeldfunctie, laten ze die dan ook gebruiken en niet voor het verkeerde voorbeeld.

Misschien dat de vluchtige wereld van de digitale media, met op Facebook, Twitter en WhatsApp een taalgebruik dat alleen begrijpelijk is voor een nieuwe generatie van social mediaverslaafden, ons ertoe brengt geen aandacht meer aan taal te besteden. Maar moeten we dat zomaar laten gebeuren?

Taal is iets om trots op te zijn, om te koesteren. Taal is iets wat ons bindt, wat we gemeen hebben, wat ons laat communiceren. Onze Nederlandse taal is iets unieks, geef haar de aandacht die ze verdient, anders schrijven en spreken we straks allemaal ‘koeterwaals’!

Fatale fout van Rob Oostveen

Titel: Fatale fout
Auteur: Rob Oostveen
Publicatiedatum: heruitgave februari 2018
Bladzijdes: 382 pagina's

Cover:

Ik las het boek met de eerste omslag, maar ondertussen is het boek opnieuw uitgegeven met de hier geplaatste omslag. Simpel maar mooi uitgevoerd in zwart rood en wit. Qua kleuren een echte thrilleruitstraling en de foto is toepasselijk op het verhaal.

Achterflap:

De fatale gevolgen van een bewuste medische fout!

Marion vindt het dagboek van haar vriend Casper. Het dagboek beschrijft een groot persoonlijk drama, maar ook een groot geheim. Na het lezen daarvan beëindigt zij hun relatie. Na jaren, als Casper inmiddels een gerespecteerd chirurg is, ligt Marion onverwachts voor hem op de operatietafel. Omdat zij hem is gaan chanteren met zijn geheim, ziet hij nu een kans om met een medisch foutje van haar chantage af te komen. Maar dit wordt een duur foutje. Het zet processen in gang met desastreuze gevolgen. Een heel gezin gaat er bijna onderdoor

Mening:

Het verhaal begint waarbij een vrouw dagboekfragmenten van lang geleden leest van haar vriendje. Ik moet eerlijk zeggen dat ik een grote afkeer voelde bij de eerste paar bladzijdes waar het misbruik van haar ex-vriendje door zijn moeder neergeschreven stond.
Maar als snel gaat het verhaal met een grote sprong "vele jaren" verder zonder tijdsaanduiding. Casper komt op de operatietafel zijn ex-vriendin Marion tegen die hem de afgelopen tijd chanteerde. Hij neemt het besluit de operatie te verpesten, zodat zij sterft.

Dan ontstaat een soort van rollercoaster met gebeurtenissen die bijna over elkaar heen lijken te tuimelen. Rust is je amper gegeven als lezer.

Toch heb je af en toe rust nodig om juist de volgende gebeurtenis weer als extra spannend te voelen, maar ik denk dat de doorsnee thrillerlezer helemaal mee gaat in de race van dit verhaal. Je scheurt door het verhaal heen en verbaast je over wat Casper zijn handeling in Godsnaam allemaal teweeg gebracht heeft. Hij is een man met een zwaar belast verleden waarin hij het heft steeds in eigen handen probeert te nemen. Hij wil zelf straffen maar wordt door die keuzes juist zelf weer extra gestraft. Zijn zorgvuldig opgebouwde leven met alle grote geheimen die hij meedraagt, stort na het doden van de patiënt in elkaar. Als dominostenen rolt alles opeens om. Het elk stapje zorgt voor de volgende misstap. 

Wat mij verbaasde is dat rond de 200 bladzijden zowel dochter, schoonzoon, vrouw en vader van de schoonzoon weet wat Casper heeft gedaan, dat hij tegen die tijd meerdere moorden gepleegd heeft. Niemand die er ook maar aan denkt om naar de politie te gaan. Daar moet ik mij dan echt even overheen zetten. Als je van je moeder houdt en je ontdekt dat ze vermoord is en je zit tegenover de moordenaar...dan ga je gewoon de kamer uit.

Oostveen heeft absoluut een fijne manier van schrijven. Daarnaast een erg origineel plot bedacht met de chirurg die wraak neemt. Ik zou deze auteur gunnen dat er een redacteur op zijn volgende boek gaat zitten en hem laat schrappen. Soms is less more zoals een bepaald gezegde luidt.

Als er dan  op bladzijde 319 de volgende zin staat: "Mam, we hebben weer een geheim te vertellen", is dat precies de zin waarbij de schrijver had moeten denken dat het nu wel genoeg was met al die geheimen in het boek en alle ontwikkelingen in het boek.
Elke keer dat ik denk van dit zou een prima einde zijn geweest, want gave wenteling, gaat het gewoon weer verder en komt er weer wat nieuws om de hoek. En weer. En weer.
Effect op effect...

Conclusie:

Rob Oostveen is een goede schrijver met een prettige en heldere schrijfstijl. Het gegeven van een chirurg die onverwachts op de operatietafel  geconfronteerd wordt met de vrouw die hem chanteert, zorgt voor een origineel verhaal, waar men heel wat genoeglijke uurtjes mee zal doorbrengen.
Hij zet op zich redelijk realistische verhaalfiguren neer , waardoor je  meeleeft met de personages, die je trouwens heel vaak heel hard door elkaar zou willen schudden. Je leeft mee en kan slecht stoppen met lezen om die reden.
Ik verbaasde mij net te vaak over bepaalde keuzes die het voor mij ongeloofwaardig maakten. Als er bij een volgend boek een goede redactie overheen gaat die er voor zorgt dat de auteur even wat minder effecten wil scoren, gaat deze schrijver zeker nog hoger scoren. 

Voor nu afgerond een mooie 3,5 kraai

Column Rob Oostveen

Jaloers op ‘De Luizenmoeder’!

Wat is het dat ‘De Luizenmoeder’ het best bekeken en meest besproken tv-programma van de laatste tijd is? Algemeen bestempeld als politiek uiterst incorrect en erg confronterend. Zien al die ouders zichzelf ineens in een spiegel? Is het zelfkastijding? Of horen we nu uitspraken die we zelf hadden willen doen maar niet durfden?

Vooral dit laatste misschien: niet meer durven! Leven we tegenwoordig in een wereld, of is het land, waar op iedere uitspraak een pak zout gelegd wordt? Waar ‘blank’ nu ‘wit’ is geworden, waar ‘Zwarte Piet’ nu ‘Groene Piet’ moet worden, waar genderneutraal de maatstaf wordt, waar ‘hun hebben gelijk’ de nieuw regel wordt, waar het woord ‘allochtoon’ vervangen wordt door ‘iemand met een migratie achtergrond’? We leven in een tijd waarin we compleet zijn doorgeslagen in de manier waarop we ons moeten gedragen of uiten.

We noemen het programma ‘zo heerlijk incorrect’ en genieten ervan. Is het Trump soms die ons warm heeft gemaakt voor politieke incorrectheid? Of speelt er toch iets anders?

Het lijkt erop dat we worden geleefd, niet meer onszelf kunnen zijn, waar iedereen op het puntje van zijn stoel zit om bij één verkeerd woord in de aanval te gaan.

Met de komst van de sociale media kan iedereen, verscholen achter bits en bytes, zijn mening ventileren. Anoniem, dus zonder er verantwoording over af te hoeven leggen. Is dit misschien de reden dat we bang lijken te worden om te zeggen wat we vinden? Bang voor de tegenaanval via een tsunami aan anonieme scheldpartijen? Ervaren we ‘De Luizenmoeder’ daarom als een verademing? Zouden we misschien zelf af en toe eens heerlijk incorrect willen zijn, al was het maar om onze frustraties de ruimte te geven?

Ik weet het niet, ik ben geen psycholoog, ik probeer alleen te begrijpen wat hier aan de hand is. Juist het hoe en waarom is wat mij boeit (natuurlijk vooral als thrillerauteur). Feit is dat te vaak mensen niet langer bereid zijn echt te zeggen, of te schrijven, wat ze denken of voelen, bang om aangeschoten wild te worden.

Er is de laatste tijd veel veranderd in ons land, maar zijn de mensen zelf eigenlijk wel zoveel veranderd? Ik weet het niet, maar als mensen harder lachen dan jaren geleden bij dit programma misschien zou zijn gebeurd om uitspraken die in die tijd niet zouden zijn opgevallen, dan lijkt er toch wel iets aan de hand. Er wordt ons een spiegel voorgehouden, gekoppeld aan chargering, waar we uit opluchting nu extra hard om lachen. Maar beseffen we ook dat deze spiegel een beeld laat ziet waar we eigenlijk eens goed over na moeten denken? Een beeld dat gebaseerd is op opgedrongen ingetogenheid, of zeg maar het moeten inslikken van gevoelens en meningen?

Zijn we misschien jaloers op ‘De Luizenmoeder’, die zich nergens iets van aantrekt? Er blijkt immers genoeg interesse voor de snoeiharde grappen en ‘incorrecte’ uitingen van ‘De Luizenmoeder’.

Misschien kunnen we voortaan met elkaar weer iets ‘normaler’ doen en minder spastisch!

Rob Oostveens eerste column

Roken past niet bij een topsportklimaat!

De directie van PSV heeft besloten dat, met ingang van het volgende seizoen, roken niet meer is toegestaan in het stadion. Want, roken past niet bij een topsportklimaat, menen zij. Daar moeten we het dus even over hebben!

Ik kom op een zondagmiddag wel eens in de buurt van een voetbalstadion. Dan zie ik grote ‘volwassen’ mannen lopen in shirtjes van de club, waar makkelijk 3 spelers in passen, en met een groot getal achterop. Er schijnen psychologen te zijn die denken dat dat het IQ van de drager is. Voetbalfans zijn vaak de schaamte voorbij. Die mannen zijn op weg naar het stadion, er wordt een voetbalwedstrijd gespeeld, topsport bedreven, dus.

Dan verwacht je bij de ingang voortaan dat er gefouilleerd zal worden op pakjes sigaretten, om een topsportklimaat te waarborgen. Ik neem aan dat die mannen, die ik zag lopen met shirtjes in maat XXXXL, er ook niet in mogen, want obesitas en topsport gaan ook niet goed samen. En als ze toch aan het fouilleren en selecteren zijn, dan ook maar even checken op rookbommen, flessen drank, spandoeken en eerder uitgedeelde stadionverboden. Men gelieve voortaan 3 uur voor aanvang van de wedstrijd zich bij de toegang te vervoegen!

Dat er in het stadion zelf rijkelijk bier verkocht wordt heeft wel alles met topsport te maken, want die inkomsten zijn nodig voor het aantrekken van toptalent. Je zou als club toch gek zijn als je dat zou verbieden! Hoe meer er gedronken wordt, hoe beter. Bovendien, als het bier in de man is, worden de spreekkoren gestimuleerd en geen topsportsfeer zonder kwetsende spreekkoren, of gaat dat misschien ook te ver?

Het begin is gemaakt, met roken dus, eigenlijk ook best begrijpelijk, roken mag op meer plaatsen niet, dus begin je daar maar mee. Wel als eerste maatregel, natuurlijk, want het topsportklimaat is heilig. Maar nog even over dat roken, dat funest is voor topsport. Nu snap ik ook waarom kettingrokers als onder andere Cruyff en Van Hanegem nooit echt als voetballer zijn doorgebroken!

De vraag die bij mij, overigens als fervent niet-roker, blijft hangen, is dan ook wat de echte reden is voor zo’n rookverbod in het stadion. Heeft het er misschien mee te maken dat er in stadions geen reclame gemaakt mag worden voor rookwaar en roken dus geen commerciële waarde heeft voor clubs? Er zijn wel meer regels en beslissingen in het voetbal die geen mens begrijpt.

Of zou het kunnen, nu we wereldwijd de gevolgen ervaren van de klimaatverandering, dat voetbalbesturen, die meestal achter de feiten aanhollen, nu eens denken pro-actief te moeten zijn door maatregelen te nemen om ongewenste klimaatveranderingen in de topsport voor te zijn?

