Alexander Olbrechts ondervraagd

Alexander Olbrechts heeft een grote passie voor verhalen. Die passie is meteen ook zijn drijfveer om zelf verhalen te verzinnen en te schrijven. Misschien las je zijn debuut ‘Gevlinderd’ of maakte je reeds kennis met zijn ‘mythosmoordenserie’ en las je ‘De Heraklesmoorden’ en/of ‘De Valhallamoorden’. ‘Vergruizer’ is zijn nieuwste boekenfeit en aan al wie het aandurft om het te lezen, wees voorbereid want het wordt een hels avontuur!

    Daar wil Thrillerlezers graag en meer het fijne van weten.

Dag Alexander

-        Je omschrijft ‘Vergruizer’ als een pulp noir actiethriller. Wil je dat even uitleggen?

Pulp noir is een aftakking van het nieuwe noir genre: Neo Noir. Het is een subgenre dat elementen van pulp fiction en film noir combineert. Het is rauw, duister, cynisch, vaak gewelddadig en speelt zich meestal af in een harde, corrupte wereld met moreel dubbelzinnige hoofdpersonages. Het woordje pulp refereert ook naar de pulp magazines van vroeger die op goedkoop papier (papierpulp dus) werden gedrukt. Ik ben een kind van de jaren tachtig en ik ben dus opgegroeid met Terminators, Die Hards, Mission Impossibles, en noem maar op. Vergruizer is mijn ode naar al die pulp fictie die ooit heeft bestaan, maar toch een weg naar ons (mijn) hart vond. Pulp fictie is een beledigende term die door de jaren heen eigenlijk een eigen kwaliteitsstempel is geworden. Niet alles moet bloedserieus of over de ganse lijn geloofwaardig zijn, sommige verhalen zoals deze pulp noir moet je snoepen zoals je soms fastfood snoept: “zet je neer en geniet van het moment”.

-        Op de achterflap maak je een vergelijking met John Wick. Was de filmreeks een inspiratiebron voor jou en wat in de reeks wou je toevoegen aan jouw verhaal?

Wel, als ik heel eerlijk moet zijn: ik had John Wick nog niet gezien toen ik het boek schreef. Die associatie werd gelegd door Martine Finn, een Engelse redacteur die aan de vertaling van het boek heeft gewerkt. Toen ze me dat zei, ben ik natuurlijk alle films gaan kijken en ik begreep de associatie wel. Maar toen dacht ik: leuke films, maar je kunt het verhaal van John Wick in één zin samenvatten. Ik wilde het daarna wekenlang niet aan mezelf toegeven, maar als je creatief bent, kun je het verhaal van Vergruizer ook in één zin samenvatten. Al zal ik dat als auteur op elk geven moment natuurlijk willen contesteren!

-        ‘Vergruizer’ zou ook de sfeer van Sin City ademen. Hoe heb je die broeierige noir-sfeer verzoend met ‘Vergruizer’?

Ik denk voornamelijk door twee punten. Als eerste de personages. Vergruizer zelf is een extreem personage. Het verhaal start erg brutaal. “Ik ben de beste. Elke missie die ik aanga, zal slagen.” Maar die menselijkheid van de Vergruizer groeit in het verhaal als het personage met zichzelf wordt geconfronteerd. De “slechteriken” zijn ook door en door slecht, persiflages van duistere rotzakken die helaas ook in het echt bestaan. De cast bestaat uitsluitend uit krachtige figuren die een duidelijke uitstraling hebben.

Ten tweede, door de locaties. Mijn persoonlijke favoriet in dit verhaal is het kasteel waar het gemaskerde bal wordt georganiseerd. De tuin, de weelde aan kamers, trappenhallen en balzalen, de vluchtwegen en zelfs het dak, alles komt aan bod en ik denk dat ik erin slaag om de lezer ook echt doorheen dat kasteel te loodsen en die sfeer kan opdiepen voor het geestesoog van de lezer.

-        Tenslotte verwijst de achterflap ook naar Deadpool. Op welke manier verbind je dit karakter met ‘Vergruizer’?

Vergruizer leest een beetje als een superheldenverhaal, hoop ik? Maar het personage heeft helemaal geen bovennatuurlijke krachten. Wat ik in de Deadpool-films leuk vind is het feit dat Deadpool vaak “The Fourth Wall” doorbreekt. Dit is een term die verwijst naar de denkbeeldige muur tussen het publiek en de personages op het scherm of het podium. Deze "muur" zorgt ervoor dat personages doen alsof het publiek niet bestaat, waardoor de illusie van een afgesloten, op zichzelf staande wereld blijft bestaan. Maar het personage Vergruizer weet dat jij als lezer een boek leest. Het personage spreekt je dan vaak aan in de je-vorm. Dit is een trucje die Deadpool ook gebruikt. Vergruizer heeft daarnaast ook wat zwarte humor die eigen aan het personage is.

-        In ‘Vergruizer’ passeren trouwens heel wat verwijzingen naar filmkarakters en films de revue: Darth Vader, Battlestar Gallactica, Firefly, Dr Who, … . Je bent duidelijk een fan?

Met schaamrood op de wangen moet ik bekennen dat ik eerder een Techguy dan een Vergruizer ben… Tenzij je tegen mijn kar rijdt…

-        Er zit veel gruwelijkheid in ‘Vergruizer’. Hoever kan en mag je gaan door daar de humor van een Deadpool op los te laten?

Ik wil als auteur vrij zijn en vrij kunnen schrijven. Gruwelijke scènes waar je letterlijk het wurgkoord een weg in de keel ziet vreten, hoort daar nu eenmaal bij. Een schrijver mag geen taboes kennen en alles moet bespreekbaar zijn. De grens ligt waar je tekst een glorificatie wordt. In één hoofdstuk komt een pedofiel voor. Dat is als auteur een grens opzoeken, maar als je dan leest hoe het die man vergaat, dan weet je dat er van glorificatie in dit onderwerp geen sprake is. Door in de voetnoten of in sommige scènes wat humor te stoppen (ook al is deze zwart) verzacht ik het verhaal wat. Het boek is een rollercoaster van actie en die humor en de voetnoten halen de snelheid er wat uit, maken het verhaal wat luchter (hoop ik).

-        Is dat persoonlijk ook jouw soort humor of beperk je die voor nu tot ‘Vergruizer’?

Oohja, dat is mijn humor… [Grijnst breed].

-        Vergruizer is een huurmoordenaar en komt contracten na. Toch pakt Vergruizer ook onrecht aan. Van morele dubbelzinnigheid gesproken! Het was duidelijk de bedoeling dat de lezer dit zou oppikken. Kan je dat even verduidelijken?

Ik wil dat de lezer meeleeft met de Vergruizer. Ja, het is een moordmachine. Ja, Vergruizer ontvangt geld (en behoorlijk veel geld) voor het gedane werk (moord). Hoe kun je als lezer die door het personage letterlijk wordt aangesproken sympathie voelen voor een hoofdpersoon die brave, goede, hardwerkende mensen vermoordt? Ik wil ook graag denken dat figuren die de diensten van huurmoordenaars opzoeken, alleen maar andere illustere figuren willen omleggen en dat het hier dan niet gaat om huismoeders en brave kantoorklerken.

-        Heeft het masker van Vergruizer nog een andere waarde/bedoeling dan puur en simpel het gezicht verbergen?

Het is een deel van het wapenarsenaal. Sommige randen zijn scherp en puntig, al wordt dat verdoezeld door een zwarte lak. Een kopstoot van het masker zal elke tegenstanden uitschakelen. Natuurlijk bestaat dat masker er alleen om de anonimiteit van de Vergruizer te garanderen. Het is ook een statement, iets wat het personage heeft kunnen laten evolueren naar iets wat gevreesd wordt door de tegenstander.

-        Is Vergruizer een held of eerder een anti-held?

Goede vraag. Ik weet het zelf niet. Kun je een held zijn als je geld ontvangt voor de dingen die je doet? Ik denk eerlijk gezegd van niet. De Vergruizer is niet onbaatzuchtig. Het personage is verslaafd aan de job en ook een beetje aan kunst. De Vergruizer steelt graag prachtige objecten bij de doelwitten die moeten omgelegd worden. Dus misschien eerder een anti-held.

-        De geweldsscènes zijn bruut, choquerend, soms over the top. Welk effect wou je sorteren?

Sorry… Nee, exact dat. Ik schrijf niet voor gevoelige lezers. Ik ben geen pleaser. Ik ben fan van actiethrillers (zoals die van Gregg Hurwitz), maar ook van auteurs zoals Chris Carter die durven om bepaalde grenzen op te zoeken. Ik hou van bloedstollende thrillers. Hoewel Vergruizer al door sommigen als een literaire thriller wordt beschouwd… (Wat? Ja, hoor!) Ik ben graag direct, in your face. Ik wil dat je het verhaal volgt kort op de huid van de personages. Ik wil dat het bot hoort breken en dat je de weerstand van de huid voelt voordat het mes erdoor gaat.

-        Hoe bepaalde je – wat die gruwelijke passages betreft – tot hier en niet verder?

Het geweld moet de scène dienen. Is de scène vluchtig en krachtig dan ga je een andere soort actie hebben. Denk hierbij een vluchtscène. Je personage moet weg, moet van punt A naar B. Deze passages zullen kort en krachtig zijn. Een worsteling, een één-op-één scène is veel persoonlijker. Als ik wil dat je voelt hoe hard het personage moet worstelen, dan kruipt er in die scène veel meer beschrijving. Dan ga ik je vertellen hoe elke handeling verloopt en wat de impact daarvan is. Deze scènes zijn vaak ook sleutelmomenten, dan is het leuk om met veel emotie en detail een beschrijving neer te pennen. De lezers moet dan zien en voelen hoe de vingers in de richting van de oogbollen kruipen om de vijand te verblinden met het sappig knappen van de ogen.

-      

Anita gaf Vergruizer 4,5

  Hoe schrijf je zo’n scènes? Koel en onbewogen of toch ook met af en toe één oog dichtgeknepen?

Klinisch, maar toch ook met enige vorm van plezier. Vaak ervaar ik dat de meer emotionele scènes (of die sleutelmomenten) dat ze uit mijn digitale pen vloeien zonder dat ik er veel controle over heb. Dikwijls zijn dit scènes die al langer zitten aan te komen en waar ik bijna perfect weet hoe alles zal verlopen. Als auteur ben je een regisseur en dan is het belangrijk om te zien of alles is verlopen zoals je het wilde zien, dus in die optie worden die scènes vaak heel klinisch bekeken.

-        Welke scène vind jij persoonlijk de meest gruwelijke?

De scènes met Moed en Jekyll. Alles wat met kinderen aangaat vind ik bijzonder. Het vadsige idee is dat dit eigenlijk geen verzinsel is, maar iets wat met zoveel kinderen dagdagelijks gebeurt. Als ik zulke dingen in het journaal hoor, vraag ik me steeds af: zijn we werkelijk geëvolueerd of zijn we nog steeds beesten? Ik denk dat we als mens nog steeds beesten zijn. En net dat is iets dat we als thrillerauteurs kunnen misbruiken/gebruiken. Een mens is slechts een dier dat over zelfbeheersing bezit, tot er barsten komen in die zelfbeheersing, dan rest er alleen nog het dier.

-        Kreeg je al feedback van jouw lezers? Wat zijn de eerste bevindingen?

De feedback is echt enorm goed. Een aantal lezers zeggen wel dat ze normaal geen actiethrillers lezen en daaraan moeten wennen, maar zo goed als iedereen is positief over de plot. Daar schrijf ik voor. Ik wil geen normale sla-het-boek-dicht-en-ga-verder-plots. Ik wil een plot die op zijn minst voor enige verrassing zorgt. Ik heb in mijn leven al een 300 tal boeken gelezen en er zijn er enkelen die ik dichtsloeg waarvan het einde me altijd zal bijblijven, dat hoop ik met sommige van mijn boeken te realiseren en zeker met Vergruizer.

-        Wil je met ‘Vergruizer’ een bepaalde boodschap uitdragen? Zo ja, welke?

Eigenlijk wel, misschien niet meteen een boodschap. Ik wil de lezer met zichzelf confronteren. Hoe en waarom kan ik hier moeilijk uit de doeken doen. Wie Vergruizer gelezen heeft zal het begrijpen.

-        Komt ‘Vergruizer’ nog terug of was deze thriller een standalone?

Wederom een goede vraag. Ik verkeer in dubio. Ik ga een tweede deel nooit zo knisperend kunnen laten eindigen dan het eerste deel. De plot zal dus nooit kunnen opwegen tegen dat eerste deel.

Dus ik heb al een plot in gedachten… Maar het zou dan meer pulp noir actiethriller zijn. Toch krijg ik die vraag wel. Ik denk dat de mensen de Vergruizer een beetje in hun hart sluiten en gewoon graag verder willen lezen. Maar mijn eigen voorwaarde is dat ik een toffe plot moet hebben. Ik denk dat ik er eentje heb, al zal die plot die ik nu in gedachten heb een miniem uiterst klein tikkeltje naar sciencefiction neigen… Nu denk ik wel dat een verhaal als Vergruizer dit kan verdragen. Ik weet het nog niet. Ik wil wel. Het personage, en de vete tussen Techguy en de Veteraan trekken aan me. Ik heb er wel zin in. Maar ik vrees het deel-1-was-beter-dan-deel-2-gevoel. Voel je mijn worsteling? Zeker!

-        Wat zal trouwens jouw volgende boekenfeit worden?

Ik weet dat heel wat lezers het vervolg wensen op De mythosmoorden. Het derde deel – De lucifermoorden – is geschreven en werd onlangs door de politie-inspecteur gelezen zodat ik de feedback kan verwerken tijdens het herschrijven. Maar er spelen hier nog andere kwesties die ik later wel uit de doeken zal doen. Ik kreeg zelfs onlangs dankzij collega-auteur Dimitri Balcaen het idee voor een vierde deel in de reeks… Desondanks wordt mijn volgende wapenfeit het eerste boek in mijn zesdelige fantasyreeks. Ik wil graag in de zomer mijn eerste fantasyroman lanceren. Momenteel schrijf ik aan het zesde en laatste deel in die reeks. Ik ben bijna aan de grote finale beland. En voor mij komt er na 8 jaar schrijven en momenteel meer dan 800.000 woorden een einde aan het verhaal. Als auteur is dat best ontroerend, maar ik wil dit verhaal zo graag brengen! Ik breng verschillende soorten verhalen uit, omdat ik niet gefocust kan blijven om steevast hetzelfde te doen. Braaf seriedeeltje na seriedeeltje ophoesten gaat me vervelen en dan stopt de fun voor me. Daarom ben ik graag met meerdere projecten bezig.

Leuk te horen dat je een tweede deel overweegt: ‘Vergruizer’ doet echt wel iets met de lezer. Het boek heeft echt dat effect dat het blijft nagalmen nog lang nadat je het hebt dichtgeslagen.

Wat een geluk dat je zo vol ideeën zit voor nog meer thrillerplezier en wat de mythosmoorden betreft is het reikhalzend uitkijken naar de finale.

Dat we vooral niet te lang moeten wachten!

Heel veel succes nog!

Namens Thrillerlezers, Anita