Herstarten met lezen

Kerst en Oudjaar weer allemaal overleefd?? Tenminste van de lezers hier..

Ik had een heerlijke kerst met als grootste voordeel geen zeurende mensen op mijn werk bij de klantenservice. Man man, wat is het een hondenbaan. Mensen met de grootste schulden doen het meest eisend en als je aangeeft iets niet te kunnen uitvoeren, gaan ze te keer.  Ja..ja ze hebben het al zwaar etc etc, maar ga lekker een ander uitschelden.
De dagen na kerst tot en met 31 januari tot 13.00 waren extreem druk  op mijn werk. Mensen hadden wachttijden tot 45 minuten, dus stel je het humeur van veel mensne voor als ze eindelijk mij hoorden...

Met de kerst heb ik heerlijk kunnen lezen. Helaas leven mijn beide ouders niet meer en heb ik geen broers of zussen, dus weinig verplichtingen. Lekker met een portje, kaasjes, kaarsjes en een mooi boek. Fijner kan ik het bijna niet hebben. Al mis ik wel degelijk de grote hondenkop die de afgelopen jaren altijd lekker tegen mij aanlag als ik in mijn leeshoekkie zat. "Heb je het nog steeds geen plekje kunnen geven?", vroeg iemand mij onlangs. Wat is een plekje kunnen geven eigenlijk?
Dat je weet dat hij dood is en nooit meer terugkomt? Dat je hem niet meer mist? Niet meer verdrietig wordt? Rare term eigenlijk.
Ik mis hem nog steeds verschrikkelijk. Nee, ik kom niet meer elke dag thuis en verbaasd dat er geen kwispelende kont bij de deur staat. Dat stuk is gesleten. Toch maak ik nog steeds van die hersentikjes; dat je iets lekkers hoger weg wil zetten,want dat het dan anders gejat werd en je de verpakking terug kon vinden in zijn mand. Die kop als je thuis kwam en hij wat gejat had en dan naast zijn mand ging zitten met zijn kop omlaag.

Of als ik een tukkie op de bank wilde gaan doen. Het moment dat ik een bepaald dekentje pakte (die Miriam gehaakt had) dan spurtte hij op de bank en ging volop mij liggen.
Gelukkig heb ik altijd de tik om overal en altijd fotootjes te maken. Ik heb honderden foto's en tientallen hele mooie. Maar wat had ik hem graag zelf nog lekker naast me hebben liggen....
Ik hoop dit jaar een ander beestje uit het asiel te gaan zoeken die ik bij mij vind passen. Murphy is onvervangbaar, maar ik mis het wandelen, de kletspraatjes met andere hondenmensen en het thuiskomen en zo'n beestje heel blij is. Asiels zitten vol en er is vast weer eentje die een gouden mandje hier kan gaan krijgen. Voor nu voelt het als een soort verraad, maar de zoektocht gaat ergens in het jaar komen.
In de kerstvakantie togen wij tweede kerstdag al vroeg naar Scheveningen, want we hadden kaartjes front row voor de Lion King.
Nou, ik kan niet anders zeggen dan dat het helemaal geweldig was. Wat een indrukwekkend spektakel waar je ogen te kort komt. En wat gaaf op de eerste rij precies kunnen kijken hoe alles achter de dierenmaskers werkt. Ik ga echt nog een keer.

In het nieuwe jaar is het wel spannend op het  werk. Er gaan elke week een groep mensen uit, omdat de grootste drukte klaar is. En vooral de nieuwelingen vertrekken. Ik zit met mijn grote kont nog tussen de deur geklemd.
Maar he..gaat het ook nog eens over boeken? Ik ben in boek drie bezig. Maar eerlijk is eerlijk: boek 1 van dit jaar heb ik na 100 blz snel in een envelop geduwd en naar een teamlid gestuurd. Ik moest me naar blz 100 worstelen en ergerde mij kapot aan het verhaal. Als ik een thriller lees wil ik een thriller en niet een quasi geil geschreven verhaal met een beetje spanning. Ik ben klaar met de boeken die meeliften op een bepaalde hype voor huisvrouwen die wat spanning zoeken. Het waren al nooit mijn favoriete boeken. 
Op naar boek twee en dat was Troebel water van Belinda Aebi. Een puike misdaadroman. Ook geen thriller, maar een boek gebaseerd op onderzoek van de politie met mooie sfeerbeelden en kenmerkende hoofdpersonen. Ik sloeg het boek met een glimlach dicht.

Nu ben ik bezig in Niks van Koen Gubbels. De eerste hoofdstukken zijn als een geweersalvo geschreven en ik lach me rot.Tussendoor lees ik een manuscript. En bedenk ik wat nieuwe ideetjes voor onze site. Deze maand hebben we een aantal nieuwe columnisten en startte ons vervolgverhaal Bloed op zand. Elk half jaar ben ik opnieuw weer trots. Elke keer komt er dan wat nieuws zodat het verbeterd is. Trouwens mocht je een leuke tip hebben, roep maar he.

Tot volgende week!

Ink