Verwacht in maart deel 4

 15 maart

Het geluk lacht Jef Dekker, een advocaat bij een klein kantoor, toe. Zijn vrouw Eva is zwanger van hun eerste kind en ze verhuizen van Amsterdam naar een prachtige villa in een nieuwbouwwijk in Lelystad.

Als Jef de strafzaak onderhanden krijgt van de nietsontziende crimineel Herman H. krijgt zijn leven een heel andere wending. De zaak slokt hem volledig op en hij is blij dat zijn vrouw een hechte vriendschap opbouwt met hun buurvrouw Ellen. Echter, niets is wat het lijkt. Zijn de motieven van Ellen van puur vriendschappelijke aard of is zij betrokken bij een vooropgezet plan?

De verkeerde keuzes van Jef resulteren in een dodelijk kat-en-muisspel die het leven van zijn vrouw en pasgeboren dochter op het spel zet.

20 maart

Een wrede seriemoordenaar zet het team van Thomas Berg onder extreme druk.

In de tuin van een oud Leuvenscollege vinden enkele spelende kinderen het naakte lichaam van een jonge vrouw die op een bijzonder wrede manier om het leven is gebracht. De dader heeft haar een bizar attribuut meegegeven, samen met een mysterieus zinnetje dat doet vermoeden dat hij het niet bij dit ene slachtoffer zal laten. Hoofdinspecteur Thomas Berg vraagt zich tevergeefs af waarom de moordenaar op zo’n gruwelijke manier te werk is gegaan en welkbelang enkele getallen hebben die tijdens het onderzoek steeds weer opduiken. De zaak wordt er nog onbegrijpelijker op wanneer blijkt dat de dader een foto van zijn slachtoffer naar een plaatselijke tv-zender heeft gestuurd. Enkele dagen later wordt Bergs ergste vrees werkelijkheid wanneer een tweede vrouw wordt gevonden. Ze is op dezelfde brutale manier vermoord en opnieuw is het lijk voorzien van een vreemd attribuut en een kort zinnetje. De druk om de moorden op telossen wordt voor Berg en zijn team nagenoeg onhoudbaar, zekerwanneer onder de bevolking de vrees toeneemt dat de moordenaar nog niet van plan is om te stoppen.

28 maart

Hoever zal hulpsheriff Noah gaan om zijn belofte aan Alyssa’s vader na te komen? Zeker als hij alles al een keer verloren heeft... Een aangrijpende nieuwe thriller van meesterverteller Paul Cleave. Wanneer Alyssa Stone vermist raakt, weet hulpsheriff Noah Harper dat hij heel wat grenzen moet overschrijden om het jonge meisje te vinden. Maar zijn reddingsactie kost hem zijn vrouw, zijn baan en zijn woonplaats. Wanner Noah twaalf jaar later een nieuw leven heeft opgebouwd, krijgt hij ineens een telefoontje. Alyssa is weer verdwenen en haar vader wil dat Noah de belofte nakomt die hij al die jaren geleden deed – dat hij ervoor zou zorgen dat haar nooit meer iets slechts overkwam. Noah moet zichzelf de vraag stellen: hoever wil hij gaan om haar te vinden? Het zou betekenen dat hij moet terugkeren naar Acacia Pines. Het zou betekenen dat hij oog in oog komt te staan met zijn verleden. Het zou betekenen dat hij alles op alles moet zetten.

27 maart

Mediaproducer Liz, zangeres Robin en de onlangs vader geworden Jonathan hebben één belangrijke
overeenkomst: hun slapeloosheid zorgt voor grote problemen in hun leven. Uitgeput en ten einde raad melden ze zich aan voor een experimentele slaaptherapie in een voormalige abdij. Wanneer er een dode valt, ontdekken Liz, Robin en Jonathan dat ontsnappen uit het klooster onmogelijk is. Vechtend tegen de slaap worden ze op de proef gesteld en proberen ze te ontkomen aan de moordenaar.

29 maart

De baai van Allie Reynolds is een spannende thriller. Een locked-roommysterie vol adrenaline op een idyllische surfplek in Australië.

Als je eenmaal bij Sorrow Bay bent gearriveerd, kom je er niet meer weg...

In De baai vertelt Allie Reynolds het verhaal van Kenna Ward, die drie jaar geleden haar twee grote liefdes verloor – nadat haar vriendje was verdronken, hing ze haar surfplank aan de wilgen en zwoer ze nooit meer te surfen. Wanneer ze hoort dat haar beste surfvriendin Mikka zich onverwacht snel verloofd heeft, besluit ze haar te verrassen. Kenna reist af naar Australië om haar op te zoeken en ook om die mysterieuze verloofde, Jack, te ontmoeten. Bij haar aankomst blijkt dat Jack en Mikka op het punt staan op surfvakantie te gaan en ze besluit mee te gaan.

Sorrow Bay is prachtig, ongerept en gevaarlijk. Mensen zouden er een moord voor doen om op deze afgelegen plek te kunnen surfen. Kenna ontmoet hier Mikka’s nieuwe vrienden, maar ze wordt niet bepaald warm welkom geheten. Ze behandelen haar als een buitenstaander en lijken dingen voor haar verborgen te houden. Waarom heeft haar vriendin zich eigenlijk met deze groep ingelaten? Al snel wordt het Kenna duidelijk: als je eenmaal bij Sorrow Bay bent gearriveerd, kom je er niet meer weg.

28 maart

Een provocerende wraakthriller en een pijnlijk kwetsbaar verhaal over verlossing

Het is vijftien jaar geleden dat Ike Randolph de gevangenis uitliep en sindsdien heeft hij niet eens een bekeuring gekregen voor te hard rijden. Maar wanneer de politie bij hem aanklopt, weet hij dat hij als zwarte man bang moet zijn. Ike is er kapot van als hij hoort dat zijn zoon Isiah is vermoord, samen met zijn witte echtgenoot Derek. Hoewel hij de geaardheid van zijn zoon nooit volledig heeft kunnen accepteren, is hij ontroostbaar.

Dereks vader Buddy Lee schaamde zich voor zijn zoons homoseksualiteit, net zoals Derek zich schaamde voor zijn vaders criminele verleden. Maar Buddy Lee zal niet rusten voor hij weet wie zijn zoon vermoord heeft.

Vastberaden om goed te maken wat ze niet konden toen hun zoons nog leefden, moeten de twee oud-gevangenen hun eigen vooroordelen over hun zoons - en over elkaar - te lijf gaan in hun missie om wraak te nemen.

21 maart

Nieuwe thriller van de Gouden Strop-winnaar van 2021!

Simone en Hein zijn midden dertig, kinderloos en hebben een hond. Na jaren in Amsterdam gewoond te hebben zijn ze naar een vinexwijk verhuisd, op zoek naar meer rust, ruimte en natuur. Langzaam maar zeker leren ze hun buren een beetje kennen. Evi en Thijs, jonge ouders met goede banen en drukke levens. Joyce, een jonge vrouw die in de ziektewet zit en 's ochtends regelmatig op haar balkon te vinden is. Er wordt zelfs een feest georganiseerd om de nieuwkomers welkom te heten. Maar al snel beginnen mensen zich ook af te vragen wat de echte reden is dat Simone en Hein uit Amsterdam zijn vertrokken.

Slagschaduw van Jo Claes

 

Een schaduw op de ziel

Met ‘Slagschaduw’ is de Leuvense auteur Jo Claes aan zijn 16^de misdaadroman met Thomas Berg toe.

‘Slagschaduw’ zet in een eerste tijd Karlien Debraekeleer en Jonathan Van Cauwenbergh in de schijnwerper.  Ooit waren zij een koppel.  Nu krijgt Karlien zomaar uit het niets een brief van Jonathan met daarin een ticket om de voorstelling van zijn film ‘Slagschaduw’ bij te wonen, notabene op de dag waarop zij twintig jaar huwelijk zouden gevierd hebben, mocht Karlien Jonathan niet hebben verlaten voor diens vriend Mathieu Dulst. Heeft Jonathan de droom waaraan hun huwelijk is kapot gegaan dan toch verwezenlijkt of is het zijn manier van natrappen om alles wat is gebeurd?

Een hele poos draait ‘Slagschaduw’ om Karliens steeds sterker wordende (bange) vermoedens tijdens de beleving van de film.  Zijn de parallellen tussen het verhaal van Jonas en Katoe enerzijds en dat van Jonathan en haar zuiver toevallig of griezelig autobiografisch?

Karlien is de zus van Tine, Thomas’ buurvrouw, en wil graag dat Berg zijn mening geeft over de film en haar vermoedens: heeft Jonathan een misdaad op zijn kerfstok?  Uiteindelijk laat Thomas zich door Tine overhalen om haar te vergezellen naar de vertoning van ‘Slagschaduw’ hoewel hij denkt dat het verhaal van Karlien en Tine het gekste verhaal ooit moet zijn. Hij toont zich sceptisch en neemt de tijd om goed in het verhaal te komen.  Met Karlien, Tine en Erika in de plot verwijst de auteur trouwens naar ‘De doden voorbij’, de vorige ‘Thomas Berg’.

De plot van ‘Slagschaduw’ bestaat uit 5 delen.  In het begin staat de film als verhaal in het verhaal centraal.  Over de afloop ervan blijft de lezer lang in onwetendheid. Alleen dat het einde onthutsend, gruwelijk en verbijsterend is.  Geen betere truc dan deze om de nieuwsgierigheid van de lezer te wekken!

Karlien houdt alleszins niet van al dat bloed en geweld dat zo typisch is voor een thriller.  Nu, daarvoor moet je ook niet bij Jo Claes zijn.  De ontknoping van de film komt verschillende keren heel dichtbij waardoor de suspens stijgt maar elke keer weer blijft het bij de adem inhouden.  De onthutsende, gruwelijke en verbijsterende finale wordt de kijker telkens weer onthouden en blijft sudderen achter de coulissen, wachtend als een vulkaan die op uitbarsten staat.  

Een misdaadroman van Jo Claes zonder dat daarin kunst harmonieus verweven raakt met de plot is ondenkbaar.  Het is Claes’ signatuur. Zijn stad Leuven is dan ook een onuitputtelijke bron aan kunstschatten! Getuige daarvan ook deze keer weer het kunstwerk afgebeeld op de cover (foto genomen door Ushi Claes, dochter van) en tentoongesteld in Museum M. De zestiende Thomas Berg vertrekt vanuit de beeldende kunst die cinema is.  Een schilderij in de film zet Berg een heel eind op weg naar de ontrafeling van de moeilijke zaak die hem door Karlien wordt voorgeschoteld.  Kunst is zo universeel en van alle tijden dat ze de sleutel kan zijn tot het verklaren van menselijke daden en karaktertrekken die even tijdloos zijn.  Je kan wel stellen dat Claes het recherchewerk ten dele overlaat aan de kunst.

Hoewel Thomas Berg al zestien boeken lang het hoofdpersonage is in de misdaadromans van Jo Claes, is zijn karakter nog altijd fris en interessant.  De release van ‘Slagschaduw’ valt samen met de start van de coronaperikelen.  De hoofdinspecteur van de federale politie moet wennen aan de lege Leuvense straten, de sluiting van musea en de opschorting van theater- en filmvoorstellingen.  Berg is een intelligent kunst- en cultuurminnend personage maar ten lange leste ook maar een mens.  Zeebos is als boezemvriend, sparingpartner en extern geweten zijn rots in deze bijzondere tijden, maar stelt vast dat, nog meer dan vroeger, Thomas op zichzelf terugplooit en cavalier seul speelt.  Als doe-mens mist hij de prikkels van het gewone politiewerk.  Berg komt in dit boek echt aan het eind van zijn Latijn en ontwikkelt zowaar machiavellistische trekjes.  De twist die daaruit volgt slaat Berg helemaal uit zijn lood.  Aangrijpend en schokkend!  Wat als Berg het al niet meer weet?!  En dan de twist na de twist!  ‘In cauda venenum’, ja, het venijn zit in de staart.

‘Slagschaduw’ is een misdaadroman die menselijke grieven, ongeluk, kleine kantjes en gevoelens van wraak beeldend bloot legt.  Het boek neemt een ietwat lange aanloop, maar eens Berg een misdaad vermoedt, is er geen houden meer aan, noch aan hem noch aan de plot. 

4.5 kraaien

Anita

Win de nieuwste van Jo Claes GESLOTEN

 Het laatste boek van Jo Claes:

Thomas Berg, hoofdinspecteur bij de Federale Politie van Leuven, krijgt op een dag de vraag van zijn buurvrouw Tine om samen naar de film Slagschaduw te gaan kijken. De prent vertelt het verhaal van een uit de hand gelopen burenruzie over een boom in de tuin van het ene koppel die het licht wegneemt uit de tuin van het andere. Tenminste, dat lijkt zo, maar volgens Tines zus Karlien is er iets heel anders aan de hand. De regisseur van de film is haar ex-man en Karlien is ervan overtuigd dat de film symbolisch is en een verschrikkelijk geheim onthult over de plotse dood van haar vriend. Berg laat zich overhalen om naar de bioscoop te gaan. De film is spannend en heeft een onthutsend slot, meer is er zijns inziens niet aan de hand. Wanneer Karlien hem een reeks argumenten geeft die haar vermoeden moeten staven, blijft Berg bij zijn mening, maar door de corona-epidemie heeft hij niets omhanden en uit verveling besluit hij om de zaak toch te onderzoeken. Wat hij stap voor stap ontdekt, is zo gruwelijk en ongelooflijk dat hij geen idee heeft hoe hij ooit Karliens gelijk kan bewijzen.

Jij kan kans maken op Slagschaduw. Beantwoordt de volgende vraag:

Met welk boek won Jo Claes de debuutprijs?

Stuur jouw antwoord naar Thrillerlezersblog@gmail.com ovv Claes.

Anita vroeg Jo Claes weer het hemd van het lijf!

 

Wie zegt Jo Claes, zegt Thomas Berg, Leuven en kunst.  Ook ‘Slagschaduw’ bevat weer de vaste ingrediënten.  ‘Slagschaduw’ is alweer de zestiende Thomas Berg, maar de formule werkt nog steeds.  Wat maakt dat Thomas Berg ‘het’ nog altijd heeft?  Misschien geeft Jo Claes het antwoord op deze vraag?  

Dag Jo!

•  Het is een traditie geworden dat jaarlijks in het voorjaar een nieuwe Thomas Berg aan het publiek wordt gepresenteerd.  Doe je er ook effectief een jaar over om een nieuw boek te schrijven?

Ik schrijf met opzet maar één Thomas Berg per jaar. Ten eerste omdat ik vrees dat als ik er meer schrijf, dat ten koste gaat van de kwaliteit. Ten tweede wil ik de nodige tijd uittrekken om de roman te schrijven zoals ik dat wil. Een plot bedenken kost me ongeveer een maand, soms meer. Het schrijven zelf duurt zes tot acht maanden, dat varieert van verhaal tot verhaal.

•  Met ‘Slagschaduw’ verblijd je de fans van Thomas Berg op een zestiende keer een inkijk in zijn leven.  Kan je je een leven zonder Berg indenken? 

Op dit ogenblik neemt Thomas Berg inderdaad een aanzienlijk deel van mijn leven in beslag, maar daarnaast schrijf ik nog andere dingen. Bijvoorbeeld de jeugdreeks ‘Niet voor mietjes’ waarvan intussen al vijf delen bestaan. En af en toe publiceer ik ook een gewone roman, zoals ‘Het kaïnsteken’ of ‘Spiegelgevechten’. Er bestaat dus - op vlak van schrijven – wel degelijk een leven zonder Berg, al moet ik eerlijk toegeven dat ik hem zou missen als hij er niet meer was.

• Kan Berg jou nog steeds verrassen?  Zijn er nog nieuwe kantjes van zijn karakter te ontdekken?  Leer ook jij hem nog steeds beter kennen?

Ik denk niet dat de lezer veel ‘nieuwe’ kantjes van Bergs karakter leert kennen. De man is in ‘Slagschaduw’ dezelfde als degene die hij al in vijftien romans is. Maar net als in het echte leven evolueert Berg als mens en dat onder invloed van de dingen die hij meemaakt, zowel professioneel als privé. Vooral dat laatste heeft op elk van ons – en dus ook op hem – een grote invloed. Dus nee, ik leer hem niet beter kennen. Hij is nog altijd hetzelfde hoofdpersonage dat ik zestien jaar geleden heb bedacht, maar af en toe stel ik zelf vast dat hij ietwat anders reageert dan vroeger, net als ikzelf doe.

•  Thomas Berg heeft zijn vaste schare fans.  De federale hoofdinspecteur houdt ons nog steeds in zijn ban.  Wat is zijn geheim volgens jou?

Ik denk dat dat te maken heeft met het feit dat hij als mens heel herkenbaar is. Hij is een bijzonder goed politieman, maar hij heeft ook een hele reeks kleine kantjes. Bovendien bestaan de meeste verhalen uit twee delen: de eigenlijke plot, maar ook hetgeen zich in zijn persoonlijk leven afspeelt en die twee facetten hebben een invloed op elkaar. Volgens mij willen lezers ook graag lezen wat er in het privéleven van een hoofdpersonage gebeurt, daardoor wordt die voor hen een mens van vlees en bloed.

•  Berg komt deze keer Leuven niet uit.  Is corona daarvoor verantwoordelijk of lag de verhaallijn al voor de uitbraak van het virus vast?

Het verhaal had ik grotendeels in mijn hoofd voor de epidemie uitbrak. Toen het eenmaal zover was, was ik zelfs van plan om niet over corona te schrijven omdat ik dacht dat iedereen dat zou doen. Maar mijn romans spelen zich altijd twee jaar af voor het jaar waarin ze verschijnen en dat doe ik bewust omdat ik op die manier weet wat er in dat ene jaar is gebeurd. Al snel moest ik echter vaststellen dat ik niet om corona heen kon omdat ‘Slagschaduw’ gesitueerd is in 2020 en nagenoeg het hele jaar door de epidemie is gekentekend. Ik heb daarom van de nood een deugd gemaakt en corona gebruikt als een leitmotief.

•  In ‘Slagschaduw’  bezorgt cineast Jonathan Van Cauwenbergh met zijn film heel wat kopzorgen aan Berg.  Vanwaar het idee om het verhaal van een film te verwerken in een Bergverhaal?

Ten eerste omdat ik een verhaal in een verhaal wilde, waardoor de roman een heel aparte gelaagdheid krijgt. Ten tweede omdat ik het interessant vond om de wisselwerking af te tasten tussen fictie en non-fictie. In hoeverre komt wat in een roman of in een filmscenario staat uit het privéleven van de auteur – in dit geval uit dat van de regisseur? En hoe bepaalt dat de inhoud of zelfs de herkomst van een verhaal? Daar peil je trouwens zelf naar, twee vragen verder. Zie dus aldaar.

•  Karlien Debraekeleer vraagt zich verontrust af wat de plot van de film zal brengen?  Weet jij altijd al van bij aanvang hoe de plot zal evolueren?

Voor ik aan het schrijven zelf begin, weet ik perfect hoe de plot zal evolueren. Bij een misdaadroman kan dat moeilijk anders omdat het een ongelooflijk ingewikkelde puzzel is waarin alles tot in detail moet kloppen. Dat wil niet zeggen dat er tijdens het schrijven niet nog wat details kunnen veranderen, maar het staat wel op voorhand vast hoe ik van punt A tot bij punt Z moet komen.

•  Jonathan verwerkt heel veel elementen uit zijn leven in zijn film. ‘Niets vertelt meer over hoe we in elkaar zitten dan de verhalen die we verzinnen.’ wordt verderop in het boek beweerd.  Wat leren we uit ‘Slagschaduw’ over jou?

Dat citaat van Pascal Mercier staat niet voor niets in het boek. Ik zal dus niet ontkennen dat er in deze roman een flinke autobiografische moot zit. Maar het verhaal zelf is natuurlijk pure fictie. In hoeverre het geënt is op mijn leven, is enkel en alleen mijn zaak. Ik wil alleen dit nog zeggen: ik heb me nooit meer geamuseerd met het schrijven van een Thomas Berg dan met dit boek en dat was niet enkel een verrassing voor mij, het heeft blijkbaar ook een positieve invloed gehad op de leeservaring, want als ik op de reactie van lezers mag afgaan, vinden ze deze roman één van de beste, zoniet het beste deel uit de hele Thomas Berg-reeks tot nu toe.

•  Corona is heel aanwezig.  Onze levens werden goed twee jaar geregeerd door het virus.  Ben je niet bang dat lezers gaan afhaken omdat het virus met dit boek ook in hun leeswereld een rol speelt?

Waarom? Aangezien ik een bestaande stad als achtergrond gebruik en elk verhaal zo levensecht als mogelijk probeer weer te geven - mét elementen die in dat jaar ook daadwerkelijk zijn voorgevallen - kan het de beleving van lezers alleen maar ten goede komen als ze in het verhaal geconfronteerd worden met gebeurtenissen die ze zelf voor een deel hebben meegemaakt.

•  ‘Nadenken moet hij bij een espresso, bij voorkeur bij meer dan één.’ Een straffe espresso, een cognac, het zijn Bergs favoriete dranken.  Ook van jou?  Ook een noodzaak om goed na te denken voor jou?

Ik gebruik geen alcohol als ik schrijf omdat ik een ochtendschrijver ben. Ik schrijf van zes of zeven uur ’s ochtends tot ongeveer twaalf à één uur. Dan zit het erop voor die dag. Maar de plot zelf bedenken doe ik ’s nachts en dan komt er wel eens een cognac aan te pas, dat klopt.

•  Museum- en bioscoopbezoekjes, … deze keer moet Berg zonder.  Wat deed het met jou dat die culturele uitstapjes niet mogelijk waren?

Hetzelfde als met Berg. De pure horror.

•  De Gambrinus bleef gesloten.  Is dat ook toevallig jouw favoriete kroeg  in Leuven?  Na al die reclame via Berg, moeten ze jou daar toch als VIP behandelen ondertussen?

Ik zit af en toe op het terras van de Gambrinus, al is het niet – zoals in Bergs geval – mijn stamkroeg. Soms ga ik daar ook iets drinken als ik tijdens het schrijven bezig ben met een scène die zich in de Gambrinus afspeelt en probeer ik me voor te stellen wat Berg op zo’n moment ziet, denkt en voelt. Ook dat is een vorm van research, een heel aangename dan nog.

•  Leuven lijkt wel een heel groot museum.  Altijd is er wel een kunstwerk dat een grote rol speelt in jouw misdaadromans.  Ga jij veel op museumbezoek?  En is dat dan vooral in functie van je schrijven? 

Soms wel, soms niet. Als de research voor een roman dat vereist, bezoek ik bepaalde musea, tentoonstellingen, steden of zelfs landen. Meestal echter gebeurt het omgekeerde en put ik uit herinneringen aan wat ik ooit ergens heb gezien.

•  Hoe maak je de verbinding tussen een kunstwerk dat je ziet en een nieuw plot?  Hoe vind je net dàt kunstwerk dat nodig is om een heel verhaal rond te schrijven?

Dat varieert. Vaak bedenk ik een plot en ga dan op zoek naar een kunstwerk dat aansluit bij de inhoud en de sfeer van het verhaal. Soms gebeurt het andersom. Bij ‘Tot de dood ons scheidt…’ bijvoorbeeld was ik zo getroffen door het grafmonument dat op de cover staat dat ik omgekeerd heb gewerkt en op basis van het kunstwerk een verhaal heb bedacht. Bij ‘Slagschaduw’ ging het weer anders. De plot van dat verhaal bevat een film die over een boom gaat en toch ook weer niet. De trapconstructie van Hannes Van Severen toont een trap die eigenlijk geen trap is omdat de treden omgekeerd staan. De link lag voor de hand.

•  Tijdens de Thomas Bergwandelingen in Leuven kunnen lezers met eigen ogen de kunstwerken die aan bod komen in jouw boeken aanschouwen.  Die wandelingen worden met elk boek langer?  Gids je die wandelingen zelf? Kan je hierover een woordje uitleg geven?

De wandelingen worden geleid door twee stadsgidsen die zich gespecialiseerd hebben in de boeken over Thomas Berg. Ze maken een tour langs een reeks locaties die belangrijk zijn in de verschillende verhalen, maar dat zijn er intussen zoveel dat ze natuurlijk een selectie moeten maken. Zelf gids ik zulke wandelingen heel zelden. Dat gebeurt alleen op speciale aanvraag.

•  Hoe kan de lezer hieraan deelnemen, zich daarvoor inschrijven?

Meestal kondig ik de wandelingen aan op mijn Facebookpagina, maar je moet snel zijn omdat ze doorgaans meteen volzet zijn. Deze zomer worden er nog enkele georganiseerd, heb ik me laten vertellen.

•  Tot slot, een nieuwe Thomas Berg is reeds in volle ontwikkeling?  Blijft Thomas thuis of trekt hij naar het buitenland?  Heb je al een titel voor het volgende boek?

De volgende Thomas Berg is zo goed als klaar. Aangezien het boek in 2023 verschijnt, speelt het zich af in 2021. Meer wil ik er voorlopig nog niet over kwijt.

Alvast een antwoord dat de fans van de politie-inspecteur heel nieuwsgierig maakt naar zijn volgende op te lossen misdaad.  Afspraak dus in 2023 voor de zeventiende Thomas Berg!  Daar drinken we voor nu een dubbele espresso op!  Of een cognac, voor de liefhebbers.

Anita voor Thrillerlezers!

Verwacht deel 4

 24 maart

In Afrekening, het zevende boek in de serie van Bernard Minier met rechercheur Martin Servaz in de hoofdrol, wordt in de bossen bij Toulouse een naakte jongeman dood aangetroffen met het woord ‘gerechtigheid’ op zijn borst gebrand. Hij is als opgejaagd wild aangereden, en aan Servaz de taak om deze zaak op te lossen – voordat de situatie nóg verder uit de hand loopt.

In deze meedogenloze thriller met een verbluffende finale schetst Minier een haarscherp beeld van de huidige tijd: een wereld vol demonstraties, complotdenkers, geweld tegen de politie en natuurlijk een groeiende kloof tussen inwoners van hetzelfde land.

Afrekening van Bernard Minier leest als een klopjacht: filmisch en wervelend, met een strakke spanningsboog en een uiterst beklemmende sfeer, die je nog lange tijd zal achtervolgen.

15 maart

Oud- rechercheur John Pel schrijft in zijn boek Sporen liegen niet over grote schokkende zaken, o.a. de Bijlmerramp, de moord op Theo van Gogh en MH17 en laat zien welke invloed zulke zaken hebben.

Sporen liegen niet van John Pel biedt een unieke inkijk in het werk van een forensisch rechercheur in de strijd tegen de zware criminaliteit. Niet minder dan vijftienhonderd doden gingen door zijn handen. De lijst met zaken waarbij oud-forensisch rechercheur John Pel in zijn carrière betrokken was, is niet alleen indrukwekkend maar ook angstaanjagend.

Pel begon zijn loopbaan bij de Amsterdamse politie als portier, om vijfendertig jaar later afscheid te nemen als leidinggevende bij het Landelijk Team Forensische Opsporing. Als technisch rechercheur werkte hij mee aan tientallen liquidatie-onderzoeken – waaronder het Passage-onderzoek – en was hij betrokken bij schokkende zaken als de Bijlmerramp, de moord op Theo van Gogh, de aanslag op het Koninklijk Huis in Apeldoorn, de schietpartij in winkelcentrum De Ridderhof in Alphen aan den Rijn en MH17, gebeurtenissen die in ons collectieve geheugen gegrift staan.

29 maart

Het gaat goed met inspecteur Ewert Grens. Een fantastisch jongetje noemt hem ‘opa’ en voor het eerst in dertig jaar is er een vrouw voor wie hij zich netjes wil kleden. Hoe kan dit omslaan in een nachtmerrie van dodelijke injecties, ontvoeringen en slaven- en orgaanhandel? En waarom leidt dat tot de moord op iemand die dicht bij Ewert staat?

Drie vrouwen is een beklijvende en uiterst spannende thriller waarin niemand te vertrouwen is.

25 maart

Thomas Berg, hoofdinspecteur bij de Federale Politie van Leuven, krijgt op een dag de vraag van zijn buurvrouw Tine om samen naar de film Slagschaduw te gaan kijken. De prent vertelt het verhaal van een uit de hand gelopen burenruzie over een boom in de tuin van het ene koppel die het licht wegneemt uit de tuin van het andere. Tenminste, dat lijkt zo, maar volgens Tines zus Karlien is er iets heel anders aan de hand. De regisseur van de film is haar ex-man en Karlien is ervan overtuigd dat de film symbolisch is en een verschrikkelijk geheim onthult over de plotse dood van haar vriend. Berg laat zich overhalen om naar de bioscoop te gaan. De film is spannend en heeft een onthutsend slot, meer is er zijns inziens niet aan de hand. Wanneer Karlien hem een reeks argumenten geeft die haar vermoeden moeten staven, blijft Berg bij zijn mening, maar door de corona-epidemie heeft hij niets omhanden en uit verveling besluit hij om de zaak toch te onderzoeken. Wat hij stap voor stap ontdekt, is zo gruwelijk en ongelooflijk dat hij geen idee heeft hoe hij ooit Karliens gelijk kan bewijzen.

14 maart

Na een vreselijk verlies heeft gedragsdeskundige Julia Menken grote moeite om haar leven weer op te pakken. Met tegenzin wordt ze op een grote zaak gezet waarbij jonge vrouwen in de Brabantse Peel spoorloos verdwijnen. Ze kan haar gedachten maar nauwelijks bij haar werk houden, en dan dreigt ze ook nog eens de voogdij over haar zoon Mees kwijt te raken…

1 maart

Nadat Xander tijdens het einde van zijn actieve dienst bij het Kops Commandotroepen gerekruteerd wordt door de Nederlandse militaire inlichtingendienst, blijkt zijn eerste opdracht meteen een bijzonder heftig dossier. Twee beruchte agenten van de Russische geheime dienst, en tevens goede vrienden van de president, blijken onder een dekmantel naar Nederland te zijn gereisd. Xander en zijn nieuwe team krijgen de opdracht om de twee in de gaten te houden en uit te zoeken wat ze doen. Al snel blijkt dat de Russische president een wel heel persoonlijk belang heeft bij deze missie en niet van plan is zich door iemand tegen te laten houden. De reeds gespannen verhouding met het Kremlin komt op een kookpunt en het is aan Xander en zijn team om ervoor te zorgen dat de Nederlanders en Russen niet lijnrecht tegenover elkaar komen te staan.

7 maart

Staf Mertens, de directeur van het bankkantoor BNP Paribas Fortis aan de Mechelsesteenweg in Lier, woont met zijn vrouw Brigitte Van Cauwenbergh in de Lezenlaan in Lier. Op paaszondag, nadat ze maar de paasviering zijn geweest, worden ze thuis overvallen door drie gangsters. De gangsters binden Brigitte vast op een stoel en nemen Staf mee naar het bankkantoor waar hij gedwongen wordt om de kluis te openen. Daarna wordt Staf ook vastgebonden en verdwijnen de gangasters. Enkelen dagen later wordt Vera Brandts thuis, in de Marnixdreef in Lier, vermoord terwijl haar man, Mark Spoelders, eigenaar van een meubelzaak, in de loge van de S.K. Lierse naar het voetbal kijkt. Somers en De Winter moeten uitzoeken of beide zaken met elkaar te maken hebben. Tijden het onderzoek vallen nog meer slachtoffers.

De doden voorbij van Jo Claes

 

Een laatste bewijs

In Leuven wordt een verwoed verzamelaar van oude boeken en handschriften neergeslagen met één van zijn laatste aanwinsten. Kort daarna ondergaat een galeriehouder hetzelfde lot met een bronzen beeld uit zijn galerie. Het bronzen kunstwerk is echter verdwenen. Wel wordt een beeld van de heilige Gambrinus teruggevonden op de plaats van de misdaad.

Berg, Wenderickx, Coens, Lou en Zeebos zoeken naar aanknopingspunten. Gaat het om één en dezelfde dader? Wanneer echter een kennis van Berg op beestachtige wijze wordt vermoord, wordt het voor de hoofdinspecteur persoonlijk en, hoewel hij hiermee ingaat tegen alle voorschriften, is hij meer dan ooit vastbesloten om de dader te klissen.

‘De doden voorbij’ telt zes episodes en speelt in Leuven en omgeving. In de Gambrinus gaat Berg deze keer niet alleen genieten van zijn espresso, de heilige Gambrinus eist een prominente rol op in de verhaallijn door voortdurend op te duiken in de zoektocht naar de ware toedracht achter de misdaden.

Bladzijde na bladzijde mee te mogen zijn in de ontwikkeling van de plot is een waar genot. In zijn vijftiende misdaadroman rond Thomas Berg kiest Jo Claes voor het milieu van boeken- en handschriftenverzamelaars als scène voor de start van een nieuw misdaadverhaal. Terwijl de speurders trachten wijs te raken uit de misdaden die al of niet een link vertonen met de allegorische bierkoning Gambrinus, wordt, naast een veertiende-eeuwse codex, miniaturen en Jan I van Brabant, ook de kunst voortgebracht door de vertegenwoordigers van de eerste Latemse school een steeds terugkerend onderdeel van het onderzoek Dat Thomas Berg kennismaakt met bierbrouwster Tania maakt dat ook Leuven, en bij uitbreiding Haacht, als bierstad in de picture komt. 

Tegelijkertijd uit de auteur bij monde van Berg zijn ongenoegen over de manier waarop de stad Leuven nieuwe woonwijken inplant en daarbij raakt aan het authentieke karakter van de stad; beklaagt hij zich over het gebrek aan respect voor de laatste getuigen van een roemrijke geschiedenis die dreigen verloren te gaan. Naast de vele interessante wetenswaardigheden die de auteur via Thomas Berg loslaat op de lezer, is ‘De doden voorbij’ ook een staaltje van een ingenieus uitgewerkt misdadig plan.

‘De doden voorbij’ is geen nagelbijtend spannend of flitsend verhaal. Ook in deze Thomas Berg geen spannende achtervolgingen in snelle wagens. Nee, Thomas prefereert nog steeds het ‘benenwerk’. Het geeft hem de gelegenheid om informatie te verwerken, mogelijke te volgen pistes tegen elkaar af te wegen en de kunst in zijn thuisstad te savoureren. De autoritten in de bijrijdersstoel terwijl Lou haar rijkunsten in de praktijk brengt, zijn voor hem al spannend genoeg.

Ook in de vijftiende Thomas Berg staan de personages er. Berg is nog steeds zijn onnavolgbare zelf: espressoverslaafd en liefhebber van een goedbereide pasta geserveerd met een goede fles fumaio; hij heeft nog steeds een kort lontje en is ongeduldig en veeleisend voor zijn team en zichzelf. Zijn relatie met zijn machiavellistische overste Denissen blijft heel moeilijk. Deze keer zijn het de kookkunsten van Ottolenghi die hun relatie ‘voorlopig’ ontmijnen. Zoals altijd heeft hij de indruk dat hij achter de feiten aanholt en dat brengt hem uit zijn evenwicht. Zijn manier van denken en overwegen werkt ook nu weer aanstekelijk en pusht de lezer om hetzelfde te doen. De ontmoeting met Tania laat Berg niet onverschillig en we krijgen zowaar een andere kant te zien van Thomas. Zou hij dan toch de ridder op het witte paard kunnen zijn?

Eén personage werkt zich meer op de voorgrond. Lou. Ondanks haar korte nachten laat zij zich opmerken door haar analytisch vermogen en wendt ze al haar intelligentie en wilskracht aan in de hoop een ‘toelatingsticket’ te veroveren tot de privégesprekken tussen Berg en Zeebos. Haar bewondering voor haar chef is mogelijk een element dat kan uitgroeien tot meer in een volgende misdaadroman rond de hoofdinspecteur.

Met ‘De doden voorbij’ presteert Jo Claes het alweer om kunst, geschiedenis en misdaad in een harmonieus vlot lezend misdaadverhaal te gieten zonder daarbij pedant of arrogant over te komen. Iets wat Berg in geen geval zou appreciëren.

4.5 kraaien
Anita

Win De doden voorbij van Jo Claes

 

In Leuven worden op enkele dagen tijd twee mannen in hun woning door een inbreker neergeslagen: een boekenverzamelaar met een zwaar boek, een kunsthandelaar met een bronzen kunstwerk. Beide mannen bezwijken aan hun verwonding; telkens verdwijnt er iets waardevols. Hoofdinspecteur Thomas Berg ontdekt dat er in de twee gevallen een verwijzing naar een plaatselijke, folkloristische figuur werd achtergelaten die niets met de overvallen lijkt te maken te hebben. Hij is ervan overtuigd dat de inbraken gelinkt zijn, maar zijn team denkt daar anders over. En dan valt een derde slachtoffer, iemand die Berg kent, waardoor hij persoonlijk bij de zaak wordt betrokken en het emotioneel erg moeilijk krijgt. Tot overmaat van ramp treffen Berg en zijn team opnieuw een soortgelijke, mysterieuze verwijzing bij het lijk aan.

Hoe heette de eerste misdaadroman met Thomas Berg als personage?

Van de hemel in de hel van Jo Claes

Titel: Van de hemel in de hel

Auteur: Jo Claes

Uitgeverij: Houtekiet

Publicatiedatum: maart 2020

Recensie door: Anita

Kraaien: 5

Weerloos overgeleverd en verraden

Tijdens een groepsreis in Verona, Italië maakt hoofdinspecteur Thomas Berg kennis met Emmeline en Karin. Leuven en het politiewerk zijn echter nooit ver weg, want wanneer Emmeline doodongerust is omdat ze al sinds dagen er niet in is geslaagd telefonisch contact te hebben met haar echtgenoot, schakelt Berg zijn Leuvens team in om informatie omtrent Dirk Wouters in te winnen.

Terug in Leuven, betekent de vondst in het recyclagepark van Wilsele van een anoniem naakt lichaam gewikkeld in bubbeltjesplastiek het begin van een complex onderzoek.

Onder het genot van een uitstekend wijntje bij een heerlijke spaghetti puttanesca, slurpend van een espresso in stamcafé Gambrinus, te voet langs de Brusselsesteenweg, de Diestsestraat, vechtend tegen een kater na te veel cognac de vorige avond, teleurgesteld na alweer een afwijzing door een vrouw, probeert Berg inzicht te krijgen in de gruwelijke misdaad.

Het boek leest heel vlot. De reis naar Verona is mooi verweven met de gebeurtenissen in Leuven en blijft een rol spelen tot op het einde van het verhaal. ‘Van de hemel in de hel’ steekt ingenieus in elkaar, elk stukje informatie blijkt van belang om de motieven en de psyche van de dader bloot te leggen. Berg wordt wederom heel menselijk en realistisch neergezet, hij staat bekend als een gedreven en gerespecteerd politieman. Hij is veeleisend voor zijn team alsook voor zichzelf, maar weet de geneugten van het leven te waarderen. Zijn relatie met vrouwen blijft ook weer in deze ‘Thomas Berg’ een niet te nemen hindernis. Het maakt hem alleen maar sympathieker. Het verhaal is bij de tijd en realistisch. Ook in Leuven ergert men zich aan het circulatieplan en actuele evenementen zoals ‘Leuven leest’ worden in het boek vereeuwigd.

‘Van de hemel in de hel’ is geen thriller waarin de ene flitsende actie overgaat in de volgende. Thomas Berg is niet de man van de knallende actie. De spanning komt uit een andere hoek. Want slaagt Berg erin de motieven van zijn verdachten te doorgronden, kan hij de nodige bewijzen leveren om de schuldige achter slot en grendel te krijgen? Hij wikt en weegt, checkt en controleert en met hem de lezer. Een moeilijke puzzel die wordt gelegd met vallen en opstaan.

De verwijzingen naar de mythologie en de Bijbel, symboliek, kunst en literatuur zijn de rode draad door het verhaal heen. Dantes Divina Commedia, Shakespeares poëzie, de fresco’s van Giotto in Padua en de film ‘Shakespeare in love’ zetten hem en de lezer op het juiste spoor. Schitterend hoe de mooie foto op de cover van het boek de kern van het verhaal in beeld omzet! Geweldig hoe het citaat uit ‘A Lovers’ Complaint’ (Shakespeare) waarmee het boek begint, helemaal op het einde zijn volle betekenis krijgt in het kader van het verhaal.

Met de laatste fles Amarone meegebracht uit Verona valt het doek over de moordzaak, sluit Berg deze hectische periode uit zijn leven af en geeft hij zijn directeur het nakijken. Een knipoog naar de lezer! Heerlijk hoe die man altijd zichzelf blijft!

Deze veertiende misdaadroman van Jo Claes lost weer alle verwachtingen in. Zonder enige twijfel 5 sterren!

Jo Claes ondervraagd

Hoi Thrillerlezers!!

Mijn naam is Anita en ik hou van lezen.  Sinds ik lid ben van deze groep ben ik naar een nog hoger tempo geschakeld.  Mooie boekenpareltjes volgen elkaar op.  Maar waar mijn lezershart écht, maar dan écht, écht sneller van gaat slaan, dat zijn de boeken van Jo Claes.  Dus toen ik laatst ‘Van de hemel in de hel’, zijn allerlaatste misdaadroman, voor mijn deur mocht vinden, was ik ongetwijfeld de gelukkigste lezeres in de wijde omtrek.  En voor zijn boeken neem ik de tijd: geen haastwerk, het leestempo gaat omlaag, want een ‘Jo Claes’ lezen, dat is genieten!

Voor zij die Jo Claes nog niet zouden kennen - hoe onwaarschijnlijk is dat? - een kleine introductie.

Jo Claes was tot vóór enkele jaren werkzaam als leraar Nederlands-Engels aan het H.-Hartinstituut in Heverlee.  Zijn onderwijsopdracht combineerde hij eerst met het schrijven van verhalenbundels, novelles en romans. Later verschenen van zijn hand een  reeks non-fictie werken over mythologie, hagiografie en iconografie.  Zijn specialisatie in de apocriefe literatuur, de religieuze kunst en de Romeinse sagenwereld duikt regelmatig op in zijn recente misdaadromans.  Ondertussen kan hij leven van zijn schrijverschap.


Met ‘De zaak Torfs’ lanceerde Jo Claes in 2008 zijn eerste misdaadroman met als hoofdpersonage de Leuvense hoofdinspecteur Thomas Berg.  Leuven, kunst, geschiedenis, archeologie, de psychologische analyse van Berg, een spannend moordonderzoek, het zijn de vaste ingrediënten in zijn boeken.  Meerdere keren viel hij in de prijzen: ‘De mythe van Methusalem’ leverde hem de Gouden Strop op alsook de publieksprijs Hercule Poirot; met ‘Het gewicht van de haat’ haalde hij eveneens de publieksprijs Hercule Poirot binnen.
Mij viel de eer te beurt om hem een aantal vragen te mogen stellen voor Thrillerlezers!. 

Lezen jullie mee?

Jouw misdaadromans hebben als thuisbasis Leuven.  Heb je bij aanvang van een nieuw boek een soort van stratenplan voor ogen, een stukje van Leuven dat in die bepaalde roman extra in de verf wordt gezet? 

Leuven als thuisbasis is met opzet gekozen omdat ik het grootste deel van mijn leven in deze stad heb gewoond en ze heel goed ken. Bovendien heeft Leuven een rijk historisch verleden en heeft de stad zwaar te lijden gehad tijdens de wereldoorlogen, twee aspecten die in mijn romans geregeld aan bod komen. Daar komt nog eens bij dat de mix van studenten en gewone Leuvenaars heel apart is. 60.000 studenten op een bevolking van 100.000 inwoners is uniek in dit land.

Als ik een nieuw verhaal bedenk, is het niet de bedoeling om een bepaald stukje Leuven in de verf te zetten. Wat ik wel doe, is urenlang door straten en steegjes dwalen om locaties te vinden die ik kan gebruiken voor de plot. Net zoals ook regisseurs van films doen, maar die hebben daar natuurlijk assistenten voor.

Je hebt ondertussen de  veertiende  Thomas Berg geschreven.  Waar haal je telkens de inspiratie om jouw hoofdpersonage weer een nieuwe misdaad te laten oplossen?

De vraag waar een schrijver zijn inspiratie vandaan haalt, is zo oud als het schrijven zelf en heeft nog nooit iemand naar tevredenheid kunnen beantwoorden. Ik doe dus ook geen poging, alleen dit. De manier waarop een verhaal ontstaat, is het resultaat van een melange van allerlei elementen: persoonlijke ervaringen, toevallige gebeurtenissen in je omgeving of in die van vrienden, je eigen fantasie, dingen die je gelezen hebt of gehoord, voorvallen uit je jeugd, herinneringen die plots komen bovendrijven, associaties die god-weet-waar vandaan komen enz… enz… Eigenlijk is het opbouwen van een plot een soort kettingreactie tussen al deze factoren, maar waar die begint en welke de katalysatoren zijn, is achteraf onmogelijk na te gaan.

Soms gaat Thomas Berg ook naar het buitenland.  Is dat dan naar aanleiding van een gebeurtenis daar dat het verhaal ook die kant wordt uitgestuurd?

De scènes in het buitenland zijn inderdaad een gevolg van de reizen die ik heb gemaakt. Een voorbeeld. In de roman ‘Van de hemel in de hel’ komt de Cappella degli Scrovegni in Padua aan bod. Toen ik die twee jaar geleden voor het eerst zag, vond ik die zo mooi dat ik dacht: dit moet ik ooit in een roman gebruiken. Hetzelfde geldt voor Verona.

Thomas Berg is een heel menselijke rechercheur: gedreven, ietwat koppig, intelligent, loyaal, dikwijls eenzaam, nors, soms laat hij de lezer schrikken op momenten dat hij serieus uit zijn sloffen schiet.  Als lezer kennen we hem ondertussen heel goed.  Met elke nieuwe roman ontmoeten we een oude bekende.  Als je zo lang met een personage ‘samenleeft’, wordt dat karakter dan geleidelijk aan ook niet Jo Claes?  Lijkt Thomas Berg op jou?  

Lijkt Berg op mij? Ook die vraag wordt vaak gesteld. Ik begrijp dat lezers daar nieuwsgierig naar zijn, maar eigenlijk heeft het geen enkel belang hoeveel van mij in Thomas Berg steekt. Laat ik enkel dit zeggen. Denk je dat het mogelijk is om veertien romans te schrijven met hetzelfde personage zonder dat er iets van jezelf in dat personage kruipt? Volgens mij is dat nagenoeg uitgesloten. Maar wat autobiografisch is en wat niet, laat ik in het midden.

Is hij geïnspireerd op iemand die je kent?  Dat vraag ik me trouwens ook af wat de andere personages betreft.

Berg is niet geïnspireerd op iemand die ik ken. Hetzelfde geldt voor alle andere personages in de romans. Af en toe gebruik ik wel karaktertrekken, uiterlijke kenmerken, hobby’s, eigenaardigheden, uitspraken enz… van mensen uit mijn vrienden- of kenniskring. Ook met hun voor- of familienamen doe ik dat. Soms maak ik bij de keuze van een nieuwe naam voor een personage een combinatie van de voornaam van een vriend of vriendin en de familienaam van zijn of haar partner. Mijn vrienden vinden dat grappig. Het zijn knipoogjes, meer niet.

Gaat er aan elke misdaadroman van jou veel onderzoek vooraf?   Archeologie, geschiedenis, …  het zijn vaste ingrediënten in jouw boeken.   Dit is toch niet enkel parate kennis?

