Drie bendeleden een dagje op stap..... in Amsterdam

Sommige mensen hebben parachutespringen zonder parachute op hun bucketlist staan of een tattoo laten zetten door de Maori's...ik had c'est simple de Nachtwacht eens in het echt zien op mijn bucketlist. Een bescheiden mens (kuch) heeft bescheiden wensjes...

Toen we na het heerlijke weekend begin september in Zwolle met Manuscripta weer dagelijks dikke lol hadden besloten Kattel, Crien en ik al snel weer een datum te prikken om Brabant, Drenthe en Zuidholland weer even samen te laten vloeien. Amsterdam werd het doel en daar ik maar een programma in elkaar moest gaan flansen, werd het Rijksmuseum een onderdeel. Een datum was best snel geprikt en werd nog sneller aangepast toen ik een uitnodiging kreeg voor de boekpresentatie van Inge Ipenburgs Een schitterend ongeluk.

Een van de drie was al 20 jaar niet meer met de trein geweest, dus die printte lijstjes uit en hoopte er op het desbetreffende tijdstip te zijn. de ander ging reizen met Intercity direct, die vaker niet rijdt dan wel. En nummer drie? Die woont onder de rook van Amsterdam....Maar was degene die te laat kwam. Die was de nacht er voor zo hyper van het enthousiasme voor de dag dat ze slecht sliep. S'Ochtends op tijd opgestaan en net zo snel weer op de bank in slaap gekieperd. Toen wij onderweg checkte dat Crien al 8 uur niet online was geweest, begon de twijfel snel te groeien of die niet gewoon nog in bed lag. Uiteindelijk troffen we elkaar amper een half uurtje later al bij het Rijks. Als de Drentenaar zich verslapen had, was het dikke drie uur later geworden.
Het Rijks was zo enorm veel groter dan ik verwacht had, maar wat een mooi gebouw. Je zocht je rot naar alles en zeker de eerste etappe van het scoren van een bak koffie was al een heel gedoe. We stapten in de lift en drukte de gehoopte verdieping in. Gods ,wat een stille lift zeg. Je merkt helemaal niet dat hij omlaag gaat. Staan we niet gewoon stil? Karin druk nog een keer op verdieping 1 en de deuren schuiven open... We zaten bij instappen al op de goede verdieping. Tja...
Toen naar links, rechts, opzij, ondersteboven en weer ene lift en we kwamen zowaar in het koffiegedeelte. De dametjes gingen lekker op een plekkie zitten, maar wat er ook langs kwam: geen bediening...
Damn, je had je vooraan moeten melden en dan werd je een plekje toegewezen (?????). Oke, hopla een half uur later een lekker koffietje met een sinaasappel met pistachemuffin(gewoon appeltaart of een saaie normale muffin kennen ze daar niet). Zoals het altijd op de chat of live gaat: tetter -de -tetter.. Jongens straks zitten we om 17 uur hier nog.
 Zullen we ordinair eerst die Nachtwacht eens

doodstil moest je zijn....

gaan opzoeken? Drie zielen en 1 gedachte. Hop naar de derde verdieping langs prachtige glas-in-lood ramen, bochtje om en daar hing hij in de verte achteraan. Verwachtend zo'n schilderij op grote afstand met een massa mensen er voor te moeten gaan zien, was ik verbaasd om met neus vooraan het prachtdoek zo dichtbij te mogen zien. Heb echt lang het hele ding stukje voor stukje bekeken.

serieus kunst kijken

cameltoe

Echt mooi werk verder ook gezien van mij best bekende namen nog. De andere dames werden wild op de afdeling Waterloo waar napoleon ene cameltoebroek droeg...In een doodstille ruimte drie gierende malloten...
Hoogste tijd om het Rijks maar eens te gaan verlaten.

Nog snel plaatsen we een tag op de Nachtwacht en hup hup weg wezen hier

Lunch ergens buiten en tetter de tetter, want nog vroeg zat. Alleen voor we het wisten waren we een paar uur verder...ohhhhhh oeps..16.15 al...rennuh naar de tram...want we moesten ook nog effekes zoeken he, waar precies die boekpresentatie van Inge Ipenburg zou zijn. Twee van de drie met boeken sjouwend om dat die derde een babyklein rottig handtasje bij zich had waar niks inpaste behalve een tampon.
Ik die bij het eten van een broodje de saus meer op mijn shirt krijg dan in mijn mond. Oeps, wat nu? Vegen en vegen... En de mooie gele kleur vervaagt tot de vreemde kleuren van het shirt. Niemand die het ziet.

 Googlemaps: zo handig
Met de lift naar de 11e verdieping en woaw wat een uitzicht in de Skylounge. Inge komt gedag zeggen en vertelt hoe blij ze met onze recensie is. Ze was namelijk al op de hoogte dat wij zeer kritisch zijn en ook een boek wat we niet goed vinden scherp neer zetten.
Inge vertelt hoe het boek tot stand komt en waarom ze Jan Kooijman het eerste exemplaar uitreikt. Lekkere glaasjes wijn en zeer leuke gesprekken met verschillende aanwezigen. Uitgebreider kan je natuurlijk over de boekpresentatie lezen op ons label Boekenfeestjes. Onverwachts loopt een vriendin van me binnen die ooit lang geleden toen ze puppies waren tegelijk met Inge op het figuurlijke acteertoneel kwam.

Daar de Bendedames nog best een lange reis terug moeten maken, gaan we snel even bij Loetje aan het station een bordje weg eten. Achterlijk druk is het daar op een maandagavond. 
De achterwacht (nee, niet de nacht) zou ons allebei ophalen en moesten beiden de volgende dag zeer vroeg op naar het werk. De Intercity direct vertrok zo waar vanuit Amsterdam. Vlak voor Breda stopten we......geen stroom. De machinist ging proberen stroom van het gewone spoor te krijgen naar het spoor van het Intercity  Directspoor (gooi maar in mijn pet). Half uur later werden er pakken water uitgedeeld: is nooit een goed teken. Gelukkig was er een meisje wat nog al hyper lekker begon te kwekken en aangezien ze erg mooi was, vergoedt dat extra veel.

Ze had die avond haar P opgehaald in Rotterdam en haar moeder had een appeltaart gebakken. Die werd uit de tas gehaald en met sushistokjes in stukken gesneden. Met stukken alumiumfolie als bordje deelde ze uit. Intussen werd omgeroepen dat er  van uit Breda een locomotief zou komen om ons naar Breda te gaan trekken. Na weer een half uur kwamen ze tot de ontdekking dat die nieuwe locomotief natuurlijk ook niet kan komen als er geen stroom op het spoor is. Oke...men ging vergaderen of er een trein of bus zou komen om ons te evacueren. Langzaam zag je de tijd steeds verder weg geslurpt worden. Tot opeens de lampen aansprongen! Stroom! Niet te hard juichen! Heel langzaam gingen we vooruit tot hij opeens weer remde..oh nee he...Rood sein. Uiteindelijk stapte ik over enen binnen en ging de wekker 4,5 uur later alweer . Maar de heerlijke dag pakken ze niet meer af.