Verbijsterd keken twee ogen mij aan. Saskia Noort? Was daar niet iets mee dan? Welneeeeee..
Met de belofte op een lunch te trakteren gingen ze samen hoor op een zonnige vrijdagmiddag, op naar Den Haag. Nog net op tijd ontdekte ik dat het niet in mijn vertrouwde vestiging van Paagman was, maar middenin het centrum.
Langzaam worden alle stoelen ingenomen, maar opvallend genoeg zie ik geen enkele boekenblogger. Wat mij dan toch wel weer erg verbaasd. Bij auteurs die net hun eerste oplage van plusminus 700 boeken verkopen, zie je de harde kern vooraan staan, maar een auteur die met haar boek gewoon hoog de top drie binnendendert en bijvoorbeeld van De eetclub een half miljoen boeken verkocht, is dan minder interessant. Ik ontmoette Saskia Noort ooit eerder, toen we allebei onder de 40 waren. Toen vond ze de naam van mijn vrouw en mij zo prachtig (die van haar) en apart (die van mij), dat ze die noteerde. Die vrouw is inmiddels weg en ik hoefde niet in retraite op Stromboli gelukkig.Filmend met haar mobiel kwam mevrouw Noort in een echt prachtig roze pak binnenlopen. Vanavond zou ze de hele tijd naar het filmpje kijken, zei ze ietwat cynisch op de opmerking over dat filmen, van Volkskrantinterviewer Arjan Peeters.
Soms koel en wat afstandelijk, dan wat vragend maar zelden echt gemeend hard lachend beantwoord ze veel vragen. Van een grote chemie tussen interviewer en auteur was geen sprake.
Ze was die desbetreffende dag teruggekomen van Ibiza en ging morgen alweer terug. Ibiza is voor Noort echt de plek waar ze kan schrijven.Het huis ligt afgelegen en je bent totaal op jezelf teruggeworpen.
Met Stromboli is ze opeens van uitgever veranderd met de simpele reden dat haar vaste redacteur opeens bij Lebowski van Overamstel ging werken. Van haar vorige uitgeverij Ambo Anthos zou ze dan niet meer met die redacteur kunnen werken. Deze Jasper heeft er voor gezorgd dat zij meer zelfvertrouwen in haar schrijfkunnen heeft gekregen.
Hij heeft haar ook de kracht van korte zinnen laten inzien, Stromboli bestaat uit staccato en tegenwoordige tijd. Volgens Saskia kruipt het daardoor onder je huid.
Dat ze nu met Stromboli voor een roman koos, is dat er nu geen noodzaak voor een lijk was. Nu was er gigantische vrijheid.
De interviewer begint over de vastgezette tweet van Saskia. Haar boek had ze in oktober 2016 al voor de helft af toen de lawine over #metoo kwam. Ze heeft dat ze na het krantenstuk nog lang niet klaar was en wilde over het onderwerp verder gaan in haar boek. Ze wilde van iets naars wat ze zelf meegemaakt heeft iets goeds doen.
Zij is van mening dat het helend werkt om over dingen te praten en om onze zonen anders op te voeden.
In het boek komt de anekdote voor dat Connie Palmen ooit opmerkte dat Saskia Noort, Kluun en Heleen van Rooyen niet op een boekenbal thuishoren. Scheer je weg, zou Palmen gezegd hebben. Grijnzend geeft Noort toe wel een beetje wraak zo te nemen. Dat het een voordeel van schrijven is. Palmen had trouwens het later zelf heel erg gevonden, dat ze de opmerking gemaakt had. Ze had iets te veel gedronken. Whats new zeggen we dan.
Hoe schrijft zij haar boeken?
Zoals wij het lezen, schrijft ze. Gewoon hoofdstuk 1 tot het laatste hoofdstuk. Niks door elkaar heen. Ook schrijft ze minimaal 1000 en maximaal 2000 woorden per dag. Als je te veel in je flow zit, krijg je nooit je beste hoofdstukken. Je schiet dan vaak uit de bocht en moet veel weg doen.
Ze vond het heerlijk eens geen thriller te schrijven, toch zegt ze daar bij Paagman toe dat haar volgende boek een thriller zal gaan zijn. Ook al staat de meneer van de uitgeverij al wat ongeduldig te wachten, toch neemt ze de tijd voor een praatje en handtekening in alle boeken. En bedenk ik me in de auto, vergeten te zijn om de complimenten te geven over haar waanzinnig mooi pak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten