Voor mij heeft het weesper mopje een nieuwe betekenis gekregen sinds dinsdag 28 juni.
Ik denk dat ik die middag verliefd ben geworden ben op Mel Wallis de Vries.
Ze kan niet koken, ze kookt met pakjes Knorr (de bobotie is daarbij het populairst trouwens), maar kan wel mij genetisch onderzoeken door een cel in 16 delen te splitsen. Spreekwoorden gooit ze door elkaar, praat vijf kwartier in een uur, is niet goed in geschiedenis, maar wat een energie en vrolijkheid!
Je vraagt je af welk soort pillen ze slikt, want die wil je ook. Nee, beter gezegd: ik wil haar mee naar huis nemen. Of gooi die vrouw in een mal en maak een duplicaat…
Elke dag zoveel vrolijkheid om je heen…
Maar even serieus: lang waren we bezig een date met Mel plannen. Elke keer als we elkaar weer tegen het lijf liepen, als ze weer een of andere award mee mocht dragen richting huis, riepen we dat we snel eens rustig moesten kletsen.
Zowaar; ze had een deadline voor haar nieuwe boek Haat en drie weken daarna zou ze op vakantie gaan. Agenda's erbij en een datum werd geprikt: 28 juni.
Vlak van tevoren nog even wat heen en weer: waar, hoe laat en wat ('een broodje kaas eten is ook goed hoor'). Het werd een High Tea. Kan nooit fout: hartigheid en zoet met potten thee.
Leuke locatie in Weesp gevonden door de Weesp-kenner Mel zelf, wat lastig vinden met de auto....op de terugweg bleek het met andere route amper drie minuten en de heenweg was 20. Ik bedoel maar!
Dus wat te laat lopen wij haastig de tuin in, waar Mel ons al opwacht.
"Zullen we naar binnen gaan , want hier is het nogal warm". . Oke.
" Maar die meneer heeft wel net de parasol helemaal voor ons uitgeklapt."
" Oh, dan blijven we buiten."
" Maar ik wil ook wel binnen hoor"
… Oh jee wordt het zo een vrouwenmiddag??
Tussendoor arriveerden een aspergesoep, sandwiches, scones (Mel raakte wild van de slagroom want ze was aan het lijnen. "Maar vandaag niet!")
Muffins, boterkoek, bonbons en noem maar op. Hoeveel je dan nog kan eten als je zoveel praat is dan wel bijzonder.
Qua schrijven en boeken vertelde ze pas rond haar 30e haar eerste echte manuscript te hebben geschreven wat ook gelijk uitgebracht werd. Hoeveel toeval het leven kan hebben is dat Mel op een avond geen zin had in een feest en haar man toch echt vond dat ze moest mee gaan. Die avond ontmoette zij iemand van de huidige uitgever die haar ertoe aanzette om het op te sturen. Nou en men weet waartoe dat leidde.
Wat als ze eigenwijs thuisgebleven was?
Haat is nu bijna gecorrigeerd en dan komt het in het najaar uit. Binnenkort lekker op vakantie met het hele gezin en het ouderlijk gezin een week en daarna nog met het eigen gezin. Als wij zeggen van oh wat lekker, antwoordt ze dat het helemaal niet lekker is. Haar broers zijn keihard want als ze in bikini loopt gaan zij over de vetrolletjes beginnen.
Maar ze kan dan eindelijk lekker lezen. Of we nog een goede tip hebben naast Mea Culpa die ze meeneemt. Ik raad haar Het stel van hiernaast aan welk ik nu zit te lezen. Een echte pageturner waarvan ik niet weet of het plot met een knal zal eindigen. Dus wie weet koopt Mel hem braaf en is het een enorm saai boek.
Ik ontken gewoon dat wij die tip gaven.
We brengen Mel op de hoogte van de laatste roddels in boeken/hebban/blog/schrijfland waar een veel oooh, neeee klinkt. Ik overdrijf; natuurlijk gaat het die middag ook over boeken en bekenden, maar deze drie dames doen niet aan roddelen (…). Vooruit Mel en Miriam dan niet.
Ze vertelt heel lang in Amsterdam op een mooie locatie te hebben gewoond en sinds 5 jaar in Weesp.
Maar het is in Weesp gevaarlijker dan in Amsterdam, zegt ze dan...
????
Willem Holleeder woonde namelijk lang (of nog steeds??) In het stadje. "Weesp is een levensgevaarlijke metropool", zegt ze breedlachend.
Miriam en Mel raken in een zeer boeiend onderwerp verzeild dat er mensen op huwelijksreis dood gegaan zijn aan een vis. Verbijsterd luister ik naar dit verhaal. Was ik soms even afwezig en bespreken ze een eventuele moord in een volgend boek? Of ik soms het nieuws niet volg wordt mij gevraagd. Die vraag hoorde ik voor het eerst in mijn leven gesteld worden. Maar het werd al snel duidelijk dat we verschillende nieuwsbronnen hanteren. De krant van wakker Nederland blijkt ander nieuws te hebben dan de Volkskrant… als de volgende dag bekend wordt gemaakt dat het echtpaar toch aan een vis is overleden, komt het mij in ieder geval bekend voor. Zijn ze toch in ieder geval gelukkig gestorven denk ik dan.
Bij het uitgeleidde doen van de Weesper dame komt het gesprek op de beroemde Weesper moppen. "Wacht..kom..", roept ze..en neemt ons naar buiten ("ze komen zo terug hoor", roept ze naar de bar) en trekt ons een klein bakkerswinkeltje in. "Doet u mij twee zakjes Weesper moppen met een lintje".
"Ze zijn zoooo vies: amandel plakkerig enzo.!" zegt ze intussen middenin de winkel. Mel is echt een wandelend reclamebord voor deze delicatesse.
Dan is het toch echt afscheid nemen met de afspraak dat we dit jaarlijks gaan herhalen in juni. Zij heeft dan altijd net haar boek af en dan is het een mooi tijdstip om elkaar weer uitgebreid te kunnen spreken.
Miriam en ik zitten de volgende dag nog tegen elkaar: wat was het leuk he!
Wat hebben wij toch door ons blog mooie dingen. En eerlijk is eerlijk zulke momenten geven je zo een positieve boost dat je allebei iets hebt van "dit gaan we nog heel lang doen".Ik stuur Mel de volgende dag een bericht dat we nog steeds nagenieten en krijg een bericht terug dat ze zo blij van ons wordt en dat Roy Donders haar lachend van het aanrecht aankijkt.
……………
Ik hoor jullie nu allemaal heel hard denken.
Bij ons moeke in Braboland verkopen ze de topdrank namelijk Roy Donders shot. Alleen het kijken naar de fles doet je tanden al klappen, wat trouwens wat anders is dan je de tandjes schrikken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten