Eind 2021 rondde Nina Verheij de trilogie met in de hoofdrol Emily Gagliardi af. Na ‘Fatale keuzes’ en ‘Geheugenspel’ vormt ‘Blinde wraak’ het sluitstuk van een drieluik waar de vele fans van de jonge politierechercheur heel hard van hebben genoten.
Hoe beleefde Nina het schrijven van
de trilogie? Is het verhaal van Emily
echt helemaal verteld? Nina Verheij
geeft uitleg.
•
Dag Nina, na ‘Fatale keuzes’ en ‘Geheugenspel’ ligt nu ‘Blinde wraak’ in
de boekenrekken. Was het van bij het
begin, toen je ‘Fatale keuzes’ schreef, de bedoeling om een trilogie te
schrijven?
Nee, echt totaal niet. Toen
ik als begin-twintiger aan ‘Fatale keuzes’ begon, had ik geen flauw idee wat ik
aan het doen was. Ik wist niet eens dat de scènes die ik opschreef een
detective zouden worden, laat staan dat het zich uiteindelijk zou ontpoppen tot
een trilogie. Pas toen ik er eind 2016 bewust voor ging zitten om de
verhaallijnen vorm te geven, wist ik dat ik een moord wilde toevoegen en leerde
ik de personages echt goed kennen. Voor die tijd was het meer een romantisch
drama.
Het idee voor een
vervolg sluimerde vanaf dat moment wel op de achtergrond, omdat ik tijdens het
schrijven van de ontknoping wist dat er meer te vertellen viel over Emily’s
vader. Terwijl ‘Fatale keuzes’ bij de redacteur lag, wilde mijn uitgever Sandra
van Hamley Books weten wat ik hierna zou gaan schrijven. Ik vertelde haar over
een mogelijk vervolg, waarna ze vroeg of ik er geen trilogie van kon maken. En
zo geschiedde, ha ha.
• Zo niet, hoe moeilijk of
gemakkelijk was het om van ‘Fatale keuzes’ het eerste deel van de trilogie te
maken?
Nadat Sandra de
suggestie van een trilogie deed, ging het eigenlijk heel snel. Een paar uurtjes
brainstormen later had ik al beginnende ideeën voor zowel deel 2 als 3. Dit
maakte het uiteindelijk ook leuker tijdens het schrijven, omdat ik in
‘Geheugenspel’ al wat easter eggs over ‘Blinde wraak’ kon toevoegen.
• Je hebt de drie delen aan een heel
stevig tempo geschreven. Zaten al die
verhalen klaar in jouw hoofd?
Over het eerste deel heb
ik zo’n tien jaar gedaan, maar dat kwam dus vooral doordat ik niet eens wist
dat ik een thriller aan het schrijven was. Ik schreef gewoon af en toe voor de
lol wat losse scènes op. Door mijn studie Nederlands en mijn eerste banen had
schrijven totaal geen prioriteit.
Daar kwam in 2016
verandering in, toen ik ontslag nam om een paar maanden naar Australië te gaan.
In Australië nam ik me voor om na terugkomst een dag per week minder te gaan
werken, zodat ik mijn schrijfwens serieus kon nemen. Pas nadat ik in mei 2019
in contact kwam met Hamley Books ging alles heel snel. Als je daadwerkelijk
tijd wilt vrijmaken om te schrijven, is er namelijk geen betere stok achter de
deur dan een uitgever die op je boeken zit te wachten, ha ha.
•
Ging het schrijven van ‘Geheugenspel’ en ‘Blinde wraak’ vlotter omdat Emily
en de kernpersonages van de reeks niet meer vanaf nul moesten uitgevonden
worden?
Dat heeft zeker
geholpen. Toen ik afgelopen november tijdens National Novel Writing Month met
een heel nieuw verhaal begon, realiseerde ik me pas wat voor voordeel het was
geweest dat ik veel van de personages van ‘Blinde wraak’ al kende toen ik aan
dat boek begon. Ik wist al wat voor gedrag bij hun persoonlijkheden paste en
hoe hun levens eruitzagen. Daardoor kon ik me veel meer op de nieuwe personages
en de ontwikkeling van de verhaallijnen richten.
• Naast de verhaallijnen die over de
drie delen heen ontwikkelen, zitten er ook heel wat verwijzingen naar eerdere
delen in de tekst verwerkt. Krijg je
daar feedback op?
Ik geloof niet dat al
veel mensen de verwijzingen hebben opgepikt (of dat hebben ze me gewoon niet
laten weten 😉). Waarschijnlijk omdat er te veel tijd tussen het lezen
van de verschillende boeken zat. Misschien dat dat nu bij nieuwe lezers sneller
zal gebeuren, omdat ze alle drie de boeken achter elkaar kunnen lezen en alles
dan nog vers in hun geheugen ligt.
• Springt één van de drie delen er
voor jou uit nu het schrijven van de drie boeken al een tijdje achter je ligt?
‘Fatale keuzes’ blijft
voor mij persoonlijk bijzonder omdat het mijn debuut was. Daarna ging er een
hele (boeken)wereld voor me open. Maar ik denk dat ik aan het plotten van
‘Blinde wraak’ het meeste plezier heb beleefd. Daarin kon ik ook alle losse
eindjes laten samenkomen. Zonder te veel te spoileren over de inhoud, voelde
het o.a. door het motief van de dader alsof het cirkeltje rond was.
• Een van de rode draden in de
trilogie is toch wel de relatie tussen vaders en hun kinderen. Bij welke relatie raakte je emotioneel het
meest betrokken? Waarom?
De relatie tussen Emily
en Paul was toch wel de ingewikkeldste om vorm te geven. Hoewel Paul niet
altijd de juiste keuzes maakt, blijft hij toch een soort vaderfiguur en mentor
voor Emily. Ze kan niet met een zwart-witte bril naar hem kijken.
Ik denk dat dat komt doordat Emily hem enerzijds al haar hele leven kent en anderzijds sowieso graag het beste in de mens ziet. Ook weet ze door haar eigen acties dat niemand perfect is. Ze gelooft dat iemand zijn leven kan beteren. Daarnaast speelt haar eigen schuldgevoel een grote rol. Zowel bij de misstappen van Paul als die van haar ex Matthijs vindt ze dat zij zelf deel van het probleem is geweest. Ze kan hen niet veroordelen voor hun gedrag zonder ook naar zichzelf te kijken.
• Geheimen werden bewaard tot en met
deel drie. Hoe voelde het werken naar de
revelatie ervan? Bevrijdend dat je alles
uiteindelijk mocht onthullen?
Het was zeker fijn om
naar de ontknoping toe te werken, maar tegelijkertijd ook best lastig. Alle
losse eindjes moesten worden opgelost, zonder dat het allemaal afgeraffeld zou aanvoelen.
In eerste instantie had
ik bijvoorbeeld bedacht dat Lucas pas tegen het einde van het boek achter de
waarheid zou komen. Gelukkig realiseerde ik me op tijd dat dat helemaal niet
handig was. Ik wilde dat hij de tijd zou krijgen om alle informatie te laten
bezinken en te bedenken wat hij ermee zou doen. En natuurlijk dat we daar als
lezers getuige van mochten zijn. Daarom heb ik die onthulling voor hem een heel
stuk naar voren gehaald. Hierdoor kreeg ik ook weer nieuwe ideeën voor de
verhaallijn met Matthijs, dus uiteindelijk ben ik heel blij dat ik die keuze
heb gemaakt.
• Emily heeft heel wat voor de
kiezen gekregen, persoonlijk en beroepsmatig.
Was jij altijd in control of heeft het verhaal het op een gegeven moment
van jou overgenomen?
Grappig dat je dat
vraagt, want hoewel ik graag de controle wilde houden en alles van tevoren tot
in detail wilde uitwerken, ging dat in de praktijk niet altijd door. Zo
ontstond de verhaallijn over Boris pas gaandeweg. Tijdens het plotten had hij
slechts een klein rolletje, maar tijdens het schrijven werd dit steeds groter.
Ik was nog op zoek naar
een extra vertelperspectief naast dat van Emily, zoals ik ook bij ‘Fatale
keuzes’ en ‘Geheugenspel’ meerdere vertelperspectieven gebruik. Ik wilde graag het
verhaal over Catharina’s verleden vertellen, maar ik zou al veel te veel
prijsgeven als ik dat vanuit haarzelf zou doen. Toen kwam Boris om de hoek
kijken.
Ook de hoofdstukken
vanuit Lucas’ perspectief ontpopte zich daarna om een alternatieve kijk op alle
gebeurtenissen te kunnen geven.
• Emily en haar kat Noodles zijn een
leuk en vertrouwd duo geworden. Zijn er parallellen met jou en jouw kat Emmy?
Voeren jullie ook hele conversaties met elkaar?
O, dat laatste zeker, ha
ha. Aangezien Emmy mijn enige huisgenoot is, ben ik bang dat ze regelmatig naar
me moet luisteren, of ze dat nu wil of niet. In ruil daarvoor sta ik toe dat ze
’s nachts boven op me mag liggen, ondanks dat ik me dan niet zo goed meer kan
verroeren. 😉
Qua uiterlijk lijkt
Noodles overigens meer op de kater van mijn zus.
• Wat deed je besluiten om in
‘Blinde wraak’ een verhaallijn te bedenken rond rouwverwerking?
Ik weet niet goed
waarom, maar rouwverwerking is een onderwerp waarin ik me steeds meer ben gaan
interesseren. Ook bij de Young Adult die ik op dit moment aan het schrijven
ben, speelt dit een belangrijke rol, en bij mijn nieuwe thriller eigenlijk ook
wel.
Bij ‘Blinde wraak’ is
dat gelijkelijk ontstaan. Doordat Boris een steeds grotere rol kreeg, wilde ik
hem beter leren kennen. Het bleek toen vrij snel logisch voor de ontwikkeling
van het verhaal als hij rouwtherapeut zou zijn.
Daarnaast speelt omgaan
met verdriet sowieso een grote rol in ‘Blinde wraak’ en eigenlijk de gehele
trilogie, omdat een aantal van de personages moeten zien om te gaan met
verlies.
• Als auteur kruip je in het hoofd
van de crimineel. Hoe bewaak je daarbij
je grenzen?
Ik probeer me meestal
vooral te verdiepen in iemands motief. Wat drijft iemand ertoe om een ander
mens van het leven te beroven? Hoe kom je tot zo’n daad? Misschien fascineert
het me zo omdat ik zelf een brave huismus ben, ha ha.
Tijdens het schrijven zelf
ben ik vooral bezig om de juiste woorden te vinden, waardoor er automatisch toch
een soort afstand blijft bestaan.
• Waarop let je om het verhaal
geloofwaardig te houden?
Eigenlijk spelen ook bij
die geloofwaardigheid vooral de motieven van de personages een belangrijke rol.
Waarom gedragen ze zich zoals ze doen? Zelfs als ze iets flikken waar wij het
als lezers niet mee eens zijn, moeten we kunnen begrijpen wat de achterliggende
reden was.
Ik wil ook geen
personages creëren die perfect zijn. Juist hun gebreken zorgen ervoor dat ze
menselijk zijn en dat je jezelf in hen zou kunnen herkennen.
• Emily heeft de tijd niet om te
lezen. Jij wel? Lees je zelf wel eens een thrillerreeks? Heb je een favoriete reeks? Welke?
Eerlijk gezegd gun ik
het mezelf niet vaak genoeg om lekker lang achter elkaar te lezen. Vaak doe ik
het alleen even voor het slapengaan, waarbij het probleem vaak is dat ik
eigenlijk al te moe ben. Mijn goede voornemen voor dit jaar is daarom om weer
vaker ’s avonds de tv uit te zetten en een boek op te pakken.
Mijn favoriete
thrillerreeks is die van Robert Galbraith. De detectives over Cormoran Strike
en Robin Ellacott vind ik heerlijk. Ik hoop dat er nog veel boeken zullen
volgen, want ik wil nog geen afscheid hoeven nemen van hun personages.
De eerste detective die
indruk op me maakte toen ik op de middelbare school zat, was ‘Murder on the
Orient Express’ van Agatha Christie. Ik vind het nog steeds jammer dat ik de
ontknoping nu al ken en dat ik daar dus maar één keer echt door verrast kon
worden.
• Zo ja, welke meerwaarde heeft een
reeks voor jou t.o.v. een alleenstaand verhaal?
Als auteur vind ik het
fijn dat je bij een reeks niet alles over de levens van je personages in één
boek hoeft te proppen. Er kunnen met hen dingen misgaan en onafgerond blijven,
want er volgen toch nog meer boeken waarin je iets weer recht kunt breien.
Als lezer hou ik ervan dat je een personage steeds beter leert kennen. Het worden mensen bij wie je het gevoel hebt dat je ze op straat zou kunnen tegenkomen.
• Trek je die voorkeur ook door naar
verfilmde thrillers?
Dat denk ik wel, ja. Ik
hou bijvoorbeeld meer van series dan van films. En dan vooral van series
waarbij de verhaallijnen gewoon doorlopen over meerdere afleveringen. Dus niet
dat ze binnen 45 minuten een moord moeten zien op te lossen, maar dat ze er gewoon
een hele reeks lang over mogen doen, zoals bij de Scandinavische series The
Bridge en The Killing. Of
zoals How to Get Away With Murder, waar ze (net als ik in mijn boeken graag
doe) met flashbacks en flashforwards werken. Heerlijk om meerdere
afleveringen achter elkaar te bingen en dan langzaam alle puzzelstukjes in
handen te krijgen.
• Heb je een favoriete film/serie? Welke?
In het thrillergenre hou
ik dus erg van Scandinavische series, zoals The Bridge en The Killing.
Daarnaast kijk ik elk jaar wel een keer alle seizoenen van Buffy the Vampire
Slayer (jeugdsentiment) en Grey’s Anatomy. Hoewel de special effects
van Buffy inmiddels wat ouderwets zijn, vind ik de personages, dialogen
en verhaallijnen nog steeds geweldig.
Qua films ben ik een
echte romcom-liefhebber: Notting Hill, Titanic, Love Actually,
Bridget Jones’s Baby, About a Boy, dat soort films. (Ja, ik heb
een zwak voor Hugh Grant. 😉)
• Wat moet een thriller hebben om
jou aan het boek of het scherm gekluisterd te houden?
Eigenlijk maakt het niet
uit welk genre het is, ik moet vooral kunnen meeleven met de hoofdpersonen. Als
ik niks om hen geef, boeit het me ook niet dat er verschrikkelijke dingen met
hen gebeuren.
Bij een thriller is het
natuurlijk ook leuk als je samen met de hoofdpersoon op jacht kunt gaan naar
aanwijzingen, om zo de dader te ontmaskeren. Plottwisten zijn leuk, maar ze
moeten voor mij niet zo uit de lucht komen vallen dat het ongeloofwaardig
wordt.
•
Heeft een thriller liefst een open of een gesloten einde? Waarom?
Aan de ene kant ben ik
als romanticus wel fan van ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’. Aan de andere
kant vind ik het ook wel een fijn idee dat er nog draadjes loszitten, waardoor
de mogelijkheid tot een vervolg openblijft en je zelf een beetje kunt blijven
fantaseren. Maar dan moet dat vervolg er natuurlijk wel komen, ha ha.
Op dit moment twijfel ik
eerlijk gezegd nog of ik mijn volgende thriller een open of gesloten einde zal
geven. Ik heb een open einde in gedachten, alleen weet ik nog niet zeker of ik
dat wel een goed idee vind. 😉
• Indien we je nu, op dit moment,
vragen hoe het gaat met Emily, wat is dan jouw antwoord? Tijd voor een vervolg? 😊 Of is haar
verhaal echt op na ‘Blinde wraak’?
Op dit moment doet Emily
het even rustig aan, maar zeg nooit nooit tegen haar terugkeer. Deze trilogie
vormt wel echt een afgesloten geheel qua verhaallijnen, maar wie weet schiet er
ooit een nieuw avontuur voor haar in mijn hoofd dat ik echt niet kan negeren.
• Tot slot, heb je ondertussen nieuwe
schrijfplannen? En kan je een tipje van
de sluier lichten?
Dat kan ik zeker. Op dit
moment ben ik aan het kijken of het genre Contemporary Young Adult me bevalt.
Ik ben een verhaal aan het schrijven over de 17-jarige Jo, een meisje dat
worstelt met schuld- en wraakgevoelens. Samen met de 10-jarige Fien trekt ze
door de Karpaten in Oekraïne. Jo heeft een deadline, maar daar kan ik nog niet
te veel over verklappen zonder van alles te spoileren.
Inmiddels staan ook de
eerste 50.000 woorden van een nieuwe thriller op papier. Deze thriller heeft
als werktitel ‘Gruis’ en gaat over de 33-jarige Bran. Als tiener is hij met
zijn gezin de burgeroorlog in Bosnië-Herzegovina ontvlucht nadat hun huis
tijdens een van de vele bombardementen werd verwoest.
Wanneer Bran tijdelijk
een probleemjongere in huis neemt en hij een aparte vriendschap ziet ontstaan
tussen deze puber en zijn Syrische bovenbuurjongen, moet hij steeds vaker aan
zijn overleden jeugdvriend Niko denken. Voor zijn gevoel begint Bran opeens
vreemde dingen te zien, maar de grote vraag is of dit zich allemaal in zijn
getraumatiseerde hoofd afspeelt of dat er daadwerkelijk iets gaande is waar hij
zich zorgen om moet maken.
Nina, dank je wel dat je de tijd nam
om op de vragen van Thrillerlezers! te antwoorden. Jouw fans kijken alvast verlangend uit naar
jouw volgende boek. Nog veel inspiratie
gewenst!
Jij bedankt voor de
leuke vragen, Anita! Je hebt me weer lekker aan het denken gezet. 😊
Anita (Thrillerlezers!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten