Column Tjeerd Langstraat

 Lezen heeft iets magisch. Het laat je kennis maken met situaties die je nooit hebt meegemaakt, je komt op plekken waar je nooit zult komen en je wordt meegenomen op een vlucht door de hersenspinsels van iemand die je niet kent. Als je je dat beseft, zal elk boek dat je leest nog unieker zijn. Evenzogoed is het schrijven van verhalen magisch, door alles wat ik hiervoor al noemde and beyond all of that.

Reizen is voor mij bittere noodzaak. Dat klinkt niet minder dramatisch dan het werkelijk is. Het ontvluchten van de werkelijkheid, het ‘echte leven’ zoals anderen het weleens noemen, maakt mij los van mijn dagelijkse sores. De strubbelingen om munten te verdienen met het schrijven. Om succes te boeken, al is het bescheiden, met mijn geproduceerde epistels.
Ik geniet van de soms minieme maar vaker immense verschillen tussen de Nederlandse en andere culturen. De andere gebruiken, het eten, de andere dagindeling en het volledig op jezelf aangewezen zijn, zonder de veiligheid van een bekende taal en eigen vaste gebruiken. Dat kleine cirkeltje van uit je comfortzone stappen, het onbekende tegemoet treden met open vizier is eng, dus lekker.
Het reizen, het daarmee samenhangende opzoeken van adrenaline rushes zoals bergsporten, snowboarden, extreme tochten over bijvoorbeeld de Poolcirkel… Het maakt mijn leven een stuk aangenamer. Het is als een drug, op het randje van zelfdestructie, maar beheersbaar.

Zoals reizen bittere noodzaak is, zo is schrijven dat ook. Schrijven geeft troost. Door te schrijven kan ik mijn liefde tonen. Mijn geilheid in woorden vangen. Mijn boosheid gestalte geven en mijn frustratie uiten. Door te schrijven kan ik de chaos in mijn hoofd ordenen. De depressies voor zijn en beperken tot een minimum aan sombere gedachten en pessimistisch gebrom. Het houdt mijn wispelturigheid en onrust tot een zekere hoogte in toom.

Veel van mijn woorden zijn van een kwalitatieve belabberde staat, niet voor andermans ogen geschikt. Het beste is het te schrijven als is het voor jezelf, zonder publiek. Het houdt de schroom, de politieke correctheid en de rekenschap buiten de deur. Schrijven als dansen zonder dat iemand je ziet, dan is de intentie puur, zijn de woorden oprecht, zijn de bewegingen het mooist en is het verhaal niets dan de hele waarheid.

Lezen én schrijven laten mij de waan van alledag ontvluchten. Woorden worden zinnen en vormen verhalen, verhalen die een soort parallel universum creëren waar even geen zorgen zijn.

Jalapeño

Voor hen die mij kennen, of tenminste volgen via (social) media, zal het geen nieuws zijn dat ik al een tijdje schoppend en tierend door het huidige boekenlandschap laveer. Niet voor niets draagt mijn uitgeverij de naam Jalapeño Books: vernoemd naar de jalapeño peper, gelijkend mijn wat temperamentvolle karakter.

Dat tieren, schoppen en soms wat vloeken komt vooral omdat ik me nogal kan opwinden over de comateuze staat van de boekenbranche en de, ik citeer Pieter Waterdrinker, “intens corrupte Nederlandse literaire wereld, waar nog altijd een handjevol doodsbange, elkaar in de kont neukende poortwachters boeken en daardoor levens kunnen maken en breken.”

Daar wil ik graag nog aan toevoegen dat Tommy Wieringa ooit de volgende wijze woorden sprak, vóór hij doorbrak met Joe Speedboot: “De boekhandel toont zich een conservatief bolwerk. Het aantal eigenzinnige boekhandelaars met een eigen poëtica, die zelf boeken lezen en die vervolgens hun klanten aanraden, is afgenomen.”

Als selfpubber loop ik enorm tegen muren, dichtslaande deuren en hooguit arrogante reacties op, dat het schrijven en uitgeven van boeken soms zo frustrerend is en ik alles wat ik hiervoor schrijf onderuithaal. De magie verdwijnt, de zin om te schrijven ook, het totale gevoel van nutteloosheid overvalt me dan en doet me twijfelen of ik nog wel moet schrijven.

Dat is zonde. Ik wil die paar jaren dat ik hier rondhuppel niet mijn kop laten hangen naar die tegenslagen en tegenwerkingen.

Kortom, ik blijf schrijven. En lezen. En trots uitgeven van prachtige intense boeken.  

Voor hen die mij nog niet kennen en bovenstaande nieuw is, hoi, ik ben Tjeerd. Wispelturig, edoch niet onverdienstelijk scribent. Tevens fitgirl met ‘n vleugje drankzucht, onrustig temperament & wanderlust. Aangenaam kennis te maken. Ik zou me doen.