Vlaamse auteurs in de spotlight: Jo Claes

Hoe vindt u het dat er nu meer aandacht wordt gegeven aan de Vlaamse schrijvers op thrillerlezersblog?

Dat verheugt me natuurlijk, al blijft de vraag waarom het zo lang heeft geduurd voor er wat meer interesse kwam voor Vlaamse misdaadromans, terwijl we toch in dezelfde taal schrijven en er wel aandacht is voor misdaadliteratuur uit Engeland en Amerika, uit de Scandinavische landen, uit IJsland... Aan de andere kant ben ik blij dat er een kentering lijkt te komen, zodat het Nederlandse publiek ook kennis kan maken met wat er in het Zuiden verschijnt.

Hoe komt het denkt u dat er zo weinig bekendheid in de Nederlandse boekwinkels en eigenlijk in de hele boekenscene is voor onze zuiderburen?

Dat is de vraag die ik zelf gesteld heb tijdens de uitreiking van de Gouden Strop. Ik kon er toen niet op antwoorden en nu evenmin. Achteraf heb ik trouwens met verschillende mensen uit het boekenvak gepraat en iedereen gaf grif toe dat hij of zij ook geen verklaring had. Het meest bizarre was nog dat iedereen het jammer vond - een gemiste kans - en toch leek iedereen zich bij het fenomeen neer te leggen. Iets in de aard van: Tja, het is nu eenmaal zo... niets aan te doen. Bijna alsof het om een natuurwet gaat. Ik kan alleen maar hopen dat wat ik toen gezegd hebt iets heeft losgeweekt. Meer kan je als schrijver niet doen.

Is er denkt u een groot verschil tussen de Nederlandse boeken en Vlaamse boeken? Zo ja wat is dan het verschil?

Er zijn natuurlijk verschillen, maar die situeren zich niet op vlak van onderwerp, spanning, plot, kwaliteit... Het addertje zit volgens mij in het taalgebruik. We spreken wel dezelfde taal en toch ook weer niet. Vlaamse auteurs schrijven wel in het Algemeen Nederlands, maar met een Vlaams tintje. Daarmee bedoel ik dat er kleine verschillen bestaan op niveau van woordgebruik en formulering. Maar dat geldt in twee richtingen. Soms lees ik een roman van een Nederlandse collega en dan kom ik ook al eens woorden tegen die ik nooit zelf zou gebruiken of zinswendingen die vreemd overkomen. Maar is dat een probleem? Volgens mij niet. Integendeel zelfs, het verrijkt je kennis van het Nederlands en vaak is het nog grappig ook. In andere taalgebieden bestaat het fenomeen eveneens. Neem nu een Schot en een Brit. Het Engels dat zij gebruiken, is ook niet helemaal hetzelfde. En als zij daar niet over vallen, waarom zouden wij dat dan wel doen?

Mocht u iemand aanraden aan de Nederlandse boekenfans, welke schrijver uit ons buurland zou u ons aanraden en waarom?

Ik ga geen namen noemen, want dan vergeet ik gegarandeerd enkele mensen en dat is nooit leuk voor de betrokkenen. Ik vind trouwens dat je zelf schrijvers moet ontdekken, dat is nu net een deel van de pret.

En als we u beter willen leren kennen, welk boek van uzelf is echt een aanrader? Welke moeten we echt gelezen hebben?

Uit je eigen werk kiezen is altijd moeilijk. Bovendien heb ik al ondervonden dat mijn favoriete boeken niet noodzakelijk dezelfde zijn als die waar lezers de voorkeur aan geven. Maar goed, als ik toch enkele titels moet noemen. 

'De mythe van Methusalem' zou je moeten lezen, al was het maar omdat het boek de Gouden Strop gewonnen heeft. Voorts ben ik heel tevreden over 'Vermoorde onschuld' dat in 2015 is verschenen. En als ik mijn lezers mag geloven, is 'Getekend vonnis' één van de spannendste boeken uit de reeks. Die roman was trouwens genomineerd voor de Gouden Strop 2013.

Nieuwe Vlaamse thrillers op komst

Fotocollage van nieuwe Vlaamse thrillers die uit gaan komen. Dat Kevin Valgaeren eindelijk weer een boek gaat uitbrengen verheugt mij zeer. Maar er staan nog meer mooie boekskes op... Iets om naar uit te kijken. Lezen jullie wel eens Vlaamse boeken?

Mara van Sterre Carron

Sterre Carron – Mara

De cover van Mara is opvallend en erg blauw. Ook wat druk met plaatje van gebouwen, en van een vrouw op de grond en een halve man met een mes in zijn hand. Lettertype is goed gekozen en passend. De achterflap klinkt veelbelovend: “Moord, verminking, dubbellevens, het vernietigende middel antrax, een lang bewaard geheim, zoete wraak en een gevaarlijke sekte in Zwitserland zijn de ingrediënten van de meeslepende thriller Mara.” Nou, ik ben benieuwd!

Sterre Carron is een Vlaamse schrijfster die Tropische Geneeskunde heeft gestudeerd. Ze heeft daarna enkele jaren in Zaïre en Rwanda gewerkt voor Artsen zonder Grenzen. Sterre is gespecialiseerd in oosterse spiritualiteit en heeft veel belangstelling voor forensische geneeskunde. Mara is haar debuut met hoofdinspecteur Moordzaken Rani Diaz in de hoofdrol. Voor het schrijven van Mara heeft Sterre twee autopsies bijgewoond. Na Mara zijn er nog vier boeken met Rani Diaz in de hoofdrol verschenen en het zesde deel is in de maak.

Rani Diaz is de temperamentvolle hoofdinspecteur moordzaken die met haar team een aantal gruwelijk zaken moet oplossen. Rani, zelf getekend door het leven, heeft ook de voogdij over haar jonge zusje Romy. Wanneer ze een moordzaak binnen krijgen omtrent een vrouw in een hotel, begint er een balletje te rollen. De vrouw blijkt de minnares te zijn van Nick Verhulst, een vooraanstaand immunoloog en eigenaar van Prevent, een researchlaboratorium voor het ontwikkelen van vaccins. Nick komt erachter dat er een staal antrax wordt vermist uit het laboratorium en gaat naarstig opzoek.

Ondertussen vind verloskundige Sierra Capaldi haar vriendin, Kathira Al Saadi, zwaar verminkt thuis. Sierra krijgt allemaal verontrustende telefoontjes en berichten van een anoniem persoon. Maar bang om haar verleden open en bloot te geven, onderneemt ze hierop geen actie, met alle gevolgen van dien.

Mara is het debuut van Sterre. Rani Diaz en haar team zijn erg leuke personages, allemaal met hun eigen sores. Dit maakt ze heel menselijk en zorgt voor een duidelijke beeldvorming. Door de levendige omschrijvingen van de personages is het een heerlijk vlot boek en een goed begin van een serie. Rani maakt mij nieuwsgierig naar de volgende delen.

Wat betreft het onderwerp, of de onderwerpen, dit was misschien wat veel om allemaal samen te voegen in één boek. Het zorgt ervoor dat het een beetje chaotisch overkomt. Moord, minnaressen, verminking, antrax, een sekte, geheimen en vooral veel wraak. Door al deze onderwerpen te gebruiken, wordt er veel gesprongen van het één naar het ander, waardoor je af en toe het overzicht kwijt raakt. Het had beter geweest als er een aantal onderwerpen minder waren verwerkt, hier had dan verder op in gegaan kunnen worden. Ik had nu het idee dat de antrax eigenlijk van weinig toegevoegde waarde waren voor het verhaal.

Doordat er zoveel onderwerpen in het boek verwerkt zitten, is het lastiger om een goede spanningsopbouw te creëren. Het boek is met vlagen spannend, wanneer er weer een aanval plaatsvind, maar daarna kabelt het weer voort, tijdens de onderzoeken naar al die verschillende aanknopingspunten. Het einde was dan weer wel heel spannend en goed gevonden.
De titel wordt ook pas heel laat in het boek verduidelijkt, wat een leuke wending geeft aan het verhaal.

Sterre heeft een prettige, vlotte schrijfstijl. Ondanks de Vlaamse woorden en verwijzingen leest het heerlijk. Het boek is opgebouwd in heel veel korte hoofdstukken, wat ervoor zorgt dat de vaart er goed ingehouden wordt. Lekker.

Al met al een goed debuut, ik ben erg benieuwd naar de ontwikkelingen die Rani doormaakt in de volgende boeken en uiteraard ook wat Sterre voor ontwikkeling door heeft gemaakt in haar schrijven! Ik ben nieuwsgierig naar de rest van de serie!

Spanning: 3
Plot: 3
Leesplezier: 3,5
Schrijfstijl: 3,5

Originaliteit: 3
Psychologie: 3,5

Hiermee krijgt Sterre een mooie score van 3 sterren voor Mara.

Amanda

Moord op de boekenbeurs - Jan-Willem Geerinck & Walter Damen

De cover:

Een pan met kokend bloed op de omslag van het boek Moord op de Boekenbeurs. Luguber als je weet dat het om een moord op een TV-kok gaat. Ik ben nieuwsgierig naar dit boek, A: omdat ik toch wel heel zachtjes aan fan ben geworden van Vlaamse schrijvers, B: gewoon al om de titel, dat brengt toch allerlei ideeën in je hoofd. De cover is er niet eentje waar ik helemaal enthousiast van word, maar dat neem ik op de koop toe.

Het verhaal:

Ik sluit kwaad opzet niet uit.

Wanneer op de 79e editie van de Vlaamse Boekenbeurs iedereen braaf staat te luisteren naar de openingsspeech, klinkt er plotseling een bijna dierlijke gil. Er ligt een lijk in de herentoiletten. Gelukkig is de Antwerpse Hoofdinspecteur Kris Vandamme ook aanwezig bij de opening van de boekenbeurs en hij stelt gelijk alle sporen veilig. Het blijkt om Jeroen Meus te gaan, de bekende TV-kok welke op de boekenbeurs zijn zesde boek zou gaan promoten. Wanneer er op het Twitterkanaal van de Boekenbeurs berichten worden gezet getekend door ModB met hints naar een volgend slachtoffer, lijkt het of er geen top-chef meer veilig is.

Het wordt voor Kris Vandamme zijn eerste echte moordonderzoek en hij doet er alles aan om de dader te achterhalen.

Who`s Killing the Great Chefs of Flanders?

Mijn mening:

Mijn voornemen om in 2016 meer Vlaamse schrijvers te promoten gelijk maar goed van start laten gaan, dacht ik zo op Tweede Kerstdag. De titel van dit boek trekt me enorm en alleen al daardoor gaan er allerlei scenario’s door mijn hoofd. Het verhaal begint vlot en al gauw zit je midden op de plaats delict, wat gelijk pakkend is.
Door de woordkeuze/schrijfstijl, merk je al gauw dat je te maken hebt met een Vlaamse schrijver, in dit geval het duo Jan Willem Geerinck en Walter Damen die samen al meerdere boeken hebben geschreven, maar Moord op de Boekenbeurs is hun eerste fictieve boek.

Wat ik erg grappig vind is dat het dit jaar de 79e editie is van de Boekenbeurs en dat het een fictief verhaal is en het idee is ontstaan toen een aantal jaar geleden op de Antwerpse Boekenbeurs, Damen, Geerinck en de topkok Jeroen Meus naast elkaar zaten te signeren. En juist dit jaar kwam de topkok niet signeren, dus een origineel idee voor een thriller met de namen van meerdere bekende Vlaamse topchefs. Helemaal leuk.

Het boek leest erg fijn, korte hoofdstukken, snelle vlotte schrijfstijl en een heel origineel idee. Wel lees ik soms een zin terug om te checken wat er nu precies staat maar vooral hoe het staat en dan merk je toch dat de Vlaamse taal net even anders is. Maar dit is zeker niet irritant, het laat me erg vaak glimlachen tijdens het lezen. De personages maken me nieuwsgierig, de jonge hoofdinspecteur en zijn liefdesleven tussen alle onderzoeken door, maar ook de anderen van het bureau van Antwerpen, ik ben wel benieuwd of we nog meer van ze gaan horen/lezen.

Ik merk dat ik het boek net ff anders vind dan andere thrillers, het is geen hoogstaande thriller met gruwelijke details en ook geen hoogstaande literatuur maar het heeft iets, de fijne makkelijke manier van lezen, de leuke hoofdinspecteur van de Antwerpse federale en het onderwerp, het maakt dat ik erg genoten heb van het boek, door wilde lezen terwijl ik eigenlijk iets anders moest doen.

Het plot was toch wel verrassend, sommige dingen had ik aan zien komen maar zeker niet het einde. De manier van schrijven van Geerinck en Damen, maakt mij nieuwsgierig naar meer delen met Hoofdinspecteur Kris Vandamme in de hoofdrol.

Spanning: 4

Plot: 4

Originaliteit: 5

Leesplezier: 4

Schrijfstijl: 3

Psychologie: 3

Moord op de Boekenbeurs krijgt van mij zeker 4 sterren.

Moon

Nieuwsgierig? Bekijk het boek hier op Bol.com!

Duorecensie: Dancer - Christine Bols

Over de auteur:

Christine Bols werd op kerstdag 1950 geboren in de omgeving van Antwerpen en had de schrijfmicrobe al vroeg te pakken. Toch begon ze pas op latere leeftijd boeken te schrijven.

Als locatie koos ze voor het stadje Corvallis in de staat Oregon in de VS en voor het vaste speurdersduo Tim Sackley en Jude McCool.

De kaft:

Ink:

Mooi en intrigerend is de foto van twee personen die op een pad wandelen. De ene persoon is duidelijk een klein kind, maar de tweede persoon is voor mij niet helemaal te duiden. Een puber, man, mannelijke vrouw?

De achterflap spreekt me aan en ik ben benieuwd naar het verhaal.

Het is voorbij.

Mijn vader, de seriemoordenaar Jack Dancer, is niet meer.

Ik ben zijn zoon.

lk heb zijn genen.

Dat jaagt me een onmenselijk veel schrik aan.

Karin:

Prachtige cover. Een man met een jongetje aan zijn hand in een somber en afgelegen stuk land.

Jouw toekomst ligt in het verschiet, maar je verleden is onuitwisbaar.

Achterflap:

Het inspecteursduo Sackley en McCool wordt ter hulp geroepen door de politie van Santa Cruz in Californië. In de badstad is een seriemoordenaar actief die jonge vrouwen vermoordt aan een duizelingwekkende snelheid.

Dan valt een derde slachtoffer. Ze hebben alle redenen om aan te nemen dat nummers vier en vijf snel zullen volgen.

Ondanks de tegenwerking van het plaatselijke korps en de geringe aanknopingspunten die ze hebben, proberen ze de moordenaar op te sporen en een volgend slachtoffer te vermijden.

Op een ingenieuze manier proberen Sackley en McCool de dader in de val te lokken.

Mening:

Ink:

Ik begin volkomen blanco aan deel vier van Christine Bols. Nooit eerder een boek van haar gelezen. Op bladzijde 1 lees ik: "Uiteindelijk kon ik het stukje lezen zonder verpinken." Oh ja een Vlaams boek. Een paar van zulke uitingen zijn: ‘kinderkribbe’ (wieg denk je dan, maar kindercrèche/opvang) en ‘een model uit de jaren stilletjes’. Ik vind het altijd wel charmant die net andere uitdrukkingen en het is in dit boek absoluut geen obstakel. De woorden zijn wel snel duidelijk bij lezen.

Karin:

Dancer is het vierde deel in de serie met Tom Sackley en Jude McCool en voor mij een eerste kennismaking met het werk van Christine Bols.

Het begint gelijk spannend. Vanuit de ogen van de zoon wordt beschreven hoe zijn vader, een seriemoordenaar geëxecuteerd wordt. Hierna word je met vaart meegenomen in een verhaal met gruwelijke moorden en het onderzoek naar deze.

We volgen het speurdersduo Sackley en McCool op de voet en het verhaal wordt afgewisseld met passages in de ik-vorm vanuit de moordenaar.

Ink:

Opvallend, een Vlaamse auteur die een boek laat afspelen in Amerika. Zoals alle vier de boeken blijkt. Met dan in die Amerikaanse style juist af en toe wat Vlaamse uitdrukkingen in het verhaal.

Bols roept uitstekend een Amerikaanse sfeer op. Het voelt zeker niet gemaakt. De plaatsen voelen oké aan. Alsof je meeloopt in Santa Cruz. Dat er een rechercheurs duo is wat ook samen een relatie heeft is voor de grote veellezer van thrillers in de afgelopen 20 jaar een wat cliché item. Maar opnieuw niet storend! Het boek leest heerlijk snel, zowel door schrijfstijl als de kortere hoofdstukken. Je pakt nog snel even een hoofdstukje mee en nog eentje. Zal ik? Ja gewoon doorlezen dan maar.

Karin:

De schrijfstijl is bijzonder vlot en het leest als een trein. De spanning is mooi gedoseerd aanwezig en de verhaallijn vanuit de moordenaar tezamen met zijn slachtoffers is ronduit gruwelijk en goed uitgewerkt. Het onderzoek zelf weet de aandacht ook meer dan prima vast te houden en de personages zijn niet diepgaand uitgewerkt maar allemaal op eigen wijze zeer prettig aanwezig. Af en toe is er een stukje achtergrondinformatie uit eerdere delen en dit zijn fijne toevoegingen.

Ink:

Er zijn drie afwisselende gedeeltes in het verhaal tot een bladzijde of 85: Ten eerste het duo Sackley en McCool, wonend in Corvallis. Ze hebben net een kind gekregen en McCool laat haar zus Sarah op de kleine passen als zij zelf werken op het politiebureau. In Santa Cruz werken Jesse, Donald, Robert en Rachel als rechercheurs. Ze krijgen te maken met een seriemoordenaar. Het hoofd van politie roept de hulp in van Sackley en McCool. De collega's in Santa Cruz staan niet bepaald te juichen om de hulp van de in hun ogen buitenstaanders. Vooral één van de rechercheurs laat steeds opnieuw zijn afkeuring merken. Daar tussen staan met schuingedrukte letters hoofdstukken vanuit de seriemoordenaar die zijn verhaal vertelt. Hij wil zijn vader Jack Dancer opvolgen. Zijn vader die net ter dood is gebracht, nadat hij bij zijn vijfde slachtoffer opgepakt werd. De scenes met de slachtoffers is niet voor gevoelige types, maar juist weer voer voor de Cody McFadyen en Fitzek liefhebbers. Pittig en redelijk rauw worden hun situaties beschreven.

Karin:

Het boek telt zo’n 286 bladzijdes en met toch wel enige verbazing las ik de laatste veertig. Waar ik op het ene moment geboeid in een lekker verhaal zit, stuit ik richting einde toch wel van de ene ongeloofwaardigheid op de andere.

Er komen acties, beslissingen en denkwijzen voorbij die in mijn ogen echt heel onlogisch zijn.

Ink:

Bols is nauwelijks te vergelijken met een andere Vlaamse of Nederlandse schrijver. Het verhaal doet echt buitenlands aan. Goed gedaan dus door de schrijver. Waarmee ik niet zeg dat buitenlands beter is! Maar ik vind het verrassend.

Echter nadat ik zelf al twijfel dat het opvallend is dat een aantal mensen tegelijk twijfelen aan een zelfmoord (er is namelijk geen reden voor deze twijfel), kom ik op blz. 244 weer een te hoge dosis van toevalligheid tegen: zonder enige logica gaat men zich op bepaalde locaties focussen. Hier had een beter intro/aanleiding voor geschreven moeten worden.

Ook dat de broer van een rechercheur toevallig werkt aan een stuk reuzenrad en daar bovenop staand net iets verdachts ziet....het wordt allemaal te toevallig. Het verhaal vliegt helaas uit de bocht. En dat is verdomd jammer! Ik genoot namelijk heel erg tot de laatste 50 bladzijden. Tot daar was het boek een vier sterrenboek. Was er aan het laatste stuk nu net iets meer aandacht besteed en iets meer verhaal toegevoegd zodat de toevalligheden verklaard konden worden dan had het een dikke voldoende gekregen.

De wending die het verhaal met betrekking tot de dader op het einde krijgt is dan weer goed bedacht.

Karin:

Jammer van dit plot en einde, met daarin wel een leuke twist. Al met al heb ik Dancer met plezier gelezen, een vlot en fijn leesbaar boek!

Ink:

Conclusie is dat Bols een prima goed boek kan schrijven, wat lekker weg leest en bijzonder is door de Amerikaanse setting. Als de toevalligheden uit haar volgend verhaal gehaald worden, dan kan dat wel eens een uitstekend boek gaan worden.

Opnieuw zeg ik dat ik een zeer kritisch lezer ben en juist een hekel aan toevalligheden bij een oplossing heb. Mij stoort dat dan.

Conclusie:

Spanning: 3

Schrijfstijl: 3,5

Plot: 2

Leesplezier: 4

Originaliteit: 3

3 sterren voor Dancer van Karin.

Spanning: 3,5

Schrijfstijl: 4

Plot: 3

Leesplezier: 4,5

Originaliteit: 3

Psychologie: 2,5

3,5 ster voor Dancer van Ink.

Nieuwsgierig? Bekijk het boek hier op Bol.com!

Nieuwe column van Christine Bols

GOOGLE EARTH / STREET VIEW

Een erg handig instrument van onze moderne tijd. Niet alleen voor de vakantiegangers onder ons die al een voorproefje willen van de uitverkoren plek van bestemming, of om restaurantjes of pubs te vinden binnen loopafstand van het hotel.

Nee, het is vooral handig voor een auteur die nog nooit op de plaats is geweest die hij, in dit geval zij, haar verhalen situeert.

Precies, voor diegenen die mijn boeken kennen, de Verenigde Staten, meer bepaald de stad Corvallis en omgeving in de staat Oregon.

Maar kan je op Google Earth de sfeer opsnuiven van parken in een stad, van joelende kinderen op een pleintje, van toeterende auto’s en rinkelende fietsbellen? Nee, natuurlijk niet. Ik heb ook nooit beweerd dat het ideaal is, maar het is gewoon handig als je de personages de juiste straat kan insturen of de juiste afslag op een snelweg kunt laten nemen. Meer nog, hen zeker niet de verkeerde richting in een eenrichtingsstraat insturen. Waarschijnlijk zal niemand in Vlaanderen of Nederland gaan controleren of mijn gegevens allemaal kloppen, maar voor die ene die het wel doet, moet het kloppen. Meer nog, het moet kloppen voor mezelf.

Dat doet me weer denken aan een leuke anekdote die ik toch even met de lezer wil delen.

In de lange periode die ik heb gewacht op antwoord van uitgeverijen voor mijn eerste manuscript, heb ik mijn debuut vertaald in het Engels en als e-boek op Amazon.com gezet voor een schappelijk prijsje. Groot was mijn verbazing toen er meer dan 6.000 keer gedownload was. Er werd ook commentaar gegeven, soms goed, soms minder goed. Eén commentaar is me altijd bijgebleven. Dat was van iemand die toevallig in Corvallis woonde. Ter verduidelijking… ik had mijn speurdersduo in een pizzeria aan een tafeltje aan het raam gezet met uitzicht op de rivier.