Ik doe voor elke roman erg veel research. Vaak zitten er referenties aan geschiedenis, literatuur, kunst, Bijbel, Griekse mythologie of christelijke iconografie… in mijn verhalen verwerkt. Dat zijn vakgebieden waar ik goed in thuis ben, ofwel door mijn studies, ofwel omdat ik me er altijd voor heb geïnteresseerd. De rest is opzoekwerk. In de roman ‘De mythe van Methusalem’ gaat het bijvoorbeeld over stamcelonderzoek. Daar wist ik weinig of niets over, dus heb ik me uitvoerig moeten informeren. Wat dat betreft, is Leuven ideaal. Je hebt hier specialisten van wereldniveau voor nagenoeg elke discipline en het kost meestal maar enkele telefoontjes of mailtjes om bij de juiste persoon terecht te komen en alle informatie te krijgen die je nodig hebt. Dergelijke mensen staan meestal vermeld in mijn nawoord.

Waarin onderscheiden jouw misdaadromans zich van de misdaadromans/thrillers van jouw collega-auteurs?  Mag ik spreken over ‘intelligente’ misdaadromans?

Mijn boeken zijn geen gewone thrillers, het zijn romans in elke betekenis van het woord, met dit verschil dat er een misdaad in wordt gepleegd. Wat ze van de overige Nederlandstalige misdaadverhalen onderscheidt, is misschien het feit dat er zovele verwijzingen in aan bod komen naar die elementen die in de vorige vraag zijn vermeld. Waarom is dat? Omdat ik intertekstualiteit heel belangrijk vind. Uiteindelijk schrijf je als auteur toch altijd het soort boeken dat je zelf graag leest. Het omgekeerde is trouwens zo goed als onmogelijk. Of mijn boeken daarom ‘intelligente’ misdaadromans genoemd kunnen worden, laat ik aan de lezer over.

De covers van jouw boeken zijn echte ‘Jo Claes’-covers, een handelskenmerk, zeg maar.  Er is ook telkens een duidelijk verband met het verhaal.  Wat is er eerst?  De cover of het verhaal?

Op elke cover staat een kunstwerk uit Leuven. Dat gebeurt enerzijds om een link te leggen met de stad, maar anderzijds ook omdat het beeld van belang is voor de plot. Doorgaans bedenk ik eerst een verhaal en zoek dan naar een bijpassend kunstwerk, maar soms gebeurt ook het omgekeerde. Dan zie ik een beeld dat me bijzonder aanspreekt en op basis daarvan bedenk ik dan een plot. Dat was onder meer het geval bij ‘Tot de dood ons scheidt…’ en ‘Van de hemel in de hel.’

Welke  van jouw 14 misdaadromans ligt jou het meest aan het hart, aan welke hou je de beste herinneringen?  Waarom?

Aan een schrijver vragen welk boek uit de reeks hem het nauwst aan het hart ligt, is zo’n beetje hetzelfde als aan een vader vragen welk kind hij het liefst ziet. Maar goed, ik doe een poging. Boeken waar ik heel tevreden over ben, zijn: ‘Want alles gaat voorbij, maar niets gaat over’, ‘Tot de dood ons scheidt…’ en ‘Van de hemel in de hel.’ Het boek waar ik de slechtste herinneringen aan hem, is ‘De mythe van Methusalem’ omdat de research ronduit een verschrikking was en ik lange tijd het verhaal niet verteld kreeg zoals ik wilde. Aan de andere kant heb ik met die roman ‘De Gouden Strop’ gewonnen en is dat weer een heel prettige herinnering.

Had je ooit, toen je misdaadromans begon te schrijven, een bepaalde auteur, binnenlands of buitenlands, als voorbeeld? 

Toen ik aan de Thomas Berg-reeks begon, had ik geen specifiek personage uit een andere misdaadreeks voor ogen. Ten eerste omdat ik zelf weinig misdaadverhalen lees, ten tweede omdat ik geen epigoon wilde worden van een andere schrijver.

Soms wijzen lezers mij erop dat Berg wel wat wegheeft van Morse. Er zijn inderdaad enkele overeenkomsten, maar er zijn veel meer verschillen. Morse was gek op zijn Jaguar, Berg rijdt niet eens met de auto. Morse was een bierdrinker, Berg is een wijnliefhebber. Morse kookte niet, Berg kookt heel graag. Morse loste kruiswoordraadsels op, Berg kweekt orchideeën en verzamelt klein antiek zilver. Bij Morse lukte het bijna nooit met vrouwen, bij Berg af en toe wel, ook al loopt het eveneens vaak mis. Morse was eenzaat en had geen vrienden, Berg is heel goed bevriend met Zeebos. Enz… enz…

Lees je zelf (veel)?  Stel dat ik in jouw boekenkast zou mogen neuzen, welk genre, welke auteurs vind ik daar dan vooral terug?

Ik lees zoveel ik kan, afhankelijk van de hoeveelheid vrije tijd die ik op een bepaald ogenblik heb. Mijn boekenkast bevat literatuur uit de hele wereld en vele klassieke werken. Ik heb natuurlijk mijn favoriete schrijvers, maar het zou me te ver voeren om die hier allemaal op te sommen. Misdaadliteratuur heb ik niet veel, behalve enkele boeken van Jo Nesbø en Jussi Adler-Olsen. Daarnaast heb ik ook veel non-fictie en een verzameling eerste drukken van oude Vlaamse romans.

Je was leraar?  Thomas Berg kan het niet verbergen dat correcte taal hem nauw aan het hart ligt.  Zit er dan ook een beetje een ‘taalopvoedkundig’ aspect in jouw boeken?

Twee jaar geleden ben ik met lesgeven gestopt omdat ik fulltime wilde schrijven. Wat Thomas Berg betreft, die heeft de onaangename gewoonte om zijn medewerkers te wijzen op fouten die ze maken tegen het Nederlands. Dat is een van de eigenaardigheden die ik hem heb meegegeven en die geen enkele leraar Nederlands vreemd is, dus mij ook niet. Of er daarmee een ‘taalopvoedkundig’ aspect in mijn boeken zit, is wellicht overdreven. Ik ben wel een beetje een taalpurist en dat zal zijn weerslag wel hebben op de manier waarop ik schrijf. Bovendien ben ik een perfectionist wat stijl betreft, maar ook dat zal waarschijnlijk beroepsmisvorming zijn.

Kreeg jij jouw leerlingen beter aan het lezen omdat je zelf als auteur aan het werk was? 

Mijn leerlingen vonden het leuk dat ik schrijver ben en als er een nieuw boek verscheen of er stonden recensies in de kranten, dan lieten ze duidelijk merken dat ze daarvan op de hoogte waren. Soms kwamen ze na de les zelfs vragen om een boek van hun ouders te signeren. Leerlingen zelf doen lezen, is de dag van vandaag niet meer eenvoudig, maar wat altijd werkt – niet alleen bij jongeren, ook bij de meeste volwassenen – is een roman met een sterke plot. Iedereen houdt van een goed verhaal. Dat bewijst het succes dat dit genre al decennialang heeft.

En met deze vraag besloot ik deze vragenronde met Jo Claes, een absoluut aimabele en boeiende auteur die nog lang niet uitgeschreven is!