Kortom, roken, alcoholgebruik, obesitas, rookbommen, kwetsende spreekkoren, kwalijke spandoeken, het lijkt allemaal niet bij een topsportklimaat te horen. De PSV-directie krijgt het nog druk.

In het PSV-stadion wordt het binnenkort erg stil aan de overkant!

Boekenfeestje in Rotterdam

Bloggers united

Thrillerlezers presteert het al sinds de start om van leuke uitjes twee verslagen te maken: een serieuze en die van mij (meer kletskoekerij noemen we dat). 
Vandaag mijn verslag over een heerlijk dagje in het Rotterdamse:

Een zaterdag in januari groeit uit tot een wel hele leuke dag in Rotterdam. Op 20 januari is het eerste boekenuitje van 2018: een event georganiseerd door de landelijke krant het AD waar het nieuwe boek van Sophie Hannah centraal stond. Met 'ons 'Lilian, Juul van JuulsBoekenwinkeltje oppikkend bij de Starbucks. Boekenuitjes starten namelijk altijd even bij de Starbucks.
Met ietwat wantrouwen bekeek ik de ME-bus aan de zijkant van het station. Als echte thrillerlezers bedenkt een ieder dan al snel wat er toch voor iets zou kunnen zijn. Op weg naar het krantengebouw zagen we al een grote groep mensen met heel veel Nederlandse vlaggen, dus dat was genoeg om lekker te negeren. Jut, Jul en Lil liepen een stuk rechtdoor, gingen naar links, weer naar links en op de vraag of het nog ver was, wees Lilian op het grote naambord. Een blik naar links werpend, bleek het gebouw echt bijna in het station te liggen. Frisse neus was dus weer gehaald voor die dag.
De immer vrolijke en enthousiaste Annette Overvoorde deed de deur voor ons open, zoen zoen, kwebbel kwebbel. Ook eens kennisgemaakt met Sandra Raino  en in een volgepropte lift naar de 12e verdieping. Als ware padvinder dirigeerde ik het hele clubje op rij 1, want ik wil mooie foto's maken en met 50 mensen voor mijn neus, is dat geen succes.

Rob Oostveen

Even een koffietje halend, komt Rob Oostveen op mij af om kennis te maken. Ik las onlangs zijn laatste boek en porde hem voor een column. Als ik iets in mijn blogverleden heb geleerd is dat je columns door echte auteurs moet laten schrijven. Het is een vak. Daar binnen enkele minuten een van de mooiste vrouwen in boekenland op me afkomt en gedag zegt met drie zoenen, ben ik alles weer gelijk vergeten (grapje Rob).



Het officiële gedeelte begint met Inge Ipenburg die een stuk voorleest uit het nieuwe boek van Hannah. Ze had van mij wel een uur mogen voorlezen, want wat een mooi prachtige stem. Op Storytel schijnt ze een aantal boeken voor te lezen, zoals het boek Geen kind meer. Ik overweeg toch eens een maandje te gaan testen. Ik stel trouwens voor een goed boek door Ipenburg en Van Steenhuizen van het 8 uur journaal voor te laten lezen. Dat moet fantastisch klinken...
Ik dwaal af!
Behalve nog even opmerken dat te weinig mensen nog weten dat zij behalve actrice is, twee thrillers op haar naam heeft staan. Waarvan Een schitterend ongeluk de laatste is en een aanrader.

Vervolgens heeft Janneke een lang interview met Sophie Hannah, die nonchalant op teenslippers plaatsnam. Bij de borrel naderhand vertelde ze dat ze zich opgesloten voelt als ze sokken en schoenen moet dragen.  Ieder zijn gekkigheid.
Ze beantwoordde vragen over haar grote passie, haar nieuwe boek  en over de toekomst, zoals dat er een musical gaat komen die The mousetrap meets  Mathilda gaat heten of daar een mix van is. Oftewel: ik word betrapt op niet helemaal goed opletten.  The mousetrap is een langlopend toneelstuk vanaf 1952 al en geschreven door Agatha Christie. Een verhaal wat nooit in boekvorm of film uitkwam.  Ik ben nu al  nieuwsgierig wat dit voor musical gaat worden.
Laat ik nu ook maar gewoon toegeven dat ik en door dat Lilian ijverig zat te pennen, en mijn Engels niet geweldig goed is en door het maken van foto's ik wat minder goed oplette. Sophie was zo beweeglijk met handen en mimiek dat het lastig was goede close ups te krijgen. Het beetje resultaat zie je om de tekst heen.

En dan komt Isa Maron. Zoals Inge Ipenburg een uur zou mogen voorlezen, zou Isa veel en veel langer hebben mogen doorpraten over "De schaal van Het kwaad", waar ze wat over vertelde. Deze wordt gebruikt in de Amerikaanse rechtszaal en bestaat uit gradaties van misdaden. Wat een sprankelende en enthousiaste wijze van spreken in het openbaar. Jammer dat het zo snel voorbij was. Interessant gegeven en boeiend vertelt.
Dan moet Isa op het strafbankje aan de zijkant gaan zitten en komt de rest het podium op. Waarom Isa daar niet gewoon bijzat, vond ik een aparte keuze. 

Er werden door Janneke een aantal stellingen gedropt. Belangrijk punt was het jongeren aan het lezen krijgen. Hoe stimuleer je mensen die niet lezen? Simone van der Vlugt merkte op dat er altijd een groep zal zijn die echt niet zal gaan lezen.
Inge trok het publiek erbij door te vragen of het uitmaakt of een boek door een man of vrouw geschreven wordt om te willen lezen. Het antwoord daar was nee.
Daar ik gelukkig voor de aanwezigen steenkolen Engels spreek, hield ik wijselijk mijn mond. Ik heb daar zeker een lang ander antwoord op. Bijvoorbeeld een Michael Berg heeft een vrouwelijk hoofdpersoon omdat blijkt dat vrouwen dat liever lezen en dus kopen. En daar vrouwen de grootste groepen thrillerkopers zijn...
Oftewel een leuk discussiewaardig onderwerp. 

Iets al best uitlopend leek het nog veel te kort toen de tijd echt op was. Langs de zijkanten zag ik mensen van de organisatie al gebaren dat het uitliep en Janneke kreeg het killgebaar.
 Het was de hoogste tijd voor de rondleiding over de redactie van de krant. Ik zou kunnen zeggen, dat ik net te laat was om aan te sluiten, maar had veel meer zin om eens bij te kletsen met wat bekenden.

 Even wat nieuwtjes van na het podium:
Simone van der Vlugt komt in juni met nieuw historisch boek Schaduwster.
Inge Ipenburg schrijft aan een tweeluik waarvan de eerste De stormmannen gaat heten en de tweede De mannen vallen. Het speelt zich af op Sicilië en heeft de vaste rechercheur. Hij moet verplicht op vakantie maar valt met zijn neus in een moordzaak.
Isa Maron is hard bezig met een nieuw boek, zonder Kyra. Misschien ooit nog. Maar nu niet. Wat ze graag zou willen schrijven eens is een Young adultfantasy. Maar dan zou ze graag een jaar niks anders willen hoeven doen.
Ook liep Marlen Beek Visser rond en daar komt natuurlijk een volgend boek bij Prometheus uit, maar dat zal pas 2019 worden. Maar hoe vet om een contract te hebben gekregen bij deze uitgeverij.
Verder heel even met Janneke Siebelink gepraat over hoe jammer ik het vind dat er nooit meer events zijn bij Bol.com. Want wat waren die toch altijd leuk. Ook voor alle andere soorten bloggers. Naast dat ik af en toe aanwezig was, las ik graag verslagen over de events.

Ook nog over het punt gesproken van het steeds minder lezen, waarbij we komen op voorlezen. Janneke is tegenwoordig druk aan het voorlezen aan haar zoon uit de boeken van Dummie de Mummie. Ze kan een bijna perfecte imitatie doen van het stemmetje. En ook dochter wordt graag voorgelezen. Dagelijks zit Janneke na een dag werken met boeken, voor te lezen aan de kinderen.
Nog even wat boekentips lospeuterend voor mezelf, want ik ken dan alles wel wat uit is op thrillergebied , maar hoor graag welk ander boek mooi is, worden we bijna de zaal uitgeveegd. Het gewone publiek is allang weg. Mensen van de uitgeverij, Inge, Sophie, Janneke en Juul het liftje in. 
Juul hangt nog een verhaal op tegen Sophie in het Engels dat ze altijd overal de laatste is. En eindigt met I am a plakker.
Waarop Janneke nog zegt: een sticker dus.

Zwaaizwaai verspreidt iedereen zich buiten bij de deur, waarvan de meesten zich richting Amsterdam gaan begeven. Maar wat was het leuk om eens in Rotterdam een leuk event te hebben.  Juul en ik zijn nog even snel wat eten op het Schouwburgplein en om 22 uur was het dan tijd om een geslaagd uitje af te ronden en voor mij naar het brabantse af te zakken.

De vreemdgangers van Rob Oostveen

Titel: De vreemdgangers
Auteur: Rob Oostveen
Uitgeverij; Roboobooks
392 pagina’s

Rob Oostveen (1948) is van huis uit bedrijfskundige en ondernemer. Hij is bekend als de bedenker van onder andere Smulweb. Na jaren van veel werken heeft hij nu tijd gevonden om zijn lang gekoesterde wens in vervulling te laten gaan. Dit is zijn tweede boek. Eerder schreef hij ‘Horen, zien en zwijgen’

Een man en een vrouw, die elkaar niet kennen, worden naast elkaar wakker in een vreemd bed en krijgen een merkwaardige opdracht opgedrongen. Politie en justitie zijn niet bij machte kindermisbruik aan te pakken. Er is een onorthodoxe aanpak nodig. Als dan ook nog blijkt dat de eigen kinderen misbruikt worden, is er aan motivatie geen gebrek. De misbruikers worden op genadeloze wijze aan het publicitaire kruis genageld en op een presenteerblaadje aan justitie aangeboden. En dan hangt er de hele tijd nog een persoonlijk geheim in de lucht.

Het eerste hoofdstuk zorgt er meteen voor dat je verder wilt lezen. Maud en Sjors zijn de personen die, nadat ze naast elkaar in bed wakker zijn geworden, allebei een opdracht krijgen door de organisatie Ridders voor het Recht. Niet wetende waar een ieder mee bezig is en zonder dat ze met elkaar in contact mogen komen moeten ze zich gaan verdiepen in een zaak waarvan ze vooraf niet weten waarin ze terecht komen.

De wijze waarop dit verhaal neergezet is laat je beseffen dat dit ook op werkelijkheid berust kan zijn. Hoe triest de mensheid soms in elkaar zit, dat zulke mensen echt bestaan en het gevecht van allerlei instanties om de waarheid boven water te krijgen. Zeker als er onder één hoedje gespeeld wordt door prominente personen die er alles aan doen om het in een doofpot te laten verdwijnen.
En op het moment dat je dan hoopt dat je het ergste inmiddels hebt gelezen, blijkt het nog ernstiger te zijn.

De schrijver heeft een gevoelig onderwerp op een zorgvuldige manier beschreven. De korte hoofdstukken en prettige schrijfstijl zorgen ervoor dat je ongestoord verder wilt lezen. Waarbij je op enkele momenten wel de neiging krijgt om sommige mensen persoonlijk te willen opzoeken, om te vragen waar ze nu in godsnaam mee bezig zijn. Het boek ‘De vreemdgangers’ zet je aan het denken en laat je met wrange gedachten achter. Waar de hoop dat het jezelf nooit zal overkomen het belangrijkste doel is.

Plot.              : 3
Schrijfstijl.    : 3,5
Originaliteit : 3,5
Psychologie :  4
Leesplezier  : 3,5
Spanning.    : 3,5

Ik geef De Vreemdgangers 3,5 sterren.

Daniëlle

Nieuwsgierig? Bekijk het boek hier op Bol.com!