Het commentaar: ‘If you want to write about Corvallis, make sure you get your facts right. There are no tables in that pizzeria. It’s a take away.’

Ahhh…. Street View doet precies wat zijn naam zegt: de straat bekijken.

Dat was trouwens zijn enig commentaar, wat ik maar al te graag beschouwde als een goedkeuring voor al de rest.

Een heel gelukkige auteur dus.

Maar net omwille van die opmerking kreeg ik zin om zelf eens naar Corvallis te trekken. Verwoed begon ik op internet naar prijzen van vluchten te zoeken. Ik viel bijna steil achterover.

Nee, dank je. Dan toch maar Google Earth en Street View. En wie weet…. als ik ooit de staatsloterij win, ziet die man me misschien wel eens verschijnen in de take away pizzeria. 

Christine Bols

Bram Dehouck tekent contract

Vandaag meldde Bram op zijn facebookpagina dat hij een contract tekende voor de Engelse vertaling van Een zomer zonder slaap bij Word Editions.
Eerder werd al een contract getekend voor een Duitse vertaling en een Franse vertaling. 
Ieder die het boek boek Een zomer zonder slaap heeft gelezen, kent de beroemde scene met de beroemde paté van de plaatselijke slager.

"2017" - Rudy Soetewey

2017. Europa worstelt zich nog steeds van crisis naar crisis. In België is de sfeer tussen Vlaanderen en Wallonië onder het vriespunt gezakt, nadat de VEP de absolute meerderheid heeft behaald in het noorden. Verwijten vliegen over en weer. Geweld steekt de kop op, en men wijst elkaar almaar agressiever met de vinger.

Als Michel Lepaire, een ontslagen klokkenluider, ontdekt dat zijn vader, een voormalige paracommando van Waalse komaf, op een onverklaarbare manier uit het rusthuis is verdwenen, gaat hij op zoek naar de waarheid achter de waarheid. Maar een vlieg die zich in het spinnenweb waagt, weet vaak niet waaraan ze begint.

Want niets is wat het lijkt...

Het is al tijden onrustig in België, de politieke strijd tussen Vlaanderen en Wallonië neemt steeds heftigere vormen aan. Er hebben zich zelfs twee actiegroepen opgeworpen die de strijd aangaan door middel van het plegen van aanslagen. ‘De Vlaamsche Goedendag’ en ‘Le Coq Solidaire’ eisen om en om de aanslagen op. In deze onrustige omgeving krijgt Michel Lepaire het bericht dat zijn dementerende vader is ontsnapt uit het exclusieve tehuis waarin hij al een aantal jaren verblijft. Michel snapt er niets van, een bejaarde demente man die ‘zomaar’ op een onbewaakt moment ontsnapt uit een goed beveiligd verzorgingstehuis? De verklaring waarmee de directrice komt wekt argwaan bij Michel maar echte antwoorden krijgt hij niet, sterker nog, hij blijft met nog meer vragen rondlopen. Het is ook wel heel ‘toevallig’ dat hij op dat moment een betalingsachterstand bij het tehuis had…..  Hij besluit op zoek te gaan naar zijn vader die schijnbaar ergens in Antwerpen ronddwaalt. Hij roept de hulp in van de politie, zijn vorige werkgever, maar die neemt hem niet echt serieus. Zijn reputatie als klokkenluider zit hem behoorlijk in de weg nu. De waarheid spreken is bij sommige instanties blijkbaar ‘not done’. En dus staat hij er nu nagenoeg alleen voor.

Michel is echter vastberaden zijn vader te vinden en gaat op zoek in de stad, vader kan toch niet zomaar in het niets zijn verdwenen? Precies op dat moment meent hij in de menigte zijn vader te herkennen. Michel zet de achtervolging in en op de Wapper aangekomen roept hij zijn vader. Wat er vervolgens gebeurt kan hij maar niet bevatten, hij ziet zijn vader vervolgens létterlijk in rook opgaan. Geheel in verwarring van wat er zich voor zijn ogen heeft afgespeeld beschuldigt de politie Michel vervolgens van betrokkenheid bij deze, waarschijnlijk, terroristische aanslag. Hij is tenslotte van Waalse komaf en wel héél toevallig op de plek des onheils aanwezig. Rechercheur Solleyl is er heilig van overtuigd dat Michel iets met de aanslagen te maken heeft en bijt zich hier dan ook in vast. Michel is op zijn beurt er van overtuigd dat er heel veel niet klopt. De verdwijning van zijn vader, de opeisingfilmpjes op Youtube, de aanslagen en de vermeende rol daarin van zijn vader. En dan gaat alles ineens wel heel erg hard……..

Met een zucht sla ik het boek dicht. Het heeft absoluut grote indruk gemaakt. De hoofdpersoon Michel is een alledaagse man die het nastreeft om eerlijk en trouw te handelen. Hij had dan ook nooit kunnen vermoeden dat dit nobele streven hem op een gegeven moment juist zou gaan tegenwerken. Zijn dochter ziet hij nauwelijks, zijn vorige werkgever heeft hem uitgekotst omdat hij gevoelige zaken, terecht, ter discussie heeft gesteld maar ook sociaal valt het hem allemaal niet mee. Rudy Soetewey bezit de gave om de personen in zijn boeken tastbaar te maken, ‘de mens van alledag’ in zijn verhalen te plaatsen. Daardoor komen zijn boeken ook heel dichtbij, je kunt je als lezer goed voorstellen dat het jezelf overkomt. De omschrijvingen van locaties en gebeurtenissen maar zeker ook de gedachtegang en handelwijze van de betrokkenen zijn zo herkenbaar en goed beschreven dat het geregeld ‘oh´- en ‘ah’- momenten oplevert. De politieke onrust in tweetalig België en het daarbij verdeelde politieke klimaat zijn van vandaag de dag en maken het spannende scenario daardoor niet geheel ondenkbaar. Wat er vervolgens gebeurt is dat je ‘in het verhaal zit’ en meegevoerd wordt in de spanning. Niet dat deze er continu is maar door het gehele verhaal heen is zij wel sluipend aanwezig.

Ik heb recent, tijdens een ontmoeting met de schrijver, nog verkondigd dat ik de schrijfstijl van Soetewey duidelijk herkenbaar vind, dat hij een ‘Bourgondische´ schrijfstijl machtig is. En dat alles als absoluut compliment bedoeld. In dit boek is het niet anders. Je zou als lezer een fles rode wijn kunnen opentrekken om bij de ´deux omelettes truffées ´ je ogen te sluiten om vervolgens te genieten van de geuren en smaken in de omschreven ambiance. Want dát overbrengen kan hij zo overtuigend. Neem daarbij het Vlaams en (soms) Frans taalgebruik, wat heel subtiel maar wél effectief aanwezig is, een dosis spanning, behoorlijk wat cynisme, droge humor en een onuitgesproken boodschap et voilà; het perfecte recept voor een unieke schrijfstijl met een dito boek. Ik denk ook dat juist daarom zijn werk zo heerlijk wegleest.

Inmiddels heb ik nagenoeg alles van Soetewey gelezen. “2017” heb ik voor Kramat mogen lezen als recensieboek, dank daarvoor! Ik vind het oprecht jammer dat Rudy’s boeken in Nederland nog niet zo bekend zijn. Want wat is dat een gemis voor de ware (thriller)liefhebbers! Voor mij behoort hij echt bij de beste Nederlandstalige schrijvers. En ik ben er van overtuigd dat als anderen eenmaal kennis hebben gemaakt met zijn werk, dat met mij zullen delen! Als het goed is verschijnt eind 2014 begin 2015 zijn nieuwe boek. Ik wacht met gepaste spanning af en ga het zeker lezen!

"2017" krijgt van mij 5 dik verdiende sterren!!

Patrice van Trigt

Kramat Uitgeverij

Paperback €19,95

ISBN 9789079552924

Maart 2013