De vakantie van Nancy Elferink - Ten Braak

Vakantie!
Eindelijk kan ik mij storten op de boeken die ik nog wil lezen.
Maar dan vergeet ik dat ik geen strandganger ben, ik helemaal geen rust in mijn kont heb en ik elk gesprek van elke willekeurige toerist of inwoner probeer te volgen, terwijl ik voor het gezin net doe alsof ik van mijn rust geniet. Nieuwsgierig? Bang iets te moeten missen? Ik ben gewoon een cultuursnuiver. Het kan toch niet dat ik ergens ben geweest en niets heb gezien?

Ik kan mij anders prima in stilte vermaken. Genieten van de natuur en de daar bijhorende geluiden. Het mooie weidse landschap, een wandeling, autorit of terrasje, maar geen zeven dagen zand, strand en water.

Wanneer we door het natuurreservaat Dartmoor rijden denk ik onbewust; wie zal mij hier vinden als ik word vermoord of wie zal mij hier iets aandoen? Ik spreek mijn gedachten allang niet meer uit, ik ken de reacties van mijn man wel op mijn doemscenario’s; ‘Jij ook altijd! Gewoon even meewerken, dan kunnen wij snel weer verder.’
Jaja, het zal...Ik zit weer met een verhaallijn in mijn hoofd. Wanneer hij niet kijkt maak ik stiekem notities op mijn mobiel. Altijd handig voor later. Ook leuke uitspraken schrijf ik op. Maar beloofd is beloofd, geen boeken of schrijven op onze vakantie. Het enige wat ik wil, nu we toch in Zuid Engeland zijn, is het Greenway-huis bezoeken. Het kan echt niet dat je op 60 kilometer afstand zit en niet naar het vakantiehuis van Agatha Christie gaat! Compromis gesloten.

Mijn oren slaan dicht en ik ben misselijk wanneer we Princetown bereiken via slingerachtige wegen. Het maakt mij niet uit wat we daar gaan doen, als er maar een toilet is. We parkeren de auto en lopen linea recta naar het Visit centre.

‘Can i help you?’vraagt een net geklede dame in correct hoog Engels. Ik wil schreeuwen dat ik gigantisch moet piesen, maar houd mij keurig in.

‘Do you have a toilet?’
Wat een opluchting, maar waar zijn de anderen? Ik zoek met mijn ogen terwijl dezelfde vrouw in haar nette pakje weer op mij af komt lopen. Yes, ik heb een stalker! In hetzelfde bekakte Engels vraagt ze mij of ik het boek van Arthur Conan Doyle heb gelezen; The hound of the Baskervilles. Voor heel even vraag ik mij af of het woord boekenfreak op mijn voorhoofd staat geschreven. Ik strijk met mijn klamme hand over mijn voorhoofd en kijk angstvallig om mij heen of de anderen het ook hebben gehoord. Niemand te zien. Zachtjes schud ik dan mijn hoofd, in afwachting van wat gaat komen. Het schaamrood verschijnt op mijn wangen wanneer de verontwaardigde grote ogen van de vrouw mij doorboren. Natuurlijk weet ik dat dit een Sherlock Holmes verhaal is, maar ik krijg het gevoel dat mijn kennis niet voldoende is. Ik voel mij als een klein meisje dat het uittreksel heeft gelezen van een boek op haar schoollijst. Die de klok heeft horen luiden, maar niet weet waar de klepel hangt...of zoiets. Ik voel mij opeens erg ongemakkelijk. Waar zijn de anderen?

De blik van de vrouw verzacht en ze begint in rap tempo te vertellen. Opeens ben ik blij dat ik de anderen niet zie en luister ik aandachtig. Blijkt dat ik in het Dutcy Hotel sta, het Hotel waar Conan Doyle in 1901 zijn laatste hoofdstukken heeft geschreven van The hound of the Baskervilles. Hier heeft hij inspiratie opgedaan en ik sta er nu! Meer dan 115 jaar later. Kippenvel moment.
Wanneer ik de anderen tref besef ik dat ze hetzelfde te horen hebben gekregen. We snuffelen nog even rond, verkleedpartijtje daarbij, maar onze magen beginnen behoorlijk te rammelen.
Als ik thuis kom ga ik op zoek naar dat boek. Oud Engels of niet, ik heb er gestaan. Bovendien is het een MUST-READ. Zoveel heb ik wel begrepen.

En dan het Greenway house.
Mijn hele vakantie heb ik uitgekeken naar dat moment. Met een stoomtreintje rijden we langs de prachtige kustlijn van Devon naar Churston om vervolgens met een bus, over smalle klimmende en slingerachtige wegen, naar Greenway gebracht te worden. Ik heb bewondering voor de chauffeur wanneer ik zie hoe hij de grote bus handig langs een tegemoetkomende auto manoeuvreert. In stilte geniet ik van het landschap maar bedenk mij tegelijkertijd dat ik niet eens zoveel boeken van Agatha Christie heb gelezen. Wie kent Miss Marple niet of Hercule Poirot? Hoeveel heeft ze eigenlijk geschreven?
De bus stopt bij een groot hek waarachter de Lodge zich bevindt. Het huis van Amy Folliat uit The Dead man’s Folly. Het terrein is zo groot! Dit ga ik nooit in twee uurtjes bezichtigen. Toch zal het moeten want de laatste bus komt om vijf uur. Teruglopen naar het station is geen optie met mijn conditie en zere kuiten van de afgelopen dagen.
Het huis is statig, indrukwekkend en wanneer we naar de voordeur lopen wordt deze door een vriendelijk buigende man geopend die ons van harte welkom heet. Even kijk ik om mij heen of er toevallig ook een butler aankomt lopen die mijn jas (die ik helemaal niet heb) aanneemt. Het voelt gewoon alsof je in één van haar boeken stapt. 

Je mag je vrij in het huis begeven, maar niets aanraken. Alles is authentiek. Met open mond loop ik mij door de vertrekken te vergapen. Af en toe lees ik de beschrijving die ik heb meegekregen van de vriendelijke man. In de keuken staat een oude typemachine waar de kinderen op mogen tikken. Grappig...wanneer ze de ENTER-knop niet kunnen vinden.

66 misdaadromans heeft ze geschreven! Gewoon enkele steekwoorden opschrijven en daar een verhaal omheen verzinnen. Het klinkt zo simpel. Ik heb bewondering voor deze vrouw. En dan heb ik het nog niet over de toneelstukken en korte verhalen. Wisten jullie dat ze een geweldige pianiste was?

Ik kijk op mijn horloge en op de plattegrond. The boathouse, waar het eerste slachtoffer uit Dead man’s folly werd gevonden, wil ik graag bezichtigen. Een wandeling van twintig minuten. Dat gaan wij helaas niet redden. Ik baal als een stekker, maar ben blij met wat ik heb mogen zien, leren, voelen, ervaren.

We wandelen nog even door de tuin en naar de kas. Voor wie er ooit naar toe gaat, trek er een dag voor uit! Het is de moeite waard.
Voor mij zijn er nog veel oude klassiekers te lezen. Ik zoek alleen nog naar tijd.


Nancy