Auteur: Anne-Laure van Neer
Uitgeverij: Kramat
Publicatiedatum: 15 maart 2017
Omslag
De omslag is mooi van eenvoud. De lijn wordt voorgezet van het debuut door een silhouet van een (mans)persoon te plaatsen. Hij heeft een doornenkroon op zijn hoofd, dus de link met de Messias wordt gemaakt. Het rode druppeltje komt ook terug op deze kaft. Voerde bij het vorige boek wit als hoofdtoon, nu is het de zwarte kleur.
Het verhaal gaat over Maurice die zich zelf als De Verlosser van de mensheid ziet. Hij heeft er lustig op los gemoord en de Alfamensen die hem voor de voeten liepen of reden verwijderd van onze aardbol. Op het sterfbed moet hij echter zijn moeder beloven te gaan stoppen. Hij mag nog 1 persoon doden en de juiste persoon heeft hij al in gedachten. Echter komen er zoveel personen op zijn pad die hem aan het twijfelen en in verwarring brengen, dat het hem in uiterst komische ontwikkelingen brengt. Wie gaat het uiteindelijk worden? En wie verlost eigenlijk wie in dit verhaal?
Met Justine, haar debuut, verraste Anne-Laure van Neer mij al door haar spitsvondigheid waarmee ze veel hilariteit en leesplezier opwekte, dus bij de vooraankondiging van Maurice wist ik dat dit boek daarvoor niet onder kon gaan doen.
Kom op, een boek over de nieuwe Verlosser die van zijn moeder niet meer mag moorden met nog 1 troefkaart in handen. En dan zoveel mensen ontmoeten die in aanmerking komen...
Ik moest het boek in gedeeltes lezen door drukte overal. En kon zo wel fantaseren hoe het zou zijn om een Maurice op het werk te hebben lopen. Het verhaal reisde dus mee.
Terwijl ik zeker erg genoten heb van opnieuw een origineel, vlot geschreven verhaal met mooie plotwendingen, heb ik een paar punten van kritiek:
het woord thriller zou ik hier niet op plakken, maar dat staat ook nergens op de omslag. Als je het zou oppakken met de gedachte nu ga ik eens thriller lezen, dan word je teleurgesteld. Ik denk dat er meer spanning in had gekund. Er gebeurt namelijk genoeg, maar omdat alles in een decor van een John Lanting-achtige sfeer plaatsvindt, kan de spanning niet de boventoon voren boven dit komische geweld. Kan iets te veel humor bevatten? Ja is mijn mening. Iets maar rustmomenten in het verhaal hadden het nog sterker gemaakt.
Het heeft nu een te veel aan overweldigende hilarische momenten op bijna elke bladzijde. De elementen die een verhaal zogenaamd spannend maken zijn namelijk wel aanwezig in Maurice. Elke keer komt er weer een nieuw brokje informatie waardoor je je afvraagt hoe dit zal gaan aflopen. Er zijn verrassende plotwendingen die uiteindelijk naar een geweldig einde toewerken. En zo vind ik bijvoorbeeld de vondst van het geheim van Maurice's dochter fantastisch bedacht. Of de samenkomst van personen uit het debuut. Let wel: Maurice is volkomen los leesbaar. Alleen voor de lezers van het vorige boek volgt een 'aha erlebnis'. Het boek zit vol met zeer originele vondsten.
Ik kijk uit naar een derde boek waar de humor iets meer gedoseerd wordt en wat minder repeterende gebeurtenissen zitten. Ik heb namelijk ontzettend genoten en deze vrouw heeft een zeer bijzondere eigen stijl van schrijven waar ze hopelijk nog heel veel van gaat laten zien.
Originaliteit 5 ( als het hoger kon, zou het hoger zijn)
Spanning 2
Schrijfstijl 4
Leesplezier 4,5
Plot 5
Psychologie 5
4,5 kraaien voor Maurice
Geen opmerkingen:
Een reactie posten