Hou je oren open...

Lara Reims schrijft met uitzicht op Parijs. Tien jaar geleden verhuisde ze van Amsterdam naar Frankrijk waar ze leeft, leest en schrijft. Ook luistert ze veel muziek en daar gaat haar blogje over dit keer.

Graag schrijf ik op het ritme van muziek. Elk verhaal heeft zijn eigen beat, zijn eigen klankkleur. Gelukkig weet Spotify precies wat ik nodig heb. Zoals Google allang heeft bepaald wat ik ga eten vanavond terwijl ik nog twijfel tussen pizza en een ovenschotel, weet Spotify welke klanken me ogenblikkelijk naar hogere schrijfsferen zullen tillen. Soms verdenk ik het programma ervan dat het stiekem mijn teksten leest, zodat het weet wanneer het me wat moet voorschotelen.

De playlist epic gaming bijvoorbeeld, als ik beschrijf hoe een speler verdwaalt in een spel. Of Stromae, als mijn puberende hoofdpersoon weer eens ruzie heeft met alles en iedereen. Of het Canto Ostentato van Ten Holt, als er gejankt moet worden. Einstein on the Beach van Philip Glass, als alle stemmen zo met elkaar verweven raken dat niemand er meer chocola van kan maken en iedereen door elkaar heen schreeuwt. En als ik mijn gebruikelijke repertoire heb afgewerkt, klik ik op de voorkeurlijst die speciaal voor mij is samengesteld.

Toen Spotify nog niet bestond, beperkte mijn muziekkeuze zich tot de inhoud van mijn kast. Ik stond dan, voor ik begon met schrijven, mijmerend voor het cd-rek en keek welk hoesje het beste paste bij het humeur van de dag. Vaak luisterde ik wekenlang naar dezelfde muziek, omdat ik te lui was om de cd te verwisselen en er dringend een verhaal opgetekend moest worden. Nu ligt de hele muziekwereld aan mijn voeten. En bang voor verdwalen hoef ik niet te zijn; de software kent mij een stuk beter dan ikzelf.

Het enige wat me soms angst aanjaagt, is alle muziek die buiten mijn bereik blijft omdat die niet bij mijn luisterprofiel past. Die krijg ik niet te horen. En soms ben ik erg benieuwd naar alles wat volgens de algoritmes in het programma totaal niet mijn smaak is. Dus dan wandel ik naar de Fnac in La Défense. Daar hebben ze nog cd-hoesjes. Die bekijk ik om inspiratie op de doen.

Soms laat ik me door een buitengewoon fraai exemplaar verleiden en koop ik de cd. Het oog wil tenslotte ook wat. Jammer genoeg blijkt vrijwel altijd dat Spotify gelijk had en dat er op het zilveren schijfje in mijn overjarige cd-speler niets lezenswaardigs uit mijn pen vloeit. Maar dan heb ik in elk geval een mooi nieuw hoesje voor in de kast.