Karin Fossum ondervraagd

Karin en Ink zijn groot liefhebber van de boeken van Karin Fossum. Na het prachtige Lotgenoten, werden de stoute schoenen aangetrokken en mocht Karin Knol vragen sturen naar 1 van haar favoriete auteurs. 

Tussen het schrijven door aan haar nieuwe boek, nam Karin Fossum de tijd om de vragen te beantwoorden.

Hallo. Laat me eerst zeggen, dat sommige van je vragen moeilijk te beantwoorden ziijn.

Kunt u ons de 4 meest karakteristieke eigenschappen van uzelf en uw boeken vertellen?

Schrijven is iets intuïtiefs.

Ik probeer niet te oordelen. Ik heb altijd gedacht, dat criminele geesten ook mensen zijn, en dat er een reden is waarom ze misdadigers zijn geworden.

Seriemoordenaars zijn niet interessant.

Ik schrijf altijd met sympathie, voor de schuldige en voor het slachtoffer.

U schrijft in uw boek Lotgenoten: ‘Moet u nooit doen, Adelson, trouw nooit met een schrijfster. Ze brengen grote delen van de dag in een alternatieve werkelijkheid door. Je moet hen voortdurend uit situaties halen waar je zelf buiten staat, en uit universums die worden bevolkt door mensen die je nooit te zien krijgt.’

Is dit autobiografisch en de manier waarop u naar uzelf kijkt, of is dit de mening van de mensen die dicht bij u staan?

Zo ben ik niet, en zo kijkt mijn familie niet naar mij en mijn werk. Ik heb veel discipline. Ik werk vroeg, en dan laat ik mijn fictie achter om in de realiteit uit te komen.

Voor uw 2e boek, Don't look back/Se deg ikke tilbake! ontving u voor de 1e keer de Rivertonprisen/Rivertonprijs, een Noorse literatuurprijs, en de Glazen Sleutel voor de beste Scandinavische misdaadroman. Wat betekent het voor u, zo'n prijs te krijgen?

Onderscheidingen maken me erg gelukkig, maar slechts voor een dag of zo. Dan moet ik gaan werken, en prijzen kunnen me niet helpen met mijn schrijven.

Uw boeken zijn vol van heel gewone personages, het zou mijn buurman kunnen zijn, mijn collega of ikzelf. Mensen die, door een mix van toevalligheden en omstandigheden, plotseling een grens overschrijden en een misdaad begaan. Gebruikt u persoonlijke ervaringen, of die van uw kennissen, voor de onderwerpen van uw boeken?

Ik had ooit een vriend, die een moord pleegde. Ik kende deze persoon heel goed, als een heel goed mens. Het deed iets met me. Als ik schrijf, laat ik eerst de mens zien, en dan de misdaad, in de hoop dat je het hele plaatje ziet. De meeste moordenaars zijn gewone mensen. Alleen in misdaadfictie moorden mensen steeds weer opnieuw.

Uw beschrijvingen van de natuur, omstandigheden of situaties zijn zeer beeldend en uw personages en hun gedachten hebben een psychologische diepgang die voor de lezer zeer invoelbaar is. Hoe bereikt u dat?

Nou. Hoe komen we tot dingen? Ik denk veel na. Ik ben bijna 68, en ik heb veel mensen gekend, allerlei soorten mensen. Ik gebruik wat ik heb gezien, het is als heel diep graven. Zodat jullie lezers hen zullen zien zoals ik dat doe.

 

Bovendien hebben de boeken een zeer rustige opbouw. Toch zijn er ook zeer gruwelijke fragmenten waarin een dader plots volledig doordraait. Heeft u een voorkeur voor bepaalde scènes, kalm en mooi of wreed en gruwelijk, of vind u het leuk om alles te schrijven?

Ik vind het leuk om alles te schrijven! Ik werk graag met woorden, details, ritme, het voelt soms als muziek. Ik was als kind al helemaal weg van muziek.

Er is één boek met Konrad Sejer dat niet vertaald en uitgebracht is in Nederland en België, 'Carmen Zita og doden' (2013), was daar een reden voor en zal het ooit hier worden uitgebracht?

Ik kan dit niet beantwoorden. Ik weet niet waarom Carmen Zita niet vertaald is.

Hoe kwam u op het onderwerp voor Lotgenoten/Drepende drage, angrende hund, het zit zo vol grauwheid en heeft zo'n sombere sfeer?

Dit is heel erg mijn eigen leven. Maar ik heb ook dingen gedaan om het interessanter te maken voor jullie lezers. Ik zeg meestal: Als je bent opgegroeid met een poesje, moet je er een tijger van maken, om de mensen te interesseren.

Een nieuwe serie met Eddie Feber. We hopen nog veel meer van hem te lezen. Was het erg moeilijk om afscheid te nemen van Konrad Sejer en was er een reden om met hem te stoppen? 

Het was nooit triest om afscheid te nemen van Konrad Sejer. Ik ben een ander personage geworden, en er is geen plaats meer voor "de oude".

Wat is het mooiste compliment dat u ooit heeft gekregen over uw boeken?

Als iemand zegt: Ik lees nooit misdaadverhalen. Alleen die van jou.

Welk beroemd boek van iemand anders had u zelf willen schrijven, en waarom?

Een beetje anders, natuurlijk. Maar de roman "In koelen bloede" van Capote. Een stukje waargebeurde misdaad lang voordat het zo populair werd.

Wat zouden we aantreffen, als we een kijkje mochten nemen in uw boekenkast? Heeft u auteurs die een voorbeeld voor u zijn, en zo ja, wie zijn dat?

Allereerst, ik heb favoriete boeken. Niet favoriete schrijvers. Maar natuurlijk, er zijn zoveel goede. De beste manier om een betere schrijver te worden, is om alle beste romans te lezen.

Wat is het meest beangstigende dat u ooit hebt meegemaakt?

Mijn meest beangstigende ding in mijn leven is een privé aangelegenheid.

Bent u al bezig met een nieuw boek, en kunt u ons daar iets over vertellen?

Ik ben altijd aan het werk. Dat wil zeggen zeven dagen per week. Ik geef niet zoveel om vakanties.

En tot slot nog een paar heel korte vragen:

Zomer of winter?

Ik geef de voorkeur aan de maanden tussen september en maart. Ik ben geboren in november, dat is mijn maand.

Een gezond sapje of iets met alcohol?

Sap of alcohol? Beide, dank u.

Stekt fisk of fish and chips?

Alle soorten vis, gebakken, gefrituurd, gekookt.

Odin of Zeus?

Odin.

Namens Thrillerlezers! hartelijk dank en veel succes met uw volgende boek. Met vriendelijke groet!

Ik hoop dat je iets uit mijn antwoorden kunt halen. Hartelijk dank voor al jouw belangstelling!

Met vriendelijke groet, Karin.

Wij lazen Lotgenoten al en zijn er enthousiast over. Hier de korte inhoud van het boek.

Deel 1 van de Eddie Feber-serie. Een nieuwe serie van de koningin van de Scandinavische crime

Broer en zus Aksel en Ellinor zijn inmiddels volwassen, maar hun liefdeloze jeugd heeft duidelijke sporen achtergelaten. Ze hebben een diepe afkeer van hun moeder, en kunnen zich maar moeilijk staande houden in het leven. Aksel heeft weliswaar een baan als journalist bij een lokaal krantje, maar hij maakt zich grote zorgen over Ellinor, die recentelijk haar baan is verloren en verslaafd is aan drugs en alcohol.

In een oude boerderij in de buurt, waar Aksel en Ellinor vroeger vaak kwamen, worden vier Poolse arbeiders na een gaslek dood aangetroffen in hun bed. De avond ervoor waren ze nog in de kroeg geweest om te vieren dat een van hen vader zou worden. Het incident lijkt op een ongeluk, maar was het dat ook? En in een nabijgelegen huis wordt het lichaam van een tachtigjarige vrouw aan de voet van de trap gevonden. Het huis is in wanorde achtergelaten – het lijkt op een inbraak met fatale afloop. Voor Aksel en Ellinor komt het bericht van de dood van de vrouw als een zegen.