Posts tonen met het label overamstel. Alle posts tonen
Posts tonen met het label overamstel. Alle posts tonen

maandag 25 mei 2020

De vrouw die liefhad van Patrick de Bruyn


Titel: De vrouw die liefhad
Auteur: Patrick de Bruyn
Uitgeverij: Horizon/ Overamstel
Publicatiedatum: mei 2020
Recensie door: Anita
Kraaien: 5


Mijn titel: De vrouw die schreef
Een inbreker neemt zich voor zijn leven te beteren, later, maar wil nu nog een slag slaan. Zijn doelwit: een grijze BWW uit de 3-reeks op een oprit in de Villalaan. Vooraleer hij echter iets uit de auto buit kan maken, stuift de wagen weg. In het huis stuit hij op een lichaam onderaan de trap. ‘Diep vanbinnen wist hij natuurlijk dat dit verkeerd zou aflopen.’

Dan verschijnt Alice, het hoofdpersonage, in beeld. Ook zij ‘heeft diep vanbinnen altijd geweten dat dit verkeerd zou lopen.’ Intrigerend!

De eerste kennismaking met Alice verloopt al onmiddellijk heel heftig. Wat zal verkeerd aflopen? Waarom die poging tot een wanhoopsdaad om onmiddellijk daarna een fles champagne te gaan kopen om iets te vieren? Je begrijpt er niks van. Alleen dat je er echt niet vrolijk van wordt. De somberheid en tristesse spatten van de bladzijden. Van vieren komt niks in huis. Rond het huis waar ze zich naar begeeft, wemelt het van de politie. Alice, psychologische thrillerschrijfster, wordt zelf betrokken partij in een volgens de politie verdacht overlijden. Het is de start van psychologische spelletjes tussen de politie en verdachte nummer één: Alice.

Het boek van Alice wordt als een feuilleton in zeven afleveringen gepubliceerd in Libelle. De afleveringen van haar manuscript en de hoofdstukken van het boek wisselen elkaar af in Deel 2. Het boek in het boek toont de alterego’s van de personages, schetst de verhoudingen in de periode die voorafgaat aan het drama en dropt hier en daar ideeën die verontrusten: ‘de goorheid’ die ‘nooit zal wijken’, ‘een ontuchtzaak met minderjarigen’… Ik heb meer dan eens gelezen met gefronste wenkbrauwen. Alles telkens vanuit het perspectief van Alice.

Het karakter van Alice is onderwerp van een grondige psychologische analyse. Haar ongemak, de moeite die het leven haar kost en de chaos in haar hoofd worden zo aanschouwelijk uitgewerkt dat haar gemoedstoestand afstraalt op de lezer.

Regelmatig wordt de lezer aan het twijfelen gebracht door ‘spielerei’ tijdens het onderzoek. Meer dan eens verrast de schrijver met een ‘geestigheid’ of een toch wel opvallende vergelijking. Wanneer het over het opvoeden van kinderen gaat, laat ex-commissaris Chantal De Cock zich ontvallen: ‘Ik heb geen kinderen. Ik heb me dus nooit een dompteur in het circus gevoeld.’ Een filmquote in een eigentijds jasje zoals ‘The iPhone always rings twice.’, een personage dat ‘geinig’ de schouders ophaalt, tientallen verschillende vormen van lachjes, tegeltjeswijsheden à la ‘Bond zonder Naam’, weerspiegelen de liefde van de auteur voor taal. Patrick De Bruyn toont zich op deze manier ook heel aanwezig in het verhaal.

De spanning is van begin tot eind voelbaar. Iets is daadwerkelijk verkeerd gelopen. ‘Wat?’ is duidelijk, maar ‘Waarom?’ en ‘Wie?’ zijn vragen die om antwoord vragen. Het plot wordt heel goed onderbouwd. Stilaan komt de ware toedracht bovendrijven. De sfeer is constant grimmig en ongemakkelijk. Het leven na het schrijven, de terugkeer naar de realiteit is schokkend. En Alice, inderdaad, ‘Diep vanbinnen heeft ze altijd geweten dat dit verkeerd zou aflopen.’

‘ De vrouw die liefhad’ is een intrigerende psychologische misdaadroman die je niet onmiddellijk loslaat.  Hoe verwerk je een realiteit die je ergste nachtmerrie is?  Alice’ doortocht door haar eigen ‘Wonderland’ eindigt in een nare ontknoping. Sommigen zijn ziende blind, anderen kijken gewoon de andere kant op wegens te pijnlijk.  Maar er komt een moment dat je niet meer om de realiteit heen kan.
Sommigen zijn ziende blind, anderen kijken gewoon de andere kant op wegens te pijnlijk.

‘De vrouw die liefhad’ lost weer alle verwachtingen in. 


maandag 4 november 2019

Auteur meets author

Auteur meets author – ontmoeting met Tess Gerritsen
Door Sandra J. Paul

Je kent haar of je kent haar nog niet. Tess Gerritsen, bestseller auteur van talrijke – vooral medische – thrillers. En uiteraard ook bekend als de auteur achter de twaalf boeken die draaien rond het duo Rizzoli en Isles. (Van dit duo kwam er succesvolle televisiereeks, maar daarnaast pende Gerritsen parallel ook haar eigen verhalen over deze twee dames).

Tess is naast begenadigd schrijver ook een heel fijne en sympathieke dame die graag tijd vrijmaakt voor haar lezers. Zo gaat ze regelmatig op boektournee doorheen Amerika en Europa. Vooral in Turkije is ze ook razend populair.

Toen haar nieuwste boek Schaduw van de Nacht (Shape of Night) uitkwam en haar tournee samenviel met de Antwerpse boekenbeurs, konden een aantal interviews met deze fijne dame niet uitblijven.

Ik mocht op verzoek van Inki voor Thrillerlezers een dergelijk interview doen, waarvoor mijn hartelijke dank! In het verleden heb ik al meerdere auteurs geïnterviewd, maar het is de eerste keer dat ik face to face kwam te zitten met een Amerikaanse bestsellerauteur (de anderen verliepen via Skype of mail).

Nota: Tess is een hartelijke, professionele dame die verschillende keren hartelijk heeft gelachen om mijn vragen. Ik vrees dat ik haar af en toe toch wel voor zeer strenge dilemma’s heb gezet!

Nota 2: een aantal vragen kwamen van anderen via een Facebook-oproep, waarvoor dank! De fijnste heb ik verwerkt in dit gesprek.
Ik laat mijn originele vragen in het Engels staan, antwoorden staan er in het Nederlands bij.

1) If someone has never read a book of yours, why should they? What convincing factor would you use?

Goeie vraag, merkte Tess zelf op. Ik vind het erg moeilijk mijn eigen boeken aan te prijzen, maar ik zou ze aanraden voor mensen die houden van medische thrillers en speurwerk. Als startboek zou ik dan The Surgeon aanraden omdat het de eerste uit een langlopende reeks is. En als je je graag in de reeks wil storten, is dit uiteraard het meest logische.

2) You once said: never kill the dog, what did you do and what effect did it have for you as a writer?

Ik heb ooit in een Holocaust-boek een hond gedood. De reacties die ik daarop kreeg, waren voor mij erg schokkend. In het boek gingen verschillende mensen op gruwelijke wijze dood, maar dat leek niemand te deren. Wat hen wel deerde, was het leven van een hond. De verklaring daarvoor? Dieren zijn onschuldig en ik vermoed dat dit echt ingewerkt heeft op dat gevoel.
Als bijkomende vraag heb ik gesteld: Would you do it again, kill that dog?
Haar antwoord: Toch wel. Het moest gewoon gebeuren, anders zou het niet realistisch geweest zijn. Het ging immers over een meisje dat alles ging verliezen en die hond hoorde daar nu eenmaal bij. Maar nogmaals: ik ben enorm geschrokken toen van de vele reacties en haatberichten die ik daar zelfs over kreeg.

3) When Rizzoli and Isles came to life, were you surprised at how different they were in comparison to your books and how did the casting choice make you feel?

Wat voor mij het moeilijkste was, was hun uiterlijk, vooral bij Rizzoli, die ik absoluut niet als een beauty had beschreven. Het feit dat zij niet knap was in de boeken vond ik erg belangrijk. Maar ik snap de casting keuze wel en uiteindelijk gedraagt ze zich in de serie ook zoals het zou moeten zijn. Dus daar ben ik heel tevreden mee.

4) Screw the genre, what would you want to write without having to look at numbers and success?

Daar ben ik eigenlijk nu al mee bezig. Er komt geen nieuwe Rizzoli en Isles in de komende tijd, wellicht zelfs nooit meer, maar dat weet ik nog niet. Mijn volgende boek gaat ook weer iets helemaal anders zijn en handelt over een vrouw op pensioen (een chicken farmer  😉) die noodgedwongen weer aan het werk moet in de herfst van haar leven. Ik neem echt mijn tijd om dit boek te schrijven en ben nu nog in de plotfase.
Met Schaduw van de Nacht heb ik al iets volledig nieuw gedaan waar ik anders nooit de kans toe kreeg als ik voortgegaan was met Rizzoli en Isles. Ik ben in die fase van mijn leven gekomen dat ik kan en mag schrijven over dingen die me echt aanbelangen en interesseren.

5) You went in a completely different way for your latest book “The Shape of the Night”. What made you extend your boundaries?

Ik wilde iets helemaal anders doen en zat al een hele tijd in mijn hoofd met het idee om iets te doen rond de ultieme minnaar. De hypothetische vraag: wat als je de perfecte minnaar had, maar hij bestaat niet echt? Zou je kiezen voor die geest, of zou je gaan voor een mens van vlees en bloed? Dat was mijn insteek, gekoppeld aan een misdaad.

Bijkomende vraag: How do you feel about the backlash you’ve been getting?
Dat vind ik erg jammer. Ik had gehoopt dat mijn fans toch wel zouden begrijpen dat ik iets helemaal anders wilde doen en dat ze me daarin ook zouden volgen, maar kennelijk is het voor mensen niet evident om te lezen over seks. Kennelijk mag je wel veel gruwelijke autopsies beschrijven, maar geen BDSM-scènes of grafische seks. Dat vind ik jammer. Aan de andere kant zijn er ook mensen die dit wél graag lezen en ik hoop hier ook een nieuw publiek mee aan te kunnen spreken. We zien wel hoe dat verder verloopt.

A or B questions – ready? Let’s go!

If you still have to kill an animal in a book, would you go for a dog or a cat?
a) Dog - dit zou beter te verantwoorden zijn, bijvoorbeeld als de hond in het verhaal een personage bijt
b) Cat

Someone once divided the types of authors into two categories, the gardeners who like to work in the wild, and the architects, who write from 9 to 5 in their office, with posters against the wall for the sake of structure. Which one are you?

a) Architect
b) Gardener  - Er is niets leuker dan plotten, schrijven en zien waar je eindigt!


Would you kill Rizzoli or Isles

a) Rizzoli – hier heb ik het het wel moeilijk mee, maar als ik moet kiezen, weg met Rizzoli! 😉
b) Isles


Would you choose for traveling and signing

a) Europe – De Europese markt is aangenamer. Ik heb altijd het gevoel dat Europeanen veel meer lezen dan Amerikanen, waar een tournee echt heel vermoeiend kan zijn met heel weinig verkoop. Op een beurs als de Boekenbeurs verkoopt ze een pak meer dan in eender welke Amerikaanse staat op een soortgelijk event.
b) States

Belgian Chocolates or Brussel Waffles?

a) Chocolates
b) Waffles

Geen enkele van de twee! Ik ben absoluut geen zoetebek. Je kunt me niet echt verleiden met chocolade dus!
(Nota: toen ik de vraag omgooide naar Brussel Sprouts (spruitjes) or Beer, koos ze toch wel voor de spruitjes zeker?)

Your next book will have:

a) Ghosts
b) Non-ghosts – ik ga voor de chicken farmer!

Skydiven of bungeejumpen?

a) Skydiving
b) Bungeejumping
Geen enkel van de twee! Ik ben een echte bange haas die dit absoluut niet aan zou kunnen. Rafting of in een diepe grot gaan zou ik wel meteen doen, maar dit absoluut niet.

Spring or Fall?
a) Spring
b) Fall
In Maine, waar ik woon – en soms ook Stephen King zie! – is het altijd een erg natte en modderige lente. De herfst is fijner door zijn kleuren maar ook gewoon door het klimaat waarin wij vertoeven.

Would you rather be able to fly or to be invisible?
a) Fly
b) Invisible

Zonder enige twijfel vliegen, want dan kan ik dat gebruiken om een stuk van de wereld te zien! Dat zou toch fijn zijn?

Would you prefer to dance or to sing?
a) Dance
b) Sing

Als ik moet kiezen tussen in het centrum van de belangstelling staan met een van de twee, geef me dan maar een karaoke. Ik ken de woorden van Baby Shark uit het hoofd 😉.

Belgian beer or wine?
a) Beer
b) Wine

Bier! Ik ben een grote fan van Duvel geworden sinds gisteren. (Nota: ik woon in de gemeente waar Duvel geproduceerd wordt, dus dat was wel heel fijn!)

Is there anything you would like to say to your Belgian fans?

Ik hoop nog veel te mogen blijven schrijven! Zolang ik nieuwsgierig blijf en rare dingen tegenkom, mag je nog boeken van mij verwachten. Bedankt dat ik hier mocht zijn en voor jullie warme onthaal op de Boekenbeurs!


Bedankt Tess voor dit heel fijne gesprek!

woensdag 27 april 2016

Duorecensie: Het Joshuaprofiel - Sebastian Fitzek

Amanda: Een hele duistere, zwarte cover met in grote rode letters de naam van de auteur en de titel. Twee handen met touwtjes ertussen gespannen, net als dat spelletje wat je vroeger weleens deed met een touwtje, proberen er een figuur van te maken. Een vrij rustig cover, doordat er weinig extra opstaat. Wel intrigerend. Wat zouden de handen met de touwtjes met het verhaal te maken hebben? De achterflap klinkt goed, duister. Want hoe kan iemand binnen een paar dagen een ernstige misdaad plegen en hier zelf niks vanaf weten?

Brenda: De cover ziet er duister uit. Donker, maar toch komen de handen goed naar voren. Wekt toch enige nieuwsgierigheid bij mij op.

Amanda: Sebastian Fitzek is afkomstig uit Duitsland, waar hij schrijver en journalist is. Als journalist en schrijver werkt hij voor tv-zenders en radiostations. Hij heeft rechtswetenschappen gestudeerd.
In 2006 debuteerde hij met de psychothriller De therapie en hiermee stootte hij direct De Da Vinci code van de eerste plaats van de verkooplijsten. Sinds zijn debuut in 2006 verschijnen er één tot twee boeken per jaar, die allemaal in de top tien van de bestsellerlijsten eindigen. In 2012 bundelde Fitzek zijn krachten met de van de bekendste patholoog-anatoom van Duitsland, Michael Tsokos voor het boek Afgesneden. In Nederland zijn ondertussen tien van zijn boeken vertaald. In Duitsland is een van zijn boeken zelfs verfilmd, Das kind (De wreker).

Brenda: Vorig jaar heb ik Fitzek ontmoet in Den Haag waar hij vertelde over zijn boek Passagier 23. Dit boek staat nog ongelezen in mijn kast, maar dat zal niet lang meer duren.

Amanda: Het Joshuaprofiel vertelt het verhaal van de mislukte schrijver Max. Na een bestseller te hebben geschreven zijn al zijn volgende boeken geflopt. Max is weer aan het stoeien met een nieuwe thriller als hij gebeld wordt.

Brenda: Het boek gaat over thrillerschrijver Max Rhode waarvan zijn debuut, “De bloedschool” een bestseller was. Daarna kwam er minder werk van zijn hand. Max is getrouwd met Kim en ze hebben samen een pleegdochter van 10 jaar genaamd Jola.
Amanda: Zijn pleegdochter Jola heeft weer wat uitgehaald op school. Als hij haar heeft opgehaald en ze onderweg naar huis zijn, krijgt hij een mysterieus telefoontje van een onbekende die hem vraagt zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te komen. De op sensatie beluste Max rijdt hier direct naartoe en laat Jola achter in de auto om zo snel mogelijk terug te keren. De mysterieuze man zit volledig onder de brandwonden en waarschuwt hem om vooral geen strafbare feiten te plegen en dat hij beter kan vluchten. De man waarschuwt hem: “Joshua heeft u uitverkozen, en Joshua vergist zich niet.”

Brenda: Op een dag wordt Max gebeld door een onbekende man die in het ziekenhuis ligt. De onbekende man geeft aan dat hij niet lang meer heeft, maar zeer graag wilt dat Max bij hem langskomt voordat hij dood gaat. Max twijfelde even, maar omdat hij zeer veel over Max wist te vertellen ging Max toch bij hem langs. In het ziekenhuis kwam Max te weten dat de onbekende man zelfmoord wilde plegen en zichzelf met benzine had overgegoten en zichzelf in brand had gestoken. Max krijgt deze wildvreemde man even te spreken voordat hij daadwerkelijk komt te overlijden. De laatste woorden van de man waren: “Joshua vind je!”
Later komt de jeugdzorg bij Max en Kim thuis langs. Het blijkt dat de biologische ouders van Jola haar terug willen. Ze zouden helemaal gerehabiliteerd zijn. Maar daar wilt Max een stokje voor steken en vlucht weg samen met Jola. Ineens komt er een auto van links en sindsdien is alles anders en is niks meer wat het was.

Amanda:
Now I’m not looking for absolution
Forgiveness for the things I do
But before you come te any conclusions
Try walking in my shoes
Depeche Mode
Een bijzonder begin van het boek met dit stukje van Depeche Mode. Het dekt ook zeker de lading van het boek. Zodra je in dit boek begonnen bent, is er geen mogelijkheid meer om te stoppen. Fitzek sleurt je mee in een verhaal waar je van de ene verbazing in de andere valt. Hij heeft dit plot zo ingenieus in elkaar gedraaid, dat je van begin tot eind wordt meegezogen in het bizarre leven van Max. Je kunt niet anders dan meeleven met Max en zijn zoektocht naar Jola.

Brenda: Sebastian Fitzek heeft een geweldig verhaal neergezet. Het verhaal zat heel goed in elkaar en gaf mij voldoening bij het lezen. Het gaf mij echt het WAUW-gevoel. Fitzek zet je steeds weer op het verkeerde been. Zo denk je in het verhaal te zitten en te weten waar het naartoe gaat en ineens gebeurt er weer iets waardoor dit totaal de andere kant op gaat. Dit is mij toch meerdere keren overkomen.

Amanda: Wat ook een raadsel blijft, is waarom Joshua hem heeft uitgekozen, terwijl hij een modelburger is. Zodra Cosmo, de broer van Max zijn intrede in het verhaal doet, beginnen de twijfels. Cosmo is een veroordeeld pedofiel die in een psychiatrisch kliniek zit. Maar op de een of andere manier weet Fitzek het zo te brengen dat je uiteindelijk ook niet anders kan dan sympathie voelen voor deze man. Waarom? Hij is een pedofiel! Maar toch.. helemaal aan het eind van het verhaal is er een brief, geschreven door Cosmo. Die brief… die raakt je gewoon. Bizar. Ik moest hierbij zelfs even een traantje wegpinken, een heel kleintje..

Brenda: De personages worden erg geloofwaardig neergezet, Kim komt over als een bitch, ze lijkt het niet zo erg te vinden dat haar pleegdochter weg is. Ze wilde Jola in eerste instantie toch eigenlijk al niet.. De gevoelens werden zo goed verwoord dat ik mij zelfs in kon leven in de dwangmatige gevoelens bij de pedofiele Cosmo. Dat is toch wel bijzonder. Max sprak mij het meeste aan, een vader die veel van zijn dochter houdt en er alles voor over heeft om haar te vinden.

Amanda: De hoofdstukken worden wisselend verteld vanuit het perspectief van Max en Jola. Wat een dappere en bijzondere meid is Jola. Diep respect voor de manier waarop zij overal mee omgaat. Ook heel leuk dat het vanuit deze twee perspectieven is geschreven, op deze manier krijg je echt een band met vader en dochter.
Er is nog nooit iets in het verleden gebeurd. En er zal ook nooit iets in de toekomst geschieden. Alles wat plaatsvindt, gebeurt altijd in het heden!

Brenda: Zijn schrijfstijl vond ik ook zeer fijn. Redelijk korte hoofdstukken en de hoofdstukken waren duidelijk aangeduid. over welk personage het ging. Het verhaal las erg soepel en er worden weinig moeilijke woorden of zin gebruikt.
Amanda: Fitzek schuwt de gruwelijkste onderwerpen niet. Hoeveel boeken zijn er al gepubliceerd waarin geschreven wordt over pedofilie? Ik vind het knap dat je dit aandurft, er zullen ook mensen zijn die om die reden het boek niet zullen willen lezen. Maar toch, de manier waarop het verwerkt is en de manier waarop het verhaal zelf geschreven is, vraagt er toch echt om gelezen te worden.

Brenda: De spanning was in het gehele verhaal aanwezig. Soms zwakte het wel iets af om daarna toch weer tot een climax te komen. Maar de onderhuidse spanningen waren constant voelbaar. Ik heb genoten van de eerste tot aan de laatste bladzijde.

Amanda: De spanning weet Fitzek er ook goed in te brengen, deze langzaamaan op te voeren en constant vast te houden. Het verhaal verslapt eigenlijk nergens en tegen het einde wordt het nog een totaal andere kant op gegooid, die ik niet had zien aankomen. Dit zorgt ervoor dat ook het laatste deel van het verhaal als een speer gelezen moet worden.

Brenda: Het einde had ik ook helemaal niet aan zien komen. Pas toen het uit was dacht ik: O ja… en vielen de puzzelstukjes op zijn plaats.

Amanda: Stap in de sneltrein van Het Joshuaprofiel en stap pas uit aan het verrassende en bizarre eindpunt.
Spanning: 4,5
Plot: 5
Leesplezier: 5
Schrijfstijl: 4,5
Originaliteit: 5
Psychologie: 5
Hiermee kan ik niet anders concluderen dan dat Fitzek met Het Joshuaprofiel de maximale 5 sterren verdient.

Brenda: Ik ga zeker meer van Sebastian lezen!

Plot: 5
Leesplezier: 5
Schrijfstijl: 5
Spanning: 5
Psychologie: 5
Originaliteit: 5

Ik vind het echt 5 sterren waard.


Nieuwsgierig? Bekijk het boek hier op Bol.com!